Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.45.2021.3.PD
z 18 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 lutego 2021 r. (data wpływu 10 lutego 2021 r.) uzupełnionego pismem z 14 kwietnia 2021 r. (data wpływu 20 kwietnia 2021 r.) na wezwanie nr 0114-KDIP2-1.4010.45.2021.2.PD, 0114-KDIP3-1.4011.152.2021.3. MK1, 0114-KDIP1-3.4012.70.2021.3.JG z 8 kwietnia 2021 r. (data nadania 9 kwietnia 2021 r., data odbioru 12 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wartość netto świadczeń na rzecz pracownika (zakupu karnetów sportowych) stanowi dla Wnioskodawcy w całości koszt uzyskania przychodu oraz, czy częściowa opłatność za korzystanie z ww. świadczeń stanowi dla Wnioskodawcy przychód podatkowy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wartość netto świadczeń na rzecz pracownika (zakupu karnetów sportowych) stanowi dla Wnioskodawcy w całości koszt uzyskania przychodu oraz, czy częściowa opłatność za korzystanie z ww. świadczeń stanowi dla Wnioskodawcy przychód podatkowy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest producentem i dystrybutorem optycznych soczewek okularowych. Klientami Wnioskodawcy są salony optyczne i hurtownie optyczne. Wnioskodawca jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca zatrudnia pracowników na umowy o pracę, oferując im w ramach stosunku pracy nie tylko miesięczne wynagrodzenie zasadnicze i premie uznaniowe wypłacane na rachunek bankowy pracownika, lecz także dodatkowe benefity (pozapłacowe składniki wynagrodzenia), takie jak opłacanie udziału pracowników w zajęciach sportowych („Świadczenia”).

Świadczenia przysługują pracownikom po przepracowaniu minimum 3 miesięcy, bez względu na staż pracy po osiągnięciu tego minimalnego okresu zatrudnienia, jak również bez względu na wymiar etatu, zajmowane stanowisko, rodzaj umowy o pracę, wysokość wynagrodzenia, osiągane wyniki, przebywanie na płatnym urlopie czy zwolnieniu lekarskim. Ze świadczeń tych mogą korzystać wszyscy pracownicy, bez względu na ich sytuację materialną, życiową czy rodzinną, wydatki te nie mają więc charakteru socjalnego. Przyznanie Świadczenia następuje na pisemny wniosek pracownika, pracownik może też zrezygnować z uzyskania Świadczenia, jest ono przyznawane na zasadzie dobrowolności, gdyż pracownik ponosi z tego tytułu częściową odpłatność (około 25% ceny), kwoty potrącane są mu z wynagrodzenia za pracę w miesiącu, za który Wnioskodawca opłaca Świadczenie.

Zajęcia sportowe finansowane są poprzez zakup karnetów (kart) sportowych, które można wykorzystać w wielu różnych obiektach sportowych, takich jak m. in. siłownie, kluby fitness, baseny, lodowiska, ścianki wspinaczkowe, groty solne etc. Szczegółowa lista dostępnych obiektów i zajęć sportowych (aerobic, aqua aerobic, joga, sztuki walki, rowery spinningowe, taniec, gimnastyka, fitness, pilates, nordic-walkling i inne) zamieszczona jest na stronie internetowej operatora karnetów („Operator”). Obecnie Wnioskodawca nabywa karnety na zajęcia sportowe od firmy A S.A., są to karnety o nazwie „(…)”, niemniej w przyszłości Wnioskodawca może nabywać karnety o innej nazwie i/lub u innego Operatora.

Karnety są imienne i nie mogą być udostępniane przez pracowników innym osobom, a w celu skorzystania z karnetu w danym obiekcie pracownik musi okazać dowód tożsamości.

Finansowanie karnetów na zajęcia sportowe dla pracowników będzie wynikać z obowiązującego u Wnioskodawcy regulaminu wynagradzania, w chwili obecnej potwierdzenie prawa do Świadczeń zapisane jest w dokumencie „System zarządzania jakością, środowiskiem i BHP - Informacja o świadczeniach dla pracowników”, stanowiącym dokumentację dotyczącą przyznania certyfikatu ISO.

Wartość karnetów jest finansowana przez Wnioskodawcę ze środków obrotowych.

Kwota finansowana przez Wnioskodawcę jest doliczana pracownikowi do wynagrodzenia jako przychód ze stosunku pracy i polega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, który to podatek Wnioskodawca pobiera jako płatnik.

W przypadku karnetów na zajęcia sportowe dla członków rodzin pracowników i osób towarzyszących - koszt tych karnetów jest w całości finansowany przez pracownika (potrącenie z wynagrodzenia). Karnety takie nie są przedmiotem niniejszego wniosku.

U Wnioskodawcy nie został utworzony zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wartość brutto Świadczeń w części finansowanej przez Wnioskodawcę stanowi dla pracownika z nich korzystającego przychód z tytułu stosunku pracy?
2. Czy wartość netto Świadczeń stanowi dla Wnioskodawcy w całości koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, a potrącenia dokonywane pracownikom z tytułu ponoszenia przez nich częściowej odpłatności stanowią dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w miesiącu dokonania tych potrąceń?
3. Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazywanego na wystawianych przez Operatora fakturach za karnety?
4. Czy Wnioskodawca obowiązany jest naliczyć podatek należny VAT od wartości karnetów, a jeśli tak to w oparciu o jakie dokumenty?
5. Czy podstawą opodatkowania przy naliczeniu podatku należnego VAT będzie cena nabycia karnetów (ich cena netto)?
6. Czy wartość karnetów podlega ewidencjonowaniu za pomocą kasy rejestrującej?

Przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest odpowiedź na pytanie Nr 2 w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania oznaczonego Nr 1 odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz pytań oznaczonych numerami 3-6 w zakresie podatku od towarów i usług zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 2.

Wnioskodawca jest uprawniony do rozpoznania jako kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych kwot netto obejmujących koszty zakupu karnetów, a potrącenia dokonywane pracownikom z tytułu ponoszenia przez nich częściowej odpłatności stanowią dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w miesiącu dokonania tych potrąceń.

Stosownie do art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle orzecznictwa sądów administracyjnych i linii interpretacyjnej organów podatkowych - ukształtowanych przez wiele lat obowiązywania w/w przepisu - przyjmuje się, że aby koszt poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, koszt ten musi spełniać następujące warunki:

• koszt musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
  

• koszt musi zostać poniesiony w sposób definitywny, tj. wartość poniesionego wydatku nie powinna być podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
  

• koszt musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
  

• koszt musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub powinien móc mieć wpływ na wielkość osiągniętych przez podatnika przychodów;
  

• koszt musi zostać właściwie udokumentowany;
  

• koszt nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Jeśli więc dany koszt nie znajduje się w katalogu negatywnym z art. 16 updop, podatnik który go poniósł ma prawo do rozpoznania tego kosztu jako kosztu podatkowego, o ile ponosząc go mógł rozsądnie i racjonalnie (działając w warunkach rynkowych, podejmując decyzje oparte na ekonomicznych i biznesowych przesłankach) oczekiwać, że przyczyni się to do powstania przychodu podatkowego (bezpośrednio bądź w sposób pośredni), redukcji kosztów, wyeliminowania nieopłacalnych przedsięwzięć czy też w inny sposób zapobieżenia ekonomicznej stracie/nieefektywności.

Jednocześnie kosztów uzyskania przychodów nie powinny stanowić wydatki, których poniesienie jest związane ze szkodami (zdarzeniami) zawinionymi przez podatnika, w tym wynikającymi z jego niestaranności lub postępowania niezgodnie z prawem. W takich przypadkach doszłoby bowiem do swoistego przerzucenia części odpowiedzialności z tego tytułu na Skarb Państwa, poprzez zmniejszenie zobowiązania podatkowego.

Odnosząc się do przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca stoi na stanowisku, zgodnie z którym ponoszone przez niego koszty związane z zapewnieniem zająć sportowych pracownikom, finansowane ze środków obrotowych, stanowią w całości koszty uzyskania przychodów, jako tzw. koszty pośrednie, gdyż:

• są to koszty ponoszone przez Wnioskodawcę, a poniesienie ich ma charakter definitywny;
  

• koszty te pozostają w ścisłym związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, gdyż dotyczą pracowników Wnioskodawcy;
  

• są to koszty ponoszone w celu uzyskania przychodów oraz zachowania i zabezpieczenia ich źródła;
  

• nie są to koszty wymienione w katalogu negatywnym, określonym a art. 16 ustawy.
  
  
  

Ponoszenie tych kosztów wpływa zdaniem Wnioskodawcy zarówno na zachowanie i zabezpieczenie źródła jego przychodów, jak i na samo uzyskiwanie przychodów z prowadzonej działalności, ponieważ zapewnienie zajęć sportowych pracownikom:

• wpływa na atrakcyjność ofert pracy Wnioskodawcy na konkurencyjnym rynku, przez co umożliwia pozyskanie i utrzymanie wykwalifikowanej kadry pracowników, stanowiącej o budowaniu przewagi konkurencyjnej;
  

• tworzy pozytywny wizerunek Wnioskodawcy na rynku pracy;
  

• tworzy dodatkową więź pomiędzy pracownikiem i pracodawcą;
  

• zmniejsza rotację pracowników;
  

• sprzyja tworzeniu dobrej atmosfery pracy;
  

• zwiększa motywację pracowników, efektywność i jakość wykonywanej pracy;
  

• wpływa korzystnie na stan zdrowia pracowników, zmniejszając ich absencje chorobowe;
  

• wpływa korzystnie na stan wypoczęcia pracowników i ich koncentrację;
  

• sprzyja integracji zespołu pracowników w przypadku udziału w tych samych zajęciach sportowych i poprawia komunikację pomiędzy pracownikami.
  
  
  

Ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na zajęcia sportowe dla pracowników stanowią tzw. pozapłacowe składniki ich wynagrodzenia i ich wartość jest doliczana do wynagrodzeń pracowników oraz opodatkowywana podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Już sam fakt, że są to składniki wynagrodzenia pracowników, wynikające z regulacji wewnętrznych mających odzwierciedlenie w oficjalnej dokumentacji (a w przyszłości również w regulaminie wynagradzania), przemawia za możliwością rozpoznania tych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów.

Należy też zauważyć, że brak możliwości zaliczenia wartości finansowanych przez Wnioskodawcę karnetów sportowych do kosztów uzyskania przychodów pozostawałoby w sprzeczności z alternatywnym wariantem ich finansowania, tj. gdyby Wnioskodawca zamiast finansować karnety swoim pracownikom, podwyższyłby im wynagrodzenie odpowiednio o koszt takiego Świadczenia, a następnie pracownicy sami nabywaliby karnety. Zaliczenie podwyższonego w tym celu wynagrodzenia, również opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, do kosztów uzyskania przychodów, nie podlegałoby wówczas wątpliwości. Dlatego też w ocenie Wnioskodawcy, odmienne traktowanie obu wariantów nie znajduje racjonalnego uzasadnienia.

Stanowisko zgodne ze stanowiskiem przedstawianym przez Wnioskodawcę zajmują też organy podatkowe w wydawanych przez siebie interpretacjach indywidualnych.

Przykładowo, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 22 lipca 2019 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.227.2019.l.AT potwierdził, że koszty zakupu karnetów na zajęcia sportowe dla pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów, w interpretacji tej w całości niemal została przytoczona argumentacja zawarta w pkt. E. III niniejszego wniosku.

Również w interpretacji indywidualnej z dnia 26 marca 2018 r. nr 0111-KDIB2-3.4010.6.2018.1.PB Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że koszty pracownicze, ponoszone oprócz wynagrodzenia zasadniczego, stanowią koszty uzyskania przychodów i mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników. Zdaniem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej świadczenia w postaci zakupu (lub częściowego sfinansowania) przez pracodawcę karnetów sportowych dla pracowników są kosztem pracowniczym, świadczenia takie są bowiem związane ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą.

Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 24 czerwca 2016 r. nr IBPB-1-3/4510-398/16/AW, w której organ podatkowy zaznaczył, że kosztami podatkowymi są m.in. tak zwane koszty pracownicze, które mogą obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na siłownie, pływalnie, korty tenisowe, fitness oraz opłaty za korzystanie z innych obiektów sportowych. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że wydatki na rzecz pracowników w postaci zakupu świadczeń sportowych (karnety na siłownie i karty (…)) ponoszone przez pracodawcę ze środków obrotowych są pośrednio związane z prowadzoną przez podatnika działalnością, a korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń służy integracji i poprawie komunikacji wewnętrznej pracowników, sprzyja zwiększeniu wydajności i efektywności pracy, zintegrowaniu pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji przekłada się na wysokość osiąganych przez spółkę przychodów. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Reasumując, organ podatkowy potwierdził, że koszty poniesione przez spółkę w związku z zakupem karnetów na siłownię i inne formy wypoczynku ruchowego w części sfinansowanej ze środków obrotowych spółki należy uznać za koszty uzyskania przychodów.

Podzielenie argumentacji Wnioskodawcy zawartej w pkt. E.IV niniejszego wniosku, tj. argumentu, że pozapłacowe świadczenia pracowników stanowią element ich wynagrodzenia i przez sam ten fakt stanowić powinny koszty uzyskania przychodów, znaleźć można natomiast w interpretacji indywidualnej z 12 grudnia 2018 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.467.2018.1JF, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że sfinansowanie pakietów medycznych członkom rodziny pracownika jest w rzeczywistości rodzajem świadczenia pracodawcy na rzecz pracownika - jako jedna z form wynagrodzenia pracownika za jego pracę, podczas gdy wynagrodzenia stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki. Analogiczne stanowisko można również znaleźć m.in. w interpretacji indywidualnej z 5 grudnia 2018 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.410.2018.l.AR, interpretacji indywidualnej z 3 grudnia 2018 r. nr 0111-KDIB2-3.4010.328.2018.1.APA oraz interpretacji indywidualnej z 30 listopada 2018 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.469.2018.1.MW.

Natomiast w interpretacji indywidualnej z 12 września 2018 r. nr 0111-KDIB2-3.4010.222.2018.1.PB Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się z podatnikiem, że brak możliwości zaliczenia finansowanych przez podatnika świadczeń pozapłacowych (tu akurat były to pakiety medyczne) do kosztów uzyskania przychodów pozostawałoby w sprzeczności z alternatywnym wariantem finansowania, na podstawie którego Spółka, zamiast finansować pakiety pracownikom, podwyższałaby wynagrodzenie pracownikom odpowiednio o koszt takich pakietów, a następnie pracownicy sami nabywaliby pakiety. Zaliczenie w ten sposób podwyższonego wynagrodzenia, również opodatkowanego, do kosztów uzyskania przychodów, nie podlegałoby wówczas wątpliwości. Dlatego też odmienne traktowanie obu sytuacji nie znajduje uzasadnienia. Tym samym potwierdził argumentację Wnioskodawcy zawartą w pkt. E.V niniejszego wniosku.

Ponadto w piśmie z dnia 14 kwietnia 2021 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku. Spółka wyjaśnia że:

podstawą prawną w tym zakresie części drugiej pytania nr 2, która brzmi „(...), a potrącenia dokonywane pracownikom z tytułu ponoszenia przez nich częściowej odpłatności stanowią dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w miesiącu dokonania tych potrąceń” jest przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w części D wniosku Spółka przedstawiła swoje stanowisko, zgodnie z którym potrącenia dokonywane pracownikom z tytułu ponoszenia przez nich częściowej odpłatności stanowią zdaniem Wnioskodawcy jego przychód podatkowy w miesiącu dokonania tych potrąceń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia czy wartość netto świadczeń na rzecz pracownika (zakupu karnetów sportowych) stanowi dla Wnioskodawcy w całości koszt uzyskania przychodu oraz, czy częściowa opłatność za korzystanie z ww. świadczeń stanowi dla Wnioskodawcy przychód podatkowy jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Podkreślić w tym miejscu należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem, o sposobie klasyfikacji kosztów decyduje sam podatnik i to on ponosi odpowiedzialność za zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów. Uznając dany wydatek za koszt uzyskania przychodów podatnik musi jednoznacznie wykazać, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Kosztami podatkowymi mogą być również tzw. „koszty pracownicze”, gdyż wydatki ponoszone na rzecz pracowników, co do zasady stanowią dla pracodawcy koszty uzyskania przychodów, jeśli tylko spełniają wymóg art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, ale także wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety wypłacane przez pracodawcę na rzecz pracowników oraz inne należności m.in. za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na siłownie, pływalnie, korty tenisowe, fitness oraz opłaty za korzystanie z innych obiektów sportowych. Świadczenie to bowiem jest związane ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą.

Co istotne, nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca oferuje swoim pracownikom zatrudnionym na umowę o pracę dodatkowe benefity (pozapłacowe składniki wynagrodzenia), stanowiące dodatek do miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Jednym z takich benefitów są karnety na zajęcia sportowe. Korzystanie z tego rodzaju świadczenia jest dobrowolne, gdyż pracownik ponosi z tego tytułu częściową odpłatność (około 25% ceny karnetu). Kwota stanowiąca częściową odpłatność pracownika potrącana jest mu z wynagrodzenia za pracę w miesiącu, w którym Wnioskodawca opłaca świadczenie. Natomiast ta część wartość karnetu, która jest finansowana przez pracodawcę pochodzi ze środków obrotowych Wnioskodawcy, a kwota finansowania doliczana jest pracownikowi do wynagrodzenia jako przychód ze stosunku pracy. Powyższe zostało także potwierdzone w interpretacji indywidualnej nr 0114-KDIP3-1.4011.152.2021.4.MK1 z dnia 17 maja 2021 r. wydanej dla Wnioskodawcy, stanowiącej odpowiedź na pytanie Nr 1 przedmiotowego wniosku.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że w każdej sytuacji trzeba sprawdzić, jaki jest cel poniesionego wydatku. Nie ulega wątpliwości, że zapewnienie pracownikom wstępu na obiekty oraz zajęcia sportowe w ramach karnetów (kart) sportowych zostały poniesione przez Spółkę w trosce o swoich pracowników. W istocie wpływa to na poprawę zdrowia, a przez to na efektywność i jakość wykonywanej pracy. Ponadto, korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń służy integracji i poprawie komunikacji wewnętrznej pracowników, sprzyja zwiększeniu efektywności pracy, zintegrowaniu pracowników z pracodawcą oraz zmniejszeniu rotacji wśród pracowników, co w konsekwencji przekłada się na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się z kolei do ustalenia, czy potrącenia dokonywane pracownikom z tytułu częściowej opłatności za karnety sportowe stanowią dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w miesiącu dokonywania tych potrąceń, należy wskazać, że w art. 12 updop, ustawodawca zamieścił otwarty katalog zdarzeń stanowiących przychód podatkowy, wskazując, że przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Stosownie natomiast do treści art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przychodem jest zatem ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

Literalna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

W piśmiennictwie i judykaturze przychód podatkowy identyfikowany jest z trwałym przysporzeniem majątkowym zwiększającym wartość aktywów (zob. P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość – Komentarz do art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. LEX 2014). Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1248/11 stwierdzając, że z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jest ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby prawnej.

Tak więc przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych, na podstawie art. 12 ust. 4 updop. Katalog wydatków wymienionych w tym przepisie ma charakter zamknięty. Niedopuszczalne jest więc rozszerzanie go na inne kategorie nieujęte wprost w tym przepisie.

Mając na względzie powyższe kwota dopłaty potrącona pracownikowi z wynagrodzenia przez Wnioskodawcę na poczet odpłatności ponoszonej przez pracowników z tytułu pozapłacowych świadczeń dla pracowników spełnia przesłanki do uznania jej jako przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 12 ust. 1 w miesiącu dokonania tych potrąceń.

Podsumowując, w oparciu o opisany we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że wartości netto świadczeń na rzecz pracowników (zakupu karnetów sportowych) stanowią dla Wnioskodawcy w całości koszty uzyskania przychodów, a potrącenia dokonywane pracownikom z tytułu ponoszenia przez nich częściowej opłatności za karnety sportowe stanowią dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w miesiącu dokonywania tych potrąceń.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.