Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.79.2021.1.SP
z 14 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 8 marca 2021 r. (data wpływu 15 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• powstania przychodów i odpowiadającym im kosztów uzyskania przychodów w związku z wniesieniem do Spółki wkładu o charakterze niepieniężnym – jest prawidłowe,
  

• uznania, w przypadku sprzedaży akcji Spółki, ceny (zgodnej z wartością rynkową zbywanych akcji) wyrażonej w umowie sprzedaży za przychód Banku – jest prawidłowe,

• ustalenia kosztu uzyskania przychodu w przypadku sprzedaży akcji Spółki na moment ich zbycia – w wysokości wniesionych uprzednio wkładów z planowanej konwersji – w przypadku akcji objętych w związku z konwersją wierzytelności na kapitał Spółki – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodów i odpowiadającym im kosztów uzyskania przychodów w związku z wniesieniem do Spółki wkładu o charakterze niepieniężnym, uznania, w przypadku sprzedaży akcji Spółki, ceny (zgodnej z wartością rynkową zbywanych akcji) wyrażonej w umowie sprzedaży za przychód Banku, ustalenia kosztu uzyskania przychodu w przypadku sprzedaży akcji Spółki na moment ich zbycia – w wysokości wniesionych uprzednio wkładów z planowanej konwersji – w przypadku akcji objętych w związku z konwersją wierzytelności na kapitał Spółki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe

Bank (dalej: „Bank”) jest bankiem uniwersalnym prowadzącym działalność bankową w rozumieniu ustawy Prawo bankowe z dnia 29 sierpnia 1997 r. (tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 2357 ze zm.), w ramach której świadczy usługi finansowe, w tym udziela gwarancji. Dla celów podatkowych, Bank jest podmiotem podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Bank udzielił gwarancji swojemu klientowi, spółce akcyjnej (dalej: „Spółka”) na podstawie dwóch umów (dalej: „Gwarancja”). Jedna z nich to Gwarancja dobrego wykonania, natomiast druga to Gwarancja zwrotu zaliczki. Gwarancja stała się zabezpieczeniem beneficjentów Spółki przed ryzykiem pogorszenia płynności finansowej Spółki, a co za tym idzie – ryzykiem niewypłacalności. Gwarancja jest również zabezpieczeniem dla beneficjentów przed ryzykiem trudnego dochodzenia roszczeń w przypadku niewywiązania się z zobowiązań kontraktowych przez Spółkę.

W związku z niewywiązaniem się przez Spółkę ze zobowiązań wobec wierzycieli oraz w związku z udzieloną Gwarancją, po spełnieniu warunków stron umowy Gwarancji, Bank dokonał wypłaty sumy gwarancyjnej beneficjentowi Gwarancji. W wyniku wypłaty sumy gwarancyjnej, Beneficjent Gwarancji uzyskał zaspokojenie roszczeń, natomiast w Banku powstało roszczenie wobec Spółki o zwrot wypłaconych sum gwarancyjnych.

Bank, dokonując wypłaty z umowy Gwarancji, poniósł wydatek na wytworzenie składników majątku Banku, jakim są wierzytelności. Wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Innymi słowy, przez wypłatę kwot gwarantowanych na rzecz beneficjenta, Bank wytworzył wobec Spółki prawo majątkowe w postaci wierzytelności z tytułu udzielonego finansowania. Bank nie zaliczył uprzednio do kosztów podatkowych kwoty odpowiadającej nominalnej wartości kapitału wierzytelności.

W konsekwencji niewywiązania się przez Spółkę z warunków umów wobec wierzycieli (w tym Banku jako gwaranta wypłacającego sumę gwarancyjną), powstał plan w oparciu o przepisy Prawa restrukturyzacyjnego (dalej: „Plan restrukturyzacyjny”) mający na celu redukcję części bieżącego zadłużenia Spółki, a tym samym przywrócenie Spółce długookresowej zdolności do konkurowania na rynku oraz polepszenie jej postrzegania przez obecnych oraz przyszłych kontrahentów. W dniu 7 września 2020 r. zostało otwarte postępowanie o zatwierdzenie układu prowadzonego w oparciu o przepisy ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne (Dz.U. z 2020 r. poz. 814 ze zm.) ze zmianami wynikającymi z ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. z 2020 r. poz. 1086). W dniu 10 grudnia 2020 r. odbyło się zgromadzenie wierzycieli Spółki w restrukturyzacji, na którym doszło do głosowania nad przyjęciem układu. Układ został przyjęty przez przedmiotowe zgromadzenie. W dniu 30 grudnia 2020 r. w Sądzie Rejonowym został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w ramach uproszczonego postępowania restrukturyzacyjnego. W dniu 23 lutego 2021 r. w Monitorze Sądowym i Gospodarczym obwieszczono, iż Sąd na posiedzeniu w dniu 13 stycznia 2021 r. zatwierdził układ przyjęty przez wierzycieli w uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu.

Bank na moment zawarcia układu nie posiadał wierzytelności uprawniającej do głosowania nad układem, jednakże Bank został umieszczony na spisie wierzytelności Spółki w restrukturyzacji w formie wierzytelności warunkowej z dokładnym wskazaniem udzielonej Gwarancji zwrotu zaliczki oraz Gwarancji należytego wykonania umowy jako źródła potencjalnej wierzytelności bezwarunkowej. W wyniku realizacji wypłaty roszczeń z Gwarancji na rzecz beneficjenta, wierzytelność warunkowa Banku stała się wymagalną wierzytelnością bezwarunkową. Objęcie Planem restrukturyzacyjnym nie było celem zamierzonym przez Bank. Jednakże w konsekwencji zaspokojenia przez Bank beneficjenta gwarancji, regresowe roszczenie Banku podlega układowi na takich zasadach, jakie odnosiły się do spłaconej wierzytelności. Ta zaś, w ramach propozycji układowych Spółki, usytuowała się w wierzytelnościach wierzycieli grupy II.

W propozycji układowej przewidziano uznanie m.in. Banku jako wierzyciela zaliczanego do grupy II (tj. wierzyciele posiadający wierzytelności główne w wysokości powyżej 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) i niezakwalifikowani do innych grup) stosownie do art. 161 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne (dalej: Prawo restrukturyzacyjne).

Bank respektuje i zamierza realizować warunki Planu restrukturyzacyjnego. Przedmiotowy układ przewiduje w stosunku do wskazanej wyżej grupy wierzycieli (w tym Banku):

1. spłatę 60% kwoty wierzytelności kapitałowej w 20 równych ratach, płatnych co 3 miesiące,
2. konwersję 20% kwoty wierzytelności kapitałowej na akcje dłużnika nowej emisji (kapitał zakładowy dłużnika zostanie podwyższony o kwotę nie mniejszą niż 2,00 zł i nie większą niż 100 000 000,00 zł, a za każde 2,00 zł wierzytelności głównej wierzyciel obejmie jedną nową Akcję Serii L o wartości nominalnej 2,00 zł w podwyższonym kapitale zakładowym dłużnika) (dalej: Planowana konwersja),
3. umorzenie pozostałej części wierzytelności głównej,
4. umorzenie całości odsetek od wierzytelności głównej, a także umorzenie w całości innych kosztów ubocznych, w tym kosztów związanych z dochodzeniem wierzytelności.

Niniejszy wniosek odnosi się do części wierzytelności podlegającej konwersji 20% kwoty wierzytelności kapitałowej na akcje dłużnika nowej emisji (pkt 2) – Planowana konwersja).

Zgodnie z warunkami przyjętego Planu restrukturyzacyjnego, Bank ma dokonać konwersji 20% kwoty wierzytelności kapitałowej na akcje Spółki. W związku z tym, Bank ma za zadanie dokonać redukcji części zadłużenia Spółki poprzez konwersję 20% kwoty wierzytelności kapitałowej na akcje Spółki. Planowana konwersja zostanie dokonana po wartości nominalnej, tj. wartość wnoszonego wkładu będzie odpowiadać wartości nominalnej konwertowanej wierzytelności, zgodnie z zasadami przewidzianymi w kodeksie spółek handlowych regulujących wnoszenie wkładów niepieniężnych.

Objęcie akcji następować będzie zgodnie z postanowieniami układu zawartego między wierzycielami a Spółką, na podstawie którego, zgodnie z art. 169 ust. 3 Prawa restrukturyzacyjnego, dojdzie do konwersji części wierzytelności na kapitał zakładowy Spółki wraz z objęciem akcji m.in. przez Bank. Konwersja dokonana będzie przez podwyższenie kapitału zakładowego Spółki, a następnie umowne potrącenie wierzytelności Spółki z tytułu wniesienia wkładu z wierzytelnością Banku z tytułu umowy Gwarancji. Bank wniesie do Spółki wkład o charakterze niepieniężnym. A to zatem będzie realnym wydatkiem, faktycznie poniesionym przez Bank, rozliczonym na moment dokonania konwersji.

Polityka inwestycyjna Banku zakłada, że przejęcia od dłużników aktywów np.: nieruchomości, rzeczy ruchomych, udziałów/akcji lub innych praw majątkowych mają charakter tymczasowy i przede wszystkim zmierzają do odzyskania przez Bank zaangażowanych środków. Bank nie angażuje się, co do zasady, w długoterminowe inwestycje, które nie są związane z działalnością bankową. Stąd Bank planuje zbycie tak objętych akcji Spółki i zaoferuje ich sprzedaż. Bank dokona odpłatnego zbycia akcji w Spółce objętych w zamian za wkład niepieniężny. Sprzedaż może nastąpić w krótkim czasie. Bank planuje wycofać się z inwestycji w Spółkę, tym samym Bank podejmie działania zmierzające do zwiększenia wartości Spółki, aby mógł odzyskać przynajmniej część zainwestowanego przez siebie kapitału. Bank liczy się z tym, że cena uzyskana ze sprzedaży akcji Spółki nie pokryje wartości udzielonej Spółce Gwarancji (w odniesieniu do części podlegającej konwersji – pkt 2)) i w związku z tym, Bank może ponieść stratę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

1. Czy w związku z Planowaną konwersją wierzytelności, której przedmiotem wkładu są akcje w Spółce, po stronie Banku jako wnoszącego do Spółki wkład o charakterze niepieniężnym, powstaną następujące skutki podatkowe:
   1. przychód podatkowy w wysokości wartości wniesionego wkładu, w myśl art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o PDOP oraz
   2. odpowiadający mu koszt podatkowy wynikający z art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy o PDOP w wartości określonej zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o PDOP?
2. Czy w związku ze sprzedażą akcji Spółki, przychodem po stronie Banku będzie cena wyrażona w umowie sprzedaży, która nie będzie bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiegała od wartości rynkowej zbywanych akcji zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 14 ust. 1 ustawy o PDOP?
3. Czy w przypadku sprzedaży akcji Spółki na moment ich zbycia, Bank ustali koszt uzyskania przychodu w myśl art. 16 ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 15 ust. 1k pkt 1 ustawy o PDOP w wysokości wniesionych uprzednio wkładów z tytułu Planowanej konwersji – w przypadku akcji objętych w związku z konwersją części wierzytelności na kapitał Spółki?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. W związku z Planowaną konwersją wierzytelności, której przedmiotem wkładu są akcje w Spółce, po stronie Banku jako wnoszącego do Spółki wkład o charakterze niepieniężnym, powstaną następujące skutki podatkowe:
   1. przychód podatkowy w wysokości wartości wniesionego wkładu, w myśl art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o PDOP oraz
   2. odpowiadający mu koszt podatkowy wynikający z art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy o PDOP w wartości określonej zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o PDOP.
2. W związku ze sprzedażą akcji Spółki, przychodem po stronie Banku będzie cena wyrażona w umowie sprzedaży, która nie będzie bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiegać od wartości rynkowej zbywanych akcji zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 14 ust. 1 ustawy o PDOP.
3. W przypadku sprzedaży akcji Spółki na moment ich zbycia, Bank ustali koszt uzyskania przychodu w myśl art. 16 ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 15 ust. 1k pkt 1 ustawy o PDOP w wysokości wniesionych uprzednio wkładów z tytułu Planowanej konwersji – w przypadku akcji objętych w związku z konwersją części wierzytelności na kapitał Spółki.
   
   

Uzasadnienie stanowiska

Konwersja wierzytelności na kapitał jako wkład niepieniężny

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż sposób opodatkowania Planowanej konwersji zależeć będzie od sposobu kwalifikacji tej czynności na gruncie przepisów ustawy o PDOP, tj. czy konwersja wierzytelności na akcje w podwyższonym kapitale zakładowym spółki prowadzi do wniesienia do tej spółki wkładu niepieniężnego, czy też wkładu pieniężnego.

Przepisy ustawy o PDOP nie definiują zarówno pojęcia „wkładu niepieniężnego”, jak i „wkładu pieniężnego”. Niemniej jednak, zagadnienie to było kiedyś przedmiotem sporów podatkowych i znajduje odzwierciedlenie w istniejącym orzecznictwie sądów administracyjnych. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem organów podatkowych oraz sądów administracyjnych dla celów podatkowych, bez względu na sposób konwersji, wniesienie do spółki wkładu w postaci wierzytelności stanowi wkład o charakterze niepieniężnym. Z orzecznictwa wynika bowiem, że wniesienie wkładu pieniężnego do spółki może polegać tylko na wpłacie gotówki lub na przelewie środków pieniężnych. Natomiast konwersja wierzytelności na akcje stanowi zamianę tej wierzytelności na inne prawo majątkowe w postaci akcji spółki, tym samym konwersja wierzytelności na akcje nie powinna zostać uznana za wniesienie wkładu pieniężnego w ocenie organów podatkowych oraz przeważającej większości sądów administracyjnych.

Jak zauważył przykładowo WSA w Gdańsku, w wyroku z dnia 15 maja 2018 r., sygn. akt I SA/Gd 293/18: „Zgodnie z prezentowaną przez Naczelny Sąd Administracyjny linią orzeczniczą, którą Sąd rozpoznający skargę podziela, konwersja wierzytelności spółki kapitałowej na akcje w podwyższonym kapitale zakładowym spółki – dłużnika tej wierzytelności, niezależnie od jej kwalifikacji na gruncie prawa cywilnego, to jest uznania jej za potrącenie, nowację, przelew wierzytelności czy zwolnienie z długu, prowadzi do wniesienia do tej spółki wkładu niepieniężnego, a nie wkładu pieniężnego. Prowadzi bowiem do zmiany tej wierzytelności w inne prawo majątkowe, a zatem nie stanowi wpłaty gotówki lub uznania rachunku bankowego spółki w przypadku użycia pieniądza bankowego”.

Analogiczne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 lutego 2005 r. sygn. akt FSK 1434/04, którego teza stanowi: „Konwersja wierzytelności wspólnika (wierzyciela) oznacza jej zamianę na inne prawo majątkowe i nie jest wniesieniem wkładu w formie pieniężnej, albowiem tę można zrealizować tylko przez wpłatę pieniądza (gotówki) lub przy użyciu pieniądza bankowego”.

Potwierdzeniem stanowiska organu podatkowego w niniejszej sprawie są również następujące wyroki sądów administracyjnych:

• wyrok NSA z dnia 12 czerwca 2019 r., sygn. akt II FSK 1994/17,
  

• wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3510/15,
  

• wyrok NSA z dnia 8 stycznia 2016 r., sygn. akt II FSK 2813/13,
  

• wyrok NSA z dnia 20 października 2017 r., sygn. akt II FSK 2592/15,
  

• wyrok NSA z dnia 2 grudnia 2015 r., sygn. akt II FSK 2494/13,
  

• wyrok NSA z dnia 2 grudnia 2015 r., sygn. akt II FSK 2493/13,
  

• wyrok NSA z dnia 25 marca 2015 r. sygn. akt II FSK 349/13,
  

• wyrok NSA z dnia 5 lutego 2015 r. sygn. akt II FSK 3219/12,
  

• wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt II FSK 2758/12,
  

• wyrok NSA z dnia 25 czerwca 2014 r. sygn. akt II FSK 1799/12,
  

• wyrok NSA z dnia 25 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 1892/10,
  

a także wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie:

• wyrok WSA z dnia 15 lipca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3378/14,
  

• wyrok WSA z dnia 6 lipca 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1496/16,
  

• wyrok WSA z dnia 13 lipca 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 2050/16,
  

• wyrok WSA z dnia 11 kwietnia 2018 r. III SA/Wa 612/18.
  
  
  

W odniesieniu do powyższego, w ostatnich latach można dostrzec ugruntowanie się jednolitej linii orzeczniczej sądów administracyjnych (a także praktyki organów podatkowych), zgodnie z którą konwersja wierzytelności na kapitał zakładowy powinna być traktowana dla celów podatkowych jako wniesienie do spółki wkładu niepieniężnego, bez względu na treść uchwały o podwyższeniu kapitału zakładowego i sposób kwalifikacji dokonanej na gruncie prawa cywilnego i dokonanych postanowień stron.

Podwyższenie kapitału zakładowego w wyniku konwersji było również przyczyną sporów o dopuszczalność takiej operacji z uwagi na fakt, iż podwyższenie kapitału następuje bez jednoczesnego przekazania spółce wkładu na kapitał. Niemniej jednak przyjmuje się, że taka forma spłaty wierzytelności możliwa jest pod warunkiem, że spółka w chwili dokonania konwersji nie jest niewypłacalna, a wartość podwyższonego kapitału znajduje odzwierciedlenie w jej aktywach. W powyższym zakresie Sąd Najwyższy w uchwale z 26 marca 1993 r. (III CZP 20/93) stwierdził również, że czynność ta, która z teoretycznego punktu widzenia stanowi potrącenie umowne, nie może być traktowana jako obejście prawa. Przeciwnie, należy ją traktować jako dopuszczalną w ramach swobody umów.

Konwersja długu (wierzytelności) na kapitał stanowi tym samym szczególny sposób podwyższenia kapitału spółki, który nie został wprost unormowany przepisami Kodeksu spółek handlowych. Co do zasady, w następstwie podwyższenia kapitału, dana spółka wydaje wierzycielowi akcje w jej podwyższonym kapitale, które zostają pokryte wierzytelnością przysługującą wierzycielowi względem spółki np. z tytułu udzielonej gwarancji.

W przedmiotowym stanie faktycznym w wyniku Planowanej konwersji, w następstwie podwyższenia kapitału zakładowego, Spółka wyda Bankowi, jako wierzycielowi, akcje w podwyższonym kapitale, które pokryte będą równowartością części roszczenia regresowego z tytułu wypłaconych Gwarancji.

Skutki podatkowe Planowanej konwersji

Bank wskazał w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, że dokona konwersji 20% kwoty wierzytelności kapitałowej na akcje Spółki i tym samym dokona redukcji obecnego zadłużenia Spółki. Wierzytelności Banku z tytułu Gwarancji, które mają podlegać Planowanej konwersji w celu redukcji zadłużenia Spółki, stanowią część kwoty wierzytelności głównej.

Jak wskazano powyżej, dla celów podatkowych konwersja wierzytelności na kapitał stanowić będzie co do zasady wniesienie wkładu o charakterze niepieniężnym. Wartość wkładu niepieniężnego zostanie określona w uchwale o podwyższeniu kapitału zakładowego w wysokości wartości nominalnej wierzytelności. Wartość ta będzie odpowiadała wartości rynkowej wkładu w rozumieniu przepisów o cenach transferowych.

W myśl art. 7b ust. 1 pkt 2 ustawy o PDOP za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody z tytułu wniesienia do osoby prawnej wkładu niepieniężnego. Jednocześnie zgodnie z treścią art. 7b ust. 2 ustawy o PDOP w przypadku ubezpieczycieli, banków, podmiotów, o których mowa w art. 15c ust. 16 pkt 3, 4, 15 i 16, instytucji finansowych w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe oraz podmiotów, o których mowa w art. 3 pkt 21 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, przychody wymienione w ust. 1, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a i f, zalicza się do przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych.

Zgodnie z przedstawionymi wcześniej rozważaniami w oparciu o treść art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o PDOP – w przypadku wniesienia do spółki wkładu niepieniężnego, przychodem podlegającym opodatkowaniu, jest co do zasady wartość wkładu określona w statucie lub umowie spółki, a w razie ich braku wartość wkładu określona w innym dokumencie o podobnym charakterze. Jeżeli wartość ta jest niższa od wartości rynkowej wkładu albo wartość wkładu nie została określona w statucie, umowie albo innym dokumencie o podobnym charakterze, przychód stanowi wówczas wartość rynkowa takiego wkładu określona na dzień przeniesienia własności przedmiotu wkładu niepieniężnego. Jeżeli wartość ta jest niższa od wartości rynkowej tego wkładu albo wartość wkładu nie została określona w statucie, umowie albo innym dokumencie o podobnym charakterze, przychodem jest wartość rynkowa takiego wkładu określona na dzień przeniesienia własności przedmiotu wkładu niepieniężnego; przepis art. 14 ust. 2 ustawy o PDOP stosuje się odpowiednio.

Odpowiednie stosowanie przepisu art. 14 ust. 2 ustawy o PDOP, nakazuje interweniować organom podatkowym (wezwać strony do zmiany wysokości wartości wkładu) w przypadku, gdy wartość wkładu określona w umowie spółki (uchwale o podwyższeniu kapitału zakładowego) jest niższa od wartości rynkowej. Powyższe ma zapobiegać zaniżeniu przychodu do opodatkowania z tytułu wniesienia wkładu niepieniężnego do Spółki. W przypadku Planowanej konwersji niniejszy przepis nie znajdzie zastosowania, gdyż wartość wkładu będzie odpowiadała wartości nominalnej części wierzytelności podlegającej konwersji z tytułu Gwarancji, a więc wartość wkładu nie zostanie określona niżej od jej wartości rynkowej.

Jednocześnie podkreślić należy, iż z tytułu wniesienia wierzytelności na kapitał zakładowy spółki, podmiot obejmujący akcje uprawniony jest do rozpoznania kosztu podatkowego w wysokości wartości wnoszonych wierzytelności. Przepisy ustawy o PDOP wskazują, iż w myśl art. 15 ust. 1j pkt 3 w przypadku objęcia udziałów (akcji) w spółce albo wkładów w spółdzielni w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część – na dzień objęcia tych udziałów (akcji) albo wkładów w spółdzielni – ustala się koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 7, w wysokości faktycznie poniesionych, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, wydatków na nabycie lub wytworzenie, innych niż wymienione w pkt 1-2b składników majątku podatnika – jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego są te inne składniki.

W przedmiotowym wniosku znajdzie zastosowanie przepis art. 15 ust. 1j pkt 3. Jakkolwiek wierzytelności z tytułu gwarancji nie zostały wskazane wprost, jak w przypadku wierzytelności z tytułu pożyczki (kredytu) (art. 15 ust. 1j pkt 2a), to jednak dyspozycję analizowanej normy prawnej należy odczytywać w świetle szerokiego spektrum aktywów, które potencjalnie mogą stanowić przedmiot wkładu niepieniężnego oraz samej treści przytoczonego przepisu art. 15 ust. 1j pkt 3. W tym kontekście warto zauważyć, że hipoteza normy prawnej wynikającej z art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy o PDOP ma charakter bardzo szeroki – obejmuje ona wszystkie przypadki, gdy podatnik nabywa udziały lub akcje w zamian za aktywa inne niż enumeratywnie wymienione w poprzednich punktach tego przepisu. Ustawodawca zdecydował się zatem nie wymieniać wprost wszystkich możliwych składników majątkowych podległych przepisem, ustanowił on natomiast ogólną regułę wskazującą, jak w takich przypadkach określić wysokość kosztów uzyskania przychodów.

Bank wskazał w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, że dokonał faktycznej wypłaty sumy gwarancyjnej. W wyniku dokonania wypłaty, w Banku powstał składnik majątku, a wydatek na wytworzenie składnika majątku nie został zaliczony do kosztów podatkowych.

Bezspornym jest, że w przypadku dokonania konwersji wierzytelności na kapitał i rozpoznania z tego tytułu przychodu podatkowego na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o PDOP, podatnik uprawniony jest jednocześnie do wykazania kosztu korespondującego z wysokością udzielonej gwarancji, nie wyższego jednak niż wysokość przychodu.

W analizowanym przypadku wysokość kosztów uzyskania przychodów z tytułu wkładu niepieniężnego uzależniona jest zatem od wartości Gwarancji (w części podlegającej konwersji) udzielonej uprzednio Spółce, a jednocześnie limitowana do wysokości wkładu (przychodu) określonego zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o PDOP. Powyższe regulacje mają na celu zapewnienie neutralności podatkowej wniesienia wkładów niepieniężnych, wykluczając możliwość rozpoznania straty podatkowej na tej transakcji. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o PDOP nie będzie miał zastosowania w odniesieniu do Planowanej konwersji, bowiem przepisy art. 12 ust. 1 pkt 7 oraz art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy o PDOP wykluczają możliwość rozpoznania straty podatkowej na transakcji wniesienia wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności, która została uprzednio przekazana Spółce.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powyższe rozważania, w ocenie Wnioskodawcy wskazać należy, iż w związku z Planowaną konwersją, po stronie Banku dojdzie do powstania przychodu podatkowego, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o PDOP, z tytułu objęcia przez niego akcji w kapitale zakładowym dłużnika, tj. Spółki. Uzyskany przychód zaliczyć zaś należy do przychodów Banku innych niż przychody ze źródła, jakimi są zyski kapitałowe. Jednocześnie wartość Gwarancji została faktycznie wypłacona na wytworzenie składników majątku Banku i tym samym znajdzie tu zastosowanie przepis art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy o PDOP, tj. będzie kosztem podatkowym korespondującym z przychodem podatkowym.

Należy wręcz podkreślić, że przepis art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy o PDOP odzwierciedla rzeczywisty koszt poniesiony przez Bank z tytułu wypłaty sumy gwarancyjnej z Gwarancji, która została udzielona Spółce, a na skutek konwersji Bank zamienia swoją wierzytelność w stosunku do Spółki na udział kapitałowy w Spółce. Jest to zatem realny wydatek, faktycznie poniesiony przez Bank, spełniający warunki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, i który ustawodawca pozwala rozliczyć na moment dokonania konwersji.

Powyższą konkluzję potwierdzają m.in. poniższe interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydane w podobnym stanie faktycznym:

• interpretacja indywidualna dyrektora KIS z dnia 28 września 2020 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.375.2020.1.SG),
  

• interpretacja indywidualna dyrektora KIS z dnia 16 czerwca 2020 r. (sygn. 0111-KDIB1-3.4010.131.2020.2.IZ),
  

• interpretacja indywidualna dyrektora KIS z dnia 16 listopada 2017 r. (sygn. IPPB3/4510-549/15-3/DP/JBB),
  

• interpretacja indywidualna dyrektora KIS z dnia 13 listopada 2017 r. (sygn. 0115-KDIT2-3.4010.228.2017.1.JS).
  
  
  

Bank dokonując wypłaty z Gwarancji klientowi (dłużnikowi), niewątpliwie poniósł wydatek, o którym mowa w art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy o PDOP na wytworzenie przedmiotu wkładu wniesionego do spółki kapitałowej, jakim są wierzytelności. Wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Innymi słowy, przez wypłatę kwot gwarantowanych na rzecz beneficjenta, Bank wytworzył wobec Spółki prawo majątkowe w postaci wierzytelności z tytułu udzielonego finansowania. Tym samym, kwota odpowiadająca nominalnej wartości kapitału wierzytelności, w części w jakiej nie została ona uprzednio zaliczona w jakiejkolwiek formie do kosztów podatkowych, stanowi koszt uzyskania przychodu.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy wartość wkładu w postaci wartości nominalnej wierzytelności, określona w uchwale Spółki o podwyższeniu kapitału zakładowego w ramach Planowanej konwersji, stanowić będzie przychód podatkowy po stronie Banku.

Skutki podatkowe przyszłej sprzedaży akcji

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o PDOP przychodem z odpłatnego zbycia praw majątkowych (w tym akcji) jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od ich wartości rynkowej, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej.

Art. 14 ust. 2 ustawy o PDOP wskazuje jednocześnie, że przywołaną wyżej wartość rynkową określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami, prawami lub usługami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca zbycia albo świadczenia.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, Bank powinien rozpoznać jako przychód podatkowy z tytułu sprzedaży akcji Spółki cenę określoną w umowie, z zastrzeżeniem, że cena ta nie powinna odbiegać bez uzasadnionych przyczyn od wartości rynkowej zbywanych akcji. Zasadnym będzie jednak uwzględnienie tych przyczyn, które w uzasadniony sposób będą wpływały na wycenę akcji, jak choćby sytuacja finansowa Spółki.

Bank obejmie akcje Spółki w podwyższonym kapitale zakładowym na skutek Planowanej konwersji. W związku z tym, na moment ich zbycia, Bank ustali koszt uzyskania przychodu w wysokości wniesionych uprzednio wkładów z tytułu Planowanej konwersji – w przypadku akcji objętych w związku z konwersją części wierzytelności na kapitały Spółki. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1k pkt 1 ustawy o PDOP w przypadku odpłatnego zbycia udziałów (akcji) w spółce objętych w zamian za wkład niepieniężny, na dzień zbycia tych udziałów (akcji) w spółce, koszt uzyskania przychodów ustala się w wysokości określonej zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 7 – jeżeli zbywane udziały (akcje) zostały objęte w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część. Kosztami podatkowymi będzie więc wartość wkładów wniesionych do Spółki z tytułu Planowanej Konwersji.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Wnioskodawcy, podstawę opodatkowania w przypadku zbycia przez Bank akcji, stanowić będzie dochód będący różnicą pomiędzy ceną sprzedaży (nie odbiegająca bez uzasadnionych przyczyn od wartości rynkowej) a kosztami uzyskania przychodów poniesionymi przy objęciu sprzedawanych akcji, tj. kosztami nabycia akcji poniesionymi przez Bank, które będą odpowiadały wartości wierzytelności podlegającej konwersji na kapitał Spółki.

Przedstawione w niniejszym wniosku stanowisku zostało potwierdzone w wydanych w podobnym stanie faktycznym dotychczas interpretacjach indywidulanych prawa podatkowego, w tym w interpretacji Dyrektora KIS z dnia 30 lipca 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-3.4010.79.2019.2.MS.

Powyższe stanowisko znajduje również odzwierciedlenie w orzeczeniach sądów administracyjnych, w tym m.in. w prawomocnym wyroku WSA w Łodzi z dnia 4 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 516/14.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• powstania przychodów i odpowiadającym im kosztów uzyskania przychodów w związku z wniesieniem do Spółki wkładu o charakterze niepieniężnym – jest prawidłowe,
  

• uznania, w przypadku sprzedaży akcji Spółki, ceny (zgodnej z wartością rynkową zbywanych akcji) wyrażonej w umowie sprzedaży za przychód Banku – jest prawidłowe,
  

• ustalenia kosztu uzyskania przychodu w przypadku sprzedaży akcji Spółki na moment ich zbycia – w wysokości wniesionych uprzednio wkładów z planowanej konwersji – w przypadku akcji objętych w związku z konwersją wierzytelności na kapitał Spółki – jest prawidłowe.
  
  
  

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.