Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.97.2021.4.RR
z 21 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 lutego 2021 r. (data wpływu 22 lutego 2021 r.), uzupełnionym pismem z 11 maja 2021 r. (data wpływu 18 maja 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie z 21 kwietnia 2021 r., nr 0114-KDIP1-1.1012.97.2021.3.RR o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki związane z adaptacją mieszkań, w których będzie prowadzony najem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki związane z adaptacją mieszkań, w których będzie prowadzony najem.

Złożony wniosek został uzupełniony pismem z 11 maja 2021 r. (data wpływu 18 maja 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie z 21 kwietnia 2021 r., nr 0114-KDIP1-1.1012.97.2021.3.RR (skutecznie doręczone 4 maja 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą od 15 listopada 2013 r. Głównym przedmiotem działalności jest 46.23.Z Sprzedaż hurtowa żywych zwierząt, jednakże w ramach wykonywanej działalności Wnioskodawczyni zajmuje się także wynajmem pojazdów oraz nieruchomości na cele działalności gospodarczej. Prowadzi ona od 2021 r. podatkową książkę przychodów i rozchodów, w poprzednich latach była zobowiązana do prowadzenia ksiąg handlowych. W ramach działalności gospodarczej rozlicza się podatkiem liniowym.

Z uwagi na fakt wynajmowania nieruchomości przedsiębiorstwu przy sprzedaży nalicza 23% VAT. Poza swoją działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni posiada jedno mieszkanie, a także zawarła umowy developerskie na mieszkania, których terminy oddania przypadają na koniec 2021 r. oraz 2022 r. Łącznie będzie to 8 lokali mieszkalnych położonych w (…).

Oddane lokale będą w stanie developerskim i będą wymagały odpowiedniego zaadaptowania na cele mieszkalne. Wnioskodawczyni planuje wynajmować te mieszkania osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Wynajem mieszkań nie będzie mieć cech zorganizowania (brak zorganizowanej struktury do obsługi najmu; czynności związane z najmem nie zostały zlecone wyspecjalizowanemu podmiotowi). Wnioskodawczyni będzie samodzielnie poszukiwać ewentualnych najemców. Mieszkania te nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, a związane są z tzw. "najmem prywatnym".

Wnioskodawczyni dokonała ich zakupu jako osoba prywatna. Ich zakup opodatkowany był podatkiem od towarów i usług w wysokości 8%.

W związku z planowanym rozpoczęciem wynajmu mieszkań Wnioskodawczyni rozważa rozpoczęcie rozliczania przychodów z najmu na podstawie ryczałtu od dochodów ewidencjonowanych. Wnioskodawczyni rozważa także możliwość wprowadzenia lokali do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wprowadzenie mieszkania do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nastąpi w miesiącu rozpoczęcia wykorzystywania mieszkania do działalności gospodarczej. W związku z nabyciem mieszkań jako osoba prywatna Wnioskodawczyni nie będzie mogła dokonać odliczenia podatku VAT naliczonego. Zarówno cena nabycia poszczególnych lokali, jak i koszty ich wykończenia przekraczać będą wartość 10 000 zł.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni planuje:

• rozliczyć dochody z tytułu wynajmu lokali samodzielnie w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej lub,

• rozliczyć dochody z tytułu wynajmu lokali w ramach ryczałtu od dochodów ewidencjonowanych
  
• w przypadku rozliczenia dochodów w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawczyni pomniejszyć przychód o koszty uzyskania przychodu w postaci odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Lokali (uwzględniającej wydatki na ich wykończenie oraz podatek VAT w wysokości 8 %).
  
  

Lokale, będą stanowiły odrębną własność i będzie im przysługiwała ułamkowa część gruntu, na którym stoi budynek. Nowe lokale będą wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - po oddaniu ich do użytku i po przeprowadzeniu prac wykończeniowych i dostosowawczych. Wydatki na wykończenie, poniesione do dnia oddania Lokali do używania (po wpisaniu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych), będą zwiększać wartość początkową lokali.

Ponadto Wnioskodawczyni w uzupełnieniu do złożonego wniosku w zakresie podatku od towarów i usług dodatkowo doprecyzowała, że:

1. Symbol PKWiU dla świadczonych przez Wnioskodawczynię usług najmu, który będzie prowadzony na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej to 68.20.11.0.
   
2. Świadczona usługa najmu nieruchomości mieszkalnej będzie miała na celu zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych najemców i będzie wiązała się z przeniesieniem ośrodka życia tych osób do wynajmowanych lokali.
   
3. Z umów najmu zawieranych przez Wnioskodawczynię z najemcami będzie jednoznacznie wynikało, że umowa dotyczy lokalu mieszkalnego i że najemca zobowiązuje się do wykorzystywania wynajmowanego lokalu mieszkalnego wyłącznie na własne cele mieszkaniowe.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku od towarów i usług (oznaczone w złożonym wniosku nr 4):

Czy w przedstawionym stanie faktycznym zakupy towarów dokonywane w celu adaptacji mieszkań będą powodować prawo do odliczenia 23% VAT w przypadku w którym najem prowadzony będzie na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, Strona nie będzie miała prawa do odliczenia 23 % VAT w przypadku w którym najem prowadzony będzie na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. W tym przypadku podatek VAT będzie stanowił koszt uzyskania przychodów z uwagi na fakt dokonywania sprzedaży ze stawką zwolnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi. Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewidział sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego albo zwrotu podatku naliczonego. Sytuacje takie zostały wskazane w art. 88 ustawy o VAT.

Jednym z ograniczeń do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest ograniczenie wynikające z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT. W myśl ww. przepisu, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego z zakupów towarów dokonywanych w celu adaptacji mieszkań, w których prowadzony będzie najem na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Kwesta ta wymaga jednak uprzedniego rozważenia, czy świadczone przez Wnioskodawczynię usługi najmu na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Następnie, w wyniku dokonanego w ten sposób ustalenia, możliwe będzie rozstrzygnięcie, czy Wnioskodawczyni uprawniona będzie do odliczenia podatku naliczonego zakupów towarów dokonywanych w celu adaptacji mieszkań.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę i odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi zostaje wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Wypłacający wynagrodzenie otrzymuje w zamian świadczenie przynoszące mu korzyść.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1749 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę. Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na podstawie art. 146aa ust. 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1a ww. ustawy, jeżeli w roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

1. kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz
2. wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%.

Zgodnie art. 146aa ust. 2, Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, koniec okresu obowiązywania stawek podatku, o których mowa w ust. 1, w terminie do dnia 31 października roku następującego po roku, dla którego zostały spełnione warunki określone w ust. 1.

W świetle art. 146aa ust. 3 w przypadku wystąpienia przesłanek, o których mowa w ust. 1a, termin, o którym mowa w ust. 2, przedłuża się do dnia 31 października roku następującego po roku, w którym są spełnione warunki, o których mowa w ust. 1a.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług zwolnienie od podatku.

Zastosowanie zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT stanowi implementację z art. 135 ust. 1 lit. l Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1, z późn. zm.). Przepis powyższy stanowi, że Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: „(…) dzierżawę i wynajem nieruchomości”.

Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi najmu pod warunkiem jego mieszkaniowego przeznaczenia.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy.
W poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy, stanowiącego wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości – obecnie 8%, znajdują się usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Jak wynika z wyżej powołanych przepisów, ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
  
• charakter mieszkalny nieruchomości,
  
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.

Należy zwrócić uwagę, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 146aa ust. 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów. W żadnym razie nie powinny one być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Analizując kwestie zwolnienia od podatku usług najmu lokali mieszkalnych należy zwrócić szczególną uwagę na cel świadczonych usług. Realizacja celu wynajmu następuje poprzez wykorzystanie nieruchomości przez najemcę. Tym samym, zasadniczą kwestią dla opodatkowania, czy zwolnienia od podatku świadczonej usługi pozostaje cel realizowany przez osobę bezpośrednio uczestniczącą w świadczeniu usługi.

Oznacza to, że z punktu widzenia zastosowania tego zwolnienia istotny jest sposób wykorzystywania nieruchomości przez najemcę (usługobiorcę), a zatem to najemca w wynajmowanym lokalu powinien realizować własne cele mieszkaniowe. Jedynie bowiem w takim przypadku uprawnione będzie stwierdzenie, że wynajmujący (usługobiorca) wynajął nieruchomość „wyłącznie na cele mieszkaniowe”. Ustawodawca nie zwolnił z opodatkowania wynajmu nieruchomości „na cele działalności gospodarczej, polegającej na wynajmie nieruchomości wyłącznie na cele mieszkaniowe” (vide wyrok NSA z dnia 8 maja 2018 r., sygn. akt I FSK 1182/16).

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy wskazuje, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlega wyłącznie świadczenie usług w zakresie wynajmowania nieruchomości, po pierwsze o charakterze mieszkalnym, po drugie – na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Wskazany przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę. Nie odnosi się również do czasu wynajmowania nieruchomości oraz klasyfikacji statystycznych.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą od 15 listopada 2013 r. i posiada jedno mieszkanie, a także zawarła umowy developerskie na mieszkania, których terminy oddania przypadają na koniec 2021 r. oraz 2022 r. Łącznie będzie to 8 lokali mieszkalnych położonych w (…). Oddane lokale będą w stanie developerskim i będą wymagały odpowiedniego zaadaptowania na cele mieszkalne. Wnioskodawczyni planuje wynajmować te mieszkania osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Wynajem mieszkań nie będzie mieć cech zorganizowania (brak zorganizowanej struktury do obsługi najmu; czynności związane z najmem nie zostały zlecone wyspecjalizowanemu podmiotowi). Wnioskodawczyni będzie samodzielnie poszukiwać ewentualnych najemców. Mieszkania te nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, a związane są z tzw. "najmem prywatnym". Wnioskodawczyni dokonała ich zakupu jako osoba prywatna. Ich zakup opodatkowany był podatkiem od towarów i usług w wysokości 8%. Zarówno cena nabycia poszczególnych lokali, jak i koszty ich wykończenia przekraczać będą wartość 10 000 zł. Lokale, będą stanowiły odrębną własność i będzie im przysługiwała ułamkowa część gruntu, na którym stoi budynek. Nowe lokale będą wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - po oddaniu ich do użytku i po przeprowadzeniu prac wykończeniowych i dostosowawczych. Wydatki na wykończenie, poniesione do dnia oddania Lokali do używania (po wpisaniu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych), będą zwiększać wartość początkową lokali. Ponadto Wnioskodawczyni dodatkowo doprecyzowała, że symbol PKWiU dla świadczonych przez Wnioskodawczynię usług najmu, który będzie prowadzony na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej to 68.20.11.0. Świadczona usługa najmu nieruchomości mieszkalnej będzie miała na celu zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych najemców i będzie wiązała się z przeniesieniem ośrodka życia tych osób do wynajmowanych lokali. Ponadto z umów najmu zawieranych przez Wnioskodawczynię z najemcami będzie jednoznacznie wynikało, że umowa dotyczy lokalu mieszkalnego i że najemca zobowiązuje się do wykorzystywania wynajmowanego lokalu mieszkalnego wyłącznie na własne cele mieszkaniowe.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy prawa w kontekście przedstawionego opisy sprawy, należy stwierdzić, że w odniesieniu do usług, które będą świadczone a przez Wnioskodawczynię polegające na najmie lokali mieszkalnych, będą spełnione wymienione wyżej przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W opisie sprawy Wnioskodawczyni wskazał bowiem, że lokale mieszkalne będą wynajmowane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Z umów najmu zawieranych przez Wnioskodawczynię z najemcami będzie jednoznacznie wynikało, że umowa dotyczy lokalu mieszkalnego i że najemca zobowiązuje się do wykorzystywania wynajmowanego lokalu mieszkalnego wyłącznie na własne cele mieszkaniowe. Świadczona usługa najmu nieruchomości mieszkalnej będzie miała na celu zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych najemców i będzie wiązała się z przeniesieniem ośrodka życia tych osób do wynajmowanych lokali. Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że PKWiU dla świadczonych przez Wnioskodawczynię usług najmu, który będzie prowadzony na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej to 68.20.11.0.

W niniejszej sprawie spełnione będą zatem warunki wynikające z ww. przepisu do zastosowania zwolnienia od podatku dla świadczonych przez Wnioskodawczynię usług wynajmu wskazanych we wniosku lokali mieszkalnych, gdyż jak wynika z wniosku, przedmiotem umowy będą nieruchomość o charakterze mieszkalnym, a najemcy będą ją wykorzystywać wyłącznie na własne cele mieszkaniowe.

Przechodząc do kwestii prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wskazać należy, że z powyżej powołanych przepisów art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zasadą jest także to, że podatnik jest zobowiązany w pierwszej kolejności dołożyć należytych starań, aby odpowiednio przyporządkować podatek naliczony do poszczególnych czynności, aby prawa do odliczenia nie nadużyć. Nie można również rozszerzająco przyjmować braku możliwości dokonania takiego przyporządkowania.

Obowiązkiem podatnika – jak podano wyżej – jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju czynności, z którymi wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku do czynności podlegających opodatkowaniu i czynności niepodlegających opodatkowaniu.

Jak wskazano powyżej usługi, które będą świadczone a przez Wnioskodawczynię polegające na najmie lokali mieszkalnych, będą korzystały ze zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Zatem stwierdzić należy, że wydatki dokonywane przez Wnioskodawczynię w celu adaptacji mieszkań nie będą służyły do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, których następstwem byłoby powstanie zobowiązania podatkowego (podatku należnego).

W konsekwencji, w opisanym przypadku Wnioskodawczyni nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki związane z adaptacją mieszkań, w których będzie prowadzony najem, ponieważ ww. wydatki nie będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni odnośnie pytania oznaczonego nr 4 w złożonym wniosku należało uznać za prawidłowe.

Niniejszą interpretację wydano w zakresie pytania oznaczonego w złożonym wniosku nr 4 dotyczącego podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie pytań oznaczonych w złożonym wniosku nr 1-3, 5 dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.