2021.06.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.173.2021.1.KK
z 7 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2021 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 18 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie;

braku uznania Wspólnoty za podatnika podatku VAT w zakresie sprzedaży pomieszczenia sanitarnego – jest nieprawidłowe,
zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy przy ww. sprzedaży oraz korzystania ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania Wspólnoty za podatnika podatku VAT przy sprzedaży pomieszczenia sanitarnego i zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy przy ww. sprzedaży oraz korzystania ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wspólnota nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Wspólnota osiąga przychody z odpłatnego udostępniania części wspólnych nieruchomości (elewacja pod reklamy, pomieszczenia gospodarcze). Wspólnotę tworzą właściciele lokali mieszkalnych i użytkowych, przy czym większość lokali we Wspólnocie ma charakter mieszkalny. Wspólnota działa na podstawie ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1910). Wartość sprzedaży nie przekroczyła u Wnioskodawcy łącznie kwoty 200 000 zł, w poprzednim roku podatkowym 2020 r.

Na wniosek jednego z właścicieli lokali w budynku, Wspólnota podjęła uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na sprzedaż części nieruchomości wspólnej, tj. pomieszczenia sanitarnego położonego na pierwszej kondygnacji nieruchomości przy (…) w (…), a także na związaną z tym zmianę udziałów w nieruchomości wspólnej oraz udzielenia Zarządowi Wspólnoty pełnomocnictwa do wykonania uchwały. Ww. uchwałą członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej wyrażają zgodę na sprzedaż na rzecz Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością części nieruchomości wspólnej, tj. pomieszczenia sanitarnego o powierzchni ok. 3,65 m2 zlokalizowanego na pierwszej kondygnacji w budynku przy ul. (…) w (…) (dalej „Pomieszczenie”), poprzez przyłączenie tego pomieszczenia, jako pomieszczenia przynależnego do lokalu użytkowego oznaczonego nr 1. Od momentu podjęcia uchwały nastąpiła zmiana właściciela ww. lokalu. Na mocy umowy sprzedaży lokalu z dnia 21 grudnia 2020 r., nowym właścicielem została (…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Właściciele lokali wyrażają zgodę na zmianę przeznaczenia wyżej opisanej części nieruchomości wspólnej, w celu adaptacji tej powierzchni na pomieszczenie przynależne do lokalu użytkowego nr 1. Kupujący jest zobowiązany do uzyskania wszelkich zgód, zezwoleń, zaświadczeń i uzgodnień, jeśli okażą się niezbędne w celu dokonania adaptacji wyżej wymienionej powierzchni. Właściciele lokali wyrażają zgodę na dysponowanie przez Kupującego, na cele budowlane wyżej wymienioną częścią nieruchomości wspólnej, jak również na występowanie przez Kupującego przed wszelkimi organami administracji publicznej, sądami, innymi instytucjami, osobami prawnymi i fizycznymi we wszelkich sprawach związanych z procesem adaptacji pomieszczenia, w tym w zakresie związanym z procesem budowlanym, doprowadzeniem stosownych mediów do zaadoptowanej powierzchni wspólnej, jak również uzyskaniem zaświadczeń o samodzielności lokalu powstałego w wyniku adaptacji.

Zgodnie z uchwałą, właściciele lokali wyrażają zgodę, na zmianę wysokości udziałów w nieruchomości wspólnej, w związku z dokonaniem sprzedaży wyżej wymienionej części nieruchomości wspólnej. Zmiana udziałów w nieruchomości wspólnej nastąpi stosownie do zasad określonych w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.

(…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, wpisana do KRS pod numerem (…), jest nowym właścicielem lokalu nr 1 w budynku przy ul. (…) w (…). Pomieszczenie sanitarne, zlokalizowane na drugiej kondygnacji nieruchomości przy ul. (…) w (…) stanowi część nieruchomości wspólnej. (…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest zainteresowana nabyciem wyżej wymienionego pomieszczenia sanitarnego.

Pomieszczenie stanowi część nieruchomości wspólnej budynku. Pierwotny właściciel lokalu 1, nabywając ten lokal w ramach ustanowienia odrębnej własności tego lokalu, uzyskał od sprzedającego (spółdzielni mieszkaniowej, która wybudowała budynek Wspólnoty), prawo do korzystania z Pomieszczenia. Spółdzielnia mieszkaniowa oddała budynek do użytkowania w 2010 r. (po jego wybudowaniu), wydając lokale przyszłym właścicielom w wykonaniu umów o wybudowanie i ustanowienie odrębnej własności lokali w budynku, a następnie sukcesywnie dokonywała wyodrębnienia i przeniesienia własności za wynagrodzeniem poszczególnych lokali. Pierwotny właściciel lokalu 1 nabył zatem w ramach czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług od spółdzielni mieszkaniowej lokal 1 wraz z prawem do korzystania z Pomieszczenia.

W umowie ustanowienia i przeniesienia odrębnej własności lokalu 1 znajduje się postanowienie dot. Pomieszczenia, zgodnie z którym „Każdoczesny właściciel lokalu 1 jest uprawniony do bezpłatnego korzystania ze stanowiącego część nieruchomości wspólnej ogólnodostępnego pomieszczenia sanitarnego na I piętrze budynku”.

Wspólnota nie czyniła na Pomieszczenie żadnych nakładów po wybudowaniu budynku. Postanowienia umowy ustanowiły prawo odrębnej własności lokalu 1, przyznającej właścicielowi prawo do korzystania z Pomieszczenia z wyłączeniem innych osób. Wspólnota nie nabyła Pomieszczenia (stanowi ono część nieruchomości wspólnej, powstałą z mocy prawa w chwili powstania wspólnoty lokalowej). Z tego powodu Wspólnocie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia lub wytworzenia Pomieszczenia.

Wspólnota nie dokonywała przed planowaną sprzedażą Pomieszczenia żadnych czynności wobec tej części nieruchomości wspólnej. Wspólnota nie podejmowała również żadnych działań reklamowych ani marketingowych w celu sprzedaży części nieruchomości wspólnej.

Środki uzyskane ze sprzedaży części wspólnej nieruchomości (Pomieszczenia), zostaną przeznaczone na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy z tytułu sprzedaży Pomieszczenia Wspólnota będzie działać jako podatnik podatku od towarów i usług?
Czy sprzedaż Pomieszczenia będzie korzystać ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług?
Czy sprzedaż Pomieszczenia będzie skutkować utratą prawa do korzystania ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 113 ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Odnośnie pytania nr 1.

Sprzedając Pomieszczenie Wspólnota nie będzie działać jako podatnik. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Planowana sprzedaż Pomieszczenia nie będzie stanowiła wykonywania działalności gospodarczej. Sprzedaż nastąpi w szczególnych okolicznościach, na wniosek właściciela lokalu 1, któremu przysługuje i tak prawo do korzystania z tego lokalu. Wspólnota nie nabyła Pomieszczenia w celu odsprzedaży, ani go w tym celu nie wytworzyła. Nie czyniła też żadnych zabiegów związanych ze sprzedażą Pomieszczenia. Planowana transakcja będzie jednorazowa (incydentalna).

Jak ocenił WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 11 marca 2015 r. sygn. I SA/OI 51/15 (prawomocny, organ podatkowy nie wniósł skargi kasacyjnej) „W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że ustawodawca krajowy przy redakcji art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT pominął okoliczności, że transakcje sprzedaży nieruchomości jako majątku prywatnego osoby fizycznej mogą być zarówno przedmiotem działalności gospodarczej jak i czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Odnosząc się do stanu faktycznego sprawy należy stwierdzić, że dokonując jednorazowej, incydentalnej sprzedaży Wspólnota Mieszkaniowa, nie działała w charakterze podatnika. Działania takie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. W związku z czym w takiej sytuacji sprzedaż gruntu należy uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W świetle powyższych ustaleń faktycznych i rozważań prawnych w rozpoznawanej sprawie Organ błędnie uznał, że sprzedaż zabudowanej działki gruntu odbywa się w ramach działalności gospodarczej. Skarżąca nie prowadzi działalności gospodarczej. Planowana sprzedaż zabudowanej działki gruntu dokonywana jest w ramach majątku prywatnego i jest dokonywana w ramach zwykłego wykonywania prawa własności”.

Podobne wnioski wynikają z wyroku NSA z dnia 5 marca 2019 r. sygn. I FSK 385/17: „W odniesieniu do przedstawionych wyżej okoliczności zamierzonej przez skarżącą sprzedaży, niewątpliwie nie można przyjąć, że odpowiada ona warunkom, na które Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) wskazał, uznając je za reprezentatywne działania, w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10. Trybunał orzekł, że o tym, czy dokonujący sprzedaży gruntu działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Za takie aktywne działania potraktował zabiegi na rzecz uzbrojenia terenu tudzież działania marketingowe (por. pkt 40 wyroku TSUE). Wskazana aktywność nie jest właściwa dla zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Co do zasady bowiem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE z 2006 r. L 347/1, z póżn. zm.), tym samym art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, ponieważ jedynym oczekiwanym przychodem z takich transakcji jest ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

(…) 16. Z przedstawionego we wniosku niekwestionowanego stanu faktycznego wynikało, że w zamian za oddanie przedmiotowego gruntu w dzierżawę, dzierżawca zobowiązany był ponosić koszty podatku rolnego, które co do zasady obciążały skarżącą jako właścicielkę. Jakkolwiek pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT, ma charakter bardzo szeroki, to nie może ono prowadzić do interpretacji, w której każda odpłatna dla właściciela czynność prawna odnosząca się do nieruchomości, utożsamiona będzie z działalnością gospodarczą. Należy mieć bowiem na względzie, że jakkolwiek art. 15 ust. 1 ustawy o VAT za nieistotny przyjmuje cel czy rezultaty działalności gospodarczej, to na gruncie konkretnego stanu faktycznego, ocena założonych i oczekiwanych przychodów, także może wspomagać interpretację co do celu podejmowanych działań”.

W innym orzeczeniu, z dnia z dnia 6 lipca 2018 r. sygn. I FSK 1716/16 NSA wskazał, że „(...) przy ocenie działalności osoby sprzedającej nieruchomości należy uwzględniać czynności podejmowane na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego w ich całokształcie. Należy przede wszystkim mieć na uwadze te elementy, które łączą się z nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym. To, czy dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z tych okoliczności.”.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2018 r. sygn. I FSK 45/18 wskazano zaś, że „Na zorganizowaną działalność w przedmiocie obrotu nieruchomościami wskazują okoliczności takie jak: zakup nieruchomości na współwłasność ze zobowiązaniem się do adaptacji i remontu nabytego zabytku nieruchomego (zespołu pałacowego) oraz utrzymania stanu zatrudnienia pracowników przez trzy lata; wystąpienie po czterech miesiącach po nabyciu nieruchomości o zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dokonanie podziału nabytej nieruchomości na działki budowlane, udział w nakładach na zagospodarowanie działek, w tym ich zabudowa budynkami mieszkalnymi w stanie surowym otwartym i zamkniętym oraz wydzielenie dróg wewnętrznych z ogólnej powierzchni, uzbrojenie terenu w media, poszukiwanie nabywców działek przez zamieszczanie ogłoszeń, przeznaczenie części dochodów uzyskanych ze sprzedaży na zakup innej nieruchomości celem jej podziału i sprzedaży wydzielonych działek budowlanych”.

Ponieważ Wspólnota nie czyniła żadnych zabiegów w celu pozyskania lokalu do sprzedaży, poszukiwania nabywców, nie czyniła nakładów na Pomieszczenie, zaś uzyskane środki przeznaczy na utrzymanie nieruchomości wspólnej, nie może być uznawana za podatnika.

W odniesieniu do pytania nr 2 i 3 Wspólnota uważa, że (przyjmując, że działa jako podatnik w odniesieniu do sprzedaży Pomieszczenia):

dostawa będzie korzystała ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT,
sprzedaż Pomieszczenia nie będzie skutkować utratą prawa do korzystania ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 113 ustawy o VAT.

Jak wynika z okoliczności, Pomieszczenie zostało oddane do używania w 2010 r. (oddanie budynku do użytkowania), a wraz z ustanowieniem pierwszej odrębnej własności lokalu w budynku, pierwszy właściciel lokalu, a za nim kolejni właściciele (w tym pierwotny właściciel lokalu 1), nabył prawo do korzystania z Pomieszczenia (ogólnodostępne) oraz udział we współwłasności nieruchomości wspólnej, w której znajduje się Pomieszczenie. Oznacza to, że planowana dostawa nastąpi po upływie dwóch lat od dnia pierwszego zasiedlenia i będzie objęta zwolnieniem z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Spełnione są także warunki do zastosowania zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, ponieważ Wspólnocie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego (budynek został wybudowany przez spółdzielnię mieszkaniową w ramach jej działalności gospodarczej)

Mając powyższe na względzie sprzedaż Pomieszczenia będzie zwolniona od opodatkowania i nie spowoduje utraty przez Wspólnotę prawa do korzystania ze zwolnienia od opodatkowania. Art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c) ustawy o VAT, który odnosi się do powyższego zwolnienia nie powoduje - w razie dokonania zwolnionej od podatku dostawy nieruchomości przez podatnika zwolnionego - utraty prawa do tego zwolnienia.

Powyższy pogląd prezentuje również DKIS. W interpretacji z dnia z dnia 8 listopada 2019 r. 0111-KDIB3-1.4012.579.2019.1.AB wskazano, że „W konsekwencji powyższego dla dostawy przedmiotowych lokali mieszkalnych będą spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż jak wskazał Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego, planowana dostawa lokalu nie zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia, jak również pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą lokalu minie okres dłuższy niż dwa lata. (...) W świetle powołanych przepisów prawa istnieją zatem przesłanki negatywne, które uniemożliwiają podatnikowi skorzystanie ze zwolnienia podmiotowego. Powołany przepis art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy o podatku od towarów i usług wyklucza bowiem możliwość korzystania ze zwolnienia podmiotowego przez podatników dokonujących dostaw budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b. A zatem przepis art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ww. ustawy dotyczy dostaw budynków i budowli i ich części dokonywanych przed pierwszym zasiedleniem, w ramach pierwszego zasiedlenia oraz w przypadku gdy pomiędzy pierwszym zasiedleniem a tą dostawą upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Mając zatem na uwadze przywołane przepisy oraz to, że w niniejszej interpretacji stwierdzono, że dostawa lokali mieszkalnych nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia i pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nie upłynie okres krótszy niż 2 lata należy wskazać, że w związku z dostawą ww. lokali Wnioskodawca nie utraci zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług ze względu na wyłączenie określone w przepisie art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy”.

Podobnie zagadnienie to oceniono w interpretacji z dnia 4 czerwca 2020 r. 0114-KDIP4-2.4012.101.2020.2.MMA: „Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że dostawa Budynku korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług. Dostawa nastąpi po pierwszym zasiedleniu i w okresie dłuższym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia. Jak wynika z wniosku, Nieruchomość była wykorzystywana w jednoosobowej działalności gospodarczej męża podatniczki, wprowadzona jako środek trwały, amortyzowana oraz wynajmowana na cele usługowe. Wnioskodawczyni postanowiła kontynuować wynajem nieruchomości na cele usługowe. Ponadto Wnioskodawczyni nie dokonywała nakładów na modernizację budynku. Aktualnie podatniczka rozważa sprzedaż nieruchomości oraz zawarcie porozumienia z córką, by całość przychodów ze sprzedaży nieruchomości opodatkować w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatniczki. (...) A zatem przepis art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ww. ustawy dotyczy dostaw budynków i budowli i ich części dokonywanych przed pierwszym zasiedleniem, w ramach pierwszego zasiedlenia oraz w przypadku gdy pomiędzy pierwszym zasiedleniem a tą dostawą upłynął okres krótszy niż 2 lata. Mając zatem na uwadze przywołane przepisy oraz to, że w niniejszej interpretacji stwierdzono, że dostawa budynku usługowego nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia i pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nie upłynie okres krótszy niż 2 lata należy wskazać, że w związku z dostawą budynku usługowego Wnioskodawczyni nie utraci zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Wyłączenie określone w przepisie art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy nie będzie mieć zastosowania”.

Z powyższego wynika, że Wspólnota dokonując planowej sprzedaży Pomieszczenia nie utraci prawa do dalszego korzystania ze zwolnienia od opodatkowania, na podstawie art. 113 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie braku uznania Wspólnoty za podatnika podatku VAT przy sprzedaży pomieszczenia sanitarnego jest nieprawidłowe, natomiast w pozostałym zakresie jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W kontekście tego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Podstawą prawną funkcjonowania Wspólnot, jest ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2020 r. poz. 1910 ze zm.). Ustawa ta określa prawa i obowiązki członków wspólnoty oraz zakres zarządu nieruchomością wspólną. Zgodnie z treścią art. 6 ww. ustawy, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Stosownie natomiast do art. 13 ustawy o własności lokali, właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, a także uczestniczy w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, przez którą rozumie się grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali (np. klatki schodowe, parkingi, instalacje energetyczne itd.).

Zgodnie z art. 14 ww. ustawy, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

wydatki na remonty i bieżącą konserwację,
opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,
ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,
wydatki na utrzymanie porządku i czystości,
wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Drugi rodzaj wydatków, ponoszonych przez właścicieli lokali, to wydatki związane z utrzymaniem własnych lokali, głównie koszty zużytej przez właściciela energii cieplnej oraz wody i wywóz nieczystości.

Z punktu widzenia przepisów ustawy o VAT wspólnota mieszkaniowa jest jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która może jednak posiadać podmiotowość podatkową. Jednakże, w zakresie czynności zarządzania nieruchomością wspólną, nie jest ona podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT.

Natomiast podkreślenia wymaga, że czynności wykonywane przez Wspólnotę, wykraczające poza zakres obowiązkowego zarządu określonego w ustawie o własności lokali, są dostawą towarów lub świadczeniem usług, w stosunku do których mają zastosowanie przepisy ustawy o VAT.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wspólnota nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Wspólnota osiąga przychody z odpłatnego udostępniania części wspólnych nieruchomości (elewacja pod reklamy, pomieszczenia gospodarcze). Wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie kwoty 200 000 zł, w poprzednim roku podatkowym (2020 r.).

Wspólnota podjęła uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na sprzedaż części nieruchomości wspólnej, tj. pomieszczenia sanitarnego, poprzez przyłączenie tego pomieszczenia, jako pomieszczenia przynależnego do lokalu użytkowego oznaczonego nr 1.

Kupujący jest zobowiązany do uzyskania wszelkich zgód, zezwoleń, zaświadczeń i uzgodnień, jeśli okażą się niezbędne w celu dokonania adaptacji wyżej wymienionej powierzchni. Właściciele lokali wyrażają zgodę na dysponowanie przez Kupującego na cele budowlane wyżej wymienioną częścią nieruchomości wspólnej, jak również na występowanie przez Kupującego przed wszelkimi organami administracji publicznej, sądami, innymi instytucjami, osobami prawnymi i fizycznymi we wszelkich sprawach związanych z procesem adaptacji pomieszczenia, w tym w zakresie związanym z procesem budowlanym, doprowadzeniem stosownych mediów do zaadoptowanej powierzchni wspólnej, jak również uzyskaniem zaświadczeń o samodzielności lokalu powstałego w wyniku adaptacji.

Zgodnie z uchwałą właściciele lokali, wyrażają zgodę na zmianę wysokości udziałów w nieruchomości wspólnej w związku z dokonaniem sprzedaży wyżej wymienionej części nieruchomości wspólnej.

Na mocy umowy sprzedaży lokalu 1 z dnia 21 grudnia 2020 r. nowym właścicielem wyżej wymienionego lokalu, została (…) Sp. z o. o.

Pomieszczenie stanowi część nieruchomości wspólnej budynku. Pierwotny właściciel lokalu 1, nabywając ten lokal w ramach ustanowienia odrębnej własności tego lokalu, uzyskał od sprzedającego (spółdzielni mieszkaniowej, która wybudowała budynek Wspólnoty), prawo do korzystania z Pomieszczenia. Spółdzielnia mieszkaniowa oddała budynek do użytkowania w 2010 r. (po jego wybudowaniu). Pierwotny właściciel lokalu 1 nabył zatem w ramach czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, od spółdzielni mieszkaniowej lokal 1 wraz z prawem do korzystania z Pomieszczenia.

Wspólnota nie czyniła na Pomieszczenie żadnych nakładów po wybudowaniu budynku. Postanowienia umowy ustanowiły prawo odrębnej własności lokalu 1, przyznające właścicielowi prawo do korzystania z Pomieszczenia z wyłączeniem innych osób. Wspólnota nie nabyła Pomieszczenia (stanowi ono część nieruchomości wspólnej, powstałą z mocy prawa w chwili powstania wspólnoty lokalowej). Z tego powodu Wspólnocie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, z tytułu nabycia lub wytworzenia Pomieszczenia.

Środki uzyskane ze sprzedaży części wspólnej nieruchomości (Pomieszczenia) zostaną przeznaczone na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania Go za podatnika VAT czynnego z tytułu sprzedaży pomieszczenia sanitarnego.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa wskazać należy, że przedmiotowa sprzedaż części wspólnej nieruchomości, tj. pomieszczenia sanitarnego poprzez przyłączenie tego pomieszczenia jako pomieszczenia przynależnego do lokalu użytkowego oznaczonego nr 1, stanowi czynność wykraczającą poza zakres obowiązkowego zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej określonego w ustawie o własności lokali.

Tym samym w odniesieniu do czynności sprzedaży ww. pomieszczenia sanitarnego - wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy – sprzedaż ta będzie wypełniać definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i zostaną spełnione przesłanki do uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem w omawianym przypadku, sprzedaż wyodrębnionego pomieszczenia sanitarnego jest podlegającą opodatkowaniu dostawą towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również, zastosowania zwolnienia w związku ze sprzedażą pomieszczenia sanitarnego.

Należy wskazać, że zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W przypadku dostawy budynków lub budowli zwolnienie od podatku przysługuje na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz pkt 10a ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Brak możliwości zastosowania tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie, zgodnie z treścią art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Ponadto należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, że aby dostawa budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, muszą być spełnione łącznie dwa warunki występujące w tym artykule.

Przy czym, jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów tj. zarówno nieruchomości, jak i ruchomości, przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT oraz wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów.

Z opisu sprawy wynika, że Pomieszczenie stanowi część nieruchomości wspólnej budynku. Spółdzielnia mieszkaniowa oddała budynek do użytkowania w 2010 r. W umowie ustanowienia i przeniesienia odrębnej własności lokalu 1 jest zapis, że każdoczesny właściciel lokalu 1 jest uprawniony do bezpłatnego korzystania ze stanowiącego część nieruchomości wspólnej ogólnodostępnego pomieszczenia sanitarnego na I piętrze budynku. Ponadto Wspólnota nie czyniła na Pomieszczenie żadnych nakładów po wybudowaniu budynku. Wspólnota nie nabyła Pomieszczenia (stanowi ono część nieruchomości wspólnej, powstałą z mocy prawa w chwili powstania wspólnoty lokalowej). Z tego powodu Wspólnocie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia lub wytworzenia Pomieszczenia.

Analiza okoliczności sprawy w świetle powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że sprzedaż przedmiotowego pomieszczenia może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. W stosunku do tego pomieszczenia doszło już do pierwszego zasiedlenia rozumianego jako pierwsze zajęcie budynku (budowli), poprzez oddanie przez Spółdzielnię budynku do użytkowania w 2010 r. i korzystania z Pomieszczenia przez właściciela lokalu 1. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że Pomieszczenie stanowi część nieruchomości wspólnej budynku. W odniesieniu do tego Pomieszczenia Wnioskodawca nie ponosił nakładów stanowiących co najmniej 30% jego wartości początkowej. Sprzedaż ta nie będzie odbywać się także w okresie krótszym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia.

Należy zatem uznać, że spełnione są warunki do zastosowania zwolnienia od podatku wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż dostawa pomieszczenia sanitarnego nie zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia, ani w okresie krótszym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia.

Skoro planowana sprzedaż ww. Pomieszczenia będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, to badanie przesłanek i rozstrzyganie zwolnienia na podstawie innych przepisów, tj. art. 43 ust. 1 pkt 10a i pkt 2 ustawy o VAT jest niezasadne.

W tym miejscu wskazać należy, iż zasady korzystania ze zwolnienia podmiotowego reguluje art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z jego treścią zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Stosownie do art. 113 ust. 2 pkt 2a ustawy o VAT do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Z przepisu art. 113 ust. 5 ustawy wynika, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy o VAT zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit a i b.

Zgodnie z wyżej powołanym przepisem, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw: budynków, budowli lub ich części, dokonywanych w ramach pierwszego zasiedlenia lub gdy od tego zasiedlenia nie upłynął jeszcze okres 2 lat. W takim przypadku dostawa budynku, budowli lub ich części jest opodatkowana podatkiem VAT, a podatnik nie może korzystać ze zwolnienia od podatku.

Mając zatem na uwadze przywołane przepisy oraz to, że w niniejszej interpretacji stwierdzono, że dostawa Pomieszczenia nie będzie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą upłynie okres ponad 2 lata, to należy wskazać, że Wnioskodawca nie utraci zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 ustawy, gdyż sprzedaż ta będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Zatem, w przedmiotowej sprawie wyłączenie, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy, nie będzie mieć do Wnioskodawcy zastosowania.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań 2 i 3 należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin