2021.06.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.110.2021.1.MF
z 2 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2021 r. (data wpływu 8 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (w zakresie, w jakim uczestniczy w zysku Spółki) wydatki poniesione w związku z zapewnieniem Zleceniobiorcom wyżywienia w czasie odbywanej przez nich, po przyjeździe do Polski, obowiązkowej kwarantanny (także w przypadku gdy Zleceniobiorcy ostatecznie nie zdecydują się na nawiązanie współpracy ze Spółką) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (w zakresie, w jakim uczestniczy w zysku Spółki) wydatki poniesione w związku z zapewnieniem Zleceniobiorcom wyżywienia w czasie odbywanej przez nich, po przyjeździe do Polski, obowiązkowej kwarantanny (także w przypadku gdy Zleceniobiorcy ostatecznie nie zdecydują się na nawiązanie współpracy ze Spółką).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca jest komplementariuszem podmiotu A spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Spółka”), natomiast podmiot ten zadecydował, że stanie się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych dopiero z dniem 1 maja 2021 r. W związku z powyższym, Wnioskodawca - na dzień zaistnienia stanu faktycznego opisanego w niniejszym wniosku oraz na dzień składania wniosku o interpretację - był / jest podatnikiem podatku dochodowego z tytułu zysków uzyskiwanych przez Spółkę, w której jest komplementariuszem.

Spółka jest agencją pracy tymczasowej. Przedmiotem jej działalności jest przede wszystkim rekrutacja oraz pozyskiwanie pracowników i zleceniobiorców dla partnerów biznesowych. Równocześnie Spółka we własnym zakresie zatrudnia pracowników oraz podejmuje współpracę ze zleceniobiorcami i udostępnia ich swoim kontrahentom. Za powyższe czynności Spółka otrzymuje od swoich klientów wynagrodzenie.

Spółka, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, pozyskuje pracowników i zleceniobiorców także z zagranicy, w szczególności z Ukrainy.

W związku z epidemią COVID-19 i powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, osoby z Ukrainy mające podjąć pracę w Polsce zobowiązane są, po przybyciu na terytorium Polski, do odbycia kwarantanny. Dotyczy to także osób, które wyrażają chęć zawarcia ze Spółką umów cywilnoprawnych, na podstawie których będą wykonywać określone czynności na rzecz Spółki lub jej klientów (dalej: „Zleceniobiorcy”).

Spółka, w celu zachęcenia Zleceniobiorców do przyjazdu do Polski, zapewnia im wyżywienie na czas odbywanej obowiązkowo kwarantanny. Spółka we własnym zakresie ponosi koszty wyżywienia. Nie jest dokonywany jakikolwiek zwrot na rzecz Zleceniobiorców za ewentualne koszty, które ponieśli we własnym zakresie. Zleceniobiorcy nie są również finalnie obciążani przez Spółkę powyższymi kosztami. Spółka zakupuje produkty spożywcze, które udostępniane są Zleceniobiorcom w sposób zbiorczy. Zleceniobiorcy nie otrzymują zatem konkretnego przydziału. Produkty spożywcze przekazywane są grupie Zleceniobiorców w celu przygotowania posiłków.

Po zakończeniu kwarantanny Spółka ustala rodzaj, miejsce i czas czynności, które mają być wykonywane przez Zleceniobiorców. Sporadycznie występują przypadki, kiedy Zleceniobiorca, po zakończeniu kwarantanny, nie decyduje się na wykonywanie czynności na rzecz Spółki.

Co istotne w niniejszej sprawie przyznanie opisywanego świadczenia wynika z zawartej pomiędzy Spółką oraz Zleceniobiorcami umowy, na podstawie której Spółka zobowiązuje się do zapewnienia Zleceniobiorcom wyżywienia w okresie odbywania przez nich obowiązkowej kwarantanny.

Należy zwrócić uwagę, że pokrywanie wydatków związanych z zapewnieniem wyżywienia Zleceniobiorcom w czasie ich pobytu na obowiązkowej kwarantannie jest sytuacją wyjątkową. Nie jest bowiem praktyką w działalności Spółki, że zapewnia przyszłym pracownikom lub zleceniobiorcom wyżywienie. Niemniej, w obecnej sytuacji związanej z epidemią COVID-19, Spółka zdaje sobie sprawę, że gdyby nie pokrycie kosztów związanych z wyżywieniem podczas obowiązkowej kwarantanny, większość Zleceniobiorców mogłoby w ogóle nie zdecydować się na przyjazd do Polski w celu wykonywania określonych czynności na rzecz Spółki. Należy bowiem podkreślić, że kwarantanna związana z przyjazdem do Polski z Ukrainy odbywana jest zanim Zleceniobiorcy osiągną jakikolwiek przychód w związku z wykonywanym zleceniem, natomiast odbywanie jej nie jest zależne od woli Spółki, lecz wynika z obowiązujących przepisów prawa.

W części przypadków Spółka refakturuje poniesione koszty na rzecz swoich klientów, natomiast w części nie dokonuje refakturowania wydatków, niemniej każdorazowo w sposób oczywisty wydatki te stanowią bazę kosztową, na podstawie której Spółka ustala adekwatne wynagrodzenie uwzględniające ponoszone przez Spółkę nakłady finansowe związane ze świadczeniem swoich usług. Koszty te są zatem bezpośrednio związane z uzyskiwanym przez Spółkę przychodem. Nie byłoby bowiem możliwości osiągnięcia przychodu, gdyby nie zapewnienie Zleceniobiorcom z Ukrainy wyżywienia na czas odbywanej przez nich w Polsce kwarantanny przed podjęciem pracy.

Na marginesie Wnioskodawca zaznacza, że osoby na kwarantannie nie mogą osobiście zrobić zakupów, także spożywczych. Ponadto należy wskazać, że osoby przyjeżdżające z państwa spoza Unii Europejskiej nie mogą przywieźć na terytorium Polski żadnych produktów mięsnych lub mlecznych. W związku z powyższym, gdyby nie zapewnienie wyżywienia przez Spółkę, Zleceniobiorcy - z uwagi na brak możliwości zapewnienia sobie posiłków we własnym zakresie - nie zdecydowaliby się na przyjazd do Polski, w efekcie czego Spółka nie uzyskiwałaby przychodów od swoich kontrahentów.

Wnioskodawca wskazuje ponadto, że przypadki, w których Zleceniobiorcy po zakończeniu obowiązkowej kwarantanny nie decydują się na współpracę ze Spółką są znikome i najczęściej związane są ze zdarzeniami losowymi (osobistymi okolicznościami), które przesądzają o ich powrocie na Ukrainę.

Oczywiście, Spółka ma możliwość obciążenia kosztami wyżywienia Zleceniobiorców, którzy ostatecznie nie zdecydowali się na współpracę, ponieważ - na moment składania niniejszego wniosku o interpretację - roszczenia względem Zleceniobiorców nie są przedawnione.

Na ten moment Spółka nie zdecydowała się jednak na dochodzenie wierzytelności od Zleceniodawców, którzy wrócili na Ukrainę, ponieważ proces windykacyjny w przypadku osób przebywających zagranicą jest utrudniony, natomiast kwoty, które Spółka przeznaczyła na wyżywienie tych Zleceniobiorców są stosunkowo niskie. W przypadku chęci odzyskania poniesionych wydatków koszty windykacji mogłyby przekroczyć kwotę wydatków poniesionych na wyżywienie, w związku z czym istnieje ryzyko, że cały proces okazałby się nieopłacalny. Ponadto, Spółka nie jest w stanie określić dokładnej kwoty, jaka została przeznaczona na wyżywienie konkretnego Zleceniobiorcy (bowiem jak już to zostało wskazane powyżej - nie otrzymywali oni przydziału na osobę), wobec czego ustalenie wymagalnej kwoty wierzytelności byłby zdecydowanie kłopotliwy.

Z uwagi na powyższe, Spółka aktualnie nie zdecydowała się na egzekwowanie kosztów wyżywienia poniesionych na rzecz Zleceniodawców, którzy nie podjęli współpracy ze Spółką (jej klientami) po odbyciu kwarantanny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (w zakresie, w jakim uczestniczy w zysku Spółki) wydatki poniesione w związku z zapewnieniem Zleceniobiorcom wyżywienia w czasie odbywanej przez nich, po przyjeździe do Polski, obowiązkowej kwarantanny (także w przypadku gdy Zleceniobiorcy ostatecznie nie zdecydują się na nawiązanie współpracy ze Spółką)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 wskazanej ustawy.

Powyższe oznacza, że, co do zasady, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (po wyłączeniu tych zastrzeżonych w ustawie) są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Powszechnie przyjmuje się, że podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatników należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie lub utrzymanie tego przychodu. Kosztami będą koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. W każdej sytuacji jednakże trzeba sprawdzić cel, w jakim dany wydatek został poniesiony.

Wskazać należy, że aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów).

Odnosząc powyższe rozważania do stanu faktycznego zaprezentowanego w niniejszym wniosku, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na wyżywienie Zleceniobiorców w czasie obywania przez nich obowiązkowej kwarantanny należy uznać za koszty uzyskania przychodów na gruncie ustawy o CIT, niezależnie od tego, czy dany Zleceniobiorca zdecydował się ostatecznie do wykonywania czynności na rzecz Spółki.

Należy zwrócić uwagę, że omawiane wydatki przyczyniają się do osiągnięcia, zachowania lub zachowania przychodu. Spółka co do zasady nawiązuje współpracę z przyjeżdżającymi z Ukrainy do Polski Zleceniobiorcami. Jak zostało to już wskazane w opisie stanu faktycznego, aktualnie, na mocy powszechnie obowiązujących przepisów są oni obowiązani do odbycia kwarantanny. Tym samym, zanim Spółka (lub ewentualnie klient Spółki) będą mogli powierzyć Zleceniobiorcom wykonywanie określonych czynności, Zleceniobiorcy muszą uprzednio odbyć kwarantannę na terytorium Polski. W związku zatem ze specyfiką działalności biznesowej Spółki (pozyskiwanie pracowników, zleceniobiorców m.in. z Ukrainy), uzasadnionym jest pokrywanie wydatków związanych z odbywaniem kwarantanny przez osoby, które, w założeniu Spółki, mają podjąć się wykonywania określonych czynności na terytorium Polski tuż po odbyciu kwarantanny. Bez pokrycia tych kosztów, mogłoby dojść do sytuacji, w której Zleceniobiorcy, w obawie przed brakiem warunków oraz środków do odbycia kwarantanny w Polsce jeszcze przed osiąganiem przez nich pierwszych przychodów, mogliby odmówić przyjazdu do Polski, co z kolei skutkowałoby brakiem osiągniętego przez Spółkę przychodu.

W przypadku natomiast, gdy Zleceniobiorcy odbędą już kwarantannę i podejmą się wykonywania czynności, Spółka osiąga z tego tytułu realne przychody. Spółka bowiem, po nawiązaniu współpracy ze Zleceniobiorcami, udostępnienia ich na rzecz swoich klientów, za co otrzymuje wynagrodzenie. Uzasadnione jest zatem przyjęcie, że nawet jeśli Spółka pokryje koszty kwarantanny jeszcze przed podpisaniem umowy ze Zleceniobiorcami, to taki wydatek jest związany z przychodem, do osiągnięcia którego dąży Spółka.

Powyższe ma zastosowanie także do sytuacji, w której Zleceniobiorcy, po zakończeniu kwarantanny, ostatecznie nie podejmują współpracy ze Spółką. Należy bowiem wskazać, że Spółka ponosi koszty w celu osiągnięcia przychodu (tj. dąży do jego osiągnięcia). Nie jest natomiast warunkiem koniecznym w celu uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, aby przychód, do osiągnięcia którego dąży podatnik, został ostatecznie uzyskany.

Tym samym, poniesienie wydatków na wyżywienie Zleceniobiorców w okresie odbywanej przez nich kwarantanny przyczynia się pośrednio do osiągnięcia przychodów przez Spółkę.

W żadnym razie nie można odmówić także racjonalności działań podejmowanych przez Spółkę. Odbycie kwarantanny jest bowiem warunkiem koniecznym do podjęcia pracy na terytorium Polski po przyjeździe z Ukrainy, co wynika wprost z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Zleceniobiorcy, którym Spółka pokryje koszty wyżywienia w czasie kwarantanny, będą bowiem (co do zasady) generować po stronie Spółki przychód. Pomiędzy odbyciem kwarantanny (i pokryciem związanych z nią kosztów wyżywienia) a późniejszym zyskiem osiąganym z tytułu współpracy ze Zleceniobiorcami, istnieje zatem nierozerwalny związek przyczynowo-skutkowy.

Należy ponadto zwrócić uwagę, że ponoszone przez Spółkę wydatki nie znajdują się w katalogu wskazanym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które wykluczałyby uznania ich za koszt uzyskania przychodu.

Warto również zwrócić uwagę na wyjaśnienia Ministerstwa Finansów, które pojawiły się w związku z wirusem COVID-19 - odnoszą się one m.in. do świadczeń pracodawcy zapobiegającym rozprzestrzenianiu się epidemii oraz przede wszystkim podatkowych skutków wydatków i świadczeń okołomedycznych. Zawarte są one w objaśnieniach podatkowych z dnia 21 lipca 2020 r. (dalej: „Objaśnienia”).

Treść Objaśnień wskazuje, że wydatki związane z zapobieżeniem zachorowaniu na COVID-19 mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. Potwierdza to poniższy fragment:

„Jeżeli przedsiębiorca ponosi wydatki, które wynikają z obowiązku w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy (prowadzenia działalności gospodarczej) albo wytycznych lub zaleceń organów (instytucji) kompetentnych w obszarze bezpieczeństwa sanitarnego, albo własnej decyzji i racjonalnego przeciwdziałania zagrożeniu epidemicznemu (epidemii), to takie wydatki stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT i art. 22 ust. 1 ustawy PIT, o ile zostały właściwie udokumentowane. Jako przykład takich wydatków można wskazać zakup maseczek ochronnych dla pracowników, przyłbic, czy sfinansowanie pracownikom testów na koronawirusa.”

W ocenie Wnioskodawcy, do środków zapobiegających rozprzestrzenianiu się epidemii z całą pewnością zaliczyć należy wydatki na zapewnienie wyżywienia podczas kwarantanny. Nie ma natomiast - dla możliwości uznania wydatków związanych z kwarantanną za koszty uzyskania przychodów - znaczenia, że Spółka ponosi przedmiotowe koszty jeszcze przed formalnym podpisaniem umów cywilnoprawnych ze Zleceniobiorcami - odbycie kwarantanny jeszcze przed nawiązaniem współpracy między Spółką a Zleceniobiorcami jest bowiem obowiązkiem wynikającym z przepisów prawa, całkowicie niezależnym od Spółki.

Ponadto kwarantanna służy zapewnieniu bezpiecznych warunków pracy zarówno dla Zleceniobiorców przyjeżdżających z Ukrainy, jak i de facto innych osób współpracujących ze Spółka lub też podmiotów, którym Spółka udostępnia Zleceniobiorców. W związku z epidemią COVID-19 istnieje poważne ryzyko rozprzestrzenienia się tego wirusa - kwarantanna ma zapobiegać powyższemu, tym samym przyczyniając się do zwiększenia ogólnego poziomu bezpieczeństwa w miejscach pracy.

Jeżeli Zleceniobiorcy nie odbyliby kwarantanny, wówczas mogliby narazić współpracowników na zachorowanie. To z kolei wiązałoby się ze zmniejszonymi zyskami Spółki, albowiem zarażone osoby nie mogłyby świadczyć pracy (Spółka tym samym zabezpiecza źródło swoich przychodów). Zachorowania mogłyby także generować dodatkowe koszty po stronie Spółki, np. w postaci zapewnienia odpowiednich warunków osobom zarażonym.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki związane z wyżywieniem Zleceniobiorców w związku z odbywaną przez nich kwarantanną, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. Dla kwalifikacji tych wydatków nie ma ponadto znaczenia, że część ze Zleceniobiorców może nie zdecydować się na współpracę ze Spółką, bowiem działania Spółki ukierunkowane są wyłącznie na osiągnięcie przychodu (lub ewentualnego zabezpieczenia źródła przychodów), natomiast fakt, czy wskutek podjętych działań udało się ten cel osiągnąć, pozostaje bez znaczenia w zakresie uznania danych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Strona zauważa, że pomijając ww. argumenty związane z epidemią, stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w również w: interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 stycznia 2019 r., Znak: 0114-KDIP3-1.4011.540.2018.2.ES oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2 czerwca 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.10.2017.1.SK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406, ze zm., dalej „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Podsumowując powyższe, kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 ww. ustawy wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można było uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Spółka jest agencją pracy tymczasowej. Przedmiotem jej działalności jest przede wszystkim rekrutacja oraz pozyskiwanie pracowników i zleceniobiorców dla partnerów biznesowych. Spółka we własnym zakresie zatrudnia pracowników oraz podejmuje współpracę ze zleceniobiorcami i udostępnia ich swoim kontrahentom. Za powyższe czynności Spółka otrzymuje od swoich klientów wynagrodzenie.

Spółka, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, pozyskuje pracowników i zleceniobiorców także z zagranicy, w szczególności z Ukrainy.

Odnosząc się zatem do przedstawionego stanu faktycznego wskazać należy, że wydatki poniesione w związku z zapewnieniem Zleceniobiorcom wyżywienia w czasie odbywanej przez nich, po przyjeździe do Polski, obowiązkowej kwarantanny nie zostały wymienione w negatywnym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodu. Oznacza to, że przy kwalifikacji przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodu należy kierować się kryterium racjonalności poniesionego wydatku. Istotne jest aby istniał związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy przychodami Wnioskodawcy a wydatkami poniesionymi w związku z zapewnieniem Zleceniobiorcom wyżywienia w czasie odbywanej przez nich kwarantanny. Wydatki te muszą również dotyczyć określonego źródła przychodów, którym w przypadku będącym przedmiotem wniosku jest działalność gospodarcza Spółki.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w złożonym wniosku Wnioskodawca wykazał związek poniesienia wydatków związanych z zapewnieniem Zleceniobiorcom wyżywienia w czasie odbywanej przez nich kwarantanny z uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Nie byłoby bowiem możliwości osiągnięcia przychodu, gdyby nie zapewnienie Zleceniobiorcom z Ukrainy wyżywienia na czas odbywanej przez nich w Polsce kwarantanny przed podjęciem pracy. Odbycie kwarantanny jest bowiem warunkiem koniecznym do podjęcia pracy na terytorium Polski po przyjeździe z Ukrainy, co wynika wprost z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Zleceniobiorcy, którym Spółka pokryje koszty wyżywienia w czasie kwarantanny, będą bowiem (co do zasady) generować po stronie Spółki przychód. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, w części przypadków Spółka refakturuje poniesione koszty na rzecz swoich klientów, natomiast w części nie dokonuje refakturowania wydatków, niemniej każdorazowo w sposób oczywisty wydatki te stanowią bazę kosztową, na podstawie której Spółka ustala adekwatne wynagrodzenie uwzględniające ponoszone przez Spółkę nakłady finansowe związane ze świadczeniem swoich usług. Koszty te są zatem bezpośrednio związane z uzyskiwanym przez Spółkę przychodem.

W związku z powyższym, wydatki poniesione w związku z zapewnieniem Zleceniobiorcom wyżywienia w czasie odbywanej przez nich, po przyjeździe do Polski, obowiązkowej kwarantanny (także w przypadku gdy Zleceniobiorcy ostatecznie nie zdecydują się na nawiązanie współpracy ze Spółką), będą mogły zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop (proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku Spółki). Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 i 2 updop, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 i 1a stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy podkreślić, że na podatniku spoczywa obowiązek wykazania związku tych wydatków, chociażby pośredniego, z możliwością uzyskania przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Nie jest bowiem rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne, w szczególności obowiązek wykazania, że konkretny wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin