Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.142.2021.1.MP
z 2 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 lutego 2021 r. (data wpływu 2 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, dostawy masztów telekomunikacyjnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, dostawy masztów telekomunikacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT). Na podstawie ustawy o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 r. Gmina posiada osobowość prawną i posiada zdolność do czynności cywilnoprawnych.

Gmina realizowała projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej, który polegał na przeciwdziałaniu wykluczeniu cyfrowemu. W wyniku pozyskanych środków 300 beneficjentów otrzymało komputery, a na terenie gminy postawiono 6 masztów telekomunikacyjnych, które rozprowadzały internet radiowy dla tych 300 użytkowników. Gmina realizując zadanie w ramach projektu unijnego nie odliczała podatku VAT. VAT był wydatkiem kwalifikowanym nie podlegał odliczeniu.

Zgodnie z zawartą umową i otrzymanym dofinansowaniem, obowiązkiem Gminy było utrzymanie całej infrastruktury przez okres 5 lat od zakończenia projektu. Okres pięciu lat minął. W umowie o dofinansowanie nie ma żadnych zapisów, warunków, co ma się stać po zakończeniu realizacji projektu ze sprzętem i masztami telekomunikacyjnymi. Komputery zostały przekazane w drodze umowy darowizny ich użytkownikom. Na trzy maszty telekomunikacyjne wykonano operaty szacunkowe ich wartości. Gmina nie jest zainteresowana ich dalszym utrzymaniem. W drodze ogłoszonego przetargu chce dokonać ich sprzedaży.

Maszty telekomunikacyjne nie służyły do działalności gospodarczej. Gmina od beneficjentów nie pobierała żadnych opłat.

Gmina chce zbyć zbędne maszty telekomunikacyjne bez gruntu. Z nowym właścicielem masztów telekomunikacyjnych podpisana ma być umowa na dzierżawę gruntu.

W księgach Gminy wyżej opisywane maszty telekomunikacyjne ujęte są w ewidencji księgowej na koncie 011- środki trwałe, nie jako budowle, a jako stacje bazowe dostępu do internetu, amortyzowane w grupie 620- urządzenia nadawcze dla radiofonii telefonicznej ze stawką 10%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług Gminie będzie przysługiwało prawo do wystawienia faktury sprzedaży środków trwałych (masztów telekomunikacyjnych) ze stawką VAT „ZW”?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Gminy, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz.U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.), Gminie będzie przysługiwało prawo do wystawienia faktury sprzedaży środków trwałych (masztów telekomunikacyjnych) ze stawką VAT „ZW”, gdyż w myśl powyższego art. 43 ust. 1 pkt 2 zwalnia sią od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów, nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Gmina dokonała zakupu środków trwałych (masztów telekomunikacyjnych) w celu zrealizowania projektu finansowanego ze środków unijnych, mającego na celu przeciwdziałanie wykluczeniu cyfrowemu. Gmina nie dokonała odliczenia podatku VAT naliczonego ujętego w fakturach zakupu, gdyż Gmina dokonała zakupu środków trwałych (masztów telekomunikacyjnych) na potrzeby działalności nieopodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Gmina uzyskała prawo do rozliczenia VAT w ramach dofinansowania ze środków unijnych. VAT był wydatkiem kwalifikowanym i nie podlegał odliczeniu.

Przy pomocy zakupionych środków trwałych (masztów telekomunikacyjnych), Gmina nie wykonywała działalności gospodarczej (nie dokonywała sprzedaży usług telekomunikacyjnych), a jedynie dostarczała sygnał internetowy na potrzeby beneficjentów objętych realizacją projektu unijnego.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że sprzedaż takich towarów (w tym przypadku masztów telekomunikacyjnych) jest zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie zapisów art. 43 ust. 1 pkt 2.

Należy podkreślić, że w przypadku gdyby, przy pomocy tych środków trwałych (masztów telekomunikacyjnych) Gmina dokonywała sprzedaży sygnału internetowego na potrzeby innych konsumentów, to sprzedaż tych środków trwałych (masztów telekomunikacyjnych) należałoby traktować jako używanych zarówno dla działalności niepodlegającej VAT jak i dla działalności opodatkowanej i w takim przypadku, przy sprzedaży przedmiotowych środków trwałych (masztów telekomunikacyjnych) należałoby wykazać tę sprzedaż jako podlegającą podatkowi od towarów i usług i zastosować do sprzedaży taką stawkę VAT, jaka odpowiada danemu środkowi trwałemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług(Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to stanowi odzwierciedlenie art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r. str. 1 ze zm.), który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Konieczność spełniania dwóch warunków wyłączających organy publiczne z opodatkowania VAT (wykonywanie czynności przez organ podlegający prawu publicznemu oraz wykonywanie danej czynności przez podmiot działający w charakterze organu publicznego w odniesieniu do tej czynności) była wielokrotnie podkreślana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak stwierdził TSUE w orzeczeniu w sprawie C-4/89 – Comune di Carpaneto Piascentino i inni a Ufficio provinciale imposta sul valore aggiunto di Piacenza – art. 4(5) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby czynności wykonywane przez organy publiczne w rozumieniu tego przepisu stanowiły czynności wykonywane przez organy prawa publicznego podlegające szczególnym zasadom prawnym mającym do nich zastosowanie. Drugi akapit tej regulacji należy natomiast interpretować w taki sposób, aby Państwa Członkowskie zobowiązane były zapewnić, by organy prawa publicznego traktowane były jak podatnicy w związku z czynnościami wykonywanymi w charakterze organów publicznych w przypadku, gdy czynności te mogą być również podejmowane w ramach działalności konkurencyjnych przez przedsiębiorców prywatnych, jeśli traktowanie tych organów jako podmiotów nieposiadających statusu podatnika mogłoby prowadzić do istotnego naruszenia zasad konkurencji.

W dniu 20 marca 2014 r. TSUE wydał postanowienie w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że „dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy”.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Jako, że jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, należy uznać, że spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika podatku od towarów i usług. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet, gdy dotyczą one zadań własnych, podmioty te powinny być uznawane za podatników podatku od towarów i usług. Zatem, w przypadku, gdy jednostka samorządu terytorialnego wykonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą – powinna być traktowana jako podatnik podatku od towarów i usług, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów.

Biorąc po uwagę przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że w celu określenia sposobu traktowania w systemie opodatkowania podatkiem VAT każdej konkretnej czynności wykonywanej przez jednostkę samorządu terytorialnego, należy ocenić, czy czynność ta stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT (czy w odniesieniu do takiej czynności jednostka ta działa jako podatnik) a także, czy w odniesieniu do tej czynności ma zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Istotną wskazówką pozwalającą na rozdzielenie działań podmiotu prawa publicznego (gminy) wykonywanych w ramach zadań publicznych i poza tymi czynnościami, jest analiza ustawy o samorządzie gminnym.

Gmina, w świetle art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 713 ze zm.) – posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Stosownie do art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy (...).

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Gmina realizowała projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej, który polegał na przeciwdziałaniu wykluczeniu cyfrowemu. W wyniku pozyskanych środków 300 beneficjentów otrzymało komputery, a na terenie gminy postawiono 6 masztów telekomunikacyjnych, które rozprowadzały internet radiowy dla tych 300 użytkowników. Gmina realizując zadanie w ramach projektu unijnego nie odliczała podatku VAT, był on wydatkiem kwalifikowanym i nie podlegał odliczeniu.

Zgodnie z zawartą umową i otrzymanym dofinansowaniem, obowiązkiem Gminy było utrzymanie całej infrastruktury przez okres 5 lat od zakończenia projektu. Okres pięciu lat minął. Komputery zostały przekazane w drodze umowy darowizny ich użytkownikom, natomiast Gmina nie jest zainteresowana dalszym utrzymaniem wszystkich masztów telekomunikacyjnych i w drodze ogłoszonego przetargu chce dokonać ich sprzedaży.

Maszty telekomunikacyjne nie służyły do działalności gospodarczej. Gmina od beneficjentów nie pobierała żadnych opłat. Gmina chce zbyć zbędne maszty telekomunikacyjne bez gruntu. Z nowym właścicielem masztów telekomunikacyjnych podpisana ma być umowa na dzierżawę gruntu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania transakcji sprzedaży opisanych masztów telekomunikacyjnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz zacytowanych przepisów należy uznać, że Wnioskodawca realizując przedstawione we wniosku zadanie inwestycyjne w zakresie budowy masztów telekomunikacyjnych, nie działał w charakterze podatnika VAT, a nabywanych towarów i usług niezbędnych do zrealizowania inwestycji celu publicznego nie wykorzystywał do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że Wnioskodawca wybudował opisane maszty telekomunikacyjne na potrzeby realizacji projektu finansowanego ze środków unijnych, mającego na celu przeciwdziałanie wykluczeniu cyfrowemu. Skoro zatem opisane maszty telekomunikacyjne nie zostały wybudowane na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, lecz służyły do realizacji celów, które stanowią działalność publicznoprawną (pozostającą poza VAT), to sprzedając opisane maszty Gmina nie będzie działać w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Oznacza to, że sprzedaż masztów telekomunikacyjnych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wybudowane przez Gminę maszty telekomunikacyjne wykorzystywane były do realizacji celów, które stanowią działalność publicznoprawną (pozostającą poza VAT). W konsekwencji, w analizowanej sprawie do planowanej przez Wnioskodawcę sprzedaży masztów telekomunikacyjnych nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż nie został spełniony w opisanych okolicznościach warunek wykorzystywania tych masztów wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.