2021.05.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.208.2021.1.RR
z 28 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 marca 2021 r. (data wpływu 8 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności realizowanych przez Wnioskodawcę w ramach realizowanego wspólnego przedsięwzięcia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności realizowanych przez Wnioskodawcę w ramach realizowanego wspólnego przedsięwzięcia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie opracowywania i wdrażania strategii rozwoju przedsiębiorców oraz zapewnienia wewnętrznego wsparcia administracyjnego. Siedziba działalności gospodarczej Wnioskodawcy znajduje się w Polsce. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT.

W ostatnim czasie Wnioskodawca nawiązał współpracę z podmiotem nie powiązanym działającym w formie spółki kapitałowej, (dalej: „Partner"). Partner jest podmiotem profesjonalnie świadczącym usługi medyczne.

Zamiarem Partnera było poszerzenie kręgu odbiorców swoich usług. W związku z tym, Partner potrzebuje wsparcia w nawiązywaniu kontaktów z podmiotami branżowymi w Polsce oraz wykonywaniu zadań związanych z prowadzoną działalnością na rzecz swoich kontrahentów. Z kolei Wnioskodawca posiada szerokie kontakty biznesowe z podmiotami branżowymi, które świadczą różnego rodzaju usługi, m.in. dla konsumentów. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Wnioskodawca oraz Partner (dalej łącznie określani jako „Strony") współpracują w celu osiągnięcia korzyści finansowych poprzez pozyskiwanie nowych odbiorców usług świadczonych przez Partnera oraz zwiększanie zakresu, konkurencyjności oraz atrakcyjności tych usług.

Szczegółowe zasady współpracy Stron określa zawarta miedzy nimi umowa o wspólnym przedsięwzięciu (dalej: „Umowa”).

Zgodnie z Umową, Strony realizują wspólne przedsięwzięcie, którego celem jest przygotowanie oraz wdrożenie modelu pozwalającego na oferowanie przez Partnera określonych produktów i usług większej liczbie odbiorców. Produkty oferowane przez Partnera to usługi medyczne oferowane także w sposób nowoczesny drogą elektroniczną przez podmioty, z którymi Partner zawarł odrębne umowy. Produkty skierowane są do osób fizycznych, będących konsumentami.

W ramach wspólnego przedsięwzięcia Wnioskodawca jest zobowiązany do:

przedstawiania strategii rozwoju wspólnego przedsięwzięcia,

podejmowania wszelkich czynności mających na celu poszerzenie bazy podmiotów branżowych, które chciałyby oferować swoim klientom (będącym konsumentami), usługi świadczone przez Partnera, w tym w szczególności do:
1. nawiązywania kontaktów z podmiotami branżowymi i rekomendowania im usług świadczonych w ramach wspólnego przedsięwzięcia,
2. przedstawiania Partnerowi podmiotów branżowych w celu podpisania z nimi umów o współpracy,
3. umawiania spotkań z podmiotami branżowymi.

Z kolei Partner jest zobowiązany w ramach wspólnego przedsięwzięcia do:

zapewniania Wnioskodawcy dostępu do wszystkich niezbędnych informacji i danych (w tym baz danych), niezbędnych do realizacji celów wynikających z Umowy,

zawierania bezpośrednio z podmiotami branżowymi umów o współpracy lub innych kontraktów biznesowych w których Partner i podmioty branżowe szczegółowo określą warunki współpracy oraz zasady świadczenia przez Partnera usług na rzecz klientów danego podmiotu branżowego,

obsługi płatności realizowanych przez klientów za usługi wykonane przez Partnera poprzez zakładanie i utrzymywanie dedykowanych do tego celu rachunków bankowych a także poprzez zawarcie umów obsługi płatności elektronicznych z wyspecjalizowanym w tym zakresie podmiotem,

zapewniania oraz utrzymywania call center dla klientów oraz systemu nagrywania prowadzonych rozmów telefonicznych,

zapewniania obsługi prawnej w odniesieniu do świadczonych usług.

Wnioskodawca zaznacza, iż zamiarem Stron jest osiągnięcie określonych wspólnie celów, z użyciem własnych dla każdej Strony narzędzi i środków.

Podział dochodów ze wspólnego przedsięwzięcia oraz alokacja kosztów.

Celem ekonomicznym wspólnego przedsięwzięcia Stron jest generowanie dochodów (dalej: „Dochody ze wspólnego przedsięwzięcia”). Podstawą obliczenia Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia jest kwota środków pieniężnych wpłaconych na rachunek bankowy Partnera przez klientów podmiotów branżowych pozyskanych przez Wnioskodawcę, tytułem wynagrodzenia za usługi wykonane przez Partnera.

Dochody ze wspólnego przedsięwzięcia stanowią korzyść każdej ze Stron uzyskaną ze wspólnego przedsięwzięcia i podlegają podziałowi pomiędzy Strony w miesięcznych okresach rozliczeniowych wg. następującej proporcji:

Wnioskodawca uprawniony jest do 50% Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia
Partner uprawniony jest do 50% Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia.

Obliczania i podziału Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia dokonuje Partner, poprzez przekazywanie odpowiednich kwot na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Realizując cele wspólnego przedsięwzięcia zarówno Wnioskodawca jak i Partner mogą ponosić szereg kosztów np. kosztów związanych z zatrudnieniem pracowników lub współpracowników, obsługą techniczną, świadczeniem usług na rzecz klientów. Uzgodnione zasady współpracy Stron zakładają, iż każda ze Stron ponosi koszty związane z realizacją wspólnego przedsięwzięcia samodzielnie. W szczególności, żadna ze Stron nie może wystąpić do drugiej Strony z roszczeniem o zwrot kosztów poniesionych na poczet realizacji wspólnego przedsięwzięcia.

Strony odrębnie realizują uzgodnione czynności w ramach wspólnego przedsięwzięcia. W szczególności żadna ze Stron nie traktuje drugiej Strony jako podwykonawcy oraz nie zleca jej świadczenia określonych usług lub dostaw towarów w zamian za wynagrodzenie.

Strony nie są również bezpośrednimi beneficjentami działań podejmowanych w ramach wspólnego przedsięwzięcia. Usługi medyczne są bowiem wykonywane na rzecz klientów.

Zgodnie z przyjętym modelem współpracy, płatność między Stronami ma na celu rozdzielenie wypracowanego Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia, zgodnie z przyjętym w Umowie kluczem jego podziału.

Wnioskodawca ma zamiar kontynuować współpracę z Partnerem na warunkach pisanych powyżej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy działania Wnioskodawcy podejmowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia stanowią czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług i tym samym przepływy pieniężne pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem stanowią wynagrodzenie za wykonywanie czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, działania Wnioskodawcy podejmowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie stanowią czynności opodatkowanych podatkiem VAT. W rezultacie, przepływy pieniężne pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem dokonywane w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie stanowią wynagrodzenia za wykonywanie czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Opodatkowanie VAT - zasady ogólne

W ocenie Wnioskodawcy na gruncie niniejszej sprawy istotnym jest ustalenie czy czynności realizowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia będą podlegały VAT i tym samym określenia, czy rozliczenia między Stronami dokonywane w ramach wspólnego przedsięwzięcia będą stanowiły wynagrodzenie za wykonywanie czynności, szczegółowo określone w Umowie, jako opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm, dalej: „Ustawa o VAT") opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przy czym za dostawę towarów uważa się w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W świetle powołanych przepisów przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie, które nie jest dostawą towarów, świadczone na rzecz innego podmiotu. Zgodnie z komentarzem J. Zubrzyckiego definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania VAT transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej zgodnie ogólnym założeniem, że opodatkowanym świadczeniem usług jest każda transakcja podatnika w ramach jego działalności gospodarczej, która nie została wymieniona jako dostawa towarów (J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2020, Unimex).

Jednocześnie, jak wynika z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie - odpłatność stanowi wynagrodzenie należne za dane świadczenie.

Kwestia "odpłatności" była niejednokrotnie przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej; „TSUE"). W wyroku C-102/86 w sprawie Apple and Pear Development Council TSUE wskazał, że: "czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem". Natomiast w wyroku
C-16/93 Tolsma, Trybunał wskazał, że czynność: "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach, którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Na podstawie powyższego można zatem określić, że cechami konstytuującymi czynność opodatkowaną zgodnie z ustawą o VAT są sytuacje, gdy:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach, którego następuje wzajemne świadczenie;
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy;
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana kopyść po stronie dostawcy towaru lub usługi.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) z dnia 8 lutego 2018 r., sygn. I FSK 546/16 „(...) istotne jest zatem, żeby odpłatność otrzymana w związku z określonym świadczeniem była bezpośrednio związana z czynnością, która miałaby być opodatkowana podatkiem VAT. Natomiast usługodawcę musi łączyć stosunek prawny, z którego wynika obowiązek świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności i musi być ono wyrażone w pieniądzu”.

W kontekście obowiązujących przepisów należy zatem uznać, że aby zakwalifikować daną czynność jako opodatkowaną podatkiem VAT musi być spełniony szereg wymogów przedstawionych powyżej. W tym kontekście w celu weryfikacji, czy w ramach współpracy Stron można dopatrywać się czynności opodatkowanych VAT konieczne jest przeprowadzenie analizy relacji biznesowej zachodzącej między nimi na gruncie zawartej miedzy nimi Umowy.

Wspólne przedsięwzięcie

Charakter relacji biznesowej Stron, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać za tzw. wspólne przedsięwzięcie. Pojęcie to określa szeroki katalog różnych form współpracy osób lub podmiotów, ukierunkowanej na realizację określonych celów, stanowiących najczęściej cele zarobkowe lub cele organizacyjne. Wspólne przedsięwzięcie opiera się przede wszystkim na ustaleniach dotyczących danego przedsięwzięcia dokonanych między przedsiębiorcami, na mocy których, niezależne od siebie podmioty podejmują wspólne działania w celu realizacji określonego jednego przedsięwzięcia gospodarczego tj. kilka podmiotów razem (równorzędnie jako partnerzy) łącznie wykonują określone zadanie.

Co ważne, w perspektywie analizy wspólnego przedsięwzięcia na gruncie podatku VAT istotny w odniesieniu do wspólnych przedsięwzięć jest ich cel, a nie pojedyncze działania składające się na daną umowę wspólnego przedsięwzięcia. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 12 sierpnia 2015 r., sygn. akt I FSK 1373/14 przy ocenie skutków w zakresie VAT „(...) istnieje ugruntowane już orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, uznające, że przy ustalaniu na gruncie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jako przedmiotu opodatkowania - świadczenia usług o złożonym charakterze, jakie stanowią umowy o współpracy (kooperacyjne lub konsorcjalne), należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania na potrzeby podatkowe w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego poszczególnych czynności służących realizacji tego celu".

Celem biznesowym Stron, realizowanym w ramach wspólnego przedsięwzięcia, jest podjęcie wspólnych działań (opisanych w niniejszym wniosku) w celu poszerzenia kręgu odbiorców usług świadczonych przez Partnera, aby dzięki temu wspólnie osiągać korzyści finansowe z tytułu ich sprzedaży. W szczególności, aktywności podejmowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia mają na celu nawiązywanie współpracy z partnerami biznesowymi, którzy chcieliby oferować swoim klientom usługi świadczone przez Partnera. Przy czym obie Strony przedsięwzięcia podejmują - w zakresie własnej działalności - niezależne, uzupełniające się czynności. Strony współpracują w różnych obszarach, m in. dzielą wiedzę, wykorzystują umiejętności i kontakty, współpracują z partnerami biznesowymi, mając na celu realizację wspólnego przedsięwzięcia.

W ocenie Wnioskodawcy na gruncie analizy przedmiotowej sprawy, w kontekście opodatkowania VAT kluczowe jest, że zawarta przez Strony Umowa ma przede wszystkim na celu rozszerzenie portfela klientów w celu uzyskania dodatkowego przysporzenia przez obie Strony Umowy. Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie potwierdza Wojewódzki Sądu Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z dnia 5 kwietnia 2017 r., sygn. III SA/Wa 873/16 stwierdzając, iż „słusznie jest twierdzenie Wnioskodawcy, iż przy ocenie skutków w zakresie VAT w odniesieniu do wspólnych przedsięwzięć należy wziąć pod uwagę całokształt okoliczności. Gdyby przyjąć, iż udostępnianie bazy danych, zaplecza technicznego oraz wiedzy stanowi świadczenie usług, natomiast zapłatą/wynagrodzeniem za tę usługę są kwoty otrzymane od drugiej Strony, to całkowicie pominięty zostałby cel umowy, tj. pozyskiwanie klientów i sprzedaż produktów ubezpieczeniowych i bankowych.”

Należy podkreślić, że obie Strony Umowy realizują określone cele biznesowe, z tym, że osiągnięcie tych celów nie jest bezpośrednio związane ze świadczeniem usług drugiej Stronie Umowy. Zauważyć bowiem należy, że pomiędzy Stronami niewątpliwe istnieje stosunek umowny, jednakże na podstawie postanowień Umowy, nie dochodzi do zawiązania stosunku ściśle zobowiązaniowego, w którym jedna ze Stron byłaby zobowiązana się do wykonania określonych czynności na rzecz drugiej Strony.

Wzajemność świadczenia

Na działania zmierzające do realizacji wspólnego przedsięwzięcia nie składa się żadna forma wymiany rzeczy lub świadczeń między Stronami. Każda ze Stron niezależnie bowiem wykorzystuje dostępne zasoby w celu realizacji celu wspólnego przedsięwzięcia. Kluczową kwestią Umowy pozostaje fakt, iż Strony nie wykonują czynności na swoją rzecz. Pomiędzy Stronami nie występuje ekwiwalentność świadczeń tylko realizacja wspólnego celu biznesowego - zwiększenia strumienia dotychczasowych dochodów obydwu Stron.

W rozumieniu Wnioskodawcy nawiązana relacja biznesowa nie powoduje powstania stosunku zobowiązaniowego, w którym jedna ze Stron zobowiązałaby się do wykonywania odpłatnie określonych czynności na rzecz drugiej Strony.

Powyższe potwierdza także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 7 lutego 2020 r., sygn. 0114-KDIP1-1.4012.621.2019.3.AM: "pomiędzy Wnioskodawcą i Kontrahentami, z którymi realizuje wspólne przedsięwzięcie brak jest świadczenia wzajemnego, w zamian za wykonanie którego, wypłacane jest wynagrodzenie. Osiągnięcie wspólnego celu, jakim jest realizacja Imprezy (Biegu), przez Kontrahentów Wnioskodawcy, z którymi współpracuje Wnioskodawca poza granicami Polski nie wiąże się ze świadczeniem usług przez tych Kontrahentów na rzecz Wnioskodawcy. Ani Wnioskodawca ani Kontrahenci nie są bezpośrednim beneficjentem podejmowanych przez siebie działań. Wnioskodawca oraz Kontrahenci zawarli Umowę, której przedmiotem jest wspólna organizacja Imprezy (Biegu)".

W opinii Wnioskodawcy warunki Umowy nie kreują między Stronami świadczeń wzajemnych, nie powodując wypełnienia przesłanki warunkującej możliwość uznania realizowanych działań za czynności opodatkowane VAT.

Beneficjenci

Ponadto zauważyć należy, że usługa stanowi świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W ramach prowadzenia wspólnego przedsięwzięcia zarówno Wnioskodawca, jak i Partner nie wystąpią w roli bezpośrednich beneficjentów podejmowanych działań. Odbiorcą świadczeń wykonywanych w ramach wspólnego przedsięwzięcia są bowiem klienci (konsumenci), a bezpośrednia płatność za usługi będzie dokonywana przez tych właśnie klientów, a nie przez Strony Umowy.

Odpłatność

Zgodnie z argumentacją przytoczoną powyżej pomiędzy czynnościami wykonywanymi między Wnioskodawcą i Partnerem brak jest cech spełniających warunek wzajemności świadczeń. Strony nie otrzymują od siebie wzajemnie wynagrodzenia, które stanowi kolejne z kryteriów konstytuujących czynność opodatkowaną VAT na podstawie orzecznictwa TSUE.

Jedyny przewidywany przepływ środków pieniężnych wynika, zgodnie z Umową, z podziału Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia i jest realizowany w odpowiednich określonych Umową proporcjach, odnosząc się do kwoty wygenerowanej przez wspólne przedsięwzięcie.

W przedmiotowej sytuacji nie występuje zatem związek przyczynowo-skutkowy między czynnościami wykonywanymi przez Wnioskodawcę a otrzymywanymi przez niego środkami pieniężnymi. Wynika to z faktu, że rozliczenie Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia pomiędzy Wnioskodawcą i Partnerem a podejmowane działania nie są ze sobą bezpośrednio powiązane. Kwoty otrzymywane przez Wnioskodawcę w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie będą zarazem stanowiły wynagrodzenia za dostarczane towary lub wykonane usługi na rzecz Partnera i dlatego w ocenie Wnioskodawcy nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy rozliczenia finansowe Stron Umowy, polegające na wypłacie przez Partnera przypadającej na Wnioskodawcę kwoty Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia, mają charakter wyłącznie techniczny, dokonywany w celu odzwierciedlenia zysku Wnioskodawcy, w oparciu o umownie ustalony jego poziom partycypacji we wspólnym przedsięwzięciu. W żadnym wypadku rozliczenia tego nie można utożsamiać z odpłatnością za świadczone usługi. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie praktyce sądów administracyjnych i organów podatkowych m.in.:

w prawomocnym wyroku WSA w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2017 r., sygn. III SA/Wa 873/16 dotyczącym analogicznej sprawy jak będąca przedmiotem niniejszego wniosku WSA stwierdził, że „Skarżąca i Partner (...) będą podejmowały wspólne działania, aby sprzedawać produkty bankowe i ubezpieczeniowe na rzecz zewnętrznych klientów. W tym celu będą współdziałać w różnych obszarach, tj. będą udostępniać sobie nawzajem pewne narzędzia (bazy danych, personel, wiedzę), które będą pozwalały na realizację wspólnego celu. Beneficjentem działań Wnioskodawcy nie będzie zatem Partner, tylko klient - nabywca produktów ubezpieczeniowych i bankowych. W rezultacie, Strony nie będą występować w charakterze nabywcy (usługobiorcy) czynności (usług) wykonywanych przez drugą stronę Umowy. O ile bowiem sama Umowa będzie określać zasady współpracy między Wnioskodawcą a Partnerem, to Strony nie będą na jej podstawie świadczyć sobie nawzajem jakichkolwiek usług. (...) między zapłatą za usługę a otrzymanym wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni związek. Związek ten winien mieć charakter przyczynowy. Oznacza to, iż zapłata powinna być konsekwencją spełnienia świadczenia i powinna być należna podatnikowi na podstawie łączącego go z odbiorcą stosunku prawnego. Taki związek nie będzie występował w sytuacji rozliczeń finansowych między Wnioskodawcą a Partnerem. Rozliczenia między Stronami nie będą bowiem wynikiem zapłaty w zamian za wyświadczone przez nich na swoją rzecz usługi, ale rozliczeniem poniesionych kosztów, zależnym od wyników skuteczności działań podjętych w ramach współpracy przez każdą ze Stron oraz poniesionych kosztów/zaangażowanych zasobów.”

w wyroku NSA z dnia 6 kwietnia 2018 r., sygn. I FSK 961/16 „Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający niniejszą sprawę podziela zaprezentowany (...) pogląd dotyczący opodatkowania umów takich jak umowa konsorcjum, a w zasadzie sytuacji, kiedy podmioty wchodzące w skład konsorcjum, dokonują względem siebie rozliczeń wewnętrznych. W przypadku zatem, gdy rozliczeniom pieniężnym między uczestnikami wspólnego przedsięwzięcia (konsorcjum), nie towarzyszy świadczenie usług lub dostawa towarów, rozliczenia te nie są traktowane same przez się jako czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług".

w wyroku NSA z dnia 10 października 2014 r., sygn. I FSK 1418/13 „okolicznością, która w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT decyduje o opodatkowaniu jest odpłatność za świadczoną usługę, którą należy rozumieć jako wynagrodzenie należne za dane świadczenie. Jest ono najczęściej określane umową pomiędzy stronami transakcji i stanowi skutek określonego przysporzenia. Trudno taką cechę przypisywać operacji księgowej dokonywanej przez lidera na rzecz partnerów konsorcjum. Brak jest takiego stosunku prawnego, z którego wynikałaby wzajemność świadczenia lidera przybierającego postać rozdziału przychodów całego przedsięwzięcia. Nie jest to zatem świadczenie wzajemne lidera konsorcjum, a jedynie umownie określony obowiązek "rozdziału" przychodów całego przedsięwzięcia. Lider konsorcjum nie pozostaje dłużnikiem partnerów z tytułu świadczenia na ich rzecz usługi rozdziału przychodów. Rozdział ten w odpowiednich proporcjach wynika z mocy samej umowy konsorcjum, a nie z jakiegoś świadczenia wzajemnego, do którego zobligowany został jego lider".

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 września 2019 r., sygn. 0114-KDIP1-1.4012.385.2019.1.IZ: „Rozliczenie ustalonego procenta przychodów przypadającego na każdą ze stron umowy nie będzie stanowić świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy. Jak wynika z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku, osiągnięcie wspólnego celu, jakim jest organizacja Wydarzenia nie wiąże się bezpośrednio ze świadczeniem usług przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki. Czynności, jakie Wnioskodawca podejmował w celu organizacji Wydarzenia, tj. dbanie o stronę wizualną Wydarzenia, w tym opracowanie logotypu oraz spotu promocyjnego Wydarzenia, promocji Wydarzenia w swoich kanałach telewizyjnych i na portalach społecznościowych, przygotowanie oraz obsługa podstrony zarządzanej przez siebie witryny, w celu promocji Wydarzenia, nie mogą zostać uznane za odpłatne świadczenie usług, z tytułu których Wnioskodawca jest uprawniony do partycypacji w wypracowanym zysku. Rozdział środków stanowiących zysk z tytułu realizacji wspólnego przedsięwzięcia w odpowiednich proporcjach wynika z mocy zawartej umowy o współpracy, a nie ze świadczenia wzajemnego, do którego zobligowany został Wnioskodawca. W tym miejscu należy raz jeszcze podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność (tj. dostawa towarów lub świadczenie usług), a nie sama płatność”.

Reasumując, mając na uwadze powołane przepisy prawne, orzecznictwo sądów administracyjnych oraz stanowisko organów podatkowych, zdaniem Wnioskodawcy rozliczenie przez Partnera Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia, odpowiadające udziałowi Wnioskodawcy w oparciu o zapisy Umowy, nie stanowi wynagrodzenia za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, ani też wynagrodzenia za świadczenie usług w myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy. Charakter podejmowanych przez Wnioskodawcę czynności w ramach wspólnego przedsięwzięcia, jak również rodzaj stosunku z Partnerem nie spełnia bowiem przesłanek uznania tych aktywności za czynności opodatkowane VAT, a tym samym opodatkowania podatkiem VAT uzyskanego Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Ponadto, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy o VAT.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie.

Zatem, za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Z dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2 tego artykułu).

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie opracowywania i wdrażania strategii rozwoju przedsiębiorców oraz zapewnienia wewnętrznego wsparcia administracyjnego. Siedziba działalności gospodarczej Wnioskodawcy znajduje się w Polsce. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT.

Wnioskodawca nawiązał współpracę z podmiotem nie powiązanym działającym w formie spółki kapitałowej, który jest podmiotem profesjonalnie świadczącym usług medyczne.

Zamiarem Partnera było poszerzenie kręgu odbiorców swoich usług. W związku z tym, Partner potrzebuje wsparcia w nawiązywaniu kontaktów z podmiotami branżowymi w Polsce oraz wykonywaniu zadań związanych z prowadzoną działalnością na rzecz swoich kontrahentów. Z kolei Wnioskodawca posiada szerokie kontakty biznesowe z podmiotami branżowymi, które świadczą różnego rodzaju usługi, m. in. dla konsumentów. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Wnioskodawca oraz Partner współpracują w celu osiągnięcia korzyści finansowych poprzez pozyskiwanie nowych odbiorców usług świadczonych przez Partnera oraz zwiększanie zakresu, konkurencyjności oraz atrakcyjności tych usług.

Szczegółowe zasady współpracy Stron określa zawarta miedzy nimi umowa o wspólnym przedsięwzięciu, zgodnie z którą Strony realizują wspólne przedsięwzięcie celem przygotowania oraz wdrożenia modelu pozwalającego na oferowanie przez Partnera określonych produktów i usług większej liczbie odbiorców. Produkty oferowane przez Partnera to usługi medyczne oferowane także w sposób nowoczesny drogą elektroniczną przez podmioty, z którymi Partner zawarł odrębne umowy. Produkty skierowane są do osób fizycznych, będących konsumentami.

W ramach wspólnego przedsięwzięcia Wnioskodawca jest zobowiązany do:

przedstawiania strategii rozwoju wspólnego przedsięwzięcia,
podejmowania wszelkich czynności mających na celu poszerzenie bazy podmiotów branżowych, które chciałyby oferować swoim klientom (będącym konsumentami), usługi świadczone przez Partnera, w tym w szczególności do:
1. nawiązywania kontaktów z podmiotami branżowymi i rekomendowania im usług świadczonych w ramach wspólnego przedsięwzięcia,
2. przedstawiania Partnerowi podmiotów branżowych w celu podpisania z nimi umów o współpracy,
3. umawiania spotkań z podmiotami branżowymi.

Z kolei Partner jest zobowiązany w ramach wspólnego przedsięwzięcia do:

zapewniania Wnioskodawcy dostępu do wszystkich niezbędnych informacji i danych (w tym baz danych), niezbędnych do realizacji celów wynikających z Umowy,

zawierania bezpośrednio z podmiotami branżowymi umów o współpracy lub innych kontraktów biznesowych w których Partner i podmioty branżowe szczegółowo określą warunki współpracy oraz zasady świadczenia przez Partnera usług na rzecz klientów danego podmiotu branżowego,

obsługi płatności realizowanych przez klientów za usługi wykonane przez Partnera poprzez zakładanie i utrzymywanie dedykowanych do tego celu rachunków bankowych a także poprzez zawarcie umów obsługi płatności elektronicznych z wyspecjalizowanym w tym zakresie podmiotem,

zapewniania oraz utrzymywania call center dla klientów oraz systemu nagrywania prowadzonych rozmów telefonicznych,

zapewniania obsługi prawnej w odniesieniu do świadczonych usług.

Wnioskodawca zaznacza, iż zamiarem Stron jest osiągnięcie określonych wspólnie celów, z użyciem własnych dla każdej Strony narzędzi i środków.

Podział dochodów ze wspólnego przedsięwzięcia oraz alokacja kosztów.

Celem ekonomicznym wspólnego przedsięwzięcia Stron jest generowanie dochodów, których podstawą obliczenia jest kwota środków pieniężnych wpłaconych na rachunek bankowy Partnera przez klientów podmiotów branżowych pozyskanych przez Wnioskodawcę, tytułem wynagrodzenia za usługi wykonane przez Partnera.

Wnioskodawca uprawniony jest do 50% Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia
Partner uprawniony jest do 50% Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia.

Obliczania i podziału Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia dokonuje Partner, poprzez przekazywanie odpowiednich kwot na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Realizując cele wspólnego przedsięwzięcia zarówno Wnioskodawca jak i Partner mogą ponosić szereg kosztów np. kosztów związanych z zatrudnieniem pracowników lub współpracowników, obsługą techniczną, świadczeniem usług na rzecz klientów. Uzgodnione zasady współpracy Stron zakładają, iż każda ze Stron ponosi koszty związane z realizacją wspólnego przedsięwzięcia samodzielnie. W szczególności, żadna ze Stron nie może wystąpić do drugiej Strony z roszczeniem o zwrot kosztów poniesionych na poczet realizacji wspólnego przedsięwzięcia. Strony odrębnie realizują uzgodnione czynności w ramach wspólnego przedsięwzięcia. W szczególności żadna ze Stron nie traktuje drugiej Strony jako podwykonawcy oraz nie zleca jej świadczenia określonych usług lub dostaw towarów w zamian za wynagrodzenie. Strony nie są również bezpośrednimi beneficjentami działań podejmowanych w ramach wspólnego przedsięwzięcia. Usługi medyczne są bowiem wykonywane na rzecz klientów. Zgodnie z przyjętym modelem współpracy, płatność między Stronami ma na celu rozdzielenie wypracowanego Dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia, zgodnie z przyjętym w Umowie kluczem jego podziału.

W świetle przedstawionych okoliczności sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości, czy działania Wnioskodawcy podejmowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia stanowią czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług i tym samym przepływy pieniężne pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem stanowią wynagrodzenie za wykonywanie czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT.

Jak już wyżej wskazano, świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcy) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcy), czyli konsumenta usługi. Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi następuje w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

Zauważyć należy, że zawieranie porozumień w postaci umowy o współpracę jest dopuszczalne, w ramach swobody umów. Stosownie do art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Umowa o wspólne przedsięwzięcie z reguły wiąże podmioty na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, dla którego została zawarta. Podmioty podejmujące współpracę w ramach wspólnego przedsięwzięcia realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem, a podjęte przez takie podmioty działania nie tworzą podmiotu gospodarczego, który byłby odrębnym podmiotem gospodarczym podlegającym rejestracji. Zatem przedsiębiorcy działający w ramach wspólnego przedsięwzięcia są odrębnymi podatnikami.

W konsekwencji w sytuacjach, w których przedmiotem umowy stron jest wspólna realizacja określonego celu, można przyjąć, że w zakresie działań każdej ze stron, wynikających z ich obowiązków umownych, nie dochodzi do wzajemnego odpłatnego świadczenia usług. Należy podkreślić, że w tego rodzaju przypadkach wszystkie strony umowy osiągają zamierzone cele, z tym że osiągnięcie tych celów nie jest bezpośrednio związane ze świadczeniem innego podmiotu w ramach zawartej umowy.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, treści cytowanych przepisów prawa podatkowego oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do stwierdzenia, że w przedmiotowej sprawie pomiędzy stronami istnieje ekwiwalentność świadczeń. W rezultacie, podjęte przez obie Strony Umowy działania mają charakter wzajemnych świadczeń, między działaniami Wnioskodawcy a działaniami Partnera występuje bezpośredni związek prawny, a tym samym ekwiwalentność i wzajemność świadczeń.

W przedmiotowej sprawie nie można mówić o przedsięwzięciu w celu realizacji wspólnego celu, które nie będzie podlegało opodatkowaniu. Należy wskazać, że świadczeniem jest każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu działania lub znoszeniu (tolerowaniu) określonej sytuacji lub stanu rzeczy.

W rozpatrywanej sprawie wykonanie czynności, co do których Wnioskodawca został zobowiązany na podstawie zawartej Umowy wspólnego przedsięwzięcia tj. przedstawiania strategii rozwoju wspólnego przedsięwzięcia, podejmowania wszelkich czynności mających na celu poszerzenie bazy podmiotów branżowych, które chciałyby oferować swoim klientom (będącym konsumentami), usługi świadczone przez Partnera, w tym w szczególności do nawiązywania kontaktów z podmiotami branżowymi i rekomendowania im usług świadczonych w ramach wspólnego przedsięwzięcia, przedstawiania Partnerowi podmiotów branżowych w celu podpisania z nimi umów o współpracy oraz umawiania spotkań z podmiotami branżowymi - będą wypełniały definicję świadczenia usług na rzecz Partnera – za które Stronie będzie wypłacone należne wynagrodzenie przekazane przez Partnera w miesięcznych okresach rozliczeniowych.

Tak więc otrzymana przez Wnioskodawcę od Partnera kwota jest związana z określonym zachowaniem Wnioskodawcy, a zatem świadczeniem przez niego usług na rzecz Partnera. Partner po dokonaniu obliczeń i podziału Dochodu - którego podstawą do jego obliczenia jest kwota środków pieniężnych wpłaconych na rachunek bankowy Partnera przez klientów podmiotów branżowych pozyskanych przez Wnioskodawcę ze wspólnego przedsięwzięcia -przekaże Stronie odpowiednia kwotę na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Dla prawidłowości kwalifikacji czynności na gruncie przepisów prawa podatkowego bez znaczenia jest określenie przez Strony Umowy jej nazwy lub sposobu rozliczenia wynagrodzenia. Charakter wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności pomimo posługiwania się przez Strony Umowy cywilnoprawnej pojęciem „wspólnego przedsięwzięcia” nie ma znaczenia dla prawidłowego opodatkowania faktycznie wykonanych czynności, które w istocie są klasycznym świadczeniem usług wskazanym w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, za które wynagrodzeniem pomimo nazwy jaką posługują się Strony w Umowie – część dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia – będzie stanowiła korzyść jaką otrzyma Wnioskodawca.

Biorąc pod uwagę opis analizowanej sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że rozliczenia przez Partnera dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia, odpowiadające udziałowi Wnioskodawcy w oparciu o zapisy Umowy nie stanowi wynagrodzenia za dostawę towarów rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, ani też wynagrodzenia za świadczenie usług w myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy. Czynności co do których Wnioskodawca został zobowiązany na podstawie zawartej Umowy wspólnego przedsięwzięcia tj. przedstawiania strategii rozwoju wspólnego przedsięwzięcia, podejmowania wszelkich czynności mających na celu poszerzenie bazy podmiotów branżowych, które chciałyby oferować swoim klientom (będącym konsumentami), usługi świadczone przez Partnera, w tym w szczególności do nawiązywania kontaktów z podmiotami branżowymi i rekomendowania im usług świadczonych w ramach wspólnego przedsięwzięcia, przedstawiania Partnerowi podmiotów branżowych w celu podpisania z nimi umów o współpracy oraz umawiania spotkań z podmiotami branżowymi będą miały na celu wyświadczenie usług na rzecz Partnera, za które będzie wypłacone należne wynagrodzenie, którego obliczenia i podziału dokonuje Partner poprzez przekazanie odpowiednich kwot na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Jak wskazano wyżej, działania do wykonania których zobowiązał się Wnioskodawca stanowią świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT, a Wnioskodawca będzie występował w przedmiotowej sprawie w roli podmiotu świadczącego usługi. Kwota Dochodu przekazana Wnioskodawcy przez Partnera stanowią korzyść dla Wnioskodawcy uzyskaną ze wspólnego przedsięwzięcia, która stanowi wynagrodzenie za wykonane usługi i zatem podlega / będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy VAT.

Podsumowując, otrzymana przez Wnioskodawcę kwota z tytułu wykonania usług na rzecz Partnera mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy jako odpłatne świadczenie usług.

Tym samym działania Wnioskodawcy podejmowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia stanowią / będą stanowiły czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług i tym samym przepływy pieniężne pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem stanowią wynagrodzenie za wykonywanie czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków oraz interpretacji indywidualnych należy zwrócić uwagę na fakt, że zarówno wyroki jak i interpretacje indywidualne rozstrzygają w odmiennych stanach faktycznych od zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i odnoszą się też do kwestii podziału zysku pomiędzy konsorcjantami, którzy nie świadczą wobec siebie żadnych usług. Przyjęte natomiast w interpretacji stanowisko organu oparte jest na wskazanych przepisach prawa, odnoszących się do kwestii opisanej we wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin