2021.04.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.643.2020.3.DS
z 20 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2020 r. (data wpływu 29 grudnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 marca 2021 r. (data wpływu 23 marca 2021 r.) oraz pismem z dnia 8 kwietnia 2021 r. (data wpływu 14 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu działalności MZBK dotyczącej zarządzania nieruchomościami oraz zastosowania prewspółczynnika do wydatków związanych z tą działalnością – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu działalności MZBK dotyczącej zarządzania nieruchomościami oraz zastosowania prewspółczynnika do wydatków związanych z tą działalnością.

Wniosek został uzupełniony w dniu 23 marca 2021 r. poprzez przedstawienie opisu stanu faktycznego, przeformułowanie zadanego pytania i własnego stanowiska Wnioskodawcy oraz w dniu 14 kwietnia 2021 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku z dnia 17 marca 2021 r.).

Miasto (dalej: Wnioskodawca) jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Od 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca rozlicza podatek VAT łącznie ze wszystkimi miejskimi jednostkami budżetowymi.

Jedną z jednostek budżetowych Wnioskodawcy jest Miejski Zarząd Budynków Komunalnych (dalej: MZBK), który działa na podstawie:

ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2020, poz. 611);
ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. 2020, poz. 1910);
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. 2019, poz. 869);
Statutu Miasta;
Statutu własnego.

Jak wynika z treści statutu nadanego uchwałą Rady Miejskiej, MZBK realizuje zadania wskazane w treści statutu oraz zlecone.

Do zadań własnych MZBK, należy na podstawie statutu:

zarządzanie budynkami mieszkalnymi i niemieszkalnymi oraz obiektami budowlanymi stanowiącymi własność gminy (Wnioskodawcy) wraz z przynależnymi gruntami, które nie zostały oddane w zarząd i użytkowanie,
wykonywanie zarządu nieruchomościami wspólnymi stanowiącymi własność Wnioskodawcy,
realizacja innych zadań nałożonych przez organy samorządu terytorialnego,
prowadzenie spraw organizacyjno-prawnych, administracyjnych, finansowych oraz kadrowych związanych z prowadzeniem jednostki budżetowej.

Powyższe zadania zwane są dalej łącznie jako: „zarządzenie nieruchomościami”.

W ramach zadań własnych MZBK wykonuje również czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, takich jak umowa najmu lokali mieszkalnych, powierzchni garaży, powierzchni komórek, powierzchni reklamowej. Takimi czynnościami jest m.in. obsługa lokatorów w zakresie wynikających z zadań własnych oraz obowiązków nałożonych przez przepisy prawne, nadzór nad realizacją obowiązków najemcy związanych z utrzymaniem lokali.

W związku z zarządzaniem nieruchomościami Wnioskodawca ponosi wydatki związane z administracją budynku MZBK (wydatki za obsługę prawną, zakup art. biurowych, usługi remontowe budynku MZBK, wyposażenie pomieszczeń, media, serwis) oraz inne wydatki związane z zarządem nieruchomościami stanowiącymi własność Wnioskodawcy.

Wniosek został uzupełniony w dniu 14 kwietnia 2021 r. w odpowiedzi na pytania tut. Organu o treści:

Czy „zarządzanie nieruchomościami”, o którym mowa w zadanym pytaniu jest związane bezpośrednio lub pośrednio z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (np. prowadzoną przez Wnioskodawcę za pośrednictwem MZBK w zakresie wskazanych we wniosku umów cywilnoprawych)?
Proszę szczegółowo uzasadnić każdą z udzielonych odpowiedzi.
Jeżeli odpowiedź na ww. pytanie jest przecząca to z jakimi zadaniami własnymi Wnioskodawcy są związane:
1. zarządzanie budynkami mieszkalnymi i niemieszkalnymi oraz obiektami budowlanymi stanowiącymi własność gminy (Wnioskodawcy) wraz z przynależnymi gruntami, które nie zostały oddane w zarząd i użytkowanie;
2. wykonywanie zarządu nieruchomościami wspólnymi stanowiącymi własność Wnioskodawcy;
3. realizacja innych zadań nałożonych przez organy samorządu terytorialnego,
4. prowadzenie spraw organizacyjno-prawnych, administracyjnych, finansowych oraz kadrowych związanych z prowadzeniem jednostki budżetowej?
Odpowiedzi proszę udzielić do każdego z ww. punków osobno.
Jak wskazano m.in. w uzupełnieniu wniosku „Do zadań własnych MZBK, należy na podstawie statutu:
1. zarządzanie budynkami mieszkalnymi i niemieszkalnymi oraz obiektami budowlanymi stanowiącymi własność gminy (Wnioskodawcy) wraz z przynależnymi gruntami, które nie zostały oddane w zarząd i użytkowanie;
2. wykonywanie zarządu nieruchomościami wspólnymi stanowiącymi własność Wnioskodawcy”.
Mając na uwadze, że wskazane budynki i obiekty budowlane wraz z gruntem nie zostały oddane w zarząd i użytkowanie, należy wyjaśnić w jaki sposób są wykorzystywane przez Wnioskodawcę (np. w ramach działalności Wnioskodawcy innej niż działalność gospodarcza – proszę wskazać jakiej)?
Czy w przedmiotowej sprawie występują beneficjenci działań podejmowanych przez Wnioskodawcę w zakresie ww. „zarządzania nieruchomościami”? Jeżeli tak to proszę wskazać kim są beneficjenci (np. mieszkańcami, jednostkami organizacyjnymi Wnioskodawcy).
Czy działania podejmowane przez Wnioskodawcę w ww. zakresie są odpłatne (wykonywane w zamian za wynagrodzenie)?
Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 5 jest twierdząca to czy ma miejsce ekwiwalentność (rzeczywista równowartość) świadczeń?
Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 5 jest przecząca to w jaki sposób ww. działania są finansowane?

wskazując co następuje:

W treści wniosku o wydanie interpretacji, Wnioskodawca wskazał, iż część jego zadań zdefiniowana jako „zarządzanie nieruchomościami”, których dotyczy przedmiotowy wniosek nie jest wykonywana na podstawie umów cywilnoprawnych oraz jest realizowana w ramach zadań własnych Wnioskodawcy, a zatem nie można uznać, iż są one związane bezpośrednio lub pośrednio z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Powyższy zakres czynności nie obejmuje czynności związanych z obsługą lokatorów w zakresie wynikającym z zadań wynajmującego oraz innych obowiązków nałożonych przez przepisy prawne, ponieważ te czynności są związane pośrednio z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Powyższa kwestia jest przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, którego treść brzmi: „Czy działalność Wnioskodawcy opisana w stanie faktycznym, związana z zarządzeniem nieruchomościami, wykonywana przez MZBK na podstawie aktów prawa oraz należąca do zadań własnych i zleconych stanowi działalność niepodlegającą opodatkowaniu VAT, wobec czego Wnioskodawca nie powinien stosować prewspółczynnika do wydatków związanych wyłącznie z zadaniami Wnioskodawcy z zakresu zarządu nieruchomościami gminnymi”.
Lista wskazana przez Organ zawiera właśnie listę zadań własnych Wnioskodawcy, wynikających ze statutu, przedstawionych przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego. Czynności mieszczące się z w zakresie „zarządzania nieruchomościami” obejmują wszystkie zadania własne, które zostały wskazane w treści pytania. Wskazane zadania własne są realizowane na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym gmina uchwala oraz realizuje programy gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy. Ponadto, z treści przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 7 ustawy o samorządzie gminnym wynika, iż zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej oraz gminnego budownictwa mieszkaniowego.
Budynki, które nie zostały oddane w zarząd i użytkowanie zostały przekazane Wnioskodawcy w administrowanie na podstawie zarządzenia Burmistrza Miasta. Budynki te są wykorzystywane zarówno do zadań własnych wskazanych w pkt 2 oraz do działalności gospodarczej Wnioskodawcy.
Beneficjentami działań podejmowanych w zakresie „zarządzania nieruchomościami” są mieszkańcy (również osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą).
Działania podejmowane przez Wnioskodawcę w ww. zakresie nie są odpłatne.
Nie dotyczy.
Działania dotyczące „zarządzania nieruchomościami” są finansowane z budżetu Gminy – Miasta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 17 marca 2021 r.).

Czy działalność Wnioskodawcy opisana w stanie faktycznym, związana z zarządzeniem nieruchomościami, wykonywana przez MZBK na podstawie aktów prawa oraz należąca do zadań własnych i zleconych stanowi działalność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, wobec czego Wnioskodawca nie powinien stosować prewspółczynnika do wydatków związanych wyłącznie z zadaniami Wnioskodawcy z zakresu zarządu nieruchomościami gminnymi?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku z dnia 17 marca 2021 r.), zadania wykonywane przez MZBK w zakresie zarządzania nieruchomościami stanowią zadania własne Wnioskodawcy, nałożone na niego aktami prawa, co skutkuje uznaniem, iż ww. działalność nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2020, poz. 106, dalej: ustawa).

W ocenie Wnioskodawcy zadania związane z zarządzaniem nieruchomościami nie są czynnościami wykonywanymi na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Takimi zadaniami (wykonywanymi na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych) mogą być np. obsługa lokatorów, nadzór nad wykonywaniem obowiązków najemcy.

Wobec powyższego Wnioskodawca nie powinien stosować prewspółczynnika do wydatków związanych z zadaniami związanymi z zarządzaniem nieruchomościami, które to czynności nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Jak wynika z treści przepisu art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W przypadku wykonywania przez Wnioskodawcę czynności na podstawie umowy cywilnoprawnej, jest ona uznawana za podatnika podatku VAT. Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, jako że umowa najmu jest umową cywilnoprawną, uregulowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, w opinii Wnioskodawcy, w ramach wykonywania przedmiotowej czynności działa on w roli podatnika podatku VAT. W ocenie Wnioskodawcy nie można uznać, iż czynności zarządzania nieruchomościami wskazane w opisie stanu faktycznego są wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Realizowane zadania, nie stanowią wypełnienia obowiązków wynajmującego wynikających z umowy najmu, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wobec powyższego w ocenie Wnioskodawcy, do wydatków opisanych w treści stanu faktycznego nie należy stosować prewspółczynnika, na podstawie treści przepisu art. 86 ust. 2a ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685; dalej: ustawa) opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest m.in. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa (art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Należy jednak podkreślić, że zarówno odpłatna dostawa towarów, jak również odpłatne świadczenie usług, podlegają opodatkowaniu, jeżeli są wykonywane przez podmiot działający w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Użyta na potrzeby podatku od towarów i usług definicja działalności gospodarczej jest tożsama z definicją zawartą w art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.; dalej: dyrektywa 2006/112/WE).

Mając na uwadze powyższe regulacje, w celu określenia jak traktowane są, w oparciu o przepisy ustawy, wykonywane przez jednostki samorządu terytorialnego czynności, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy jednostki te wykonują samodzielnie działalność gospodarczą.

Wprawdzie pojęcie działalności gospodarczej ma obiektywny charakter, co oznacza, że działalność tę ocenia się niezależnie od jej celów lub rezultatów, jednak aby dana działalność kwalifikowała się jako działalność gospodarcza musi mieć ona charakter trwały i być wykonywana w zamian za wynagrodzenie otrzymywane przez autora danej transakcji (np. postanowienie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – dalej: TSUE, z dnia 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław v. Minister Finansów, pkt 16).

W odniesieniu do czynności wykonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego istotne znaczenie ma zwłaszcza ta druga przesłanka.

Kwestia odpłatności za wykonywane świadczenia w kontekście uznania ich za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów dotyczących podatku VAT była przedmiotem orzecznictwa TSUE.

W wyroku z dnia 29 października 2009 r. w sprawie C-246/08 Komisja v. Finlandia, w pkt 44 TSUE wskazał, „(...) zgodnie z orzecznictwem świadczenie usług tylko wtedy dokonywane jest „odpłatnie” w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy, jeżeli pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych, a wynagrodzenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywisty ekwiwalent usługi świadczonej na rzecz usługobiorcy (zob. w szczególności wyroki: ww. w sprawie Tolsma, pkt 14; z dnia 5 czerwca 1997 r. w sprawie C 2/95 SDC, Rec. s. 13017, pkt 45; ww. w sprawie MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring, pkt 47)”.

W świetle powyższego badanie, czy występuje ekwiwalentność świadczeń, ma istotne znaczenie dla stwierdzenia istnienia działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że nawet w przypadku stwierdzenia, że w odniesieniu do niektórych czynności wykonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego zachodzą przesłanki przemawiające za uznaniem, że są wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, przepisy dotyczące podatku VAT przewidują w określonych sytuacjach brak opodatkowania tych czynności, tj. wyłączenie przy ich wykonywaniu organów władzy oraz innych podmiotów prawa publicznego z kręgu podatników podatku VAT.

W tym kontekście należy wskazać, że stosownie do przepisu art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Przepis ten stanowi implementację art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. dyrektywy, krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Należy podkreślić, że wyłączenie podmiotów wskazanych w art. 13 dyrektywy 2006/112/WE z grona podatników podatku VAT dotyczy sfery działań o charakterze władczym.

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa TSUE: „(...) ocena art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112 w świetle celów wspomnianej dyrektywy świadczy o tym, że dla zastosowania zasady nieopodatkowania muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, a mianowicie prowadzenie działalności przez podmiot publiczny, przy czym działalność ta powinna być wykonywana w charakterze organu władzy publicznej (zob. podobnie w szczególności postanowienie Mihal, C 456/07, EU:C:2008:293, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo, a także wyrok Komisja/Niderlandy, C 79/09, EU:C:2010:171, pkt 79).” (wyrok w sprawie C-174/14 Saudacor, pkt 51).

Ponadto: „(...) działalnością wykonywaną w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu tego przepisu jest działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nich na tych samych warunkach prawnych, co prywatni przedsiębiorcy (zobacz w szczególności ww. wyrok w sprawie Fazenda Publica, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo).” (wyrok w sprawie C-288/07 Isle of Wight Council, pkt 21).

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wyłączenie przewidziane w art. 15 ust. 6 ustawy ma zastosowanie, gdy podmiot mający status organu władzy publicznej (urzędu obsługującego ten organ) wykonuje czynności o charakterze władczym, które związane są z realizacją zadań nałożonych na ten organ przepisami prawa, do których realizacji został on powołany (działanie w określonym reżimie publiczno-prawnym). Natomiast w odniesieniu do pozostałych czynności, mających cywilnoprawny charakter, organ władzy publicznej, co do zasady, będzie podatnikiem podatku VAT.

Należy zauważyć, że podatnikiem podatku VAT jest jednostka samorządu terytorialnego wraz ze wszystkimi swoimi jednostkami organizacyjnymi, które wykonują jej zadania (jednostki budżetowe i zakłady budżetowe).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Od 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca rozlicza podatek VAT łącznie ze wszystkimi miejskimi jednostkami budżetowymi.

Jedną z jednostek budżetowych Wnioskodawcy jest MZBK, który działa na podstawie:

ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2020, poz. 611);
ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. 2020, poz. 1910);
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. 2019, poz. 869);
Statutu Miasta;
Statutu własnego.

Jak wynika z treści statutu nadanego uchwałą Rady Miejskiej, MZBK realizuje zadania wskazane w treści statutu oraz zlecone.

Do zadań własnych MZBK, należy na podstawie statutu:

zarządzanie budynkami mieszkalnymi i niemieszkalnymi oraz obiektami budowlanymi stanowiącymi własność gminy (Wnioskodawcy) wraz z przynależnymi gruntami, które nie zostały oddane w zarząd i użytkowanie,
wykonywanie zarządu nieruchomościami wspólnymi stanowiącymi własność Wnioskodawcy,
realizacja innych zadań nałożonych przez organy samorządu terytorialnego,
prowadzenie spraw organizacyjno-prawnych, administracyjnych, finansowych oraz kadrowych związanych z prowadzeniem jednostki budżetowej.

Powyższe zadania zwane są łącznie jako: „zarządzenie nieruchomościami”.

Czynności mieszczące się z w zakresie „zarządzania nieruchomościami” obejmują wszystkie zadania własne, które zostały wskazane w treści pytania. Wskazane zadania własne są realizowane na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym gmina uchwala oraz realizuje programy gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy.

Część zadań zdefiniowana jako „zarządzanie nieruchomościami”, których dotyczy przedmiotowy wniosek nie jest wykonywana na podstawie umów cywilnoprawnych oraz jest realizowana w ramach zadań własnych Wnioskodawcy, a zatem nie można uznać, iż są one związane bezpośrednio lub pośrednio z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Budynki, które nie zostały oddane w zarząd i użytkowanie zostały przekazane Wnioskodawcy w administrowanie na podstawie zarządzenia Burmistrza Miasta. Budynki te są wykorzystywane zarówno do zadań własnych wskazanych w pkt 2 oraz do działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Beneficjentami działań podejmowanych w zakresie „zarządzania nieruchomościami” są mieszkańcy (również osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą).

Działania podejmowane przez Wnioskodawcę w ww. zakresie nie są odpłatne, finansowane są z budżetu Gminy – Miasta .

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą w pierwszej kolejności ustalenia, czy działalność Wnioskodawcy opisana w stanie faktycznym, związana z zarządzeniem nieruchomościami, wykonywana przez MZBK na podstawie aktów prawa oraz należąca do zadań własnych i zleconych stanowi działalność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W odniesieniu do „zarządzania nieruchomościami”, które to zadania wykonywane są przez MZBK, należy wskazać, że – jak wynika z opisu sprawy – są one realizowane w ramach zadań własnych Wnioskodawcy (art. 7 ustawy o samorządzie gminnym). Wskazane zadania własne są realizowane również na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Należy jednak zauważyć, że prawo do odliczenia podatku VAT może Wnioskodawcy przysługiwać gdy zachowany zostanie tzw. związek bezpośredni z czynnościami opodatkowanymi np. sprzedaż towarów lub pośredni np. remont wynajmowanego lokalu użytkowego. Istotne jest więc prawidłowe określenie jakiego rodzaju czynności Wnioskodawca wykonuje. Sam fakt, że dane zadanie jest zadaniem własnym gminy nie oznacza, że jest to działalność określona w art. 15 ust. 6 ustawy. Warunki w tej kwestii precyzuje np. cyt. powyżej wyrok TSUE C-174/14.

Czynności opisane przez Wnioskodawcę w zakresie „zarzadzania nieruchomościami” nie spełniają – w świetle tego wyroku – warunku działania wyłącznie w charakterze organu władzy publicznej. Część z ww. czterech zadań własnych MZBK (na podstawie statutu) jest bowiem związana z budynkami mieszkalnymi i niemieszkalnymi oraz obiektami budowlanymi stanowiącymi własność gminy (Wnioskodawcy) wraz z przynależnymi gruntami jak i nieruchomościami wspólnymi stanowiącymi własność Wnioskodawcy. Sama jednostka budżetowa wykonuje w ramach „zarządu nieruchomościami” nie tylko czynności działając jako organ władzy publicznej zdefiniowany w art. 15 ust. 6 ustawy, ale również i inne mieszczące się w zakresie działalności gospodarczej (cyt. powyżej wyrok TSUE C-288/07).

Z uzupełnienia do wniosku – w odpowiedzi na pytanie 3 i 4 – wnika bowiem, że budynki, które zostały przekazane Wnioskodawcy w administrowanie na podstawie zarządzenia Burmistrza Miasta są wykorzystywane zarówno do zadań własnych wskazanych w pkt 2 oraz do działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Beneficjentami działań podejmowanych w zakresie „zarządzania nieruchomościami” są mieszkańcy (również osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą).

Zatem w tej sytuacji Wnioskodawca wykonuje czynności stanowiące realizację zadań własnych, jak i czynności podejmowane w ramach szeroko rozumianej działalności gospodarczej. Zaznaczyć przy tym należy, że nie muszą to być wyłącznie czynności polegające na sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT jak stricte np. sam najem lokali użytkowych. W ramach wykonywanej działalności gospodarczej będą mieściły się też inne czynności związane z obsługą lokatorów oraz w zakresie innych obowiązków nałożonych przez przepisy prawne, których np. beneficjentami są osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą. Wystarczy w tym przypadku, że Zainteresowany na rzecz tych osób świadczy działalność gospodarczą na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również ustalenia – druga część zadanego pytania – braku zastosowania prewspółczynnika do wydatków związanych wyłącznie z zadaniami Wnioskodawcy z zakresu zarządu nieruchomościami gminnymi.

Są to wydatki:

związane z administracją budynku MZBK (wydatki za obsługę prawną, zakup art. biurowych, usługi remontowe budynku MZBK, wyposażenie pomieszczeń, media, serwis) oraz
inne wydatki związane z zarządem nieruchomościami stanowiącymi własność Wnioskodawcy.

Jak wyżej wskazano administracja budynku MZBK wykonuje również czynności dotyczące budynków wykorzystywanych w działalności gospodarczej, a beneficjentami tych działań są mieszkańcy (również prowadzący dzielność gospodarczą).

Wyjaśnić zatem należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Jak wynika z treści art. 86 ust. 2 pkt 1, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

W myśl art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Natomiast stosownie do art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy będzie mieć zatem zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w której nabywane towary i usługi, wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Podkreślenia wymaga, że dla stwierdzenia, czy działalność lub transakcje stanowią „cele inne niż związane z działalnością gospodarczą” znaczenie ma, czy mieszczą się one w przedmiocie działalności danej jednostki.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. Mieszczą się tutaj również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem VAT (na przykład takie jak otrzymanie odszkodowań umownych czy odsetek za nieterminowe dokonywanie płatności od kontrahentów, otrzymanie dywidendy, sprzedaż wierzytelności „trudnych”, zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa itp.). Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową), a także cele prywatne, które z założenia nie mają nic wspólnego z działalnością gospodarczą podatnika.

Zatem Wnioskodawcy przysługuje – w odniesienie do opisanych wydatków – prawo do odliczenia podatku w takiej części w jakiej występuje bezpośredni lub pośredni związek z czynnościami opodatkowanymi. Mając na względzie wątpliwości Wnioskodawcy co do zastosowania prewspółczynnika – tj. gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe – należy stwierdzić, że Zainteresowany powinien w tym celu zastosować przepisy art. 86 ust. 2a ustawy.

Podsumowując, zadania Wnioskodawcy opisane w stanie faktycznym, związane z „zarządzaniem nieruchomościami”, wykonywane przez MZBK (na podstawie aktów prawa oraz należące do zadań własnych i zleconych) nie stanowią wyłącznie czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, a zatem Wnioskodawca jest zobowiązany do stosowania prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy, do opisanych wydatków.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego oraz stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin