Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.236.2021.1.GG
z 8 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 lutego 2021 r. (data wpływu 26 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu sfinansowania przez Spółkę składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne na rzecz byłych pracowników – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2021 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu sfinansowania przez Spółkę składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne na rzecz byłych pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca …. sp. z o.o. na podstawie składanego Zamówienia na zakup usługi przewozów pracowniczych w …. S.A. … , dokonuje zakupu biletów na przejazdy do/z pracy dla swoich pracowników. Koszt biletu następnie potrącany jest pracownikowi z wynagrodzenia. Zgodnie z zapisami ww. zamówienia, „Podstawą do wyliczenia należności za bilety będzie cena naliczona dla … S.A. Oddział …. przez przewoźnika”. W styczniu 2021r. do Spółki wpłynęły faktury korygujące, które zostały wystawione w związku z zawarciem przez …. S.A. z przewoźnikiem Spółką … , Aneksu nr … do Umowy nr … o grupowy przewóz osób. Zapisy ww. aneksu, którego Spółka nie jest stroną, wprowadzają do wzajemnych rozliczeń w 2020 r. nowe stawki, zwaloryzowane o wskaźnik inflacji za 2019 r., które stały się podstawą do wprowadzenia korekt w oparciu o zaktualizowane ceny naliczone dla ….. S.A. …. przez przewoźnika. Z uwagi, iż pracownicy Spółki w momencie zakupu biletu nie mieli świadomości, że cena za bilety pracownicze może ulec zmianie za miesiące wsteczne, Spółka podjęła decyzję o zapłacie faktur korygujących i nieobciążania nimi pracowników. Na podstawie art. 21 ust. 14a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1260 i 1926) – podlega zwolnieniu przedmiotowym.

Natomiast na podstawie § 2 pkt 26) rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 1949), nie stanowią podstawy wymiaru składek korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagrodzeniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

W Spółce nie ma w żadnym z ww. dokumentów zapisów, które uprawniałyby do zastosowania przedmiotowego zwolnienia, dlatego od kwot faktur korygujących zostały naliczone i zostaną odprowadzone należne składki społeczne oraz zdrowotne. O ile sytuacja potrącenia należnych składek w przypadku zatrudnionych pracowników nie budzi wątpliwości, o tyle pojawia się problem z uregulowaniem przez pracodawcę składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne już za zwolnionych pracowników.

Dodać w tym miejscu należy, że płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych oraz składek ZUS z tytułu wypłaconego wynagrodzenia jest Wnioskodawca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W przypadku, gdy Spółka nie będzie dochodzić zwrotu opłaconych składek lub gdy były pracownik odmówi ich zwrotu, czy sfinansowanie przez Spółkę składek w części dotyczącej pracownika, są przychodem dla byłych pracowników, który rodzi obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy i wykazania go w informacji PIT- 11 w pozycji Inne źródła?

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacone przez Spółkę (płatnika) składki ZUS w części należnej od byłych pracowników, nie stanowią przychodu do opodatkowania dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych. W niniejszej sprawie nie ma wątpliwości, że płatnik powinien pobrać składki z tytułu opłacenia faktur korygujących za przewozy pracownicze. Okoliczność ta jednak nie może przesądzać oceny późniejszego zdarzenia polegającego na zapłaceniu przez płatnika należnych składek. Spółka uiszczając należne składki w części należnej od byłych pracowników, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego ich majątek, a byli pracownicy nie otrzymują od Spółki nieodpłatnych świadczeń. Skoro w wyniku zawartych umów pomiędzy ….. S.A. … , a przewoźnikiem, płatnik jest zobowiązany do zapłaty składek od wartości opłaconych faktur korygujących, czyli do wykonania własnego obowiązku płatnika, co nie daje podstaw do stwierdzenia przychodu u byłych pracowników.

Art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych stanowi, że płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy.

Jak wskazuje liczne orzecznictwo, wykonanie zobowiązania przez płatnika, w zakresie obliczenia, potrącenia z dochodu ubezpieczonego oraz odprowadzania składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne, nie można utożsamiać z wykonaniem obowiązku za kogoś innego, tj. za pracownika lub byłego pracownika (tak przykładowo wyrok NSA z dnia 19 marca 2019 r., sygn. akt II FSK 864/17 i inne).

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, należy wskazać, że Spółka dokonując zapłaty składek wykonała swoje zobowiązanie, jako płatnika. Spółka nie dokonała zatem żadnego trwałego przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawcy. W związku z powyższym nie można uznać, że po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód. Z przedstawioną argumentacją nie sposób się nie zgodzić, zwłaszcza mając na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (K 7/13), który dotyczy wykładni art. 11 ustawy o PIT. Trybunał wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które spełniają kumulatywnie cztery przesłanki, tj.: zostały spełnione za zgodą pracownika, zostały spełnione w jego interesie, przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Zdaniem Trybunału, zapłata składek za ubezpieczonych nie stanowi dla nich przychodu, ponieważ takie świadczenie nie spełnia wyżej wymienionych warunków. Uregulowanie składek za opłacenie faktur korygujących za bilety pracowniczych jest obowiązkiem ustawowym Płatnika i w razie jego niewykonania, to Spółka, a nie były pracownik, poniesie odpowiedzialność wobec ZUS. Wskazać ponadto należy, że pracownik nie wyraził zgody na korekty ceny biletu, gdyż w momencie składania Zamówienia na zakup usługi przewozów pracowniczych, ani pracownik, ani Spółka, nie posiadała informacji na temat zawartego Aneksu pomiędzy …. S.A., a przewoźnikiem. Ponadto Spółka chciała wskazać, że art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. określa, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby decyduje definitywny charakter tego przysporzenia, w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, którymi może on rozporządzać. Po stronie podatnika musi powstać korzyść, którą może rozporządzać, musi być otrzymana przez podatnika, a nie tylko postawiona do jego dyspozycji, a taka sytuacja w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji nie zachodzi.

Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 grudnia 2015 r. (II FSK 1891/13). Wprost w nim wskazał, że po stronie byłych pracowników nie powstaje przysporzenie majątkowe, polegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym, gdyż odprowadzenie składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne nie można utożsamiać z wykonaniem obowiązku za kogoś innego, tj. za byłego pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wyjaśnić należy, że za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Zatem, do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki przez pracodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy powinna być ona sfinansowana środkami byłego pracownika).

Z definicji pojęcia przychodu, jako świadczenia otrzymanego, czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji, wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca wymienia źródła przychodów, którymi m.in. są inne źródła (pkt 9).

Zgodnie z art. 20 ust. 1 powoływanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne.

Zgodnie natomiast z treścią art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, tj. „Informacja o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11)”.

Ponadto, na podstawie art. 42g ww. ustawy, płatnicy oraz podmioty, o których mowa w art. 42a, przesyłają roczne obliczenie podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7, oraz informacje, o których mowa w art. 34 ust. 8, art. 35 ust. 10, art. 39 ust. 1 i 3, art. 42 ust. 2 pkt 1, art. 42a ust. 1 oraz art. 42e ust. 6:

• urzędowi skarbowemu – w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym;
  

• podatnikowi – w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że na podstawie składanego Zamówienia na zakup usługi przewozów pracowniczych dokonuje zakupu biletów na przejazdy do/z pracy dla swoich pracowników. Koszt biletu następnie potrącany jest pracownikowi z wynagrodzenia. W styczniu 2021 r. do Spółki wpłynęły faktury korygujące, które zostały wystawione w związku z zawarciem z przewoźnikiem Aneksu nr …. do Umowy nr ….. o grupowy przewóz osób. Zapisy ww. aneksu, którego Spółka nie jest stroną, wprowadzają do wzajemnych rozliczeń w 2020 r. nowe stawki, zwaloryzowane o wskaźnik inflacji za 2019 r., które stały się podstawą do wprowadzenia korekt w oparciu o zaktualizowane ceny naliczone przez przewoźnika. Z uwagi, iż pracownicy Spółki w momencie zakupu biletu nie mieli świadomości, że cena za bilety pracownicze może ulec zmianie za miesiące wsteczne, Spółka podjęła decyzję o zapłacie faktur korygujących i nie obciążania nimi pracowników. Na podstawie art. 21 ust. 14a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy – Prawo o ruchu drogowym – podlega zwolnieniu przedmiotowym. Natomiast na podstawie § 2 pkt 26) Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, nie stanowią podstawy wymiaru składek korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagrodzeniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji. W Spółce nie ma w żadnym z ww. dokumentów zapisów, które uprawniałyby do zastosowania przedmiotowego zwolnienia, dlatego od kwot faktur korygujących zostały naliczone i zostaną odprowadzone należne składki społeczne oraz zdrowotne. O ile sytuacja potrącenia należnych składek w przypadku zatrudnionych pracowników nie budzi wątpliwości, o tyle pojawia się problem z uregulowaniem przez Pracodawcę składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne już za zwolnionych pracowników. Płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych oraz składek ZUS z tytułu wypłaconego wynagrodzenia jest Wnioskodawca.

Zatem, sfinansowanie przez Wnioskodawcę składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, które zgodnie z odrębnymi przepisami powinny być opłacone ze środków ubezpieczonego, jest okolicznością, która powoduje powstanie u tego podatnika przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Osoba ta uzyskała bowiem wymierną korzyść majątkową, gdyż inny podmiot, tj. Wnioskodawca, poniósł kosztem swojego majątku wydatek, który winien być sfinansowany majątkiem (dochodami) tej osoby. Przychód tej osoby – w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – powstaje w dniu opłacenia przez Wnioskodawcę przedmiotowych składek.

W przedstawionym stanie faktycznym przychodem byłego pracownika będzie kwota składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne sfinansowana przez Wnioskodawcę, którą winien zapłacić były pracownik.

Kwalifikacja przychodu do odpowiedniego źródła zależy od tego czy beneficjentem przychodu jest osoba, z którą w chwili opłacenia składek łączył z Wnioskodawcą stosunek prawny, czy też nie.

Z przepisu art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 266, z późn. zm.) wynika, że za pracownika, w rozumieniu ustawy, uważa się także osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy.

W myśl przepisu art. 18 ust. 1a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w przypadku ubezpieczonych, o których mowa w art. 8 ust. 2a, w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe uwzględnia się również przychód z tytułu umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowy o dzieło.

W sytuacji, gdy zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Wnioskodawca jako pracodawca był obowiązany do odprowadzenia zaległych składek za ówczesnych pracowników, to w części, w której składki te powinny zostać sfinansowane z dochodów tych osób fizycznych, a zostaną zapłacone przez pracodawcę stanowić będą (w momencie dokonywania przedmiotowego świadczenia) przychód, który należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli w dniu powstania przychodu, nie są pracownikami Wnioskodawcy.

Przychód ten nie mieści się w zakresie żadnego ze zwolnień wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie został od niego zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów.

W konsekwencji, obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie będzie spoczywał na Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy zapłata składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne nastąpi na rzecz byłego pracownika. Osoba ta, jak już wcześniej wskazano, osiąga w momencie zapłaty zaległych składek przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przypadku, gdy Spółka nie będzie dochodzić zwrotu opłaconych składek lub gdy były pracownik odmówi ich zwrotu, sfinansowanie przez Spółkę składek jest przychodem dla byłych pracowników, który nie powoduje obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy, na Wnioskodawcy ciąży jedynie obowiązek wystawienia informacji PIT-11 za rok, w którym dokonał On faktycznej zapłaty kwoty zapłaconych składek, w części która powinna być finansowana ze środków byłego pracownika i wykazania ich w poz. „inne źródła”.

Natomiast, odnosząc się do powoływanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych spraw osadzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych nie są wiążące dla Organu podatkowego, bowiem każdą sprawę należy traktować indywidualnie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.