Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.128.2021.2.EJ
z 1 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 marca 2021 r. (data wpływu 16 marca 2021 r.), uzupełnionym 26 maja 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy koszty poniesione na wynagrodzenie z tytułu opłat licencyjnych realizowanych zgodnie z zawartą Umową Licencji podlegają ograniczeniu w zakresie ich zaliczania do kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy koszty poniesione na wynagrodzenie z tytułu opłat licencyjnych realizowanych zgodnie z zawartą Umową Licencji podlegają ograniczeniu w zakresie ich zaliczania do kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”) jest podatnikiem, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020r. poz. 1406 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), podlegającą obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Spółka jest producentem opakowań (…).

Produkty Spółki, czyli opakowania przedstawiają sobą (…), tzw. (…), który to zawarty jest w (…).

Kompleksowy system (…). Spółka działa zgodnie z najwyższymi światowymi standardami i systemami jakości, zarządzania i ochrony środowiska. Produkty (…) zawierają opatentowane (…). W opakowaniu (Produkcie) wydzielane są (…).

Spółka jest (…) (…) (dalej: „Spółka powiązana”) w Polsce. Grupa Spółki powiązanej (dalej: „Grupa”) jest (…) pod zastrzeżoną marką X w zakresie (…). Produkty dystrybuowane w ramach Grupy spełniają standardy jakości zgodne z wymaganiami DIN. Spółka powiązana ma 50% udziałów w kapitale zakładowym Spółki jest zatem podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Na podstawie zawartej Umowy Licencyjnej (dalej: „Umowa”) Spółka powiązana przyznała Spółce, na zasadach, postanowieniach i warunkach sformułowanych w Umowie, wyłączne, nieprzenoszalne prawo i licencję na Wiedzę Technologiczną i Proces w celu wytwarzania, uprzedniego wytwarzania, użytkowania, sprzedawania oraz zbywania w inny sposób Produktu zawierającego Przedmieszkę pod Znakiem Handlowym (…) na obszarze Polski.

Zgodnie z postanowieniami Umowy Licencyjnej:

1. Wiedza Technologiczna to technologia, formuła, metody i procedury rozwinięte przez Spółkę powiązaną znacznym kosztem przez okres wielu lat; unikalne w swej naturze, istotne i użyteczne dla odpowiedniego zastosowania Procesu, łącznie z wszelkimi ulepszeniami i modyfikacjami odnośnie niniejszych.
2. Proces to procedura wykorzystująca Wiedzę Technologiczną w celu wytwarzania z Materiałów (…), które użyteczne są przy wytwarzaniu Produktu.
3. Produkt to (…) zawarte w (…). Produkt może również obejmować inne (…), z których wszystkie zostały wypracowane przez i stanowią własność Spółki powiązanej.
4. Materiały to składowe materiały i środki chemiczne z jednej lub więcej formuł rozwiniętych przez Spółkę powiązaną pod ścisłą kontrolą jakości, jakie wymagane są w celu użytkowania Procesu.
5. Przedmieszka to wszelki skład Materiałów, który zostanie wyznaczony przez Spółkę powiązaną jako odpowiedni do zastosowania w (…) przy użytkowaniu Procesu.
6. Znak Handlowy to nazwa i styl „(…)”, „(…)” oraz Kolor (…) jako stosowane na materiałach do pakowania (…), łącznie z dokumentacją handlową, specyfikacjami technicznymi oraz instrukcjami stosowania, a także materiałem promocyjnym stosownym do powyższego, razem z wszelkimi pomocniczymi rejestracjami znaku handlowego, które różnić się mogą w obrębie różnych jurysdykcji. Pewne Znaki Handlowe będące własnością Spółki powiązanej w (…), Unii Europejskiej oraz gdzie indziej zostały zastosowane na obszarze Polski.
7. Tajemnica Handlowa Spółki powiązanej oraz/lub Spółki powiązanej A to wszelkie informacje uważane za i oznaczone jako poufne, łącznie, ale nie wyłącznie z informacjami dotyczącymi Wiedzy Technologicznej, Materiałów, Procesu, Produktu oraz/lub Przedmieszki, razem z informacjami dotyczącymi technologii, klientów, badań, technik, procesów, zastosowań, formuł, bazy klientów, dostawców, konkurencji, strategii marketingowej, dostawców, kosztowi ewidencjonowania kosztów, memorandów, diagramów, zdjęć, oprogramowania komputerowego, programów i rejestrów w tym zawartych, informacji o sprzedaży, informacji finansowej, kosztów, danych dotyczących wyceniania i zysków, dotyczących interesów oraz Dóbr Intelektualnej Własności Spółki powiązanej, Spółki powiązanej A, Spółki oraz Członków Spółki powiązanej i/lub Spółki powiązanej A, zarówno na obszarze Polski, jak i poza nim.
8. Dobra Intelektualnej Własności Spółki powiązanej to Wiedza Technologiczna, Materiały, Proces, Produkt, Przedmieszka, Znak Handlowy oraz Tajemnica Handlowa Spółki powiązanej oraz/lub Spółki powiązanej A, (wszystkie zdefiniowane powyżej), łącznie, w postaci obecnie istniejącej oraz następnie zmodyfikowanej, rozwiniętej oraz/lub uzyskanej przez Spółkę powiązaną.
   
   

Spółka powiązana będzie kontynuowała swoje wysiłki w badaniach i rozwoju, mających na celu udoskonalanie Dóbr Intelektualnej Własności Spółki powiązanej i udostępni Spółce rezultaty owych badań i rozwoju na bazie zawartej Umowy Licencyjnej. Umową objęte są zatem wszelkie ulepszenia lub uzupełnienia licencji, jakie będą w przyszłości w posiadaniu przez Licencjodawcę.

Zgodnie z Umową Licencyjną Spółka zapłaci Spółce powiązanej opłaty licencyjne odnośnie Produktu w zamian za udzielenie Licencji, za prawa do Dóbr Intelektualnej Własności Spółki powiązanej, Wiedzy Technologicznej, Materiałów, Procesu, Produktu, Przedmieszki i Znaku Handlowego, łącznie z Tajemnicą Handlową Spółki powiązanej oraz/lub Spółki powiązanej A, udostępnionych przez Spółkę powiązaną Spółce stosownie do zawartej Umowy Licencyjnej. Opłaty Licencyjne będą dokonywane poprzez cały okres trwania Umowy Licencyjnej jako całkowita kompensata za prawa wyszczególnione powyżej i odpowiednio licencjonowane przez Spółkę powiązana dla Spółki, według określonej stawki procentowej od wartości sprzedaży netto Produktu, realizowanej przez Spółkę.

Spółka zgodziła sią, iż podczas okresu trwania zawartej Umowy Licencyjnej, bez uprzedniego pisemnego przyzwolenia Spółki powiązanej, nie zawrze porozumienia dotyczącego licencji, porozumienia dotyczącego dystrybucji oraz jakiegokolwiek innego porozumienia lub związku z jakąkolwiek inną stroną w celu wykorzystywania Procesów, Wiedzy Technologicznej, technik oraz procedur tej strony, które w jakikolwiek sposób pozostawałyby w sprzeczności z działalnością Spółki, zastępowały ją, przemieszczały lub stanowiły dla niej przeszkodę na obszarze Polski, i zaakceptowała, iż tego typu działanie stanowiłoby pogwałcenie zawartej Umowy Licencyjnej.

Posiadanie licencji na prawa własności intelektualnej nierozłącznie związane ze sprzedawanym Produktem jest zatem warunkiem koniecznym do prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę. Prowadzenie działalności produkcyjnej i dystrybucyjnej bez uzyskania licencji do wykorzystania omówionych powyżej Dóbr Intelektualnej Własności Spółki powiązanej, lub nieuiszczenie stosownych opłat przez Spółkę, przy jednoczesnym kontynuowaniu tej działalności, stanowiłoby naruszenie praw przysługujących Licencjodawcy, a więc jest niedopuszczalne z perspektywy podmiotu działającego racjonalnie oraz na podstawie i w granicach obowiązującego prawa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty poniesione na wynagrodzenie z tytułu opłat licencyjnych realizowanych zgodnie z zawartą Umową Licencji podlegają ograniczeniu w zakresie ich zaliczania do kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Jak zostało przedstawione w opisie stanu faktycznego Spółka osiąga przychody z tytułu dystrybucji Produktów. Warunkiem sprzedaży Produktów przez Spółkę było uzyskanie Licencji, z tytułu której Spółka jest zobowiązana do poniesienia kosztów na rzecz Licencjodawcy. Brak Licencji, przy jednoczesnym prowadzeniu działalności produkcyjnej i dystrybucyjnej Produktów pod którymkolwiek ze znaków towarowych czy z wykorzystaniem Dóbr Intelektualnej Własności Spółki powiązanej objętych Umową Licencyjną, stanowiłby naruszenie praw przysługujących Licencjodawcy. Co więcej, stanowiłby naruszenie obowiązującego prawa, a w szczególności ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2020 r., poz. 286 ze zm.; dalej: „ustawa o własności przemysłowej”).

Prawa objęte ustawą o własności przemysłowej (w tym np. patenty i znaki towarowe) podlegają bowiem szczególnej ochronie polegającej m.in. na tym, iż zasadniczo korzystanie z nich możliwe jest pod warunkiem zawarcia stosownej umowy z ich twórcą lub innym podmiotem uprawnionym do korzystania z prawa. Licencja stanowi upoważnienie do korzystania z cudzej własności przemysłowej (np. wynalazku czy znaku towarowego), natomiast pojęcie umowa licencyjna jest stosowane w odniesieniu do czynności prawnej - umowy między licencjodawcą i licencjobiorcą.

Przejawem ochrony własności przemysłowej jest w szczególności przepis art. 66 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy, który stanowi, że uprawniony z patentu może w drodze umowy udzielić innej osobie upoważnienia (licencji) do korzystania z jego wynalazku (umowa licencyjna) jak również przepis art. 163 ust. 1 ustawy o własności przemysłowej, który stanowi, iż uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może udzielić innej osobie upoważnienia do używania znaku, zawierając z nią umowę licencyjną.

Umowa licencyjna, w myśl art. 76 ust. 1 tej ustawy wymaga, pod rygorem nieważności, zachowania formy pisemnej. Zgodnie natomiast z art. 154 pkt 1 ustawy o własności przemysłowej używanie znaku towarowego polega w szczególności na umieszczaniu tego znaku na towarach objętych prawem ochronnym lub ich opakowaniach, oferowaniu i wprowadzaniu tych towarów do obrotu, ich imporcie lub eksporcie oraz składowaniu w celu oferowania i wprowadzania do obrotu, a także oferowaniu lub świadczeniu usług pod tym znakiem.

Zgodnie z powyższymi przepisami Spółka jest uprawniona do oznaczania Produktów i wprowadzania ich do obrotu tylko dzięki uzyskanej Licencji. Ponieważ zatem możliwość sprzedaży Produktów i osiągania przychodów z tego tytułu jest uwarunkowana zawarciem Umowy i w konsekwencji ponoszeniem opłat licencyjnych, zdaniem Spółki koszty ponoszone z tytułu Licencji są kosztami uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Ustawa z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. 2017 r. poz. 2175) z dniem 1 stycznia 2018 r. wprowadziła do ustawy o CIT art. 15e ustanawiający ograniczenie w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie określonych usług niematerialnych. Zgodnie z ust. 1 pkt 2 tego artykułu podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 - poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11a ust. 1 pkt 4), lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek. Uregulowanie art. 15e ust. 1 stosuje się do nadwyżki wartości kosztów wskazanych w tym przepisie, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w ust. 11, przekraczających w roku podatkowym łącznie kwotę 3.000.000 zł (art. 15e ust. 12 ustawy o CIT).

Art. 16b ust. 1 ustawy o CIT w pkt od 4 do 7 wymienia następujące prawa lub wartości:

• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
• licencje,
• prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej, tj. w szczególności prawo do wynalazku (patent), prawo ochronne na znak towarowy, prawo ochronne na wzór użytkowy, prawa z rejestracji wzoru przemysłowego, prawa do oznaczenia geograficznego, prawo z rejestracji topografii układu scalonego,
• wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).
  
  

Zgodnie natomiast z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Ustawa o CIT nie definiuje zwrotu „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”. Zdaniem Spółki należy w tym miejscu wskazać na stanowisko Ministerstwa Finansów wyrażone w wyjaśnieniach opublikowanych 24 kwietnia 2018 r. dotyczących sposobu interpretowania art. 15e Ustawy CIT (dalej: „wyjaśnienia Ministerstwa Finansów”). Mianowicie zgodnie z powyższymi wyjaśnieniami wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą. Z tego względu należy uznać, iż koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w towarze lub usłudze, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 3 kwietnia 2019 r. o sygnaturze akt I SA/Wr 1246/18 przedstawił rozbudowaną analizę prezentującą wykładnię art. 15e ust. 11 ustawy o CIT, to jest wynikający z tego uregulowania termin „koszty bezpośrednie”. Zdaniem Sądu wykładnia językowa art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT prowadzi do wniosku, że wszelkiego rodzaju opłaty i należności, jeśli wprost dotyczą wyprodukowania lub nabycia towaru lub świadczenia usługi nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT. Przy czym Sąd we wskazanym wyroku skrytykował stosowaną przez organ interpretacyjny wykładnię funkcjonalną (celowościową) spornego art. 15e ust. 11 ustawy o CIT bowiem zdaniem Sądu ustawodawca nie uzależnił tego wyłączenia od inkorporowania poniesionego wydatku wprost w cenie produktu.

Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 23 stycznia 2020 r. o sygn. akt II FSK 1750/19 całkowicie poparł argumentację zawartą we wskazanym wyżej wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu o sygnaturze akt I SA/Wr 1246/18. NSA orzekł, że przy ocenie, czy dany koszt może zostać uznany za koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem (nabyciem) towaru pomocne powinno być stwierdzenie, czy bez poniesienia danego kosztu, byłoby możliwe wytworzenie konkretnego produktu lub świadczenie usługi.

Z powyższych wyjaśnień w ocenie Spółki wynika, iż aby dany wydatek spełniał przymiot bezpośredniości niezbędne jest, aby był związany z procesem produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi funkcjonalnie (t.j. był niezbędny do poniesienia w ramach wskazanych działań) oraz finansowo (t.j. koszt ten powinien wpływać na finalną cenę danego towaru lub usługi). W analizowanym przypadku w aspekcie funkcjonalnym opłaty za Licencję pozostają w ścisłym (bezpośrednim) związku z wytworzonymi jak i dystrybuowanymi Produktami. Jak bowiem zostało uzasadnione powyżej, zarówno w procesie produkcyjnym, jak i dystrybucyjnym Spółki korzystanie z praw własności intelektualnej - patentu i znaków towarowych stanowiących własność Licencjodawcy jest niezbędne.

Dodatkowo należy zaznaczyć, iż Umowa Licencji z jednej strony uprawnia Spółkę do wykorzystywania praw własności intelektualnej zarówno w działalności produkcyjnej i dystrybucyjnej, zaś z drugiej strony w myśl Umowy Spółka jest zobowiązana do korzystania z Praw własności intelektualnej w procesie wytwarzania i dystrybuowania Produktów.

W konsekwencji z treści Umowy Licencji, jak i regulacji prawnych (m.in. przywołanych wcześniej przepisów ustawy o własności przemysłowej) wynika, iż ponoszenie kosztów Licencji warunkuje możliwość wytwarzania i sprzedaży Produktów przez Spółkę. Brak możliwości korzystania ze szczegółowo wymienionych na wstępie Dóbr Intelektualnej Własności Spółki powiązanej jak również standardów produkcyjnych Grupy w konsekwencji praktycznie wyeliminowałoby możliwość realizacji dostaw Produktów przez Spółkę, w tym brak możliwości posługiwania się znakami towarowymi Licencjodawcy w prowadzonej działalności dystrybucyjnej prowadziłby de facto do konieczności jej zaprzestania. Zatem należy uznać, iż wydatki na Licencje umożliwiają Spółce produkcję i sprzedaż Produktów i w rezultacie osiąganie przychodów z tego tytułu, a więc są niezbędne z perspektywy tych procesów działalności gospodarczej. Z powyższego wynika, iż koszty Licencji funkcjonalnie pozostają w bezpośrednim związku z wytwarzanymi i dystrybuowanymi przez Spółkę Produktami.

W ocenie Spółki analogiczny związek zachodzi w wymiarze finansowym transakcji, gdyż uzgodniony sposób ustalania wynagrodzenia z tytułu Licencji wiąże wartość opłat ponoszonych na rzecz Licencjodawcy z ceną sprzedaży dystrybuowanych przez nią Produktów. Wynagrodzenie ponoszone na rzecz Licencjodawcy stanowi bowiem określony procent wartości sprzedaży netto Produktów zbytych podmiotom nienależącym do Grupy pod znakiem towarowym oraz z wykorzystaniem patentu objętych Umową, co sprawia, że wysokość wypłacanego wynagrodzenia jest uzależniona od wartości sprzedaży realizowanej przez Spółkę do jej kontrahentów.

Zatem można również stwierdzić, że jest to wyraz inkorporacji kosztów Licencji w koszcie wytworzenia i dystrybucji Produktów przez Spółkę jak chcą to widzieć organy podatkowe. Dodatkowo świadczy o tym fakt, iż wydatki te są uwzględniane w koszcie sprzedaży Produktu (w księgach rachunkowych opłata za Licencję jest ujmowana w pozycjach składających się na kalkulację kosztu sprzedaży Produktów). Tym samym należy uznać, iż koszty Licencji wpływają na finalną cenę Produktów, a więc spełniają również jeden z wymogów definicyjnych sformułowanych w wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów.

Spółka pragnie dodatkowo zaznaczyć, iż w wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów przedłożonych na stronie internetowej w dniu 23 kwietnia 2018 r. tytułem przykładu został wskazany model funkcjonowania podmiotów w ramach grupy kapitałowej jako korzystający z wyłączenia na podstawie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, który w swojej istocie odpowiada systemowi licencyjnemu przyjętemu w ramach Grupy.

Zgodnie z tym przykładem spółka (polski rezydent) zawarła z podmiotami z grupy kapitałowej umowy licencyjne, na podstawie których nabyła prawo do wykorzystania w Polsce znaków towarowych za wynagrodzeniem. Przedmiotem tych umów są znaki towarowe służące do oznakowania poszczególnych produktów sprzedawanych przez Spółkę, tj. nazwy poszczególnych produktów, ich wzory graficzne, wzory wykorzystania ich na opakowaniach produktów.

Udzielona Spółce licencja dotyczy prawa do używania tych znaków na terytorium Polski, tj. prawa do wykorzystania tych znaków w dystrybucji produktów oraz prawa do prowadzenia działalności marketingowej i promocyjnej tych produktów w Polsce. W szczególności Spółka nabywa prawo do wykorzystywania znaków towarowych w kampaniach marketingowych, produkcji i dystrybucji materiałów promocyjnych. Brak posiadania przedmiotowej licencji uniemożliwiłby Spółce w praktyce sprzedaż produktów na rzecz podmiotów gospodarczych w Polsce. Wynagrodzenie licencjodawcy uzależnione jest od wartości sprzedaży towarów oznaczonych przedmiotowymi znakami towarowymi w danym okresie rozliczeniowym (stanowi określony w umowie procent obrotu tymi towarami).

Podsumowując, koszty opłat licencyjnych ponoszone przez Spółkę na rzecz Licencjodawcy stanowią koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z wytworzeniem przez Spółkę Produktów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT. W konsekwencji, w ocenie Spółki, ograniczenia w zakresie uznawania określonych wydatków za koszty uzyskania przychodów wynikające z art. 15e ustawy CIT, nie będą miały zastosowania do wydatków poniesionych przez Spółkę z tytułu opłat licencyjnych realizowanych na podstawie zawartej Umowy Licencji.

Zatem zdaniem Spółki, koszty poniesione na wynagrodzenie z tytułu opłat licencyjnych realizowanych zgodnie z zawartą Umową Licencji nie podlegają ograniczeniom w zakresie ich zaliczania do kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 15e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.