Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.30.2021.1.AMN
z 6 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2020 r. (data wpływu 12 stycznia 2021r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z opłaceniem przez Spółkę polisy ubezpieczeniowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z opłaceniem przez Spółkę polisy ubezpieczeniowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

20 marca 2020 roku (…) (dalej: „Spółka”) zawarła umowę (…)Spółki (dalej: „Umowa”), na okres od 1 kwietnia 2020 r. do 31 marca 2021 r.

Na podstawie tej Umowy, Ubezpieczyciel udzielił Spółce ochrony ubezpieczeniowej w zakresie roszczeń, które w okresie ubezpieczenia lub okresie dodatkowym, zostaną zgłoszone Ubezpieczycielowi w przypadku powstania szkody osoby ubezpieczonej, Ubezpieczyciel pokryje określone koszty związane z tym zdarzeniem. Fakt zawarcia tej umowy został potwierdzony w polisie ubezpieczeniowej. Natomiast, szczegółowe warunki tego ubezpieczenia zostały wskazane w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia (dalej: „OWU”).

Zakres ubezpieczenia jest szeroki i obejmuje w szczególności rzeczywiście błędne lub za błędne poczytywane działanie lub zaniechanie Spółki lub osoby ubezpieczonej w związku z jej właściwością lub pełnieniem funkcji, a także obejmuje swym zakresem naruszenie praw pracowniczych. Ubezpieczeniem są objęte w szczególności: szkody wynikające z roszczenia wobec osoby ubezpieczonej w związku z ustaleniem jej odpowiedzialności za zobowiązania publicznoprawne Spółki przez organy podatkowe.

Intencją Spółki było, aby ochroną ubezpieczeniową objęci zostali Prezes Spółki jako członek zarządu, jak też dyrektorzy niezależnie od czasu sprawowania funkcji i zakresu powierzonych im obowiązków. Z zawartej umowy oraz ogólnych warunków będących integralną częścią umowy ubezpieczenia wynika, że ubezpieczenie obejmuje byłych, istniejących oraz nowo powołanych członków organów Spółki oraz innych wyżej wskazanych osób objętych ochroną ubezpieczeniową.

Ze względu na charakter zawartej Umowy, obejmuje ona m.in. członków organów, pracowników jednakże ani w polisie, ani w OWU członkowie organów czy pracownicy nie zostali wskazani imiennie jako ubezpieczeni. Brak możliwości imiennej identyfikacji ubezpieczonych wiąże się przede wszystkim z faktem, że w momencie zawarcia umowy ubezpieczenia stanowią oni otwarty krąg podmiotów.

Definicja „osób ubezpieczonych” została zawarta w sekcji (…) OWU rozszerzonej w ramach dodatku harmonizującego zawartego w Umowie (Polisie) i brzmi następująco: Osoba Ubezpieczona oznacza dowolną osobę fizyczną, która była, jest lub podczas Okresu Ubezpieczenia zostanie (…).

Termin Osoba Ubezpieczona nie obejmuje zewnętrznych audytorów, zarządcy przymusowego, tymczasowego nadzorcy sądowego, syndyka, zarządcy, nadzorcy sądowego, jak również wszelkich likwidatorów Spółki wyznaczonych przez sąd.

Prezes Spółki (zarząd jednoosobowy) jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę.

Przedmiotowe ubezpieczenie ma charakter otwarty, tzn. obejmuje wskazane w Umowie roszczenia związane z zarządzaniem przedsiębiorstwem Spółki, bez wskazania imiennie osób ubezpieczonych.

Polisa ma charakter bezimienny, co oznacza że osobami ubezpieczonymi są osoby pełniące w okresie objętym ubezpieczeniem funkcje wymienione powyżej, ubezpieczeni nie są imiennie wymienieni w polisie, ich krąg jest szeroki i obejmuje nawet małżonków i osoby bliskie osób ubezpieczonych a także ich spadkobierców.

Ochrona ubezpieczeniowa nie jest uzależniona od ilości osób wchodzących w skład zarządu i rady nadzorczej oraz od ilości dyrektorów. Osoby podlegające ubezpieczeniu mają różny zakres odpowiedzialności oraz różny czas obejmowania ich ubezpieczeniem (zależny) od okresu pełnienia funkcji. Spółka jest ubezpieczającym, opłacającym jednorazowo składkę ubezpieczeniową.

Wysokość składki nie jest uzależniona od ilości osób objętych ubezpieczeniem czy okresu sprawowania przez nich funkcji, lecz wynika z oceny ryzyka przeprowadzonej przez Ubezpieczyciela. Spółka była zobowiązana do zapłaty składki ubezpieczeniowej, która została określona w wysokości ryczałtowej, w jednej kwocie dla całej Umowy (polisy). Składka opłacana jest za cały rok z góry ze środków własnych Spółki. Składka nie jest zwracana Spółce w żadnej formie przez osoby powołane do władz Spółki.

Objęcie ochroną ubezpieczeniową następuje automatycznie, bez wyrażania zgody przez ubezpieczonych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy nieodpłatne świadczenie dla osób objętych ochroną ubezpieczeniową - w postaci objęcia ich ubezpieczeniem OC stanowi dla tych osób przychód i tym samym rodzi obowiązek odprowadzenia podatku dochodowego od wynagrodzeń konkretnych, indywidualnych pracowników - w tym także Prezesa Spółki - podczas gdy Umowa jest bezimienna i nie obejmuje konkretnych osób, zatem brak jest możliwości identyfikacji z imienia i nazwiska osób ubezpieczonych?
2. Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka powinna występować jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, dla osób objętych ochroną ubezpieczeniową - świadczenie w postaci objęcia ich ubezpieczeniem OC nie stanowi dla tych osób przychodu i tym samym nie rodzi obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego od wynagrodzeń konkretnych, indywidualnych pracowników - w tym także Prezesa Spółki - w sytuacji gdy Umowa jest bezimienna i nie obejmuje konkretnych osób, zatem brak jest możliwości identyfikacji z imienia i nazwiska osób ubezpieczonych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 2, w opisanym stanie faktycznym Spółka nie powinna występować jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych.

Uzasadnienie

W zakresie powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. Zdaniem Trybunału jedną z przesłanek powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia na podstawie art. 11 ust. 1 Ustawy PIT jest możliwość zindywidualizowania świadczenia, określenie jego wartości pieniężnej oraz skonkretyzowanie odbiorcy.

W ocenie Spółki ze względu na sposób obliczania wysokości składki ubezpieczeniowej nie ma możliwości przypisania danej osobie ubezpieczonej konkretnej wartości takiego świadczenia.

Umowa zawarta przez Spółkę ma charakter bezimienny i dotyczy osób, które w okresie trwania Umowy będą pełnić ściśle określone funkcje. Umowa będzie obejmować m.in. Prezesa Spółki, dyrektorów, w tym istniejących oraz nowo powołanych. Krąg ubezpieczonych jest szeroki i obejmuje również małżonków i osoby bliskie osób ubezpieczonych a także ich spadkobierców.

Objęcie ochroną ubezpieczeniową osób pełniących w Spółce różne funkcje oznacza, że osoby te mają różny zakres obowiązków, uprawnień decyzyjnych i odpowiedzialności, co powoduje, że różne jest też prawdopodobieństwo, czy też możliwość spowodowania przez nie zdarzenia rodzącego obowiązek odszkodowawczy. Wobec tego, skoro zakres ich odpowiedzialności jest różny, nie można ustalić przypadającej na poszczególne osoby części składki ubezpieczeniowej, udzielona im ochrona nie jest bowiem równa. Ponadto - mimo że na dzień zawarcia Umowy ubezpieczenia znane są osoby podlegające temu ubezpieczeniu - krąg osób (znanych z imienia i nazwiska), do których ochrona wynikająca z Umowy jest skierowana, a także okresy kiedy osoby ubezpieczone pełnić będą swoje funkcje, na dzień jego zawarcia jest nieznany. Wnioskodawca wskazać bowiem pragnie, że Umowa dotyczy wszystkich osób, które w okresie trwania polisy będą pełnić określone funkcje, to oznacza, że ochrona dotyczy zarówno tych osób, które te funkcje pełnią w dniu podpisania Umowy (znanych z imienia i nazwiska), jak i tych, które funkcje te obejmą w przyszłości (osób na moment podpisania umowy nieznanych). Te okoliczności uniemożliwiają przypisanie konkretnym osobom identyfikowalnych z ich punktu widzenia korzyści, posiadających konkretną wartość majątkową.

Dodatkowo Spółka pragnie zwrócić uwagę na fakt, że wysokość składki ubezpieczeniowej zależy od oceny ryzyka ponoszonego przez Spółkę w związku z prowadzoną działalnością, a nie od ilości osób objętych ochroną ubezpieczeniową. Ryzyko to urzeczywistnia się poprzez działanie bądź zaniechanie osób ubezpieczonych, czyli osób które prowadzą sprawy Spółki i podejmują istotne decyzje.

Z przyczyn wskazanych powyżej świadczenia tego nie można wycenić zgodnie z przepisami Ustawy PIT. W konsekwencji składka ubezpieczeniowa nie powinna stanowić przychodu osób ubezpieczonych, a na Spółce nie powinien ciążyć obowiązek płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 tej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Stosownie do art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń” przy interpretacji tego pojęcia należy odwołać się do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, że zgodnie z Internetowym słownikiem języka polskiego, świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (https://sjp.pwn.pl). W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” - w aspekcie świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, iż w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego Spółka zawarła umowę Ubezpieczenia (…) (dalej: „Umowa”), na okres od 1 kwietnia 2020 r. do 31 marca 2021 r. Zakres ubezpieczenia jest szeroki i obejmuje w szczególności rzeczywiście błędne lub za błędne poczytywane działanie lub zaniechanie Spółki lub osoby ubezpieczonej w związku z jej właściwością lub pełnieniem funkcji, a także obejmuje swym zakresem naruszenie praw pracowniczych. Intencją Spółki było, aby ochroną ubezpieczeniową objęci zostali Prezes Spółki jako członek zarządu, jak też dyrektorzy niezależnie od czasu sprawowania funkcji i zakresu powierzonych im obowiązków. Z zawartej umowy oraz ogólnych warunków będących integralną częścią umowy ubezpieczenia wynika, że ubezpieczenie obejmuje byłych, istniejących oraz nowo powołanych członków organów Spółki oraz innych wyżej wskazanych osób objętych ochroną ubezpieczeniową. Ze względu na charakter zawartej Umowy, obejmuje ona m.in. członków organów, pracowników jednakże ani w polisie, ani w OWU członkowie organów czy pracownicy nie zostali wskazani imiennie jako ubezpieczeni. Brak możliwości imiennej identyfikacji ubezpieczonych wiąże się przede wszystkim z faktem, że w momencie zawarcia umowy ubezpieczenia stanowią oni otwarty krąg podmiotów. Przedmiotowe ubezpieczenie ma charakter otwarty, tzn. obejmuje wskazane w Umowie roszczenia związane z zarządzaniem przedsiębiorstwem Spółki, bez wskazania imiennie osób ubezpieczonych. Polisa ma charakter bezimienny, co oznacza że osobami ubezpieczonymi są osoby pełniące w okresie objętym ubezpieczeniem funkcje wymienione powyżej, ubezpieczeni nie są imiennie wymienieni w polisie, ich krąg jest szeroki i obejmuje nawet małżonków i osoby bliskie osób ubezpieczonych a także ich spadkobierców. Ochrona ubezpieczeniowa nie jest uzależniona od ilości osób wchodzących w skład zarządu i rady nadzorczej oraz od ilości dyrektorów. Osoby podlegające ubezpieczeniu mają różny zakres odpowiedzialności oraz różny czas obejmowania ich ubezpieczeniem (zależny) od okresu pełnienia funkcji. Spółka jest ubezpieczającym, opłacającym jednorazowo składkę ubezpieczeniową. Wysokość składki nie jest uzależniona od ilości osób objętych ubezpieczeniem czy okresu sprawowania przez nich funkcji, lecz wynika z oceny ryzyka przeprowadzonej przez Ubezpieczyciela. Spółka była zobowiązana do zapłaty składki ubezpieczeniowej, która została określona w wysokości ryczałtowej, w jednej kwocie dla całej Umowy (polisy). Składka opłacana jest za cały rok z góry ze środków własnych Spółki. Składka nie jest zwracana Spółce w żadnej formie przez osoby powołane do władz Spółki. Objęcie ochroną ubezpieczeniową następuje automatycznie, bez wyrażania zgody przez ubezpieczonych.

Należy w związku z tym wskazać, że zgodnie z treścią art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740), przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Stosownie do art. 808 § 1 Kodeksu cywilnego, ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek. Ubezpieczony może nie być imiennie wskazany w umowie, chyba że jest to konieczne do określenia przedmiotu ubezpieczenia. Jednocześnie zgodnie z § 2 ww. artykułu, roszczenie o zapłatę składki przysługuje ubezpieczycielowi wyłącznie przeciwko ubezpieczającemu. Zarzut mający wpływ na odpowiedzialność ubezpieczyciela może on podnieść również przeciwko ubezpieczonemu.

Celem umowy ubezpieczenia jest więc udzielenie ubezpieczonemu ochrony na wypadek określonego w umowie ryzyka, w zamian za zapłatę składki. Funkcja ochronna jest istotą każdej umowy ubezpieczenia. W konsekwencji opłacenie składki przez inną osobę niż ta, w której interesie majątkowym zawierana jest umowa powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa. Świadczenie nieodpłatne stanowi bowiem w tym przypadku ochrona ubezpieczeniowa na wypadek zaistnienia zdarzenia określonego w umowie ubezpieczenia.

Jednakże z powołanego powyżej brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że opodatkowaniu może podlegać tylko przychód ze świadczeń nieodpłatnych faktycznie otrzymanych. Ustalenie przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia wymaga wskazania osoby będącej beneficjentem świadczenia.

Wobec powyższego uznać należy, że skoro w rozpatrywanej sprawie – jak wskazuje Wnioskodawca – ubezpieczenie obejmuje byłych, istniejących oraz nowo powołanych członków organów Spółki oraz innych osób objętych ochroną ubezpieczeniową, ubezpieczeni stanowią otwarty krąg podmiotów, który obejmuje nawet małżonków i osoby bliskie osób ubezpieczonych a także ich spadkobierców, co uniemożliwia imienną identyfikację ubezpieczonych, osoby podlegające ubezpieczeniu mają różny zakres odpowiedzialności oraz różny czas obejmowania ich ubezpieczeniem (zależny) od okresu pełnienia funkcji, to opłacenie przez Wnioskodawcę składki z tytułu umowy bezimiennego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej osób objętych ochroną ubezpieczeniową nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Tym samym na Wnioskodawcy – w związku z opłaceniem ww. polisy  nie ciąży obowiązek naliczania i odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od składki ubezpieczeniowej zapłaconej z tytułu ubezpieczenia osób objętych tą polisą.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.