Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.86.2021.1.PC
z 18 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2021 r. (data wpływu 19 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania transakcji sprzedaży towaru na rzecz Dealera B. poprzez wystawienie faktury VAT bezpośrednio na Dealera B. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania transakcji sprzedaży towaru na rzecz Dealera B poprzez wystawienie faktury VAT bezpośrednio na Dealera B.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

A. sp. z o.o. (dalej: Spółka lub A. lub Wnioskodawca) jest generalnym dystrybutorem na rynku polskim samochodów osobowych i dostawczych marek (…) oraz (…), jak również koordynatorem sieci dealerskich Grupy (…) w Polsce. A. prowadzi dystrybucję samochodów osobowych i dostawczych, na polskim rynku poprzez autoryzowanych dealerów (dalej: Dealerzy), zazwyczaj niepowiązanych kapitałowo ze Spółką.

Portfolio produktowe Spółki obejmuje pojazdy demonstracyjne oraz pojazdy niedemonstracyjne. Model sprzedaży pojazdów marek wchodzących w portfolio A. może się różnić w zależności od tego, czy zamówienie zostało złożone przez Dealera powiązanego, czy też Dealera niepowiązanego.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest sprzedaż samochodów przez A. za pośrednictwem X sp. z o.o. (dalej: X) i następnie Dealerów niepowiązanych (szczegółowy opis poniżej).

X. prowadzi działalność w branży leasingowej, oferując usługi obejmujące m.in. leasing samochodów osobowych. Podstawowa działalność X. sprowadza się do nabycia i oddania leasingowanego pojazdu nabywcom do korzystania na podstawie umów leasingu. Jednocześnie X. uczestniczy w procesie sprzedaży nowych, niedemonstracyjnych pojazdów oferowanych przez Spółkę Dealerom niepowiązanym.

1. Model sprzedaży samochodów pomiędzy Stronami i Dealerami
   
   Zasady współpracy i dystrybucji pojazdów zostały uregulowane w odrębnych porozumieniach trójstronnych pomiędzy A, X i każdym z Dealerów, które ze względu na zmiany w strukturze Grupy D zostały rozszerzone dla większości Dealerów o czwarty podmiot (dalej: Porozumienia Czterostronne) lub zostały zastąpione nowymi porozumieniami trójstronnymi podpisanymi pomiędzy X, Dealerami a C Sp. z o.o. (dalej: C).
   
   
   System sprzedaży do Dealerów niepowiązanych różni się w zależności od tego, jaki samochód jest sprzedawany.
   
   
   
   1. Sprzedaż samochodów demonstracyjnych odbywa się bezpośrednio pomiędzy Spółką a Dealerem powiązanym po złożeniu przez niego zamówienia.
      
      
   2. W przypadku samochodów niedemonstracyjnych, sprzedaż odbywa się za pośrednictwem X. Przebieg procesu sprzedaży wygląda wówczas następująco:
      • A otrzymuje zamówienie obejmujące zapotrzebowanie Dealera niepowiązanego:
        
      • Następnie Dealer wnosi do X o dokonanie na potrzeby działalności Dealera zakupu od A wszelkich samochodów, na które Dealer zgłosił zamówienie. Po weryfikacji, czy samochód taki może być zakupiony przez X pod zamówienie Dealera w ramach przyznanego mu przez X limitu finansowego, X przejmuje zamówienie Dealera złożone w A. Oznacza to, iż z chwilą przejęcia przez X zamówienia złożonego przez Dealera, zamówienie to:
        • staje się zamówieniem na samochód złożonym przez X w A oraz
          
        • przestaje wiązać w stosunkach pomiędzy A a Dealerem.
          
      • Z chwilą przejęcia przez X zamówienia, które pierwotnie zostało złożone przez Dealera, podmiotem zamawiającym i fakturowanym prze A w tym zamówieniu staje się X. X dokonuje zakupów na własny rachunek i we własnym imieniu.
        
      • Po przygotowaniu przez A pojazdu do dystrybucji A zleca transport pojazdu zgodnie z dyspozycją otrzymaną od X i na adres wskazany w zamówieniu obowiązującym pomiędzy X a A, tj. adres wybranego Dealera.
        
      • A wystawia fakturę VAT po wydaniu pojazdu z magazynu, przenosząc w tym samym momencie na X prawo własności i prawo do dysponowania pojazdem. A odprowadza podatek należny z takiej faktury, natomiast X przysługuje pełne prawo od odliczenia VAT naliczonego wynikającego z takiego dokumentu.
        
      • Fizyczny odbiór pojazdu dokonywany jest w imieniu X przez Dealera na podstawie pełnomocnictwa udzielonego mu przez X w odniesieniu do pojazdów kupowanych przez X od A (zgodnie z zapisami Porozumień Czterostronnych). Dealer ma obowiązek pisemnego udokumentowania odbioru pojazdu w imieniu X.
        
      • Otrzymawszy od A fakturę VAT sprzedaży X dokonuje płatności za pojazd na rzecz A w terminie uzgodnionym dla danego pojazdu.
        
      • Zgodnie z Porozumieniem Czterostronnym Dealer ma obowiązek nabycia od X pojazdu zakupionego przez X od A lub C na podstawie zamówienia złożonego przez tego Dealera, przy czym zakup ten ma nastąpić:
        • albo po tym jak Dealer znajdzie nabywcę na konkretny samochód (więcej szczegółów przedstawiono poniżej);
          
        • albo 360 dni od dnia złożenia zamówienia przez Dealera, niezależnie od tego czy finalny nabywca decyduje się zakupić pojazd od Dealera czy nie;
        w zależności od tego która z tych dat jest wcześniejsza.
        
      • Kierując się chęcią najpełniejszej ekspozycji pojazdów oferowanych przez X warunkującej ciągłość i efektywność sprzedaży pojazdów przez Dealera, a tym samym osiąganych przez niego przychodów, Dealer na mocy Umowy Czterostronnej ma prawo do eksponowania potencjalnym klientom pojazdów pozostających własnością X, a znajdujących się w salonie danej sieci dealerskiej.
        
      • W przypadku znalezienia klienta na dany pojazd, Dealer zgłasza X chęć zakupu pojazdu i występuje do X z wnioskiem o zakup pojazdu. Po otrzymaniu powyższego wniosku X dokonuje jego formalnej akceptacji poprzez wystawienie przez X faktury sprzedaży pojazdu. Wystawienie faktury jest jednoznaczne dokonaniem dostawy pojazdu między X a Dealerem, tj. z przeniesieniem na Dealera prawa własności i prawa do dysponowania pojazdem jak właściciel.
        
      • W przypadku nieznalezienia klienta na dany pojazd w ciągu 360 dni od dnia złożenia zamówienia, X wystawia na Dealera fakturę sprzedażową, co jest jednoznaczne z dokonaniem dostawy pojazdu między X a Dealerem, tj. z przeniesieniem na Dealera prawa własności i prawa do dysponowania pojazdem jak właściciel.
        
2. Zasady zwrotu pojazdów w celu wykonania wymiany dealerskiej
   W związku z wysoką konkurencją ze strony podmiotów krajowych i międzynarodowych A podejmuje różnego rodzaju środki w celu intensyfikacji sprzedaży pojazdów oferowanych przez siebie marek na polskim rynku.
   
   
   

W ramach sieci sprzedaży pojazdów przez Dealerów zdarzają się sytuacje, w których jeden z Dealerów niepowiązanych (dalej: Dealer A) ma trudności ze znalezieniem finalnego nabywcy na dany samochód niedemonstracyjny, podczas gdy inny dealer (dalej: Dealer B) znalazł już klienta zainteresowanego kupnem takiego pojazdu będącego w lokalizacji Dealera A i poinformował o tym fakcie A. Żeby wyjść naprzeciw oczekiwaniom rynkowym, Wnioskodawca chce wprowadzić w życie nowy proces mający na celu przekierowanie pojazdu do Dealera B, który ma na niego nabywcę. Proces ten obejmować będzie zwrot pojazdu do A oraz sprzedaż go bezpośrednio do Dealera B przez A bez pośrednictwa X.

W ramach takiego procesu mogą wystąpić 2 sytuacje:

• jeżeli samochód znajdujący się u Dealera A nie został jeszcze przez niego zakupiony od X, to A zażąda zwrotu samochodu od X i w konsekwencji A wystawi fakturę korygującą dokonaną sprzedaż (korekta sprzedaży pomiędzy A i X);
  

• jeżeli samochód znajdujący się u Dealera A został już mu sprzedany przez X, wówczas A zażąda zwrotu samochodu od X, a X żąda zwrotu od Dealera A. W konsekwencji X wystawi fakturę korygującą dokonaną sprzedaż (korekta sprzedaży pomiędzy X i Dealerem A); a A wystawi fakturę korygującą dokonaną sprzedaż (korekta sprzedaży pomiędzy A i X).
  
  

Z punktu widzenia logistycznego, transportowanie zwracanego pojazdu od Dealera A do A, a następnie kolejny transport od A do Dealera B byłoby zupełnie nieopłacalne. Co więcej, mogłoby się wiązać ze zwiększonym ryzykiem uszkodzenia samochodu, a co za tym idzie utratą jego wartości. Dlatego ustalono, że zwrot do A odbywa się w lokalizacji, w której samochód się znajduje w danym momencie, tj. w salonie Dealera A.

Co prawda w momencie zwrotu samochód nadal fizycznie znajduje się w lokalizacji Dealera A, ale jego właścicielem prawnym i ekonomicznym staje się ponownie A. Wynika to z faktu, że:

• zgodnie z ustaleniami pomiędzy A, X i Dealerami, od momentu wydania (w lokalizacji Dealera A) pojazdu do transportu do Dealera B A ponosi wszelkie ryzyka i koszty związane z ewentualnym uszkodzeniem pojazdu, kradzieżą etc. oraz innymi zdarzeniami losowymi;
  

• to A organizuje transport samochodu od Dealera A do Dealera B, tzn. zleca transport przewoźnikowi; przy czym w zależności od decyzji podjętej przez Dział Sprzedaży A, koszty transportu ponosi albo Dealer B albo sama Spółka.
  

• A decyduje o cenie dla Dealera B (która często jest niższa niż cena oferowana Dealerowi A, np. z uwagi na inne rabaty należne Dealerowi B, czy też upływ czasu i „zestarzenie” się pojazdu - sprzedaż w kolejnym roku niż rocznik produkcji).
  
  
  

W celu przyspieszenia działań sprzedażowych wobec Dealera B, A i X ustalili, że w przypadku sprzedaży do Dealera B samochodu pierwotnie zamówionego przez Dealera A, A nie będzie sprzedawał pojazdu za pośrednictwem X (co jest generalną zasadą rozliczeń opisaną w pkt 1 powyżej). Dealer B nie będzie bowiem zwracał się do X o dokonanie na potrzeby jego działalności zakupu od A danego samochodów, na które zgłosił on zapotrzebowanie do A. Tym samym, X nie będzie przejmowało zamówienia Dealera B złożonego w A.

Powyższe oznacza, że w odniesieniu do danego pojazdu X nie będzie uczestniczył w procesie sprzedaży danego samochodu do Dealera B. To A sprzeda pojazd odebrany z salonu Dealera A bezpośrednio do Dealera B.

W związku z powyższymi działaniami, w ewidencji magazynowej Spółka dokumentuje przedmiotowy zwrot pojazdu, a następnie jego dostawę do Dealera B w następujący sposób:

• Wystawiany jest Dokument Przyjęcia - Dokument PZZ potwierdzający przyjęcie przez A danego samochodu na magazyn oznaczony „Pojazdy w ruchu”, a następnie
  

• Wystawiany jest Dokument Wydania - Dokument WZ potwierdzający wydanie samochodu z magazynu „Pojazdy w ruchu”
  

• Wystawiana jest Dyspozycja Wydania Samochodu - Dokument DWS, który jest potwierdzeniem odebrania pojazdu z lokalizacji Dealera A i jednocześnie wskazuje nowe miejsce dostawy towarów samochodu, tj. lokalizację Dealera B.
  
  
  

Jednocześnie w związku z opisanym schematem zwrotu pojazdu do A, wszystkie podmioty biorące udział w pierwotnej sprzedaży tj. A, X oraz Dealer A, jeżeli doszło do nabycia przez niego pojazdu, będącego przedmiotem zwrotu, dokonują stosownych korekt na gruncie podatku VAT, tj.

• A wystawia na rzecz X fakturę korygującą pierwotną sprzedaż do zera z tytułu zwrotu samochodu,
  

• X wystawia na rzecz Dealera A fakturę korygującą pierwotną sprzedaż do zera z tytułu zwrotu samochodu, o ile dokonał sprzedaży na rzecz tegoż Dealera A.
  
  
  

Poprawność dokumentowania powyższych zwrotów towarów pomiędzy A i X była przedmiotem oddzielnego wspólnego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. W tym zakresie A i X uzyskali wspólną pozytywną interpretację indywidualną nr 0114-KDIP4-2.4012.498.2020.1.MMA wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 12 stycznia 2021 r.

W dalszej kolejności, A dokonuje nowej sprzedaży przedmiotowego samochodu do Dealera B bez pośrednictwa X, ustalając na nowo warunki sprzedaży. Spółka, po uzgodnieniu warunków sprzedaży z klientem, wystawia następnie fakturę sprzedaży bezpośrednio na finalnego nabywcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT bezpośrednio na Dealera B celem udokumentowania sprzedaży towaru do Dealera B?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W opisanym stanie faktycznym Spółka jest zobowiązana do wystawienia faktury VAT bezpośrednio na Dealera B celem udokumentowania sprzedaży towaru do Dealera B.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 (ustawy o VAT), dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Dodatkowo, na podstawie art. 106e ust 1 pkt 3 i 5 ustawy o VAT faktura powinna zawierać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz Ich adresy oraz numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi.

Powołane przepisy nakładają zatem na podatnika obowiązek: (i) wystawienia faktury wówczas, gdy odbiorcą czynności (dostawy towarów lub świadczenia usług) jest określony ww. podmiot, tj. podmiot będący podatnikiem VAT, (ii) wskazania w ww. fakturze określonych danych nabywcy towaru lub usługi.

Kluczową kwestią w odpowiedzi na pytanie Wnioskodawcy jest zatem wyjaśnienie kwestii, kto nabywa samochód będący przedmiotem wymiany dealerskiej. W celu określenia natomiast, kto jest nabywcą przedmiotowego samochodu w ramach wymiany dealerskiej, należy ustalić na kogo będzie przechodzić prawo do rozporządzania tym samochodem w momencie jego ponownej sprzedaży przez A, bowiem za nabywcę należy uznać ten podmiot, na rzecz którego A zbywa prawo do rozporządzania towarem (pojazdem) jak właściciel.

Rozważając powyższe, należy przyjąć, że elementem kluczowym dla pojęcia „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” w ramach dostawy towaru jest, w istocie rzeczy, przeniesienie praktycznej i ekonomicznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz dysponowania nią. Tym samym do dostawy towaru dochodzi w momencie przekazania faktycznego władztwa nad towarem, w tym w momencie przeniesienia ryzyka związanego z posiadaniem towaru.

W wyroku z 10 lutego 2017 sygn. I FSK 1372/15 Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) orzekł, że: przy dostawie towarów w rozumieniu u.p.t.u. istotny jest przede wszystkim jej aspekt ekonomiczny, a nie prawny. Z dostawą towarów mamy więc do czynienia nie tylko wówczas, gdy dochodzi do przejścia prawa własności towaru. Istotne jest bowiem to, by doszło do przejścia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel. W tej sytuacji decydujące jest to, by podatnik przekazał faktyczne lub ekonomiczne władztwo nad rzeczą na inny podmiot, przy czym nabywca towaru powinien mieć swobodę w dysponowaniu rzeczą tak jak by był jej właścicielem. Nabywca rzeczy powinien więc mieć możliwość dalszego zbycia tej rzeczy”.

Dalej, w wyroku NSA z 4 października 2018 nr I FSK 1815/16, Sąd stwierdza że „dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Oznacza to, że dostawa towaru obejmuje jedynie takie formy przeniesienia władztwa ekonomicznego nad towarem, które można uznać za przeniesienie posiadania samoistnego towaru, tzn. gdy posiadacz samoistny „wykonuje uprawnienia” składające się na treść prawa własności (art. 140 k.c.), czyli korzysta z rzeczy z wyłączeniem innych osób, pobiera pożytki i dochody, a także uważa się za uprawnionego do rozporządzania nią. Dla istnienia posiadania samoistnego nie jest istotne, czy posiadacz rzeczywiście ma uprawnienia właścicielskie, lecz czy faktycznie włada rzeczą jak właściciel w powyższym rozumieniu”.

Mając na uwadze okoliczności zdarzenia przyszłego Wnioskodawca pragnie wskazać, iż w momencie sprzedaży pojazdu i jego transportu do Dealera B to A jest w prawnym i ekonomicznym posiadaniu towaru, ponieważ dochodzi do faktycznego zwrotu towarów jakim jest samochód niedemonstracyjny na rzecz A w lokalizacji Dealera A. Zatem od momentu przekazania przewoźnikowi samochodu celem przetransportowania go z lokalizacji Dealera A do lokalizacji Dealera B, A staje się ponownie właścicielem prawnym i ekonomicznym, który ponosi wszelkie ryzyka związane z ewentualnym uszkodzeniem pojazdu, jego kradzieżą etc. oraz innymi zdarzeniami losowymi.

Tym samym, Spółka jest ekonomicznym i prawnym właścicielem pojazdu i co za tym idzie ma prawo do rozporządzania pojazdem jak właścicielem. Skutkiem tego, Spółka będąc właścicielem pojazdu ma prawo do decyzji o zbyciu pojazdu do Dealera B na warunkach z nim uzgodnionych zgodnie z kodeksową zasadą swobody zawierania umów wynikającej z art. 353 ust. 1 Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145 ze zm.).

Bez znaczenia pozostaje fakt, że do momentu transportu pojazdu do Dealera B będzie on pozostawał w lokalizacji Dealera A. Zdecydowano bowiem, że zwracany samochód do A. nie będzie transportowany do lokalizacji Spółki, gdyż takie działanie jest racjonalnie uzasadnionym działaniem biznesowym mającym na celu obniżenie kosztów transakcyjnych obsługi zwróconych pojazdów oraz minimalizację ryzyka uszkodzenia pojazdów w trakcie transportu. Dealer A nie będzie mógł ani decydować o przeznaczeniu samochodu ani o jego zbyciu, ani o warunkach transakcji z Dealerem B. Faktycznym właścicielem będzie A, który będzie miał prawo do decyzji o zbyciu samochodu do Dealera B.

Ponadto, zgodnie z ustaleniami pomiędzy A i X, w przypadku sprzedaży do Dealera B samochodu pierwotnie zamówionego przez Dealera A., X. nie bierze udziału w procesie sprzedaży pojazdu celem usprawnienia procesu. Skoro zatem X nie angażuje się w nową sprzedaż do Dealera B, w tym nie przejmuje zamówienia danego samochodu od Dealera B, to należy uznać, że w odniesieniu do danego pojazdu X nie nabywa go od A, ani nie sprzedaje do Dealera B. Tym samym, to A będzie podmiotem, który sprzedaje pojazd odebrany z salonu Dealera A bezpośrednio do Dealera B.

Jak wskazano przez Wnioskodawcę w niniejszym uzasadnieniu, A będąc prawnym i ekonomicznym właścicielem towaru mu zwróconego oraz działając na podstawie przyjętych porozumień, dokonuje sprzedaży pojazdu będącego jego własnością do Dealera B i zaaranżuje transport (przy czym koszty transportu poniesie albo A albo Dealer B - w zależności od ustaleń biznesowych). W wyniku sprzedaży pojazdu do Dealera B, Wnioskodawca przekazuje faktyczne i ekonomiczne władztwo nad rzeczą na Dealera B, który będzie mieć swobodę w dysponowaniu rzeczą jak właściciel. A przetransportuje pojazd z salonu Dealera A do salonu Dealera B i wyda go we władanie Dealerowi B. Jak wspomina WSA w wyroku z 10 sierpnia 2017 nr I SA/Bd 618/17 „czynności przeniesienia prawa do rozporządzania jak właściciel musi towarzyszyć wydanie przedmiotowego towaru, tylko wówczas bowiem powstanie obowiązek podatkowy z tytułu tej czynności”. Zgodnie z tym, towar zostaje faktycznie wydany do Dealera B, a więc dostawa towaru na terytorium kraju opodatkowana podatkiem VAT ma miejsce. W dalszej kolejności, Dealer B, jako nabywca pojazdu ma możliwość zdecydowania o jego dalszym przeznaczeniu i sprzedaży do ostatecznego nabywcy.

Dodatkowo, w opisanym stanie faktycznym, po uzyskaniu zwrotu pojazdu, A. może dysponować samochodem zgodnie z własnym uznaniem i jest podmiotem, który ostatecznie czerpie bezpośrednie korzyści ze sprzedaży go do Dealera B. Dlatego też, w momencie podjęcia decyzji o przekierowaniu pojazdu z lokalizacji Dealera A do lokalizacji Dealera B, który ma na niego nabywcę, Wnioskodawca jako prawny i ekonomiczny właściciel pojazdu jest zobowiązany do wystawienia z tego tytułu faktury sprzedaży na Dealera B na kwotę bezpośrednio z nim uzgodnioną (która jak wskazano może być różna od pierwotnej ceny sprzedaży na rzecz Dealera A). W konsekwencji, dostawa towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT do Dealera B. odbywa się bezpośrednio od A., a nie od X., który nie jest podmiotem uczestniczącym w tej transakcji.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz art. 106b ust. 1 pkt 1 w związku z art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca jest obowiązany do udokumentowania transakcji dostawy towaru do Dealera B poprzez wystawienie faktury VAT, w której jako nabywca jest wskazywany Dealer B.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.