Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.197.2021.1.KP
z 14 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 marca 2021 r. (data wpływu 29 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku zastosowania zwolnienia od podatku VAT do opłat eksploatacyjnych i kosztów utrzymania garażu posiadanego łącznie ze spółdzielczym prawem do lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2021 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku zastosowania zwolnienia od podatku VAT do opłat eksploatacyjnych i kosztów utrzymania garażu posiadanego łącznie ze spółdzielczym prawem do lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółdzielnia (…) jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Spółdzielnia zarządza w trybie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych nieruchomościami przy ul. (…) wchodzącymi w skład jej zasobów. Spółdzielnia wykonuje wobec powyższego czynności na rzecz członków Spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych. W budynkach na przedmiotowych nieruchomościach nie ma lokali z wyodrębnioną własnością. Spółdzielnia zajmuje się zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych w postaci m.in. utrzymania istniejących zasobów. W związku z powyższym Spółdzielnia wykonuje szereg czynności polegających na eksploatacji i utrzymaniu nieruchomości (lokali) na rzecz członków Spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych, za które są pobierane opłaty zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych (tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 1465).

Opłaty naliczane są zgodnie z powierzchnią lokali. W przydziałach spółdzielczych praw do lokali zawarto, że przydział dotyczy danego lokalu mieszkalnego o wskazanej powierzchni np. 82,6 m² z zaznaczeniem, że częścią składową przydzielonego prawa jest dodatkowo garaż o powierzchni np. 17 m2 oraz piwnica o powierzchni np. 12,1m2. Garaż będący samodzielnym odrębnym pomieszczeniem i piwnica znajduje się w tej samej nieruchomości co lokal mieszkalny. W przypadku przekształcenia danego lokalu w prawo odrębnej własności garaż i piwnica będą stanowić przynależności do danego lokalu.

Spółdzielnia nalicza opłaty zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w przeliczeniu powierzchnię w m2 lokalu oraz powierzchnię w m2 garażu. W zakresie powierzchni lokalu mieszkalnego Spółdzielnia stosuje zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług (tj. Dz. 2020 r. poz. 106 ze zm.). W zakresie opłat liczonych od powierzchni garażu Spółdzielnia nie stosuje ww. zwolnienia i powiększa opłatę o obowiązującą stawkę podatku VAT w wysokości 23%. W deklaracjach VAT Spółdzielnia rozliczyła jako sprzedaż opodatkowaną stawką 23% wartość opłat od powierzchni liczonej dla garaży. Spółdzielnia podkreśla, że garaże wykorzystywane są co do zasady zgodnie z ich przeznaczeniem, a więc do parkowania tam samochodu. W szczególności Spółdzielnia nie ma wiedzy, aby ktoś wykorzystywał garaż w innym celu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy naliczenie opłat w trybie z art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych z tytułu posiadanego prawa do lokalu mieszkalnego, którego częścią składową jest garaż nie podlega w zakresie opłat wyliczonych od powierzchni garażu zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z powyższym opłata w tej części podlega obciążeniu podatkiem VAT w stawce 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych (tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 1465) członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu. Natomiast członkowie spółdzielni będący właścicielami lokali, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu. Opłaty wnosi się co miesiąc z góry do 10 dnia miesiąca, chociaż statut spółdzielni może określić inny termin wnoszenia opłat, nie wcześniejszy jednak niż ustawowy (art. 4 ust. 62). Opłaty te przeznacza się wyłącznie na cele określone w tych przepisach, tj. na koszty gospodarki mieszkaniowej, przy czym różnica między kosztami eksploatacji i utrzymania danej nieruchomości, zarządzanej przez spółdzielnię, a przychodami z opłat, o których mowa w art. 4 ust. 1-2 i 4 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, zwiększa odpowiednio przychody lub koszty eksploatacji i utrzymania danej nieruchomości w roku następnym.

Powinność ponoszenia ww. płatności przez podmioty wymienione w art. 4 ust. 1 - 4 związana jest z wynikającym z art. 1 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych obowiązkiem zarządzania nieruchomościami stanowiącymi mienie samej spółdzielni lub mienie członków spółdzielni nabyte na podstawie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. Przepis ten czyni ze spółdzielni mieszkaniowej instytucjonalnego zarządcę nieruchomości, który zarządza nieruchomościami swoimi i swoich członków jak również może także zarządzać innymi nieruchomościami o dowolnych funkcjach na mocy umowy zawartej z ich właścicielami.

Działalność spółdzielni mieszkaniowej w zakresie zarządzania nieruchomościami stanowiącymi jej mienie i nabyte na podstawie ustawy mienie jej członków jest obligatoryjną działalnością gospodarczą takiej spółdzielni (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2006 r., III CZP 21/02).

Rodzaje ponoszonych opłat wymienione w prawie spółdzielczym, dotyczą wszelkich opłat. Należy podkreślić jednakże, że uiszczane opłaty na podstawie art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych dotyczą wydatków, które konieczne są do poniesienia zgodnie z wymogami prawidłowej gospodarki oraz do dokonywania napraw i nakładów związanych ze zwykłym korzystaniem z nieruchomości. Ponoszenie tych opłat związanych z użytkowaniem lokalu mieszkalnego przez członków spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych, członków spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych lub na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych niebędących członkami spółdzielni czy też osób niebędących członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali mieszkalnych w zamian za czynności wykonywane przez spółdzielnie przypomina kompleksową usługę najmu lokalu mieszkalnego. Przy takim porównaniu należy mieć na uwadze przede wszystkim cel świadczonej usługi, którym w przypadku lokalu mieszkalnego, zarówno przy usłudze najmu jak i czynności jakie w przedmiotowej sprawie świadczy spółdzielnia, jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku czynności wykonywane na rzecz członków spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych, członków spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych lub na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych niebędących członkami spółdzielni, za które są pobierane opłaty, zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz.U. z 2018 r. poz. 845 i 1230 oraz z 2019 r. poz. 1309).

Przepis ten określa podmioty ponoszące opłaty wymienione w art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych i warunkuje zwolnienie opłat przez nich poniesionych od posiadania prawa do lokalu mieszkalnego. Tylko opłaty ponoszone przez podmioty posiadające prawo do lokalu mieszkalnego są zwolnione od podatku. A contrario, opłaty ponoszone przez podmioty posiadające prawo do lokalu innego niż mieszkalny nie są zwolnione od podatku.

W związku z powyższym konieczne jest określenie pojęcia lokalu mieszkalnego. W zawartym w art. 2 ustawy o podatku od towarów i usług słowniczku ustawowym zdefiniowano jedynie „obiekt budownictwa mieszkaniowego”. Brak jest definicji lokalu mieszkalnego. W związku z tym koniecznym jest użycie definicji zawartej w prawie spółdzielczym.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, lokalem w rozumieniu ustawy jest samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. Nr 80 poz. 903).

Zawężając rozważania do lokali mieszkalnych należy wskazać, że w myśl art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Ponadto z art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali wynika, że do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 marca 2011 r. w sprawie o sygn. akt I FSK 447/10 wskazał, że przepis ustawy podatkowej (art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług) wyraźnie wskazuje na właścicieli lokali mieszkalnych oraz członków spółdzielni, którym przysługuje spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego. Stąd zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, zwolnienie jest związane z czynnościami, za które spółdzielnia pobiera opłaty, a które dotyczą lokali mieszkalnych (spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego).

Tak więc zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje jedynie opłaty eksploatacyjne dotyczące lokali mieszkalnych wraz z pomieszczeniami przynależnymi, jak komórki, piwnice lub strych.

Analiza przepisów, przede wszystkim art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku i usług, a także art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, oraz art. 2 ust. 2 i ust. 4 ustawy o własności lokali, wskazuje że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlegają czynności wykonywane na rzecz członków spółdzielni mieszkaniowych oraz osób niebędących członkami, jeżeli pobierane przez te spółdzielnie opłaty dotyczą samodzielnych lokali mieszkalnych (wraz z pomieszczeniami pomocniczymi). Nie korzystają z tego zwolnienia czynności Spółdzielni, za które pobierane są opłaty związane z garażami, choćby stanowiły one część składową lokalu mieszkalnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie fakt, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Należy zauważyć, że w świetle art. 8 ust. 2a ustawy w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi. Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Zgodnie z cytowanym wyżej art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są między innymi wszelkie postacie energii w tym energii elektrycznej, gazu i energii cieplnej oraz chłodniczej. Oznacza to, że w przypadku wykonywania świadczeń dotyczących tych mediów na gruncie podatku od towarów i usług będziemy mieć do czynienia z dostawą towarów. Jeśli chodzi o inne media (objęte zakresem opodatkowania), będzie to świadczenie usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Analizując bowiem powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Podkreślenia wymaga, że aby dana czynność – stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu ustawy – podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika.

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy wskazać, że definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W tym miejscu zauważyć należy, że kwestie zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Zasada swobody umów zapisana jest w art. 3531 Kodeksu cywilnego, w myśl którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Podkreślić przy tym należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie regulują zasad zawierania między stronami umów oraz rozliczania płatności z tego tytułu, tym bardziej, że po stronie organów podatkowych brak jest uprawnień do ingerencji w ww. umowy, gdyż stanowiłoby to naruszenie zasad swobody umów. Jednakże, zgodnie z poglądami, które obowiązują w doktrynie i orzecznictwie sądowo-administracyjnym, normy prawa cywilnego nie mogą służyć do obejścia bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa podatkowego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 stycznia 2011 r. sygn. akt I FSK 983/09).

Biorąc pod uwagę powołane przepisy należy stwierdzić, że działalność Spółdzielni polegająca na wykonywaniu czynności, za które uiszczane są opłaty m.in. przez podmioty posiadające spółdzielcze własnościowe prawa do lokali użytkowych lub garaży niewątpliwie wypełnia dyspozycję art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Realizowane przez Spółdzielnię czynności, z racji otrzymywanej odpłatności (opłata w postaci „eksploatacji lokalu użytkowego lub garażu” stanowi swego rodzaju cenę za świadczoną usługę), stanowią świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy, podlegające – w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu tym podatkiem.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku albo zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy, zwalnia się od podatku czynności wykonywane na rzecz członków spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych, członków spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych lub na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych niebędących członkami spółdzielni, za które są pobierane opłaty, zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1465 i 2127 oraz z 2021 r. poz. 11).

Natomiast w myśl § 3 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2020 r. poz. 1983) zwanego dalej rozporządzeniem, zwalnia się od podatku czynności wykonywane na rzecz osób niebędących członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali mieszkalnych, za które są pobierane opłaty zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1465).

Powołany powyżej przepis art. 4 ust. 1, ust. 2, ust. 4 i ust. 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych stanowi, iż:

• członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu;
  

• członkowie spółdzielni będący właścicielami lokali są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu;
  

• właściciele lokali niebędący członkami spółdzielni są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych. Są oni również obowiązani uczestniczyć w wydatkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni, które są przeznaczone do wspólnego korzystania przez osoby zamieszkujące w określonych budynkach lub osiedlu. Obowiązki te wykonują przez uiszczanie opłat na takich samych zasadach, jak członkowie spółdzielni, z zastrzeżeniem art. 5;
  

• członkowie spółdzielni uczestniczą w kosztach związanych z działalnością społeczną, oświatową i kulturalną prowadzoną przez spółdzielnię, jeżeli uchwała walnego zgromadzenia tak stanowi. Właściciele lokali niebędący członkami oraz osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, mogą odpłatnie korzystać z takiej działalności na podstawie umów zawieranych ze spółdzielnią.
  

Stąd też, zwolnienie od podatku wynikające z powyższego przepisu dotyczy wyłącznie czynności (za które są pobierane opłaty zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych) związanych z lokalami mieszkalnymi, nie dotyczy natomiast czynności związanych z lokalami użytkowymi.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2021 r. poz. 11), samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej lokalami, mogą stanowić odrębne nieruchomości.

W świetle art. 2 ust. 2 tej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkaniowe.

Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Ponadto rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r. poz. 1065 ze zm.) w § 3 pkt 14 określa lokal użytkowy jako pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym. Pod pojęciem pomieszczenia technicznego – zgodnie z § 3 pkt 12 wskazanego wyżej rozporządzenia – należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku. Natomiast przez pomieszczenie gospodarcze – pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych (§ 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia).

Przy czym należy zauważyć, że zgodnie z § 18 ust. 1 tego rozporządzenia zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, stanowiska postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również stanowiska postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne.

Na podstawie powyższych uregulowań można stwierdzić, że garaże wielostanowiskowe usytuowane w budynku mieszkalnym czy miejsca postojowe zlokalizowane przy budynkach mieszkalnych nie stanowią lokali mieszkalnych, nie są również pomieszczeniami technicznymi czy gospodarczymi, zatem stanowią lokale użytkowe.

Ponadto, w myśl art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy – podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z opisu sprawy wynika, że Spółdzielnia Mieszkaniowa jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółdzielnia zarządza w trybie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych nieruchomościami wchodzącymi w skład jej zasobów. Spółdzielnia wykonuje wobec powyższego czynności na rzecz członków Spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych. W budynkach na przedmiotowych nieruchomościach nie ma lokali z wyodrębnioną własnością. Spółdzielnia zajmuje się zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych w postaci m.in. utrzymania istniejących zasobów. W związku z powyższym Spółdzielnia wykonuje szereg czynności polegających na eksploatacji i utrzymaniu nieruchomości (lokali) na rzecz członków Spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych, za które są pobierane opłaty zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. Opłaty naliczane są zgodnie z powierzchnią lokali. W przydziałach spółdzielczych praw do lokali zawarto, że przydział dotyczy danego lokalu mieszkalnego o wskazanej powierzchni np. 82,6 m2 z zaznaczeniem, że częścią składową przydzielonego prawa jest dodatkowo garaż o powierzchni np. 17 m2 oraz piwnica o powierzchni np. 12,1m2. Garaż będący samodzielnym odrębnym pomieszczeniem i piwnica znajduje się w tej samej nieruchomości co lokal mieszkalny. W przypadku przekształcenia danego lokalu w prawo odrębnej własności garaż i piwnica będą stanowić przynależności do danego lokalu. Spółdzielnia nalicza opłaty zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w przeliczeniu powierzchnię w m2 lokalu oraz powierzchnię w m2 garażu. W zakresie powierzchni lokalu mieszkalnego Spółdzielnia stosuje zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług. W zakresie opłat liczonych od powierzchni garażu Spółdzielnia nie stosuje ww. zwolnienia i powiększa opłatę o obowiązującą stawkę podatku VAT w wysokości 23%. W deklaracjach VAT Spółdzielnia rozliczyła jako sprzedaż opodatkowaną stawką 23% wartość opłat od powierzchni liczonej dla garaży. Spółdzielnia podkreśla, że garaże wykorzystywane są co do zasady zgodnie z ich przeznaczeniem, a więc do parkowania tam samochodu. W szczególności Spółdzielnia nie ma wiedzy, aby ktoś wykorzystywał garaż w innym celu.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy naliczenie opłat w trybie z art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych z tytułu posiadanego prawa do lokalu mieszkalnego, którego częścią składową jest garaż, w części dotyczącej garażu nie podlega zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o VAT.

Przy tak sformułowanych wątpliwościach należy zauważyć w pierwszej kolejności, że aby korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy lub § 3 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, czynności wykonywane przez spółdzielnię muszą być świadczeniami, za które pobierane są opłaty wymienione w art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, a po drugie, muszą być realizowane na rzecz ściśle określonych podmiotów, tj.:

• członków spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych,
  

• członków spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych,
  

• właścicieli lokali mieszkalnych niebędących członkami spółdzielni,
  

• osób niebędących członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali mieszkalnych, a zatem podmiotów, które posiadają tytuł prawny do lokalu, spółdzielcze prawo do lokalu lub prawo własności lokalu.
  

Z powołanych przepisów wynika, że zwolnienie od podatku odnosi się do czynności wykonywanych zarówno na rzecz członków spółdzielni mieszkaniowych, a także osób niebędących członkami spółdzielni, będących właścicielami lokali mieszkalnych lub posiadających spółdzielcze własnościowe prawa do lokali mieszkalnych. Natomiast rodzaje opłat wymienione w art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych dotyczą wszelkich pobieranych przez Spółdzielnię od ww. podmiotów opłat.

Zatem należy stwierdzić, że świadcząc usługę na rzecz mieszkańców posiadających określony tytuł prawny do lokali innych niż mieszkalne, tj. garaży znajdujących się w zasobach mieszkaniowych Spółdzielni, opłaty ponoszone przez mieszkańców zobowiązanych do ich uiszczenia z tytułu użytkowania tych lokali niemieszkalnych, stanowią podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy i podlegają opodatkowaniu VAT. Wszystkie składniki opłaty z tytułu użytkowania garaży, stanowią elementy cenotwórcze usługi, jaką Spółdzielnia wykonuje na rzecz użytkowników tych lokali niemieszkalnych.

Zatem zwolnienia, o których mowa w powołanych wyżej przepisach art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy oraz § 3 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. są związane z czynnościami, za które Spółdzielnia pobiera opłaty, a które dotyczą właścicieli lokali mieszkalnych lub podmiotów posiadających spółdzielcze własnościowe prawa do lokali mieszkalnych. Zwolnienie dotyczy wyłącznie czynności (za które są pobierane opłaty zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych) związanych z lokalami mieszkalnymi, nie dotyczy zaś czynności związanych z lokalami użytkowymi, w tym garażami. Fakt równoczesnego posiadania lokalu mieszkalnego nie ma wpływu na korzystanie z powyższego zwolnienia.

Wobec powyższego, wykonywanie przez Spółdzielnię czynności, za które pobierane są opłaty dotyczące kosztów eksploatacji i utrzymania garażu posiadanego łącznie ze spółdzielczym prawem do lokalu mieszkalnego, nie może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy w zw. z art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ wskazuje, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku VAT dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być rozstrzygnięta tylko w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy o VAT.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14 na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.