Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.68.2021.2.MK1
z 13 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 stycznia 2021 r. (data wpływu 25 stycznia 2021 r.) uzupełnione pismem z 19 kwietnia 2021 r. (data nadania 19 kwietnia 2021 r., data wpływu 19 kwietnia 2021 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z 26 marca 2021 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.68.2021.1.MK1 (data doręczenia 8 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu świadczeń dostępnych za pośrednictwem systemu kafeteryjnego oraz obowiązków Spółki jako płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu świadczeń dostępnych za pośrednictwem systemu kafeteryjnego oraz obowiązków Spółki jako płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z 26 marca 2021 r. (data nadania 26 marca 2021 r., data doręczenia 8 kwietnia 2021 r.) Nr 0114-KDIP3-1.4011.68.2021.1.MK1, tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z 19 kwietnia 2021 r. (data nadania 19 kwietnia 2021 r., data wpływu 19 kwietnia 2021 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (Wnioskodawca lub Płatnik) jest spółką akcyjną zarejestrowaną na podstawie przepisów prawa polskiego.

Spółka rozważa podpisanie z dostawcą usługi (dalej: Administrator) umowy obejmującej dostęp, korzystanie oraz administrowanie systemem umożliwiającym obsługę świadczeń pozapłacowych dla pracowników (dalej: System Kafeteryjny).

W ramach Systemu Kafeteryjnego pracodawca planuje oferować każdemu pracownikowi m.in. określoną pulę punktów do wykorzystania na udostępnione w ramach Systemu Kafeteryjnego świadczenia (tj. produkty i usługi). System Kafeteryjny będzie umożliwiał ponoszenie kosztów zakupu świadczeń m.in. ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS).

Wnioskodawca planuje finansować zakup świadczeń dla pracowników poprzez przekazywanie za pośrednictwem Systemu Kafeteryjnego środków na nabycie odpowiednich świadczeń pochodzących z puli środków w ramach ZFŚS. Wspomniane świadczenia będą przewidziane do zadysponowania na rzecz danego pracownika, w wysokości uzależnionej od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej danego pracownika zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jednolity z 2015 r. Dz.U. z 2015 r. poz. 111).

W tym celu, pracownicy zgłoszeni przez Wnioskodawcę do Systemu Kafeteryjnego będą otrzymywali na indywidulane konto (dalej: Konto Pracownika) określoną liczbę punktów (przyznaną z uwzględnieniem wskazanych wyżej kryteriów), na podstawie których będą następnie mogli otrzymać świadczenia o określonej wartości pieniężnej. Jeśli ilość punktów zgromadzona w Systemie Kafeteryjnym będzie niewystarczająca do zakupu wybranego świadczenia, wówczas pracownik będzie mógł dopłacić brakującą kwotę z własnych środków (kartą płatniczą lub e przelewem). Pracownik będzie mógł również pokrywać w całości koszty związane z nabyciem danego świadczenia za pośrednictwem ww. form płatności.

Odbiór określonego świadczenia (np. na bilety do kina, karty sportowe, zabiegi, masaże, kupony rabatowe) w zamian za zgromadzone punkty będzie mógł zostać dokonany w dowolnym momencie wybranym przez pracownika w ciągu danego roku kalendarzowego, natomiast po zakończeniu roku kalendarzowego niewykorzystane przez pracownika punkty zostaną anulowane i nie będzie możliwości przeniesienia ich na kolejny rok. Niewykorzystane przez danego pracownika w danym roku kalendarzowym punkty zasilą ogólną pulę punktów przewidzianych do przyznania pracownikom Wnioskodawcy w kolejnym roku.

Punkty przyznane w ramach Systemu Kafeteryjnego będą przypisane wyłącznie danemu pracownikowi i nie będą mogły być wymieniane pomiędzy pracownikami, jak również zbywane na rzecz innych pracowników ani jakichkolwiek innych osób. W przypadku zakończenia stosunku pracy łączącego pracownika i Wnioskodawcę pracownik utraci możliwość korzystania ze świadczeń abonamentowych, a także realizacji niewykorzystanych punktów zgromadzonych w ramach Systemu Kafeteryjnego.

Z technicznego punktu widzenia, w momencie wyboru przez pracownika świadczenia, którego nabycia chciałby on dokonać w ramach Systemu Kafeteryjnego, pracownikowi będzie przysługiwało prawo do uzyskania dofinansowania ze strony Wnioskodawcy ze środków ZFŚS w wysokości równej 1 PLN za każdy punkt udostępniony pracownikowi w Systemie Kafeteryjnym.

Spółka będzie pokrywała koszt wybranych przez pracowników świadczeń w trybie wynikającym ze szczegółowych zapisów umowy pomiędzy Spółką a Administratorem. W szczególności, koszty świadczeń o charakterze abonamentowym będą pokrywane na rzecz Administratora za każdy miesiąc z góry, natomiast koszty świadczeń o charakterze jednorazowym będą rozliczane po zakończeniu danego miesiąca kalendarzowego. Jednocześnie, ze względu na zobowiązania Administratora wobec dostawców świadczeń, Wnioskodawca zobowiąże się do dokonywania miesięcznych przedpłat obliczanych na podstawie szacowanej wartości świadczeń uzyskiwanych przez pracowników w ramach Systemu Kafeteryjnego. Rozliczenia pomiędzy Spółką a Administratorem będą dokonywane na podstawie faktur VAT lub not księgowych wystawianych przez Administratora.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W którym momencie na Wnioskodawcę nałożone zostaną obowiązki płatnika PDOF w rozumieniu art. 31 w zw. z 12 ust. 1 oraz w zw. z art. 11 ust. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2020 r. poz. 1426; dalej: ustawa PDOF) - czy w momencie zasilenia punktami indywidualnych kont pracowników w Systemie Kafeteryjnym finansowanym ze środków ZFŚS, czy w momencie wymiany punktów przez pracowników na określone świadczenie dostępne w Systemie Kafeteryjnym?

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownicy uzyskają przychód ze stosunku pracy, a tym samym na Wnioskodawcy ciążą dodatkowe obowiązki płatnika dopiero w momencie, kiedy pracownicy Wnioskodawcy dokonają wymiany zgromadzonych punktów na określone świadczenia dostępne w Systemie Kafeteryjnym.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 31 ustawy PDOF osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy PDOF przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy PDOF za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ogólna definicja przychodu na gruncie ustawy PDOF stanowi zatem, że przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przez określenie "otrzymane", zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego, należy rozumieć pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Natomiast "postawionymi do dyspozycji" są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik, wykazując określoną aktywność, ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy (dowolnego nimi dysponowania) i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji. Obok pieniędzy i wartości pieniężnych ustawodawca za przychody uważa również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przez świadczenia w naturze należy rozumieć takie świadczenia, w przypadku których przedmiot świadczenia jest inny niż pieniądz lub wartość pieniężna. W przypadku świadczeń niebędących pieniądzem/wartością pieniężną, aby powstał przychód konieczne jest ich faktyczne otrzymanie, a nie tylko ich postawienie do dyspozycji.

Jednocześnie należy wskazać, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem substancji majątkowej, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny (skutkujący wzrostem aktywów lub zmniejszeniem zobowiązań). Ponadto podatnik powinien mieć prawo do swobodnego rozporządzania otrzymanymi wartościami.

Takie stanowisko zostało potwierdzone m.in. przez Naczelny Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 5 lutego 1997 r. (sygn. akt SA/Sz 1191/96), który stwierdził, że art. 11 ust. 1 ustawy PDOF należy rozumieć w ten sposób, że do świadczeń w naturze odnosi się wyłącznie pojęcie „otrzymanych”.

Przychodem będą wyłącznie wartości otrzymanych świadczeń w naturze, inaczej zatem niż w stosunku do pieniędzy i wartości pieniężnych, dla których przepis wymaga alternatywnie postawienia ich do dyspozycji podatnika. Podatnik powinien rozpoznać przychód w odniesieniu do świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń dopiero wówczas, kiedy świadczenia te będą faktycznie (fizycznie) otrzymane. Brak jest zatem podstaw prawnych do uznania, że przychodem są świadczenia, z których podatnik może potencjalnie skorzystać.

Podobnej interpretacji przepisów dokonał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13) obejmującym interpretację pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” występującego w przepisach art. 11 i art. 12 ustawy PDOF, wskazując, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci zwiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że rzeczywiste przysporzenie majątkowe nastąpi w momencie wyboru świadczenia za pośrednictwem Systemu Kafeteryjnego za środki pochodzące z ZFŚS (które w Systemie Kafeteryjnym ujmuje się w postaci punktów zasilających konto pracownika). W związku z powyższym, przychód po stronie pracowników powinien powstać w momencie zadysponowania przyznanymi punktami i dokonania wyboru określonego świadczenia za przyznane punkty (zgodnie z wartościami punktowymi poszczególnych świadczeń, przypisanymi im w Systemie Kafeteryjnym). Wynika to z faktu, iż w tym momencie materializuje się faktyczne świadczenie, do którego otrzymania jest uprawniony pracownik.

Natomiast w momencie otrzymania (przyznania) punktów nie będą one stanowiły dla pracowników przychodu ze względu na niespełnienie definicji przychodu wynikającej z art. 11 ust. 1 ustawy PDOF.

W szczególności, następujące cechy Systemu Kafeteryjnego wskazują na brak możliwości powstania przychodu w momencie zasilenia konta pracownika punktami:

1. pracownik nie otrzymuje w tym momencie żadnego obiektywnego przysporzenia majątkowego, a jedynie potencjalne uprawnienie do otrzymania, o ile będzie tym zainteresowany, pewnych świadczeń z ZFŚS - pracownik otrzymuje jedynie informację, ile środków, odpowiadających przyznanym mu w danym roku punktom, zostało w ramach ZFŚS zarezerwowanych do wydatkowania na świadczenia na jego rzecz i tym samym, z jakich świadczeń, mających w systemie określone wartości punktowe, będzie mógł skorzystać w ramach ZFŚS;
2. istnieje szereg czynników ograniczających możliwość skorzystania z faktycznych świadczeń pomimo przyznania pracownikowi punktów w Systemie Kafeteryjnym - jak np. ryzyko niedopasowania oferty dostępnych świadczeń do oczekiwań pracownika;
3. w przypadku niewykorzystania punktów w danym roku pracownik nie zachowuje prawa do ich wykorzystania w przyszłości, nawet jeśli pozostaje zatrudniony i w kolejnym roku przysługują mu punkty w Systemie Kafeteryjnym - co oznacza, że sam fakt przyznania punktów nie jest równoważny otrzymaniu świadczenia, gdyż na koniec roku może w ogóle nie dojść do uzyskania faktycznego świadczenia;
4. w momencie otrzymania punktów pracownik nie uzyskuje możliwości pełnego dysponowania świadczeniem o określonej wartości, przysługuje mu jedynie prawo uzyskania takiego świadczenia w zamian za przyznane punkty; w szczególności, pracownik nie może wymienić się punktami z innym pracownikiem, jak również nie może zbyć punktów na rzecz innego pracownika bądź jakiejkolwiek innej osoby;
5. w momencie przyznania pracownikowi punktów Spółka nie ponosi z tego tytułu konkretnych kosztów, które mogłyby zostać wprost przypisane świadczeniom na rzecz danego pracownika - Spółka ponosi jedynie koszt przedpłaty dokonywanej na rzecz Administratora, mającej przybliżony i uśredniony charakter oraz uwzględniającej przewidywane wykorzystanie świadczeń przez określoną grupę pracowników, natomiast właściwe rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą a Administratorem uwzględniające koszty przypisane imiennie każdemu pracownikowi następuje dopiero po zakończeniu miesiąca, w którym pracownik skorzystał z określonego świadczenia.

Z drugiej strony, nie ulega wątpliwości, że w momencie uzyskania określonego świadczenia w zamian za przysługujące pracownikowi punkty otrzymuje on faktyczne przysporzenie majątkowe powodujące powstanie przychodu w rozumieniu przepisów ustawy PDOF. Uzyskuje on bowiem w tym momencie świadczenie o określonej wartości, stanowiące jego korzyść majątkową (zwiększenie aktywów bądź zwolnienie z konieczności poniesienia wydatków, które musiałby ponieść, aby uzyskać świadczenie we własnym zakresie).

Pracownik uzyskuje ponadto możliwość swobodnego wykorzystania świadczenia, w tym w szczególności możliwość rezygnacji z jego wykorzystania lub możliwość wykorzystania go w niepełnym zakresie (np. w przypadku świadczeń o charakterze abonamentowym), co nie wpływa jednak na wartość przychodu, który powinien zostać rozpoznany w momencie uzyskania świadczenia.

Takie stanowisko potwierdził przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 18 stycznia 2012 r., sygn. IPPB2/415-894/11-5/MG, uznając, że przychód po stronie pracowników powstaje dopiero w momencie dokonania faktycznego nabycia świadczeń w programie udostępnionym przez pracodawcę, nie zaś w momencie przyznania przez pracodawcę punktów, na podstawie których dokonuje się wyboru i odbioru określonych świadczeń a tym samym na Wnioskodawcy ciążą dodatkowe obowiązki płatnika dopiero w momencie, kiedy pracownicy Wnioskodawcy dokonają wymiany zgromadzonych punktów na określone świadczenia dostępne w Systemie Kafeteryjnym.

Zdaniem Wnioskodawcy, sam fakt zasilenia konta pracownika punktami, za które następnie pracownik może uzyskać, na warunkach przewidzianych w regulaminie Systemu Kafeteryjnego, świadczenia o wartości zgodnej z wartością pieniężną przypisaną danej liczbie punktów, nie stanowi dla pracownika przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy PDOF. Nie można bowiem twierdzić, że w momencie otrzymania punktów pracownik uzyskuje jakiekolwiek przysporzenie majątkowe. Przychód powstanie natomiast w momencie dokonania wyboru świadczeń dostępnych w ramach Systemu Kafeteryjnego odpowiadających zgromadzonej liczbie punktów. W tym samym momencie na Wnioskodawcy jako Płatniku będzie nałożony dodatkowy obowiązek wynikający z przepisów PIT z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń” występujących w przepisach art. 11 i art. 12 ustawy PDOF, który wskazuje, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci zwiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości wskazanego powyżej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe, na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki, tj.:

1. obliczenie,
   
2. pobranie,
   
3. wpłacenie
   

- podatku, zaliczki.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej.

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę przez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w Rozdziale 7: „Pobór podatku lub zaliczek na podatek przez płatników”.

Jak wynika z przepisów przywołanego Rozdziału 7, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych przez:

• określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz
  

• określenie kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.
  
  
  

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego od pracodawcy świadczenia. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich dokonywania, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca do przychodów ze stosunku pracy zalicza bowiem nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy (produktu), wykonania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub praw.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń w myśl art. 11 ust. 2a ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Do świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych związanych ze stosunkiem pracy zaliczyć należy zatem również różnego rodzaju świadczenia przekazywane na rzecz pracownika w ramach tzw. Systemu Kafeteryjnego, a w szczególności wartość takiego świadczenia otrzymanego przez pracownika.

Przy tym, z definicji pojęcia przychodu jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji wnosić można również o momencie jego uzyskania. Otrzymanie oznacza przysporzenie w majątku w postaci czegoś, za co pracownik nie zapłacił lub zapłacił częściowo a co ma określoną wartość wyrażoną w pieniądzu. Świadczenie nieodpłatne czy też częściowo odpłatne to taki rodzaj świadczenia, w przypadku którego otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym lub też za co częściowo płaci, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian lub przekazuje świadczenie (płatność) nieekwiwalentne.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach Systemu Kafeteryjnego planuje oferować każdemu pracownikowi m.in. określoną pulę punktów do wykorzystania na udostępnione w ramach Systemu Kafeteryjnego świadczenia (tj. produkty i usługi). Wnioskodawca planuje finansować zakup świadczeń dla pracowników poprzez przekazywanie za pośrednictwem Systemu Kafeteryjnego środków na nabycie odpowiednich świadczeń pochodzących z puli środków w ramach ZFŚS. Pracownicy zgłoszeni przez Wnioskodawcę do Systemu Kafeteryjnego będą otrzymywali na indywidulane konto (dalej: Konto Pracownika) określoną liczbę punktów, na podstawie których będą następnie mogli otrzymać świadczenia o określonej wartości pieniężnej. Jeśli ilość punktów zgromadzona w Systemie Kafeteryjnym będzie niewystarczająca do zakupu wybranego świadczenia, wówczas pracownik będzie mógł dopłacić brakującą kwotę z własnych środków. Pracownik będzie mógł również pokrywać w całości koszty związane z nabyciem danego świadczenia za pośrednictwem ww. form płatności. Odbiór określonego świadczenia (np. na bilety do kina, karty sportowe, zabiegi, masaże, kupony rabatowe) w zamian za zgromadzone punkty będzie mógł zostać dokonany w dowolnym momencie wybranym przez pracownika w ciągu danego roku kalendarzowego, natomiast po zakończeniu roku kalendarzowego niewykorzystane przez pracownika punkty zostaną anulowane i nie będzie możliwości przeniesienia ich na kolejny rok. Niewykorzystane przez danego pracownika w danym roku kalendarzowym punkty zasilą ogólną pulę punktów przewidzianych do przyznania pracownikom Wnioskodawcy w kolejnym roku. Punkty przyznane w ramach Systemu Kafeteryjnego będą przypisane wyłącznie danemu pracownikowi i nie będą mogły być wymieniane pomiędzy pracownikami, jak również zbywane na rzecz innych pracowników ani jakichkolwiek innych osób. Spółka będzie pokrywała koszt wybranych przez pracowników świadczeń w trybie wynikającym ze szczegółowych zapisów umowy pomiędzy Spółką a Administratorem.

Mając na uwadze ww. okoliczności faktyczne stwierdzić zatem należy, że przychód ze stosunku pracy powstaje w momencie otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie określonego świadczenia (produktu i/lub usługi), tj. w momencie wymiany punktów na ww. świadczenie. Powyższe skutkuje dla Wnioskodawcy obowiązkiem obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych - wskazać należy, że rozstrzygnięcia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.