2021.04.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.64.2021.2.DS
z 9 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2021 r. (data wpływu 10 lutego 2021 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 kwietnia 2021 r. (data wpływu 1 kwietnia 2021 r.) oraz pismem z dnia 7 kwietnia 2021 r. (data wpływu 7 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży praw do Nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży praw do Nieruchomości.

Wniosek został uzupełniony w dniach 1 i 7 kwietnia 2021 r. m.in. o przeformułowanie pytania oraz przedstawienie korespondującego z tym pytaniem stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (dalej: Wnioskodawca).

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.; dalej: ustawa).

Wnioskodawca jest członkiem grupy kapitałowej zajmującej się między innymi działalnością logistyczną w zakresie magazynowania, transportu i usług towarzyszących (dalej: Grupa). Wnioskodawca funkcjonując w ramach Grupy prowadzi działalność między innymi w zakresie logistyki kontraktowej i wynajmu powierzchni magazynowych, dodatkowo zapewnia również usługi celne dla innych podmiotów.

Poza majątkiem ściśle związanym z głównym przedmiotem działalności, Wnioskodawcy przysługują również prawa związane z nieruchomościami, w tym:

prawo użytkowania wieczystego działki oznaczonej nr 2/3,
prawo własności nieruchomości działki oznaczonej nr 5/6 (dalej łącznie określone jako: Nieruchomości).

Wskazane Nieruchomości stanowią tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy i są zabudowane.

Ww. Nieruchomości są przedmiotem dzierżawy na rzecz innej spółki z Grupy, której 100% udziałów jest własnością Wnioskodawcy, tj. spółki kapitałowej z siedzibą na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, będącej zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy (dalej: Nabywca). Nabywca jako dzierżawca prowadzi na Nieruchomościach inwestycje związane z budową infrastruktury kolejowej. Przedmiot inwestycji obejmuje budowę infrastruktury terminala w postaci torów kolejowych, utwardzeń placów manewrowych, oświetlenia, utwardzeń ciągów komunikacyjnych (dalej: Budowle). Wskazane Budowle wybudowane dotychczas przez Nabywcę spełniają definicję budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r., poz. 1333, z późn. zm.).

Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży praw do Nieruchomości (prawa użytkowania wieczystego, prawa własności) wg ceny ustalonej na podstawie niezależnej wyceny. Cena sprzedaży nie będzie uwzględniać wartości nakładów w postaci Budowli posadowionych na Nieruchomościach w ramach inwestycji realizowanych przez Nabywcę, a pomiędzy Wnioskodawcą i Nabywcą nie doszło i przed zbyciem Nieruchomości nie dojdzie do rozliczenia nakładów poczynionych przez Nabywcę na wybudowanie tych obiektów. Przedmiotem transakcji sprzedaży będą zatem Nieruchomości mające charakter prawa własności oraz prawa użytkowania wieczystego zabudowanych gruntów, przy czym naniesienia (Budowle) znajdujące się na Nieruchomościach zostały wybudowane przez Nabywcę. Po realizacji transakcji, na części Nieruchomości w odniesieniu do której do momentu ich zbycia nie zostanie zakończona inwestycja, Nabywca będzie kontynuował rozpoczętą inwestycję jako podmiot dysponujący prawem do Nieruchomości w postaci odpowiednio prawa użytkowania wieczystego i prawa własności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy sprzedaż praw do Nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy powinna stanowić czynność zwolnioną od podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), sprzedaż praw do Nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy nie powinna stanowić czynności zwolnionej od podatku VAT, ale powinna stanowić czynność stanowiącą dostawę gruntów niezabudowanych na gruncie ustawy w postaci działek gruntów składających się na Nieruchomości opodatkowaną podatkiem VAT.

Dostawa towarów na gruncie ustawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Dostawa towarów, rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra, a ponadto musi to być czynność odpłatna.

Istota dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, polega na przeniesieniu prawa do „rozporządzania towarami jak właściciel”. Pojęcie „rozporządzanie towarami jak właściciel” należy rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do prawnego dysponowania towarem. Przepis ustawy ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa na inną stronę, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona uzyskuje, de facto, możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się to z przeniesieniem własności w sensie cywilistycznym, wskazując na uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Znajduje to wyraz w formule „jak właściciel”, co implikuje możliwość uznania za dostawę towarów również owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą bez względu na to, czy w rzeczywistości w ślad za tym doszło do przeniesienia prawa własności. Należy rozróżnić pojęcie „rozporządzanie towarem jak właściciel” w ujęciu ustawowym i pojęcie własności w ujęciu cywilistycznym. Zawartego w przytoczonym przepisie wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” nie należy utożsamiać z prawem własności.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), definiując wyrażenie „dostawa towarów”, akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C 320/88 Staatssecretaris van Financien v. Shipping and Forwarding Safe B.V. ((...), ECLI:EU:C:1990:61) TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie dostawa towarów w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

W niniejszej sprawie dojdzie do przeniesienia prawa własności i użytkowania wieczystego gruntów (praw do Nieruchomości) przez Wnioskodawcę na rzecz dotychczasowego ich dzierżawcy (Nabywcy). Na bazie przytoczonych wyżej przepisów oraz ich wykładni nie ulega wątpliwości, iż przedstawiona transakcja powinna stanowić dostawę towarów w rozumieniu ustawy, szerszego wyjaśnienia wymaga jednak kwestia przedmiotu dostawy na gruncie ustawy w zestawieniu z przedmiotem umowy sprzedaży na gruncie cywilistycznym.

Przeniesienie własności i prawa użytkowania wieczystego na gruncie prawa cywilnego, w świetle art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.; dalej: KC), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do art. 47 § 1-3 KC, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Artykuł 48 KC stanowi, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z kolei, stosownie do art. 235 § 1 KC, budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste.

W świetle art. 353¹ KC – strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Należy zauważyć, że w świetle ww. przepisów, właściciel gruntu lub użytkownik wieczysty gruntu formalnie jest również właścicielem wzniesionych na nim budynków, budowli. Tym samym, z perspektywy prawa cywilnego sprzedaż praw do nieruchomości (prawa własności, prawa użytkowania wieczystego oznacza sprzedaż całej nieruchomości (prawa do gruntów wraz z posadowionymi budynkami/budowlami). Z kolei, sposób rozliczenia się przez strony umowy w związku z ulepszeniami/nakładami poczynionymi przez nabywcę na gruncie należącym do zbywcy, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałoby się to właściwości (naturze) stosunku, ustawie lub zasadom współżycia społecznego.

W analizowanym przypadku zatem sprzedaż przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy praw do Nieruchomości w sensie cywilistycznym będzie wiązać się z przejściem praw związanych z gruntem wraz z posadowionymi Budowlami. Jednocześnie strony postanowiły, że między Wnioskodawcą a Nabywcą nie dojdzie przed zbyciem Nieruchomości do uprzedniego przeniesienia nakładów poniesionych na wybudowanie Budowli.

Powyższe wymaga zestawienia z zasadami opodatkowania nieruchomości na gruncie ustawy.

Przeniesienie praw do nieruchomości na gruncie ustawy.

Zgodnie z ustawą, przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT w przypadku nieruchomości jest dostawa:

budynku lub/i budowli wraz gruntem, na którym się znajdują te obiekty albo
gruntu niezabudowanego.

Tym samym, skutki podatkowe w podatku VAT należy ustalać patrząc przez pryzmat poszczególnych działek gruntu niezabudowanych lub poszczególnych budynków i budowli, które znajdują się na danych działkach gruntu zabudowanego.

Przy ustalaniu opodatkowania podatkiem VAT dla działek zabudowanych w pierwszej kolejności należy dokonać analizy charakteru naniesień/obiektów znajdujących się na zbywanej działce gruntu (w tym w pierwszej kolejności potwierdzenia czy spełniają definicję budynku i budowli), gdyż zbywany grunt dzieli skutki podatkowe w podatku VAT z budynkami i budowlami, które znajdują się na danym gruncie (zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy).

Jeśli jednak naniesienia na działce nie spełniają definicji budynku/budowli lub grunt nie ma jakichkolwiek naniesień i bez wątpienia należy go uznać za niezabudowany – przedmiotem dostawy będzie działka gruntu i od jej charakteru (przeznaczenia) zależą skutki podatkowe na gruncie ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej (art. 2 pkt 13 ustawy).

Tym samym, zasadniczo na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, dostawa budynku lub budowli powinna być zwolniona z podatku VAT, chyba że dostawa jest realizowana w ramach pierwszego zasiedlenia lub między pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku lub budowli upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Dodatkowo, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z kolei, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwolniona z opodatkowania jest dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 2 pkt 33 ustawy).

Biorąc pod uwagę powyższe, z perspektywy ustawy, przedmiotem dostawy w przypadku nieruchomości może być odpowiednio: grunt, budynek, budowla.

Cywilistyczna nierozłączność gruntu i budynku niestanowiącego odrębnego przedmiotu własności nie oznacza jednak, że w każdym przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest grunt zabudowany, przedmiotem dostawy w zakresie podatku VAT będzie budynek lub budowla. Kluczowy w kontekście ustalenia przedmiotu dostawy na gruncie podatku VAT, analogicznie jak w przypadku oceny prawa przenoszonego na nabywcę jako prawa umożliwiającego rozporządzanie towarem jak właściciel, jest ekonomiczny cel transakcji.

Ekonomiczny cel transakcji.

Zgodnie ze wskazywanym już art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której stanowi art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przepis ten jest implementacją art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE.L 347.1 i L 384.92) i – jak wielokrotnie zauważono w orzecznictwie oraz w piśmiennictwie – ustawodawca unijny, używając pojęć z zakresu prawa cywilnego dotyczących rzeczy i własności, które posiadają różne znaczenie na gruncie prawa cywilnego obowiązującego w poszczególnych państwach członkowskich, nie odnosi ich do definicji obowiązujących na gruncie prawa krajowego.

Nie można w związku z tym pojęcia „dostawa towarów”, o którym stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, utożsamiać z cywilistycznym pojęciem przeniesienia prawa własności. Fakt, iż przytoczone przepisy kodeksu cywilnego nie dopuszczają możliwości istnienia prawa własności do budynku całkowicie oderwanego od prawa własności gruntu i że w ujęciu cywilistycznym własność budynku lub budowli jest związana z własnością gruntu, nie oznacza, że ocena ta przenosi się wprost na ocenę podatkową wynikającą z mających w tej sprawie zastosowanie przepisów ustawy o podatku VAT. Jak już zostało wskazane wcześniej, użyte w art. 7 ust. 1 ustawy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel” nie jest tożsame z przeniesieniem własności w rozumieniu prawa cywilnego, gdyż obejmuje również przypadki, gdy doszło do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad rzeczą, skutkiem czego można nią dysponować jak właściciel mimo, że nie miało miejsca prawne przejście własności na nabywcę.

W orzecznictwie i praktyce TSUE wykształcił się w tym kontekście termin „własność ekonomiczna”. Już we wskazanym wcześniej wyroku C-320/88, TSUE stwierdził, że „dostawa towarów” w rozumieniu podatkowym nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. Podkreślił, że „własność ekonomiczna” to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy. Innymi słowy przejściu własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Dlatego w orzecznictwie krajowym przyjmuje się, że dla zakwalifikowania transakcji jako dostawy towaru znaczenie ma przede wszystkim ekonomiczna strona transakcji, a więc przeniesienie, lub jego brak, ekonomicznego władztwa nad rzeczą (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 listopada 2015 r., sygn. akt I FSK 883/14 oraz z 15 grudnia 2017 r., sygn. akt I FSK 417/16).

Tym samym, o ile na gruncie prawa cywilnego, w przypadku zbycia gruntu, na którym posadowiony jest budynek, przedmiotem tej czynności jest jedna rzecz, jaką jest grunt zabudowany i mamy do czynienia z jedną czynnością, tj. zbyciem „gruntu zabudowanego” (część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych), to na gruncie podatku VAT można mieć do czynienia – w zależności od stanu faktycznego i ekonomicznej treści transakcji – z dostawą odrębnych towarów: gruntu, budynku lub budowli.

Powyższe potwierdzał wielokrotnie NSA, np. w wyroku z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 310/12 w kontekście ustalenia przedmiotu dostawy na gruncie ustawy stwierdził iż: „nie można uznać, że przedmiotem dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 1 u.p.t.u. będzie budynek nierozerwalnie związany z gruntem, jeżeli budynek został zbudowany przez nabywcę z własnych środków bez udziału właściciela gruntu, a cena zbycia została tak skalkulowana, że nie obejmuje wartości tego budynku”.

Przedmiot dostawy przy sprzedaży praw do Nieruchomości.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży praw do Nieruchomości (prawa użytkowania wieczystego oraz prawa własności). Na Nieruchomościach są posadowione Budowle, które zostały wybudowane przez Nabywcę. Między Nabywcą, a Wnioskodawcą nie doszło i nie dojdzie do momentu zbycia Nieruchomości do rozliczenia poniesionych przez Nabywcę nakładów.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, planowana transakcja będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, przy czym w ocenie Wnioskodawcy przedmiotem dostawy powinien być wyłącznie grunt potraktowany jako niezabudowany. Z opisanej sytuacji jasno wynika bowiem, iż przedmiotem planowej dostawy nie są Budowle, lecz wyłącznie grunt, na którym zostały one posadowione przez Nabywcę. Celem ekonomicznym transakcji, jako kryterium istotnym przy ustaleniu przedmiotu dostawy towarów na gruncie podatku VAT, jest przeniesienie przez Wnioskodawcę gruntu, gdyż pomimo, iż w sensie prawnym właścicielem Budowli pozostaje Wnioskodawca, w sensie ekonomicznym ich właścicielem jest Nabywca, jako podmiot, który z własnych środków dokonał ich wytworzenia. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy ekonomiczny cel transakcji wyklucza Budowle jako przedmiot dostawy, w rozumieniu powołanych przepisów ustawy. W związku z tym, sprzedaż praw do Nieruchomości powinna stanowić dostawę gruntów (terenów) niezabudowanych związanych z Nieruchomościami na gruncie ustawy.

Sprzedaż praw do Nieruchomości jako dostawa gruntu niezabudowanego.

Zgodnie ze wskazanym już art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. A contrario, dostawa terenów budowlanych stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT.

Biorąc zatem pod uwagę, iż:

celem ekonomicznym sprzedaży praw do Nieruchomości jest dostawa gruntów niezabudowanych,
grunty związane z Nieruchomościami stanowią tereny budowlane w rozumieniu ustawy,

sprzedaż praw do Nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy powinna stanowić dostawę gruntów niezabudowanych na gruncie ustawy w postaci działek gruntów składających się na Nieruchomości.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, sprzedaż praw do Nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy nie powinna stanowić czynności zwolnionej od podatku VAT, ale powinna stanowić czynność stanowiącą dostawę gruntów niezabudowanych na gruncie ustawy w postaci działek gruntów składających się na Nieruchomości opodatkowaną podatkiem VAT.

Interpretacje indywidualne potwierdzające stanowisko Wnioskodawcy.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych przez organy podatkowe w podobnych stanach faktycznych, np.:

Interpretacja z dnia 29 listopada 2018 r. wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, znak: 0111-KDIB3-1.4012.744.2018.2.IK: „Jak wynika z opisu sprawy, 13 czerwca 2018 r. Wnioskodawca sprzedał grunt zabudowany budynkiem, który w części (budynek mieszkalny) jest własnością Nabywcy, a w części (pomieszczenia gospodarcze stanowiące dobudówki do ściany budynku mieszkalnego i tworzące z nim jedną bryłę) Wnioskodawcy. Jak wskazał Wnioskodawca, do dnia sprzedaży budynek mieszkalny stanowił własność Nabywcy, a pomieszczenia były własnością Gminy. Przed dniem sprzedaży nie nastąpiło rozliczenie nakładów. Własnością Gminy pozostawały tylko pomieszczenia gospodarcze (przybudówki). Budynki gospodarcze do ewidencji środków trwałych Gminy zostały wpisane 12 czerwca 2018 r. Przedmiotem dzierżawy był grunt, natomiast pomieszczenia były objęte umową dzierżawy od 1 sierpnia 2014 r. Do czynszu został naliczony podatek VAT. Grunt był dzierżawiony przez przyszłego Nabywcę, który uiszczał czynsz dzierżawny opodatkowany podatkiem VAT. Uwzględniając okoliczności sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości, w części dotyczącej budynku mieszkalnego bez przybudówek (pomieszczeń gospodarczych), nie spełnia definicji dostawy towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, bowiem Wnioskodawca (Gmina) nie przenosi prawa do rozporządzania tą częścią budynku jak właściciel. Prawo to jest po stronie Nabywcy, który to, jak wskazano w opisie sprawy był właścicielem tej części budynku. Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 k.c. prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług”;
Interpretacja indywidualna z dnia 24 kwietnia 2018 r. wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, znak: 0112-KDIL1-1.4012.151.2018.1.MR: „Skoro – w sprawie będącej przedmiotem wniosku – najemca nieruchomości wykonał ogrodzenie i utwardzenie terenu oraz z opisu sprawy wynika, że pomiędzy Wnioskodawcą a najemcą przed sprzedażą nieruchomości nie dojdzie do rozliczenia nakładów, to tym samym Wnioskodawca nie wejdzie w ekonomiczne posiadanie wybudowanych przez inny podmiot obiektów. Z punktu widzenia prawa cywilnego, w przypadku nabycia przez najemcę prawa własności nieruchomości gruntowej będącej przedmiotem najmu, wraz z nakładami, na najemcę formalnie przejdzie prawo własności ogrodzenia oraz naniesień z kostki polbrukowej i kamienia granitowego, z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, a jednocześnie, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa towaru, gdyż już wcześniej najemca mógł dysponować dokonanymi przez siebie ulepszeniami jak właściciel. Wnioskodawca nie będzie w ekonomicznym posiadaniu obiektów przed dokonaniem sprzedaży gruntu. Podkreślić przy tym należy, że co do zasady, ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności. Tak więc, mimo że dojdzie do przeniesienia własności obiektów, jako części składowej nieruchomości, nie zaistnieje jednocześnie dostawa towaru. (...) Skoro istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, zasadne jest przyjęcie, że owe prawo przysługiwało najemcy od czasu powstania towaru, jakim jest ogrodzenie i wykonane przez niego naniesienia w postaci kostki polbrukowej oraz kamienia granitowego. Dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia jej aspektów ekonomicznych”;
Interpretacja indywidualna z dnia 9 marca 2018 r. wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, znak: 0111-KDIB3-1.4012.19.2018.1.AB: „(...) należy stwierdzić, że skoro budynek magazynowy wraz z infrastrukturą techniczną (znajdujące się na działce Sprzedającego) zostały wzniesione przez Dzierżawcę (Wnioskodawcę) i stanowią własność Dzierżawcy, to w przedmiotowej sprawie podstawą opodatkowania będzie kwota należna obejmująca całość świadczenia należnego od nabywcy, a więc wyłącznie wartość gruntu, bowiem w odniesieniu do ww. budynku magazynowego wraz z infrastrukturą techniczną nie występuje dostawa towaru, pomniejszona o kwotę podatku należnego. (...) W analizowanej sprawie przesłanki uprawniające do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, również nie zostaną spełnione. Z okoliczności sprawy wynika, bowiem że działka w chwili nabycia w listopadzie 2015 r. przez Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania, zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego oznaczona była jako tereny rolnicze (symbol 1R), a następnie w styczniu 2017 r. grunt ten (już jako teren przeznaczony do zabudowy produkcyjnej – po zmianie uchwałą rady gminy z września 2016 r.) został wydzierżawiony na rzecz Wnioskodawcy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Istota dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy polega na „przeniesieniu prawa” do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie „rozporządzanie towarami jak właściciel” należy rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do prawnego dysponowania towarem. Przepis ustawy o podatku od towarów i usług ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa na inną stronę, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona uzyskuje możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się to z przeniesieniem własności w sensie cywilistycznym, wskazując na uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Znajduje to wyraz w formule „jak właściciel”, co implikuje możliwość uznania za dostawę towarów również owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą bez względu na to, czy w rzeczywistości w ślad za tym doszło do przeniesienia prawa własności. Należy rozróżnić pojęcie „rozporządzanie towarem jak właściciel” w ujęciu ustawowym i pojęcie własności w ujęciu cywilistycznym.

Zawartego w przytoczonym przepisie wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów”, akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie dostawa towarów w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

W art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zatem, w świetle przytoczonych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Poza majątkiem ściśle związanym z głównym przedmiotem działalności, Wnioskodawcy przysługują również prawa związane z nieruchomościami, w tym:

prawo użytkowania wieczystego działki oznaczonej nr 2/3,
prawo własności nieruchomości działki oznaczonej nr 5/6 (łącznie określone jako: Nieruchomości).

Wskazane Nieruchomości stanowią tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy i są zabudowane.

Ww. Nieruchomości są przedmiotem dzierżawy na rzecz innej spółki z Grupy, której 100% udziałów jest własnością Wnioskodawcy, tj. spółki kapitałowej z siedzibą na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, będącej zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy (Nabywcy). Nabywca jako dzierżawca prowadzi na Nieruchomościach inwestycje związane z budową infrastruktury kolejowej. Przedmiot inwestycji obejmuje budowę infrastruktury terminala w postaci torów kolejowych, utwardzeń placów manewrowych, oświetlenia, utwardzeń ciągów komunikacyjnych. Wskazane Budowle wybudowane dotychczas przez Nabywcę spełniają definicję budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy sprzedaż praw do Nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy powinna stanowić czynność zwolnioną od podatku VAT.

Na mocy art. 47 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740), część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego (art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 47 § 3 Kodeksu cywilnego – przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Art. 48 Kodeksu cywilnego stanowi że, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 Kodeksu cywilnego, wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit („własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową”). Wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres, niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dostawa towarów nie będzie więc obejmowała tylko sprzedaży towarów (w sensie cywilnoprawnym). Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem.

Podkreślić przy tym należy, że co do zasady ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności.

Powyższe uwagi wskazują jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe transakcji sprzedaży nieruchomości należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy. O ile jest oczywiste, że przeniesienie własności gruntu spowoduje przeniesienie na nowego właściciela także własności posadowionych na nim obiektów, jako części składowych gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dojdzie do ich dostawy.

Zaznaczyć należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W odniesieniu do sprzedaży praw do przedmiotowych Nieruchomości zauważyć należy, że skoro – jak wskazał Wnioskodawca – cena sprzedaży nie będzie uwzględniać wartości nakładów w postaci Budowli posadowionych na Nieruchomościach w ramach inwestycji realizowanych przez Nabywcę, a pomiędzy Wnioskodawcą i Nabywcą nie doszło i przed zbyciem Nieruchomości nie dojdzie do rozliczenia nakładów poczynionych przez Nabywcę na wybudowanie tych obiektów – to nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca dokona dostawy przedmiotowych Budowli.

Z punktu widzenia prawa cywilnego na Nabywcę formalnie przejdzie prawo własności przedmiotowych Budowli z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, a jednocześnie, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku VAT, nie wystąpi dostawa towarów, jakimi są przedmiotowe Budowle, gdyż znajdujące się na terenie przedmiotowych działek Budowle nie stanowią składnika majątkowego Wnioskodawcy i – co istotne w przedmiotowej sprawie – Wnioskodawca nie będzie w ekonomicznym posiadaniu tych Budowli przed dokonaniem sprzedaży praw do Nieruchomości. Budowle znajdujące się na Nieruchomościach zostały wybudowane przez Nabywcę, a więc może On dysponować ww. Budowlami jak właściciel.

W związku z powyższym, w przypadku, gdy Wnioskodawca przed dokonaniem dostawy praw do Nieruchomości (działki nr 2/3 i 5/6) nie będzie dokonywał rozliczenia i zwrotu poniesionych przez Nabywcę nakładów na przedmiotowe Budowle, przedmiotem dostawy będą wyłącznie grunty.

Podsumowując, stwierdzić należy, że przy sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki nr 2/3 oraz prawa własności nieruchomości działki nr 5/6 nie zaistnieje jednocześnie dostawa towarów jakimi są przedmiotowe Budowle w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy wraz z przeniesieniem na Nabywcę ww. praw do Nieruchomości, na których powyższe Budowle się znajdują. Zatem, przedmiotem dostawy będą w tym przypadku wyłącznie grunty, na których posadowione są przedmiotowe obiekty.

Skoro przedmiotem sprzedaży będą wyłącznie grunty – zasady opodatkowania właściwe dla budynków i budowli posadowionych na gruncie nie będą miały zastosowania dla opodatkowania dostawy tych gruntów. W szczególności do dostawy tych gruntów nie znajdzie zastosowania żadne ze zwolnień od podatku, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i l0a ustawy.

Z kolei przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy mówi, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższego przepisu wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi, czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Z powyższego wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
konieczny jest brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Wobec powyższego jeżeli dostawie na rzecz Nabywcy będą podlegały jedynie grunty, to w tym przypadku należy w pierwszej kolejności przeanalizować warunki zastosowania zwolnienia od podatku VAT zawarte w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Jak wiadomo, ze zwolnienia od podatku VAT korzysta dostawa, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że skoro – jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy – wskazane Nieruchomości stanowią tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy i są zabudowane, to nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca dokonując dostawy gruntów, dokonuje dostawy gruntów niezabudowanych. Tym samym w rozpatrywanej sprawie nie może mieć zastosowanie zwolnienie od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na fakt, że dla planowanej transakcji nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, to należy przeanalizować czy zaistnieją przesłanki dające prawo do zastosowania zwolnienia wynikającego z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wskazano powyżej, omawiane zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów – m.in. nieruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Należy wskazać, że w rozpatrywanej sprawie nie będzie również miał zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ponieważ Wnioskodawca nie wykorzystywał opisanych gruntów wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku VAT. Jak wskazał bowiem Wnioskodawca, Nieruchomości są przedmiotem dzierżawy na rzecz innej spółki z Grupy (Nabywcy).

W konsekwencji dostawa przedmiotowych gruntów nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku wyrażonego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Bowiem jak wynika z powyższych wyjaśnień niespełnienie jednego z warunków określonych w powyższym przepisie daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż praw do Nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy nie stanowi czynności zwolnionej od podatku VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy również podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin