Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4015.47.2021.2.BD
z 20 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 4 marca 2021 r. (data wpływu – 10 marca 2021 r.), uzupełnionym 14 maja 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty przez rodziców (współkredytobiorców) kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty przez rodziców (współkredytobiorców) kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 29 kwietnia 2021 r. znak: 0111-KDIB2-3.4015.47.2021.1.BD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 14 maja 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W lutym 2020 r., M. i W. S. podpisali umowę deweloperską z deweloperem na zakup mieszkania, miejsca garażowego i komórki lokatorskiej w W., za łączną kwotę 774.337,50 zł. Zakup miał być sfinansowany ze środków własnych M. i W. S. w wysokości 494.337,50 zł oraz kredytu bankowego w wysokości 280.000 zł.

W marcu 2020 r. został zaciągnięty kredyt hipoteczny w kwocie 280.000 zł, na poczet ww. mieszkania, którego współkredytobiorcami są M. i W. S. (rodzice) oraz A. S. (córka – Wnioskodawczyni).

19 lutego 2021 r. M., W. i A. S. za zgodą banku kredytującego oraz Dewelopera, podpisali umowę cesji, w wyniku której Wnioskodawczyni przejęła wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umowy deweloperskiej podpisanej przez rodziców w 2020 r. W związku z powyższym, jedynym właścicielem kupowanego mieszkania będzie Wnioskodawczyni.

Do dnia podpisania cesji, M. i W. S., zgodnie z obowiązującym harmonogramem, wpłacili na konta: powiernicze i własne dewelopera, kwotę 580.753,11 zł, z czego 494.337,50 zł to środki własne rodziców, a pozostała kwota 86.415,61 zł to kwota pochodząca z kredytu wspólnego (zaciągniętego przez M., W. i A. S.).

W związku z dokonaną ww. cesją wierzytelności na swoją rzecz, Wnioskodawczyni złoży we właściwym urzędzie skarbowym deklarację SD-Z2 – zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub prawa majątkowych od rodziców w wysokości kwoty cesji, tj. 580.753,11 zł.

Dalsze zobowiązania finansowe wobec dewelopera w kwocie 193.584 zł będą realizowane ze wspólnego kredytu zaciągniętego przez M., W. i A. S.

Wnioskodawczyni w uzupełnieniu wniosku wskazała, że spłata rat kredytu przez rodziców (współkredytobiorców) zobowiązanych umową kredytu razem z nią do solidarnej spłaty kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania, którego Wnioskodawczyni będzie właścicielką w wyniku umowy cesji dotyczącej przejęcia praw i obowiązków z umowy deweloperskiej, następuje tytułem uregulowania własnych (tj. rodziców) zobowiązań wobec banku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy spłata ww. wspólnego kredytu w całości lub w części przez rodziców będzie darowizną na rzecz Wnioskodawczyni i czy czynność ta wymaga zgłoszenia do właściwego urzędu skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego – kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl § 2 tego przepisu, aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela, wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Zgodnie z powyższym, spłata kredytu przez jednego z kredytobiorców solidarnych nie jest darowizną wobec innych. Dłużnik solidarny spłaca dług własny a nie cudzy. Spłaty kredytu nie można zakwalifikować jako darowizny i spłata nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn – u kredytobiorcy, który nie dokonuje spłaty.

Spłata kredytu byłaby darowizną, gdyby w umowie kredytowej były wyszczególnione konkretne kwoty do spłaty przez każdego z kredytobiorców.

Zatem spłata wspólnego kredytu (zaciągniętego przez Wnioskodawczynię i jej rodziców) w całości lub części przez rodziców, nie jest darowizną na rzecz córki i nie powoduje powstania po jej stronie obowiązku podatkowego w świetle ustawy o podatku od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2019 r. poz. 1813 ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. darowizny.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego w tym zakresie odwołać się należy do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni wspólnie z rodzicami zaciągnęła kredyt na zakup mieszkania, którego wyłącznym właścicielem w wyniku umowy cesji praw i obowiązków stała się Wnioskodawczyni. Raty kredytu w całości lub w części spłacą rodzice Wnioskodawczyni jako współkredytobiorcy wskazani w umowie kredytowej.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy należy wskazać, że zgodnie z art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego – kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników).

W myśl natomiast § 2 tego przepisu, aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela, wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika więc, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

Zatem w sytuacji, gdy strona zobowiązania solidarnego ma zamiar spłacić całość bądź część zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane wyżej uregulowania prawne należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że spłata przez rodziców (dłużników solidarnych) całości lub części rat kredytu, nie możne być postrzegana w kategorii darowizny. Oznacza to, że powyższe nie będzie skutkować powstaniem po stronie Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn. Tym samym z tytułu spłaty rat kredytu przez rodziców na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek składania zgłoszenia SD-Z2, które służy do zgłoszenia nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.