2021.05.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.34.2021.2.RST
z 10 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020r. poz. 1325 ze zm.)Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2021 r. (data wpływu 28 stycznia 2021 r.)uzupełnionym w dniu 5 maja 2021 r. (data wpływu 5 maja 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 23 kwietnia 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresienieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku obowiązku rozliczenia podatku w związku ze świadczeniem usług udostępniania oprogramowania –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2021 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresienieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski orazbraku obowiązku rozliczenia podatku w związku ze świadczeniem usług udostępniania oprogramowania. Wniosek został uzupełniony w dniu 5 maja 2021 r. (data wpływu 5 maja 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 23 kwietnia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka posiada siedzibę rejestrową w Niemczech. Spółka nie jest zarejestrowana dla celów VAT w Polsce. Na chwilę obecną Spółka nie rozpoznaje w Polsce czynności opodatkowanych VAT. Spółka wystawiając faktury na rzecz polskich podmiotów posługuje się niemieckim numerem VAT.

Spółka nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej w rozumieniu Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie 282/2011).

Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest udostępnianie oprogramowania komputerowego. Udostępnienie oprogramowania następuje zdalnie za pośrednictwem sieci Internet. Oprogramowanie udostępniane jest przez Spółkę z terytorium w Niemczech. Klientami Spółki są podmioty gospodarcze będące podatnikami VAT z różnych krajów, w tym mające siedzibę na terytorium Polski. Spółka prowadzi swoją działalność gospodarczą w budynku położonym w (…).

Spółka obecnie zatrudnia na czas nieokreślony na terytorium Polski pracownika (przedstawiciela handlowego), którego zadaniem jest negocjowanie i zawieranie kontraktów w imieniu Spółki z polskimi podmiotami. Ww. obowiązki przedstawiciela są wykonywane w Polsce w miejscu jego zamieszkania, bądź niekiedy w siedzibie klienta Spółki - za pośrednictwem komputera i telefonu udostępnionego przez Spółkę. Po podpisaniu danej umowy, pracownik nie jest zaangażowany w świadczenie usług polegających na realizacji tej umowy. Tym samym, pracownik nie bierze udziału w świadczeniu usług przez Spółkę tj. nie bierze fizycznego udziału w dostawach realizowanych przez Spółkę.

Spółka - w celu świadczenia usług - korzysta ze sprzętu położonego w Niemczech, przy pomocy którego wytwarza oprogramowanie sprzedawane na rzecz klientów. Spółka samodzielnie wytwarza przedmiotowe oprogramowanie. Udostępnianie oprogramowania polega na udostępnieniu możliwości korzystania z tego oprogramowania np. poprzez udzielenie właściwej licencji na dostęp. Spółka udostępnia oprogramowanie komputerowe, którego celem jest wspieranie procesu zarządzania oraz monitorowanie procesami informatycznymi w tychże podmiotach. Dostęp do oprogramowania jest udostępniany z terytorium Niemiec. Udostępnienie oprogramowania polskim podmiotom następuje w siedzibie Spółki, głównie poprzez korespondencję elektroniczną z odpowiednimi informacjami / plikami, co umożliwia pobranie oprogramowania z serwera należącego do Spółki położonego w Niemczech. Zamówienia dot. nabycia oprogramowania są składane drogą elektroniczną.

Spółka podkreśla, że interpretacją - sygn. 0114-KDIP1-2.4012.183.2020.2.JŻ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, że pomimo zatrudnienia ww. pracownika na terytorium Polski, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz w stosunku do świadczonych usług przez Spółkę na rzecz kontrahentów z Polski, zastosowanie znajdzie art. 28b ustawy podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 206, dalej: ustawa o VAT). Stąd mając na względzie, że kontrahenci są podatnikami, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, usługi są opodatkowane w Polsce, tj. w kraju siedziby usługobiorców. Tym samym, Spółka jest uprawniona do zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT w zw. z czym, Spółka nie jest zobowiązana do odprowadzenia podatku VAT w Polsce od świadczenia przedmiotowych usług.

Spółka podkreśla, że 1 grudnia 2020 roku zawarła umowę o pracę z drugim pracownikiem. Osoba ta została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu na stanowisku … (tzw. Przedsprzedażowego konsultanta w Polsce), do którego zadań na terytorium Polski należy:

Wykonywanie próbnych uruchomień (instalacji) oprogramowania, niezależne wykonanie testów oprogramowania - na swoim sprzęcie, jak i na sprzęcie w siedzibie klienta
Współtworzenie i współuczestnictwo w targach handlowych i pokazach
Wsparcie sprzedawców podczas spotkań przedsprzedażowych z zainteresowanymi stronami (klientami) oraz aktywne wsparcie w kwestiach technicznych
Przygotowanie i realizacji warsztatów szkoleniowych w zakresie oferowanego oprogramowania przez Spółkę
Prowadzenie szkoleń dla klientów z obsługi oprogramowania oferowanego przez Spółkę
Tłumaczenie dokumentów szkoleniowych na język polski
Doraźne udzielenie wsparcia klientom dotyczącego wdrażania oprogramowania, w tym zdalnego wsparcia w przypadku zgłoszonych problemów technicznych
Działanie zgodnie ze aktem założycielskim Spółki, jej regulaminem i zasadami korporacyjnymi
Dołączenie do stowarzyszeń branżowych i podobnych organizacji, jeśli uczestnictwo takie służy interesowi Spółki
Zgłaszanie na bieżąco Spółce zagadnień handlowych, finansowych oraz innych w znaczących kwestii.

Pracownik ten będzie wykonywał głównie swoją pracę w miejscu zamieszkania na sprzęcie powierzonym przez Spółkę (tj. za pośrednictwem komputera i telefonu udostępnionego przez Spółkę). Ponadto, w ramach swoich obowiązków, Pracownik może zostać czasowo skierowany do wykonywania obowiązków w siedzibach klientów Spółki oraz do uczestnictwa w spotkaniach, szkoleniach, wykładach i konferencjach na terenie Polski lub za granicą.

Dodatkowo, pracownik nie będzie brał udziału w świadczeniu usług przez Spółkę w tym znaczeniu, że będzie wyłączony z procesu udostępnienia oprogramowania, ponieważ te czynności należą do obowiązków innych osób i będą wykonywane w Niemczech. Inaczej mówiąc, nie będzie fizycznie zaangażowany w sprzedaż usługi (udzielenia licencji).

Pracownik ten będzie wsparciem technicznym dla klientów, głównie na etapie przedsprzedażowym, i posprzedażowym, jeśli techniczne problemy zostaną zgłoszone w związku z instalacją oprogramowania. Wszelkie decyzje strategiczne, zarządcze, dotyczące oprogramowania, procesu sprzedaży są i będą podejmowane w siedzibie Spółki (w Niemczech). Brak jest w Polsce samodzielności decyzyjnej.

Spółka nie będzie wynajmować nieruchomości w Polsce. Wszystkie prace wykonywane przez pracowników będą wykonywane z ich miejsca zamieszkania, bądź niekiedy w siedzibie klientów (w tym potencjalnych klientów).

Spółka może sporadycznie nabywać w Polsce towary lub usługi, których przedmiotem mogą być usługi konsultingowe, IT (informatyczne), polegające na umożliwieniu udziału w targach handlowych w Polsce lub inne niezbędne i wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w Niemczech.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy prawidłowe jest stanowisko, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności Spółki, o którym mowa w art. 11 Rozporządzenia wykonawczego Rady 282/2011.
Czy w związku z usługami świadczonymi przez Spółkę na rzecz polskich kontrahentów zastosowanie znajdzie art. 28b oraz art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, w związku z czym Spółka nie jest podatnikiem VAT oraz nie jest zobowiązana do rozliczenia i odprowadzenia podatku VAT w Polsce.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

W opinii Spółki, nie posiada ona w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w zw. czym nie jest zobowiązana do odprowadzenia podatku VAT w Polsce.

Przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to jest pojęciem prawa Unii Europejskiej, zdefiniowanym w art. 11 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE (dalej: Dyrektywy VAT) w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, a zatem również na potrzeby przepisów krajowych stanowiących implementację Dyrektywy VAT do porządku prawnego - w przypadku Polski na potrzeby przepisów ustawy o VAT. W tym zakresie natomiast nie można zapominać, że przepisy Rozporządzenia stosuje się bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej, tym samym można powoływać się na nie wprost przed organami władzy publicznej, w tym polskimi organami podatkowymi.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług (...).

Odwołując się do bogatego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w tym zakresie, tj. mającego wpływ na kształt definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić, jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa (C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 FaaborgGeltingLinien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners ot Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-65/12 Welmory Sp. z o.o.).

Ponadto, poza strukturą, która powinna być samodzielna w swoim działaniu, podkreśla się jej niezależność. Jak zostało wspomniane w orzeczeniu C-190/95 ARO Lease, stałe miejsce prowadzenia działalności musi posiadać odpowiedni stopień trwałości, strukturę personalną i techniczną, która jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny.

Z powyższego wynika zatem, że brak ziszczenia się przesłanek „samodzielności” i „niezależności” nie pozwala na przyjęcie, iż doszło do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z kolei, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/OI 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto, pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

A zatem, można stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje w sposób samodzielny i niezależny czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Innymi słowy, istniejąca struktura musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem we własnym zakresie czynności podlegających opodatkowaniu.

Jak wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji, sygn. 0114-KDIP1- 2.4012.183.2020.2. JŻ wydanej na rzecz Spółki: „Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo TSUE oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo- rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.”

Analiza powyższego skłania do wniosku, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wynika to z następujących okoliczności:

brak samodzielności decyzyjnej - wszelkie decyzje strategiczne, zarządcze wykonywane są przez centralę Spółki zlokalizowaną w Niemczech;
brak niezależności w działaniu - działania nowozatrudnionego pracownika są ograniczone zakresem wskazanym w umowie o pracę;
brak technicznej infrastruktury - wszelkie urządzenia techniczne służące świadczeniu usług na rzecz klientów zewnętrznych zlokalizowane są w Niemczech skąd udostępnianie jest oprogramowanie;
nowozatrudniony, a także obecny pracownik nie będzie w stanie samodzielnie i niezależnie świadczyć usług udostępnienia oprogramowania; wszystkie czynności służące udostępnieniu będą wykonane na terytorium Niemiec;
nowozatrudniony pracownik (a także już wcześnie zatrudniony pracownik) będzie wykonywał jedynie świadczenia o charakterze wspierającym i akcesoryjnym; innymi słowy, będzie on jedynie odpowiedzialny za działanie przedsprzedażowe, w niektórych przypadkach będzie służył posprzedażowym wsparciem technicznym;
zatrudnione osoby oraz ich zaplecze techniczne nie będą stanowić struktury, przy pomocy której można świadczyć usługę w postaci udostępnienia oprogramowania;
faktury wystawiane na rzecz polskich klientów będą zawierały numer VAT Spółki nadany przez państwo, w którym Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. w Niemczech.

A zatem, podsumowując, fakt zatrudnienia kolejnego pracownika, którego zadaniem będzie przede wszystkim wsparcie techniczne, nie zmieni statusu Spółki z perspektywy stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT. Spółka nadal nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w zw. czym nie jest zobowiązana do odprowadzenia podatku VAT w Polsce.

Ad. 2

W odniesieniu do świadczonych przez Spółkę usług polegających na udzieleniu dostępu do oprogramowania komputerowego, zastosowanie znajdzie art. 28b ustawy o VAT. Mając na względzie, że kontrahenci Spółki są polskimi podatnikami VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy, usługi są i będą opodatkowane w Polsce, tj. w kraju siedziby usługobiorców. Tym samym, Spółka jest uprawniona do zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT w zw. zczym, Spółka nie jest podatnikiem VAT w odniesieniu do świadczonych przez nią usług i nie jest zobowiązana do odprowadzenia podatku VAT w Polsce w związku ze świadczeniem przedmiotowych usług na rzecz polskich kontrahentów.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4 [...].

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy o VAT w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy o VAT wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny oraz przywołane powyżej przepisy, należy stwierdzić, że w odniesieniu do usług świadczonych przez Spółkę zastosowanie znajdzie przepis art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. A zatem, miejscem świadczenia dla usług świadczonych przez Spółkę na rzecz polskich klientów (będących podatnikami VAT) będzie terytorium kraju. W związku z tym, Spółka jest i będzie uprawniona do zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT, na podstawie którego nie jest zobowiązana do rozliczania i odprowadzenia podatku VAT w związku z wykonaniem usług polegających na udostępnieniu oprogramowania. Spółka nie jest w tym zakresie podatnikiem VAToraz nie jest zobowiązana do rozliczenia i odprowadzenia podatku VAT w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca posiada siedzibę rejestrową w Niemczech. Spółka nie jest zarejestrowana dla celów VAT w Polsce. Spółka nie rozpoznaje w Polsce czynności opodatkowanych VAT. Spółka wystawiając faktury na rzecz polskich podmiotów posługuje się niemieckim numerem VAT. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest udostępnianie oprogramowania komputerowego. Udostępnienie oprogramowania następuje zdalnie za pośrednictwem sieci Internet. Udostępnianie oprogramowania polega na udostępnieniu możliwości korzystania z tego oprogramowania np. poprzez udzielenie właściwej licencji na dostęp. Spółka udostępnia oprogramowanie komputerowe, którego celem jest wspieranie procesu zarządzania oraz monitorowanie procesami informatycznymi w tychże podmiotach. Dostęp do oprogramowania jest udostępniany z terytorium Niemiec. Udostępnienie oprogramowania polskim podmiotom następuje w siedzibie Spółki, głównie poprzez korespondencję elektroniczną z odpowiednimi informacjami / plikami, co umożliwia pobranie oprogramowania z serwera należącego do Spółki położonego w Niemczech. Spółka - w celu świadczenia usług - korzysta ze sprzętu położonego w Niemczech, przy pomocy którego wytwarza oprogramowanie sprzedawane na rzecz klientów. Spółka samodzielnie wytwarza przedmiotowe oprogramowanie. Zamówienia dot. nabycia oprogramowania są składane drogą elektroniczną. Spółka obecnie zatrudnia na czas nieokreślony na terytorium Polski dwóch pracowników: Przedstawiciela handlowego oraz Przedsprzedażowego konsultanta. Pracownicy nie będą brali udziału w świadczeniu usług przez Spółkę w tym znaczeniu, że będą wyłączeni z procesu udostępnienia oprogramowania, ponieważ te czynności należą do obowiązków innych osób i będą wykonywane w Niemczech. Inaczej mówiąc, nie będą fizycznie zaangażowani w sprzedaż usługi (udzielenia licencji). Spółka może także sporadycznie nabywać w Polsce towary lub usługi, których przedmiotem mogą być usługi konsultingowe, IT (informatyczne), polegające na umożliwieniu udziału w targach handlowych w Polsce lub inne niezbędne i wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w Niemczech.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w art. 11 rozporządzenia w związku z czym nie jest zobowiązany do rozliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usługw Polsce z uwagi na zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Odnosząc się do przedmiotowych wątpliwości należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-GeltingLinien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca (Spółka) nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Jak wynika z wniosku Spółka posiada siedzibę rejestrową w Niemczech. Spółka nie jest zarejestrowana dla celów VAT w Polsce. Spółka nie rozpoznaje w Polsce czynności opodatkowanych VAT. Spółka wystawiając faktury na rzecz polskich podmiotów posługuje się niemieckim numerem VAT. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest udostępnianie oprogramowania komputerowego. Spółka samodzielnie wytwarza przedmiotowe oprogramowanie. Udostępnianie oprogramowania polega na udostępnieniu możliwości korzystania z tego oprogramowania np. poprzez udzielenie właściwej licencji na dostęp. Udostępnienie oprogramowania następuje zdalnie za pośrednictwem sieci Internet. Oprogramowanie udostępniane jest przez Spółkę z terytorium w Niemczech. Spółka - w celu świadczenia usług - korzysta ze sprzętu położonego w Niemczech, przy pomocy którego wytwarza oprogramowanie sprzedawane na rzecz klientów. Udostępnienie oprogramowania polskim podmiotom następuje w siedzibie Spółki, głównie poprzez korespondencję elektroniczną z odpowiednimi informacjami / plikami, co umożliwia pobranie oprogramowania z serwera należącego do Spółki położonego w Niemczech. Zamówienia dot. nabycia oprogramowania są składane drogą elektroniczną. Na terytorium Polski Spółka zatrudnia na czas nieokreślony przedstawiciela handlowego, którego zadaniem jest negocjowanie i zawieranie kontraktów w imieniu Spółki z polskimi podmiotami. Obowiązki przedstawiciela handlowego są wykonywane w Polsce w miejscu jego zamieszkania, bądź niekiedy w siedzibie klienta Spółki - za pośrednictwem komputera i telefonu udostępnionego przez Spółkę.Ponadto od 1 grudnia 2020 r. Spółka zawarła umowę o pracę z drugim pracownikiem tzw. przedsprzedażowym konsultantem w Polsce, do którego zadań na terytorium Polski należy: wykonywanie próbnych uruchomień (instalacji) oprogramowania, niezależne wykonanie testów oprogramowania (na swoim sprzęcie, jak i na sprzęcie w siedzibie klienta), współtworzenie i współuczestnictwo w targach handlowych i pokazach, wsparcie sprzedawców podczas spotkań przedsprzedażowych z zainteresowanymi stronami (klientami) oraz aktywne wsparcie w kwestiach technicznych, przygotowanie i realizacji warsztatów szkoleniowych w zakresie oferowanego oprogramowania przez Spółkę, prowadzenie szkoleń dla klientów z obsługi oprogramowania oferowanego przez Spółkę, tłumaczenie dokumentów szkoleniowych na język polski, doraźne udzielenie wsparcia klientom dotyczącego wdrażania oprogramowania, w tym zdalnego wsparcia w przypadku zgłoszonych problemów technicznych, działanie zgodnie ze aktem założycielskim Spółki, jej regulaminem i zasadami korporacyjnymi, dołączenie do stowarzyszeń branżowych i podobnych organizacji, jeśli uczestnictwo takie służy interesowi Spółki, zgłaszanie na bieżąco Spółce zagadnień handlowych, finansowych oraz innych w znaczących kwestii. Przedsprzedażowy konsultant w Polsce będzie wykonywał głównie swoją pracę w miejscu zamieszkania na sprzęcie powierzonym przez Spółkę (tj. za pośrednictwem komputera i telefonu udostępnionego przez Spółkę). Ponadto, w ramach swoich obowiązków, Pracownik może zostać czasowo skierowany do wykonywania obowiązków w siedzibach klientów Spółki oraz do uczestnictwa w spotkaniach, szkoleniach, wykładach i konferencjach na terenie Polski lub za granicą. Przedsprzedażowy konsultant w Polsce będzie wsparciem technicznym dla klientów, głównie na etapie przedsprzedażowym, i posprzedażowym, jeśli techniczne problemy zostaną zgłoszone w związku z instalacją oprogramowania. Przy czym zarówno przedstawiciel handlowy jak i przedsprzedażowy konsultant w Polsce nie będą brali udziału w świadczeniu usług przez Spółkę. Jednocześnie Spółka nie będzie wynajmować nieruchomości w Polsce. Wszystkie prace wykonywane przez pracowników będą wykonywane z ich miejsca zamieszkania, bądź niekiedy w siedzibie klientów (w tym potencjalnych klientów). Spółka może sporadycznie nabywać w Polsce towary lub usługi, których przedmiotem mogą być usługi konsultingowe, IT (informatyczne), polegające na umożliwieniu udziału w targach handlowych w Polsce lub inne niezbędne i wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w Niemczech. Co więcej wszelkie decyzje strategiczne, zarządcze, dotyczące oprogramowania, procesu sprzedaży są i będą podejmowane w siedzibie Spółki, czyli w Niemczech (brak jest w Polsce samodzielności decyzyjnej).Zatem nie można uznać, że Spółka na terytorium Polski w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w Niemczechposiadając zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały część działalności gospodarczej. Co prawda, Spółka zatrudnia na czas nieokreślony na terytorium Polski przedstawiciela handlowego oraz tzw. przedsprzedażowego konsultanta w Polsce zapewniając im komputer i telefon. Co więcej, pracownicy Spółki zostali zatrudnieni m.in. w celu negocjowania i zawierania kontraktów w imieniu Spółki z polskimi podmiotami czy wykonywania próbnych uruchomień (instalacji) oprogramowania. Jednak nie można uznać, że w analizowanym przypadku cechy i skala posiadanego w Polsce zaplecza personalnego i technicznego umożliwiają Spółce w sposób stały prowadzenie części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Spółka mimo, że zatrudnia w Polsce przedstawiciela handlowego oraz tzw. przedsprzedażowego konsultanta w Polsce i zapewnia pracownikom na terytorium Polski komputer i telefon nie zorganizowała zaplecza świadczącego o prowadzeniu części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Na terytorium Polski Spółka nie nabywa żadnych innych usług, niż sporadycznie usługi konsultingowe, IT, polegające na umożliwieniu udziału w targach handlowych w Polsce lub inne niezbędne i wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w Niemczech. Oprogramowanie jest udostępniane z terytorium Niemiec, w tym udostępnienie oprogramowania polskim podmiotom następuje w siedzibie Spółki głównie poprzez korespondencję elektroniczną z odpowiednimi informacjami / plikami, co umożliwia pobranie oprogramowania z serwera należącego do Spółki położonego w Niemczech. Natomiast, pracownicy Spółki w Polsce nie będą brali udziału w świadczeniu usług przez Spółkę, ich rola będzie miała jedynie charakter pomocniczy.Jednocześnie Spółka nie będzie wynajmować nieruchomości w Polsce. Co więcej wszelkie decyzje strategiczne, zarządcze, dotyczące oprogramowania, procesu sprzedaży są i będą podejmowane w siedzibie Spółki, czyli w Niemczech (brak jest w Polsce samodzielności decyzyjnej).Zatem, w tym konkretnym przypadku, należy stwierdzić, że mimo posiadania przez Spółkę pewnych zasobów osobowych oraz technicznych na terytorium Polski nie są spełnione przesłanki do uznania, że Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto, odnosząc się do pozostałych wątpliwości wskazać należy, że przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy ma zastosowanie, gdy miejscem świadczenia usług, a tym samym opodatkowania ustalonym na podstawie przepisów ustawy jest terytorium Polski oraz są spełnienie warunki dotyczące zarówno usługodawcy, jak i usługobiorcy. W analizowanej sprawie Wnioskodawca posiadając siedzibę działalności w Niemczech i nie posiadając na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (jak wskazano w niniejszej interpretacji) świadczy usługi udostępniania oprogramowania, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy, na rzecz kontrahentów z Polski, którzy są podatnikami, o którym mowa w art. 15 ustawy. Oznacza to, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi, do których stosuje się art. 28b ustawy, co do zasady, są opodatkowane w Polsce, tj. w kraju siedziby usługobiorców, jak również spełnione są łącznie wszystkie warunki wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy powodujące, że usługodawca nie rozlicza podatku należnego.

W konsekwencji, Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w związku z czym świadcząc usługi udostępnienia oprogramowania na rzecz polskich klientów będących podatnikami nie jest zobowiązany do rozliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usługw Polsce z uwagi na zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14f § 2b pkt 3 Ordynacji podatkowej, opłata za wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega zwrotowi - w odpowiedniej części - wyłącznie w przypadku uiszczenia jej w kwocie wyższej od należnej. W związku z powyższym, nienależna opłata w kwocie 80 zł, zostanie zwrócona - stosownie do art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej – na numer wskazanego rachunku bankowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin