2021.05.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.158.2021.3.MS
z 20 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku (data wpływu 16 lutego 2021 r.) uzupełnionym pismem z 17 kwietnia 2021 r. (data nadania 17 kwietnia 2021 r., data wpływu 17 kwietnia 2021 r.) na wezwanie z 13 kwietnia 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.158.2021.1.MS (data nadania 13 kwietnia 2021 r., data doręczenia 14 kwietnia 2021 r.) oraz pismem z 15 maja 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z brakami formalnymi pismem z 13 kwietnia 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.158.2021.1.MS (data nadania 13 kwietnia 2021 r., data doręczenia 14 kwietnia 2021 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z 17 kwietnia 2021 r. (data nadania 17 kwietnia 2021 r., data wpływu 17 kwietnia 2021 r.) uzupełniono powyższe.

W związku z dalszymi brakami formalnymi telefonicznie wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków wniosku. Pismem z 15 maja 2021 r. uzupełniono braki wniosku.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

5-letni synek Wnioskodawczyni uzyskał w 2020 r. orzeczenie o niepełnosprawności - podstawę jego wydania stanowiło m.in. orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, wydane w 2018 r. przez (…) Poradnię Psychologicznopedagogiczną - zalecono w nim m.in. udział dziecka w terapii logopedycznej. W roku 2021 syn rozpoczął turnus terapii miofunkcjonalnej (usprawniającej aparat mowy), którego koszt udokumentowany został fakturą.

Wnioskodawczyni w uzupełnieniu do wniosku doprecyzowała, że chciałaby skorzystać z ulgi za rok 2021 (zdarzenie przyszłe). Syn rozpoczął terapię w roku bieżącym, a zabieg chirurgiczny przewidziany jest na koniec kwietnia 2021 r. W roku podatkowym, w którym zostały poniesione wydatki, syn pozostawał głównie na utrzymaniu ojca (stąd wszelkie faktury są wystawiane na dane męża), choć nie wyłącznie – Wnioskodawczyni ma przyznane świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia na rzecz opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem, a synek zasiłek pielęgnacyjny i z tych środków również są finansowane liczne terapie dziecka. Orzeczenie o niepełnosprawności nie określa jego stopnia, gdyż dotyczy dziecka poniżej 16 roku życia. Orzeczenie zostało wydane do 3 lutego 2023 r. i określa, że niepełnosprawność datuje się od urodzenia. Zarówno terapia logopedyczna, jak i zabieg chirurgiczny są zabiegami rehabilitacyjnymi i zostały zlecone przez lekarzy specjalistów (odpowiednio ortodontę i chirurga szczękowo-twarzowego). Syn jest dzieckiem z niepełnosprawnością sprzężoną, w przypadku którego wada genetyczna odpowiada za znaczną większość dysfunkcji. Nieprawidłowa budowa anatomiczna w obrębie przyczepu wędzidełka podjęzykowego spowodowała uszkodzenia podniebienia dolnego oraz uniemożliwia prawidłowe gryzienie, połykanie oraz mówienie. Ponadto u syna zdiagnozowano znaczne zaburzenia przetwarzania słuchowego, mające negatywny wpływ na koncentrację i zdolność przyswajania wiedzy. Stąd terapia logopedyczna przewidziana dla niego przebiega dwutorowo, na bazie:

terapii miofunkcjonalnej, która pozwala odpowiednio skorygować pracę mięśni języka, ust oraz gardła, a zatem usprawnia aparat mowy i ma na celu doprowadzenie do artykulacji w normie wieku,
terapii przetwarzania słuchowego, która koryguje zaburzenia uwagi słuchowej i pamięci sekwencyjnej, co w założeniu przyszłościowo ma poprawić zdolność wypowiedzi, czytania, pisania i przyswajania wiedzy

W roku bieżącym zostały poniesione wydatki na ww. terapie, udokumentowane fakturami. Wydatki, których wniosek dotyczy nie zostały i nie zostaną zwrócone w żadnej formie, jak również nie zostaną zaliczone do KUP, ani odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku. Wnioskodawczyni posiada komplet faktur dokumentujących poniesione wydatki z 15 lutego 2021 r., 8 marca 2021 r., 12 marca 2021 r. Zostały one wystawione przez podmiot Laboratorium (gabinet mioterapeutyczno logopedyczny) na dane ojca dziecka, na którego utrzymaniu w przeważającej mierze pozostaje synek. W nazwach zafakturowanych usług są zawarte odpowiednio: terapia miofunkcjonalna - pakiet spotkań (750 PLN), terapia słuchowa- diagnoza (300 PLN) oraz terapia słuchowa (220 PLN).Faktura za zabieg chirurgiczny zostanie wystawiona przez szpital dopiero po jego wykonaniu na kwotę ok. 2600 PLN.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że pozostaje z mężem w małżeńskiej wspólności majątkowej, prowadzą wspólne gospodarstwo domowe oraz wspólnie rozliczają się w kolejnych latach podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może odliczyć w deklaracji podatkowej za br. koszty ww. turnusu logopedycznego oraz zaleconego przez logopedę zabiegu frenulotomii (podcięcia wędzidełka), wykonanego u dziecka - niezbędnych dla prawidłowego rozwoju mowy?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie ze stanowiskiem NSA z 2011 r., Wnioskodawczyni ma prawo odliczyć terapię i zabieg dziecka – „jeżeli zabieg chirurgiczny stanowi niezbędny i konieczny element zmierzający do przywrócenia ograniczonych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić społecznie przydatną sprawność, to taki zabieg stanowi część rehabilitacji, tj. działania, którego efektem końcowym, jest maksymalne przywrócenie sprawności rehabilitowanemu” (Wyrok NSA z 2011.03.17, sygn. akt II FSK 1927/09)”.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawczyni wydaje się uzasadnione odliczenie poniesionych wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej podczas składania zeznania podatkowego za 2021 rok.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na:

adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
opłacenie tłumacza języka migowego;
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a);
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1455, 1622, 1818 i 2473), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego – art. 26 ust. 7e ww. ustawy.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Ponadto, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 13a ww. ustawy).

Należy również podkreślić, że zgodnie z przywołanymi powyżej przepisami wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej mogą podlegać odliczeniu od dochodu jedynie w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne stosownie do treści art. 26 ust. 7d analizowanej ustawy, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek: orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów. Przy czym nadmienić należy, że w myśl art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają m.in. dzieci niepełnosprawne. Z przepisu art. 26 ust. 7d tejże ustawy nie wynika jednakże, że warunkiem dokonania odliczenia jest dysponowanie stosownym orzeczeniem przez cały rok. Dlatego też orzeczenie o niepełnosprawności wydane w trakcie danego roku podatkowego, nie pozbawia podatnika prawa do dokonania odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne za ten rok. Co do zasady odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik może odliczyć wydatki poniesione po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności. Stąd też wydatki poniesione przez Wnioskodawcę stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności Wnioskodawcy, o których mowa we wniosku, z zastrzeżeniem, że zostaną spełnione pozostałe warunki niezbędne do możliwości skorzystania z tego odliczenia będą mogły podlegać odliczeniu w ramach, tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że 5-letni synek Wnioskodawczyni uzyskał w 2020 r. orzeczenie o niepełnosprawności, podstawę jego wydania stanowiło m.in. orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, wydane w 2018 r. przez (…) Poradnię Psychologicznopedagogiczną. Zalecono w nim m.in. udział dziecka w terapii logopedycznej. W roku 2021 syn rozpoczął turnus terapii miofunkcjonalnej (usprawniającej aparat mowy). Syn Wnioskodawczyni rozpoczął terapię w roku bieżącym, a zabieg chirurgiczny przewidziany jest na koniec kwietnia 2021 r. Syn pozostawał głównie na utrzymaniu ojca (stąd wszelkie faktury są wystawiane na dane męża), choć nie wyłącznie – Wnioskodawczyni ma przyznane świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia na rzecz opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem, a synek zasiłek pielęgnacyjny i z tych środków również są finansowane liczne terapie dziecka. Orzeczenie zostało wydane do 3 lutego 2023 r. i określa, że niepełnosprawność datuje się od urodzenia. Zarówno terapia logopedyczna, jak i zabieg chirurgiczny są zabiegami rehabilitacyjnymi i zostały zlecone przez lekarzy specjalistów (odpowiednio ortodontę i chirurga szczękowo-twarzowego). Syn jest dzieckiem z niepełnosprawnością sprzężoną, w przypadku którego wada genetyczna odpowiada za znaczną większość dysfunkcji. Ponadto u syna zdiagnozowano zaburzenia przetwarzania słuchowego, mające negatywny wpływ na koncentrację i zdolność przyswajania wiedzy. Stąd terapia logopedyczna przewidziana dla niego przebiega dwutorowo, na bazie: terapii miofunkcjonalnej, która pozwala odpowiednio skorygować pracę mięśni języka, ust oraz gardła, a zatem usprawnia aparat mowy i ma na celu doprowadzenie do artykulacji w normie wieku oraz terapii przetwarzania słuchowego, która koryguje zaburzenia uwagi słuchowej i pamięci sekwencyjnej, co w założeniu przyszłościowo ma poprawić zdolność wypowiedzi, czytania, pisania i przyswajania wiedzy. W roku bieżącym poniesione wydatki na ww. terapie zostały udokumentowane fakturami. Wnioskodawczyni pozostaje z mężem w małżeńskiej wspólności majątkowej, prowadzą wspólne gospodarstwo domowe oraz wspólnie się rozliczają.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy może odliczyć poniesione wydatki na turnus logopedyczny syna oraz zalecony przez logopedę zabieg frenulotomii.

W kwestii odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na turnus logopedyczny oraz zabieg frenulotomii, które nie zostały sfinansowane (dofinansowane) w jakiejkolwiek formie, są odpowiednio udokumentowane i były zalecane przez lekarzy specjalistów (ortodontę i chirurga szczękowo-twarzowego), należy wskazać, że przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, stanowi m.in., że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi, są wydatki poniesione na odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Tutejszy Organ podziela stanowisko powszechnie reprezentowanie w orzecznictwie (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1395/10), że przepisy o ulgach podatkowych, jako przewidujące wyjątki od zasady powszechnego opodatkowania, powinny być interpretowane ściśle. Szerokie rozumienie pojęcia „zabiegu rehabilitacyjnego” prowadziłoby do objęcia ulgą podatkową znakomitej części zabiegów operacyjnych, skoro pojęcie to spełnia kryteria definicji słownikowych pojęcia „rehabilitacja”.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne. W celu analizy zasadności odliczenia dokonanego na podstawie tegoż przepisu należy zdefiniować pojęcie rehabilitacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezoterapię.

Dokonując wykładni art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że kontekst, w którym ustawodawca wymienił odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne ma zasadnicze znaczenie dla wyjaśnienia, jakiego rodzaju zabiegów ulga ta dotyczy. Okoliczność, że odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne, jako podlegająca odliczeniu od dochodu, została wymieniona w punkcie, który przewiduje odliczenie odpłatności za pobyt w różnego rodzaju ośrodkach zajmujących się rehabilitacją leczniczą oznacza, że reguluje on kompleksowo odliczenia od dochodu wydatków poniesionych za pobyt i leczenie oraz za zabiegi rehabilitacyjne wykonane w tego rodzaju zakładach.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg” i „rehabilitacja”. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego terapia logopedyczna oraz zalecony przez logopedę zabieg frenulotomii (podcięcia wędzidełka), z których korzysta i będzie korzystał syn Wnioskodawczyni są zabiegami rehabilitacyjnymi, pozwolą skorygować pracę mięśni języka, ust oraz gardła, a zatem usprawnią aparat mowy oraz skorygują zaburzenia uwagi słuchowej i pamięci sekwencyjnej. Ponadto zabiegi te są zlecone przez lekarzy specjalistów.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że poniesiona przez Wnioskodawczynię odpłatność za ww. zabiegi stanowi tytuł do odliczenia tychże wydatków od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej w zeznaniu podatkowym za 2021 rok.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin