2021.05.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.117.2021.4.AH
z 25 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 marca 2021 r. (data wpływu 22 marca 2021 r.), uzupełnionym 21 maja 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie usług świadczonych przez komplementariusza na podstawie umowy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie usług świadczonych przez komplementariusza na podstawie umowy.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 19 maja 2021 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.117.2021.3.AH, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 21 maja 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa („Wnioskodawca”) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, posiadającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Komplementariuszem wnioskodawcy jest X. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością („Komplementariusz”), który również jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, posiadającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pozostali wspólnicy wnioskodawcy tj. komandytariusze będący osobami fizycznymi, podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na mocy postanowień umowy spółki Wnioskodawcy, Komplementariusz jest jedynym wspólnikiem uprawnionym i zobowiązanym do prowadzenia spraw spółki komandytowej. Obecnie Komplementariusz nie otrzymuje za prowadzenie spraw spółki komandytowej żadnego wynagrodzenia. W tym zakresie wspólnicy Wnioskodawcy zamierzają dokonać zmiany umowy spółki Wnioskodawcy w ten sposób, że za prowadzenie spraw spółki komandytowej Komplementariusz będzie mógł otrzymywać wynagrodzenie na warunkach określonych w odrębnej umowie zawartej pomiędzy Spółką a Komplementariuszem, przy czym zawarcie takiej umowy jako umowy przekraczającej zakres zwykłych czynności, będzie każdorazowo wymagało zgody wspólników wyrażonej w formie uchwały. Planowana zmiana umowy spółki Wnioskodawcy będzie wyrazem umownej modyfikacji reguły wyrażonej w art. 46 w związku z art. 103 § 1 Kodeksu spółek handlowych i nastąpi zgodnie z art. 37 § 1 Kodeksu spółek handlowych, który stanowi, że przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej.

W wyniku dokonanej zmiany umowy spółki, Wnioskodawca po 1 maja 2021 r. zamierza zawrzeć z Komplementariuszem umowę o zarządzanie („Umowa o zarządzanie”), której przedmiotem będzie świadczenie przez Komplementariusza kompleksowej usługi z zakresu zarządzania przedsiębiorstwem i działalnością Wnioskodawcy, polegającej w szczególności na:

stałym analizowaniu otoczenia prawnego, społecznego i gospodarczego działalności Spółki, w celu zapewnienia jak najszybszej reakcji na pojawiające się problemy i zjawiska, które mogą wywierać wpływ na działalność Spółki;
koordynowaniu prac wszystkich komórek organizacyjnych w strukturze Spółki;
monitorowaniu struktury organizacyjnej Spółki w celu bieżącego dostosowywania jej do aktualnych potrzeb;
doskonaleniu funkcjonujących programów motywacyjnych dla pracowników Spółki;
identyfikowaniu zagrożeń i ryzyk związanych z działalnością Spółki oraz niezwłocznym przedstawianiu wspólnikom propozycji zapobiegania ich możliwym skutkom lub ograniczania ich skutków;
corocznym opracowywaniu w formie pisemnej propozycji dotyczących optymalizacji kosztów działalności Spółki oraz przedkładaniu ich w celu zatwierdzenia wspólnikom;
opracowywaniu strategii rozwoju spółki tj. planów inwestycyjnych związanych z bieżącą działalnością lub prowadzonymi pracami badawczo rozwojowymi,
zarządzaniu bieżącym budżetem a także pozyskiwanie zewnętrznych źródeł finansowania w postaci środków kredytowych lub dotacyjnych.

Czynności te będą faktycznie wykonywane przez członków zarządu Komplementariusza oraz inne osoby działające w jego imieniu. Osoby te posiadają ugruntowaną wiedzę i wieloletnie doświadczenie z zakresu zarządzania przedsiębiorstwami. Bazując na tej wiedzy i doświadczeniu Komplementariusz zobowiąże się do wykonania usługi z najwyższą starannością, z uwzględnieniem zawodowego charakteru wykonywanej działalności gospodarczej oraz doświadczenia w zarządzaniu podmiotami działającymi w branży, w której Wnioskodawca prowadzi działalność. Komplementariusz będzie wykonywał swoje obowiązki w sposób niezależny i będzie ponosił związane z tym ryzyko gospodarcze. Odpowiedzialność Komplementariusza z tytułu wykonania Umowy o zarządzanie nie będzie w żaden sposób ograniczona. Za wykonanie powyższej usługi, Komplementariusz będzie otrzymywał comiesięczne wynagrodzenie, w wysokości i na warunkach które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane. Świadczenie usługi w poszczególnych okresach rozliczeniowych będzie dokumentowane fakturami wystawianymi przez Komplementariusza, które będą podstawą do odliczenia przez Wnioskodawcę podatku naliczonego oraz do zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodu. Wartość wypłaconego wynagrodzenia nie przekroczy kwot o których mowa w art. 15e ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie od Komplementariusza opisanej we wniosku kompleksowej usługi zarządzania przedsiębiorstwem i działalnością Wnioskodawcy?

(Pytanie oznaczone we wniosku Nr 2).

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że będzie mu przysługiwać prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie od Komplementariusza opisanej we wniosku kompleksowej usługi zarządzania przedsiębiorstwem i działalnością Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy zmieniającej z 28 listopada 2020 r. (Dz. U. 2020, poz. 2123) najpóźniej z dniem 1 maja 2021 r. spółki komandytowe uzyskują status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych. Umowa o zarządzanie ma zostać zawarta po tej dacie, stąd Wnioskodawca przedstawia stanowisko właściwe dla stanu prawnego, który będzie obowiązywał po dniu 1 maja 2021 r.

Zgodnie z art. 1 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych („updop"), przepisy tej ustawy mają zastosowanie do spółek komandytowych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ilekroć w updop mowa jest o spółce, to w świetle art. 4a pkt 21 lit. c updop, dotyczy to również spółki komandytowej.

Na podstawie art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Podatnik ma zatem prawo zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem że:

są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, lub
są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, oraz
nie są wydatkami wymienionymi w art. 16 ust. 1 updop.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, wyłączając te enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostaną w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, bądź też służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Na gruncie tej analizy, kosztami uzyskania przychodów będą wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest doprowadzenie bezpośrednio lub pośrednio do powstania lub zwiększenia przychodu (tak m. in. wyrok NSA z dnia 28.01.2015 r. sygn. akt II FSK 3197/12).

Wydatki, które w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie ponosił na rzecz Komplementariusza będą niewątpliwie służyły uzyskiwaniu przez Wnioskodawcę przychodów oraz zabezpieczeniu ich źródła. Wydatki te nie podlegają również wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 updop. Podstawowym celem poniesienia tych wydatków będzie usprawnienie oraz zoptymalizowanie procesów dotyczących zarządzania przedsiębiorstwem i działalnością Wnioskodawcy. Są to typowe działania podejmowane przez przedsiębiorców w celu zwiększenia ich rentowności oraz konkurencyjności. Bez podejmowania tych działań trudno dziś sobie wyobrazić prawidłowe zarządzanie firmą.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w indywidulanych interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (tak m.in. interpretacja indywidualna z dnia 25 kwietnia 2018 r. 0114.KDIP2-2.4010.86.2018.JG).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na mocy art. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r. poz. 2123; dalej: „Ustawa nowelizująca”) przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”) mają, co do zasady, zastosowanie również do spółek komandytowych.

Zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, przepisy ustawy mają również zastosowanie do spółek komandytowych i spółek komandytowo-akcyjnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z powyższym uległa również zmianie definicja spółki, przez którą, od dnia 1 stycznia 2021 r. zgodnie z art. 4a pkt 21 lit. c ustawy o CIT, należy również rozumieć, spółki, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1 i 1a, mające siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ustawodawca przewidział jednak odstępstwo od tej zasady. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 Ustawy nowelizującej, w przypadku spółek komandytowych oraz spółek jawnych, które z dniem1 stycznia 2021 r. uzyskały status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, oraz

w zakresie uzyskanych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatników podatku dochodowego od osób fizycznych przychodów i poniesionych kosztów związanych z uczestnictwem w tej spółce, w tym z tytułu objęcia (nabycia) i zbycia udziałów tej spółki, wystąpienia z tej spółki lub jej likwidacji, przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się począwszy od dnia 1 stycznia 2021 r., z zastrzeżeniem ust. 2.

Jak wynika z art. 12 ust. 2 Ustawy nowelizującej, spółka komandytowa może postanowić, że przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do tej spółki oraz przychodów i kosztów związanych z uczestnictwem w tej spółce począwszy od dnia 1 maja 2021 r. W takim przypadku spółka komandytowa uzyskuje status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych z dniem 1 maja 2021 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawcą jest Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa. Komplementariuszem wnioskodawcy jest X. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Na mocy postanowień umowy spółki Wnioskodawcy, Komplementariusz jest jedynym wspólnikiem uprawnionym i zobowiązanym do prowadzenia spraw spółki komandytowej. Obecnie Komplementariusz nie otrzymuje za prowadzenie spraw spółki komandytowej żadnego wynagrodzenia. W tym zakresie wspólnicy Wnioskodawcy zamierzają dokonać zmiany umowy spółki Wnioskodawcy w ten sposób, że za prowadzenie spraw spółki komandytowej Komplementariusz będzie mógł otrzymywać wynagrodzenie na warunkach określonych w odrębnej umowie zawartej pomiędzy Spółką a Komplementariuszem, przy czym zawarcie takiej umowy jako umowy przekraczającej zakres zwykłych czynności, będzie każdorazowo wymagało zgody wspólników wyrażonej w formie uchwały. Planowana zmiana umowy spółki Wnioskodawcy będzie wyrazem umownej modyfikacji reguły wyrażonej w art. 46 w związku z art. 103 § 1 Kodeksu spółek handlowych i nastąpi zgodnie z art. 37 § 1 Kodeksu spółek handlowych, który stanowi, że przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej.

Czynności wymienione w powyższej umowie będą faktycznie wykonywane przez członków zarządu Komplementariusza oraz inne osoby działające w jego imieniu. Osoby te posiadają ugruntowaną wiedzę i wieloletnie doświadczenie z zakresu zarządzania przedsiębiorstwami. Komplementariusz będzie wykonywał swoje obowiązki w sposób niezależny i będzie ponosił związane z tym ryzyko gospodarcze. Odpowiedzialność Komplementariusza z tytułu wykonania Umowy o zarządzanie nie będzie w żaden sposób ograniczona. Za wykonanie powyższej usługi, Komplementariusz będzie otrzymywał comiesięczne wynagrodzenie, w wysokości i na warunkach które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane. Wartość wypłaconego wynagrodzenia nie przekroczy kwot o których mowa w art. 15e ust. 12 ustawy o CIT.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia czy będzie mu przysługiwać prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie od Komplementariusza opisanej we wniosku kompleksowej usługi zarządzania przedsiębiorstwem i działalnością Wnioskodawcy.

W tak opisanym zdarzeniu przyszłym należy uznać, że wskazane we wniosku wydatki jakie Wnioskodawca poniesie na rzecz komplementariusza – odrębnego podmiotu gospodarczego, służą uzyskaniu przez Wnioskodawcę przychodów oraz zabezpieczeniu tego źródła przychodów. Wydatki te nie podlegają także wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Tym samym wskazane we wniosku wydatki mogą co do zasady stanowić koszt podatkowy Spółki komandytowej, pod warunkiem należytego ich udokumentowania. Zauważyć jednakże należy, że należność za wskazane we wniosku usługi, tj. usługi zarzadzania, objęta jest dyspozycją art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W myśl bowiem tego przepisu podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Przy czym, w myśl art. 15e ust. 12 ustawy o CIT, przepis ust. 1 stosuje się do nadwyżki wartości kosztów wskazanych w tym przepisie, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w ust. 11, przekraczającej w roku podatkowym łącznie kwotę 3.000.000 zł. Jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250.000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku, wynagrodzenie wypłacane na rzecz Komplementariusza nie przekroczy kwoty o której mowa w art. 15e ust. 12 ustawy o CIT, to w takiej sytuacji nie znajdzie zastosowanie ograniczenie wynikające z art. 15e ust. 1 tej ustawy, z tej też przyczyny Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych pełnej kwoty wskazanych we wniosku wydatków.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 uznaje się za prawidłowe.

Jednocześnie zauważa się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2). Natomiast w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięciaw sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin