2021.05.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.99.2021.2.KP
z 26 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 lutego 2021 r. (data wpływu 16 lutego 2021 r.) uzupełnionym pismem z 16 kwietnia 2021 r. (data wpływu 20 kwietnia 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 7 kwietnia 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.99.2021.1.KP (doręczone stronie w dniu 12 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

zwolnienia od opodatkowania usług w zakresie organizacji wypoczynku dla dzieci w formie półkolonii (pytanie nr 1 wniosku) – jest prawidłowe;

zwolnienia od opodatkowania usług w zakresie organizacji wypoczynku dla dzieci w formie kolonii dla uczniów Wnioskodawcy (pytanie nr 2 wniosku) – jest prawidłowe;

zwolnienia od opodatkowania usług w zakresie organizacji kolonii dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy dotyczących opieki wychowawczej sprawowanej w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty – jest prawidłowe;

ustalenia, czy dla świadczonych usług organizacji kolonii dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy ma zastosowanie procedura VAT marża, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy (pytanie nr 4 wniosku) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od opodatkowania usług w zakresie organizacji wypoczynku dla dzieci w formie półkolonii i kolonii zarówno dla dzieci będących uczniami Wnioskodawcy jak i niebędących uczniami oraz ustalenia, czy dla świadczonych usług organizacji kolonii dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy ma zastosowanie procedura VAT marża, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z 16 kwietnia 2021 r. (data wpływu 20 kwietnia 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 7 kwietnia 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.99.2021.1.KP (doręczone stronie w dniu 12 kwietnia 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – (…) sp. z o.o. jest czynnym podatnikiem VAT i prowadzi zarejestrowaną niepubliczną placówkę oświatowo-wychowawczą w systemie oświaty, w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca między innymi organizuje zajęcia edukacyjne, które odbywają się w ciągu roku szkolnego w rozumieniu art. 94 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. prawo oświatowe. Wnioskodawca ponadto organizuje kolonie i półkolonie dla swoich uczniów i dla dzieci, które nie uczestniczą w zajęciach edukacyjnych organizowanych przez Wnioskodawcę. Organizowane przez Wnioskodawcę półkolonie i kolonie są zgłaszane kuratorowi oświaty i ich realizacja podlegała nadzorowi i kontroli przez kuratorium. W czasie pobytu na koloniach i półkoloniach uczniowie pod nadzorem kadry opiekuńczej i wychowawczej Wnioskodawcy, realizują zajęcia sportowe, plastyczne, taneczne, artystyczne oraz dydaktyczne połączone z wypoczynkiem. Organizowane przez Wnioskodawcę kolonie i półkolonie stanowią usługi w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą wykonywane w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty zgodnie z art. 92a ust. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty oraz rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 marca 2016 r. w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży. Opiekunowie ponoszą koszt udziału dzieci w koloniach i półkoloniach organizowanych przez Wnioskodawcę. Kolonie są organizowane w wynajętym ośrodku wypoczynkowym. Wnioskodawca zapewnia we własnym zakresie zajęcia edukacyjne i opiekę nad dziećmi, natomiast nabywa od innych podatników transport, nocleg, wyżywienie, bilety wstępu do organizowanych dla uczestników atrakcji. Półkolonie odbywają się bez noclegu, po kilkugodzinnych zajęciach opiekunowie zabierają uczestników do domu.

W odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawca wskazał, że:

Wnioskodawca jest niepubliczną placówką oświatowo-wychowawczą w systemie oświaty, a więc jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów ustawy Prawo oświatowe i świadczy usługi w zakresie kształcenia i wychowania, o której mowa w art. 2 pkt 3 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe. Wnioskodawca jest wpisany do prowadzonego przez Ministerstwo Edukacji i Nauki - Rejestru Szkół i Placówek Oświatowych pod nr (…),
usługi organizacji półkolonii oraz kolonii są świadczone przez Wnioskodawcę jako jednostkę objętą systemem oświaty,
Wnioskodawca dokonuje zgłoszeń wypoczynku do bazy wypoczynku prowadzonej przez Ministerstwo Edukacji i Nauki. Zgłoszenie wypoczynku do bazy wypoczynku dokonywane jest najpóźniej na 21 dni przed terminem rozpoczęcia wypoczynku, najpóźniej na 14 dni przed terminem rozpoczęcia półkolonii - każdy z turnusów jako osobne zgłoszenie. Wnioskodawca jest wpisany do Centralnej Ewidencji Organizatorów Turystyki i Przedsiębiorców Ułatwiających Nabywanie Powiązanych Usług Turystycznych prowadzonego przez Ministerstwo Rozwoju, pod nr wpisu do rejestru (…), nr ewidencyjny (…),
celem organizowanych przez Wnioskodawcę półkolonii i kolonii jest „wypoczynek organizowany dla dzieci i młodzieży w celach rekreacyjnych lub regeneracji sił fizycznych i psychicznych, połączony ze szkoleniem lub pogłębianiem wiedzy, rozwijaniem zainteresowań, uzdolnień lub kompetencji społecznych dzieci i młodzieży, trwający nieprzerwanie co najmniej 2 dni, w czasie ferii letnich i zimowych oraz wiosennej i zimowej przerwy świątecznej, w kraju lub za granicą, w szczególności w formie kolonii, półkolonii, zimowiska, obozu i biwaku” - art. 92a ustawy z dnia 07 września 1991 r. o systemie oświaty,
usługi nabywane od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści uczestników:
- w przypadku półkolonii: obiad, podwieczorek, bilety komunikacji, bilety wstępu do atrakcji (np. basen, kino, wystawa),
- w przypadku kolonii: przewóz autokarem, zakwaterowanie, całodniowe wyżywienie, bilety komunikacji, bilety wstępu do atrakcji (np. basen, kino, wystawa),
Wnioskodawca świadcząc usługi kolonii nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników kolonii - np. przewóz autokarem, zakwaterowanie, wyżywienie, bilety komunikacji, bilety wstępu do atrakcji,
następujące czynności są ściśle związane z usługą organizacji kolonii i są niezbędne do wykonania usługi podstawowej:
- zapewnienie uczestnikom kolonii transportu - kolonie odbywają się poza miejscowością zamieszkania uczestników, w miejscu atrakcyjnym turystycznie. Rodzice przekazują uczestników pod opiekę wychowawców w (…). W skład zorganizowanych kolonii wchodzi również dowóz uczestników jako zorganizowanej grupy w miejsce pobytu i ich odwiezienie do (…). Nie wszyscy opiekunowie mają możliwość transportu uczestników, więc Wnioskodawca to zapewnia w ramach kompleksowej usługi,
- nocleg - turnusy na koloniach są 10-dniowe. W związku z tym, że kolonie odbywają się poza miejscem zamieszkania uczestników - niezbędne jest zapewnienie noclegu uczestnikom,
- wyżywienia - w związku z tym, że kolonie odbywają się poza miejscem zamieszkania uczestników - niezbędne jest zapewnienie wyżywienia uczestnikom,
- bilety wstępu do atrakcji - np. wyjście do kina, wyjście na basen, bilety wstępu do obiektów turystycznych, bilety komunikacyjne, wynajęcie autokaru do przewozu uczestników na miejsce atrakcji - są to integralne elementy programu realizowanego w trakcie kolonii - niezbędne, aby uczestnictwo w koloniach było ciekawe, organizowało czas i urozmaicało pobyt uczestników,
- celem wymienionych czynności nie jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez Wnioskodawcę poprzez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających ze zwolnienia, ale celem Wnioskodawcy jest zorganizowanie kompleksowej usługi zapewniającej wszystkie niezbędne elementy funkcjonowania uczestnikom.
na potrzeby kolonii Wnioskodawca wynajmuje ośrodek wypoczynkowy wraz z całą infrastrukturą - wyżywienie jest zapewnione przez właściciela ośrodka wypoczynkowego i usługi wyżywienia świadczone są przez pracowników zatrudnionych przez właściciela ośrodka wypoczynkowego,
Wnioskodawca nie posiada własnej bazy noclegowej - wynajmuje ośrodki wypoczynkowe,
w ramach organizacji półkolonii, Wnioskodawca zapewnia lokal, w którym odbywają się zajęcia, opiekę wychowawców, zajęcia wychowawcze i edukacyjne, sprzęt niezbędny do odbywania zajęć, organizuje wyżywienie, które nabywa od podmiotów zewnętrznych, organizuje atrakcje, które nabywa od podmiotów zewnętrznych np. basen, kino, wystawa, dojazd na miejsce atrakcji (np. bilety komunikacji, wynajem autokaru). W trakcie tych atrakcji Wnioskodawca zapewnia opiekę nad uczestnikami,
usługa organizacji półkolonii oraz dostawa towarów i usługi ściśle związane z usługą półkolonii wykonywane będą w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty (art. 92 a i następne ustawy z dnia 07 września 1991 r.) oraz przepisach ustawy Prawo oświatowe (art. 2 pkt 3),
następujące czynności są ściśle związane z usługą organizacji półkolonii i są niezbędne do wykonania usługi podstawowej:
- zapewnienie uczestnikom półkolonii transportu na miejsce atrakcji - uczestnicy pozostają pod opieką wychowawców w ciągu dnia w godzinach pobytu na półkoloniach,
- wyżywienie - niezbędne w godzinach pobytu na półkoloniach - uczestnicy nie mogą być głodni w tym czasie,
- bilety wstępu do atrakcji - np. wyjście do kina, wyjście na basen, bilety wstępu do obiektów turystycznych, bilety komunikacyjne, wynajęcie autokaru do przewozu uczestników na miejsce atrakcji - są to integralne elementy programu realizowanego w trakcie półkolonii,
- niezbędne, aby uczestnictwo w półkoloniach było ciekawe, organizowało czas i urozmaicało pobyt uczestników,
- celem wymienionych czynności nie jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez Wnioskodawcę poprzez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających ze zwolnienia, ale celem Wnioskodawcy jest zorganizowanie kompleksowej usługi zapewniającej wszystkie niezbędne elementy funkcjonowania uczestnikom,
głównym celem ww. dostawy towarów i usług ściśle związanych z usługą półkolonii nie jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia. Wnioskodawca jako niepubliczna placówka oświatowa zapewnia zajęcia edukacyjne w ciągu roku szkolnego w trakcie okresów odbywania nauki oraz zapewnia uczestnikom opiekę, zajęcia edukacyjne i ciekawe spędzanie czasu na półkoloniach w trakcie ferii czy wakacji. Celem Wnioskodawcy jest zorganizowanie kompleksowej usługi zapewniającej wszystkie niezbędne elementy funkcjonowania uczestnikom,
Wnioskodawca, czerpiąc wiedzę z innych interpretacji w indywidualnej sprawie podatnika, uznał, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi organizacji kolonii stanowią usługi turystyki, np. „opieka pedagogiczna w przypadku kolonii jest także niezbędna, niemniej celem organizowania kolonii/obozu jest wypoczynek dzieci i młodzieży. Kolonie dla dzieci mają wszelkie cechy charakterystyczne dla usług turystycznych, dla których ustawa o podatku od towarów i usług określa szczególny sposób opodatkowania przewidziany w art. 119 ustawy o VAT” (Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 8 czerwca 2016 r., sygn. IBPP1/4512-155/16/MG),
w odniesieniu do organizacji kolonii Wnioskodawca będzie prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz będzie posiadać dokumenty, z których będą wynikać kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników kolonii,
Spółka powstała w 2020 r. i wnioskuje o udzielenie interpretacji odnośnie zdarzeń przyszłych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy organizowane przez Wnioskodawcę półkolonie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy o VAT, bez względu na to czy uczestniczą w nich uczniowie Wnioskodawcy czy nie?,
Czy organizowane przez Wnioskodawcę kolonie dla uczniów Wnioskodawcy korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie § 3 ust. 1 pkt 8) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (dalej Rozporządzenie)?,
Czy organizowane przez Wnioskodawcę kolonie dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy, w zakresie usług świadczonych przez placówkę oświatową (opieka wychowawcza sprawowana w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty), korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy o VAT?,
Czy organizowane przez Wnioskodawcę kolonie dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy, w zakresie usług nabywanych od osób trzecich (np. zakwaterowania, wyżywienia, transport dzieci, wycieczki przedmiotowe i krajoznawczo-turystyczne) - traktowane są jako usługi turystyczne i opodatkowane w sposób opisany w art. 119 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Organizowane przez Wnioskodawcę półkolonie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy o VAT, bez względu na to czy uczestniczą w nich uczniowie Wnioskodawcy czy nie.
Organizowane przez Wnioskodawcę kolonie dla uczniów Wnioskodawcy korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie § 3 ust. 1 pkt 8) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień.
Organizowane przez Wnioskodawcę kolonie dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy, w zakresie usług świadczonych przez placówkę oświatową (opieka wychowawcza sprawowana w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty), korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy o VAT.
Organizowane przez Wnioskodawcę kolonie dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy, w zakresie usług nabywanych od osób trzecich (np. zakwaterowania, wyżywienia, transport dzieci, wycieczki przedmiotowe i krajoznawczo-turystyczne) - traktowane są jako usługi turystyczne i opodatkowane w sposób opisany w art. 119 ustawy o VAT.

Ad 1

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, wykonywane:

w formach i na zasadach określonych w przepisach o pomocy społecznej oraz w przepisach o systemie oświaty,
przez podmioty sprawujące opiekę nad dziećmi w wieku do 3 lat.

Organizowane przez Wnioskodawcę, który prowadzi placówkę oświatową, półkolonie wypełniają warunki przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy o VAT. W trakcie półkolonii Wnioskodawca zapewnia opiekę nad dziećmi i organizuje zajęcia edukacyjne i wypoczynkowe. Działania Wnioskodawcy stanowią usługi opieki nad dziećmi i młodzieżą i opieka ta sprawowana jest w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty, tak więc usługi opieki będą objęte zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a) ustawy o VAT. Zwolnieniem objęte będą również inne usługi zapewnione uczestnikom w trakcie półkolonii (np. zajęcia edukacyjne, profilaktyczne, posiłki, spotkania z ciekawymi lub znanymi postaciami, warsztaty kulinarne, wyjazd na basen, do kina, muzeum, zoo), gdyż są ściśle związane z usługami podstawowymi - opieką nad dziećmi i młodzieżą.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy i obowiązujący w tym zakresie stan prawny stwierdzić należy, że jeśli Wnioskodawca - organizując półkolonie dla dzieci - będzie spełniał wymagania przewidziane w art. 92c ustawy o systemie oświaty oraz w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 marca 2016 r. w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży, to organizowane przez Wnioskodawcę, półkolonie dla dzieci, będą zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a) ustawy o VAT.

Zaprezentowane stanowisko potwierdza też interpretacja indywidualna z dnia 8 czerwca 2016 r. Izby Skarbowej w Katowicach, IBPP1/4512-155/16/MG - zwolnienie od podatku VAT świadczenia usługi organizowania półkolonii i kolonii dla dzieci.

Ad 2

Organizowane przez Wnioskodawcę kolonie dla dzieci uczestniczących w zajęciach organizowanych przez Wnioskodawcę wyczerpują przesłanki zwolnienia na podstawie § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (dalej Rozporządzenie): „zwalnia się od podatku usługi obozów, kolonii lub usługi o podobnym charakterze, organizowane przez szkoły i inne jednostki objęte ustawą z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2017 r. poz. 2198, 2203 i 2361), świadczone wyłącznie na rzecz dzieci i młodzieży z tych szkół i jednostek”. Umowy na zajęcia organizowane przez Wnioskodawcę zawierane są na rok szkolny w rozumieniu art. 94 ustawy Prawo oświatowe: „Rok szkolny we wszystkich szkołach i placówkach rozpoczyna się z dniem 1 września każdego roku, a kończy - z dniem 31 sierpnia następnego roku.” Może się zdarzyć, że dziecko będzie uczestniczyło w zajęciach organizowanych przez Wnioskodawcę tylko w pierwszym semestrze roku szkolnego.

Zdaniem Wnioskodawcy udział takiego dziecka w koloniach również będzie zwolniony od podatku na podstawie § 3 ust 1 pkt 8, gdyż dziecko to jest uczniem Wnioskodawcy w trakcie danego roku szkolnego.

Ad 3

W przypadku dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy, uczestniczących w koloniach organizowanych przez Wnioskodawcę, usługi świadczone przez placówkę oświatową (opieka wychowawcza sprawowana w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty), korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy o VAT - zgodnie z uzasadnieniem pytania 1).

Ad 4

W przypadku organizowania przez Wnioskodawcę kolonii dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy, usługi nabywane od osób trzecich (np. zakwaterowania, wyżywienia, transport dzieci, wycieczki przedmiotowe i krajoznawczo-turystyczne) - traktowane są jako usługi turystyczne i opodatkowane w sposób opisany w art. 119 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego. Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży. Według art. 119 ust 3a ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Takie stanowisko wynika też z interpretacji indywidualnej IBPP1/4512-969/15/AW, wydanej 16 marca 2016 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy lub świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści przepisu art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zaznaczyć jednak należy, że zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, wykonywane:

w formach i na zasadach określonych w przepisach o pomocy społecznej, w przepisach o systemie oświaty oraz w przepisach ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 910 i 1378 oraz z 2021 r. poz. 4),
przez podmioty sprawujące opiekę nad dziećmi w wieku do 3 lat.

Zgodnie z art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe (art. 43 ust. 17a ).

W świetle powyższego uregulowania należy stwierdzić, że jeżeli świadczone usługi będą stanowiły usługi opieki nad dziećmi i młodzieżą, i opieka ta sprawowana będzie w formach i na zasadach określonych w przepisach o pomocy społecznej, o systemie oświaty oraz w przepisach ustawy Prawo oświatowe, to usługi opieki będą objęte zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy.

Dla zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisów istotne jest spełnienie zawartych w tych przepisach warunków. Zwrócić należy uwagę, że powyższe uregulowania odsyłają bezpośrednio do przepisów o systemie oświaty.

Zgodnie z art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2020 r. poz. 1327 ze zm.), ilekroć w art. 92b-92t i art. 96a jest mowa o wypoczynku, należy przez to rozumieć wypoczynek organizowany dla dzieci i młodzieży w celach rekreacyjnych lub regeneracji sił fizycznych i psychicznych, połączony ze szkoleniem lub pogłębianiem wiedzy, rozwijaniem zainteresowań, uzdolnień lub kompetencji społecznych dzieci i młodzieży, trwający nieprzerwanie co najmniej 2 dni, w czasie ferii letnich i zimowych oraz wiosennej i zimowej przerwy świątecznej, w kraju lub za granicą, w szczególności w formie kolonii, półkolonii, zimowiska, obozu i biwaku.

Stosownie do art. 92c ust. 1 ustawy o systemie oświaty, organizatorami wypoczynku mogą być:

szkoły i placówki;
przedsiębiorcy wpisani do rejestru organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie powiązanych usług turystycznych, o którym mowa w art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 548 oraz z 2020 r. poz. 568);
osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, inne niż wymienione w pkt 1 i 2, organizujące wypoczynek w celu:
1. niezarobkowym albo
2. zarobkowym, jeżeli organizowany wypoczynek nie stanowi imprezy turystycznej, o której mowa w art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych.

Zgodnie z art. 92c ust. 2 pkt 1-5 ustawy o systemie oświaty, organizator wypoczynku zapewnia:

bezpieczne i higieniczne warunki wypoczynku, w szczególności organizuje wypoczynek w obiekcie lub na terenie spełniającym wymagania ochrony przeciwpożarowej, ochrony środowiska oraz warunki higieniczno-sanitarne, określone w przepisach o ochronie przeciwpożarowej, ochronie środowiska i Państwowej Inspekcji Sanitarnej, a w przypadku wypoczynku z udziałem dzieci i młodzieży niepełnosprawnej – organizuje wypoczynek w obiekcie lub na terenie dostosowanym do potrzeb wynikających z rodzaju niepełnosprawności uczestników wypoczynku;
kadrę wypoczynku, którą stanowią:
1. kierownik wypoczynku i wychowawcy wypoczynku spełniający warunki, o których mowa w art. 92p ust. 1-6; liczba wychowawców wypoczynku jest odpowiednia do liczby uczestników wypoczynku,
2. w zależności od programu wypoczynku i realizowanych zajęć – trenerzy i instruktorzy sportu, rekreacji, animacji kulturalno-oświatowej, lektorzy języka i inne osoby prowadzące zajęcia podczas wypoczynku, które spełniają następujące warunki:
  - mają ukończone 18 lat,
  - posiadają co najmniej wykształcenie średnie lub średnie branżowe,
  - posiadają wiedzę, doświadczenie i umiejętności niezbędne do realizowanych zajęć;
dostęp do opieki medycznej:
1. w ramach świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych na zasadach określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1373 ze zm.) lub
2. na podstawie umowy zawartej z lekarzem, pielęgniarką lub ratownikiem medycznym;
program wypoczynku i zajęcia dostosowane do wieku, zainteresowań i potrzeb uczestników, ich stanu zdrowia, sprawności fizycznej i umiejętności;
żywienie zgodne z zasadami higieny żywienia określonymi w ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2019 r. poz. 1252 oraz z 2020 r. poz. 284 i 285).

Należy w tym miejscu zauważyć, że ww. ustawa nie określa żadnych szczególnych wymagań co do formy prawnej, ani też warunków organizacyjno-finansowych, które powinien spełnić organizator. Ustala się jedynie wymagania dotyczące samych form wypoczynku: obowiązkiem organizatorów jest zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków wypoczynku i właściwej opieki wychowawczej, a także zatrudnienie odpowiednio przygotowanej kadry pedagogicznej.

W myśl art. 92d ust. 1 ustawy o systemie oświaty, organizator wypoczynku jest obowiązany zgłosić kuratorowi oświaty właściwemu ze względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania organizatora wypoczynku zamiar zorganizowania wypoczynku, z zastrzeżeniem art. 92e ust. 1.

W świetle art. 92t pkt 1 ustawy o systemie oświaty, minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określi, w drodze rozporządzenia termin złożenia zgłoszenia wypoczynku, o którym mowa w art. 92d ust. 1, jego formę, dokumenty dołączane do zgłoszenia oraz wzór tego zgłoszenia, mając na uwadze potrzebę prawidłowego realizowania przez kuratora oświaty obowiązków związanych z umieszczeniem zgłoszenia wypoczynku w bazie wypoczynku.

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 marca 2016 r. w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży (Dz. U. z 2016 r., poz. 452), organizator wypoczynku zgłasza kuratorowi oświaty zamiar zorganizowania wypoczynku:

w przypadku wypoczynku organizowanego w okresie ferii letnich oraz wiosennej przerwy świątecznej – od dnia 1 marca w roku szkolnym, w którym organizowany jest wypoczynek, jednak nie później niż na 21 dni przed terminem rozpoczęcia wypoczynku, a w przypadku organizowania półkolonii lub wypoczynku za granicą – nie później niż na 14 dni przed terminem rozpoczęcia wypoczynku;
w przypadku wypoczynku organizowanego w okresie ferii zimowych oraz zimowej przerwy świątecznej – od dnia 1 października w roku szkolnym, w którym organizowany jest wypoczynek, jednak nie później niż na 21 dni przed terminem rozpoczęcia wypoczynku, a w przypadku organizowania półkolonii lub wypoczynku za granicą – nie później niż na 14 dni przed terminem rozpoczęcia wypoczynku.

Dodatkowo w myśl § 2 ust. 2 rozporządzenia w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży, w przypadkach uzasadnionych względami społecznymi organizator wypoczynku może zgłosić kuratorowi oświaty zamiar zorganizowania wypoczynku po upływie terminu, o którym mowa w ust. 1, nie później jednak niż na 7 dni przed terminem rozpoczęcia wypoczynku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i prowadzi zarejestrowaną niepubliczną placówkę oświatowo-wychowawczą w systemie oświaty, a więc jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów ustawy Prawo oświatowe i świadczy usługi w zakresie kształcenia i wychowania, o której mowa w art. 2 pkt 3 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy Prawo oświatowe. Wnioskodawca jest wpisany do prowadzonego przez Ministerstwo Edukacji i Nauki - Rejestru Szkół i Placówek oświatowych pod nr (…). W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca między innymi organizuje zajęcia edukacyjne, które odbywają się w ciągu roku szkolnego w rozumieniu art. 94 ustawy prawo oświatowe. Wnioskodawca ponadto organizuje kolonie i półkolonie dla swoich uczniów i dla dzieci, które nie uczestniczą w zajęciach edukacyjnych organizowanych przez Wnioskodawcę. Usługi organizacji półkolonii oraz kolonii są świadczone przez Wnioskodawcę jako jednostkę objętą systemem oświaty. Organizowane przez Wnioskodawcę półkolonie i kolonie są zgłaszane kuratorowi oświaty i ich realizacja podlega nadzorowi i kontroli przez kuratorium. W czasie pobytu na koloniach i półkoloniach uczniowie pod nadzorem kadry opiekuńczej i wychowawczej Wnioskodawcy, realizują zajęcia sportowe, plastyczne, taneczne, artystyczne oraz dydaktyczne połączone z wypoczynkiem. Organizowane przez Wnioskodawcę kolonie i półkolonie stanowią usługi w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą wykonywane w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty zgodnie z art. 92a ust. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty oraz Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 marca 2016 r. w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży. Opiekunowie ponoszą koszt udziału dzieci w koloniach i półkoloniach organizowanych przez Wnioskodawcę. Kolonie są organizowane w wynajętym ośrodku wypoczynkowym. Wnioskodawca zapewnia we własnym zakresie zajęcia edukacyjne i opiekę nad dziećmi, natomiast nabywa od innych podatników transport, nocleg, wyżywienie, bilety wstępu do organizowanych dla uczestników atrakcji. Półkolonie odbywają się bez noclegu, po kilkugodzinnych zajęciach opiekunowie zabierają uczestników do domu. Ponadto celem organizowanych przez Wnioskodawcę półkolonii i kolonii jest wypoczynek organizowany dla dzieci i młodzieży w celach rekreacyjnych lub regeneracji sił fizycznych i psychicznych, połączony ze szkoleniem lub pogłębianiem wiedzy, rozwijaniem zainteresowań, uzdolnień lub kompetencji społecznych dzieci i młodzieży, trwający nieprzerwanie co najmniej 2 dni, w czasie ferii letnich i zimowych oraz wiosennej i zimowej przerwy świątecznej, w kraju lub za granicą, w szczególności w formie kolonii, półkolonii, zimowiska, obozu i biwaku - zgodnie z art. 92a ustawy o systemie oświaty. Wnioskodawca dokonuje zgłoszeń wypoczynku do bazy wypoczynku prowadzonej przez Ministerstwo Edukacji i Nauki. Zgłoszenie wypoczynku do bazy wypoczynku dokonywane jest najpóźniej na 21 dni przed terminem rozpoczęcia wypoczynku, najpóźniej na 14 dni przed terminem rozpoczęcia półkolonii - każdy z turnusów jako osobne zgłoszenie.

Ad 1

Wnioskodawca ma wątpliwości czy organizowane przez Wnioskodawcę półkolonie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy o VAT, bez względu na to czy uczestniczą w nich uczniowie Wnioskodawcy czy nie.

Analizując powołane wyżej regulacje prawne należy zauważyć, że zwolnienie od podatku, określone w art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy, ma charakter podmiotowo-przedmiotowy, zatem warunkiem jego zastosowania jest to, aby dany podmiot wykonywał usługi w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą w formach i na zasadach określonych w odpowiednich przepisach, tj. w przepisach o pomocy społecznej oraz w przepisach o systemie oświaty.

W przedmiotowym wniosku Wnioskodawca wskazał, że organizowany przez niego wypoczynek w formie półkolonii będzie podlegał obowiązkowemu zgłoszeniu właściwemu kuratorowi oświaty, zgodnie z ustawą o systemie oświaty (art. 92d ustawy o systemie oświaty i wydane na jej podstawie rozporządzenie) i jako taki będzie zgłaszany w ustawowym terminie. Wypoczynek będzie organizowany z zachowaniem wszystkich wymogów stawianych przez przepisy o systemie oświaty oraz podlegać będzie nadzorowi przez właściwego kuratora oświaty. W ramach półkolonii Wnioskodawca zapewnia m.in. opiekę nad dziećmi. Ponadto w ramach półkolonii nie wystąpi usługa hotelowa. Opiekunowie codziennie przywożą dzieci na kilkugodzinne zajęcia, po czym codziennie dzieci są zabierane do domu. Dzieci przez cały czas trwania zajęć przebywają pod opieką wychowawców oraz uczęszczają w zajęciach.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji gdy Wnioskodawca spełnia wymagania przewidziane w ww. rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 marca 2016 r. w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży w zakresie form i zasad tego wypoczynku (tj. podlega nadzorowi i kontroli właściwego kuratora oświaty), to świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające na organizacji wypoczynku dla dzieci i młodzieży w formie półkolonii, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy.

Z treści powyższego przepisu wynika również, że zakresem określonego w nim zwolnienia jest objęta nie tylko opieka nad dziećmi i młodzieżą, ale również dostawa towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związanych. W rozpatrywanej sprawie, w ramach usługi podstawowej, tj. opieki nad dziećmi i młodzieżą na organizowanych półkoloniach, świadczone będą różne usługi dodatkowe (cateringu, transportu, zakup biletów wstępu, najem pomieszczeń). Jak wskazał Wnioskodawca, ww. usługi dodatkowe będą ściśle związane z usługą organizacji półkolonii jako usługi niezbędne do wykonania usługi podstawowej. Ponadto, z żadnych okoliczności przedstawionych we wniosku nie wynika, aby ich głównym celem było osiągnięcie przez Wnioskodawcę dodatkowego dochodu przez konkurencyjne wykonanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia. Zatem z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie wystąpią przesłanki, o których mowa w art. 43 ust. 17 ustawy, wyłączające zwolnienie od podatku, to ww. usługi dodatkowe również mogą korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca w odniesieniu do opisanych powyżej usług w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą oraz dostawy towarów i świadczenia usług ściśle z tymi usługami związanych, wykonywanych w ramach organizacji półkolonii, może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia od opodatkowania usług w zakresie organizacji wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej w formie półkolonii (pytanie nr 1 wniosku) należało ocenić jako prawidłowe.

Ad 2

Wnioskodawca ma również wątpliwości czy organizowane przez Wnioskodawcę kolonie dla uczniów Wnioskodawcy korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień.

Z wniosku wynika również, że Wnioskodawca będzie wykonywać działalność, której przedmiotem jest organizowanie usług w zakresie opieki nad dziećmi w formie kolonii. Wnioskodawca jako organizator jest wpisany do rejestru organizatorów wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej prowadzonego przez Ministerstwo Edukacji Narodowej. Wnioskodawca podlega nadzorowi oraz kontroli Ministerstwa Edukacji Narodowej. Postawione we wniosku pytanie obejmuje swym zakresem usługę w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą wykonywaną w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty, tj. zgodnie z art. 92a ustawy o systemie oświaty i Rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 marca 2016 r. w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży.

W tym miejscu należy zauważyć, że wskazane rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej dotyczy usługi organizowania wypoczynku dzieci i młodzieży (np. w formie kolonii), a nie usługi w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą. Oczywiście na koloniach opieka pedagogiczna jest niezbędna, niemniej celem organizowania kolonii jest wypoczynek dzieci i młodzieży.

Należy jednak w tym miejscu zauważyć, że prócz zwolnień określonych w art. 43 ust. 1 ustawy o VAT, przewidziano również zwolnienia od podatku w akcie wykonawczym, tj. rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz.U. z 2020 r. poz. 1983).

I tak na podstawie § 3 ust. 1 pkt 8 tego rozporządzenia zwalnia się od podatku usługi obozów, kolonii lub usługi o podobnym charakterze, organizowane przez szkoły i inne jednostki objęte ustawą z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2020 r. poz. 1327), świadczone wyłącznie na rzecz dzieci i młodzieży z tych szkół i jednostek.

Z analizy tego przepisu wynika jednoznacznie, że zwolnienie określone tym przepisem również jest zwolnieniem o charakterze podmiotowo-przedmiotowym. Przysługuje zatem wyłącznie w sytuacji, gdy obie przesłanki, tj. zarówno podmiotowa, jak i przedmiotowa są spełnione:

świadczący usługę podmiot musi być podmiotem objętym ustawą o systemie oświaty oraz

podmiot ten musi świadczyć usługi obozów, kolonii lub usługi o podobnym charakterze na rzecz dzieci i młodzieży z ww. jednostki.

Oznacza to, że powyższe zwolnienie ma zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do usług świadczonych na rzecz dzieci i młodzieży korzystających z zajęć stałych (podopiecznych) organizowanych przez dany podmiot. Regulacja ta będzie miała zastosowanie w sytuacji Wnioskodawcy, bowiem dotyczy ona zwolnienia od podatku usług organizacji kolonii lub usług o podobnym charakterze organizowanych przez szkoły i jednostki objęte ustawą o systemie oświaty na rzecz dzieci i młodzieży z tych szkół i jednostek, a Wnioskodawca – co wynika z opisu sprawy – jest jednostką objętą systemem oświaty. Ponadto Zainteresowany wskazał, iż uczestnikami kolonii są wychowankowie Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy wskazać należy, że usługa organizacji kolonii przez Wnioskodawcę jako jednostkę objętą systemem oświaty na rzecz dzieci i młodzieży tej jednostki (tj. szkoły organizującej kolonie) na mocy ww. § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Ad 3 i 4

Wnioskodawca ma także wątpliwości czy organizowane przez Niego kolonie dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy, w zakresie usług świadczonych przez placówkę oświatową (opieka wychowawcza sprawowana w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty), korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy o VAT oraz czy organizowane przez Wnioskodawcę kolonie dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy, w zakresie usług nabywanych od osób trzecich (np. zakwaterowania, wyżywienia, transport dzieci, wycieczki przedmiotowe i krajoznawczo-turystyczne) - traktowane są jako usługi turystyczne i opodatkowane w sposób opisany w art. 119 ustawy o VAT.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości Wnioskodawcy należy raz jeszcze podkreślić, że przepis art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy daje możliwość zastosowania zwolnienia od podatku VAT, jeżeli świadczone usługi opieki wychowawczej będą stanowiły usługi opieki nad dziećmi i młodzieżą i opieka ta sprawowana będzie w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty. Na koloniach czy obozach opieka pedagogiczna jest niezbędna, niemniej jednak zasadniczym celem organizowania kolonii/obozu jest wypoczynek dzieci i młodzieży.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa, w celu rozstrzygnięcia czy usługi opieki wychowawczej sprawowanej przez Wnioskodawcę w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty w zakresie organizacji kolonii dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy korzystać będą ze zwolnienia zdefiniowanego w art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy należy również sprawdzić, czy ww. usługi świadczone przez Wnioskodawcę kwalifikują się do zastosowania szczególnych zasad opodatkowania przewidzianych dla usług turystyki zdefiniowanych w art. 119 ustawy.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W świetle art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, że czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

W myśl art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

(uchylony);
działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
(uchylony).

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Według art. 119 ust. 3a ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie wykonywanych czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych wg szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy.

W przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a (art. 119 ust. 5 ustawy).

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5 – na podstawie art. 119 ust. 6 ustawy – podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Wskazać należy, że ustawa nie zawiera definicji „usług turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC z późn. zm.). Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu Dyrektywy w języku francuskim – „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim – „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159).

Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002 r., s. 99).

Zatem usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Z powyższego wynika, że zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej.

Biorąc pod uwagę przedstawione rozważania, stwierdzić należy, że procedura opodatkowania określona w art. 119 jest procedurą szczególną, przewidującą uregulowania specyficzne dla działalności turystycznej i stanowiące odstępstwo od ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT.

Podkreślenia wymaga fakt, że cytowane przepisy art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług są zbieżne z przepisami Dyrektywy. I tak, zgodnie z art. 306 Dyrektywy, państwa członkowskie stosują procedurę szczególną VAT, do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników.

Z brzmienia powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że dotyczy on świadczeń nabywanych od innych podatników.

Jak już wyżej wskazano, transakcje dokonywane na warunkach przewidzianych w art. 306 Dyrektywy przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty (art. 307 Dyrektywy).

Pojedyncza usługa podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim, w którym biuro podróży ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczy usługi.

Z kolei, na mocy art. 308 Dyrektywy, w odniesieniu do pojedynczej usługi świadczonej przez biuro podróży, za podstawę opodatkowania i cenę z wyłączeniem VAT w rozumieniu art. 226 pkt 8 uznaje się marżę biura podróży, czyli różnicę między całkowitą kwotą, z wyłączeniem VAT, do zapłaty przez turystę a faktycznymi kosztami poniesionymi przez biuro podróży z tytułu dostaw towarów i usług świadczonych przez innych podatników, w przypadku gdy transakcje te służą bezpośredniej korzyści turysty.

W tym miejscu warto przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie C-557/11 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska). W pkt 19 tego wyroku Trybunał wskazał, że „głównym celem wprowadzenia uregulowań składających się na szczególną procedurę opodatkowania podatkiem VAT biur podróży było uniknięcie trudności, jakie wynikałyby dla podmiotów gospodarczych ze stosowania ogólnych zasad dyrektywy o podatku VAT do transakcji obejmujących świadczenia nabywane od podmiotów trzecich (zob. podobnie wyrok z dnia 22 października 1998 r. w sprawach połączonych C-308/96 i C-94/97 Madgett i Baldwin, Rec. s. I 6229, pkt 33). Zastosowanie zasad ogólnych w odniesieniu do miejsca i podstawy opodatkowania oraz odliczenia podatku naliczonego powodowałoby bowiem praktyczne trudności dla przedsiębiorstw z powodu wielości i lokalizacji świadczonych usług, co mogłoby stanowić dla nich przeszkodę w prowadzeniu działalności (zob. wyrok z dnia 12 listopada 1992 r. w sprawie C-163/91 Van Ginkel, Rec. s. I 5723, pkt 14)”.

W cytowanym wyroku TSUE podkreślił, że Trybunał już w przeszłości orzekł, że szczególna procedura opodatkowania biur podróży znajduje zastosowanie wyłącznie do świadczeń nabywanych od podmiotów trzecich. Ta sama linia rozumowania doprowadziła Trybunał do orzeczenia, że procedura ta nie dotyczy usług przewozu świadczonych bez pośredników, które podlegają przepisom ogólnym mającym zastosowanie do przedsiębiorstw transportowych (wyrok z dnia 27 października 1992 r. w sprawie C-74/91 Komisja przeciwko Niemcom, Rec. s. I 5437, pkt 26). Trybunał wywiódł stąd, że w sytuacji gdy podmiot gospodarczy podlegający przepisom o szczególnej procedurze opodatkowania biur podróży świadczy za cenę ryczałtową usługi złożone w części z jego własnych usług, a w części ze świadczeń innych podatników, procedura szczególna znajduje zastosowanie tylko do świadczeń podmiotów trzecich (zob. podobnie ww. wyrok w sprawach połączonych Madgett i Baldwin, pkt 47).

W tym też kontekście należy rozpatrywać pojęcie „pojedynczej usługi” zawarte w art. 307 i 308 Dyrektywy. Pojęcie to obejmuje tylko świadczenia nabywane od innych podatników. Natomiast zasada dotycząca pojedynczej usługi znajduje zastosowanie w ramach ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT i nie wpływa na interpretację tego pojęcia w ramach szczególnej procedury opodatkowania biur podróży. Nie ma przy tym znaczenia, że własne usługi są niezbędne do świadczenia uczestnikom całościowych usług turystycznych przez biuro podróży. Niezależnie bowiem od tego, czy usługi te są niezbędne do świadczenia całościowej usługi turystycznej, nie można ich uznać za element „pojedynczej usługi” w rozumieniu art. 307 i 308 Dyrektywy, ani w konsekwencji traktować ich z punktu widzenia opodatkowania w taki sam sposób.

W wyroku w sprawie C-557/11 Trybunał wskazał także, iż „własne usługi przewozu stanowiące element składowy usługi turystycznej świadczonej podróżnym przez biuro podróży za cenę ryczałtową, opodatkowanej zgodnie ze wskazanymi przepisami, podlegają ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem VAT, w szczególności w odniesieniu do stawki podatku, a nie szczególnej procedurze opodatkowania transakcji dokonywanych przez biura podróży.

Zgodnie z art. 98 tej dyrektywy, jeżeli państwo członkowskie wprowadziło obniżoną stawkę podatku VAT dla usług przewozu, stawka ta znajduje zastosowanie do omawianych usług własnych biura podróży”.

Należy również wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 13 października 2005 r. (C-200/04, Finanzamt Heidelberg v. iSt internationale Sprach – und Studienreisen GmbH), badając zakres świadczenia usług turystycznych zwrócił uwagę, że definicji podróży nie można ograniczyć ze względu na jej cel. Usługa turystyczna może bowiem obejmować także wyjazd edukacyjny. W wyroku tym Trybunał stwierdził, że „artykuł 26 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. L. 77/388/WE, obecnie art. 306 Dyrektywy Rady 2006/112/WE) należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie do podmiotu gospodarczego, który oferuje usługi takie jak programy „High School” i „College” polegające na organizacji wyjazdów językowych i studiów zagranicznych oraz który za zapłatą ceny ryczałtowej we własnym imieniu zapewnia swoim klientom pobyt za granicą przez okres od trzech do dziesięciu miesięcy i w tym celu powierza świadczenie usług innym podatnikom.” W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Trybunał zwrócił uwagę, że nawet jeżeli usługa ma charakter edukacyjny, podróż może stanowić jej istotny i znaczący element. Tym bardziej, że pojęcia opisujące zwolnienia podatkowe należy interpretować ściśle.

Jak wskazał również NSA w wyroku z dnia 4 lutego 2016 r. sygn. akt I FSK 1768/14, jeżeli Spółdzielnia „w ramach świadczonej przez nią usługi zapewnia nie tylko dojazd, nocleg, wyżywienie, opiekę sprawowaną przez osoby spełniające wymagania określone przez Ministra Edukacji Narodowej, ale również usługi o charakterze rekreacyjnym i sportowym, między innymi naukę gry w tenisa, jeździectwa, żeglarstwa, tańca, windsurfingu, narciarstwa. Tego typu wyjazdy wykraczają poza zakres pojęcia sprawowania opieki i nabierają cech charakterystycznych dla usług turystycznych, o których jest mowa w art. 119 ust. 1 u.p.t.u.”

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w odniesieniu do świadczonych przez Wnioskodawcę usług organizowania kolonii, mamy do czynienia z czynnością złożoną, zawierającą elementy charakterystyczne dla usług turystycznych. Są to – jak wynika z opisu sprawy – nocleg, wyżywanie, transport, bilety wstępu do obiektów turystycznych nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników kolonii.

Jak wskazano w powołanym art. 119 ust. 2 ustawy, przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

W odniesieniu do powyższego zauważyć należy, że w zakresie organizacji kolonii Wnioskodawca działa na rzecz uczestników we własnym imieniu i na własny rachunek oraz nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników. Wnioskodawca nabywa w szczególności – zakwaterowanie, wyżywienie, przewóz, wynajem pomieszczeń czy zakup biletów wstępu.

Wymienione wyżej towary i usługi nabywane od innych podatników są ściśle związane z usługą organizowania kolonii. Usługi te są niezbędne do wykonania usługi podstawowej jaką jest organizacja kolonii, w ramach których zapewniany jest uczestnikom wypoczynek. Czynności wymienione w opisie sprawy stanowią usługę kompleksową w zakresie organizowania kolonii, w ramach których zapewniane jest zakwaterowanie, wyżywienie i przewóz itp.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy, w odniesieniu do organizowanych przez Wnioskodawcę usług wypoczynku w formie kolonii dla dzieci należy zauważyć, że zawierają one wszelkie cechy charakterystyczne dla usług turystycznych, dla których ustawa o podatku od towarów i usług określa szczególny sposób opodatkowania przewidziany w art. 119 ustawy.

W związku z tym, że z opisu sprawy wynika, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi organizowania wypoczynku w zakresie kolonii dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy składają się również z usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników wypoczynku, zastosowanie znajdzie art. 119 ustawy. Zatem organizacja przedmiotowych kolonii, w ramach których uczestnikom zostanie zapewnione wyżywienie, transport, zakup biletów wstępu, wynajem pomieszczeń, a także opieka na dziećmi – jest świadczeniem złożonym, składającym się w przeważającej części z towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści uczestników, co w konsekwencji stanowi usługi turystyki opodatkowane według szczególnej procedury określonej w art. 119 ustawy na zasadzie marży przy zastosowaniu właściwej stawki podatku VAT.

Jak wyżej wskazano, w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a.

Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W złożonym wniosku Wnioskodawca stanął na stanowisku, że organizowane przez Niego kolonie dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy, w zakresie usług świadczonych przez placówkę oświatową (opieka wychowawcza sprawowana w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty), korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, że ze zwolnienia na podstawie powołanego przez Wnioskodawcę art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy korzystają świadczone usługi opieki wychowawczej, jeżeli stanowią usługi opieki nad dziećmi i młodzieżą i opieka ta sprawowana jest w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty.

Przenosząc powyższą analizę na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy może korzystać jedynie świadczona przez Wnioskodawcę w ramach ww. usługi organizacji kolonii usługa w zakresie opieki nad dziećmi pod warunkiem wykonywania jej przez Wnioskodawcę w formach i na zasadach określonych w przepisach ustawy Prawo oświatowe.

Natomiast pozostałe usługi realizowane w ramach organizacji kolonii, których jak wskazano powyżej zasadniczym celem jest wypoczynek, nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy. Tym samym, skoro jak wskazano powyżej ww. usługi organizacji kolonii dla dzieci niebędących uczniami Wnioskodawcy stanowią usługi turystyki, to należy je opodatkować według szczególnej procedury określonej w art. 119 ustawy na zasadzie marży przy zastosowaniu właściwej stawki podatku VAT.

W konsekwencji rozpatrując całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań nr 3 i 4 należało ocenić je jako prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin