2021.05.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.108.2021.2.MS
z 14 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 marca 2021 r. (data wpływu do Organu 8 marca 2021 r.), uzupełnionym 30 kwietnia 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie zobowiązana do pobrania i wpłacenia zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów z tytułu wynagrodzenia za usługi wypłacone Bankom Zagranicznym, będącymi rezydentami podatkowymi Wielkiej Brytanii, Francji oraz Hiszpanii, czy też będą one podlegać opodatkowaniu wyłącznie w kraju rezydencji tych podmiotów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie zobowiązana do pobrania i wpłacenia zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów z tytułu wynagrodzenia za usługi wypłacone Bankom Zagranicznym, będącymi rezydentami podatkowymi Wielkiej Brytanii, Francji oraz Hiszpanii, czy też będą one podlegać opodatkowaniu wyłącznie w kraju rezydencji tych podmiotów.

Wniosek ten nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 kwietnia 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.108.2021.1.MS wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 30 kwietnia 2021 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej także jako: „Spółka”, „Emitent”) jest podatnikiem podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W (…) Spółka, razem z (…) spółką powiązaną („Współemitent”), wyemitowała na giełdzie (alternatywny system obrotu) pakiety obligacji na rynku (…) z najwyższym pierwszeństwem pod prawem stanu (…) celem pozyskania finansowania („Emisja”, „Obligacje”). Obligacje z pierwszego pakietu nominowane są w euro i są wymagalne w (…), a z kolejnego pakietu są nominowane w dolarach amerykańskich i wymagalne w (…).

Emisja była kierowana do ograniczonego grona pierwotnych wykwalifikowanych inwestorów - banków. Obligacje nominowane zostały wprowadzone do alternatywnego systemu obrotu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, tj. na wielostronnej platformie obrotu prowadzącej przez Giełdę Papierów Wartościowych.

Pierwotnymi nabywcami Obligacji były niżej wymienione podmioty:

Bank z siedzibą w Wielkiej Brytanii, pełniący rolę globalnego koordynatora, aktywnie prowadzącego księgę popytu („Bank 1”) - rezydent brytyjski dla celów podatkowych,
Bank z siedzibą w Wielkiej Brytanii, pełniący rolę globalnego koordynatora, aktywnie prowadzącego księgę popytu („Bank 2”) - rezydent brytyjski dla celów podatkowych,
Bank z siedzibą w Wielkiej Brytanii, pełniący rolę globalnego koordynatora, aktywnie prowadzącego księgę popytu („Bank 3”) - rezydent brytyjski dla celów podatkowych,
Bank z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, pełniący rolę globalnego koordynatora, aktywnie prowadzącego księgę popytu („Bank 4”) - rezydent amerykański dla celów podatkowych,
Bank z siedzibą we Francji, biernie prowadzący księgę popytu („Bank 5”) - rezydent francuski dla celów podatkowych,
Bank z siedzibą w Hiszpanii, współmenedżer („Bank 6”) - rezydent hiszpański dla celów podatkowych,
Bank z siedzibą w Polsce, współmenedżer („Bank 7”) - rezydent polski dla celów podatkowych,

(dalej łącznie nazywane „Bankami” lub w odniesieniu do banków niebędących polskimi rezydentami dla celów podatkowych „Bankami Zagranicznymi”).

Banki świadczyły na rzez Emitenta oraz Współemitenta szereg usług niematerialnych w związku z obsługą programu Emisji Obligacji o charakterze doradczym mającym na celu przygotowanie i przeprowadzenie Emisji oraz wprowadzeniem Obligacji do alternatywnego systemu obrotu. Celem tych usług było także badanie rynku, tzn. badanie popytu na Obligacje przed ich Emisją przez Wnioskodawcę i Współemitenta. Ponadto można uznać, że usługi miały charakter zbliżony do usług promocyjnych, ponieważ polegały na wprowadzeniu Spółki na rynek relacji z podmiotami finansowymi oraz prezentacji Spółki inwestorom - potencjalnym wtórnym nabywcom Obligacji.

W szczególności można wymienić następujące usługi związane z przeprowadzeniem Emisji (dalej łącznie jako: „Usługi”):

Bank 1 był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie głównych dokumentów transakcyjnych oraz odpowiadał za procesy związane z przygotowaniem i ustalaniem memorandum ofertowego („Offering memorandum”) w zakresie dotyczącym branży,
Bank 2 prowadził prezentację dla potencjalnych inwestorów (tzw. roadshow) oraz był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie wszystkich dokumentów transakcyjnych,
Bank 3 oraz Bank 4 prowadził proces wyceny Spółki oraz Współemitenta przez agencje ratingowe oraz był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie wszystkich dokumentów transakcyjnych.

Banki zaangażowały także kancelarie prawne, które świadczyły usługi doradztwa prawnego Emisji oraz zapewniały wsparcie administracyjno-organizacyjne procesu. Główny doradca zaangażowany przez Banki świadczył usługi polegające w szczególności na:

(i.) weryfikacji i opiniowaniu memorandum ofertowego,

(ii.) potwierdzeniu prawdziwości oświadczeń zawartych w memorandum ofertowym,

(iii.) przygotowaniu umowy sprzedaży Obligacji,

(iv.) przygotowaniu głównej umowy („Indenture”) pomiędzy Emitentami a Bankami,

(v.) przygotowaniu listów intencyjnych,

(vi.) przeprowadzeniu badania due diligence Emitentów,

(vii.) przygotowanie wstępnych projektów oświadczeń „closing certificates” oraz memorandum ofertowego,

(viii.) zebranie oświadczeń „closing certificates,

(ix.) negocjowanie porozumień oraz listów intencyjnych,

(x.) przygotowanie zarządczych badań due diligence podczas rozpoczęcia, wyceny oraz finalizacji procesu,

(xi.) przygotowanie kwestionariusza audytowego due diligence podczas rozpoczęcia, wyceny oraz finalizacji procesu,

(xii.) przygotowanie listy niezbędnych dokumentów na potrzeby badania due diligence.

Ponadto Banki zaangażowały kancelarie prawne z krajów, w których siedzibę mają podmioty powiązane ze Spółką pełniące role poręczycieli Obligacji. Te kancelarie prawne miały za zadanie opiniowanie memorandum ofertowego oraz umów pod kątem specyficznych lokalnych przepisów, przeprowadzenie badania due diligence w ograniczonym zakresie oraz weryfikację dokumentów transakcyjnych sporządzonych w lokalnych językach.

Z tytułu świadczenia wyżej wskazanych usług obsługi Emisji, zgodnie z zawartymi umowami, Spółka wypłaci Bankom wynagrodzenie („underwriting fee”). Wysokość wynagrodzenia została uzależniona od szeregu czynników. Ze względu na uzależnienie od powodzenia Emisji, jest to wynagrodzenie konstrukcyjnie o charakterze zbliżonym do prowizyjnego (jako % emisji). Wynagrodzenie to zdaniem Spółki nie może zostać uznane za płatność o charakterze odsetkowym - nie jest bowiem ponoszone z tytułu korzystania z cudzego kapitału, a jedynie sposób kalkulacji odnosi się do wielkości emisji.

W związku z sukcesem Emisji, Spółka postanowiła dodatkowo wypłacić zaangażowanym Bankom tzw. opłatę uznaniową („discretionary fee”), która jednakowoż płatna była za wykonane usługi i jest zwyczajowo praktykowana na rynku finansowym jako rodzaj premii za sukces.

Według wiedzy Wnioskodawcy, Banki Zagraniczne nie posiadają na terytorium Rzeczpospolitej Polski oddziałów, ani stałych miejsc prowadzenia działalności gospodarczej, tj. zakładów lub przedsiębiorstw w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub jeśli nawet posiadają oddziały na terytorium Rzeczpospolitej Polski, to nie były one stroną transakcji i nie otrzymują od Spółki żadnych świadczeń w związku z Emisją.

Pismem z 29 kwietnia 2021 r. Wnioskodawca uzupełnił przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego wskazując, że na dzień wypłaty wynagrodzenia dla danego Banku Zagranicznego Spółka posiada certyfikaty rezydencji dokumentujące siedzibę podatników dla celów podatkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 29 kwietnia 2021 r.):

Czy Spółka będzie zobowiązana do pobrania i wpłacenia zryczałtowanego podatku od przychodów z tytułu wynagrodzenia za opisane Usługi wypłacone Bankom Zagranicznym (Bank 1, Bank 2, Bank 3, Bank 5 i Bank 6) będącymi rezydentami podatkowymi Wielkiej Brytanii, Francji oraz Hiszpanii czy też będą one podlegać opodatkowaniu wyłącznie w kraju rezydencji tych podmiotów?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on zobowiązany do pobrania i wpłacenia zryczałtowanego podatku od przychodów z tytułu wypłaconego wynagrodzenia za opisane Usługi wypłacone Bankom Zagranicznym (Bank 1, Bank 2, Bank 3, Bank 5 i Bank 6) będącymi rezydentami podatkowymi Wielkiej Brytanii, Francji oraz Hiszpanii. Zdaniem Wnioskodawcy wynagrodzenie za opisane Usługi będzie stanowić zyski przedsiębiorstw i podlegać opodatkowaniu wyłącznie w kraju rezydencji tych podmiotów zgodnie z zapisami odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej „ustawa o p.d.o.p.”) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia, w tym przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. (art. 3 ust. 3 pkt 5 w zw. z ust. 5 ustawy o p.d.o.p.).

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know- how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2a.z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Z tym, że zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o p.o.d.p. przepisy ust. 1 tego artykułu stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Mając na uwadze powyższe, należy w niniejszej sprawie uwzględnić przepisy:

Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisaną w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz.U. Nr 250, poz. 1840, dalej jako: „umowa polsko-brytyjska”),
Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5, dalej jako: „umowa polsko-francuska”),
Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisaną w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r. (Dz.U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127, dalej jako: „ umowa polsko-hiszpańska”).

Zgodnie z umowami zawartymi pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a krajami rezydencji podatkowej Banku 1, Banku 2, Banku 3, Banku 5 i Banku 6, w przypadku wypłaty odsetek przez polskiego rezydenta zastosowanie odpowiednio znajdą następujące przepisy:

na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy polsko-brytyjskiej odsetki będą podlegać opodatkowaniu w Polsce podatkiem w wysokości 5%, natomiast zgodnie z ust. 3 nie podlegają opodatkowaniu w Polsce odsetki wypłacane:
1. na rzecz Rządu Umawiającego się Państwa, jego jednostki terytorialnej lub organu lokalnego, lub banku centralnego Umawiającego się Państwa lub jakiejkolwiek instytucji będącej w całości własnością Rządu Umawiającego się Państwa;
2. z tytułu pożyczki wszelkiego rodzaju przyznanej, zabezpieczonej lub gwarantowanej przez instytucję rządową w celu promocji eksportu;
3. w związku ze sprzedażą na kredyt jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego;
4. z tytułu jakiejkolwiek pożyczki udzielonej przez bank,
na podstawie art. 11 ust. 1 umowy polsko-francuskiej odsetki nie podlegają opodatkowaniu w Polsce,
na podstawie art. 11 ust. 1 umowy polsko-hiszpańskiej odsetki nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Przy czym należy przytoczyć definicje odsetek w rozumieniu tych umów o unikaniu podwójnego opodatkowaniu. I tak:

na podstawie art. 11 ust. 4 ustawy polsko-brytyjskiej użyte w tym artykule określenie „odsetki” oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem do uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych. Określenie to nie obejmuje żadnego dochodu, który jest traktowany jak dywidenda zgodnie z postanowieniami artykułu 10 umowy polsko-brytyjskiej,
na podstawie art. 11 ust. 2 umowy polsko-francuskiej użyty w niniejszym artykule wyraz „odsetki” oznacza dochody z wierzytelności wszelkiego rodzaju, tak zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych hipoteką lub klauzulą udziału w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych i skryptów dłużnych, w tym również premie i udziały związane z powyższymi tytułami. Kary za zwłokę w wypłacie odsetek nie są traktowane jako odsetki w rozumieniu niniejszego artykułu,
na podstawie art. 11 ust. 2 umowy polsko-hiszpańskiej użyte w niniejszym artykule określenie „odsetki” oznacza dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, bez względu na to, czy są zabezpieczone hipotecznie i czy pociągają za sobą prawo do udziału w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji i skryptów dłużnych, włączając dodatkowe wygranie związane z takimi pożyczkami, obligacjami i skryptami dłużnymi. Kary za zwłokę w zapłacie nie będą traktowane jako odsetki przy stosowaniu niniejszego artykułu.

W ocenie Spółki wynagrodzenie wypłacane Bankom nie stanowi odsetek w świetle przytoczonych powyżej definicji. W szczególności należy podkreślić, że nie są to „dochody z obligacji”, gdyż wynagrodzenie to nie stanowi odsetek od obligacji (nie jest związane z korzystaniem z cudzego kapitału), ale jest wynagrodzeniem za świadczenie usług o charakterze doradczym, reklamowym lub badania rynku związanych z przygotowaniem i przeprowadzeniem Emisji Obligacji.

Zgodnie z umowami zawartymi pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a krajami rezydencji podatkowej Banku 1, Banku 2, Banku 3, Banku 5 i Banku 6, w przypadku wypłaty należności licencyjnych przez polskiego rezydenta zastosowanie odpowiednio znajdą następujące przepisy:

na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy polsko-brytyjskiej należności licencyjne będą podlegać opodatkowaniu w Polsce podatkiem w wysokości 5%,
na podstawie art. 12 ust. 2 umowy polsko-francuskiej należności licencyjne będą podlegać opodatkowaniu w Polsce podatkiem w wysokości 10%,
na podstawie art. 12 ust. 2 umowy polsko-hiszpańskiej należności licencyjne będą podlegać opodatkowaniu w Polsce podatkiem w wysokości 10%.

W tym przypadku także należy odwołać się do definicji należności licencyjnych w rozumieniu tych umów o unikaniu podwójnego opodatkowaniu, które są następujące:

na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy polsko-brytyjskiej określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
na podstawie art. 12 ust. 4 umowy polsko-francuskiej określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how),
na podstawie art. 12 ust. 4 umowy polsko-hiszpańskiej użyte w niniejszym artykule określenie „należności licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami dla radia lub telewizji, do patentu, znaku towarowego, rysunku, modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zdaniem Wnioskodawcy wynagrodzenie za Usługi świadczone na jego rzecz przez Banki nie mieści się w żadnej kategorii należności licencyjnych zgodnie z przytoczonymi definicjami.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko-brytyjskiej, art. 7 ust. 1 umowy polsko-francuskiej i art. 7 ust. 1 umowy polsko-hiszpańskiej zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

Jak wskazano, wynagrodzenie za Usługi Banków Zagranicznych nie można przypisać polskim zakładom (oddziałom) tych Banków (jeżeli nawet Banki Zagraniczne je posiadają).

W związku z powyższym wynagrodzenie za opisane Usługi wypłacone przez Spółkę Bankom Zagranicznym (Bank 1, Bank 2, Bank 3, Bank 5 i Bank 6) będącymi rezydentami podatkowymi Wielkiej Brytanii, Francji oraz Hiszpanii będzie stanowić zyski przedsiębiorstw i podlegać opodatkowaniu wyłącznie w kraju rezydencji tych podmiotów zgodnie z zapisami odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Dodać należy, że niepobranie podatku zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania będzie podlegać zasadom określonym w art. 26 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., w tym w szczególności pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji oraz przy dochowaniu należytej staranności.

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 17 stycznia 2011 r. wydanej przez Izbę Skarbową w Warszawie (znak: IPPB5/423-667/10-4/PS), która dotyczyła zbliżonego stanu faktycznego, w którym wnioskodawca w związku z emisją obligacji był zobowiązany do ponoszenia opłat na rzecz banków, m.in.: tzw. prowizji dealerskiej - prowizja dealerska będzie płatna w zamian za usługi świadczone przez banki (pełniące funkcję dealera), zgodnie z umową emisyjną w związku z obsługą administracyjno-organizacyjną procesu emisji obligacji - tj. w szczególności, w związku z przygotowaniem propozycji nabycia obligacji, dokumentowaniem rozliczenia emisji obligacji, przyznawaniem obligacji inwestorom, itp.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

W myśl art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
- ustala się w wysokości 20% przychodów; (…).

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;
bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, przepisu ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;
po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 1, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności nie posiada wiedzy o istnieniu okoliczności uniemożliwiających spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6.

Jednocześnie szczegółowe reguły składania tego rodzaju oświadczenia określają przepisy art. 26 ust. 7b-7j ustawy o CIT.

Natomiast na mocy art. 26 ust. 9 ustawy o CIT Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, grupy podatników, grupy płatników lub czynności, w przypadku których zostanie wyłączone lub ograniczone stosowanie ust. 2e, jeżeli spełnione zostały warunki do niepobrania podatku, zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikające z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, uwzględniając istnienie określonych uwarunkowań obrotu gospodarczego, specyficzny status niektórych grup podatników i płatników oraz specyfikę dokonywania niektórych czynności.

Zauważyć także należy, że na podstawie delegacji ustawowej Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o CIT (Dz. U. z dnia 31 grudnia 2018 r. poz. 2545; dalej: „Rozporządzenie”).

Zgodnie z § 4 Rozporządzenia, wyłącza się stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy w przypadku dokonywanych do dnia 30 czerwca 2021 r. wypłat należności:

innych niż określone w § 2 ust. 1 pkt 7-9 na rzecz podatników, o których mowa w § 2 ust. 2, jeżeli istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem siedziby lub zarządu tych podatników;
z tytułu dywidend i innych przychodów (dochodów) z udziału w zyskach osób prawnych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy.

Z treści przepisów ustawy o CIT wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w październiku 2020 r. Spółka, razem z amerykańską spółką powiązaną, wyemitowała na giełdzie w Luksemburgu pakiety obligacji celem pozyskania finansowania. Pierwotnymi nabywcami obligacji były niżej wymienione podmioty:

Banki z siedzibą w Wielkiej Brytanii - rezydenci brytyjscy dla celów podatkowych,
Bank z siedzibą w Stanach Zjednoczonych - rezydent amerykański dla celów podatkowych,
Bank z siedzibą we Francji - rezydent francuski dla celów podatkowych,
Bank z siedzibą w Hiszpanii - rezydent hiszpański dla celów podatkowych,
Bank z siedzibą w Polsce - rezydent polski dla celów podatkowych.

Banki świadczyły na rzez Spółki oraz współemitenta szereg usług niematerialnych w związku z obsługą programu Emisji Obligacji o charakterze doradczym mającym na celu przygotowanie i przeprowadzenie emisji oraz wprowadzeniem obligacji do alternatywnego systemu obrotu. Celem tych usług było także badanie rynku, tzn. badanie popytu na obligacje przed ich emisją przez Wnioskodawcę i współemitenta. Ponadto można uznać, że usługi miały charakter zbliżony do usług promocyjnych, ponieważ polegały na wprowadzeniu Spółki na rynek relacji z podmiotami finansowymi oraz prezentacji Spółki inwestorom - potencjalnym wtórnym nabywcom obligacji.

Banki zaangażowały także kancelarie prawne, które świadczyły usługi doradztwa prawnego emisji oraz zapewniały wsparcie administracyjno-organizacyjne procesu.

Ponadto Banki zaangażowały kancelarie prawne z krajów, w których siedzibę mają podmioty powiązane ze Spółką pełniące role poręczycieli Obligacji.

Z tytułu świadczenia wyżej wskazanych usług obsługi emisji, zgodnie z zawartymi umowami, Spółka wypłaci Bankom wynagrodzenie. Ze względu na uzależnienie od powodzenia emisji, jest to wynagrodzenie konstrukcyjnie o charakterze zbliżonym do prowizyjnego (jako % emisji). W związku z sukcesem Emisji, Spółka postanowiła dodatkowo wypłacić zaangażowanym Bankom tzw. opłatę uznaniową, która jednakowoż płatna była za wykonane usługi i jest zwyczajowo praktykowana na rynku finansowym jako rodzaj premii za sukces.

Według wiedzy Wnioskodawcy, Banki Zagraniczne nie posiadają na terytorium Rzeczpospolitej Polski oddziałów, ani stałych miejsc prowadzenia działalności gospodarczej, tj. zakładów lub przedsiębiorstw w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub jeśli nawet posiadają oddziały na terytorium Rzeczpospolitej Polski, to nie były one stroną transakcji i nie otrzymują od Spółki żadnych świadczeń w związku z emisją.

Na dzień wypłaty wynagrodzenia dla danego Banku Zagranicznego Spółka będzie posiadała certyfikat rezydencji dokumentujący siedzibę podatnika dla celów podatkowych.

Z powyższego opisu wynika, że niektóre usługi świadczone przez Banki Zagraniczne mieszczą się w zakresie dyspozycji przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT – tj. usługi doradcze, usługi badania rynku oraz usługi reklamowe.

Zgodnie jednak z wyż. cyt. art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepis art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie można pogodzić z umową.

Oznacza to, że reguły opodatkowania zawarte w prawie krajowym ulegają modyfikacji wynikającej z zawartych umów międzynarodowych. Stanowisko to potwierdza również Naczelny Sąd Administracyjny wskazując w wyroku z 15 maja 2017 r., sygn. II FSK 3587/14 że: „przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Wskazanie katalogu dochodów (przychodów), mających źródło na terytorium Polski, nie ma wpływu na stosowanie postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska i tym samym zakres przedmiotowy opodatkowania nierezydentów, ustalony w art. 3 ust. 3 u.p.d.o.p., może ulegać modyfikacji.”

Stąd też zastosowanie mogą znaleźć postanowienia danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania - z pierwszeństwem przed ustawą o CIT.

W związku z tym, że Wnioskodawca będzie dysponował certyfikatami rezydencji podatkowej Kontrahentów zagranicznych w niniejszej sprawie zastosowanie będą miały postanowienia:

Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych podpisana w Londynie 20 lipca 2006 r. (Dz.U. z 2006 r., Nr 250, poz. 1840, dalej: „umowa polsko-angielska”) zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Zjednoczone Królestwo dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2253),
Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz.U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5, dalej: „umowa polsko-francuska”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Francję dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 252);
Umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r. (Dz.U. z 1982 r., Nr 17 poz. 127, dalej: „umowa polsko-hiszpańska”).

Wskazać przy tym należy, że celem umów o unikaniu opodatkowania jest uregulowanie „jurysdykcji” podatkowej dwóch systemów prawnych (w wypadku umów bilateralnych - takich jak analizowane). Uregulowanie to ma na celu przyznanie „prawa do opodatkowania” wyłącznie jednemu z państw (państwo rezydencji podatnika albo państwo osiągnięcia przychodu) albo obu tym państwom, jednakże na zasadach modyfikujących prawo krajowe.

Analizując zapisy ww. Umów nie można znaleźć w ich treści odpowiednika zapisów art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a zatem przepisu, który bezwarunkowo zobowiązywałby nierezydenta do uiszczania podatku w kraju rezydencji kontrahenta, który świadczyłby tego rodzaju usługi jak wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT.

W związku z powyższym przy świadczeniu usług takich jak opisane powyżej, zastosowanie znajdzie art. 7 każdej z Umów, regulujący opodatkowanie zysków przedsiębiorstw.

Zgodnie z art. 7:

umowy polsko-angielskiej:
- ust. 1 zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.
- ust. 7 jeżeli w zyskach mieszczą się dochody lub zyski majątkowe, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej Konwencji, to postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu.
umowy polsko-francuskiej:
- ust. 1 zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.
- ust. 7 jeżeli w zyskach mieszczą się elementy dochodu, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tego artykułu nie naruszają postanowień tych innych artykułów.
umowy polsko-hiszpańskiej:
- ust. 1 zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.
- jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postępowania tych innych artykułów nie będą naruszone przez postanowienia niniejszego artykułu.

Z powyższych uregulowań zawartych w art. 7 ust. 7 Umów międzynarodowych wynika, że jeżeli w zyskach przedsiębiorstwa mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach tych Umów, postanowienia tych innych artykułów mają pierwszeństwo przed zastosowaniem zasad opodatkowania przewidzianych w art. 7 ust. 1 ww. Umów. Odrębne zasady opodatkowania zostały uregulowane w umowie polsko-angielskiej, umowie polsko-francuskiej oraz umowie polsko-hiszpańskiej, m.in. w zakresie: odsetek, dywidend czy należności licencyjnych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1-4 umowy polsko-angielskiej, odsetki, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże, takie odsetki mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto tych odsetek. Właściwe organy Umawiających się Państw ustalą, w drodze wzajemnego porozumienia, sposób stosowania tego ograniczenia.

Bez względu na postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu, jakiekolwiek odsetki, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba uzyskująca odsetki ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, jeżeli taka osoba jest osobą uprawnioną do odsetek i odsetki są wypłacane:

na rzecz Rządu Umawiającego się Państwa, jego jednostki terytorialnej lub organu lokalnego, lub banku centralnego Umawiającego się Państwa lub jakiejkolwiek instytucji będącej w całości własnością Rządu Umawiającego się Państwa;
z tytułu pożyczki wszelkiego rodzaju przyznanej, zabezpieczonej lub gwarantowanej przez instytucję rządową w celu promocji eksportu;
w związku ze sprzedażą na kredyt jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego;
z tytułu jakiejkolwiek pożyczki udzielonej przez bank.

Użyte w tym artykule określenie „odsetki” oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem do uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych. Określenie to nie obejmuje żadnego dochodu, który jest traktowany jak dywidenda zgodnie z postanowieniami artykułu 10 niniejszej Konwencji.

Jak wynika z art. 11 ust. 1 i 2 umowy polsko-francuskiej, odsetki, które pochodzą z jednego Umawiającego się Państwa i wypłacane są osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Użyty w niniejszym artykule wyraz „odsetki” oznacza dochody z wierzytelności wszelkiego rodzaju, tak zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych hipoteką lub klauzulą udziału w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych i skryptów dłużnych, w tym również premie i udziały związane z powyższymi tytułami. Kary za zwłokę w wypłacie odsetek nie są traktowane jako odsetki w rozumieniu niniejszego artykułu.

W myśl natomiast art. 11 ust. 1 i 2 umowy polsko-hiszpańskiej, odsetki, które powstają w jednym z Umawiających się Państw i wypłacane są osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w tym drugim Państwie.

Użyte w niniejszym artykule określenie „odsetki” oznacza dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, bez względu na to, czy są zabezpieczone hipotecznie i czy pociągają za sobą prawo do udziału w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji i skryptów dłużnych, włączając dodatkowe wygranie związane z takimi pożyczkami, obligacjami i skryptami dłużnymi. Karty za zwłokę w zapłacie nie będą traktowane jako odsetki przy stosowaniu niniejszego artykułu.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji odsetek. Posiłkując się definicjami zawartymi w innych ustawach, w tym w przepisach ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm., dalej: „KC”) oraz ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 1896 ze zm.) wywieść można, że pod pojęciem odsetek rozumieć należy wynagrodzenie za korzystanie z pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku. Jest to świadczenie o charakterze ubocznym, którego spełnienie następuje w takich samych przedmiotach co świadczenie główne (tj. w pieniądzu), w wysokości obliczonej wedle stopy procentowej i czasu korzystania z przedmiotu głównego.

Próby zdefiniowania tego pojęcia podejmowane były również przez doktrynę prawa cywilnego. Zdaniem części autorów przez odsetki należy rozumieć wynagrodzenie za używanie przez pewien okres cudzego kapitału lub za opóźnienie zapłaty wymagalnej sumy pieniężnej lub też wreszcie za utratę możliwości używania sumy wyłożonej w interesie drugiej strony i podlegającej zwrotowi (E. Łętowska (red.), Prawo zobowiązań - część ogólna, C.H. Beck, 2013, s. 273-274). Również przez innych komentatorów odsetki definiowane są jako wynagrodzenie za korzystanie przez pewien czas z cudzego kapitału lub też za opóźnienie w zapłacie wymagalnej już sumy pieniężnej (K. Osajda (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania. Część ogólna C.H. Beck, 2017, s. 139).

Innymi słowy, w świetle polskiego prawa cywilnego, przyjmuje się zasadniczo, iż pod pojęciem „odsetki” rozumieć należy wynagrodzenie z tytułu udostępnienia komuś sumy pieniężnej pod tytułem zwrotnym.

Należy zatem stwierdzić, że w świetle powyższych definicji odsetek, nie obejmują one wszystkich opłat związanych w jakikolwiek sposób z pozyskaniem środków pieniężnych, lecz tylko te, które naliczane są od istniejącego długu.

Zatem, w świetle powyższych uregulowań, przekazywane przez Spółkę na rzecz Banków Zagranicznych wynagrodzenie, nie będzie stanowiło odsetek, bowiem nie będzie wynikało z jakiegokolwiek długu Spółki wobec tych Banków, lecz z realizacji obowiązków nałożonych na Spółkę w ramach zawartych umów.

Wynagrodzenie przekazywane przez Spółkę na rzecz Banków Zagranicznych nie będzie stanowiło również dywidend ani należności licencyjnych.

Podsumowując, wynagrodzenie płacone przez Spółkę na rzecz Banków Zagranicznych nie będzie podlegało opodatkowaniu w Polsce, należy je zakwalifikować jako „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 ww. Umów międzynarodowych. Wobec powyższego Wnioskodawca dokonując wypłat należności na rzecz Banków Zagranicznych, nie ma obowiązku pobierania i zapłaty podatku u źródła od płatności na rzecz tych Banków.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie zobowiązana do pobrania i wpłacenia zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów z tytułu wynagrodzenia za usługi wypłacone Bankom Zagranicznym, będącymi rezydentami podatkowymi Wielkiej Brytanii, Francji oraz Hiszpanii, czy też będą one podlegać opodatkowaniu wyłącznie w kraju rezydencji tych podmiotów – należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin