Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.165.2021.1.MBD
z 27 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 kwietnia 2021 r. (data wpływu 13 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy opisane w stanie faktycznym odszkodowanie na rzecz Spółki stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy opisane w stanie faktycznym odszkodowanie na rzecz Spółki stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością i posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Siedziba Wnioskodawcy i zarząd znajdują się na terytorium Polski. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (podatek CIT). Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą związaną z dietetyką. Oferuje sprzedaż planów żywieniowych dopasowanych do potrzeb klientów oraz produktów dietetycznych. Dnia 16 lipca 2020 r. w (…) została zawarta ugoda mediacyjna pomiędzy Wnioskodawcą, a (…) Sp. z o.o. z siedzibą w (…) (….), wpisanej do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod nr KRS (zwana dalej: „Spółka”). Umowa mediacyjna jest wynikiem toczącego się przed Sądem Okręgowym w (…), X Wydziałem Gospodarczym postępowania sądowego z powództwa Spółki przeciwko Wnioskodawcy, którego przedmiotem było żądanie nakazania zaniechania niedozwolonych działań, które stanowią czyny nieuczciwej konkurencji, a także zobowiązanie Wnioskodawcy do umieszczenia żądanego oświadczenia oraz zapłaty odszkodowania. Jako faktyczną podstawę powództwa wskazano:

• podjęcie przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej tożsamej z przedmiotem działalności Spółki;
• czynienie przygotowań do stworzenia konkurencyjnej marki przez przedstawicieli Wnioskodawcy;
• czynienie zapewnień przez Wnioskodawcę, o tożsamości oferowanych usług i towarów, z tymi, które uprzednio sprzedawane były przez Spółkę;
• oferowanie przez Wnioskodawcę oraz jej franczyzobiorców trzech produktów w opakowaniach posiadających podobny wygląd do produktów sprzedawanych przez Spółkę;
• prowadzenie przez Wnioskodawcę działalności według tożsamego modelu wizerunkowego, handlowego i marketingowego jak ten przyjęty przez Spółkę;
• nakłanianie przez reprezentantów Wnioskodawcy podmiotów współpracujących ze Spółką (w tym także dietetyków świadczących usługi na rzecz Spółki) do zerwania dotychczasowej współpracy i rozpoczęcia tej współpracy z Wnioskodawcą;
• stosowanie przez Wnioskodawcę, reklamy zawierającej nieprawdziwe i wprowadzające w błąd informacje co do wyników i rezultatów stosowanych przez siebie u określonych klientów metod odchudzania oraz sprzedawanych produktów.
  
  

Sąd Okręgowy w (…), Wydział Gospodarczy mocą postanowienia z 27 maja 2019 r. skierował strony postępowania do mediacji. W jej efekcie została zawarta ugoda mediacyjna, zgodnie z którą Wnioskodawca zobowiązał się do wykonania na rzecz Spółki szeregu czynności m.in. niepublikowania reklam z udziałem określonych klientów w środkach komunikacji takich jak strony www i portale społecznościowe, zmiany wyglądu wszystkich placówek handlowych oraz wystroju ich wnętrz, jak również zmiany wyglądu zewnętrznego każdej następnej zamówionej lub wyprodukowanej na rzecz Wnioskodawcy partii trzech produktów, stanowiących przedmiot sporu tak aby możliwe było ich łatwe odróżnienie od wyrobów Spółki, a także zapłacenie na rzez Spółki świadczenia pieniężnego tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności. Kwota odszkodowania została rozłożona na sześć rat płatnych każdego roku. Całość świadczenia pieniężnego wynikająca z ugody zostanie pokryta z zasobów majątkowych Wnioskodawcy i nie zostanie w żaden sposób zwrócona. Pierwsza część świadczenia pieniężnego w wysokości (…) zł została już zapłacona w formie przelewu przez Wnioskodawcę. Natomiast, pozostałe raty będą płacone przez Wnioskodawcę w tej samej formie zgodnie z ustalonym harmonogramem tj. przez pięć kolejnych lat w terminie do 31 sierpnia, z czego ostatnia rata jest płata w terminie do 31 sierpnia 2025 r. Wydatek ten jest i będzie odpowiednio udokumentowany za pomocą not księgowych oraz potwierdzeń przelewów. Spółka oświadczyła, że zawarcie niniejszej ugody wyczerpało wszelkie jej roszczenia stanowiące podstawę faktyczną powództwa i zrzekła się wszelkich innych roszczeń wynikających z działań bądź zaniechań Wnioskodawcy, będących podstawą faktyczną tegoż powództwa. Ponadto, Spółka zrzekła się również wszystkich roszczeń, pod warunkiem zapłaty odszkodowania wobec osób związanych z podstawą faktyczną powództwa w przedmiotowej sprawie. Decyzja o zawarciu umowy mediacyjnej definitywnie zakończyła spór i uregulowała sytuację prawna pomiędzy stronami na przyszłość. Wnioskodawca zdecydował się na zawarcie ugody, gdyż:

1. może w jednoznaczny sposób określić strategię rozwoju i wizerunek przedsiębiorstwa oraz wprowadzać nowe produkty na rynek, bez ryzyka wniesienia przez Spółkę roszczeń wynikających z działań bądź zaniechań Wnioskodawcy,
2. będzie miał pewność, że nie zostaną w związku z tą sprawą nałożone na niego żadne ograniczenia, które utrudniałyby lub uniemożliwiały dalszą działalność lub rozwój przedsiębiorstwa,
3. dla Wnioskodawcy ważniejsze od angażowania się w czasochłonne i kosztowne postępowanie sądowe jest skupienie się na rozwoju prowadzonej działalności gospodarczej, pracy nad wizerunkiem, budowaniu marki i ulepszaniu produktów, których sprzedaż nie będzie blokowana, ani ograniczana,
4. zapewni to rozwój produktów Wnioskodawcy w taki sposób by nie mylić ich z produktami konkurencji. Jest to konieczne, by produkty sprzedane przez Wnioskodawcę kojarzone były wyłącznie z firmą Wnioskodawcy - zachowując w ten sposób szansę na to, że klient ponownie skorzysta z produktów oferowanych przez Wnioskodawcę,
5. umożliwia to dalsze prowadzenie działalności gospodarczej w warunkach większej pewności i bezpieczeństwa obrotu,
6. Wnioskodawca ma świadomość, że konkurencyjna Spółka, w porównaniu do Wnioskodawcy, jest znacznie większym i zasobniejszym podmiotem, z większymi możliwościami i dostępem do najlepszej pomocy prawnej na rynku, dlatego dalsze kontynuowanie sporu sądowego przez Wnioskodawcę mogłoby być wyniszczające dla prowadzonej przez niego działalności gospodarczej,
7. zostanie zabezpieczony przed możliwością poniesienia kosztów, wynikających z dalszego prowadzenia postępowania sądowego.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane w stanie faktycznym odszkodowanie na rzecz Spółki stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym odszkodowanie na rzecz Spółki stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów, gdyż:

1. wydatek jest definitywny, faktycznie poniesiony i udokumentowany,
2. pozostaje w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą,
3. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania, a działanie Wnioskodawcy w celu osiągnięcia przychodu jest racjonalne i celowe,
4. nie znajduje się w żadnej kategorii kosztów, które są wyłączone z kosztów uzyskania przychodu. co Wnioskodawca szczegółowo uzasadnia poniżej.
   
   

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota uiszczona na rzecz Spółki tytułem opisanego w stanie faktycznym odszkodowania spełnia przesłanki art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2020 poz. 1406 ze zm., zwaną dalej: „ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych” lub „u.p.d.o.p.”), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Zgodnie z stanowiskiem organów podatkowych (przykładowo: Interpretacja indywidualna Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 16 lipca 2019 r., 0111-KDIB1-3.4010.215.2019.1.MBD) podatnik ma prawo zaliczenia wydatku do koszów uzyskania przychodów pod warunkiem, że wydatek ten:

1. został faktycznie poniesiony przez podatnika,
2. jest definitywny - wartość poniesionego wydatku nie została w żaden sposób zwrócona,
3. został właściwie udokumentowany,
4. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
5. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.
6. nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Należy podkreślić, że wydatek z tytułu odszkodowania na rzecz Spółki, jest definitywny i faktycznie będzie ponoszony przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z Interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 lipca 2019 r., (0111-KDIB1-3.4010.215.2019.1.MBD), przez poniesienie wydatku należy rozumieć sytuacje, w której w ostatecznym rozrachunku konkretny koszt jest pokryty z zasobów majątkowych podatnika. W efekcie nie jest możliwe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów, tych wydatków, które zostały pokryte przez osoby trzecie. Natomiast, definitywność wydatku polega na bezzwrotności wydatku tj. wartość poniesionego wydatku nie może w żaden sposób zostać zwrócona podatnikowi. Całość świadczenia pieniężnego wynikająca z ugody zostanie pokryta z zasobów majątkowych Wnioskodawcy i nie zostanie w żaden sposób zwrócona. Należy pokreślić, że pierwsza część świadczenia pieniężnego w wysokości (…) zł została już zapłacona w formie przelewu przez Wnioskodawcę. Natomiast, pozostałe raty będą płacone przez Wnioskodawcę w tej samej formie zgodnie z ustalonym harmonogramem tj. przez pięć kolejnych.

Ad. 2

Kwota uiszczana na rzecz Spółki pozostaje w ścisłym związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Ugoda mediacyjna i wynikające z niej obowiązki dotyczą transakcji, które Wnioskodawca dokonywał i będzie dokonywał jako przedsiębiorca. Przy pomocy ugody mediacyjnej, Strony uzgodniły wyraźne rozróżnienia między produktami Wnioskodawcy, a produktami konkurencyjnej Spółki w celu przeciwdziałania pomyłkom ze strony klientów. W ten sposób, sytuacja Wnioskodawcy staje się bardziej klarowna - może w jednoznaczny sposób określić strategię rozwoju przedsiębiorstwa uwzgledniającą m.in. rodzaj i wygląd wprowadzanych produktów na rynek, jednocześnie mając pewność, że Spółka nie wniesie roszczeń wynikających z działań bądź zaniechań Wnioskodawcy. Produkty Wnioskodawcy będą rozwijane w taki sposób, by nie mylić ich z produktami konkurencji. Jest to konieczne, by produkty sprzedawane przez Wnioskodawcę kojarzone były wyłącznie z firmą Wnioskodawcy - zachowując w ten sposób szansę na to, że klient ponownie skorzysta z produktów oferowanych przez Wnioskodawcę.

Ad. 3

Ponadto, istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu związanego ze świadczeniem na rzecz Spółki, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Zgodnie z interpretacją Indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 lipca 2019 r., (0111- KDIB1-3.4010.215.2019.1.MBD) przyjmuje się, że przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy występuje między nim, a przychodem związek. Ocenić należy również racjonalność i celowość działania podejmowanego w celu osiągnięcia przychodu. W związku z tym, jeśli według wiedzy podatnika można oczekiwać, że dany wydatek przełoży się bezpośrednio na osiągnięcie przychodu jego zachowanie lub zabezpieczenie, to możliwe jest uwzględnienie tego wydatku w rozliczeniu podatkowym. W myśl wyroku NSA z 7 listopada 2017 r. (II FSK 1125/16) kwalifikując dany wydatek jako koszt uzyskania przychodów uwzględnić ciąg zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika. W efekcie podczas oceny czy dany wydatek można uznać za koszt uzyskania przychodów należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności jego powstania. W orzeczeniu tym wskazano, że należy poddać analizie wszystkie okoliczności począwszy od momentu wystąpienia czynności, które stanowią czyny nieuczciwej konkurencji, a także bezpośrednie motywy determinujące ostateczną decyzję o zawarciu umowy i spełnieniu na jej podstawie określonego świadczenia pieniężnego - które w zaistniałych warunkach gospodarczych okazały się znacznie bardziej korzystne, niż obrony przed roszczeniami w dalszych postępowaniach sądowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy podkreślić, że spełnienie świadczenia przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki będzie stanowić celowy i racjonalnie poniesiony wydatek, związany z zabezpieczeniem oraz zachowaniem źródła przychodów Wnioskodawcy. Dzięki zawarciu umowy mediacyjnej ze Spółką w zakresie szczegółowo opisanym w stanie faktycznym, Wnioskodawca zostanie zabezpieczony przed możliwością poniesienia wysokich kosztów związanych z dalszym prowadzeniem sporu sądowego. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że nie jest to jedyny, ani najważniejszy powód ze względu na który Wnioskodawca zdecydował się na zawarcie ugody. Kluczową kwestią z punktu widzenia maksymalizacji zysków na przyszłość jest budowa unikatowego wizerunku firmy oraz budowanie marki, która odróżnia ją od konkurencji. Spółka pozwała Wnioskodawcę, gdyż w jej ocenie niektóre produkty, reklamy czy wystrój Wnioskodawcy niedostatecznie odróżniały je od Spółki - wprowadzając w ten sposób klientów w błąd. Po ocenie sytuacji Wnioskodawca zdecydował, że dla przedsiębiorstwa najważniejsze jest przede wszystkim usunięcie niepewnego stanu prawnego, który może utrudniać, a nawet uniemożliwiać dalszy rozwój przedsiębiorstwa.

Zdecydowanie mniej opłacalne dla Wnioskodawcy byłoby, zamiast podpisania ugody, inwestowanie czasu, energii i środków pieniężnych w kosztowne postępowanie sądowe oraz w produkty i wystrój placówek, które nie kojarzą się jednoznacznie się z marką Wnioskodawcy. W związku z powyższym doszło do zawarcia ugody mediacyjnej na mocy, której Wnioskodawca zobowiązał się nie tylko do wypłaty odszkodowania, ale również do zmiany wyglądu wszystkich placówek handlowych oraz wystroju ich wnętrz, jak również zmiany wyglądu zewnętrznego każdej następnej zamówionej lub wyprodukowanej na rzecz Wnioskodawcy partii trzech produktów, stanowiących przedmiot sporu tak, aby możliwe było ich łatwe odróżnienie od wyrobów Spółki. Ugoda definitywnie zakończyła spór i uregulowała sytuację prawną pomiędzy stronami również na przyszłość. Wnioskodawca realizując ugodę zabezpieczył swoje źródło przychodów w postaci możliwości dalszego rozwoju firmy i wprowadzania nowych produktów bez ryzyka roszczeń ze strony Spółki. Wydatek ten będzie stanowił najkorzystniejsze rozwiązanie z punktu widzenia działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 marca 2016 r. (sygn. akt II FSK 228/14) w którym wykazano, że podatnik działając w warunkach rynkowych musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia oraz oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania mające na celu dążenie do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. W sytuacji, w której podatnik ww. działań nie podejmowałby, to mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. W efekcie zagrożone byłoby źródło przychodów jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobiegania powstania takiej sytuacji, powinno być przestrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W interpretacji indywidualnej z 24 sierpnia 2016 r. (Znak: IBPB-1-1/4510-203/16-1/DW) określono, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 nie wymaga jednoznacznego wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania określonego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek związany będzie z uzyskaniem przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia jego źródła.

Z kolei, Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 25 czerwca 2012 r. (sygn. akt II FPS 2/12) określił, że: Działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowania nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Przedstawiony wyżej kierunek wykładni analizowanych przepisów, art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. uwzględnia także postulowany w piśmiennictwie podatkowym sposób interpretowania prawa podatkowego oparty na tzw. wykładni gospodarczej. Przewiduje ona, m.in. przyjęcie założenia, że podatnik działa i powinien działać w sposób typowy dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, tj. przykładowo dąży do osiągnięcia zysku a nie strat.

Ad. 4

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. W treści powołanego przepisu ustawodawca bezpośrednio wskazał rodzaje kar umownych i odszkodowań, które należy wyłączyć z kosztów podatkowych, niezależnie od tego, czy spełniają one warunki określone w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. W związku z tym, jedynie wydatki ponoszone z tytułu wyżej wymienionych kar umownych i odszkodowań nie będą mogły pomniejszać dochodu podatnika do opodatkowania jako koszty uzyskania przychodów. Wszystkie inne wydatki, jeżeli spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodów. Tymczasem odszkodowanie, do zapłacenia którego zobowiązany jest Wnioskodawca na rzecz Spółki, nie należy do żadnej z kategorii kar umownych i odszkodowań wyłączonych z kosztów uzyskania przychodu zgodnie z art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Kwoty, które Wnioskodawca będzie wypłacał na rzecz Spółki nie stanowią kar umownych. Zgodnie z art. 483 § 1 kodeksu cywilnego (Dz.U. 2020.1740 t.j.) można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Z treści powołanego przepisu wynika, że kara umowna jest ściśle związana ze szkodą spowodowaną niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania niepieniężnego. Jednakże, przedmiotowe świadczenie pieniężne nie wynika z zawartej miedzy stronami umowy, której przedmiotem byłoby wykonanie zobowiązania niepieniężnego. W związku z tym uiszczona przez wnioskodawcę kwota nie będzie stanowiła kary umownej.

Norma przedstawiona w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. zakazuje zaliczania do kosztów podatkowych takich wydatków, które zostały poniesione w celu rekompensaty wszelkich szkód związanych z wadliwym wykonaniem zobowiązania zawartego między stronami (odszkodowanie z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług ). Jednakże świadczenie pieniężne świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki jest związane z rekompensatą za niedozwolone działanie, które stanowią czyny nieuczciwej konkurencji, a nie za dostarczenie wadliwych towarów, wykonanych robót czy usług albo zwłokę w usunięciu wad.

Natomiast, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 25 października 2012 r. (Znak: IPTPB3/423-273/12-4/KJ) organ interpretacyjny podkreślił, że istnieje możliwość, aby podatnik zaliczył określone wydatki do kosztów uzyskania przychodów niezależnie, od tego czy zostały one poniesione w związku z działaniem niezgodnym z prawem, pod warunkiem, że wydatki te są ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej przez podmiot działalności gospodarczej. Jak wskazano w ww. interpretacji indywidualnej: działalność podmiotu gospodarczego może czasami wiązać się z naruszeniem dóbr innych osób. W efekcie, takie działania wiążą się z koniecznością poniesienia pewnych kosztów będących następstwem kar. Podkreślić należy jednak, że nie wszystkie kary umowne stanowią dla podatnika koszt uzyskania przychodów. Ustawodawca w art. 16 ust. 1 wymienił szereg wydatków, które nie mogą być postrzegano jako koszty uzyskania przychodów, w tym także wydatku mające charakter kar i sankcji. Są one jednak związane z wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej (art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p.) jak również nieprzestrzeganiem przepisów w zakresie ochrony środowiska i niewykonaniem nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 16 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.p.), a nie karami związanymi z świadczeniem pieniężnym wynikającym z bezumownego korzystania z praw autorskich.

Podobne stanowisko znajduje się w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 20 października 2016 r. (Znak: IBPB-1-1/4510-276/16-1/AT), w której wskazano, że dokonując oceny sytuacji opisanej we wniosku pod kątem zaliczenia poniesionych wydatków do katalogu wydatków, których nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, zawartych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., stwierdzić należy, że poniesione wydatki związane z zapłatą odszkodowania w ustalonej wysokości nie podlegają ograniczeniom wymienionym w ww. katalogu. W wyżej wymienionej interpretacji wskazano również, że zawarcie ugody powodującej konieczność zapłaty odszkodowania na rzecz innego podmiotu stanowi racjonalnie poniesiony wydatek, związany z zabezpieczeniem oraz zachowaniem źródła przychodów, bowiem przedsiębiorca działał w celu ograniczenia ryzyka związanego z wynikiem postępowań sądowych dotyczących wzajemnych roszczeń pomiędzy nim a kontrahentem.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym odszkodowanie stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów, ponieważ spełnia przesłanki art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, równocześnie nie będąc uwzględnionym w katalogu ujętym w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wydatek jest definitywny, faktycznie poniesiony i udokumentowany oraz pozostaje w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Ponadto, istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania, a działanie Wnioskodawcy w celu osiągnięcia przychodu jest racjonalne i celowe. Zawarcie ugody mediacyjnej jest w tej sytuacji najkorzystniejszym rozwiązaniem dla Wnioskodawcy, który może skupić się na rozwoju produktów i budowaniu marki minimalizując ryzyko blokowania lub ograniczania działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz unikając nadmiernych kosztów w przyszłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej jako „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…). Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych z ich źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie „zachować” należy rozumieć dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast „zabezpieczyć” oznacza uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o CIT, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

1. przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu), oraz
2. potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
   
   

Działalność podmiotu gospodarczego może czasami wiązać się z naruszeniem dóbr innych osób. Takie działanie wiąże się z poniesieniem pewnych kosztów będących następstwem kar/odszkodowań. Nie wszystkie jednak poniesione kary umowne/odszkodowania stanowią dla podatnika koszt uzyskania przychodów. Ustawodawca w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, wymienił szereg wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, w tym wydatków mających charakter kar i sankcji. Są one jednak związane z wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej (art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT) jak również nieprzestrzeganiem przepisów w zakresie ochrony środowiska i niewykonaniem nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 16 ust. 1 pkt 19 ustawy o CIT).

Art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że 16 lipca 2020 r. została zawarta ugoda mediacyjna pomiędzy Wnioskodawcą, a (…) Sp. z o.o. Umowa mediacyjna jest wynikiem toczącego się przed Sądem Okręgowym w (…), Wydziałem Gospodarczym postępowania sądowego z powództwa Spółki przeciwko Wnioskodawcy, którego przedmiotem było żądanie nakazania zaniechania niedowolnych działań, które stanowią czyny nieuczciwej konkurencji, a także zobowiązanie Wnioskodawcy do umieszczenia żądanego oświadczenia oraz zapłaty odszkodowania. Jako faktyczną podstawę powództwa wskazano:

• podjęcie przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej tożsamej z przedmiotem działalności Spółki;
• czynienie przygotowań do stworzenia konkurencyjnej marki przez przedstawicieli Wnioskodawcy;
• czynienie zapewnień przez Wnioskodawcę, o tożsamości oferowanych usług i towarów, z tymi, które uprzednio sprzedawane były przez Spółkę;
• oferowanie przez Wnioskodawcę oraz jej franczyzobiorców trzech produktów w opakowaniach posiadających podobny wygląd do produktów sprzedawanych przez Spółkę;
• prowadzenie przez Wnioskodawcę działalności według tożsamego modelu wizerunkowego, handlowego i marketingowego jak ten przyjęty przez Spółkę;
• nakłanianie przez reprezentantów Wnioskodawcy podmiotów współpracujących ze Spółką (w tym także dietetyków świadczących usługi na rzecz Spółki) do zerwania dotychczasowej współpracy i rozpoczęcia tej współpracy z Wnioskodawcą;
• stosowanie przez Wnioskodawcę, reklamy zawierającej nieprawdziwe i wprowadzające w błąd informacje co do wyników i rezultatów stosowanych przez siebie u określonych klientów metod odchudzania oraz sprzedawanych produktów.
  
  

Sąd Okręgowy w (…), Wydział Gospodarczy mocą postanowienia z 27 maja 2019 r. skierował strony postępowania do mediacji. W jej efekcie została zawarta ugoda mediacyjna, zgodnie z którą Wnioskodawca zobowiązał się do wykonania na rzecz Spółki szeregu czynności m.in. niepublikowania reklam z udziałem określonych klientów w środkach komunikacji takich jak strony www i portale społecznościowe, zmiany wyglądu wszystkich placówek handlowych oraz wystroju ich wnętrz, jak również zmiany wyglądu zewnętrznego każdej następnej zamówionej lub wyprodukowanej na rzecz Wnioskodawcy partii trzech produktów, stanowiących przedmiot sporu tak aby możliwe było ich łatwe odróżnienie od wyrobów Spółki, a także zapłacenie na rzez Spółki świadczenia pieniężnego tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności. Kwota odszkodowania została rozłożona na sześć rat płatnych każdego roku. Całość świadczenia pieniężnego wynikająca z ugody zostanie pokryta z zasobów majątkowych Wnioskodawcy i nie zostanie w żaden sposób zwrócona. Spółka oświadczyła, że zawarcie niniejszej ugody wyczerpało wszelkie jej roszczenia stanowiące podstawę faktyczną powództwa i zrzekła się wszelkich innych roszczeń wynikających z działań bądź zaniechań Wnioskodawcy, będących podstawą faktyczną tegoż powództwa. Ponadto, Spółka zrzekła się również wszystkich roszczeń, pod warunkiem zapłaty odszkodowania wobec osób związanych z podstawą faktyczną powództwa w przedmiotowej sprawie. Decyzja o zawarciu umowy mediacyjnej definitywnie zakończyła spór i uregulowała sytuację prawna pomiędzy stronami na przyszłość.

W przedmiotowej sprawie istotna jest analiza poniesionych wydatków w postaci zapłaty świadczenia pieniężnego (odszkodaowania) na rzecz Spółki, na podstawie zawartej ugody mediacyjnej, jeżeli w efekcie jego spełnienia roszczenia Spółki zostaną zaspokojone. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie Wnioskodawcy.

W tym kontekście należy zauważyć, że koszty związane z działalnością gospodarczą, oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania nie mogą obciążać budżetu skutkami zaniedbań przedsiębiorcy, powodujących zmniejszenie jego wpływów.

Podatnik nie może bowiem kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania albo niezachowania przez niego należytej staranności. Działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość i zachowanie należytej staranności tak w procesie decyzyjnym jak i wykonawczym. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że strat i wydatków wynikających z zaniedbań oraz nieracjonalnych działań w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa.

Odnosząc przedstawiony we wniosku opis do powyższych wyjaśnień wskazać należy, że poniesienie wyżej opisanych wydatków na rzecz Spółki ma charakter minimalizacji kosztów (strat) i wydatków wynikających z nieracjonalnych działań w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze, należy rozważyć, czy poniesienie przez Wnioskodawcę wydatków, o których mowa powyżej na rzecz Spółki w zamian za zrzeczenie się roszczeń, zobowiązań i złożenie stosownych oświadczeń realizuje cele wskazane w normie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Z pewnością, wydatki te nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Trudno jest bowiem założyć, że zapłata za zrzeczenie się roszczeń, zobowiązań przez Spółkę wpływa na osiągnięcie przychodów w sensie pozytywnym, a mianowicie wpływa na ich zwiększenie (osiągnięcie). W rezultacie, powyższe wydatki mogą ewentualnie podlegać pod tę cześć normy art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, która odnosi się do zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Organ interpretacyjny, wskazuje na kwestię ogólną, nieporuszaną na wstępie niniejszego rozstrzygnięcia, a dotyczącą samej interpretacji normy z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Otóż, w ocenie organu interpretacyjnego, niedopuszczalne jest przeprowadzanie takiej wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, która racjonalność działań podatnika utożsamia z celowością wydatku. Organ stoi na stanowisku, że pojęcia racjonalności poniesienia wydatku oraz jego celowości nie nakładają się na siebie, w tym znaczeniu, że nie są one równoważne. Pomiędzy tymi kategoriami nie istnieje tożsamość znaczeń. Pojęcia racjonalności oraz celowości rozumiane przez pryzmat art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, wzajemnie się uzupełniają, w tym sensie, że trudno jest mówić o celowości wydatku, bez wcześniejszego wykazania jego racjonalności. Relacja odwrotna, jak się jednak wydaje w świetle wykładni literalnej art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, nie zachodzi. Oznacza to, że wykazanie, że mamy do czynienia z racjonalnym postępowaniem podatnika, samo w sobie nie determinuje uznania wydatku za celowy pod kątem zachowania, czy zabezpieczenia źródła przychodów. Racjonalność postępowania podatnika, jest bowiem jednym z elementów oceny celowości wydatku, pomocna przy wykładni zwrotu normatywnego „w celu”. Organ interpretacyjny podnosi, że ustawodawca konstruując normę z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, nie wskazał, że wystarczającym dla podatkowej kwalifikacji kosztów uzyskania przychodów jest racjonalność prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było położenie nacisku na ową racjonalność, norma art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, przybrałaby z pewnością inne brzmienie, sprowadzające się do formuły, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie poniesione wydatki związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Reasumując, wskazać zatem należy, że – jak wskazano na wstępie – poniesione wydatki, o których mowa we wniosku, aby mogły stanowić koszty uzyskania przychodów, muszą spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. muszą zostać poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a jak wykazano powyżej, wskazane wydatki warunku tego nie spełnią.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie zostały spełnione przesłanki pozwalające uznać wskazanych we wniosku wydatków (odszkodowania), które Wnioskodawca poniósł/zamierza ponieść na rzecz Spółki w związku z zawartą przez nich ugodą mediacyjną za koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia czy, opisane odszkodowanie na rzecz Spółki stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów, należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.