2021.06.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.285.2021.1.KO
z 2 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 kwietnia 2021 r. (data wpływu 9 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania zniesienia prawa współużytkowania wieczystego gruntu oraz prawa współwłasności budynku znajdującego się na gruncie działki … – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2021 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania zniesienia prawa współużytkowania wieczystego gruntu oraz prawa współwłasności budynku znajdującego się na gruncie działki ….

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.) Powiat jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2020 r. poz. 920) Powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, m.in. w zakresie gospodarki nieruchomościami.

Powiat posiada prawo współużytkowania wieczystego gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa, położonego w obrębie ewidencyjnym numer 5 miasta, oznaczonego jako działki o numerach ewidencyjnych: …, …, …, …, …, … oraz prawo współwłasności budynku znajdującego się na gruncie działki …, stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności, objętych księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy V Wydział Ksiąg Wieczystych, w udziale wynoszącym 830/10000 części. Powiat ustanowił na ww. udziale, dla jednostki organizacyjnej – C. prawo trwałego zarządu.

Pan J. B.r posiada pozostały udział wynoszący 9170/10000 części w prawie użytkowania wieczystego danej nieruchomości gruntowej i w prawie współwłasności posadowionego na niej budynku.

Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego nastąpiło z dniem 5 grudnia 1990 r. na okres 99 lat, tj. do dnia 5 grudnia 2089 r.

Działki oznaczone nr … o pow. 0,0021 ha, … o pow. 0,0705 ha, … o pow. 0,1730 ha, … o pow. 0,0705 ha, … o pow. 0,2642 ha, … o pow. 0,2652 ha powstały w wyniku podziału geodezyjnego działki nr …. o pow. 0,8454 ha na podstawie decyzji podziałowej z dnia 16 października 2017 r.

Dokonując zakupu przedmiotowej nieruchomości przez Powiat (akt notarialny .z dnia 19 czerwca 2009 r.) ustalony został sposób korzystania ze wspólnej nieruchomości w ten sposób, że Powiat korzystał będzie z budynku wraz z odpowiednią częścią gruntu, odpowiadającej obecnie działce nr …, natomiast Pan J.B. z pozostałej części. Wielkość posiadanego udziału w nieruchomości wspólnej odpowiada wielkości faktycznie używanego terenu.

Po zniesieniu prawa współużytkowania wieczystego ww. nieruchomości gruntowej i prawa współwłasności posadowionego na niej budynku Powiat będzie wyłącznym użytkownikiem wieczystym działki … i właścicielem posadowionego na niej budynku, natomiast Pan J.B. będzie wyłącznym użytkownikiem wieczystym działek nr …, …., …, … oraz … (obecnie niezabudowanych).

Po dokonaniu powyższego zniesienia, powierzchnia działek będących przedmiotem użytkowania wieczystego gruntów i własność budynku przysługujących na wyłączność będzie również odpowiadała wartości posiadanego obecnie udziału. Zniesienie współużytkowania wieczystego gruntów i współwłasności budynku nastąpi bez jakichkolwiek spłat lub dopłat na rzecz którejkolwiek ze stron.

Ponadto, prawo użytkowania wieczystego w stosunku do omawianej nieruchomości gruntowej ustanowione zostało przed 1 maja 2004 r., zatem dostawa nie podlega opodatkowaniu VAT na podstawie ówczesnych przepisów. Tym samym opłaty dotyczące czynności niepodlegającej opodatkowaniu nie mogą być objęte VAT po wejściu w życie nowej regulacji prawnej.

Po zniesieniu współużytkowania wieczystego gruntu i współwłasności budynku nie ulegnie zwiększeniu zakres dotychczasowego korzystania z nieruchomości. Przypisanie na wyłączne użytkowanie wieczyste poszczególnych działek i własności budynku nastąpi w stosunku odpowiadającym wielkości obecnie posiadanych udziałów. Ponadto, żadna ze stron nie dokonuje świadczenia na rzecz drugiej strony, lecz jedynie dochodzi do wyodrębnienia w sposób materialny posiadanych udziałów w nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku umownego zniesienia prawa współużytkowania wieczystego gruntu oraz prawa współwłasności budynku znajdującego się na gruncie działki …, stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności, w wyniku którego Powiat oraz Pan J. B. uzyskają wyłączne prawo użytkowania wieczystego odpowiedniej części, przedmiotowa transakcja nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z przepisu art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) wynika, iż własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się przepisy o własności.

Zniesienie prawa współużytkowania wieczystego ww. nieruchomości gruntowej oraz prawa współwłasności posadowionego na niej budynku, jeśli żadna ze stron nie będzie zobligowana do dokonania jakichkolwiek spłat na rzecz drugiego podmiotu, nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z uregulowań zawartych w przepisach Kodeksu cywilnego wynika, że zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Dlatego też w sytuacji, gdy udział danej osoby nie ulega powiększeniu, nie może być traktowany w kategorii nabycia, gdyż w ten sposób nie ulega powiększeniu zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą.

Żadna ze stron nie dokonuje świadczenia na rzecz drugiej strony, lecz jedynie, na podstawie umownych ustaleń, dochodzi do wyodrębnienia w sposób materialny posiadanych udziałów w przedmiotowej nieruchomości.

Zniesienie współwłasności nastąpi bez konieczności wnoszenia jakichkolwiek dopłat przez żadną ze stron.

A zatem, biorąc pod uwagę powołane przepisy, nie ma podstawy, by uznać opisaną czynność za odpłatną dostawę towarów lub świadczenie usług, w rozumieniu ustawy o VAT.

Reasumując, umowne zniesienie prawa współużytkowania wieczystego gruntu oraz prawa współwłasności budynku znajdującego się na gruncie działki nr … na opisanych warunkach nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ nie wystąpi w tym przypadku żadna z czynności, o których mowa w powołanym art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Co do zasady, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Przy czym, z przytoczonych przepisów nie wynika, aby odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musiała mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika (art. 7 ust. 3 ustawy).

W świetle powyższego przepisu opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem – w rozumieniu ww. przepisu) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu oraz w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być nieruchomości gruntowe stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, natomiast podmiotem tego prawa może być każda osoba fizyczna i prawna. Prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej jest prawem jednolitym, niepodlegającym wewnętrznym podziałom. Taki charakter zachowuje ono również wtedy, gdy przysługuje niepodzielnie kilku różnym osobom. W przypadku kiedy prawo to przysługuje niepodzielnie podmiotom wszystkie te podmioty są współużytkownikami wieczystymi wspólnie i niepodzielnie korzystającymi z jednego i tego samego prawa, podobnie jak przy prawie współwłasności. Należy wskazać, że Kodeks cywilny nie zawiera przepisów regulujących wprost współużytkowanie wieczyste. Dlatego konieczne staje się odpowiednie stosowanie określonych przepisów regulujących zbliżone stosunki prawne. Do współużytkowania wieczystego gruntu należy odpowiednio stosować przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).

Jak stanowi art. 195 Kodeksu cywilnego, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

Na podstawie art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. (…).

Stosownie do art. 211 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Kodeks cywilny przewiduje zniesienie współwłasności w trybie umownym lub sądowym. Umowne zniesienie współwłasności następuje, w sytuacji kiedy strony (czyli wszyscy współwłaściciele) osiągają porozumienie zarówno co do faktu zniesienia współwłasności, jak i zastosowanego sposobu wyjścia ze stanu współwłasności. Wyróżniono trzy sposoby zniesienia współwłasności: podział rzeczy wspólnej, przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli, sprzedaż rzeczy wspólnej. W przypadku umownego zniesienia współwłasności kwestię spłat w sposób dowolny regulują współwłaściciele.

Wskazać należy, że sprzedaż udziału we współwłasności, z uwagi na jego charakter prawny, przynoszący efekt rozporządzania tym udziałem jak towarem np. przez prawną możliwość zbycia go na rzecz nabywcy, który może nim dysponować jak właściciel należy traktować jako dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Powiat posiada prawo współużytkowania wieczystego gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa oznaczonego jako działki o numerach ewidencyjnych: …, …, …, …, …, … oraz prawo współwłasności budynku znajdującego się na gruncie działki …, stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności. Pan J.B. posiada pozostały udział wynoszący 9170/10000 części w prawie użytkowania wieczystego danej nieruchomości gruntowej i w prawie współwłasności posadowionego na niej budynku. Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego nastąpiło z dniem 5 grudnia 1990 r. na okres 99 lat. Dokonując zakupu przedmiotowej nieruchomości przez Powiat ustalony został sposób korzystania ze wspólnej nieruchomości w ten sposób, że Powiat korzystał będzie z budynku wraz z odpowiednią częścią gruntu, odpowiadającej obecnie działce nr …., natomiast Pan J. B. z pozostałej części. Wielkość posiadanego udziału w nieruchomości wspólnej odpowiada wielkości faktycznie używanego terenu.

Po zniesieniu prawa współużytkowania wieczystego ww. nieruchomości gruntowej i prawa współwłasności posadowionego na niej budynku Powiat będzie wyłącznym użytkownikiem wieczystym działki … i właścicielem posadowionego na niej budynku, natomiast Pan J. B. będzie wyłącznym użytkownikiem wieczystym działek nr …, …, …, … oraz … (obecnie niezabudowanych).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii braku opodatkowania czynności umownego zniesienia prawa współużytkowania wieczystego gruntu oraz prawa współwłasności budynku znajdującego się na gruncie działki ….

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku należy stwierdzić, że zniesienie współużytkowania wieczystego gruntu oraz współwłasności budynku, w przedmiotowej sprawie nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy bowiem zauważyć, że w myśl zasady określonej w cyt. art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatne transakcje dostawy towarów lub świadczenia usług.

Aby mówić o dostawie towarów, nastąpić musi przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z dostawcy na nabywcę. W analizowanym stanie sprawy zakres dotychczasowego władztwa każdej ze Stron nie ulega zwiększeniu i każda ze Stron otrzyma tę część Nieruchomości, z której dotychczas korzystała. Powiat dokonując zakupu nieruchomości ustalił sposób korzystania ze wspólnej nieruchomości w ten sposób, że Powiat korzystał będzie z budynku wraz z odpowiednią częścią gruntu, odpowiadającej obecnie działce nr …, natomiast Pan J.B. z pozostałej części. Po zniesieniu współużytkowania wieczystego gruntu i współwłasności budynku nie ulegnie zwiększeniu zakres dotychczasowego korzystania z nieruchomości. Należy zatem stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie nie występuje dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Ponadto w omawianej sprawie żadna ze stron nie dokonuje na rzecz drugiej jakiegokolwiek świadczenia, zatem w niniejszej sprawie nie dochodzi również do świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. Przy zniesieniu współużytkowania wieczystego gruntu oraz współwłasności budynku na zasadach opisanych we wniosku, nie dojdzie do jakiegokolwiek nieodpłatnego przekazania towarów, czy nieodpłatnego świadczenia usług, o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy.

Każda ze stron otrzyma bowiem część Nieruchomości, która odpowiadać będzie wcześniej posiadanemu udziałowi we własności Nieruchomości (z której korzysta w ramach podziału) i u żadnej ze stron nie wystąpi przysporzenie majątkowe w związku z ww. zniesieniem współużytkowania gruntu i współwłasności budynku.

W rozpatrywanym przypadku, na podstawie zawartych ustaleń, dochodzi jedynie do wyodrębnienia w sposób materialny posiadanych udziałów w nieruchomości i posadowionym na niej budynku.

Reasumując, opisane we wniosku zniesienie współużytkowania wieczystego gruntu oraz współwłasności posadowionego na gruncie budynku w drodze fizycznego podziału Nieruchomości, nie jest czynnością stanowiącą dostawę towarów lub świadczenie usług i jako taka nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie e-PUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin