Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.22.2021.2.JM
z 27 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 12 stycznia 2021 r. (data wpływu 14 stycznia 2021 r.) uzupełnionego pismem z 30 marca 2021 r. (data nadania 30 marca 2021 r., data wpływu 31 marca 2021 r.) stanowiącego odpowiedź na wezwanie z 16 marca 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.22.2021.1.JM (data nadania 17 marca 2021 r., data doręczenia 25 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty z Islandii – jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej opodatkowania w Polsce renty otrzymanej w okresie od kwietnia do 4 czerwca 2018 r.;
  

• nieprawidłowe – w części dotyczącej obowiązku wpłaty zaliczek w przypadku pobierania podatku przez islandzki organ rentowy;
  

• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty z Islandii.

Z uwagi na braki formalne, pismem z 16 marca 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.22.2021.1.JM (data nadania 17 marca 2021 r., data doręczenia 25 marca 2021 r.) Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Pismem z 30 marca 2021 r. (data nadania 30 marca 2021 r., data wpływu 31 marca 2021 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 2007 roku Wnioskodawczyni mieszkała i pracowała w Islandii. W 2017 roku zachorowała na nieuleczalną chorobę (stwardnienie zanikowe boczne) i od kwietnia 2018 roku została rencistką. Wnioskodawczyni otrzymuje rentę z Islandii z dwóch źródeł: z instytucji będącej odpowiednikiem polskiego ZUS-u i funduszu emerytalnego. Od wypłacanej renty islandzkiej instytucje potrącają obowiązujący tam podatek a tamtejszy urząd skarbowy, podobnie jak w Polsce, dokonuje rocznego rozliczenia podatku. W dniu 5 czerwca 2018 r. Wnioskodawczyni wróciła na stałe do Polski. W Polsce nie ma żadnego źródła przychodów. Na początku roku 2019 zwróciła się z pytaniem do urzędu skarbowego odnośnie Jej obowiązków podatkowych w Polsce i otrzymała informację, że nie musi rozliczać dochodu z islandzkiej renty w Polsce. Na początku 2020 roku Wnioskodawczyni ponownie zwróciła się z pytaniem do urzędu skarbowego odnośnie swoich obowiązków podatkowych w Polsce, ale tym razem poprosiła o odpowiedź w formie pisemnej. To spowodowało głębszą analizę Jej przypadku i otrzymała odmienną od ustnej odpowiedź, że jednak powinna rozliczać swój dochód z islandzkiej renty także w Polsce. Wnioskodawczyni złożyła czynny żal dotyczący braku rozliczenia za rok 2018. Wnioskodawczyni zwróciła się do osoby specjalizującej się w rozliczeniach dochodów pochodzących z zagranicy i z jej pomocą złożyła zeznania podatkowe PIT-36 z załącznikami PIT/ZG za lata 2018 i 2019. Od zagranicznego dochodu wykazanego w PIT-36 po przeliczeniu na złote obliczony został podatek według skali podatkowej. Tak obliczony podatek pomniejszony o podatek zapłacony w Islandii został wpłacony do urzędu skarbowego. Otrzymując dwukrotnie odmienne informacje dotyczące obowiązku podatkowego w Polsce od organów skarbowych Wnioskodawczyni zaczęła sama zgłębiać wiedzę na temat sposobu, w jaki powinien być opodatkowany dochód z renty otrzymywanej z Islandii. Wnioskodawczyni skierowała nawet pytanie do rozliczającego Ją urzędu skarbowego w Islandii, „Czy skoro Wnioskodawczyni ma obowiązek rozliczyć swój dochód z renty także w Polsce, to czy organ wypłacający rentę może zaprzestać potrącania podatku” ale otrzymała odpowiedź odmowną (odpowiedź islandskiego urzędnika z organu skarbowego na przesłane zapytanie w tej sprawie brzmiała: „tak długo jak Wnioskodawczyni otrzymuje pieniądze z Islandii, ma się rozliczać i płacić podatek w Islandii”). Wnioskodawczyni ma coraz większe wątpliwości, czy Jej rozliczenia podatkowe zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Dodatkowo w uzupełnieniu z 30 marca 2021 r. Wnioskodawczyni poprosiła o odpowiedź jak prawidłowo powinna opodatkować swój dochód z renty w zeznaniach podatkowych za okres od 1 stycznia 2018 r. – 31 grudnia 2020 r., tj. za lata podatkowe: 2018, 2019 i 2020. W dniu 5 czerwca 2018 r. Wnioskodawczyni wróciła do Polski i od tego dnia do dnia dzisiejszego niezmiennie zamieszkuje wyłącznie w Polsce – w (…). Już w 2018 roku Wnioskodawczyni przebywała w Polsce powyżej 183 dni i od 5 czerwca 2018 r. tu jest centrum Jej interesów życiowych. Obydwie renty, które Wnioskodawczyni otrzymuj są to renty z tytułu absolutnej niezdolności do pracy. Ponieważ nie zmienia się Jej źródło dochodu i miejsce zamieszkania, otrzymana interpretacja będzie dla Niej wskazówką, jak prawidłowo wypełniać swoje obowiązki podatkowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy dochód brutto z renty otrzymywanej z Islandii podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, to jest w kraju stałego zamieszkania Wnioskodawczyni?
2. Czy opodatkowanie tego dochodu w Polsce powinno nastąpić według skali podatkowej bez stosowania metod unikania podwójnego opodatkowania: to jest wyłączenia z progresją lub proporcjonalnego odliczenia?
3. Czy przepisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Polską i Islandią dopuszczają odmienną interpretację treści tych przepisów przez każde z umawiających się państw w zakresie opodatkowania dochodu z renty z tytułu niezdolności do pracy?
4. Czy Wnioskodawczyni powinna wystąpić do naczelnika urzędu skarbowego, zgodnie z miejscem zamieszkania w Polsce, o certyfikat rezydencji zawierający informację od kiedy jest polskim rezydentem podatkowym i przekazać go islandzkim instytucjom w celu otrzymania zwrotu pobranego podatku od renty za lata 2018 – 2020 i zaprzestania pobierania go w przyszłości?
5. Czy od otrzymywanej renty Wnioskodawczyni powinna wpłacać zaliczki na podatek w Polsce według stawki 17%, a jeżeli tak, to w jaki sposób należy przeliczyć wartość islandzkiej korony na polskie złote będące podstawą obliczenia zaliczki?
6. Czy zaliczki powinny być wpłacane także wówczas, gdy płatnicy renty bezwzględnie potrącają podatek w ciągu roku a dokonują jego zwrotu na wniosek dopiero po zakończeniu roku podatkowego?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania Nr 1, 2, 5 i 6. W zakresie pytań Nr 3 i 4 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni,

1. Ponieważ na stałe Wnioskodawczyni zamieszkuje w Polsce renta otrzymywana z Islandii powinna być opodatkowana wyłącznie w Polsce.
2. Podatek winien być obliczony według obowiązującej w danym roku skali podatkowej, bez stosowania metod unikania podwójnego opodatkowania i odejmowania podatku zapłaconego w Islandii.
3. Przepisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinny być jednakowo interpretowane przez obydwie strony umowy w zakresie tego samego rodzaju dochodu. Ponieważ Wnioskodawczyni zamieszkuje w Polsce to wyłącznie w Polsce powinien być opodatkowany Jej dochód z renty z tytułu niezdolności do pracy.
4. Wnioskodawczyni powinna wystąpić do Naczelnika Urzędu Skarbowego (…) o certyfikat rezydencji podatkowej i przesłać go władzom skarbowym w Islandii z wnioskiem o zwrot podatku pobranego od dochodu z renty za lata 2018 – 2020, a w Polsce złożyć korektę zeznań podatkowych.
5. Od otrzymywanej renty w koronach islandzkich Wnioskodawczyni powinna wpłacać zaliczki na podatek według stawki 17% po przeliczeniu korony islandzkiej na złote polskie według średniego kursu NBP (tabela kursów średnich walut obcych) z dnia poprzedzającego wpływ renty na rachunek bankowy.
6. W przypadku potrącania podatku przez islandzkiego płatnika renty, rozliczenia podatku Wnioskodawczyni dokona w Polsce po zakończonym roku podatkowym i zwrocie podatku przez islandzki urząd skarbowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania renty z Islandii – jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej opodatkowania w Polsce renty otrzymanej w okresie od kwietnia do 4 czerwca 2018 r.;
  

• nieprawidłowe – w części dotyczącej obowiązku wpłaty zaliczek w przypadku pobierania podatku przez islandzki organ rentowy;
  

• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  
  

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Tym samym, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu dana osoba musi posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że od 2007 roku Wnioskodawczyni mieszkała i pracowała w Islandii. W 2017 roku zachorowała na nieuleczalną chorobę (stwardnienie zanikowe boczne) i od kwietnia 2018 roku została rencistką. Wnioskodawczyni otrzymuje rentę z Islandii z dwóch źródeł: z instytucji będącej odpowiednikiem polskiego ZUS-u i funduszu emerytalnego. Obydwie renty, które Wnioskodawczyni otrzymuje są to renty z tytułu absolutnej niezdolności do pracy. Od wypłacanej renty islandzkiej instytucje potrącają obowiązujący tam podatek a tamtejszy urząd skarbowy, podobnie jak w Polsce, dokonuje rocznego rozliczenia podatku. W dniu 5 czerwca 2018 r. Wnioskodawczyni wróciła na stałe do Polski i od tego dnia do dnia dzisiejszego niezmiennie zamieszkuje wyłącznie w Polsce. Już w 2018 roku Wnioskodawczyni przebywała w Polsce powyżej 183 dni i od 5 czerwca 2018 r. tu jest centrum Jej interesów życiowych. W Polsce nie ma żadnego źródła przychodów.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia opodatkowania renty z tytułu niezdolności do pracy na terytorium Polski.

Zatem, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Islandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Reykjaviku 19 czerwca 1998 r. (Dz. U. z 1999 r., Nr 79, poz. 890, z późn. zm.).

W myśl art. 18 polsko – islandzkiej umowy o unikania podwójnego opodatkowania, z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2, emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, z tytułu jej wcześniejszej pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, w którym odbiorca emerytury ma miejsce zamieszkania.

Z powyższego przepisu wynika, że emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, z tytułu jej wcześniejszej pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w państwie, w którym odbiorca emerytury ma miejsce zamieszkania.

Jak wynika z treści wniosku, do 5 czerwca 2018 r. Wnioskodawczyni posiadała miejsce zamieszkania w Islandii, dopiero 5 czerwca 2018 r. przeprowadziła się do Polski i przeniosła swój ośrodek interesów życiowych. Rentę Wnioskodawczyni otrzymuje od kwietnia 2018 r.

Tym samym, renta otrzymana od kwietnia 2018 r. do 4 czerwca 2018 r. nie podlegała opodatkowaniu w Polsce, bowiem w tym okresie Wnioskodawczyni posiadała miejsce zamieszkania w Islandii. Natomiast renta z tytułu niezdolności do pracy wypłacana od 5 czerwca 2018 r. do 31 grudnia 2020 r. Wnioskodawczyni jako osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce. Zatem od momentu, gdy Wnioskodawczyni posiada stałe miejsce zamieszkania w Polsce, ww. renta nie podlega opodatkowaniu w Islandii, nie wystąpi podwójne opodatkowanie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych (art. 12 ust. 7 ww. ustawy).

Natomiast w myśl art. 35 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy – od wypłacanych przez nie emerytur i rent, pomniejszonych o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b).

Na mocy art. 44 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników z emerytur i rent z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – przed upływem terminu określonego na złożenie zeznania, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust. 3a ww. ustawy).

W odniesieniu natomiast do przeliczenia przychodów w walucie obcej na walutę krajową należy stwierdzić, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 11a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

Powołany wyżej przepis wskazuje na zasadę przeliczania przychodów w walucie obcej na walutę krajową, stwierdzając, że przychody te przelicza się przy uwzględnieniu średniego kursu waluty obcej (tu: korony islandzkie) ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

W związku z powyższym, dla celów prawidłowego obliczenia w złotych polskich wysokości renty oraz zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tej renty Wnioskodawczyni powinna przeliczyć na polskie złote renty przyznane w koronie islandzkiej według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu stosownie do art. 11a ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Stosownie natomiast do art. 45 ust. 3a tej ustawy, jeżeli podatnik, obliczając podatek należny, dokonał odliczeń od dochodu, podstawy obliczenia podatku lub podatku, a następnie otrzymał zwrot odliczonych kwot (w całości lub w części), w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym otrzymał ten zwrot, dolicza odpowiednio kwoty poprzednio odliczone.

Powołany powyżej art. 45 ust. 3a ustawy, wskazuje jednoznacznie, że w roku podatkowym, w którym nastąpił zwrot podatku uprzednio odliczonego – należy dokonać doliczenia tego podatku w zeznaniu rocznym.

Przepis ten ma zatem zastosowanie wyłącznie w sytuacji gdy podatnik otrzymał zwrot podatku, który w wyniku zastosowania metody unikania podwójnego opodatkowania został uprzednio odliczony na mocy art. 27 ust. 9 lub art. 27 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, uznać należy, że w sytuacji gdy w 2020 r. Wnioskodawczyni otrzyma z Islandii zwrot podatku pobranego od świadczenia, które w latach 2018-2020 zgodnie z umową polsko – islandzką powinno podlegać opodatkowaniu wyłącznie w miejscu zamieszkania, tj. w Polsce, i do którego to świadczenia nie miała zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania, o której mowa w art. 27 ust. 9 lub 9a ustawy, to w zeznaniu podatkowym składanym za 2020 r. Wnioskodawczyni nie powinna dokonywać doliczenia na podstawie art. 45 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionej sytuacji właściwym więc będzie dokonanie korekty zeznań złożonych za lata 2018-2020 i wykazanie w nich rent otrzymywanych w tych latach bez zastosowania metody unikania podwójnego opodatkowania.

Stosownie bowiem do art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji (art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej).

Jednocześnie podkreślić należy, że zgodnie z art. 3 pkt 5 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach - rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika zatem, że podatnik może skorygować uprzednio złożone zeznanie. Korekta ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej pozycji zeznania - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie zeznania polega na ponownym - poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonego zeznania.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, że:

Ad. 1 i 2

Otrzymana renta w okresie od kwietnia 2018 r. do 4 czerwca 2018 r. nie podlegała opodatkowaniu w Polsce. Opodatkowaniu na terytorium Polski podlega przyznana renta wypłacana od 5 czerwca 2018 r. do 31 grudnia 2020 r. Dochody te podlegają opodatkowaniu według zasad określonych w art. 27 ust. 1 ww. ustawy (skala podatkowa) i powinny zostać wykazane oraz rozliczone w zeznaniu rocznym (PIT-36), o którym mowa w art. 45 ust. 1 tej ustawy. Zatem w zeznaniach podatkowych składanych za ten okres Wnioskodawczyni powinna w całości wykazać rentę otrzymywaną z Islandii. W zeznaniach tych nie należało uwzględniać metody unikania podwójnego opodatkowania, bowiem przedmiotowe dochody zgodnie z cytowaną umową podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, tj. w Polsce i tym samym nie występuje ich podwójne opodatkowanie.

Ad. 5 i 6

Jeżeli renta wypłacana jest za pośrednictwem polskiego płatnika i od wypłaconej renty zagranicznej, instytucja wypłacająca na terytorium Polski pobiera podatek i odprowadza go do polskiego urzędu skarbowego, to Wnioskodawczyni zaliczek na podatek po raz kolejny odprowadzać nie powinna. Obowiązek odprowadzenia zaliczek na podatek występuje tylko wówczas, gdy instytucja wypłacająca na terytorium Polski nie pobrała i nie odprowadziła zaliczek na podatek na terytorium Polski. W takiej sytuacji Wnioskodawczyni jest obowiązana wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad wskazanych w art. 44 ust. 1a pkt 2 w zw. z art. 44 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku, gdy renta wypłacana jest w walucie zagranicznej oraz wypłata następuje bez pośrednictwa polskiego płatnika to dla celów prawidłowego obliczenia w złotych polskich wysokości emerytury oraz zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tej emerytury Wnioskodawczyni powinna przeliczyć emeryturę na polskie złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu stosownie do art. 11a ust. 1 ww. ustawy. Zaliczki powinny być wpłacane także wówczas, gdy instytucje islandzkie bezwzględnie potrącają podatek w ciągu roku a dokonują jego zwrotu na wniosek dopiero po zakończeniu roku podatkowego. Podatek nie jest bowiem odprowadzany do polskiego urzędu skarbowego, lecz do organu skarbowego w Islandii. W sytuacji niewłaściwego zastosowania metody o unikaniu podwójnego opodatkowania poprzez odliczenie podatku zapłaconego w Islandii, Wnioskodawczyni winna dokonać korekty zeznań złożonych za lata 2018-2020, i wykazać w nich renty otrzymywane w tych latach oraz podatku bez zastosowania metody unikania podwójnego opodatkowania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w części dotyczącej opodatkowania w Polsce renty otrzymanej w okresie od kwietnia do 4 czerwca 2018 r. oraz w części dotyczącej obowiązku wpłaty zaliczek w przypadku pobierania podatku przez islandzki organ rentowy jest nieprawidłowe, natomiast w pozostałym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43 – 300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.