2021.05.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.112.2021.1.DK
z 18 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2021 r. (data wpływu 17 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

nieuznania udostępniania rowerów w ramach bezpłatnego limitu za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o VAT – jest nieprawidłowe;
pełnego prawa do odliczenia VAT od wydatków ponoszonych na realizację Zadania 1 (tj. przystosowanie miejsc do wypożyczalni rowerów, montaż 11 stacji naprawczych dla rowerów, zakup 20 rowerów elektrycznych) – jest nieprawidłowe;
prawa do odliczenia VAT przy zastosowaniu prewspółczynnika Urzędu Miasta, obliczonego zgodnie z rozporządzeniem ws. prewspółczynnika od wydatków ponoszonych na realizację Zadania 2 (tj. budowa Centrum Obsługi), co do których Miasto nie jest w stanie dokonać alokacji bezpośredniej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2021 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

nieuznania udostępniania rowerów w ramach bezpłatnego limitu za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o VAT,
pełnego prawa do odliczenia VAT od wydatków ponoszonych na realizację Zadania 1 (tj. przystosowanie miejsc do wypożyczalni rowerów, montaż 11 stacji naprawczych dla rowerów, zakup 20 rowerów elektrycznych),
prawa do odliczenia VAT przy zastosowaniu prewspółczynnika Urzędu Miasta, obliczonego zgodnie z rozporządzeniem ws. prewspółczynnika od wydatków ponoszonych na realizację Zadania 2 (tj. budowa Centrum Obsługi), co do których Miasto nie jest w stanie dokonać alokacji bezpośredniej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zaistniałe stany faktyczne i zdarzenia przyszłe:

Miasto U. (dalej: „Miasto” lub „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”).

Na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. 2020 poz. 713 ze zm., dalej: „ustawa o samorządzie gminnym”) Miasto jest wyposażone w osobowość prawną i posiada zdolność do czynności cywilnoprawnych. Miasto wykonuje zadania własne samodzielnie lub poprzez powołane gminne jednostki organizacyjne. Zadania te obejmują m.in. sprawy lokalnego transportu zbiorowego, kultury fizycznej i turystyki.

Przedmiot wniosku

Niniejszym wnioskiem Miasto obejmuje wydatki związane z projektem pn. „…” (dalej: „Inwestycja”, „Projekt”), w zakresie, w jakim dotyczy następujących zadań:

Przystosowanie miejsc do wypożyczalni rowerów, montaż 11 stacji naprawczych dla rowerów, zakup 20 rowerów elektrycznych (dalej: „Zadanie 1”) - w ramach Zadania 1 nastąpi przystosowanie miejsca do wypożyczalni rowerów tj. brukowanie terenu pod budowę stacji rowerowych, montaż stojaków rowerowych, montaż małej architektury (ławki oraz lampy solarne), montaż 11 stacji naprawczych dla rowerów oraz zakup 20 rowerów elektrycznych;
Budowa Centrum Obsługi (dalej: „Zadanie 2”).
Na realizację Inwestycji Miasto otrzymało dofinansowanie w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2014-2020. Podatek VAT uznano jako koszt niekwalifikowalny.

Planowane wykorzystanie przedmiotu Inwestycji.

Efekty Inwestycji Miasto planuje wykorzystać w następujący sposób:

Zadanie 1

Miasto planuje wypożyczać rowery na zasadzie odpłatności. Jednocześnie, Miasto przewiduje, że korzystanie z roweru w ramach pewnego limitu czasowego będzie nieodpłatne, a odpłatność pobierana będzie dopiero po jego przekroczeniu (tj. pierwsze 30 minut będzie darmowe).

Zadanie 2

W obiekcie mają znajdować się Centrum Obsługi (dalej: „COP”) wraz z poczekalnią i biletomatem, toalety publiczne, zaplecze techniczne wraz z przebieralnią. Niewykluczone, że budynek będzie też służyć pomocniczo wypożyczalni rowerów (przykładowo, w budynku rowery będą przechowywane w godzinach nocnych lub że w budynku będzie pracowała osoba odpowiedzialna za wypożyczanie rowerów). Niewielka część powierzchni COP ma także być wynajmowana odpłatnie, np. na potrzeby kiosku. Odpłatność ma być również pobierana za korzystanie z toalet (zainstalowane będą tzw. „wrzutomaty”). Jeśli natomiast chodzi o dochody z biletów sprzedawanych w COP, będą one dochodami prywatnych przewoźników (tzn. Miasto nie będzie uzyskiwać z nich żadnych dochodów). Jednocześnie, w zakresie Zadania 2, Miasto nie jest / nie będzie w stanie dokonać tzw. alokacji bezpośredniej, tj. bezpośredniego przyporządkowania poniesionych wydatków do poszczególnych rodzajów wykonywanej działalności, tj. do czynności jego zdaniem opodatkowanych VAT lub niepodlegających ustawie o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy od wydatków ponoszonych na realizację Zadania 1 (tj. przystosowanie miejsc do wypożyczalni rowerów, montaż 11 stacji naprawczych dla rowerów, zakup 20 rowerów elektrycznych) Miastu przysługuje/będzie przysługiwać pełne prawo do odliczenia VAT?
Czy od wydatków ponoszonych na realizację Zadania 2 (tj. budowa Centrum Obsługi), co do których Miasto nie jest w stanie dokonać alokacji bezpośredniej, Miastu przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia VAT przy zastosowaniu prewspółczynnika Urzędu Miasta, obliczonego zgodnie z rozporządzeniem ws. prewspółczynnika?
Czy udostępnianie rowerów w ramach bezpłatnego limitu powinno być uznane za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Od wydatków ponoszonych na realizację Zadania 1 (tj. przystosowanie miejsc do wypożyczalni rowerów, montaż 11 stacji naprawczych dla rowerów, zakup 20 rowerów elektrycznych) Miastu przysługuje/będzie przysługiwać pełne prawo do odliczenia VAT.
Od wydatków ponoszonych na realizację Zadania 2 (tj. budowa Centrum Obsługi), co do których Miasto nie jest w stanie dokonać alokacji bezpośredniej, Miastu przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia VAT przy zastosowaniu prewspółczynnika Urzędu Miasta, obliczonego zgodnie z rozporządzeniem ws. prewspółczynnika.
Udostępnianie rowerów w ramach bezpłatnego limitu nie powinno być uznane za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

UZASADNIENIE

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1

Prawo do odliczenia w świetle ustawy o VAT- uwagi ogólne.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z pewnymi zastrzeżeniami niemającymi zastosowania w przedmiotowej sytuacji.

Dla oceny możliwości skorzystania z prawa do odliczenia, w każdym przypadku istotne jest ustalenie, czy towary i usługi, przy zakupie których naliczono VAT:

zostały nabyte przez podatnika tego podatku oraz
pozostają w bezspornym związku z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy powyższe warunki są spełnione łącznie, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik VAT oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych VAT. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tj. z czynnościami, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Miasto jako podatnik VAT.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy o VAT - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT - nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika VAT w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Do zakresu działania gminy - w oparciu o art. 6 ust. 1 ww. ustawy - należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. Zadania te obejmują m.in. sprawy lokalnego transportu zbiorowego, kultury fizycznej i turystyki.

Jako że jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, należy uznać, iż spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika VAT. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet gdy dotyczą one zadań własnych gmin, podmioty te powinny być uznawane za podatników VAT.

W związku z powyższym, w przedmiotowym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, jeżeli Miasto zamierza wykorzystywać przedmiot Inwestycji z Zadania 1 do wypożyczania rowerów miejskich w sposób zasadniczo odpłatny na podstawie umów cywilnoprawnych, niewątpliwie powinno zostać uznane za podatnika VAT.

Związek wydatków ponoszonych w ramach Zadania 1 z działalnością opodatkowaną.

Zdaniem Miasta przystosowanie miejsc do wypożyczalni rowerów, montaż 11 stacji naprawczych dla rowerów, zakup 20 rowerów elektrycznych, będzie służyć do celów prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, tj. do odpłatnego wypożyczania rowerów, bez względu na to czy takie wypożyczenie będzie bezpłatne w niektórych ściśle określonych sytuacjach.

W ocenie Miasta nie budzi wątpliwości, że Miasto w ramach realizacji Zadania 1 podejmuje działania, które należy zakwalifikować jako działalność gospodarczą. Świadczenie usługi wypożyczenia rowerów miejskich ma charakter trwały, nieprzerwany, jest zorganizowany w sposób profesjonalny i generuje po stronie Miasta zarówno wydatki, jak i dochody. Opłata za wypożyczenie roweru miejskiego będzie uiszczana, po zawarciu umowy cywilnoprawnej ze stroną, w ramach której wynajmujący przyjmuje postanowienia regulaminu określającego warunki i zasady świadczenia usług.

Powyższej oceny nie zmienia fakt, że wypożyczenie roweru na czas do 30 minut będzie bezpłatne, a dopiero przekroczenie tej cezury czasowej będzie generować opłaty. Niewątpliwie, co do zasady korzystanie z wypożyczalni rowerów miejskich będzie odpłatne i usługa ta będzie świadczona każdorazowo w taki sam sposób. Korzystanie z roweru miejskiego w ramach bezpłatnego limitu nie powoduje, iż usługa będzie świadczona odmiennie niż w przypadku przekroczenia tegoż limitu i uiszczenia opłaty.

Sama rezygnacja z dochodu dla usługi świadczonej do 30 minut nie stanowi wystarczającej podstawy do wprowadzenia podziału, że darmowa część nie ma związku z czynnościami opodatkowanymi, a część odpłatna już taki związek ma. W tym zakresie trzeba wskazać, że - zgodnie z wprowadzonymi zasadami wypożyczania rowerów - wykorzystanie bezpłatnego limitu jest w istocie niezbędne do tego, by następnie pobrać odpłatność, a zatem jest niezbędne do wykonania czynności, co do której charakteru - jako czynności opodatkowanej - zdaniem Miasta nie ma żadnych wątpliwości. Nie bez znaczenia jest również walor promocyjny wprowadzenia bezpłatnego limitu - Miasto liczy, że dzięki temu więcej osób będzie chciało skorzystać z rowerów, co docelowo ma zwiększyć obrót z działalności opodatkowanej (zwiększyć ilość użytkowników korzystających za odpłatności). Wskazać również należy, że praktyczne doświadczenie i typowy cel wypożyczenia roweru wskazuje, że użytkownicy często będą korzystać z nich dłużej aniżeli 30 minut - zwłaszcza że Miasto jest miejscowością turystyczną i liczy, że z rowerów będą korzystać np. przyjeżdzający, organizując wycieczki rowerowe.

Ponadto, praktykę Miasta w zakresie bezpłatnego limitu można porównać z działalnością przedsiębiorców, którzy przykładowo oferują okres próbny korzystania z jakiejś usługi (praktyka częsta np. wśród operatorów telekomunikacyjnych lub dostawców TV) lub oferują skorzystanie z ich usług/towarów bez opłat (np. co dziesiąte wejście na basen gratis, jedna rzecz za darmo przy zakupie trzech). W takich przypadkach nie neguje się, że ich działalność - również ta świadczona w ramach bezpłatnego limitu - ma związek z czynnościami opodatkowanymi i że nie ogranicza prawa do odliczenia VAT.

Zdaniem Miasta w przedmiotowej sytuacji uwzględnić należy całokształt prowadzonej działalności, a ta ma zasadniczo charakter ciągły, trwały, profesjonalny i podejmowana jest w celu zarobkowym.

Co więcej, choć zdaniem Miasta udostępnianie rowerów w ramach bezpłatnego limitu ma bezpośredni związek z działalnością gospodarczą, to ostrożnościowo wskazać należy, że aby uzyskać prawo do pełnego odliczenia VAT, wystarczający jest już związek pośredni. Znajduje to potwierdzenie w:

orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej - zob. np. wyrok w sprawie Midland Bank z 8 czerwca 2000 r. (C-98/98), w którym uznano, że ,,(...) usługi nie mają zatem bezpośredniego związku z czynnościami sprzedażowymi. Z drugiej strony, koszty tych usług są częścią ogólnych kosztów podatnika a zatem, jako takie, stanowią składniki kosztowe sprzedawanych produktów przedsiębiorstwa. Takie usługi zatem posiadają bezpośrednio związek z działalnością gospodarczą podatnika jako całością”,
orzecznictwie sądów administracyjnych - zob. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 stycznia 2017 r., sygn. I FSK 1270/15, zgodnie z którym „podatnik VAT ma prawo, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT odliczyć VAT naliczony z tytułu nabycia towarów i usług służących bezpośrednio czynnościom opodatkowanym jak również pozostających w związku pośrednim z takimi czynnościami”,
doktrynie prawa podatkowego - przykładowo, jak stwierdza T. Michalik, „Ustawodawca nie precyzuje, w jaki sposób i w jakim zakresie towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby umożliwiało to podatnikowi dokonanie odliczenia podatku naliczonego. W związku z tym należy podkreślić, że związek ten może być pośredni, co więcej, dany zakup może wiązać się z wykonaniem czynności niepodlegającej opodatkowaniu, która jest jednak niezbędna lub tylko potrzebna do prowadzenia działalności opodatkowanej” (T. Michalik, VAT. Komentarz. Wyd. 15, Warszawa 2019).

Stanowisko organów podatkowych/wojewódzkich sądów administracyjnych w podobnych stanach faktycznych.

Miasto zaznacza, że stanowisko, zgodnie z którym świadczenie usług w pewnym ustalonym zakresie bezpłatnie ma związek z działalnością gospodarczą znajduje potwierdzenie m.in. w:

interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 marca 2020 r., sygn. 0111-KDIB3-2.4012.15.2020.2.AZ - w której potwierdzono pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego w przypadku spółki transportowej, gdzie dla pewnych grup podróżujących przewidziany jest bezpłatny bilet,
interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 października 2018 r., sygn. 0112-KDIL1-1.4012.546.2018.2.MJ, w której potwierdzono pełne prawo do odliczenia VAT od wydatków na organizację festiwalu, na który wstęp dla pewnych grup osób był nieodpłatny.

Miasto pragnie podkreślić, że przedstawione przez nie stanowisko znajduje również potwierdzenie w wyrokach wojewódzkich sądów administracyjnych wydawanych w co do istoty analogicznych stanach faktycznych (również dotyczących udostępniania rowerów). W tym zakresie powołać można:

wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 grudnia 2020 r., sygn. I SA/Łd 415/20: „W ocenie Sądu nie znajduje uzasadnienia, dokonane przez organ rozróżnienie świadczonych usług wykonywanych w ramach zawartej umowy cywilnoprawnej na dwie sytuacje: pierwszą, związaną z wykorzystaniem roweru przez klienta w łącznym czasie wykraczającym poza ww. limit 20 minut (np. na 50 minut), gdzie organ ujął ją jako usługę odpłatną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej; i drugą - związaną z wykorzystaniem roweru przez klienta w ramach bezpłatnego limitu w czasie nieprzekraczającym 20 minut, kwalifikując ją do reżimu publicznoprawnego. (...) Jak trafnie wskazuje strona, umożliwienie wynajmującemu skorzystania z usługi w ramach bezpłatnego limitu nie zmienia faktu, że jest to usługa odpłatna. Sama rezygnacja z dochodu dla usługi świadczonej do 20 minut nie stanowi wystarczającej podstawy do wprowadzenia takiego podziału. Zdaniem Sądu w rozpatrywanym stanie faktycznym uwzględniać należy całokształt prowadzonej działalności, a ta ma zasadniczo charakter ciągły, trwały, profesjonalny i odpłatny”;
wyrok WSA w Łodzi z dnia 8 grudnia 2020 r., sygn. I SA/Łd 414/20: „Mając na uwadze tę przywołaną argumentację dotyczącą definicji podatnika i działalności gospodarczej, oceniając przedstawiony w zaskarżonej interpretacji indywidualnej stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, należy uznać, że miasto w ramach realizacji opisanego projektu podejmuje działania, które należy zakwalifikować jako działalność gospodarczą. Świadczenie usługi wynajmu rowerów miejskich posiada bowiem charakter trwały, nieprzerwany, jest zorganizowany w sposób profesjonalny i generuje po stronie miasta zarówno wydatki, jak i dochód. Opłata za wynajem roweru miejskiego jest uiszczana, po zawarciu przez najmującego umowy cywilnoprawnej z miastem, w ramach której najmujący przyjmuje postanowienia regulaminu określającego warunki i zasady świadczenia usług. Oceny tej nie zmienia okoliczność, iż wypożyczenie roweru na czas do 20 minut jest bezpłatne, a dopiero przekroczenie tej cezury czasowej generuje opłaty, zgodnie z regulaminem, na którego obowiązywanie wynajmujący godzi się zawierając umowę cywilnoprawną, dokonując rejestracji i uiszczając opłatę inicjalną. Niewątpliwie, co do zasady, korzystanie z wypożyczania rowerów miejskich jest odpłatne i usługa ta jest świadczona każdorazowo w takim sam sposób. Korzystanie z roweru miejskiego w ramach bezpłatnego limitu nie powoduje, iż usługa jest świadczona odmiennie, niż w przypadku przekroczenia tegoż limitu i uiszczenia opłaty”;
wyrok WSA w Szczecinie z dnia 1 lipca 2020 r., sygn. I SA/Sz 101/20: „Według składu orzekającego w sprawie, także ocena co do zastosowania przepisu art. 86 ust. 2a u.p.t.u. powinna być rozpatrywana z punktu widzenia całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej. Trafnie wywodzi miasto, że świadcząc opisane we wniosku usługi ma prawo do odliczenia pełnych kwot podatku od towarów i usług z wystawionych przez wykonawcę usługi faktur. W ramach opisanej działalności gospodarczej, miasto nie udostępnia świadczonej usługi na cele stricte publiczne, gdyż jest to działalność gospodarcza prowadzona w sposób ciągły, profesjonalny, tożsamy i zasadniczo odpłatna. Nie znajduje uzasadnienia stanowisko organu, iż świadczenie usługi do 20 lub 40 minut jest wykonywane w reżimie publicznoprawnym i, z tego względu - leży poza sferą działalności gospodarczej miasta, w konsekwencji - miasto powinno uwzględnić przepis art. 86 ust. 2a u.p.t.u. Organ skupił się na podziale świadczonych usług w zależności do okresu ich świadczenia, gdyż ta okoliczność decyduje, czy jest to usługa odpłatna lub bezpłatna. Jednakże, jest to jedynie jeden z elementów, przy tożsamości pozostałych w ramach zawieranych umów cywilnoprawnych, nie może być zatem decydujący, szczególnie, iż zadania gminy mogą być wykonywane w ramach działalności gospodarczej lub poza nią, co dyskwalifikuje także argumentację organu związaną z wykonywaniem zadań własnych jednostki”;
wyrok WSA w Łodzi z dnia 10 stycznia 2020 r., sygn. I SA/Łd 482/19: „Oceniając czy Gmina wykonuje czynności w ramach reżimu publicznoprawnego, wskazać należy, że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Na podstawie natomiast art. 7 tej ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy wymienione w tym przepisie. Zadania gminy mogą być zatem wykonywane w ramach działalności gospodarczej lub poza tą działalnością (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 14 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Wr 825/17). Uwzględniając powyższe, zdaniem Sądu i ocena co do zastosowania art. 86 ust. 2a ustawy o VAT winna być rozpatrywana z punktu widzenia całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej. Trafnie wywodzi Miasto, iż realizując II i III Etap Projektu ma prawo do odliczenia pełnych kwot podatku od towarów i usług z wystawionych przez Wykonawcę faktur. W ramach opisanej prowadzonej działalności gospodarczej Miasto nie udostępnia świadczonej usługi na cele stricte publiczne, jest to działalność gospodarcza prowadzona w sposób ciągły, profesjonalny, tożsamy i zasadniczo odpłatna. Nie znajduje uzasadnienia stanowisko organu, iż świadczenie usługi „do 20 minut” jest wykonywane w reżimie publicznoprawnym i z tego względu leży poza sferą działalności gospodarczej strony skarżącej, w konsekwencji Miasto winno uwzględnić zapis art. 86 ust. 2a ustawy o VAT”.

Reasumując, zdaniem Miasta wydatki poniesione na realizację Zadania 1 (tj. przystosowanie miejsc do wypożyczalni rowerów, montaż 11 stacji naprawczych dla rowerów, zakup 20 rowerów elektrycznych) pozostają w co najmniej pośrednim związku z czynnościami opodatkowanymi VAT wykonywanymi przez Miasto. W konsekwencji, Miastu przysługuje/będzie przysługiwać pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących te wydatki.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

Uwagi ogólne.

Jak już wspomniano w uzasadnieniu do pytania 1, kwestię prawa do odliczenia VAT należy rozpatrywać z uwzględnieniem dwóch przesłanek, tj. należy zweryfikować, czy odliczenia dokonuje podatnik VAT oraz czy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych VAT.

Miasto jako podatnik VAT.

Jak już zostało wskazane w uzasadnieniu stanowiska w zakresie pytania nr 1 Miasto może być uznane za podatnika VAT w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, oświaty. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Natomiast organy władzy publicznej są podatnikami VAT w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników VAT, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym, jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami VAT w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Zatem, Miasto, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej określonej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w tym np. z zakresu najmu powierzchni COP, działa w charakterze podatnika VAT.

Związek wydatków ponoszonych w ramach Zadania 2 zarówno z działalnością opodatkowaną, jak również z działalnością niepodlegającą ustawie o VAT.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym efektem realizacji Zadania 2 będzie wybudowanie Centrum Obsługi P., które będzie służyć zarówno realizacji zadań własnych Miasta, jak również część powierzchni będzie przeznaczona na odpłatny wynajem w ramach umów cywilnoprawnych; planowo ma też pośrednio służyć wypożyczalni rowerów (np. pracownik ją obsługujący będzie korzystać z pomieszczeń COP), odpłatność będzie pobierana także za korzystanie z toalet.

Jeśli chodzi o kwestię wypożyczalni rowerów, związek jej funkcjonowania z działalnością gospodarczą wykazano już w uzasadnieniu do pytania 1.

Jeśli z kolei chodzi o najem powierzchni, wskazać należy, że stosownie do treści art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Tak więc najem jest umową cywilnoprawną, w ramach której umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jej najemcę. W związku z tym należy uznać, że najem stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Również odpłatne udostępnianie toalet zdaniem Miasta stanowi świadczenie usług i jako takie podlega opodatkowaniu (potwierdza to m.in. interpretacja DKIS z dnia 6 marca 2020 r., sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.4.2020.2.AK).

Mając na uwadze powyższe, Centrum Obsługi P. będzie służyć zarówno działalności opodatkowanej (odpłatny najem powierzchni znajdującej się w COP, wykorzystanie na potrzeby wypożyczalni rowerów, udostępnianie toalet), jak również działalności niepodlegającej ustawie o VAT (zadania własne Miasta zgodnie z art. 7 ustawy o samorządzie gminnym).

Brak możliwości dokonania alokacji bezpośredniej.

Miasto ma świadomość, że COP w dużej mierze - poza czynnościami związanymi z działalnością gospodarczą - będzie służył również czynnościom wykonywanym w reżimie publicznoprawnym (nieodpłatne udostępnianie poczekalni, itp.). Jednocześnie, w zakresie wydatków objętych wnioskiem, Miasto nie jest/nie będzie w stanie dokonać tzw. alokacji bezpośredniej, tj. bezpośredniego przyporządkowania poniesionych wydatków do poszczególnych rodzajów wykonywanej działalności, tj. do czynności jego zdaniem opodatkowanych VAT lub niepodlegających ustawie o VAT.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy - w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Z kolei, z treści art. 86 ust. 22 ustawy wynika, że minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Na podstawie powyższej delegacji, zostało wydane rozporządzenie ws. prewspółczynnika. Rozporządzenie to określa, w przypadku niektórych podatników, sposób określania proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

W rozporządzeniu tym zostali wskazani podatnicy, do których przepisy w nim zawarte się odnoszą. Są to: jednostki samorządu terytorialnego, samorządowe instytucje kultury, państwowe instytucje kultury, uczelnie publiczne, instytuty badawcze.

W przypadku jednostki samorządu terytorialnego jako podatnika VAT, sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla:

urzędu obsługującego jednostki samorządu terytorialnego (tj. urzędu gminy, urzędu miasta, starostwa powiatowego oraz urzędu marszałkowskiego),
samorządowej jednostki budżetowej,
samorządowego zakładu budżetowego.

Oznacza to, że w przypadku jednostek samorządu terytorialnego, nie będzie ustalany jeden „całościowy” sposób określenia proporcji dla jednostek samorządu terytorialnego jako osoby prawnej, tylko będą ustalane odrębnie sposoby określenia proporcji dla wymienionych wyżej jego poszczególnych jednostek organizacyjnych.

Dla urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego Rozporządzenie przewiduje sposób określenia proporcji według wzoru:

X = (A x 100)/(Dujst )

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

X - proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,

A - roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, stanowiący część rocznego obrotu jednostki samorządu terytorialnego z działalności gospodarczej,

DUJST - dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego.

Skoro Inwestycja realizowana jest przez Miasto za pośrednictwem Urzędu Miasta i to Urząd Miasta będzie zarządzał jej efektami, Miasto zaś nie ma możliwości dokonania alokacji bezpośredniej - w ocenie Wnioskodawcy właśnie prewspółczynnik obliczony w powyższy sposób znajdzie zastosowanie w odniesieniu do wydatków na Zadanie 2. Innymi słowy, Miastu przysługuje prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki ponoszone w związku z realizacją Zadania 2, bowiem ponoszone przez Miasto wydatki związane są z wykonywaniem czynności zarówno opodatkowanych (dających prawo do odliczenia tj. odpłatny najem części powierzchni COP), jak i czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT (niezwiązanych z działalnością gospodarczą tj. realizacja zadań własnych Miasta). Kwotę podatku naliczonego, wobec której przysługuje prawo do odliczenia, należy w takiej sytuacji wyodrębnić poprzez zastosowanie proporcji określonej w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT. Z uwagi na to, że Wnioskodawca jest jednostką samorządu terytorialnego, to z przepisów ustawy o VAT oraz przepisów wykonawczych, powyższego wydzielenia powinien dokonać w oparciu o wzór określony w § 3 ust. 2 rozporządzenia ws. prewspółczynnika.

Stanowisko organów podatkowych w podobnych stanach faktycznych

Końcowo Miasto pragnie podkreślić, że przedstawione przez nie stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych w co do istoty podobnych stanach faktycznych:

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 lipca 2017 r., sygn. 0112-KDIL1-1.4012.91.2017.1.AK: „Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).”, „Należy podkreślić, że powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.”, „Zatem, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r., Wnioskodawcy również przysługuje prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki ponoszone w związku z realizacją projektu pn. „Centrum Przesiadkowe (...)”. Bowiem ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki związane są z wykonywaniem czynności zarówno opodatkowanych (dających prawo do odliczenia), jak i czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT (niezwiązanych z działalnością gospodarczą). Kwotę podatku naliczonego, wobec której przysługuje prawo do odliczenia, należy w takiej sytuacji wyodrębnić poprzez zastosowanie proporcji określonej w art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług. Z uwagi na to, że Wnioskodawca jest jednostką samorządu terytorialnego, to z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów wykonawczych, powyższego wydzielenia powinien dokonać w oparciu o wzór określony w powołanym wyżej § 3 ust. 2 rozporządzenia.”

Reasumując, zdaniem Miasta od wydatków ponoszonych na realizację Zadania 2 (tj. budowa Centrum Obsługi), które nie podlegają alokacji bezpośredniej, Miastu przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia VAT przy zastosowaniu prewspółczynnika Urzędu Miasta ze względu na związek wydatków zarówno z działalnością gospodarczą podlegającą opodatkowaniu (np. odpłatny najem powierzchni COP), jak również z czynnościami niepodlegającymi ustawie o VAT (realizacja zadań własnych Miasta w reżimie publicznoprawnym).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Opodatkowanie nieodpłatnego świadczenia usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Odniesienie do wypożyczania rowerów w ramach bezpłatnego limitu.

Odnosząc powyższe do wypożyczania rowerów w ramach bezpłatnego limitu, w ocenie Miasta jest ono ściśle związane z działalnością gospodarczą. Jak wykazano w uzasadnieniu do pytania nr 1, korzystanie z rowerów na zasadach odpłatności ma być uwarunkowane wcześniejszym korzystaniem nieodpłatnym - w tym zakresie, nieodpłatne wypożyczenie stanowi, zgodnie z ustalonymi zasadami działania wypożyczalni, warunek konieczny późniejszego pobierania opłat. Co więcej, możliwość czasowego nieodpłatnego udostępnienia roweru ma w założeniu pełnić również rolę promocyjną i zachęcać nie tylko do wypożyczeń krótkoterminowych, ale także tych na dłuższy okres czasu, za który będzie już pobierana odpłatność. Jak zresztą wspomniano, Miasto liczy, że regułą będzie wypożyczanie rowerów na okres przekraczający bezpłatny limit.

Wypożyczanie rowerów nie jest również świadczeniem usług na cele podatnika lub innych podmiotów wymienionych w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, gdyż rowery będą udostępniane osobom trzecim (mieszkańcom, turystom, kuracjuszom, itp.).

Stanowisko organów podatkowych.

Podobnie, jak w przypadku pytania 1, tak i tu sytuację Miasta można porównać do sytuacji przedsiębiorców, którzy oferują np. bezpłatne okresy próbne korzystania z danej usługi. Przykładowo, w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 sierpnia 2011 r., sygn. IPPP1-443-773/11-5/AS uznano, że „nieodpłatnie świadczone usługi rezerwacji hoteli w 4-miesięcznym okresie próbnym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, z uwagi na nieodpłatność tej czynności oraz fakt, iż nie ma w tym przypadku zastosowania art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy - nieodpłatne świadczenie służy celom działalności gospodarczej Wnioskodawcy”.

W konsekwencji, w ocenie Miasta udostępnianie rowerów w ramach bezpłatnego limitu czasowego nie powinno być uznane za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, a tym samym brak po stronie Miasta obowiązku odprowadzania z tego tytułu podatku VAT należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych w zakresie:

nieuznania udostępniania rowerów w ramach bezpłatnego limitu za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o VAT – jest nieprawidłowe;
pełnego prawa do odliczenia VAT od wydatków ponoszonych na realizację Zadania 1 (tj. przystosowanie miejsc do wypożyczalni rowerów, montaż 11 stacji naprawczych dla rowerów, zakup 20 rowerów elektrycznych) – jest nieprawidłowe;
prawa do odliczenia VAT przy zastosowaniu prewspółczynnika Urzędu Miasta, obliczonego zgodnie z rozporządzeniem ws. prewspółczynnika od wydatków ponoszonych na realizację Zadania 2 (tj. budowa Centrum Obsługi), co do których Miasto nie jest w stanie dokonać alokacji bezpośredniej – jest prawidłowe.

Na wstępie Organ informuje, że dla spójności interpretacji w pierwszej kolejności rozpatrzono wniosek w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 a następnie nr 1 i 2.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Wyjaśnić ponadto należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W świetle postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwojakim charakterze:

podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r., poz. 713 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej oraz kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych (art. 7 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 10 ustawy o samorządzie gminnym).

Z opisu sprawy wynika, że Miasto, które jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, realizuje projekt pn. „…”.

Niniejszym wnioskiem Miasto obejmuje wydatki związane z projektem pn. „…” (dalej: „Inwestycja”, „Projekt”), w zakresie, w jakim dotyczy następujących zadań:

Przystosowanie miejsc do wypożyczalni rowerów, montaż 11 stacji naprawczych dla rowerów, zakup 20 rowerów elektrycznych (dalej: „Zadanie 1”) - w ramach Zadania 1 nastąpi przystosowanie miejsca do wypożyczalni rowerów tj. brukowanie terenu pod budowę stacji rowerowych, montaż stojaków rowerowych, montaż małej architektury (ławki oraz lampy solarne), montaż 11 stacji naprawczych dla rowerów oraz zakup 20 rowerów elektrycznych;
Budowa Centrum Obsługi (dalej: „Zadanie 2”).

Na realizację Inwestycji Miasto otrzymało dofinansowanie w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2014-2020.

Wydatki ponoszone w związku z Inwestycją są/będą dokumentowane przy pomocy faktur z podaniem danych Miasta jako nabywcy.

Inwestycją Miasto będzie zarządzać za pomocą odpowiedniej komórki organizacyjnej Urzędu Miasta, efekty Projektu nie będą przekazane żadnej innej jednostce organizacyjnej Miasta.

Efekty Inwestycji Miasto planuje wykorzystać w następujący sposób:

Miasto planuje wypożyczać rowery na zasadzie odpłatności.
Jednocześnie, Miasto przewiduje, że korzystanie z roweru w ramach pewnego limitu czasowego będzie nieodpłatne, a odpłatność pobierana będzie dopiero po jego przekroczeniu (tj. pierwsze 30 minut będzie darmowe).
W obiekcie mają znajdować się Centrum Obsługi (dalej: „COP”) wraz z poczekalnią i biletomatem, toalety publiczne, zaplecze techniczne wraz z przebieralnią. Niewykluczone, że budynek będzie też służyć pomocniczo wypożyczalni rowerów (przykładowo, w budynku rowery będą przechowywane w godzinach nocnych lub że w budynku będzie pracowała osoba odpowiedzialna za wypożyczanie rowerów). Niewielka część powierzchni COP ma także być wynajmowana odpłatnie, np. na potrzeby kiosku. Odpłatność ma być również pobierana za korzystanie z toalet (zainstalowane będą tzw. „wrzutomaty”). Dochody z biletów sprzedawanych w COP, będą one dochodami prywatnych przewoźników (tzn. Miasto nie będzie uzyskiwać z nich żadnych dochodów). Jednocześnie, w zakresie tego Zadania, Miasto nie jest/nie będzie w stanie dokonać tzw. alokacji bezpośredniej, tj. bezpośredniego przyporządkowania poniesionych wydatków do poszczególnych rodzajów wykonywanej działalności, tj. do czynności jego zdaniem opodatkowanych VAT lub niepodlegających ustawie o VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii nieuznania udostępnienia rowerów w ramach bezpłatnego limitu za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług należy wskazać, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nie czynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że w myśl art. 8 ustawy, do grona usług zalicza się każde świadczenie, które nie jest dostawą. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług należy zatem rozumieć prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, należy rozróżnić dwie sytuacje:

pierwszą – związaną z wykorzystaniem roweru przez klienta w łącznym czasie wykraczającym poza ww. limit 30 minut, oraz
drugą – związaną z wykorzystaniem roweru przez klienta w ramach bezpłatnego limitu w czasie nieprzekraczającym 30 minut.

Odnosząc się do pierwszej sytuacji wskazać należy, że odpłatne udostępnienie rowerów na łączny czas przekraczający 30 minut, skutkuje po stronie klienta uzyskiwaniem korzyści, a Wnioskodawca ma prawo żądać od klienta zapłaty/wynagrodzenia.

W przypadku udostępnienia roweru na łączny czas przekraczający 30 minut, po stronie Wnioskodawcy występuje jedno świadczenie za wynagrodzeniem, ustalonym na zasadach określonych w regulaminie korzystania z rowerów miejskich.

Należy bowiem podkreślić, że na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Tym samym całe powyższe świadczenie Wnioskodawcy, pomimo że wynagrodzenie obliczane jest od 31 minuty używania przez klienta roweru, jest świadczeniem odpłatnym.

W konsekwencji, mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w przypadku udostępnienia roweru na łączny czas przekraczający 30 minut, Wnioskodawca wykonuje czynności stanowiące odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, mając na uwadze okoliczności sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że odpłatne udostępnienie rowerów o łącznym czasie przekraczającym 30 minut powoduje, że Miasto występuje w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a w konsekwencji ww. czynności stanowią czynności podlegające opodatkowaniu – na podstawie art. 5 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy.

Natomiast odnośnie drugiego z ww. przypadków, tj. udostępniania nieodpłatnie rowerów o łącznym czasie do 30 minut, należy wskazać na treść art. 8 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Jak wynika z powołanych powyżej unormowań zawartych w art. 8 ust. 2 ustawy, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu.

W rozpatrywanej sprawie rowery, stanowiące część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, zostają nieodpłatnie udostępnione klientom w ramach wykonywania zadań publicznych.

W tym miejscu należy podkreślić, że z uwagi na swą specyfikę, jednostki samorządu terytorialnego nie są podmiotami zrównanymi z komercyjnymi przedsiębiorcami. Powyższe wynika chociażby z racji uprzywilejowania tych jednostek poprzez treść art. 15 ust. 6 ustawy i nieuznawania ich za podatnika w określonych okolicznościach, tj. w przypadku działania w charakterze organu władzy publicznej, którego przymiotu komercyjny przedsiębiorca nie posiada i którego działalność, co do zasady, jest opodatkowana w całości. Z tego też względu rozpatrując w zakresie podatku VAT kwestie uprawnień i obowiązków podmiotów, takich jak jednostki samorządu terytorialnego, należy mieć na względzie okoliczność, że podmioty te – co do zasady – w odniesieniu do niektórych czynności występują jako organ władzy publicznej i nie są uznawane za podatników stosownie do ww. art. 15 ust. 6 ustawy.

Przywołany powyżej przepis art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, odpowiednio w pkt 1 oraz pkt 2 odnosi się do „nieodpłatnego świadczenia usług” przez podatnika. Wypożyczanie rowerów miejskich wynika z realizacji przez Miasto zadań własnych tj. działalności wynikającej z obowiązków publicznych (ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej) czyli zadań własnych, które Miasto jest obowiązane wykonywać na podstawie przepisów regulujących działania jednostek samorządu terytorialnego. W konsekwencji, przedmiotowy obszar działalności Miasta, tj. wykonywanie zadań własnych w oparciu o reżim publicznoprawny, nie może być podstawą do zastosowania wobec Miasta art. 8 ust. 2 ustawy, a tym samym nie ma po stronie Miasta konieczności naliczania VAT należnego z tytułu nieodpłatnego wypożyczania rowerów.

Jakkolwiek z uwagi na użycie towaru stanowiącego część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, sytuacja ta mogłaby się mieścić w założeniach przepisu art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, to jednak ww. świadczenia są wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach władztwa publicznego i tym samym brak podstaw do zastosowania treści ww. art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy.

Reasumując, stwierdzić należy, że ww. nieodpłatne udostępnianie rowerów, stanowiących część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą (na łączny czas nieprzekraczający 30 minut), nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, z uwagi na realizację tych świadczeń nieodpłatnie w ramach władztwa publicznego.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 3 ocenione całościowo jest nieprawidłowe, gdyż Organ nie podzielił zdania Wnioskodawcy w pełnym zakresie we wszystkich podanych przez Wnioskodawcę kwestiach.

Przechodząc do kwestii pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją zadania polegającego na przystosowaniu miejsc do wypożyczalni rowerów, montażu 11 stacji naprawczych dla rowerów, zakupu 20 rowerów elektrycznych (dalej: „Zadanie 1”) , należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Podatnik w celu odliczenia podatku naliczonego, w pierwszej kolejności ma obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości przy nabyciu towarów i usług związanych z czynnościami opodatkowanymi.

Zgodnie z art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Z treści art. 86 ust. 22 ustawy wynika, że minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 86 ust. 22 ustawy, zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz.U. z 2015 r., poz. 2193), zwane dalej rozporządzeniem.

Rozporządzenie to określa, w przypadku niektórych podatników, sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

W przypadku jednostki samorządu terytorialnego, sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla:

urzędu obsługującego jednostki samorządu terytorialnego (tj. urzędu gminy, urzędu miasta, starostwa powiatowego oraz urzędu marszałkowskiego),
samorządowej jednostki budżetowej,
samorządowego zakładu budżetowego.

Zgodnie z § 2 pkt 8 rozporządzenia – w przypadku niektórych podatników – ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o jednostkach organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego – rozumie się przez to: urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, jednostkę budżetową, zakład budżetowy.

W myśl § 3 ust. 1 rozporządzenia – w przypadku jednostki samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego.

W § 3 ust. 2, ust. 3 i 4 rozporządzenia ustawodawca podał ustalony według wzoru sposób określania proporcji w przypadku urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego, w przypadku jednostki budżetowej oraz zakładu budżetowego.

Stosownie do § 3 ust. 2 analizowanego rozporządzenia, w przypadku urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego, jako sposób określenia proporcji podaje się sposób ustalony według wzoru:

X = A x 100/DUJST

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

X – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,

A – roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, stanowiący część rocznego obrotu jednostki samorządu terytorialnego z działalności gospodarczej,

DUJST – dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego.

Zauważyć należy, że powołany art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż ta działalność. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie pełnego prawa do odliczenia podatku VAT od wydatków ponoszonych na realizację Zadania nr 1, które polega na: przystosowaniu miejsca do wypożyczalni rowerów tj. brukowaniu terenu pod budowę stacji rowerowych, montażu stojaków rowerowych, montażu małej architektury (ławki oraz lampy solarne), montażu 11 stacji naprawczych dla rowerów oraz zakupie 20 rowerów elektrycznych, należy wskazać, że z okoliczności sprawy wynika, że infrastruktura będzie wykorzystywana zarówno do działalności opodatkowanej podatkiem VAT oraz jak wykazano wyżej, do działalności niepodlegającej opodatkowaniu.

Zatem w rozpatrywanej sprawie nie można przyznać pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdyż poza czynnościami opodatkowanymi (odpłatny wynajem rowerów) Wnioskodawca wykonuje także czynności, które nie generują podatku należnego.

W przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych przez Wnioskodawcę zarówno do działalności gospodarczej, jak również do celów innych niż działalność gospodarcza w sytuacji, gdy Miasto nie będzie miało możliwości przypisania towarów i usług w całości do działalności gospodarczej, to Wnioskodawca winien dokonać wyliczenia kwoty podatku naliczonego przypisanego do działalności gospodarczej zgodnie z art. 86 ust. 2a-2h ustawy, z uwzględnieniem przepisów rozporządzenia z dnia 17 grudnia 2015 r.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca, ponosząc wydatki, które wykorzystywane są/będą zarówno do czynności opodatkowanych w ramach działalności gospodarczej, jak i do celów pozostających poza taką działalnością będzie miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących ich poniesione wyłącznie w zakresie, w jakim infrastruktura będzie wykorzystywana do działalności opodatkowanej (generującej podatek należny VAT).

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 1 należy uznać za nieprawidłowe.

W następnej kolejności wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia VAT od wydatków ponoszonych na realizację Zadania 2 (tj. budowa Centrum Obsługi), co do których Miasto nie jest w stanie dokonać alokacji bezpośredniej, przy zastosowaniu prewspółczynnika Urzędu Miasta, obliczonego zgodnie z rozporządzeniem ws. prewspółczynnika.

Z przestawionego opisu sprawy odnoszącego się do tej części projektu wynika, że Wnioskodawca w związku z realizacją zadania nr 2 projektu pn. „…” nabywa towary i usługi, które są wykorzystywane zarówno do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, jak i do wykonywania czynności opodatkowanych. Przy czym Miasto nie jest w stanie jednoznacznie przyporządkować ponoszonych wydatków do jednego rodzaju prowadzonej działalności.

Zatem mając na uwadze cytowane wyżej przepisy w zakresie wydatków ponoszonych na budowę Centrum Obsługi, co do których Miasto nie jest w stanie dokonać alokacji bezpośredniej, związanych zarówno z działalnością gospodarczą jak i działalnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, Wnioskodawca będzie zobowiązany do wydzielenia podatku naliczonego przy zastosowaniu współczynnika (proporcji) umożliwiającego odliczenie podatku naliczonego w prawidłowej wysokości w odniesieniu do nabywanych towarów i usług wykorzystywanych do celów mieszanych, zgodnie z zasadami określonymi w art. 86 ust. 2a–2h ww. ustawy oraz z uwzględnieniem przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 2 jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Ponadto Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin