Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.163.2021.2.KF
z 11 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 8 lutego 2021 r. (data wpływu 8 lutego 2021 r.), uzupełnionym pismem z 23 kwietnia 2021 r. (data wpływu 26 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania.

W związku z tym, że złożony wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 21 kwietnia 2021 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.163.2021.1.KF, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane 21 kwietnia 2021 r., skutecznie doręczono 21 kwietnia 2021 r., natomiast 26 kwietnia 2021 r. do tut. organu wpłynęło pismo będące odpowiedzią na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 18 stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni otrzymała pisemne oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w oparciu o art. 52. W związku z powyższym Zainteresowana skierowała sprawę do adwokata w celu złożenia pozwu do Sądu (…) o wypłatę odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Pozew został złożony w dniu 9 lutego 2018 r.

W dniu 12 sierpnia 2018 r. ww. Sąd na posiedzeniu niejawnym wydał postanowienie, aby strony skierować do mediacji, wyznaczając mediatora. Adwokat prowadzący sprawę Wnioskodawczyni otrzymał w październiku 2018 r. zawiadomienie, że sprawa z Jej powództwa o odszkodowanie odbędzie się 20 listopada 2018 r. oraz informację, że odległy termin rozprawy nie wynika ze skierowania jej do mediacji, lecz z ilości spraw w referacie sędziego, a skierowanie do mediacji pozwoli na ewentualne przesłuchanie Wnioskodawczyni już na pierwszym terminie rozprawy.

W dniu 5 listopada 2018 r. na wniosek Sądu (…) odbyła się mediacja, na której strony w obecności mediatora zawarły ugodę. Pracodawca zobowiązał się do wypłaty odszkodowania w wysokości 4.000,00 zł oraz zmianę rozwiązania umowy o pracę. Podczas ugody mowa była o ww. kwocie bez opodatkowania. W dniu 19 listopada 2018 r. Sąd (…) wydał postanowienie zatwierdzające ugodę zawartą przed mediatorem.

W dniu 30 listopada 2018 r. Wnioskodawczyni otrzymała przelew pieniężny – w tytule „odszkodowanie” na kwotę 3.300,00 zł. Ponieważ otrzymana kwota nie była adekwatna do kwoty, którą pracodawca zobowiązał się wypłacić, Zainteresowana skontaktowała się z dłużnikiem w celu wypłacenia różnicy w wysokości 700,00 zł, która została pobrana na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych – bez rezultatu.

W 2019 r. Wnioskodawczyni otrzymała PIT, w którym podatek od odszkodowania w ww. kwocie został uwzględniony.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku doprecyzowano opis sprawy o następujące informacje.

W zawartej ugodzie sądowej nie wskazano, że rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, które stanowiło podstawę pozwu o odszkodowanie, zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązywania umów o pracę.

W pozwie przeciwko swojemu byłemu pracodawcy Wnioskodawczyni dochodziła odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w trybie przepisu art. 56 § 1 Kodeksu pracy (k.p.). Zgodnie z art. 58 k.p. odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W sprawie Zainteresowanej okres wypowiedzenia wynosił trzy miesiące, a wynagrodzenie za ten okres – 8.641,41 zł. Takiej też kwoty odszkodowania Wnioskodawczyni dochodziła w postępowaniu przed sądem pracy. W toku postępowania mediacyjnego, w ramach prowadzonych negocjacji ustalono jednak, że ugodowe zakończenie sporu będzie możliwe, jeśli były pracodawca Wnioskodawczyni wypłaci Jej odszkodowanie w wysokości 4.000,00 zł, co w Jej ocenie odpowiadało poniesionej przez Nią szkodzie i krzywdzie. Zatem wysokość świadczenia wynikała z zawartej ugody, została ustalona w sposób dowolny, w granicach żądania pozwu.

Zgodnie z utrwalonym poglądem piśmiennictwa odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracy niezgodnie z prawem stanowi rodzaj zadośćuczynienia wobec pracownika za utratę pracy. Świadczenie to przysługuje niezależnie od wysokości poniesionej szkody i tego czy w ogóle jakaś wystąpiła. Uzyskane przez Wnioskodawczynię odszkodowanie, które było mniejsze od pierwotnie dochodzonej kwoty, wynikającej z przepisów k.p., stanowiło dla Zainteresowanej rekompensatę za zwolnienie bez okresu wypowiedzenia, a także za zmuszenie do poszukiwania nowej pracy ze świadectwem pracy, w którym ujawniono, że została zwolniona w trybie dyscyplinarnym, co powodowało, że część potencjalnych pracodawców do których się zgłaszała dyskwalifikowało Jej kandydaturę już na starcie procesu rekrutacyjnego.

Istotą dochodzonego przez Wnioskodawczynię odszkodowania jest złagodzenie skutków rozwiązania umowy o pracę z przyczyn faktycznie przez Nią niezawinionych. Odszkodowanie, którego dochodziła stanowiło równowartość wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, tj. za okres kiedy pobierałaby wynagrodzenie gdyby pracodawca rozwiązał z Nią stosunek pracy za wypowiedzeniem. W rezultacie mediacji zamiast dochodzonej kwoty 8.641,41 zł, która dotyczyłaby korzyści, jakie Wnioskodawczyni mogłaby osiągnąć, gdyby nie naruszono przepisów k.p. (lucrum cessans), otrzymała jednak 4.000,00 zł, co nie stanowiło rekompensaty wynagrodzenia jakie mogłaby otrzymać w okresie trzymiesięcznego wypowiedzenia, lecz w Jej odczuciu odpowiadało szkodzie i krzywdzie jaką poniosła przez niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W ramach zawartej ugody były pracodawca Wnioskodawczyni za Jej zgodą odwołał oświadczenie z dnia 18 stycznia 2018 r., przedstawione w dniu 19 stycznia 2018 r., o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Wnioskodawczyni razem ze swoim pracodawcą zgodnie oświadczyli, że stosunek pracy został rozwiązany na mocy porozumienia stron z dniem 19 stycznia 2018 r., na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 k.p., a pracodawca Zainteresowanej zobowiązał się w związku z tym rozwiązaniem do wypłaty odszkodowania w wysokości 4.000,00 zł w terminie 14 dni od dnia zatwierdzenia ugody. Oba te postanowienia miały zmniejszyć poniesioną przez Wnioskodawczynię szkodę i krzywdę – odszkodowanie w aspekcie finansowym, a zmiana podstawy rozwiązania umowy o pracę w aspekcie zawodowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy w przedstawionym stanie faktycznym odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracę, ustalone w toku postępowania sądowego o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o prace bez wypowiedzenia, ujęte w ugodzie sądowej zawartej przed mediatorem, jest odszkodowaniem zwolnionym od podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. czy stanowi inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie (ust. 1 pkt 3b)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, odszkodowanie ustalone w opisanej sprawie stanowi „inne odszkodowanie” otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie i podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest pod warunkiem, że otrzymane odszkodowanie lub zadośćuczynienie:

1. nie zostało przyznane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;
2. nie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody.
   
   

Biorąc pod uwagę, że otrzymane przez Wnioskodawczynię odszkodowanie nie stanowiło wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, ponieważ było od niego mniejsze, to nie dotyczyło ono korzyści jakie mogłaby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono Jej szkody (nie zwolniono by Jej z pracy w trybie dyscyplinarnym), a zatem podlegało przedmiotowemu zwolnieniu. Otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota stanowiła realne odszkodowanie za szkodę i krzywdę poniesioną w rezultacie bezprawnego zwolnienia Zainteresowanej z pracy, została ustalona w toku negocjacji i jego wysokość została ustalona w sposób dowolny w granicach żądania pozwu.

Tut. Organ informuje, że własne stanowisko Wnioskodawczyni wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni 18 stycznia 2018 r. otrzymała oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w oparciu o art. 52 k.p. W związku z powyższym, Zainteresowana złożyła pozew do Sądu z wnioskiem o wypłatę odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. W toku postępowania sądowego doszło do zawarcia ugody pomiędzy Wnioskodawczynią a pracodawcą, w myśl której były pracodawca za zgodą Wnioskodawczyni odwołał oświadczenie z 18 stycznia 2018 r. Strony ugody zgodnie oświadczyły, że stosunek pracy został rozwiązany na mocy porozumienia stron z dniem 19 stycznia 2018 r., na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 k.p. Ponadto pracodawca zobowiązał się w związku z tym rozwiązaniem do wypłaty na rzecz Wnioskodawczyni odszkodowania w wysokości 4.000 zł. Wysokość świadczenia wynikała z zawartej ugody, została ustalona w sposób dowolny, w granicach żądania pozwu. W zawartej ugodzie sądowej nie wskazano, że rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, które stanowiło podstawę wypowiedzenia pozwu o odszkodowanie, zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązywania umów o pracę.

Wskazać należy, że o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy porozumienia stron mówi art. 30 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320 ze zm.).

Przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Konsekwencją tego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanych wyżej przepisów Kodeksu pracy ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego, zawarta między Wnioskodawczynią a byłym pracodawcą ugoda sądowa stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).

Zgodnie z art. 917 powołanej powyżej ustawy, strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że kwota wypłacona Wnioskodawczyni ma charakter umowny, gdyż wynika jedynie z ustaleń pomiędzy stronami ugody, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Jak wskazała Wnioskodawczyni wysokość świadczenia wynikała z zawartej ugody, została ustalona w sposób dowolny, w granicach żądania pozwu. Ponadto w zawartej ugodzie nie stwierdzono naruszenia przez pracodawcę Wnioskodawczyni przepisów prawa pracy. Doszło natomiast do zawarcia ugody, na mocy której pracodawca zobowiązał się do zapłaty stosownej kwoty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę, a ponadto strony ustaliły, że umowa o pracę rozwiązana zostanie za porozumieniem stron. Zatem w przedmiotowej sprawie nie można mówić o bezprawności działania pracodawcy, bez względu na to, czy w odczuciu Zainteresowanej poniosła ona jakąkolwiek szkodę lub krzywdę.

Mając powyższe na uwadze oraz analizując treść zapisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, 1043 i 1495), z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g zacytowanego przepisu, nie można mówić o umocowaniu ustawowym w przedmiocie zwolnienia od podatku dochodowego otrzymanego przez Wnioskodawczynię odszkodowania.

Ponadto, w przypadku gdy – jak wyżej wskazano – wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, odszkodowanie takie co do zasady może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody (ugody w rozumieniu art. 917 Kodeksu cywilnego), której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie nie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, jeśli rozwiązanie umowy nastąpiło w efekcie za porozumieniem stron (czyli za zgodą pracownika). Odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki pracownik mógłby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło.

W związku z powyższym, należy uznać, że określone w ugodzie świadczenie przyznane przez pracodawcę na rzecz Wnioskodawczyni na zaspokojenie roszczeń wynikających z łączącego strony stosunku pracy nie może podlegać również zwolnieniu wynikającemu z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem wypłacone świadczenie dotyczy korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Gdyż jak wskazała Wnioskodawczyni w sprawie nie stwierdzono naruszenia przez pracodawcę prawa pracy, a zasądzone odszkodowanie zostało wypłacone w umówionej przez strony ugody kwocie.

Reasumując, odszkodowanie określone w ugodzie sądowej zawartej pomiędzy Wnioskodawczynią a byłym pracodawcą stanowi dla Zainteresowanej przychód ze stosunku pracy, który nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji pracodawca Wnioskodawczyni był zobowiązany do potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconej kwoty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.