Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.155.2021.1.APO
z 2 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 marca 2021 r. (data wpływu do Organu 6 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy poniesione przez Spółkę Koszty obsługi administracyjno-logistycznej oraz Koszty obsługi marketingowej związane z wycofaniem wadliwych produktów z obrotu podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy poniesione przez Spółkę Koszty obsługi administracyjno-logistycznej oraz Koszty obsługi marketingowej związane z wycofaniem wadliwych produktów z obrotu podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) jest producentem wyrobów spożywczych. Spółka sprzedaje swoje produkty do spółek dystrybucyjnych będących podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów o cenach transferowych, które następnie dystrybuują produkty m.in. do sieci handlowych i innych sklepów.

W 2020 r. miała miejsce nietypowa sytuacja: dla niektórych partii produktów Spółki okazało się, że surowiec wykorzystany do ich wyrobu mógł zawierać pozostałości tlenku etylenu, tj. środka ochrony roślin, który na gruncie regulacji Unii Europejskiej jest sklasyfikowany jako szkodliwy dla zdrowia, a jego stosowanie i wprowadzanie (w tym produktów go zawierających) na rynek Unii Europejskiej jest niedozwolone. W konsekwencji, Spółka podjęła decyzję o wycofaniu ze sprzedaży produktów, do których wytworzenia mógł zostać użyty ten surowiec (dalej: „Produkty”). Według wiedzy Spółki, nie wystąpiło bezpośrednie zagrożenie zatruciem konsumentów i nie powinny pojawić się żadne negatywne objawy na skutek spożycia Produktów nieprzybierającego charakteru ciągłego spożywania przez długi czas (znane są jedynie negatywne skutki wdychania gazowego tlenku etylenu). W niektórych krajach spoza UE ten środek ochrony roślin jest zatwierdzony i powszechnie stosowany w przemyśle spożywczym w celu ochrony przed infekcjami grzybiczymi lub bakteryjnymi (przykładowo w Indiach lub w USA), niemniej stosowanie tlenku etylenu jako pestycydu jest zabronione w Unii Europejskiej od 1979 r. Od tego czasu obowiązują bowiem w UE regulacje prawne mówiące, że produkty spożywcze zawierające pozostałości tej substancji są uważane za niebezpieczne i nienadające się do sprzedaży. Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca podjął decyzję o natychmiastowym wycofaniu z rynku Produktów, jako potencjalnie dotkniętych tym zagrożeniem.

Surowiec, który został wykorzystany do wytworzenia Produktów został dostarczony do Spółki za pośrednictwem dostawcy mającego siedzibę w Unii Europejskiej. Decyzja Spółki o szczegółowym zbadaniu surowca i Produktów wynikała ze wzrostu ostrzeżeń dotyczących żywności w europejskim systemie wczesnego ostrzegania i pierwszych wycofaniach produktów przez innych producentów (m.in. z uwagi na występowanie w artykułach spożywczych pozostałości środka ochrony roślin - tlenku etylenu). Z tego powodu z własnej inicjatywy Wnioskodawca zlecił niezależnemu i akredytowanemu laboratorium przetestowanie zarówno surowca, jak i wyrobów gotowych (Produktów). Surowiec nie został wcześniej przebadany pod kątem obecności pestycydów przed przetwarzaniem z tego powodu, że dostawcą był podmiot z siedzibą w Unii Europejskiej, a stosowanie środka ochrony roślin, którym jest tlenek etylenu oraz sprzedaż wyrobów z jego użyciem jest zabronione w Unii Europejskiej.

Jednocześnie, do momentu decyzji o wycofaniu Produktów część z nich została wprowadzona do obrotu, tj. sprzedana przez spółki dystrybucyjne do podmiotów prowadzących sprzedaż detaliczną. Na skutek podjęcia decyzji o wycofaniu Produktów ze sprzedaży spółki dystrybucyjne poniosły koszty związane z:

1. obsługą administracyjno-logistycznej wycofania Produktów obejmującą: opłaty za zebranie produktów z sieci handlowych, przewóz do miejsca utylizacji oraz za samą ich utylizację (dalej: Koszty obsługi administracyjno-logistycznej);
2. obsługą marketingową wycofania Produktów obejmującą koszty związane z zamieszczaniem komunikatów o wycofaniu Produktów, w celu poinformowania nabywców o możliwościach zwrotu Produktów z uwagi na możliwość wykorzystania do ich produkcji surowca, który może zawierać tlenek etylenu (dalej: Koszty obsługi marketingowej).
   
   

Spółka podkreśla, że posiada rzetelny system kontroli produktów, który w oparciu o posiadane informacje (w tym dokumenty związane z nabyciem surowców) oraz bieżące wymogi prawne kontroluje jakość oferowanych klientom produktów. Niemniej, w sytuacjach nadzwyczajnych takich jak nierzetelność dokumentacyjna kontrahentów oraz nagłe wydarzenia, trudne do przewidzenia i niewyrażone w przepisach prawnych, system ten nie jest w stanie rozpoznać wszystkich uchybień jakościowych. Spółka zaznacza przy tym, że w praktyce obrotu gospodarczego nie jest możliwe całkowite uniknięcie tego typu sytuacji.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca jest producentem Produktów, jest on odpowiedzialny za poniesienie kosztów związanych z ich wycofaniem. Na podstawie umów zawartych ze spółkami dystrybucyjnymi Wnioskodawca jest bowiem odpowiedzialny za jakość produkowanych wyrobów i ponosi ryzyko gospodarcze z tym związane. Z tego względu Spółka została obciążona przez spółki dystrybucyjne Kosztami obsługi administracyjno-logistycznej oraz Kosztami obsługi marketingowej. Przedmiotowe koszty nie wynikają z kar umownych ani odszkodowań.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy poniesione przez Spółkę Koszty obsługi administracyjno-logistycznej oraz Koszty obsługi marketingowej związane z wycofaniem wadliwych produktów z obrotu podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP?

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione przez Spółkę Koszty obsługi administracyjno-logistycznej oraz Koszty obsługi marketingowej związane z wycofaniem wadliwych produktów z obrotu podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami zyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z dotychczas wypracowanym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa aby zaliczyć określony wydatek do kosztów podatkowych spełnione muszą być następujące warunki:

1. wydatek musi być definitywny (nie podlega zwrotowi i został poniesiony z majątku własnego podatnika);
2. cel poniesienia wydatku (na moment jego poniesienia) musi dotyczyć uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
3. wydatek ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika;
4. wydatek (fakt jego poniesienia oraz cel) jest właściwie udokumentowany;
5. wydatek nie został wymieniony wśród wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym koszty spełniają każdy z wyżej wymienionych warunków. Wydatki poniesione przez Spółkę będą miały charakter definitywny oraz zostaną właściwie udokumentowane. Jednocześnie, wydatki te pozostają w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Wydatki te miały bowiem związek z Produktami oferowanymi przez Wnioskodawcę.

W związku z tym, w celu ustalenia, czy wskazane przez Spółkę koszty mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, należy ustalić czy poniesienie tego typu wydatków mogło przyczynić się do osiągnięcia przez Spółkę przychów bądź do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz czy wydatki te ujęte zostały w katalogu wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

Zdaniem Spółki, zarówno Koszty obsługi administracyjno-logistycznej jak i Koszty obsługi marketingowej pozwoliły Spółce na zachowanie źródła przychodów.

Z uwagi na to, że ustawa o PDOP nie zawiera definicji wyrażenia „zachowanie źródła przychodów”, w celu ustalenia jego znaczenia należy sięgnąć do rozumienia tego określenia przyjętego w języku powszechnym. Według definicji słownikowej: „zachować” (zachowywać) to dochować (dochowywać) coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym lub niezniszczonym mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności.

Wnioskodawca podkreśla, że brak reakcji ze strony Spółki, w odniesieniu do powstałych uchybień jakościowych, mógłby podważyć zaufanie kontrahentów i konsumentów do Spółki, co w konsekwencji mogłoby prowadzić do spadku konsumpcji produktów Wnioskodawcy oraz zerwania (ograniczenia) współpracy biznesowej przez kontrahentów. Powyższe ryzyka miałyby w konsekwencji bezpośrednie przełożenie w utracie źródła przychodów Spółki. Ponadto, gdyby Spółka ze swojej inicjatywy nie podjęła działań, które skutkowały poniesieniem Kosztów obsługi administracyjno-logistycznej oraz Kosztów obsługi marketingowej związanych z wycofaniem Produktów, jej kontrahenci (w tym sieci detaliczne i inne sklepy) mogłoby to wiązać się np. z powstaniem roszczeń odszkodowawczych konsumentów czy kontrahentów. Poniesienie przez Spółkę ww. wydatków było zatem również uzasadnione ekonomicznie, gdyż w przeciwnym wypadku (w szczególności gdyby nie została podjęta akcja marketingowa związana z wycofaniem Produktów) Wnioskodawca mógłby ponieść wyższe wydatki wynikające z wystąpienia w Produktach surowca zawierającego środek, którego użycie na terytorium Unii Europejskiej jest niedozwolone. Dzięki bowiem szerokim działaniom marketingowym ograniczone zostało ryzyko konsumpcji Produktów przez konsumentów, a tym samym zmniejszono możliwość wystąpienia z ich strony roszczeń odszkodowawczych. Dodatkowo, w, ocenie Spółki, działania te przyczyniły się do wzmocnienia wizerunku Spółki jako odpowiedzialnego społecznie producenta wyrobów spożywczych.

W konsekwencji, gdyby Spółka nie przeprowadziła działań administracyjno-logistycznych oraz marketingowych, zmierzających do wycofania Produktów z obrotu i uświadomienia kontrahentów oraz klientów o wadliwości Produktów, naraziłaby się również na wydatki związane z wypłatą odszkodowań oraz obsługą prawną, co przyczyniłoby się do poniesienia istotnie wyższych kosztów niż w przypadków kosztów będących przedmiotem interpretacji. Wnioskodawca utraciłby również reputację rzetelnego producenta i partnera biznesowego, tracąc związane z tym atuty gospodarcze.

Wnioskodawca wskazuje również, że rozpoznane uchybienia jakościowe nie są rezultatem nieprawidłowego, zawinionego działania Wnioskodawcy. Spółka przeprowadziła kontrolę surowców, zgodnie z wymogami prawnymi obowiązującymi w momencie rozpoczęcia kontroli, przy użyciu urządzeń najwyższej jakości i w oparciu o posiadaną w momencie kontroli dokumentację. Spółka podkreśla również, że brak wcześniejszego badania produktów w zakresie obecności tlenku etylenu wynikał z braku obowiązku prawnego oraz braku uzasadnionych podejrzeń Spółki co do jego obecności w oferowanych Produktach. Jednocześnie, obecność tlenku etylenu w Produktach, biorąc pod uwagę dotychczasową praktykę obrotu gospodarczego w sektorze, w którym działalność prowadzi Wnioskodawca oraz posiadaną przez Spółkę dokumentację, nie stanowiła standardowego zdarzenia gospodarczego, możliwego do przewidzenia przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie, Spółka podkreśla, że po przeprowadzonej analizie, poprzedzającej wybór kontrahenta, nie posiadała wiedzy, która pozwalałaby na podważenie jego aktualnej i przyszłej rzetelności biznesowej. Spółka nabywając surowiec wykorzystany do produkcji Produktów miała wszelkie podstawy zakładać, że jeśli został on nabyty od dostawcy z siedzibą na terytorium Unii Europejskiej, to nie zawiera on pozostałości tlenku etylenu, którego stosowanie jest zabronione w Unii Europejskiej.

Nadzwyczajność i znaczące utrudnienia w wykrywaniu tego typu uchybień jakościowych potwierdza wzrost publicznych ostrzeżeń dotyczących żywności, publikowanych w ramach systemu wczesnego ostrzegania jak również pierwsze wycofania produktów przez innych producentów żywności.

Wnioskodawca podkreśla przy tym, że publikacja tych informacji w systemie wczesnego ostrzegania, wynikała z pojawienia się nadzwyczajnych i niestandardowych uchybień, o skali międzynarodowej, a więc niewynikających z uchybień pojedynczych podmiotów prowadzących działalność na terenie Unii Europejskiej, lecz ze zdarzeń zewnętrznych, które mogły nie zostać wykryte na poziomie kontroli poszczególnych przedsiębiorców.

Niemniej, pomimo wystąpienia wskazanych nagłych i nieoczekiwanych okoliczności, Wnioskodawca podjął natychmiastowe działania mające na celu wycofanie Produktów i uświadomienie kontrahentów oraz klientów o powstałych, niezawinionych przez Spółkę, uchybieniach jakościowych.

Przy czym, pomimo dochowania należytej staranności, Spółka na podstawie przepisów ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia, jest zobowiązana wziąć na siebie odpowiedzialność za jakość sprzedanych produktów i wprowadzenie na rynek żywność wyłącznie spełniającą wymogi krajowe i unijne. Niezależnie więc od tego, że wada Produktów nie wystąpiła z winy Spółki, musi ona ponieść ryzyko rozpoznanych błędów jakościowych oraz koszty związane z wycofaniem Produktów z rynku, będących przedmiotem interpretacji.

Wnioskodawca wskazuje również, że przedmiotowe wydatki nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP. W szczególności, Spółka wskazuje, że przedmiotowe koszty nie stanowią odszkodowań ani kar umownych.

Przy czym, jako że Ustawa o PDOP nie definiuje pojęcia odszkodowania oraz kary umownej, należy odnieść się w tym zakresie do regulacji zawartych w Kodeksie cywilnym.

Instytucja odszkodowania uregulowana została w szczególności w art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej: „Kodeks cywilny”). Zgodnie z przytoczonym przepisem, zapłata odszkodowania ma służyć naprawieniu szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Z kolei kara umowna, uregulowana w ramach art. 483 Kodeksu cywilnego, również jest rodzajem odszkodowania, które ma służyć naprawieniu szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, ale którego zapłata zastrzeżona została w umowie i odnosi się wyłącznie do zobowiązań niepieniężnych.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, o odszkodowaniach można mówić w sytuacji, gdy wystąpi szkoda. Natomiast, w analizowanej sytuacji koszty wycofania produktów są ponoszone właśnie po to, aby zapobiec wystąpieniu szkody. Wydatki te nie są także karami umownymi, gdyż takie kary również odnoszą się do powstałej szkody, a ponadto nie występują w stosunkach z konsumentami. Tym samym, w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o PDOP, wyłączający z kosztów uzyskania przychodów „kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług”.

Ponoszone przez Spółkę koszty, w przeciwieństwie do ww. odszkodowania, bądź kary umownej - nie mają służyć naprawieniu szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, lecz dochowania obowiązków nałożonych na Wnioskodawcę, których celem jest uniknięcie powstania szkody. 

W związku z tym należy uznać, że ustawodawca nie ograniczył prawa producentów do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wycofaniem z obrotu wadliwych produktów, których wadliwość nie wynika z winy i niestaranności podatnika.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, poniesione przez nią wydatki są zasadne gospodarczo i zmierzają do zachowania źródła przychodów, u którego podstaw leży chęć zagwarantowania nabywcom wysokiej i sprawdzonej jakości Produktów oraz budowania zaufania do nabywców jako sprzedawcy rzetelnego, którego Produkty warto zakupić (przy kontynuacji współpracy handlowej) lub polecić innym nabywcom. Bez poniesienia powyższych kosztów, spełnienie wskazanych celów gospodarczych byłoby niemożliwe. Tylko sprawne i rzetelne przeprowadzenie wycofania Produktów, pozwala uchronić Spółkę przed utratą części przychodów związanych np. z wypowiedzeniem umów przez kontrahentów, utratą reputacji biznesowej oraz ryzkiem związanych z możliwością wniesienia roszczeń odszkodowawczych. Przedstawiony pogląd znajduje potwierdzenie również w linii interpretacyjnej organów podatkowych. Wnioskodawca wskazuje przykładowo na interpretację Dyrektora KIS z 27 września 2017 r. (znak: 0111-KDIB2-1.4010.161.2017.1.AP), w której organ podatkowy uznał, że: wskazane we wniosku wydatki z tytułu zwrotu odbiorcy kosztów transportu wadliwego towaru oraz kosztów jego utylizacji, jako spełniające definicję kosztów wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a jednocześnie nie ujęte w katalogu wyłączeń wynikającym z art. 16 ust. 1 tej ustawy, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem należytego ich udokumentowania.

Możliwość uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wydatków logistycznych (w tym na utylizację) związanych z wycofaniem wadliwych produktów została również zaaprobowana w:

• interpretacji Dyrektora KIS z 2 stycznia 2020 r.; znak: 0111-KDIB1-1.4010.468.2019.2.AB;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 sierpnia 2015 r.; znak: IPPB3/4510-515/15-3/PK1;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 lutego 2010 r.; znak: IPPB3/423-958/09-5/GJ.
  
  

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, poniesione przez Spółkę Koszty obsługi administracyjno-logistycznej oraz Koszty obsługi marketingowej związane z wycofaniem wadliwych produktów z obrotu podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.