Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.102.2021.2.JM
z 18 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 stycznia 2021 r. (data wpływu 2 lutego 2021 r.) uzupełnionym pismem, które wpłynęło 6 maja 2021 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie z 12 kwietnia 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.102.2021.1.JM o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych z tytułu sprzedaży nieruchomości położonej w Holandii oraz obowiązku rozliczenia dochodów z tytułu pracy wykonywanej w Holandii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych z tytułu sprzedaży nieruchomości położonej w Holandii oraz obowiązku rozliczenia dochodów z tytułu pracy wykonywanej w Holandii.

Z uwagi na braki formalne, pismem z 12 kwietnia 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.102.2021.1.JM wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych. Pismem, które wpłynęło 6 maja 2021 r. wniosek został uzupełniony w terminie.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej. W marcu 2010 r. Wnioskodawca wyjechał do Holandii w celach zarobkowych. Od tamtego czasu Wnioskodawca nie podjął żadnej pracy zarobkowej w Polsce. Wnioskodawca pracował przez agencje pracy w różnych firmach. Dnia 1 stycznia 2016 r. Wnioskodawca podpisał umowę o pracę na czas nieokreślony z obecnym pracodawcą. W dniu 27 czerwca 2016 r. dołączyła do niego żona (związek małżeński zawarty w Polsce 22 sierpnia 2020 r.), również obywatelka Rzeczypospolitej Polskiej i podjęła pracę zarobkową w Holandii. Pracuje nieprzerwanie od 19 września 2016 r. W dniu 28 marca 2017 r. została zawarta przed Przedstawicielem Urzędu Notarialnego umowa o wspólnym pożyciu (SAMENLEVINGSOVEREENKOMST). W dniu 31 sierpnia 2017 r. podpisano akt notarialny kupna mieszkania, które znajduje się na terytorium Holandii i w którym od tego czasu Wnioskodawca wraz z żoną stale zamieszkują. Mieszkanie zostało zakupione na kredyt hipoteczny udzielony przez Bank w Holandii. Mieszkanie stanowiło współwłasność w równych częściach. W dniu 4 kwietnia 2013 r. Wnioskodawca otrzymał od ojca w formie darowizny działkę wraz z rozpoczętą przez Niego budową domu. Budowę Wnioskodawca kontynuował traktując jako lokatę zarobionych w Holandii środków pieniężnych. Po przyjeździe małżonki, postanowiono nadal inwestować w dom, w którym swoje oszczędności ulokowała również żona. W 2020 r. małżonkowie podjęli decyzję, że kiedyś wrócą do Polski. Postanowili sprzedać mieszkanie i uzyskany z tego tytułu dochód przeznaczyć na sfinalizowanie budowy domu i jego wyposażenie. Mieszkanie zostało sprzedane 15 grudnia 2020 r., ponieważ nadal małżonkowie pracują w Holandii i planują pozostać tam przez okres co najmniej roku. W dniu 1 grudnia 2020 r. małżonkowie przeprowadzili się do wynajętego mieszkania – umowa najmu do 30 listopada 2021 r. z możliwością przedłużenia. Na terenie Holandii Wnioskodawca posiada meldunek (rejestracja w holenderskiej gminie) od 1 stycznia 2015 r., natomiast małżonka od 31 sierpnia 2017 r. Małżonkowie posiadają w Holandii polisy ubezpieczeniowe, karty płatnicze, konta bankowe, na które wpływają ich wypłaty. Tam rozliczają się z podatku dochodowego od ich dochodów, odprowadzane są składki emerytalne, tam opłacają abonamenty telefoniczne, internet, podatek drogowy, podatek za psa. W Holandii małżonkowie korzystają z usług lekarzy, fryzjerów, mechaników. W Holandii mają dużą grupę przyjaciół, zarówno Polaków jak i Holendrów. W Holandii małżonkowie spędzają wolny czas (uprawiają sport – siłownia i tenis), a żona uczęszcza do szkoły języka holenderskiego. Przez cały czas pobytu w Holandii małżonkowie odwiedzali Polskę wyłącznie na krótkie urlopy. W związku ze sprzedażą nieruchomości w Holandii, małżonkowie nie są obowiązani do zapłacenia podatku w Holandii. Wynika to bezpośrednio z przepisów obowiązujących w tym kraju.

W uzupełnieniu z 6 maja 2021 r. Wnioskodawca poinformował, że okres podatkowy to 1 styczeń 2020 r. – 31 grudzień 2020 r., w którym to okresie nastąpiła sprzedaż mieszkania 15 grudnia 2020 r. Miejscem zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych w okresie będącym przedmiotem zapytania była Holandia. Wyjeżdżając do Holandii w marcu 2010 r. Wnioskodawca planował 3- miesięczny pobyt celem zgromadzenia środków na kontynuację studiów podjętych w Polsce. Po tym okresie plany uległy zmianie – Wnioskodawca porzucił naukę i postanowił zostać w Holandii na stałe. Konsekwencją tych decyzji było podpisanie z pracodawcą holenderskim umowy o prace na czas nieokreślony, przyjazd do Holandii narzeczonej (obecnej żony) oraz kupno mieszkania. Decyzję o powrocie do Polski Wnioskodawca podjął później, pod koniec 2020 r. Holandia traktuje Wnioskodawcę jak rezydenta podatkowego i zgodnie z holenderskim prawem Wnioskodawca podlega opodatkowaniu w tym państwie. W okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawca zatrudniony był na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony (od 1 stycznia 2016 r. do nadal). Wynagrodzenia było wypłacane bezpośrednio przez podmiot holenderski, który nie posiada siedziby ani zakładu w Polsce. W okresie będącym przedmiotem zapytania praca była świadczona dla pracodawcy holenderskiego z siedzibą w Holandii. W okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawca nie prowadził żadnej działalności gospodarczej, nie świadczył pracy za pośrednictwem stałej placówki posiadanej przez Wnioskodawcę w Holandii. W wybudowanym budynku mieszkalnym położonym na terytorium Polski, Wnioskodawca zamierza realizować własne cele mieszkaniowe. Uzyskany ze sprzedaży lokalu mieszkalnego przychód Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na: wykończenie łazienek (zakup armatury łazienkowej, sanitarnej, glazury), zakup paneli podłogowych, płytek podłogowych, malowanie ścian, wykończenie schodów, balustrady, zakup i postawienie kominka, zakup i montaż mebli kuchennych, sprzętu AGD, ocieplenie poddasza, zakup mebli do pokojów, uporządkowanie terenu wokół domu, postawienie płotu, bramy wjazdowej, budowę garażu, zakup i założenie paneli słonecznych, instalacja pompy ciepła, zakup i montaż zbiornika na wodę deszczową i opłacenie usług remontowo – budowlanych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w okolicznościach stanu faktycznego przedstawionego powyżej, dochód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży nieruchomości położonej w Holandii, będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce?
2. Czy jako rezydent Holandii Wnioskodawca zobowiązany jest do złożenia w Polsce PIT/O za rok 2020 celem rozliczenia przychodów z tytułu pracy zarobkowej w Holandii w okresie od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2020 r.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, dochód ze sprzedaży nieruchomości położonej w Holandii nie podlega opodatkowaniu w Polsce, gdyż na moment jej dokonywania Wnioskodawca nie był rezydentem podatkowym w Polsce. Przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie mają zatem zastosowania do tej transakcji. W chwili dokonania sprzedaży nieruchomości położonej w Holandii Wnioskodawca posiadał ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, co oznacza, że podlegał opodatkowaniu tylko od dochodów osiągniętych w Polsce (na terytorium Polski). Sprzedaż nieruchomości położonej poza terytorium Polski nie znajduje się w katalogu dochodów ze źródła w Polsce wskazanym w art. 3 ust. 2b. Tym samym, dochód nie podlega opodatkowaniu w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeśli maja miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

• posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych i gospodarczych, lub
• przebywa na terenie Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jak widać i co wynika z przedstawionego powyżej zaistniałego stanu faktycznego, ośrodkiem interesów życiowych Wnioskodawcy jest Holandia , ponadto Wnioskodawca nie przebywał na terenie Rzeczypospolitej Polskiej niż 183 dni w roku podatkowym.

Ad. 2

Biorąc pod uwagę fakt, że Holandia traktuje Wnioskodawcę jak rezydenta oraz jego stopień powiązań osobistych i gospodarczych, Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, w związku z czym, nie jest zobowiązany do rozliczania się w urzędzie skarbowym w Rzeczypospolitej Polskiej i składania dokumentu PIT/O za rok 2020.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy – osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
8. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/ klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej. W marcu 2010 r. Wnioskodawca wyjechał do Holandii w celach zarobkowych. Miejscem zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych w okresie będącym przedmiotem zapytania była Holandia. Wyjeżdżając do Holandii w marcu 2010 r. Wnioskodawca planował 3-miesięczny pobyt celem zgromadzenia środków na kontynuację studiów podjętych w Polsce. Po tym okresie plany uległy zmianie – Wnioskodawca porzucił naukę i postanowił zostać w Holandii na stałe. Konsekwencją tych decyzji było podpisanie z pracodawcą holenderskim umowy o pracę na czas nieokreślony, przyjazd do Holandii narzeczonej (obecnej żony) oraz kupno mieszkania. Decyzję o powrocie do Polski Wnioskodawca podjął później, pod koniec 2020 r. Holandia traktuje Wnioskodawcę jak rezydenta podatkowego i zgodnie z holenderskim prawem Wnioskodawca podlega opodatkowaniu w tym państwie. Dnia 15 grudnia 2020 r. Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedali lokal mieszkalny zakupiony 31 sierpnia 2017 r. Ponadto w Holandii Wnioskodawca uzyskiwał dochody z tytułu zawartej umowy o pracę na czas nieokreślony.

W przedmiotowym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216 poz. 2120).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Holandią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Odnosząc się do powyższych przepisów oraz nakreślonego stanu faktycznego uznać należy, że ośrodek interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy w 2020 r. znajduje się w Holandii, gdyż od 2010 r. stale tam mieszka i pracuje na czas nieokreślony. W 2016 r. dołączyła do Niego narzeczona, a obecnie żona. W celu pozostania na stałe w Holandii Wnioskodawca wraz z małżonką zakupili lokal mieszkalny, w którym realizowali własne cele mieszkaniowe. Na terenie Holandii Wnioskodawca posiada meldunek (rejestracja w holenderskiej gminie) od 1 stycznia 2015 r., natomiast małżonka od 31 sierpnia 2017 r. Małżonkowie posiadają w Holandii polisy ubezpieczeniowe, karty płatnicze, konta bankowe, na które wpływają ich wypłaty. Tam rozliczają się z podatku dochodowego od ich dochodów, odprowadzane są składki emerytalne, tam opłacają abonamenty telefoniczne, internet, podatek drogowy, podatek za psa. W Holandii małżonkowie korzystają z usług lekarzy, fryzjerów, mechaników. W Holandii mają dużą grupę przyjaciół, zarówno Polaków jak i Holendrów. W Holandii małżonkowie spędzają wolny czas (uprawiają sport – siłownia i tenis), a żona uczęszcza do szkoły języka holenderskiego. Przez cały czas pobytu w Holandii małżonkowie odwiedzali Polskę wyłącznie na krótkie urlopy. Pod koniec 2020 r. Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedali zakupiony lokal mieszkalny oraz postanowili w przyszłości powrócić do Polski i zamieszkać w darowanym budynku mieszkalnym.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz uwzględniając zapisy Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Holandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, stwierdzić należy, że do momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych i gospodarczych do Polski, Wnioskodawca w Polsce podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów uzyskanych na terytorium Polski. Dopiero od momentu przeniesienia centrum interesów życiowych i gospodarczych do Polski, Wnioskodawca zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. będzie podlegał obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zatem, ponieważ Wnioskodawca dokonał odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego położonego na terytorium Holandii 15 grudnia 2020 r. oraz uzyskał dochody z umowy o pracę, tj. w momencie posiadania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii, nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce z tytułu ww. dochodów. Sprzedaż ww. nieruchomości nie stanowi źródła przychodu położonego na terytorium Polski i nie mają do niej zastosowania przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nie jest zobowiązany do składania zeznań podatkowych w Polsce celem rozliczenia dochodów uzyskanych w 2020 r. z pracy zarobkowej w Holandii.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.