Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDWT.4011.32.2021.2.MK
z 25 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1 oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2021 r., uzupełnionym w dniu 16 maja 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej w części dotyczącej:

• odliczenia wydatków na zakup sprzętu niezbędnego w rehabilitacji (roweru stacjonarnego) - jest prawidłowe,
• odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego - jest nieprawidłowe .

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Z uwagi, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem nr 0115-KDWT.4011.32.2021.1.MK z dnia 11 maja 2021 r. wezwano Wnioskodawcę do usunięcia stwierdzonych braków formalnych. W dniu 16 maja 2021 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny .

W 2020 r. Wnioskodawca pozostawał przez cały rok w związku małżeńskim. Między małżonkami istniał ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. Małżonkowie byli współwłaścicielami samochodu osobowego. W zeznaniu rocznym PIT-37 zwrócili się z wnioskiem o opodatkowanie na podstawie art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., zwanej dalej ustawą o PIT. W 2020 r. Wnioskodawca będąc osobą niepełnosprawną osiągnął dochody opodatkowane według skali podatkowej i skorzystał z odliczenia w zeznaniu rocznym PIT-37 wydatków poniesionych na sprzęt i używanie samochodu osobowego w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Żona Wnioskodawcy posiada orzeczenie o zakwalifikowaniu do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. W 2020 r. nie osiągnęła żadnego dochodu podlegającego opodatkowaniu i pozostawała na utrzymaniu męża. Wnioskodawca w 2020 r. poniósł wydatki dotyczące niepełnosprawnej żony na używanie samochodu osobowego oraz na zakup roweru stacjonarnego, który stanowi sprzęt niezbędny w rehabilitacji ruchowej żony, stosownie do potrzeb wynikających z jej niepełnosprawności. Wnioskodawca posiada imienny dokument potwierdzający poniesienie wydatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w zeznaniu PIT-37 za 2020 r. Wnioskodawca może również odliczyć od swojego dochodu, wydatki o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a pkt 3 i 14 ustawy o PIT dotyczące jego żony?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Ustawodawca w tej normie prawnej użył spójnika „lub”, który służy do budowy takiej struktury zdania, która wyraża alternatywę łączną (nierozłączną). Alternatywą łączną jest zdanie złożone, które zostaje zbudowane przy użyciu spójnika „lub”. Warunkiem prawdziwości alternatywy łącznej jest prawdziwość choćby jednego zdania składowego, ale też prawdziwość wszystkich zdań składowych. Odnosząc powyższe do przepisu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, dokonać odliczenia wydatków może osoba, która spełnia chociaż jeden warunek:

• jest tylko podatnikiem będącym osoba niepełnosprawną;
• jest jednocześnie podatnikiem będącym osoba niepełnosprawną i podatnikiem, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Wnioskodawca spełnia jeden z powyższych warunków, jest bowiem podatnikiem będącym osobą niepełnosprawną i jednocześnie podatnikiem na utrzymaniu, którego jest osoba niepełnosprawna. Zgodnie z ustawą o PIT wydatki dotyczące żony Wnioskodawcy co do zasady podlegają odliczeniu od dochodu, ponieważ spełnione są wszystkie warunki wynikające z art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a-7d. Z uwagi na fakt, że żona nie uzyskała w 2020 r. żadnego dochodu, zastosowanie znajdą przepisy art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a-7d w związku z art. 26 ust. 7e ustawy o PIT, zgodnie z którymi odliczenia od dochodu poniesionych wydatków dotyczących osoby niepełnosprawnej może dokonać nie osoba niepełnosprawna, a podatnik, który je poniósł i na którego utrzymaniu pozostaje osoba niepełnosprawna m. in. współmałżonek. Skoro Wnioskodawca jest podatnikiem, na którego utrzymaniu jest osoba niepełnosprawna i poniósł on wydatki dotyczące osoby niepełnosprawnej, które co do zasady podlegają odliczeniu od dochodu, to Wnioskodawca ma prawo do odliczenia tych wydatków od swojego dochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe w części dotyczącej odliczenia od dochodu wydatków na zakup roweru stacjonarnego,
• nieprawidłowe w części dotyczącej odliczenia od dochodu wydatków na używanie samochodu osobowego.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    
    
    1. osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
       
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
       
       
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    
    
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
       
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
       
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji
      albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
      
      
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a tej ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

W świetle art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1340), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca poniósł wydatki na zakup roweru stacjonarnego, który jest niezbędny w rehabilitacji ruchowej żony, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności oraz na używanie samochodu osobowego. Żona Wnioskodawcy posiada orzeczenie o zakwalifikowaniu do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności i pozostawała w 2020 r. na utrzymaniu Wnioskodawcy (męża).

Wnioskodawca uzyskiwał w 2020 r. dochody opodatkowane według skali podatkowej, natomiast jego żona nie uzyskała żadnych dochodów.

Mając na względzie przywołane przepisy należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo – rehabilitacyjne lub ułatwiać tej osobie, ze względu na jej niepełnosprawność, wykonywanie czynności życiowych. Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz m.in. służyć przywracaniu sprawności organizmu. Związek pomiędzy zakupionym sprzętem, urządzeniem lub narzędziem technicznym, a niepełnosprawnością podatnik powinien wykazać w taki sposób, aby organy podatkowe mogły uznać, że zakupiony przedmiot ułatwia wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jak również, że istnieje związek pomiędzy rodzajem nabytego przedmiotu, a rodzajem niepełnosprawności podatnika, np. powinien okazać zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia osoby niepełnosprawnej i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że skoro żona Wnioskodawcy, pozostająca na jego utrzymaniu, posiada orzeczenie o niepełnosprawności, to przysługuje mu prawo do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej w zeznaniu składanym za 2020 r., wydatku o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesionego na zakup indywidualnego sprzętu niezbędnego w rehabilitacji – roweru stacjonarnego.

Wskazać jednak należy, że koniecznym jest, aby rower stacjonarny spełniał warunki urządzenia niezbędnego w rehabilitacji schorzenia będącego przyczyną niepełnosprawności żony Wnioskodawcy. Dla oceny powyższego pomocnym będzie oparcie się na zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę stosownie do zdrowia i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Odliczenie to przysługuje w wysokości faktycznie poniesionych kosztów zakupu, przy czym nie może ono przekroczyć wysokości dochodu do opodatkowania. Wydatki na zakup roweru stacjonarnego podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi także możliwość odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Małżonkowie są współwłaścicielami samochodu osobowego. Wnioskodawca dokonał odliczenia od podatku we wspólnym zeznaniu rocznym PIT-37 ulgi określonej w art. 26 ust. 7a pkt 14 tj. dotyczącej używania samochodu osobowego, przysługującej mu z tytułu jego niepełnosprawności i rozważa możliwość dokonania ponownego odliczenia z tytułu używania samochodu osobowego przysługującego jego niepełnosprawnej żonie, która pozostaje na jego utrzymaniu.

Z analizy przytoczonych przepisów prawa wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia kwoty do wysokości 2280 zł z tytułu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego, m.in. należy:

• być osobą niepełnosprawną lub mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia,
• być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
• ponieść z tego tytułu wydatki.

Podkreślić również należy, iż określona w przepisach kwota 2280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Wydatki te muszą być jednakże faktycznie poniesione. Kwota ta nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną lub posiadania na utrzymaniu osoby niepełnosprawnej czy też dziecka niepełnosprawnego, które nie ukończyło 16 roku życia, lecz z tytułu używania samochodu osobowego.

Z art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wynika, że wysokość odliczenia wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego w odniesieniu do danego podatnika nie może przekroczyć w roku podatkowym kwoty 2280 zł. Osoba niepełnosprawna posiadająca na utrzymaniu inną osobę niepełnosprawną może odliczyć wydatki z tytułu używania samochodu do kwoty 2280 zł. Osobie fizycznej przysługuje bowiem jeden limit z tytułu odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego, nawet jeżeli na jej utrzymaniu pozostaje inna osoba niepełnosprawna. W sytuacji, gdy Wnioskodawca jako osoba niepełnosprawna dokonał odliczenia ulgi rehabilitacyjnej z tytułu używania samochodu osobowego w zeznaniu PIT-37 za 2020 r. (maksymalnie do kwoty 2280 zł) nie ma możliwości dokonania ponownego odliczenia powyższej ulgi w związku z wydatkami poniesionymi na używanie samochodu osobowego w stosunku do żony Wnioskodawcy, pozostającej na jego utrzymaniu.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Podsumowując, Wnioskodawca będący osobą niepełnosprawną dokonując odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej na sprzęt oraz używanie samochodu osobowego w zeznaniu PIT-37, składanym wspólnie z żoną ma również prawo do odliczenia wydatków na zakup sprzętu (roweru stacjonarnego) niezbędnego w rehabilitacji żony, stosownie do potrzeb wynikających z jej niepełnosprawności. Natomiast nie ma prawa do dwukrotnego odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego. W zeznaniu rocznym podatnik może dokonać odliczenia z tytułu używania samochodu osobowego w wysokości nieprzekraczającej limit 2280 zł.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.