Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.237.2021.1.AP
z 20 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 20 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu poleasingowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu poleasingowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej. Przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej jest PKD 47.91.Z - Sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet. Wykonywana działalność gospodarcza PKD: 18.13.Z, 26.40.Z, 43.21.Z, 43.22.Z, 43.29.Z, 46.52.Z, 46.66.Z, 47.41.Z, 47.42.Z, 47.43.Z, 47.78.Z, 59.12.Z, 62.09.Z, 71.11.Z, 73.11.Z, 74.10.Z, 77.33.Z. Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, rozlicza podatek dochodowy wg metody liniowej. Jest czynnym podatnikiem VAT.

W dniu 7 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem był samochód osobowy marki x. Samochód wykorzystywał w działalności gospodarczej zgodnie z umową leasingu operacyjnego. Umowa została zawarta na okres 36 miesięcy, od daty 10 sierpnia 2017 r. i przewidywała, że po zakończeniu umowy korzystającemu przysługuje prawo zakupu przedmiotu leasingu za kwotę wykupu przedmiotu leasingu, to jest 1 040 zł 65 gr, powiększoną o podatek VAT. Zakończenie umowy leasingu nastąpiło 11 sierpnia 2020 r., a faktura imienna została wystawiona w dniu 17 sierpnia 2020 r. na kwotę wykupu 1 040 zł 65 gr netto, tj. 1 280 zł brutto na Wnioskodawcę, jako na osobę fizyczną. Zgodnie z warunkami umowy leasingu, po jej zakończeniu, Wnioskodawca wykupił z leasingu samochód będący przedmiotem leasingu, który stał się składnikiem majątku prywatnego i jest wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Wnioskodawca nie wykorzystuje wykupionego samochodu z leasingu od daty wykupu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, dlatego nie ujmował faktury dotyczącej wykupu w kosztach podatkowych, ani w ewidencji środków trwałych i nie odliczył w deklaracji VAT-7 podatku naliczonego z niej wynikającego. Od dnia wykupu samochodu z leasingu, nie ujmował też innych wydatków eksploatacyjnych od tego samochodu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz ewidencji VAT. Aktualnie rozważa możliwość sprzedaży ww. samochodu. Zamierza sprzedać samochód w okresie nie krótszym niż 6 miesięcy od momentu wykupu samochodu, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpił wykup.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę samochodu, po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym został wykupiony od leasingodawcy, nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, po wykupieniu z leasingu samochód stał się składnikiem majątku prywatnego i co istotne nigdy nie był składnikiem majątku w prowadzonej działalności gospodarczej.

W tej sytuacji odpłatne zbycie pojazdu, to czynność, którą należy zakwalifikować jako przychód ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) i nie kwalifikować go jako przychodu z działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią tego przepisu, nie stanowi źródła przychodów odpłatne zbycie, m.in. rzeczy ruchomych, poza działalnością gospodarczą, jeśli następuje po upływie 6 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Dlatego Wnioskodawca uważa, że sprzedaż samochodu po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym został wykupiony od leasingodawcy, nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów. Alokacja przychodów w odpowiednim źródle ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przychody ze sprzedaży rzeczy ruchomej zalicza się do przychodów z odpłatnego zbycia, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Natomiast przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej powstaje, gdy podatnik dokona odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli m.in. będących środkami trwałymi podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nawet jeśli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 14 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wykup przedmiotu leasingu jest odrębną czynnością niezwiązaną z samą umową leasingu. Skoro samochód nabyty po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego, wykorzystywany w okresie tego leasingu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, został od razu wykupiony na cele prywatne osoby fizycznej i nigdy nie stanowił środka trwałego w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, faktura dotycząca wykupu nie była ujmowana w kosztach podatkowych, podatek VAT nie został odliczony - to jego odpłatne zbycie nie generuje przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W ww. sytuacji wykupiony po zakończeniu umowy leasingu samochód nie jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej i nie został zaliczony do składników majątku tej działalności, wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychód uzyskany ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowił przychodu z działalności gospodarczej. Wówczas skutki podatkowe sprzedaży takiego samochodu należy rozważyć pod kątem powstania przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) tej ustawy, czyli odpłatnego zbycia rzeczy.

W konsekwencji, planowana sprzedaż samochodu będzie skutkować powstaniem przychodu z tego źródła, jeżeli nastąpi przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpi jego nabycie. Natomiast obowiązek podatkowy nie powstanie, jeżeli zbycie samochodu będzie miało miejsce po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie tego samochodu.

Analogiczne stanowisko zostało wyrażone w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: z dnia 28 lutego 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.19.2020.1.AP; z dnia 11 lutego 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.707.2019.1.ISL; z dnia 4 lutego 2020 r., Nr 0114-KDIP3-2.4011.664.2019.4.MG; z dnia 30 stycznia 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.681.2019.1.MM, z dnia 23 października 2020 r., Nr 0112-KDIL2-2.4011.608.2020.1.MC; z dnia 10 października 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.683.2020.1.ISL.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów. Jednym ze źródeł przychodów jest wymieniona w pkt 3 pozarolnicza działalność gospodarcza. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Odrębnym od pozarolniczej działalności gospodarczej źródłem przychodu jest wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Wyłączenie zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 obejmuje w szczególności te składniki majątku, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej lub zostały z niej wycofane, a przy tym spełniają warunki określone w art. 14 ust. 2 pkt 1, a więc podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, której przeważającym przedmiotem jest PKD 47.91.Z - Sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet.

W dniu 7 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem był samochód osobowy. Samochód wykorzystywał w działalności gospodarczej zgodnie z umową leasingu operacyjnego. Umowa została zawarta na okres 36 miesięcy, od daty 10 sierpnia 2017 r. i przewidywała, że po zakończeniu umowy korzystającemu przysługuje prawo zakupu przedmiotu leasingu za kwotę wykupu przedmiotu leasingu, to jest 1 040 zł 65 gr, powiększoną o podatek VAT. Zakończenie umowy leasingu nastąpiło 11 sierpnia 2020 r., a faktura imienna została wystawiona w dniu 17 sierpnia 2020 r. na kwotę wykupu 1 040 zł 65 gr netto, tj. 1 280 zł brutto na Wnioskodawcę, jako na osobę fizyczną. Zgodnie z warunkami umowy leasingu, po jej zakończeniu, Wnioskodawca wykupił z leasingu samochód będący przedmiotem leasingu, który stał się składnikiem majątku prywatnego i jest wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Wnioskodawca nie wykorzystuje wykupionego samochodu z leasingu od daty wykupu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, dlatego nie ujmował faktury dotyczącej wykupu w kosztach podatkowych, ani w ewidencji środków trwałych i nie odliczył w deklaracji VAT-7 podatku naliczonego z niej wynikającego. Od dnia wykupu samochodu z leasingu, nie ujmował też innych wydatków eksploatacyjnych od tego samochodu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz ewidencji VAT. Aktualnie rozważa możliwość sprzedaży ww. samochodu. Zamierza sprzedać samochód w okresie nie krótszym niż 6 miesięcy od momentu wykupu samochodu licząc od końca miesiąca, w którym nastąpił wykup.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy wykupiony po zakończeniu umowy leasingu samochód nie będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej i nie zostanie zaliczony do składników majątku tej działalności, wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychód uzyskany ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowił przychodu z działalności gospodarczej. Wówczas skutki podatkowe sprzedaży takiego samochodu należy rozważyć pod kątem powstania przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) tej ustawy, czyli odpłatnego zbycia rzeczy. W konsekwencji, planowana sprzedaż samochodu będzie skutkować powstaniem przychodu z tego źródła, jeżeli nastąpi przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpi jego nabycie. Natomiast obowiązek podatkowy nie powstanie, jeżeli zbycie samochodu będzie miało miejsce po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie tego samochodu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różnić od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.