Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4015.15.2021.2.MZ
z 19 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 1 lutego 2021 r. (data wpływu 4 lutego 2021 r.), uzupełnionym 14 maja 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych dokonywania wpłat przez syna Wnioskodawczyni w celu spłaty kredytu przeznaczonego na zakup wspólnego lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych dokonywania wpłat przez syna Wnioskodawczyni w celu spłaty kredytu przeznaczonego na zakup wspólnego lokalu mieszkalnego.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 28 kwietnia 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4015.15.2021.1.MZ wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 14 maja 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Na mocy umowy o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych zaciągnięty został kredyt (dalej: Kredyt) na zakup lokalu mieszkalnego (dalej: Lokal), którego kredytobiorcami, zgodnie z zapisami powyższej umowy są A. H. (Wnioskodawczyni) oraz jej mąż W. H. objęci małżeńską wspólnością majątkową. Zawarcie umowy Kredytu wiązało się z dokonaniem przez Wnioskodawczynię i jej męża wpłaty tytułem 10% wartości nieruchomości, tytułem tzw. wkładu własnego. Wnioskodawczyni i jej mąż kolejno zawarli przedwstępną umowę nabycia Lokalu w formie umowy notarialnej.

Jednakże Wnioskodawczyni i jej mąż zawarli również kolejną umowę (w zwykłej formie pisemnej), zgodnie z którą podczas nabycia własności Lokalu jako kolejny współwłaściciel wskazany zostanie ich syn P. H., który zobowiązuje się do solidarnego pokrywania rat Kredytu, udzielonego rodzicom na zakup Lokalu. W przedmiotowej umowie strony zobowiązują się do wskazania w księdze wieczystej A. H., W. H. oraz P. H. jako współwłaścicieli Lokalu.

Raty Kredytu będą spłacane w całości z rachunku bankowego (dalej: Rachunek bankowy), którego właścicielem są Wnioskodawczyni i jej mąż, rachunek ten został także wskazany w umowie kredytu hipotecznego. Syn Wnioskodawczyni zobowiązuje się do wpłacania środków pieniężnych na Rachunek bankowy, które będą niezbędne do pokrycia zobowiązania finansowego, wynikającego z umowy kredytu hipotecznego zawartego przez Wnioskodawczynię i jej męża w ustalonej wysokości.

Zarówno Wnioskodawczyni, jak i jej mąż oraz syn będą wykorzystywać wskazaną nieruchomość wspólnie i w porozumieniu w celach mieszkaniowych, ponosząc również wspólnie nakłady na wykończenie nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, co następuje.

• Środki pieniężne znajdujące się na rachunku bankowym Wnioskodawczyni (dalej: Rachunek bankowy), z którego pokrywane będą raty kredytu, będą należały wyłącznie do Wnioskodawczyni, jej męża oraz syna. Suma środków wpłaconych przez syna Wnioskodawczyni stanowić będzie 50% wartości udzielonego kredytu hipotecznego, natomiast wysokość poszczególnych wpłat może mieć różną wysokość. Pozostałą część stanowić będą środki Wnioskodawczyni i jej męża objęte małżeńską wspólnością majątkową.
• Wskazana umowa zawarta została wyłącznie przez Wnioskodawczynię, jej męża oraz syna.
• Syn Wnioskodawczyni zobowiązał się do przystąpienia (zdarzenie przyszłe) do umowy kredytu opisanej we wniosku po uzyskaniu zgody banku finansującego kredyt (dalej: „Bank”). Uzyskanie zgody Banku nastąpi przed zawarciem przyrzeczonej umowy i wskazaniem jako współwłaściciela nieruchomości. Wobec czego czynność przeniesienia udziału we własności nastąpi dopiero po ziszczeniu się warunku w postaci uzyskania zgody Banku. Wnioskodawczyni wskazała, iż przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest zdarzenie przyszłe.
• Przeniesienie własności nieruchomości nastąpi w zamian za zobowiązanie się syna Wnioskodawczyni do spłaty kredytu hipotecznego, który finansuje zakup nieruchomości (przeniesienie praw i roszczeń). Ekwiwalentność świadczeń polegać będzie na przeniesieniu udziału w nieruchomości (prawo), w zamian za solidarne zobowiązanie do spłaty kredytu finansującego zakup nieruchomości w wysokości 50% jej wartości.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wpłata dokonywana przez syna Wnioskodawczyni na pokrycie raty Kredytu regulowanego przez Wnioskodawczynię i jej męża, powinna być zgłaszana do Urzędu Skarbowego jako darowizna?

Zdaniem Wnioskodawczyni, dokonanie przez jej syna wpłaty na Rachunek bankowy w celu pokrycia raty Kredytu nie będzie stanowić darowizny, wobec czego nie będzie podlegać zgłoszeniu do Urzędu Skarbowego.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2019 r. poz. 1813) podatkowi od spadków i darowizn (dalej: Podatek), podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem darowizny.

Jak stanowi art. 5 cyt. ustawy, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych. Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie wprowadza pojęcia „darowizny”, dlatego w tym zakresie należy odnieść się do pojęcia wprowadzonego przez ustawę z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm.) (dalej: Kodeks cywilny).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego – przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Treść tego świadczenia określa umowa darowizny.

Natomiast w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawczyni i jej mąż zawierają z synem umowę, zgodnie z którą zobowiązują się pokryć wspólnie koszty nabycia nieruchomości. Syn Wnioskodawczyni zobowiązuje się do pokrywania kosztów rat Kredytu, który podbierany jest z Rachunku bankowego należącego do Wnioskodawczyni i jej męża. Wobec czego w przedstawionym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) występuje ekwiwalentność, a żadna ze stron nie odniesie korzyści pod tytułem darmym. Przedstawione zdarzenie będzie wspólnym przedsięwzięciem, którego celem jest nabycie tytułu prawnego do nieruchomości (Lokalu).

Wobec czego wpłaty dokonane przez syna Wnioskodawczyni na Rachunek bankowy Wnioskodawczyni i jej męża nie będą podlegały Podatkowi, z uwagi na brak spełnienia przesłanek określonych w dyspozycji art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn.

Mając zatem na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, tj. zawartą umowę pomiędzy Wnioskodawczynią i jej mężem oraz ich synem, należy wskazać, że Wnioskodawczyni i jej mąż mogą żądać całości lub części świadczenia od syna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników (Wnioskodawczynię z mężem lub syna) zwalnia drugiego (solidarność dłużników).

Wobec powyższego uznać należy, iż syn Wnioskodawczyni będzie odpowiadać na zasadach analogicznych do dłużnika solidarnego, więc zaspokajając wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Zatem w sytuacji, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny (winno być: zdarzenie przyszłe) oraz powołane wyżej uregulowania prawne, a także uwzględniając zasadę swobody zawierania umów, należy zgodzić się, że wpłata na Rachunek bankowy tytułem uregulowania należności wynikającej z rat Kredytu, nie może być postrzegana w kategorii darowizny.

Oznacza to, że powyższe nie będzie skutkować powstaniem po stronie Wnioskodawczyni i jej męża obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn. Tym samym na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek składania zgłoszenia SD-Z2, które służy do zgłoszenia nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

1. z 20 marca 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4015.37.2020.1.MD,
2. z 1 lipca 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4015.98.2019.1.SK,
3. z 10 stycznia 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4015.162.2019.2.PB,
4. z 3 grudnia 2018 r. Znak: 0111-KDIB4.4015.138.2018.1 LB.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2019 r. poz. 1813 ze zm.) – podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

W myśl art. 1 ust. 2 ww. ustawy – podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci.

Z powyższego wynika, że ustawa o podatku od spadków i darowizn ściśle określa granice przedmiotu opodatkowania, tj. nabycie według określonych tytułów, wyczerpująco wymieniając tytuły, na podstawie których nabycie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Powyższy katalog czynności ujęty w art. 1 ww. ustawy ma charakter zamknięty. Zatem opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega tylko takie nabycie, które zostało w nim wymienione w sposób wyraźny.

A zatem z treści art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn wynika, że podatkiem od spadków i darowizn opodatkowane jest nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej tytułem darowizny, polecenia darczyńcy.

Stosownie do art. 5 ww. ustawy – obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Jako, że Wnioskodawczyni odnosi się w swym stanowisku w szczególności do nabycia tytułem darowizny to koniecznym jest w interpretacji wskazanie kiedy z tytułu tego nabycia powstaje obowiązek podatkowy i przybliżenie definicji tegoż określenia.

Art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowi, że – obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Ponieważ ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego w tym zakresie należy odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).

Na podstawie art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego – przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Darowizna jest więc czynnością, której celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego), a zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Treść tego świadczenia określa umowa darowizny

Z sytuacji przedstawionej we wniosku oraz jego uzupełnieniu wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem (pozostająca z nim we wspólności majątkowej małżeńskiej) zaciągnęła kredyt hipoteczny na zakup lokalu mieszkalnego. Zawarcie umowy kredytu wiązało się z dokonaniem przez Wnioskodawczynię i jej męża wpłaty 10% wartości nieruchomości, tytułem tzw. wkładu własnego. Wnioskodawczyni i jej mąż kolejno zawarli przedwstępną umowę nabycia ww. lokalu w formie umowy notarialnej. Następnie Wnioskodawczyni, jej mąż oraz ich syn P. H zawarli ze sobą umowę (w zwykłej formie pisemnej), zgodnie z którą podczas nabycia własności ww. lokalu jako kolejny współwłaściciel wskazany zostanie ich syn, który zobowiązuje się do solidarnego pokrywania rat kredytu, udzielonego rodzicom na zakup ww. lokalu. W przedmiotowej umowie strony zobowiązują się do wskazania w księdze wieczystej A. H., W. H. oraz P. H. jako współwłaścicieli ww. lokalu. Raty kredytu będą spłacane w całości z rachunku bankowego, którego właścicielem są Wnioskodawczyni i jej mąż, rachunek ten został także wskazany w umowie kredytu hipotecznego. Środki pieniężne znajdujące się na ww. rachunku bankowym, z którego pokrywane będą raty kredytu, będą należały wyłącznie do Wnioskodawczyni, jej męża oraz syna. Syn Wnioskodawczyni zobowiązuje się do wpłacania środków pieniężnych na ww. rachunek bankowy, które będą niezbędne do pokrycia zobowiązania finansowego, wynikającego z umowy kredytu hipotecznego zawartego przez Wnioskodawczynię i jej męża w ustalonej wysokości. Suma środków wpłaconych przez syna Wnioskodawczyni stanowić będzie 50% wartości udzielonego kredytu hipotecznego, natomiast wysokość poszczególnych wpłat może mieć różną wysokość. Pozostałą część stanowić będą środki Wnioskodawczyni i jej męża objęte małżeńską wspólnością majątkową. Syn Wnioskodawczyni zobowiązał się do przystąpienia w przyszłości do umowy kredytu opisanej we wniosku po uzyskaniu zgody Banku finansującego kredyt. Uzyskanie zgody Banku nastąpi przed zawarciem przyrzeczonej umowy i wskazaniem jako współwłaściciela nieruchomości. Zatem czynność przeniesienia udziału we własności nastąpi dopiero po ziszczeniu się warunku w postaci uzyskania zgody Banku. Przeniesienie własności nieruchomości nastąpi w zamian za zobowiązanie się syna Wnioskodawczyni do spłaty kredytu hipotecznego, który finansuje zakup nieruchomości (przeniesienie praw i roszczeń). Ekwiwalentność świadczeń polegać będzie na przeniesieniu udziału w nieruchomości (prawo), w zamian za solidarne zobowiązanie do spłaty kredytu finansującego zakup nieruchomości w wysokości 50% jej wartości. Zarówno Wnioskodawczyni, jak i jej mąż oraz syn będą wykorzystywać wskazaną nieruchomość wspólnie i w porozumieniu w celach mieszkaniowych, ponosząc również wspólnie nakłady na wykończenie nieruchomości.

Mając zatem na uwadze powyższe należy wskazać, że zgodnie z art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego – kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników).

W myśl natomiast § 2 tego przepisu – aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela, wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika więc, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

Zatem w sytuacji, gdy strona zobowiązania solidarnego, którą będzie w przyszłości syn Wnioskodawczyni, spłaca część zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z mającego ciążyć na niej w przyszłości długu, poprzez samą zapłatę części zobowiązania, które w przyszłości będzie zobowiązaniem solidarnym, nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Przyszły dłużnik solidarny spłacać będzie bowiem swój własny dług, a nie cudzy.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej uregulowania prawne należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że dokonanie przez jej syna wpłaty na rachunek bankowy w celu pokrycia raty kredytu nie będzie stanowić darowizny, wobec czego nie będzie podlegać zgłoszeniu do Urzędu Skarbowego. Oznacza to, że powyższe wpłaty nie będą skutkować powstaniem po stronie Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn. Tym samym z tytułu wpłat dokonywanych przez syna Wnioskodawczyni na rachunek bankowy, należący do Wnioskodawczyni i jej męża, w celu spłaty rat wynikających z umowy kredytu (do której w przyszłości syn Wnioskodawczyni również przystąpi), regulowanego również przez Wnioskodawczynię i jej męża, na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek składania zgłoszenia SD-Z2, które służy do zgłoszenia nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przedmiotowa interpretacja – zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). A zatem tylko Wnioskodawczyni może czerpać z wydanej interpretacji ochronę prawną. Stosownie do powyższego mąż Wnioskodawczyni chcąc uzyskać interpretację indywidualną w zakresie skutków podatkowych dokonywania wpłat przez syna w celu spłaty kredytu przeznaczonego na zakup wspólnego lokalu mieszkalnego winien wystąpić z odrębnym zapytaniem i uiścić stosowną opłatę.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.