2021.05.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.163.2021.1.DM
z 14 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2021 r. (data wpływu 15 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na otrzymanych od Faktora fakturach wystawionych przez niego z tytułu usług świadczonych na rzecz Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na otrzymanych od Faktora fakturach wystawionych przez niego z tytułu usług świadczonych na rzecz Spółki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

(…) S.A. (dalej: Wnioskodawca, Spółka lub Faktorant) prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji i sprzedaży produktów leczniczych, wyrobów medycznych, suplementów diety i kosmetyków. Powyższa sprzedaż stanowi czynności opodatkowane podatkiem VAT, które w zależności od produktu podlegają opodatkowaniu według stawki podstawowej lub obniżonej. Powyższa sprzedaż nie korzysta ze zwolnienia od podatku. Wnioskodawca posiada status czynnego podatnika VAT.

Wnioskodawca będzie zlecał świadczenie usług firmie prowadzącej działalność faktoringową (dalej: Faktor). Faktor jest polską spółką, zarejestrowaną dla celów VAT w Polsce jako czynny podatnik VAT. Faktor na podstawie Umowy Faktoringowej będzie świadczył na rzecz Spółki usługi faktoringowe obejmujące finansowanie wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy z tytułu ww. sprzedaży towarów (dalej: Usługi). Usługi te są oparte o model faktoringu niepełnego. Oznacza to, że ryzyko niewypłacalności kontrahenta ciąży na Wnioskodawcy. Modyfikacją modelu faktoringu niepełnego będzie to, że w zakresie finansowanych wierzytelności nie będzie dochodziło do ich cesji z Wnioskodawcy na Faktora. Kontrahenci nie będą także powiadamiani o zawarciu pomiędzy Wnioskodawcą a Faktorem Umowy Faktoringowej. Kontrahenci będą dokonywać zapłaty za faktury wystawione przez Wnioskodawcę na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

W celu uzyskania finansowania Wnioskodawca będzie przedstawiał Faktorowi wniosek o finansowanie wierzytelności. Do tego celu Wnioskodawca będzie korzystał z platformy internetowej udostępnionej przez Faktora. Platforma ta pozwala Faktorowi na zidentyfikowanie faktur podlegających finansowaniu oraz wymaganych terminów płatności, a także dat granicznych spłaty określonych transz podlegających finansowaniu. Wniosek na platformie składa się ze wskazaniem danych faktur oraz terminów w jakich Faktorant oczekuje wcześniejszej wpłaty od Faktora za wynagrodzeniem w postaci odsetek opartych na stopie WIBOR + marża. Platforma internetowa pozwala także na śledzenie kosztów Usług świadczonych przez Faktora. Wniosek o finansowanie wierzytelności będzie odnosił się do konkretnych faktur wystawionych przez Wnioskodawcę i zaakceptowanych przez klienta (tzn. faktur, co do których nie ma wątpliwości, że dokumentują one z jednej strony dokonane dostawy towarów przez Wnioskodawcę, a z drugiej strony towary te zostały otrzymane przez klienta). Wnioski o finansowanie wierzytelności złożone za pośrednictwem platformy internetowej będą automatycznie zatwierdzane przez Faktora, a środki trafią w terminie płatności faktury na konto Wnioskodawcy. Wnioski o finansowanie wierzytelności będą składane przez Spółkę cyklicznie (na początku obowiązywania Umowy Faktoringowej zakłada się składanie wniosku raz na tydzień).

Finansowanie wierzytelności będzie następowało do określonego limitu przyznanego Spółce przez Faktora - tzw. Limit Faktoranta. Faktor, co do zasady, będzie wypłacał Wnioskodawcy zaliczkę opiewającą na 100% wartości wierzytelności wskazanej we wniosku o finansowanie. Faktorowi przysługuje prawo jednostronnego obniżenia zaliczki (np. w sytuacji niekorzystnej relacji spłat wierzytelności w stosunku do sfinansowanych wierzytelności). Jak wynika z Umowy Faktoringowej, celem udzielonego przez Faktora finansowania jest pokrycie bezpośrednio kosztów związanych z bieżącą działalnością Faktoranta.

W ramach świadczenia Usług, Faktor zobowiązuje się także do świadczenia usług dodatkowych polegających na:

prowadzeniu rozliczeń związanych z finansowaniem wierzytelności,
informowaniu Faktoranta o stanie rozliczeń związanych z realizacją Umowy Faktoringowej,
ewidencjonowaniu finansowanych wierzytelności.

Z tytułu świadczonych Usług Faktorowi będzie przysługiwało od Wnioskodawcy wynagrodzenie (odsetki oparte o WIBOR + marża). Faktor będzie doliczał do należnego mu wynagrodzenia podatek VAT według stawki 23%. Wnioskodawca będzie dokonywał płatności za Usługi na podstawie faktur wystawionych przez Faktora. Wynagrodzenie Faktora za Usługi naliczane będzie za każdy miesiąc kalendarzowy z dołu i płatne w terminie 30 dni od daty wystawienia faktury. Faktorant zobowiązuje się przekazywać Faktorowi wszelkie świadczenia z tytułu spłat finansowanych wierzytelności otrzymanych od kontrahentów (za spłatę uważana jest także kompensata wzajemnych wierzytelności, wystawienie faktury korygującej) najpóźniej w najbliższym dniu spłaty (dzień spłaty jest to dzień, w którym Wnioskodawca zobowiązany jest przelać świadczenie otrzymane od kontrahenta). Przekazywane kwoty obejmować będą wszelkie spłaty kontrahentów otrzymane przez Faktoranta do 2 dni przed dniem spłaty. Wraz z przekazaniem zainkasowanych kwot Faktorant przekaże Faktorowi listę spłaconych wierzytelności w formie elektronicznej w uzgodnionym formacie. Jeżeli Faktorant nie dostarczy listy spłaconych wierzytelności w dniu spłaty, Faktor zaliczy płatność kolejno na najstarszą wierzytelność, a ryzyko związane z rozliczeniem niezgodnym z dyspozycją kontrahenta ponosi Faktorant. Wnioskodawca wystawi na rzecz Faktora weksel wraz z deklaracją wekslową do wysokości salda finansowania, którego nie spłaci na czas.

Wnioskodawca zobowiązuje się do dokonywania czynności mających na celu ściąganie i inkaso wszystkich świadczeń należnych od kontrahentów z tytułu każdej finansowanej przez Faktora wierzytelności. Wnioskodawca będzie informował Faktora o wszelkich działaniach wykonanych w powyższym celu oraz natychmiast zawiadomi Faktora o każdym przypadku, który mógłby zagrozić jego zdolności do inkasa wierzytelności lub otrzymania przez Faktora należności w terminie płatności.

Faktorant jest zobowiązany prowadzić wszelkie czynności związane ze ściąganiem finansowanych wierzytelności zgodne z przyjętymi zwyczajami i procedurami wewnętrznymi Faktoranta.

Z Umowy Faktoringowej wynika ponadto, że jeżeli kontrahent nie spłaci całości wierzytelności, a Faktorant nie zwróci zaliczek wypłaconych przez Faktora, Faktor podejmie czynności windykacyjne, które będą zmierzały do odzyskania wierzytelności, przy czym czynności te podejmowane będą wobec kontrahenta. W przypadku odzyskania wierzytelności od kontrahenta, za czynności windykacyjne Faktor pobierze należną mu prowizję (określony procent od odzyskanej kwoty).

Niniejszy wniosek nie dotyczy prowizji przysługującej Faktorowi za czynności windykacyjne. Opisane w niniejszym wniosku Usługi wykorzystywane są/będą do finansowania wierzytelności powstałych w wyniku wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka prawidłowo uznaje, że przysługuje/przysługiwać jej będzie prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na otrzymanych od Faktora fakturach wystawionych przez niego z tytułu Usług świadczonych na rzecz Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka prawidłowo uznaje, że przysługuje/przysługiwać jej będzie prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na otrzymanych od Faktora fakturach wystawionych przez niego z tytułu Usług świadczonych na rzecz Spółki.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług bądź też dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi. Z powołanych przepisów wynika więc, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług,
towary i usługi, w związku z nabyciem których podatek został naliczony są związane pośrednio lub bezpośrednio z wykonywaniem czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego,
faktura dokumentuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, czyli została na niej wskazana kwota podatku.

W przypadku będącym przedmiotem niniejszego wniosku ww. przesłanki pozostają spełnione, tj. - jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego - Spółka jest podatnikiem podatku VAT zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, omawiane Usługi nabywane są/będą w związku działalnością uprawniającą do odliczenia podatku VAT naliczonego (finansowane wierzytelności powstają w wyniku czynności opodatkowanych), a otrzymywane od Faktora faktury będą zawierały wykazany na nich podatek.

W art. 88 ustawy o VAT ustawodawca przewidział katalog tzw. przesłanek negatywnych odliczenia podatku VAT naliczonego, tj. listę przypadków, w których pomimo spełnienia ogólnych warunków, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego nie przysługuje. Lista ta obejmuje m.in. art. 88 ust. 3a pkt 2, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Przy czym w ocenie Spółki w przypadku zakupu Usług powyższy przepis nie będzie miał zastosowania. Usługi świadczone przez Faktora podlegają bowiem opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawki podstawowej i nie korzystają ze zwolnienia od tego podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38) ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Stosownie do art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej (§ 2).

Umowę kredytu z kolei definiuje art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. Zgodnie z tym przepisem, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności:

strony umowy;
kwotę i walutę kredytu;
cel, na który kredyt został udzielony;
zasady i termin spłaty kredytu;
4a) w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu;
wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany;
sposób zabezpieczenia spłaty kredytu;
zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu;
terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych;
wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje;
warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.

W ocenie Wnioskodawcy, Usługi nabywane przez Spółkę od Faktora nie stanowią ani usług udzielenia pożyczki ani usług udzielania kredytu. W ramach przyznanego jej Limitu Faktoranta Spółka będzie bowiem wnioskować o finansowanie wierzytelności, a nie każdorazowo o przyznanie pożyczki/kredytu na wartość danej wierzytelności. Dodatkowo, przyznanie przez Faktora finasowania wierzytelności nie będzie przeprowadzane z zachowaniem formy dokumentowej, której zasadniczo wymaga umowa pożyczki, a także obowiązkowo umowa kredytu. Spółka będzie składać wniosek o finansowanie wierzytelności za pośrednictwem platformy internetowej, a środki będą automatycznie przelewane na jej rachunek bankowy.

Przyznane przez Faktora finansowanie wierzytelności nie wymaga także przeznaczenia przelanych przez Faktora środków na określony cel - tak jak wymaga tego umowa kredytu. Jak wynika z Umowy Faktoringowej, celem udzielonego przez Faktora finansowania jest pokrycie bezpośrednio kosztów związanych z bieżącą działalnością Faktoranta. Spółka ma więc swobodę w dysponowaniu środkami przelanymi przez Faktora.

Należy także podkreślić, że w ramach świadczenia Usług, Faktor zobowiązuje się do wykonywania szeregu czynności dodatkowych polegających na:

prowadzeniu rozliczeń związanych z finasowaniem wierzytelności,
informowaniu Faktoranta o stanie rozliczeń związanych z realizacją Umowy Faktoringowej,
ewidencjonowaniu finansowanych wierzytelności.

Ponadto, Faktor udostępni Spółce platformę internetową. Platforma służyć będzie do składania wniosków o finansowanie wierzytelności, a także umożliwiać będzie śledzenie przez Spółkę kosztu Usług świadczonych przez Faktora. Dodatkowo, zgodnie z Umową Faktoringu (a więc tą samą umową, na podstawie której Faktor będzie świadczył Usługi) w przypadku braku spłaty wierzytelności przez kontrahenta i braku zwrotu zaliczki przez Wnioskodawcę, Faktor podejmie wobec kontrahenta działania windykacyjne.

Powyższe wskazuje, że Usługi - poza elementem finasowania - obejmują cały szereg czynności dodatkowych typowych dla umów faktoringu, a tym samym wykluczających możliwość zastosowania w stosunku do Usług zwolnienia z VAT z uwagi na zakaz rozszerzającego stosowania zwolnień z podatku VAT. W orzecznictwie wskazuje się bowiem, że zwolnienia od podatku są stosowane w ściśle określonych przypadkach, stąd ich stosowanie w sposób rozszerzający jest niedopuszczalne (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 kwietnia 2020 r., 0111-KDIB3-1.4012.57.2020.1.IK).

Odmienność faktoringu od umów pożyczki czy kredytu podkreślana jest także w interpretacjach organów podatkowych, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 kwietnia 2018 r., 0115-KDIT1-1.4012.140.2018.1.DM, gdzie wskazano, że:

„Ponadto w tym miejscu należy także zauważyć, że przedsiębiorcy mają możliwość wyboru środków na finansowanie działalności firmy i tym samym formy pozyskania kapitału obrotowego. Decyzja o wyborze danej usługi (m.in. pożyczka, faktoring czy też kredyt) zależy od analizy bieżącej sytuacji firmy i przyjętej strategii działania. Pomimo podobieństw określonych źródeł finansowania, określone umowy finansowe różnią się od siebie. Faktoring stanowi usługę, która - jak wykazano powyżej - ma charakter złożony i wykracza poza samo dostarczenie środków pieniężnych, jak przykładowo przy umowie pożyczki. Znajduje to pośrednie potwierdzenie w fakcie, że praktyka gospodarcza wykształciła definicje i klasyfikacje faktoringu, ustawodawca odnosi się do tego pojęcia w wielu aktach prawnych (mimo braku legalnej definicji), a wiele podmiotów specjalizuje się w świadczeniu tego typu usług. Powyższe świadczy o odmienności umowy faktoringu od udostępniania środków pieniężnych w formie przykładowo pożyczki. Faktoringu, nawet faktoringu niewłaściwego, nie należy zatem traktować na równi np. z umową pożyczki, są to odmienne narzędzia finansowe.”

Dodatkowo, jak wynika z art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do m.in. czynności ściągania długów, w tym faktoringu.

Usługi świadczone przez Faktora nie stanowią również usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40) ustawy o VAT, tj. usług w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Przyznając Spółce finansowanie wierzytelności Faktor nie pośredniczy bowiem w żaden sposób pomiędzy kontrahentami i Spółką w transferze zapłaty za faktury, ani nie uczestniczy w transakcji płatniczej pomiędzy kontrahentami i Wnioskodawcą. Kontrahenci opłacają faktury bezpośrednio na rachunek Faktoranta.

W ocenie Wnioskodawcy Usługi świadczone przez Faktora nie podlegają zwolnieniu z VAT również na podstawie innych przepisów ustawy o VAT oraz rozporządzeń do tej ustawy. Podlegają one zatem opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej.

Powyższe znajduje potwierdzenie także w interpretacjach organów podatkowych wydawanych w kwestii opodatkowania podatkiem VAT usług faktoringowych bez elementu cesji wierzytelności z faktoranta na faktora, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 kwietnia 2020 r., 0111-KDIB3-1.4012.57.2020.1.IK, gdzie wskazano, że:

„Wnioskodawca w opisie wniosku wskazał, że zamierza oferować produkt hybrydowy - usługę pożyczki z elementami typowymi dla usługi faktoringu - usługę faktoringowej linii pożyczkowej. Przepis art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy wyklucza zastosowanie zwolnienia m.in. w odniesieniu do czynności faktoringu. Zatem skoro Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi finansowe z dodatkowymi elementami typowymi dla usług faktoringu, to zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 nie będzie mieć zastosowania. Wynagrodzenie za opisaną we wniosku usługę finansową będzie opodatkowane podstawową stawką podatku VAT 23% na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy w zw. art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, z uwagi na wyłączenie w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy.”

Podobne stanowisko przedstawiono w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 21 maja 2013 r., IPTPP2/443-122/13-5/JN, w której organ podatkowy potwierdził prawidłowość zastosowania stawki VAT 23% do usług faktoringu powierniczego:

„Na podstawie umów faktoringu powierniczego nie dochodzi do cesji wierzytelności. Spółka nie nabywa wierzytelności od Kontrahentów, którzy pozostają Wierzycielami w stosunku do Dłużników. Zawierając umowy faktoringu powierniczego Kontrahenci nie dokonują przelewu Wierzytelności na rzecz Spółki, a zatem Spółka nie staje się Wierzycielem w stosunku do Dłużników. W wyniku realizacji umów faktoringu powierniczego Spółce nie przysługuje np. charakterystyczne dla sytuacji Wierzyciela uprawnienie do dalszego zbywania Wierzytelności. Na podstawie umów faktoringu powierniczego Spółka upoważniona jest do dokonywania czynności Zarządu i Administrowania Wierzytelnościami przysługującymi Kontrahentom wobec Dłużników.

Odnosząc się do powyższego należy zauważyć, iż - jak wskazał Wnioskodawca - świadczy (on) usługi tzw. faktoringu powierniczego, w ramach których (...) zarządza, administruje i finansuje wierzytelności Kontrahenta. Powyższe potwierdza całokształt okoliczności sprawy, m.in. ustanowienie na rzecz Wnioskodawcy przekazu środków wynikających z wierzytelności, zobowiązanie Kontrahenta do przekazywania środków z Wierzytelności na rzecz Zainteresowanego, w sytuacji gdy wpłyną one na konto Kontrahenta, a także przejęcie przez Wnioskodawcę ryzyka odzyskania środków wynikających z wierzytelności. Mając na uwadze powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, iż świadczona przez Wnioskodawcę usługa, w ramach której zarządza, administruje, finansuje wierzytelności Kontrahenta stanowi jednolitą usługę faktoringu obejmującą kilka czynności dokonywanych na rzecz Kontrahenta, podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy. Przedmiotowe usługi świadczone przez Wnioskodawcę, zgodnie z zawartą umową, nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, gdyż wyłączone są ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy, a zatem podlegają/będą podlegać opodatkowaniu według stawki 23% na podstawie art. 41 ust. 1 związku z art. 146a pkt 1 ustawy.”

Analogiczne stanowisko zaprezentowano:

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 listopada 2017 r., 0112-KDIL2-1.4012.483.2017.1.AS, gdzie potwierdzono prawidłowość zastosowania stawki VAT 23% w odniesieniu do faktoringu niepełnego bez cesji wierzytelności,

w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 lipca 2016 r., ILPP2/4512-1-350/16-2/MW, gdzie potwierdzono prawidłowość zastosowania stawki VAT 23% w odniesieniu do usług faktoringu tzw. pojedynczego (finansowanie pojedynczych faktur bez cesji wierzytelności),

w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 października 2015 r., IPPP3/4512-783/15-2/KP, gdzie potwierdzono prawidłowość zastosowania stawki VAT 23% w odniesieniu do usług faktoringu tzw. nienotyfikowanego (tajnego).

W praktyce organów podatkowych (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 listopada 2019 r., 0112-KDIL2-2.4012.481.2019.1.JK) potwierdza się bowiem jednolicie, że usługi faktoringu podlegają opodatkowaniu podstawową stawką VAT bez względu na rodzaj faktoringu:

„W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności.”

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy w omawianej sytuacji Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na otrzymanych od Faktora fakturach wystawionych przez niego z tytułu świadczenia Usług i nie będzie miał zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm., Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Przy czym muszą być spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Zatem, dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, ze zm.) – zwanej dalej Kodeksem cywilnym.

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Wskazać należy, że nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji i sprzedaży produktów leczniczych, wyrobów medycznych, suplementów diety i kosmetyków. Powyższa sprzedaż stanowi czynności opodatkowane podatkiem VAT, które w zależności od produktu podlegają opodatkowaniu według stawki podstawowej lub obniżonej. Powyższa sprzedaż nie korzysta ze zwolnienia od podatku. Wnioskodawca posiada status czynnego podatnika VAT.

Wnioskodawca będzie zlecał świadczenie usług firmie prowadzącej działalność faktoringową. Faktor jest polską spółką, zarejestrowaną dla celów VAT w Polsce jako czynny podatnik VAT. Faktor na podstawie Umowy Faktoringowej będzie świadczył na rzecz Spółki usługi faktoringowe obejmujące finansowanie wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy z tytułu ww. sprzedaży towarów. Usługi te są oparte o model faktoringu niepełnego. Oznacza to, że ryzyko niewypłacalności kontrahenta ciąży na Wnioskodawcy. Modyfikacją modelu faktoringu niepełnego będzie to, że w zakresie finansowanych wierzytelności nie będzie dochodziło do ich cesji z Wnioskodawcy na Faktora. Kontrahenci nie będą także powiadamiani o zawarciu pomiędzy Wnioskodawcą a Faktorem Umowy Faktoringowej. Kontrahenci będą dokonywać zapłaty za faktury wystawione przez Wnioskodawcę na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

W ramach świadczenia Usług, Faktor zobowiązuje się także do świadczenia usług dodatkowych polegających na:

prowadzeniu rozliczeń związanych z finansowaniem wierzytelności,
informowaniu Faktoranta o stanie rozliczeń związanych z realizacją Umowy Faktoringowej,
ewidencjonowaniu finansowanych wierzytelności.

Wynagrodzenie Faktora za Usługi naliczane będzie za każdy miesiąc kalendarzowy z dołu i płatne w terminie 30 dni od daty wystawienia faktury. Faktorant zobowiązuje się przekazywać Faktorowi wszelkie świadczenia z tytułu spłat finansowanych wierzytelności otrzymanych od kontrahentów (za spłatę uważana jest także kompensata wzajemnych wierzytelności, wystawienie faktury korygującej) najpóźniej w najbliższym dniu spłaty (dzień spłaty jest to dzień, w którym Wnioskodawca zobowiązany jest przelać świadczenie otrzymane od kontrahenta).

Przekazywane kwoty obejmować będą wszelkie spłaty kontrahentów otrzymane przez Faktoranta do 2 dni przed dniem spłaty. Wraz z przekazaniem zainkasowanych kwot Faktorant przekaże Faktorowi listę spłaconych wierzytelności w formie elektronicznej w uzgodnionym formacie. Jeżeli Faktorant nie dostarczy listy spłaconych wierzytelności w dniu spłaty, Faktor zaliczy płatność kolejno na najstarszą wierzytelność, a ryzyko związane z rozliczeniem niezgodnym z dyspozycją kontrahenta ponosi Faktorant. Wnioskodawca wystawi na rzecz Faktora weksel wraz z deklaracją wekslową do wysokości salda finansowania, którego nie spłaci na czas.

Faktorant jest zobowiązany prowadzić wszelkie czynności związane ze ściąganiem finansowanych wierzytelności zgodne z przyjętymi zwyczajami i procedurami wewnętrznymi Faktoranta.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia, czy Spółce przysługuje/przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na otrzymanych od Faktora fakturach wystawionych przez Niego z tytułu usług świadczonych na rzecz Spółki.

Aby odpowiedzieć na zadane przez Wnioskodawcę pytanie, na wstępie należy ustalić czy wskazana usługa mieści się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W przedmiotowej sprawie Spółka zawrze z Faktorem umowę faktoringu niepełnego. Z tytułu świadczonych usług Faktorowi będzie przysługiwało od Wnioskodawcy wynagrodzenie. Zatem usługa świadczona przez Faktora będzie wypełniać znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy i stanowić będzie świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Wskazać należy, że spełnione będą wszystkie warunki do uznania opisanej czynności za świadczenie usług: beneficjentem świadczenia Faktora będzie Spółka, pomiędzy stronami będzie istnieć stosunek prawny – Umowa faktoringowa, a ponadto Faktor otrzyma wynagrodzenie z tytułu wykonywanych czynności.

Tym samym stwierdzić należy, że czynności wykonywane w ramach opisanej we wniosku umowy, stanowią odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Aby stwierdzić, czy Wnioskodawcy przysługuje/przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na otrzymanych od Faktora fakturach wystawionych przez Niego z tytułu usług świadczonych na rzecz Spółki, należy określić czy stanowią one czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT z zastosowaniem właściwej stawki podatku, czy np. korzystają ze zwolnienia od podatku.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług zwolnienie od podatku.

Zastosowanie zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy – zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Ustawodawca konstruując normę prawną zawartą w pkt 40 przywołanego artykułu, posłużył się sformułowaniem „wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych”, wskazując na możliwie szerokie rozumienie takich transakcji, nie czyniąc przy tym konkretnych wyłączeń w tej kategorii czynności. Zatem podkreślić należy, że wystarczającą przesłanką pozwalającą objąć zwolnieniem daną czynność jest wykazanie jej związku z transakcjami płatniczymi, przy czym związek ten musi być wyraźny i nie odbiegać od świadczenia usług finansowych.

Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Jednakże, na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy – zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 ze zm.).

W myśl art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE – państwa członkowskie zwalniają transakcje udzielania kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Natomiast, stosownie do art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112/WE – państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Przytoczone przepisy Dyrektywy 2006/112/WE dotyczą tylko ściśle wymienionych rodzajów czynności, których charakter pozwala na zakwalifikowanie ich do kategorii usług związanych z obrotem bankowym i finansami. W związku z tym, należy uznać, że wszelkie inne czynności niewymienione w tym przepisie, nawet jeśli mają charakter czynności bankowych, bądź finansowych lub zakres ich jest zbliżony do tego typu usług, nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie tego przepisu. Powyższe zwolnienia obejmują w praktyce większość typowych transakcji dokonywanych na rynkach finansowych, a w szczególności usługi świadczone przez banki, biura maklerskie, fundusze inwestycyjne i powiernicze itp.

Dla ustalenia opodatkowania, bądź też zastosowania zwolnienia od podatku w przedmiotowej sprawie, niezbędnym jest dokonanie analizy wykonywanych czynności – usług faktoringu.

Usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, przez faktoring rozumie się nabywanie przez faktora określonych wierzytelności, przysługujących przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Ponadto, dokonując nabycia wierzytelności faktor zobowiązuje się dodatkowo do świadczenia na rzecz faktoranta (przedsiębiorcy) różnorodnych czynności, które przykładowo mogą obejmować: przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników (przy faktoringu właściwym), inkasowanie wierzytelności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, księgowanie wierzytelności itp. Usługa tego typu polega więc na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu.

Zatem faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Podkreślenia wymaga fakt, że skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, w Księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 Zmiana wierzyciela.

W pojęciu usług faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności.

W przedmiotowej sprawie, usługę faktoringu, uznać należy jako usługę ściągania długów, która została wyłączona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy. Zatem, usługa ta będzie opodatkowana według podstawowej stawki podatku.

Przechodząc do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących kwestii prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na otrzymanych od Faktora fakturach wystawionych przez niego z tytułu Usług świadczonych na rzecz Spółki, wskazać należy, że na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7 (art. 88 ust. 4 ustawy).

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Jak już stwierdzono w niniejszej interpretacji usługa faktoringu jest usługą podlegającą opodatkowaniu VAT i niekorzystającą ze zwolnienia z tego podatku, zatem w przedmiotowej sprawie nie będą zachodziły przesłanki określone w art. 88 ustawy pozbawiające Spółkę prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W omawianej sprawie pozostałe warunki uprawniające do odliczenia są spełnione, gdyż Wnioskodawca posiada status czynnego podatnika podatku VAT, i jak wskazał - opisane usługi są/będą wykorzystywane do finansowania wierzytelności powstałych w wyniku wykonywania czynności wyłącznie opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji uznania, że wynagrodzenie Faktora otrzymane od Wnioskodawcy tytułem realizowanych przez Faktora usług faktoringu, będzie stanowiło usługę faktoringu opodatkowaną VAT i niekorzystającą ze zwolnienia, Wnioskodawcy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących powyższe usługi faktoringu.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a także przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin