Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.293.2021.1.JSZ
z 1 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 kwietnia 2021 r. (data wpływu 23 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorygowania deklaracji VAT poprzez zastosowanie stawki podatku w wysokości 0% dla eksportu towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

23 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorygowania deklaracji VAT poprzez zastosowanie stawki podatku w wysokości 0% dla eksportu towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 5 października 2020 roku dokonał sprzedaży towaru (mięso, ryby i warzywa) – do nabywcy – … z siedzibą w Polinezji Francuskiej.

Zgodnie z umową zawartą z nabywcą towaru, w dniu 7 października 2020 roku towar został dostarczony z Polski do Francji (na warunkach Incoterms CPT …), gdzie następnie został poddany procedurze odprawy celnej i wyeksportowany statkiem w dniu 12 października 2020 roku do Polinezji Francuskiej (terytorium zamorskiego Francji). Za transport do Francji odpowiadał Wnioskodawca, natomiast za odprawę i dalszy transport statkiem do Polinezji Francuskiej odpowiadał nabywca. Jako potwierdzenie wywozu towaru poza terytorium Unii Europejskiej, nabywca przekazał Wnioskodawcy drogą mailową wystawiony przez Urząd Celny we Francji dokument celny EX A w formie elektronicznej. Na prośbę Wnioskodawcy nabywca złożył ponadto do Urzędu Celnego wniosek o przedstawienie komunikatu IE599 w wersji xml. Jednakże z przesłanej Wnioskodawcy przez nabywcę informacji mailowej uzyskanej od urzędnika celnego, dokumentem wydanym w tym przypadku przez Urząd Celny (Francja), potwierdzającym procedurę wywozu poza obszar UE jest deklaracja EX A. Nabywca potwierdził na piśmie dostarczenie do Polinezji Francuskiej przedmiotowych towarów.

W związku z dokonaną sprzedażą, Wnioskodawca wystawił faktury z dnia 5 października 2020 roku o nr … oraz z dnia 5 października 2020 roku o nr … obejmujące towar wyeksportowany poza terytorium UE na łączną kwotę 126.450,64 euro. Wnioskodawca opodatkował sprzedaż stawką podatku od towarów i usług w wysokości 5% w oparciu o art. 14b ust. 2a ustawy o VAT, tj. jak przy sprzedaży na terytorium kraju, według stawki podatku właściwej dla sprzedawanych towarów. W oparciu o faktury wystawione przez Wnioskodawcę została dokonana odprawa celna przez Urząd Celny we Francji.

Wnioskodawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

• faktur sprzedaży (wskazujących rodzaj, ilość oraz cenę towaru),
  

• dokumentu celnego EX A w formie elektronicznej wystawionego przez Urząd Celny we Francji (wskazującego dostawcę i nabywcę towaru, numery faktur obejmujących towary, których dotyczy eksport, wartość wywiezionego towaru),
  

• korespondencji mailowej od urzędnika celnego Urzędu Celnego we Francji wskazującej, że dokumentem potwierdzającym procedurę wywozu poza obszar UE jest deklaracja EX A.
  

• pisemnego potwierdzenia podpisanego przez przedstawiciela nabywcy, że towary wymienione na ww. fakturach zostały dostarczone do Polinezji Francuskiej.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w oparciu o posiadane dokumenty, w związku z eksportem towaru do Polinezji Francuskiej (poza terytorium UE) ma prawo do ujęcia w odpowiedniej deklaracji VAT korekty w zakresie podatku od towarów i usług poprzez zastosowanie stawki podatku VAT w wysokości 0%?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji gdy posiada on wydany przez Urząd Celny dokument celny EX A potwierdzający eksport towaru poza terytorium UE, ma prawo on do ujęcia korekty w odpowiedniej deklaracji VAT, stosując do dokonanego eksportu stawkę 0%.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U.2020.106), dalej ustawa o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o VAT w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Definicję eksportu przewiduje art. 2 pkt 8 ustawy o VAT. Zgodnie z treścią tego przepisu przez eksport rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych;

Jeżeli zatem dostawa spełnia warunki uznania jej za eksport towarów, w przypadku gdy wywóz dokonywany jest przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), to na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy o VAT, stawka podatku VAT w eksporcie towarów wynosi 0%.

W przypadku eksportu dokonywanego przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni) również ma zastosowanie stawka VAT 0%, jeżeli tylko podatnik dokonujący dostawy (polski sprzedawca) przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Zgodnie bowiem z art. 41 ust. 11 ustawy o VAT, przepisy ust. 4 i 5 tej ustawy stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do treści art. 41 ust. 6 ustawy o VAT, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Spełnienie warunków opisanych w ustawie ma gwarantować, że eksport zostanie opodatkowany w państwie nabywcy.

Z kolei zgodnie z art. 41 ust. 6a ustawy o VAT dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.
   
   

Ustawa o VAT nie przewiduje zatem zamkniętego katalogu dokumentów potwierdzających wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Jak wynika z dotychczasowej linii orzeczniczej sądów administracyjnych, nie tylko komunikat IE-599 czy dokument SAD stanowią dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza UE. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 23 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 437/16, Sąd ten zauważył, iż: „z uwagi na to, iż w zależności od państwa, w którym nastąpi objęcie procedurą wywozu, mogą występować różne dokumenty, zaproponowany został katalog otwarty dokumentów, które mogą potwierdzać wywóz towarów poza UE. Umożliwi to stosowanie stawki 0% również w sytuacji, gdyby w innych państwach funkcjonowały zgodnie z przepisami tam obowiązującymi inne niż wymienione w tym przepisie dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza terytorium UE. Powyższe potwierdza tezę, iż mogły mieć miejsce sytuacje, kiedy urząd celny wywozu mógł nie stosować komunikatu elektronicznego generowanego przez system ECS, a tym samym podatnik tak jak spółka w niniejszej sprawie nie powinna ponosić negatywnych konsekwencji tego stanu rzeczy, dlatego, iż nie mogła uzyskać komunikatu IE-599, którego państwo wyprowadzenia towaru poprzez właściwe jego organy nie stosowało”.

Jak podkreślił w wyroku z dnia 10 września 2014 r., sygn. akt I FSK 1304/13 Naczelny Sąd Administracyjny: „Celem sformułowania określonych przez państwo członkowskie wymagań formalnych dla skorzystania ze stawki 0% w przypadku pośredniego eksportu towarów jest udowodnienie przez podatnika, że spełnione zostały warunki merytoryczne eksportu, głównie w zakresie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Jeżeli jednak okoliczność ta zostanie wykazana innymi dowodami, w tym ustalona w sposób bezsporny w ramach toczącego się postępowania podatkowego, organy podatkowe nie mogą takiej okoliczności pomijać, stosując do takiego wywozu stawkę jak dla obrotu krajowego, gdyż takie działanie nie tylko narusza zasadę neutralności, lecz jest nieadekwatne do poczynionych przez organy podatkowe ustaleń faktycznych.” (por. również z 25 kwietnia 2013 r., I FSK 828/12).

Jak wskazał ponadto Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 2 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Po 993/16, LEX nr 2226556: „Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasada neutralności wymaga, aby odliczenie podatku VAT naliczonego przysługiwało, jeżeli zostały spełnione wymogi materialne, nawet wówczas, gdy niektóre wymogi formalne zostały pominięte przez podatników (tak: wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 28 lipca 2016 r., C-332/15, pkt 45 LEX nr 2080950 oraz powołane tam orzecznictwo). Wychodząc z powyższych założeń nie może budzić wątpliwości, że przewidziany na mocy art. 41 ust. 11 w zw. z ust. 6 i 6a ustawy o PTU obowiązek dysponowania przez podatnika dokumentem potwierdzającym wywóz towaru poza terytorium UE stanowi jedynie wymóg formalny zastosowania stawki 0%. Jak już wskazano – przewidziany w art. 41 ust. 6a katalog dokumentów potwierdzających wywóz towaru poza granice UE jest otwarty. W orzecznictwie NSA również wskazuje się, że celem art. 41 ust. 11 ustawy o PTU jest udowodnienie przez podatnika, że spełnione zostały warunki eksportu. Dla udowodnienia, że eksport miał miejsce, wystarczy dowolny dokument, a niekoniecznie pieczęć urzędu celnego na karcie SAD. Przyjęcie, że tylko karta SAD jest dokumentem uprawniającym do skorzystania z preferencyjnej stawki VAT naruszałoby zasadę neutralności (tak: wyrok NSA z dnia 10 września 2014 r., I FSK 1304/13). W ocenie sądu rozpoznającego niniejszą sprawę również tezy uchwały NSA z dnia 11 października 2010 r., I FPS 1/10 potwierdzają wniosek, że w imię zasady proporcjonalności i neutralności podatku VAT dla ustalenia, że w sprawie należy zastosować stawkę właściwą dla eksportu towarów wystarczy posiadanie przez podatnika takich dowodów, które łącznie potwierdzają fakt wywiezienia towarów poza obszar UE. W tym zakresie sąd podziela sformułowany w orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym podstawowe znaczenie związane z eksportem towarów, a tym samym możliwość zastosowania stawki preferencyjnej należy łączyć z wyprowadzeniem towaru poza granice UE, a potwierdzenie tego zdarzenia może mieć miejsc w każdej jednoznacznej i wiarygodnej formie (tak: wyrok WSA w Łodzi z dnia 23 czerwca 2016 r., I SA/Łd 437/16, orzeczenie prawomocne [...]”.

Powyższe stanowisko pozostaje również w zgodzie ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości UE, który w wyroku z dnia 28 marca 2019 r., Milan Vinś, C- 275/18, wskazał, że wystarczający jest sam faktyczny wywóz towarów poza obszar UE. Trybunał wskazał, iż „przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego uzależniał zwolnienie z podatku od wartości dodanej przewidziane dla towarów przeznaczonych do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej (w Polsce stawka 0%) od przesłanki, aby towary te zostały objęte procedurą celną wywozu, w sytuacji, w której jest bezsporne, że zostały spełnione materialnoprawne przesłanki zwolnienia, w tym w szczególności przesłanka faktycznego wyprowadzenia danych towarów z terytorium Unii”.

Również przepisy celne – podobnie jak regulacje dot. VAT, które się do nich odnoszą – nie zawierają zamkniętego katalogu dokumentów potwierdzających wywóz towarów do państwa trzeciego. Zgodnie z art. 335 ust. 4 Rozporządzenia Wykonawczego Komisji UE 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny – dowodami świadczącymi o tym, że towary opuściły obszar celny Unii, mogą być przykładowo kopia potwierdzenia dostawy podpisana lub uwierzytelniona przez odbiorcę spoza obszaru celnego Unii, dokument podpisany lub uwierzytelniony przez przedsiębiorcę, który wyprowadził towary poza obszar celny Unii, czy dokument przetworzony przez organ celny państwa członkowskiego lub państwa trzeciego zgodnie z zasadami i procedurami mającymi zastosowanie w danym państwie.

Wnioskodawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

• faktur sprzedaży (wskazujących rodzaj, ilość oraz cenę towaru),
  

• dokumentu celnego EX A w formie elektronicznej wystawionego przez Urząd Celny we Francji (wskazującego dostawcę i nabywcę towaru, numery faktur obejmujących towary, których dotyczy eksport, wartość wywiezionego towaru),
  

• korespondencji mailowej od urzędnika celnego Urzędu Celnego we Francji wskazującej, że dokumentem potwierdzającym procedurę wywozu poza obszar UE jest deklaracja EX A.
  

• pisemnego potwierdzenia podpisanego przez przedstawiciela nabywcy, że towary wymienione na ww. fakturach zostały dostarczone do Polinezji Francuskiej.
  
  

Na podstawie powyższych przepisów, z dokumentów potwierdzających wywóz towaru poza obszar UE wynikać musi tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Podnieść należy, iż wystawiony przez Urząd Celny (Francja) dokument EX A zawiera informacje o fakturach, na podstawie których dokonana została odprawa celna, dane dostawcy i nabywcy towaru oraz wartość towaru odpowiadającą łącznej wartości wystawionych faktur. Dane te zawiera także ww. potwierdzenie dostarczenia towaru wystawione przez nabywcę.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle powołanych przepisów, w związku z przyjęciem nieprawidłowej dla wywozu towaru stawki podatku VAT, Wnioskodawca będzie miał prawo do ujęcia korekty podatku w odpowiedniej deklaracji VAT, z zastosowaniem stawki podatku VAT w wysokości 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Na mocy art. 2 pkt 3 ustawy, przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...) .

Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy dostawca lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Należy zauważyć, że art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy przewiduje, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów, jednak z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które w przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Tylko zatem wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Unii Europejskiej znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, podlegający w Polsce – jako miejscu świadczenia – opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%.

W kwestii eksportu towarów wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt I FPS 3/12 orzekając, że: „(…) Dla zastosowania przez podatnika stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu towaru konieczne jest, aby miejscem dostawy tej czynności była Polska, co wymaga wykazania, że wywóz tego towaru poza obszar Unii Europejskiej następuje – stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. – w ramach transportu, który rozpoczął się na terytorium Polski, w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy. Zgłoszenie towaru do procedury wywozu towarów, o której mowa w art. 161 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, w krajowym urzędzie celnym należy traktować jako niewątpliwy dowód rozpoczęcia takiego transportu na terytorium Polski, niemający jednak charakteru wyłącznego”.

W powyższej uchwale stwierdzono również, „(…) w sytuacji gdy eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 146 w zw. z art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), stanowi wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, oznacza to, że wywóz tych towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Dla przybliżenia charakteru takiego transportu przydatne może być sięgnięcie do normy art. 83 ust. 3 pkt 1 lit. a) u.p.t.u., stanowiącej, że przez usługi transportu międzynarodowego rozumie się przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej. W sytuacji gdy transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny, brak podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski. Oznacza to, że w przypadku gdy towar jest transportowany (wysyłany, przemieszczany) z Polski do innego państwa członkowskiego z pominięciem procedury wywozu i tam rozładowany i magazynowany (składowany poza składem celnym), po czym dopiero z tego kraju transportowany (wysyłany) – po zgłoszeniu w nim tegoż towaru do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej – nie ma podstaw do stwierdzenia, że wywóz tego towaru poza terytorium Wspólnoty nastąpił z terytorium Polski, gdyż miejscem świadczenia takiej dostawy eksportowej, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), nie jest w takiej sytuacji Polska, lecz tenże kraj unijny, w którym znajdują się eksportowane towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej. Nie są zatem w tym przypadku spełnione przesłanki do stwierdzenia eksportu takiego towaru w Polsce, a tym samym do stosowania z tego tytułu stawki 0%”.

Z powyższego nie wynika, że podlegający eksportowi towar musi opuścić terytorium Unii Europejskiej za pośrednictwem krajowego granicznego urzędu celnego, gdyż może to nastąpić poprzez każdy unijny urząd celny, lecz niezbędnym jest, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium Unii Europejskiej, rozpoczął się na terytorium Polski oraz istotne jest, aby transport miał nieprzerwany charakter. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt fizyczny tego transportu, czyli o to aby transportu dokonywał np. tylko jeden podmiot (np. spedytor) czy też towar nie mógł być przeładowany, czy chwilowo składowany. Istotne jest, aby przeznaczeniem nadanego towaru było tylko jego wywiezienie z terytorium Unii Europejskiej.

Stawka podatku – stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

Jedną z czynności, która korzysta z obniżonej stawki podatku od towarów i usług jest eksport towarów.

W myśl przepisu art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Jednakże zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 41 ust. 6a ustawy, dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.
   
   

Art. 41 ust. 11 ustawy stwierdza natomiast, że przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Jak wskazuje art. 41 ust. 6 ustawy, aby podatnik miał prawo zastosować stawkę podatku w wysokości 0% do eksportu towarów, przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, musi posiadać dokument potwierdzający wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Natomiast katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W myśl art. 81 § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu. Może ona dotyczyć każdej pozycji deklaracji, np. określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości kwoty zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym - poprawnym już - wypełnieniu jej formularza, z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji. Korekta deklaracji ma na celu skorygowanie błędu poprzez zastąpienie go właściwym zapisem. Skorygowana deklaracja VAT zastępuje deklarację VAT złożoną uprzednio.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 5 października 2020 roku dokonał sprzedaży towaru (mięso, ryby i warzywa) do nabywcy z siedzibą w Polinezji Francuskiej.

Zgodnie z umową zawartą z nabywcą towaru, w dniu 7 października 2020 roku towar został dostarczony z Polski do Francji (na warunkach Incoterms CPT), gdzie następnie został poddany procedurze odprawy celnej i wyeksportowany statkiem w dniu 12 października 2020 roku do Polinezji Francuskiej (terytorium zamorskiego Francji). Za transport do Francji odpowiadał Wnioskodawca, natomiast za odprawę i dalszy transport statkiem do Polinezji Francuskiej odpowiadał nabywca. Jako potwierdzenie wywozu towaru poza terytorium Unii Europejskiej, nabywca przekazał Wnioskodawcy drogą mailową wystawiony przez Urząd Celny we Francji dokument celny EX A w formie elektronicznej. Na prośbę Wnioskodawcy nabywca złożył ponadto do Urzędu Celnego wniosek o przedstawienie komunikatu IE599 w wersji xml. Jednakże z przesłanej Wnioskodawcy przez nabywcę informacji mailowej uzyskanej od urzędnika celnego, dokumentem wydanym w tym przypadku przez Urząd Celny (Francja), potwierdzającym procedurę wywozu poza obszar UE jest deklaracja EX A. Nabywca potwierdził na piśmie dostarczenie do Polinezji Francuskiej przedmiotowych towarów.

W związku z dokonaną sprzedażą, Wnioskodawca wystawił faktury z dnia 5 października 2020 roku oraz z dnia 5 października 2020 roku obejmujące towar wyeksportowany poza terytorium UE. Wnioskodawca opodatkował sprzedaż stawką podatku od towarów i usług w wysokości 5%, tj. jak przy sprzedaży na terytorium kraju, według stawki podatku właściwej dla sprzedawanych towarów. W oparciu o faktury wystawione przez Wnioskodawcę została dokonana odprawa celna przez Urząd Celny we Francji.

Wnioskodawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

• faktur sprzedaży (wskazujących rodzaj, ilość oraz cenę towaru),
  

• dokumentu celnego EX A w formie elektronicznej wystawionego przez Urząd Celny we Francji (wskazującego dostawcę i nabywcę towaru, numery faktur obejmujących towary, których dotyczy eksport, wartość wywiezionego towaru),
  

• korespondencji mailowej od urzędnika celnego Urzędu Celnego we Francji wskazującej, że dokumentem potwierdzającym procedurę wywozu poza obszar UE jest deklaracja EX A.
  

• pisemnego potwierdzenia podpisanego przez przedstawiciela nabywcy, że towary wymienione na ww. fakturach zostały dostarczone do Polinezji Francuskiej.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, że w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonał dostawy towarów do nabywcy spoza Polski, w ramach której to transakcji towar został wywieziony z Polski na terytorium państwa trzeciego, tj. Polinezji Francuskiej. Odprawa celna została dokonana na podstawie dokumentu celnego EX A w formie elektronicznej wystawionego przez Urząd Celny we Francji (wskazującego dostawcę i nabywcę towaru, numery faktur obejmujących towary, których dotyczy eksport, wartość wywiezionego towaru). Wobec powyższego należy stwierdzić, że ww. dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej spełnia warunki wskazane w art. 41 ust. 6 i 6a ustawy. Tym samym zostały łącznie spełnione warunki do uznania transakcji dokonanej przez Wnioskodawcę za eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy i Wnioskodawca miał prawo do opodatkowania dla ww. dostawy towarów stawką VAT w wysokości 0%.

W konsekwencji skoro Wnioskodawca zastosował stawkę podatku w wysokości 5% względem transakcji stanowiących eksport towarów, spełniających przesłanki do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0%, to zaistniały okoliczności, z których wynika prawo Wnioskodawcy do skorygowania odpowiedniej deklaracji VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.