Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.81.2021.3.WS
z 4 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2021 r. (data wpływu 21 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest:

• prawidłowe – w odniesieniu do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zaciągniętego na nabycie nieruchomości w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię nieruchomości wykorzystywaną w działalności gospodarczej oraz wydatków związanych z zakupem na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej ruchomych elementów wyposażenia Domu,
• nieprawidłowe – w pozostałej części.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 22 kwietnia 2021 r. (data wpływu 22 kwietnia 2021 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Osoba fizyczna (zwana dalej „Przedsiębiorcą”) prowadzi działalność gospodarczą. Przedsiębiorca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT. W ramach tej działalności gospodarczej świadczy tylko usługi opodatkowane podatkiem od towarów i usług w wysokości 23%. Świadczenie tych usług jest związane z częstymi spotkaniami.

Przedsiębiorca mieszka w X i Y. W Y mieszka tylko w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, bo Jego teren działania obejmuje część Polski.

Przedsiębiorca planuje nabyć od dewelopera dom mieszkalny dwukondygnacyjny w pobliżu Y (zwany dalej „Domem”, a łącznie z gruntem i wiatą zwany dalej „Nieruchomością”; natomiast grunt zwany dalej „Gruntem”, a wiata do postoju samochodu „Wiatą”), który w części będzie wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej. Parter o pow. łącznej 43,92 m² (duży pokój, łazienka i aneks kuchenny) będzie w całości wykorzystywany do celów związanych z działalnością gospodarczą i celów mieszkalnych Przedsiębiorcy. Natomiast na piętrze do celów związanych tylko z działalnością gospodarczą będzie związany jeden pokój o pow. 10,65 m². Cała powierzchnia piętra wynosi 43,82 m². Pozostała powierzchnia piętra – z wyłączeniem klatki schodowej i korytarza o pow. łącznej 6,15 m² – będzie wykorzystywana do celów mieszkalnych Przedsiębiorcy; będą to dwa pokoje i łazienka o pow. łącznej 27,02 m²). Powierzchnia klatki schodowej i korytarza na piętrze będzie związana z działalnością gospodarczą i celami mieszkalnymi Przedsiębiorcy.

Własność Nieruchomości zostanie przeniesiona przez dewelopera na Przedsiębiorcę najprawdopodobniej w czerwcu 2021 r. Przedsiębiorca będzie pracował w Domu oraz spotykał się w nim z osobami w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przedsiębiorca będzie w części Domu mieszkał sam. Świadczeniu usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej poświęca bardzo dużo czasu. Ponadto zamierza zatrudnić pracownika, który będzie pracował w Domu w częściach wykorzystywanych do działalności gospodarczej Przedsiębiorcy. W związku z tym Przedsiębiorca przyjmuje, że do działalności gospodarczej części Domu związane z działalnością gospodarczą i z własnymi celami mieszkaniowymi będzie wykorzystywał w proporcji 50%.

Na Gruncie przed Domem będzie posadowiona wiata do postoju samochodu o wartości poniżej wartości 10 000 zł netto i o pow. 15,7 m². Wiata będzie wykorzystywana tylko do parkowania samochodu, który będzie środkiem trwałym w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Przedsiębiorcę i będzie wykorzystywany przez Przedsiębiorcę do celów związanych z działalnością gospodarczą i niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Przedsiębiorca zakup Nieruchomości będzie finansował kredytem udzielonym przez Bank. Do czasu oddania Domu do użytku zapłaci kilka rat.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych udzielono odpowiedzi na następujące pytania.

Czy Nieruchomość oraz Wiata będą stanowić środki trwałe w działalności Wnioskodawcy oraz zostaną wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych?

Tak, zarówno Nieruchomość, jak i Wiata, będą stanowić środki trwałe oraz zostaną wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Jakich konkretnie wydatków poniesionych na zakup elementów wyposażenia (mebli, sprzętu RTV i AGD) dotyczy złożony wniosek (należy jej wymienić); należy także wskazać, w jaki sposób poszczególne elementy tego wyposażenia będą wykorzystywane do celów działalności gospodarczej Wnioskodawcy?

Wniosek dotyczy kosztów poniesionych na zakup następujących elementów wyposażenia: stół, krzesła, fotele, kanapa, regał, lampy, telewizor (niezbędny do prezentacji zagadnień taktycznych oraz zajęć online), piekarnik, płyta grzewcza, czajnik bezprzewodowy, talerze, filiżanki, sztuce, dywany, garderoba, lustro, oświetlenie, wyposażenie łazienki, np. umywalka, wc, armatura, lustro, akcesoria łazienkowe, oświetlenie, aneks kuchenny, np. meble kuchenne, lodówka, zlew, bateria, zmywarka, płyta, okap, mikrofalówka, piekarnik, oświetlenie, zestaw naczyń, szafka rtv, stół.

W przestrzeni ogrodu: pergola, taras, stół, krzesła i rośliny.

Poszczególne elementy mają za zadanie umożliwić przyjmowanie klientów i prowadzenie z nimi konsultacji w ramach wykonywanej działalności gospodarczej.

Czy elementy wyposażenia (meble, sprzęt RTV i AGD) będą stanowić środki trwałe w działalności Wnioskodawcy oraz zostaną wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych?

Elementy wyposażenia takie jak meble, sprzęt RTV i AGD nie będą stanowić środków trwałych w działalności Wnioskodawcy i nie zostaną wpisane do ewidencji, ponieważ wartość jednostkowa poszczególnych rzeczy nie będzie przekraczać 10 000 zł i w ocenie Wnioskodawcy będzie je można jednorazowo zaliczyć do kosztów podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Jak należy ustalić wartość początkową Domu podlegającą amortyzacji?
2. Jaką wartość można zaliczyć do kup z tytułu zakupu ruchomych elementów wyposażenia (o wartości netto do 10 000 zł; np. mebli, sprzętu RTV i AGD) do części Domu, które będą wykorzystywane do celów mieszanych, tj. związanych z działalnością gospodarczą i własnych celów mieszkalnych Przedsiębiorcy?
3. Jak należy ustalić wartość początkową Wiaty podlegającą amortyzacji?
4. Czy Przedsiębiorca będzie miał prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej część odsetkową od rat kredytu zaciągniętego na zakup Nieruchomości?
   
   

Treść powyższych pytań wynika z uzupełnienia wniosku.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Z wartości zakupu całej nieruchomości należy wydzielić wartość gruntu, Wiaty i Domu.

Wartość początkową Domu podlegającą amortyzacji należy ustalić w proporcji, w jakiej Dom i jego poszczególne pomieszczenia będą wykorzystywane do działalności gospodarczej, przyjmując, że:

• powierzchnia wykorzystywana wyłącznie do działalności gospodarczej – 100% wartości;
• powierzchnia wykorzystywana wyłącznie do celów osobistych – 0% wartości;
• powierzchnia wykorzystywana w części do celów osobistych i związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę – w proporcji wykorzystywania tej powierzchni do celów prowadzonej działalności gospodarczej.
  
  

W celu ustalenia wartości początkowej Domu w części podlegającej amortyzacji należy sumę powierzchni o jednorodnym wykorzystaniu przemnożyć z ceną nabycia jednego metra kwadratowego i wskaźników proporcji jw. Tak ustalone wartości należy zsumować.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Do kosztów podatkowych z tytułu zakupu ruchomych elementów wyposażenia (o wartości netto do 10 000 zł; np. mebli, sprzętu RTV i AGD) do części Domu, które będą wykorzystywane do celów mieszanych, tj. związanych z działalnością gospodarczą i własnych celów mieszkalnych Przedsiębiorcy, będzie można zaliczyć koszt w wysokości odpowiadającej procentowi ich wykorzystania do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Wartość początkową Wiaty podlegającą amortyzacji należy ustalić w wysokości proporcji w jakiej będzie ona wykorzystywana do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4.

Przedsiębiorca będzie miał prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej część odsetkową od rat kredytu zaciągniętego na zakup Nieruchomości, ale tylko w proporcji w jakiej Nieruchomość będzie wykorzystywana do prowadzonej działalności gospodarczej. Zdaniem Wnioskodawcy należy podzielić wartość Nieruchomości na wartość gruntu, Domu i Wiaty. Dla gruntu należy przyjąć proporcję, w której będzie ten grunt związany z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Treść stanowiska Wnioskodawcy do poszczególnych pytań wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest:

• prawidłowe – w odniesieniu do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zaciągniętego na nabycie nieruchomości w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię nieruchomości wykorzystywaną w działalności gospodarczej oraz wydatków związanych z zakupem na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej ruchomych elementów wyposażenia Domu,
• nieprawidłowe – w pozostałej części.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów.

Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodów z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodów z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

W myśl natomiast art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością ‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały, musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania być dłuższy niż rok,
• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Stosownie do art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 tej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo ‒ w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Co warte podkreślenia w kontekście niniejszej sprawy – jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uzależniony jest od sposobu ich nabycia i uregulowany został w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 omawianej ustawy: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi. Świadczenie tych usług jest związane z częstymi spotkaniami. Wnioskodawca planuje nabyć od dewelopera dom mieszkalny dwukondygnacyjny (zwany dalej: Domem, a łącznie z gruntem i wiatą zwany dalej: Nieruchomością; natomiast grunt zwany dalej: Gruntem, a wiata do postoju samochodu: Wiatą), który w części będzie wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej. Przedsiębiorca będzie pracował w Domu oraz spotykał się w nim z osobami w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Świadczeniu usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej poświęca bardzo dużo czasu. Ponadto zamierza zatrudnić pracownika, który będzie pracował w Domu w częściach wykorzystywanych do działalności gospodarczej Przedsiębiorcy. W związku z tym Przedsiębiorca przyjmuje, że do działalności gospodarczej części Domu związane z działalnością gospodarczą i z własnymi celami mieszkaniowymi będzie wykorzystywał w proporcji 50%. Ponadto na Gruncie przed Domem będzie posadowiona wiata do postoju samochodu o wartości poniżej wartości 10 000 zł netto i o pow. 15,7 m². Wiata będzie wykorzystywana tylko do parkowania samochodu, który będzie środkiem trwałym w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Przedsiębiorcę i będzie wykorzystywany przez Przedsiębiorcę do celów związanych z działalnością gospodarczą i nie związanych z działalnością gospodarczą. Zarówno Nieruchomość, jak i Wiata będą stanowić środki trwałe oraz zostaną wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zatem, odnosząc się do ustalenia wartości początkowej środków trwałych w postaci Domu i Wiaty, należy wskazać, że w sytuacji nabycia środka trwałego przez Wnioskodawcę będzie on zobowiązany do ustalenia wartości początkowej na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli według ceny nabycia, o której mowa w art. 22g ust. 3 tej ustawy.

Oznacza to, że za wartość początkową Domu i Wiaty nalży przyjąć wskazaną w dokumencie cenę nabycia w pełnej jej wysokości. Bez wpływu na ustalenie wartości początkowej pozostaje fakt, że Dom będzie wykorzystywany zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i do celów prywatnych. Fakt ten ma natomiast wpływ wysokość dokonywanych od wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych.

Stąd, z uwagi na to, że Wnioskodawca zamierza wykorzystywać Dom do celów działalności gospodarczej i na potrzeby własne, przy ustaleniu wysokości odpisów amortyzacyjnych powinien uwzględnić zapisy art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy także podkreślić, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów od wyodrębnienia – w dosłownym (fizycznym) sensie – pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Podatnik sam powinien określić, jaka część nieruchomości faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć dokonane odpisy amortyzacyjne do kosztów podatkowych.

W konsekwencji, Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej zaliczonego do środków trwałych Domu i zaliczać te odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 22 ust. 8 w zw. z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpisów amortyzacyjnych będzie można dokonać w wysokości ustalonej od wartości początkowej Domu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni Domu. Tym samym, jeżeli część powierzchni Domu będzie wykorzystywana do działalności gospodarczej, to w takim zakresie odpisy amortyzacyjne będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Jednocześnie należy podkreślić, że Wnioskodawca sam powinien określić, jaka część Domu faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć dokonane odpisy amortyzacyjne do kosztów podatkowych.

Natomiast w przypadku Wiaty – skoro jak sam wskazał Wnioskodawca – będzie ona wykorzystywana tylko do parkowania samochodu, który będzie środkiem trwałym w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, odpisy amortyzacyjne ustalone od wartości początkowej Wiaty mogą stanowić w całości koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Reasumując – Wnioskodawca w celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych w podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do Domu i Wiaty jest zobowiązany ustalić najpierw wartości początkowe nabytych środków trwałych na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 w zw. z ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a następnie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisy amortyzacyjne od tej wartości początkowej:

• Domu – ustalonej w takiej proporcji, w jakiej powierzchnia użytkowa Domu wykorzystywana do prowadzonej działalności gospodarczej pozostaje w stosunku do ogólnej powierzchni użytkowej Domu,
• Wiaty – w całości.
  
  

Jednocześnie należy podkreślić, że Wnioskodawca sam powinien określić jaka część Domu faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć dokonane odpisy amortyzacyjne do kosztów podatkowych.

W odniesieniu do wskazanych przez Wnioskodawcę wydatków związanych z zakupem ruchomych elementów wyposażenia należy zauważyć, że wydatki te nie zostały wprost wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Jednak fakt, że dany wydatek nie został ujęty w art. 23 ust. 1 tej ustawy, nie uprawnia do automatycznego przyjęcia domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w tym przepisie, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący działalność, a nie organ podatkowy. Na podatniku zatem spoczywa obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu.

Tym samym możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od obiektywnej, rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spowoduje osiągnięcie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, jakim jest w rozpatrywanym przypadku działalność gospodarcza. Jednak na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskiwanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

W przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w miejscu zamieszkania podatnika, przy określaniu wysokości kosztów uzyskania przychodów z tej działalności, należy uwzględniać fakt ewentualnego wykorzystywania jej wyposażenia także do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością (do celów prywatnych). Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej nie można bowiem zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Ważny jest związek przyczynowo-skutkowy, który w sposób jednoznaczny powinien dowodzić, że dany wydatek został poniesiony w celu realizacji potrzeb wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej, a nie w celu realizacji potrzeb osobistych podatnika.

W przypadku wydatku poniesionego na nabycie przedmiotu wykorzystywanego w działalności gospodarczej, należy podkreślić, że – zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Wobec powyższego wydatki, poniesione na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tej działalności, pod warunkiem, że podstawowym celem i sposobem korzystania z nich jest wykorzystywanie w prowadzonej działalności gospodarczej. Ewentualne korzystanie z nich w innych celach (osobistych) może być wyłącznie incydentalne.

Należy podkreślić, że zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na przedmioty, które służą celom prywatnym podatnika, byłoby sprzeczne z zasadą równości wobec prawa, gdyż stawiałoby w uprzywilejowanej sytuacji podmioty prowadzące działalność gospodarczą wobec podatników, którzy takiej działalności nie prowadzą, a którzy również ponoszą wydatki na cele osobiste (np. mieszkaniowe) i nie mogą ich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie, także w orzecznictwie, zwraca się uwagę, że to na podatniku ciążą obowiązki należytego udokumentowania faktu wykorzystywania wyposażenia na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Badanie faktycznego zakresu korzystania ze składników majątku firmy do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością musi być w każdym przypadku poprzedzone szczegółową analizą działalności podatnika, która może mieć miejsce w ramach postępowania dowodowego prowadzonego w trakcie postępowania podatkowego.

Jak stwierdził na przykład Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu (wyrok z 8 listopada 2017 r. sygn. akt I SA/Op 326/17), wprawdzie, jak słusznie zauważa pełnomocnik skarżącego, o celowości zakupu określonych składników majątkowych (tu: mebli) do prowadzenia działalności gospodarczej decyduje prowadzący tę działalność podatnik to jednak należy pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania, że zachodzi związek pomiędzy poniesieniem danych wydatków a prowadzoną przez niego działalnością. Jak zauważa WSA w Opolu, nie jest wykluczone, że meble, których wygląd nie ma charakteru biurowego, mogą na przykład służyć do przechowywania dokumentacji firmowej, w takich jednak przypadkach to na podatniku spoczywa ryzyko wykazania, że takie meble są wykorzystywane w działalności gospodarczej i nie służą jego celom osobistym.

Należy podkreślić, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest przeprowadzane postępowanie dowodowe. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej opiera się jedynie na stanie faktycznym/opisie zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego i to na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że Wnioskodawca wskazał, że poniesie koszty na zakup następujących elementów wyposażenia: stół, krzesła, fotele, kanapa, regał, lampy, telewizor (niezbędny do prezentacji zagadnień taktycznych oraz zajęć online), piekarnik, płyta grzewcza, czajnik bezprzewodowy, talerze, filiżanki, sztuce, dywany, garderoba, lustro, oświetlenie, wyposażenie łazienki, np. umywalka, wc, armatura, lustro, akcesoria łazienkowe, oświetlenie, aneks kuchenny, np. meble kuchenne, lodówka, zlew, bateria, zmywarka, płyta, okap, mikrofalówka, piekarnik, oświetlenie, zestaw naczyń, szafka rtv, stół, a w przestrzeni ogrodu: pergola, taras, stół, krzesła i rośliny. Jednocześnie Wnioskodawca wyjaśnił, że poszczególne elementy wyposażenia mają za zadanie umożliwić przyjmowanie klientów i prowadzenie z nimi konsultacji w ramach wykonywanej działalności gospodarczej. Elementy wyposażenia takie jak meble, sprzęt RTV i AGD nie będą stanowić środków trwałych w działalności Wnioskodawcy i nie zostaną wpisane do ewidencji, ponieważ wartość jednostkowa poszczególnych rzeczy nie będzie przekraczać 10 000 zł i w ocenie Wnioskodawcy będzie je można jednorazowo zaliczyć do kosztów podatkowych.

Uwzględniając zatem przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe, zgodnie z którym wskazane elementy wyposażenia Domu będą nabyte na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej można uznać, że wydatki związane z ich nabyciem poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. W związku z tym wydatki poniesione na ich nabycie stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Natomiast kosztami uzyskania przychodów nie będą wydatki związane z zakupem wyposażenia przestrzeni ogrodu, tj. pergoli, tarasu, stołu, krzeseł i roślin, ponieważ wyposażenie to znajduje się już poza budynkiem, służącym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Reasumując – wydatki związane z zakupem ruchomych elementów wyposażenia Domu, które zostaną nabyte na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Natomiast wydatki związane z zakupem ruchomych elementów wyposażenia ogrodu nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Odnosząc się natomiast do kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zaciągniętego na sfinansowanie nabycia Nieruchomości przeznaczonej w części na prowadzenie działalności gospodarczej, należy wskazać, że stosowanie do art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

Jednocześnie nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) – art. 23 ust. 1 pkt 32 tej ustawy,
• odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji – art. 23 ust. 1 pkt 33 tej ustawy.
  
  

W świetle art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei z art. 23 ust. 1 pkt 33 ww. ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów), które zwiększają wartość początkową środków trwałych.

W konsekwencji należy stwierdzić, że odsetki są kosztem, jeśli spełniają następujące przesłanki:

• są faktycznie zapłacone,
• pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami (zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowy m od osób fizycznych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów),
• nie zwiększają kosztów inwestycji w okresie ich realizacji.
  
  

Z powyższych przepisów wynika, że aby prawidłowo rozliczyć koszty uzyskania przychodów istotny jest moment poniesienia przez podatnika wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu.

Zatem, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe i powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że skoro Nieruchomość będzie w części wykorzystywana przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, to odsetki od kredytu zaciągniętego na jej nabycie w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię Nieruchomości wykorzystywaną w działalności gospodarczej mogą stanowić koszt uzyskania przychodów tej działalności.

Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z powołanym art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odsetki zapłacone przed dniem nabycia Nieruchomości, będą powiększały cenę nabycia Gruntu, Domu i Wiaty, a więc będą zwiększały wartość początkową poszczególnych środków trwałych.

Reasumując – odsetki od kredytu zaciągniętego na nabycie Nieruchomości w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię wykorzystywaną w działalności gospodarczej mogą stanowić koszt uzyskania przychodów tej działalności.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.