2021.06.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.109.2021.1.AK
z 7 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 marca 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 10 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie uprawniona do rozliczenia straty powstałej w wyniku przymusowego umorzenia obligacji Banku przez Bankowy Funduszu Gwarancyjny - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie uprawniona do rozliczenia straty powstałej w wyniku przymusowego umorzenia obligacji Banku przez Bankowy Funduszu Gwarancyjny.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka na podstawie uchwały z dnia 16 października 2020 r. dokonała podwyższenia kapitału zakładowego o kwotę (…) zł w wyniku ustanowienia nowych udziałów, które zostały objęte przez dotychczasowych wspólników w następujący sposób:

Pani X objęła (…) udziałów o łącznej wartości nominalnej równej (…) zł przekazując wkład niepieniężny w postaci zdematerializowanych obligacji Banku o łącznej wartości nominalnej równej (…) zł,
Pani Y objęła (…) udziałów o łącznej wartości nominalnej równej (…) zł przekazując wkład niepieniężny w postaci zdematerializowanych obligacji Banku o łącznej wartości nominalnej równej (…) zł,
Pan Z objął (…) udziałów o łącznej wartości nominalnej równej (…) zł przekazując wkład niepieniężny w postaci zdematerializowanych obligacji Banku o łącznej wartości nominalnej równej (…) zł.

Posiadane przez Spółkę obligacje w wyniku opisanych czynności zostały przymusowo umorzone z wyłączeniem wypłaty na rzecz Spółki wynagrodzenia z tytułu podjętych czynności. W konsekwencji, Spółka osiągnęła stratę ekonomiczną w związku z umorzeniem obligacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka będzie uprawniona do rozliczenia straty powstałej w wyniku przymusowego umorzenia obligacji Banku przez BFG?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka będzie uprawniona do rozpoznania straty podatkowej w wyniku przymusowego umorzenia obligacji Banku, gdyż poniosła wydatki na ich nabycie zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT w wysokości wartości nominalnej udziałów wydanych w ramach aportu podczas gdy w wyniku przymusowego umorzenia tych papierów wartościowych nie uzyskała wynagrodzenia z tego tytułu.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 174 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (Dz. U. z 2020 r. poz. 842) BFG jest uprawniony do wydania decyzji o przejęciu przez podmiot przejmujący, bez konieczności uzyskania zgody właścicieli, dłużników lub wierzycieli podmiotu w restrukturyzacji:

przedsiębiorstwa podmiotu w restrukturyzacji,
wybranych albo wszystkich praw majątkowych lub wybranych albo wszystkich zobowiązań podmiotu w restrukturyzacji,
praw udziałowych podmiotu w restrukturyzacji.

W konsekwencji zastosowania powyższej regulacji w dniu 30 grudnia 2020 r. podjęta została decyzja wobec Banku w sprawie wszczęcia przymusowej restrukturyzacji tego podmiotu skutkującą umorzeniem instrumentów kapitałowych, zastosowaniem instrumentu przymusowej restrukturyzacji oraz ustanowieniem administratora wobec Banku. Na mocy przedmiotowej decyzji posiadane przez Wnioskodawcę obligacje Banku zostały umorzone.

W tym kontekście, w pierwszej kolejności zaznaczyć należy, iż na gruncie ustawy o CIT obligacje korporacyjne powinny być rozumiane jako papiery wartościowe, gdyż zgodnie z ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2020 r. poz. 89) ilekroć w ustawie jest mowa o papierach wartościowych rozumie się przez to: akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 505, 1543, 1655, 1798 i 2217), prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne i inne zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego.

Wobec powyższego, zgodnie z art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy o CIT, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych. Jednocześnie, sposób rozliczenia kosztów uzyskania przychodu związanych z papierami wartościowymi został wskazany w art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT stanowiącym, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia albo umorzenia tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 7e.

Oznacza to w praktyce, iż sytuacja umorzenia obligacji ze względu na incydentalny charakter tej instytucji nie została wymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT. Tym samym, zdaniem Spółki z uwagi na to, iż zarówno odpłatne zbycie, wykup jak i umorzenie powodują takie same skutki dla Wnioskodawcy tj. niemożność dalszego dysponowania tymi papierami wartościowymi to poprzez zastosowanie analogii fakt umorzenia obligacji powinien zostać również objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT.

Możliwość stosowania analogii w prawie podatkowym na korzyść podatnika znajduje uzasadnienie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku NSA z 8 stycznia 2019 r. sygn. II FSK 3173/18 zostało stwierdzone, iż:

„NSA wskazał, że celem takich zabiegów jest wypełnienie luki w konstrukcji istniejących przepisów, pozwalające na ich poprawne funkcjonowanie. Podkreślono, że w demokratycznym państwie prawnym (art. 2 Konstytucji RP) strona nie może ponosić konsekwencji ewidentnych błędów i zaniedbań prawodawcy, w tym zwłaszcza takich, które powodują lukę w prawie naruszającą podstawowe zasady porządku konstytucyjnego. Lukę taką w wyjątkowych przypadkach wypełnić można w drodze analogii. Brak przepisu wyłączającego analogię z procesu interpretacji i stosowania materialnego prawa sprawia bowiem, że na zasadzie wyjątku można się posłużyć tą metodą dla usunięcia ewidentnych naruszeń porządku konstytucyjnego.

Przenosząc powyższe uwagi teoretyczne na grunt rozpoznawanej sprawy należy podzielić stanowisko Sądu pierwszej instancji, że w stanie prawnym, w którym zadano pytanie we wniosku o wydanie interpretacji, istniała luka konstrukcyjna spowodowana brakiem regulacji prawnych wskazujących na sposób ustalania kosztu nabycia lub objęcia udziałów uzyskanych w ramach wymiany udziałów.”

Wobec powyższego, w związku z faktem nieobjęcia umorzenia papierów wartościowych dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT konieczne jest zastosowanie analogii w tym zakresie. W opisywanym przypadku zarówno Wnioskodawca jak i Bank zostali pozbawieni możliwości dysponowania obligacjami. W razie posiadania takiej możliwości tj. wykupu lub sprzedaży tych papierów wartościowych skutki podatkowe byłyby odmienne w tym zakresie. Zauważyć zatem należy, iż również w oparciu o zasady konstytucyjne (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 14 grudnia 2017 r. sygn. K36/15) podatnik nie powinien ponosić negatywnych konsekwencji w oparciu o działania organów państwowych.

Tym samym, racjonalne jest uznanie przymusowego umorzenia obligacji jako czynności wywołującej analogiczne skutki podatkowe jak odpłatne zbycie/wykup tychże papierów wartościowych. Za takim przypisaniem skutków prawnych umorzenia obligacji przemawia również wykładnia funkcjonalna art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT. Celem niniejszego przepisu jest odroczenie rozliczenia jako koszt uzyskania przychodu wydatków związanych z nabyciem/objęciem udziałów, akcji lub papierów wartościowych. Zatem, takie uprawnienie powstaje dla podatników nawet jeśli dokonano odpłatnego zbycia/wykupu przez emitenta posiadanego papieru wartościowego za symboliczną kwotę. Przyjęcie zakazu rozliczenia kosztów uzyskania przychodu (w konsekwencji wykazania straty podatkowej) skutkowałoby znacznymi rozbieżnościami w sytuacji prawnej podatników dokonujących zbycia obligacji w odniesieniu do których obligacje zostały przymusowo umorzone podczas gdy ekonomiczny efekt jest tożsamy tj. brak dalszej możliwości dysponowania tymi papierami wartościowymi.

W konsekwencji wskazać należy, iż Spółka będzie uprawniona do rozpoznania straty podatkowej w wyniku przymusowego umorzenia obligacji Banku, gdyż poniosła wydatki na ich nabycie zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT w wysokości wartości nominalnej udziałów wydanych w ramach aportu podczas gdy w wyniku przymusowego umorzenia tych papierów wartościowych nie uzyskała wynagrodzenia z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 ustawy o CIT).

Stosownie do art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy o CIT, za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych.

Jak wynika z powyższego dochodem jest dodatnia różnica pomiędzy przychodem a kosztami jego uzyskania. W sytuacji, gdy różnica ta przyjmuje wartość ujemną powstaje strata.

Powstanie dochodu/ poniesienie straty w rozumieniu omawianej ustawy wiąże się zatem z koniecznością osiągnięcia przychodów lub/i poniesieniem kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT, które przychód ten przewyższają.

Ustawa o CIT nie definiuje przychodu wskazując jedynie, w art. 12, przykładowe przysporzenia z których wystąpieniem wiąże jego powstanie. W orzecznictwie i literaturze przyjmuje się jednak, że przychodem są wszystkie trwałe przysporzenia powiększające majątek podatnika.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz
potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Co do zasady, podatnik ma więc możliwość ujęcia w kosztach uzyskania przychodów każdego wydatku, który spełnia następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT

Przepisem szczegółowo regulującym zasady zaliczania wydatków na nabycie papierów wartościowych do kosztów uzyskania przychodów jest art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawa o CIT. Stosownie do tej regulacji nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia albo umorzenia tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 7e.

Powołany przepis ustala zasady rozliczenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia papierów wartościowych do których, w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2021 r., poz. 328), zalicza się także obligacje.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka na podstawie uchwały z dnia 16 października 2020 r. dokonała podwyższenia kapitału zakładowego w wyniku ustanowienia nowych udziałów, które zostały objęte przez dotychczasowych wspólników w następujący sposób:

Pani X objęła (…) udziałów o łącznej wartości nominalnej równej (…) zł przekazując wkład niepieniężny w postaci zdematerializowanych obligacji Banku o łącznej wartości nominalnej równej (…) zł,
Pani Y objęła (…) udziałów o łącznej wartości nominalnej równej (…) zł przekazując wkład niepieniężny w postaci zdematerializowanych obligacji Banku o łącznej wartości nominalnej równej (…) zł,
Pan Z objął (…) udziałów o łącznej wartości nominalnej równej (…) zł przekazując wkład niepieniężny w postaci zdematerializowanych obligacji Banku o łącznej wartości nominalnej równej (…) zł.

Jednocześnie podjęta została decyzja w sprawie wszczęcia przymusowej restrukturyzacji tego podmiotu skutkującą umorzeniem instrumentów kapitałowych, zastosowaniem instrumentu przymusowej restrukturyzacji oraz ustanowieniem administratora. Posiadane przez Spółkę obligacje w wyniku opisanych czynności zostały przymusowo umorzone z wyłączeniem wypłaty na rzecz Spółki wynagrodzenia z tytułu podjętych czynności. W konsekwencji, Spółka osiągnęła stratę ekonomiczną w związku z umorzeniem obligacji.

Odnosząc wyżej cytowane przepisy do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, że opisana sytuacja nie mieści się w zakresie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT. W szczególności, w odniesieniu do wydatków poniesionych na nabycie obligacji w wysokości wartości nominalnej udziałów wydanych w ramach aportu, należy wskazać, że z treści art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT wynika jednoznacznie, że wydatki na objęcie papierów wartościowych są kosztami uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia tych papierów wartościowych. Momentem, w którym wydatki te uzyskują status „kosztów uzyskania przychodów” jest odpłatne zbycie papierów wartościowych. W analizowanej sytuacji, moment odpłatnego zbycia obligacji nie zaistniał. Nie ma więc podstaw do rozliczenia wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na nabycie obligacji w wysokości wartości nominalnej udziałów wydanych w ramach aportu jako kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT.

Należy również wskazać, że nadwyżka wydatków na objęcie obligacji nad brakiem przychodów z ich nieodpłatnego umorzenia nie ma charakteru straty podatkowej. Ustawodawca nie przewidział możliwości rozpoznania tego rodzaju „straty” Wnioskodawcy jako kosztu uzyskania przychodów. W szczególności, w opisanym stanie faktycznym, nie ma podstaw do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT.

Na gruncie ustawy o CIT nie ma zatem możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w związku z zaistnieniem przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, ni jest możliwe zatem ustalenie straty, a tym samym jej „podatkowego” rozliczenia.

Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, w sprawie nie można zastosować analogii i uznać, że z uwagi na to, iż zarówno odpłatne zbycie, wykup jak i umorzenie powodują takie same skutki dla Wnioskodawcy tj. niemożność dalszego dysponowania tymi papierami wartościowymi to fakt umorzenia obligacji powinien zostać również objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT.

Wskazać należy, że dokonana interpretacja przepisów prawa uwzględnia ich znaczenie językowe i miejsce w systemie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Wyniki analizy przepisów prawa podatkowego i okoliczności faktycznych sprawy nie pozostawiają wątpliwości odnośnie sposobu, w jaki ustawodawca kwalifikuje opisaną stratę Wnioskodawcy z tytułu przymusowego nieodpłatnego umorzenia obligacji.

Proponowane przez Wnioskodawcę rozwiązanie (oparte na zasadzie analogii) naruszałoby systematykę ustawy o CIT; prowadziłoby do zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT wbrew jego treści, w wyniku uznania, że nieodpłatne umorzenie obligacji jest momentem analogicznym do uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia obligacji. Przyjęcie takiego stanowiska naruszałoby podstawowe zasady podatku dochodowego od osób prawnych oraz zasady określone w art. 7 i art. 217 Konstytucji RP.

Należy ponadto podkreślić, że obligacje jako papiery wartościowe są instrumentami rynku finansowego. Jakkolwiek inwestowanie środków na rynku finansowym ma na celu osiąganie profitów, to jednak wiąże się również z określonym ryzykiem. Decyzja o objęciu lub nabyciu konkretnych papierów wartościowych jest swobodną decyzją podatnika, podejmowaną w określonych warunkach ekonomicznych i prawnych. Celem przepisów prawa podatkowego nie jest natomiast niwelowanie niekorzystnych ekonomicznych skutków wszelkich ryzyk gospodarczych podejmowanych przez podatników. W tym kontekście, „negatywne konsekwencje” sytuacji przymusowego umorzenia obligacji bez wynagrodzenia mają dla Wnioskodawcy głównie wymiar ekonomiczny, nie podatkowy. Wnioskodawca nie ponosi negatywnych konsekwencji podatkowych opisanego umorzenia, bo nieodpłatne umorzenie obligacji nie ma skutków podatkowych – nie jest źródłem przychodu, nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym.

Reasumując, na gruncie obowiązujących przepisów ustawy o CIT, Spółka nie będzie uprawniona do rozliczenia straty powstałej w wyniku przymusowego umorzenia obligacji Banku przez Bankowy Funduszu Gwarancyjny.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że stanowisko Organu zostało potwierdzone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z 15 grudnia 2020 r., sygn. akt I SA/Rz 732/20.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin