Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.224.2021.2.KF
z 17 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 17 lutego 2021 r. (data wpływu 19 lutego 2021 r.), uzupełnionym pismami z 31 marca 2021 r. (data wpływu 1 kwietnia 2021 r.) oraz z 11 maja 2021 r. (wg daty wpływu), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości rozliczenia jako osoba samotnie wychowująca dzieci – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości rozliczenia jako osoba samotnie wychowująca dzieci.

W związku z tym, że złożony wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z 5 maja 2021 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.224.2021.1.KF, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane 5 maja 2021 r., skutecznie doręczono 7 maja 2021 r., natomiast 11 maja 2021 r. do tut. organu wpłynęło pismo będące odpowiedzią na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni zwraca się z uprzejmą prośbą o wydanie interpretacji indywidualnej o uznanie Jej matką samotnie wychowującą dzieci.

Wnioskodawczyni jest matką (…) córki i (…) syna, jest osobą rozwiedzioną od maja 2018 roku, samotną i niepozostającą w żadnym związku, osiągającą od 2018 r. dochody z tytułu umowy o pracę, opodatkowane zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z wyrokiem Sądu (…) z 2018 r. władza rodzicielska nad małoletnimi dziećmi powierzona została obojgu rodzicom, opieka naprzemienna, (pół miesiąca u Wnioskodawczyni i pół u taty dzieci). Dziećmi Zainteresowana opiekuje się na co dzień, przez co stale uczestniczy w ich wychowaniu pomagając im decydować lub współdecydować o ważnych dla nich bieżących sprawach, takich jak wybór szkoły czy zajęć pozalekcyjnych. Robi to samodzielnie bez niczyjej pomocy.

Wnioskodawczyni poświęca dzieciom maksymalną ilość czasu, dzięki czemu zaspokaja ich potrzeby psychiczne. Rozwija zainteresowania dzieci, jak i chęć poznawania innych miejsc, środowisk i kultur i w tym celu spędza z nimi wspólnie wakacje, ferie oraz organizuje wyjazdy weekendowe. Spożywa z nimi wspólnie posiłki, dzieci mają swoje pokoje, ubrania, książki jak i tablice z obowiązkami dla każdego z nich.

Wnioskodawczyni bierze aktywny udział w edukacji dzieci, w tym pomaga w odrabianiu lekcji, kontroluje zeszyty i kontaktuje się z nauczycielami, uczestniczy w zebraniach szkolnych, zawozi i odbiera dzieci z zajęć pozalekcyjnych, jak i uczestniczy w zawodach sportowych, w których Jej córka bierze udział.

Zainteresowana podczas wspólnie spędzanego czasu zaspokaja wszystkie potrzeby materialne dziecka, dobrowolnie (poza alimentami 200 PLN) ponosi koszty zakupu odzieży, obuwia, sprzętu sportowego i pomocy szkolnych, jak i koszty wyposażenia i utrzymania części domu związane z ich pobytem. Pokrywa również koszty leczenia dzieci oraz zawozi je na wizyty lekarskie takie jak ortodonta.

Wnioskodawczyni wyjaśnia, iż w czasie kiedy zajmuje się dziećmi robi to samodzielnie, bez niczyjej pomocy. Tym samym uważa, że pełni rolę rodzica opiekującego się oraz wychowującego swoje dzieci samotnie.

Jako rodzice Wnioskodawczyni i ojciec dzieci nie wychowują i nie opiekują się dziećmi „wspólnie” (tj. w tym samym czasie i miejscu), ale każde z nich odrębnie, w wyznaczonym czasie, bez udziału drugiego z rodziców, to przyjąć należy, że proces wychowywania dzieci realizowany jest przez każdego z rodziców „samotnie”. Wobec braku wymogu samotnego wychowywania dziecka przez cały rok podatkowy nie może też mieć znaczenia prawnego szczegółowe procentowe określenie czasu faktycznie spędzonego z dzieckiem w ciągu roku czy też stopień rzeczywistego zaangażowania w proces wychowania dziecka.

Wnioskodawczyni uważa, iż spełnia warunki zawarte w art. 6 ust. 4 u.p.d.o.f. przewidziane dla osoby samotnie wychowującej dzieci, a w konsekwencji przysługuje Jej prawo do preferencyjnego rozliczenia się z podatku dochodowego od osób fizycznych od roku 2018, do chwili zmiany stanu faktycznego lub zmian w prawie podatkowym jako osobie samotnie wychowującej dziecko, spełnia wszystkie warunki przewidziane do skorzystania z możliwości obliczenia podatku w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dzieci (art. 6 ust. 4 u.p.d.o.f.), przepisy nie wymagają, by być samotnym rodzicem przez cały rok.

W 2019 r. Wnioskodawczyni zwróciła się do tut. Organu o interpretację indywidualną (…) i wtedy stanowisko nie było Jej przychylne. Sprawa trafiła do Sądu Administracyjnego w (…) gdzie interpretacja Fiskusa została zaskarżona. Sąd oceniając znaczenie użytego w art. 6 ust. 4 u.p.d.f. pojęcia „osoby samotnie wychowującej dzieci” miał na uwadze nowelizację tego przepisu, która od 1 stycznia 2011 r., nadała nową treść odnośnej regulacji. W wyniku nowelizacji zmianie uległa jej treść, ponieważ w skutek uchylenia ust. 5 u.p.d.f., wyeliminowana została legalna definicja pojęcia „osoby samotnie wychowującej dzieci” co stworzyło możliwość miejsca dla nowej wykładni art. 6 ust. 4 u.p.d.f. Obecne brzmienie art. 6 ust. 4 u.p.d.f. nie daje podstaw do twierdzenia, że status osoby samotnie wychowującej dziecko został zastrzeżony jedynie dla jednego z rodziców. Przepis wskazuje tylko, że rodzic chcący skorzystać z ulgi musi „w roku podatkowym samotnie wychowywać dzieci”, zostało przez Sąd podkreślone iż nie wychowuje wspólnie (w tym samym czasie i miejscu) dzieci. Powyższa wykładnia art. 6. ust. 4 u.p.d.f. została zaprezentowana m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 kwietnia 2017 roku sygn. akt II FSK 573/15.

Na powyższe, Krajowa Informacja Skarbowa złożyła skargę kasacyjną (…) do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, gdzie sprawa otrzymała sygnaturę (…). W związku z COVIDEM na rozpatrzenie w Warszawie Wnioskodawczyni czeka już półtorej roku, i z tego co powiedziano Jej przez telefon w Sądzie w Warszawie jeszcze to potrwa, ponieważ kolejki są długie. Dlatego też zwraca się z uprzejmą prośbą o ponowne rozpatrzenie Jej interpretacji i przychylność w tej sprawie.

Czytając dużo artykułów jednak Sądy Administracyjne coraz częściej kwestionują pogląd Fiskusa o nieprzyznawaniu statusu samotnego rodzica. Przełomem w tej sprawie był wyrok NSA z kwietnia 2018 r. (sygn. II FSK 573/15). Sąd uznał, że jeśli rodzice zajmują się dzieckiem w systemie opieki naprzemiennej, to oboje mają prawo do rozliczenia na preferencyjnych zasadach.

Fiskus zmienił ostatnio interpretację, ponieważ przegrał przed sądem (0112-KDIL3-2.4011.256.2017.8.MKA). Sprawa dotyczyła ojca, który zajmuje się 16-letnim synem w weekendy, a często przez cały tydzień i aktywnie uczestniczy w jego wychowaniu.

W wyroku z dnia 12 stycznia 2021 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uznał, iż brzmienie art. 6 ust. 4 u.p.d.o.f. nie zawiera zastrzeżenia, że chodzi wyłącznie o jednego z rodziców, stąd status osoby samotnie wychowującej dzieci może mieć każde z rodziców rozwiedzionych spełniających pozostałe wymagania określone w tym przepisie.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 25 lutego 2009 r. (III SA/Wa 2498/08) wskazał, że: Ustawowa definicja osoby samotnie wychowującej (...) nie odwołuje się w żadnym zakresie do tego, czy drugi rodzic żyje oraz gdzie mieszka. Nie odnosi się również do tego (z wyjątkiem małżeństw), czy tylko jedno z rodziców posiada władzę rodzicielską, czy też taką władzą dysponują obydwoje. Stąd samotność w znaczeniu potocznym to życie bez innej osoby, a samotny na tle art. 6 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych to matka lub ojciec danego dziecka bez męża lub żony. Przytoczył również rozstrzygnięcie Naczelnego Sąd Administracyjnego z dnia 20 maja 2020 r., sygn. akt II FSK, zgodnie z którym literalna, celowościowa i systemowa wykładania art. 6 ust. 4 u.p.d.o.f. prowadzi do wniosku, że określone w tym przepisie kryterium samotnego wychowywania dzieci jest spełnione również wtedy, gdy rozwiedziony rodzic wychowuje dzieci naprzemiennie z drugim rodzicem, tj. w odosobnieniu od drugiego rodzica oraz bez jego udziału wykonuje czynności stanowiące proces wychowania w innym miejscu i czasie niż drugi rodzic. Sygnatura akt: II FSK 752/18.

W wyroku wydanym 20 maja 2020 r. na posiedzeniu niejawnym nie zgodził się, że naprzemiennej opieki sprawowanej nad dziećmi przez rozwiedzionych rodziców nie można utożsamiać z samotnym ich wychowywaniem. W ocenie NSA, jeśli rozwiedziony rodzic nie wykonuje w tym samym czasie i w tym samym miejscu, przy współudziale drugiego rodzica czynności wychowawczych, to wręcz nielogiczne jest twierdzenie, że czynią to wspólnie. Ustawodawca nie zastrzegł wprost, że z ulgi może korzystać tylko jeden z rozwiedzionych rodziców. Ważny jest też cel jej wprowadzenia wpisujący się w idee prorodzinnej polityki państwa. Przy czym „podatkowe” eliminowanie jednego z rodziców z procesu wychowawczego byłoby zaprzeczeniem jej realizacji. Wyrok jest prawomocny. Sygnatura akt: II FSK 383/20.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni prosi o uznanie Jej za matkę samotnie wychowującą dzieci od 2018 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni kwalifikuje się jako samotna matka, a tym samym ma możliwość rozliczenia/opodatkowania dochodów na zasadach przewidzianych dla osób samotnie wychowujących dzieci?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma prawo być uznana statusem samotnej matki i nie ma przeciwskazań do rozliczenia się jako osoba samotnie wychowująca, ponieważ spełnia warunki:

• jest rozwiedziona,
• samotnie wychowuje dzieci przez czas kiedy są u Niej,
• dzieci są zameldowane razem z Nią.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), od dochodów rodzica lub opiekuna prawnego, podlegającego obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, będącego panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów, lub osobą pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności, jeżeli ten rodzic lub opiekun w roku podatkowym samotnie wychowuje dzieci:

1. małoletnie,
2. bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
3. do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym i nauce lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b lub uzyskały przychody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 148, w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej

– podatek może być określony, z zastrzeżeniem ust. 8, na wniosek wyrażony w rocznym zeznaniu podatkowym, w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy dochodów osoby samotnie wychowującej dzieci, z uwzględnieniem art. 7, z tym że do sumy tych dochodów nie wlicza się dochodów (przychodów) opodatkowanych w sposób zryczałtowany na zasadach określonych w tej ustawie.

W myśl art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Natomiast stosownie do art. 6 ust. 9 cyt. ustawy, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Ponadto, art. 6 ust. 10 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. – stanowił, że sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania do podatników, którzy wniosek, wyrażony w zeznaniu podatkowym, określony w ust. 2 i 4, złożą po terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1.

Z powyższego wynika, że ustawodawca uzależnił prawo do skorzystania z preferencyjnych zasad obliczania podatku dochodowego dla osób samotnie wychowujących dzieci od spełnienia łącznie następujących warunków:

• posiadania statusu osoby samotnie wychowującej dziecko,
• wychowywania samotnie w roku podatkowym dzieci (dziecka).
  
  

Z istoty pojęcia „osoby samotnie wychowującej dziecko” wynika, że jest to osoba, która w określonej sytuacji, w określonym czasie zupełnie sama (bez udziału drugiej osoby) zajmuje się wychowywaniem dziecka, stale troszczy się o jego byt materialny i rozwój emocjonalny. Przepis art. 6 ust. 4 ustawy wymienia enumeratywnie osoby, którym przysługuje status osób samotnie wychowujących dzieci, odwołując się zarówno do statusu cywilnoprawnego osoby wychowującej dzieci (panna, kawaler, wdowa, wdowiec, rozwódka, rozwodnik), jak również do tego, że osoba ta musi faktycznie wychowywać dzieci samotnie, tj. bez wsparcia drugiego z rodziców. Jest to więc taka osoba, która stale troszczy się o byt materialny i rozwój emocjonalny dziecka, bez udziału (wsparcia) drugiej osoby.

Przyjęcie odmiennej wykładni stałoby w sprzeczności z uzasadnieniem wprowadzenia tej ulgi, z którego jednoznacznie wynika, że ustawodawca kierował ją tylko do osób, które samotnie troszczą się o codzienne zaspokojenie potrzeb dzieci, posiadając ściśle określony status cywilny.

Prawo do omawianej preferencji podatkowej będzie przysługiwało jedynie temu z rodziców, czy opiekunów prawnych, który będąc osobą stanu wolnego (za wyjątkiem ściśle w ustawie określonym) faktycznie w roku podatkowym samotnie dziecko wychowuje, czyli sprawuje nad nim samodzielnie ciągłą opiekę, bez udziału drugiego rodzica w procesie wychowawczym.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą rozwiedzioną, matką dwójki małoletnich dzieci. Od 2018 r. Wnioskodawczyni osiąga dochody z tytułu umowy o pracę. Zgodnie z wyrokiem sądu władza rodzicielska nad małoletnimi dziećmi została powierzona obojgu rodzicom, opieka naprzemienna (pół miesiąca u Wnioskodawczyni i pół miesiąca u ojca dzieci). Wnioskodawczyni zajmuje się dziećmi przez część roku bez wsparcia drugiego rodzica. Wnioskodawczyni opiekuje się dziećmi na co dzień, przez co stale uczestniczy w ich wychowaniu, pomagając im decydować lub współdecydować o ważnych dla nich bieżących sprawach, takich jak wybór szkoły czy zajęć pozalekcyjnych. Interesuje się ich nauką, pomaga w odrabianiu lekcji, kontaktuje się z nauczycielami, uczestniczy w zebraniach szkolnych. W domu Wnioskodawczyni dzieci mają swoje pokoje, ubrania, rzeczy osobiste. Wspólnie spożywają posiłki, wykonują powierzone im obowiązki. Zainteresowana dobrowolnie zaspokaja wszystkie potrzeby materialne dzieci, kupuje im ubrania, pomoce szkolne, ponosi koszty wyposażenia i utrzymania części domu związanego z pobytem i wychowaniem dzieci. Dba o ich zdrowie, w przypadku wystąpienia takiej konieczności zawozi je do lekarzy specjalistów. W czasie, kiedy dzieci przebywają z Wnioskodawczynią zajmuje się nimi samodzielnie, bez niczyjej pomocy.

W tym miejscu należy jednoznacznie podkreślić, że wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78 poz. 483 ze zm.), stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą.

Co więcej, zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy. Stąd też, korzystanie z każdej preferencji podatkowej, wymaga spełnienia warunków określonych w przepisach je konstytuujących. Tak więc, przepisy regulujące prawo do preferencyjnego rozliczenia powinny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Zauważyć należy, że Wnioskodawczyni w opisie stanu faktycznego wyraźnie wskazała, że sąd powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi obojgu rodzicom. Zatem, zamiarem sądu było, aby proces wychowywania dzieci przeprowadzony był wspólnie przez matkę i ojca. Konsekwencją orzeczenia sądu jest zatem fakt, że zarówno Wnioskodawczyni jako matka, jak i ojciec dzieci, aktywnie współuczestniczą w wychowaniu wspólnych dzieci, pomimo że nie zamieszkują ze sobą. W opisie stanu faktycznego Wnioskodawczyni wskazała również, że każde z rodziców wychowuje odrębnie dzieci w wyznaczonym czasie, a więc stwierdziła, że ojciec dziecka uczestniczy w procesie ich wychowywania. W rezultacie, w przedmiotowej sprawie nie można przyjąć, że któregokolwiek z rodziców można uznać za osobę samotnie wychowującą dzieci w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, że któremukolwiek z rodziców przysługuje prawo preferencyjnego rozliczenia jako osoba samotnie wychowująca dzieci. Preferencja ta uzależniona jest bowiem nie tylko od stanu cywilnego, ale przede wszystkim od faktycznego samotnego wychowywania dziecka.

Ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawarł definicji pojęcia „wychowywać”, należy odwołać się zatem do jego definicji słownikowych.

„Wychowywać” w słownikowym rozumieniu oznacza: zapewniając byt doprowadzić do osiągnięcia pełnego rozwoju psychicznego i fizycznego. Wychowywanie polega na stałym troszczeniu się o byt materialny dziecka oraz o jego rozwój emocjonalny. Wychowanie dziecka można określić jako kształtowanie osobowości dziecka poprzez kształtowanie jego samodzielności, obowiązkowości, rozwijanie predyspozycji intelektualnych i umiejętności praktycznych, kształtowanie światopoglądu, systemu wartości oraz postaw emocjonalnych. Naprzemienne przebywanie dziecka raz u jednego, raz u drugiego z rodziców nie zmienia faktu, że dziecko wychowywane jest wspólnie przez dwoje rodziców. Nie sposób bowiem uznać, że w tak zorganizowanym trybie naprzemiennego wykonywania władzy rodzicielskiej zachodzą dwa odrębne procesy wychowania, tj. osobny samotny proces przeprowadza ojciec „w swoim czasie”, a zupełnie inny proces wychowywania zachodzi, gdy dziecko zamieszkuje z matką. Wychowania dziecka nie da się „podzielić”, bowiem jest to ciągły i długotrwały proces, na który w tym przypadku składa się wspólna praca obojga rodziców.

Wskazać również należy, że podczas sprawowania opieki przez rodziców stanu wolnego (podobnie jak rodziców pozostających w związku małżeńskim) zawsze, w którymś momencie tygodnia, miesiąca, czy roku, jeden z rodziców pozostaje sam na sam z dzieckiem – nie oznacza to jednak, że rodzice ci samotnie wychowują dziecko.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa podatkowego oraz opisany we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, w sytuacji gdy dwie osoby – Wnioskodawczyni i jej były małżonek – wychowują te same dzieci, wyklucza możliwość uznania, że którakolwiek z tych osób wychowuje dzieci samotnie. Prawo do preferencyjnego opodatkowania dochodów nie przysługuje bowiem wszystkim osobom stanu wolnego posiadającym dzieci własne lub przysposobione, o których mowa w art. 6 ust. 4, a wyłącznie tym, które samotnie wychowują te dzieci. Wnioskodawczyni nie spełnia warunków określonych w art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem nie przysługuje jej status osoby samotnie wychowującej dzieci.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię pism organów podatkowych tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Należy również podkreślić, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Wskazane rozstrzygnięcia zapadły bowiem w innych sprawach i nie mają mocy wiążącej w omawianym przypadku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.