Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.408.2021.1.DJD
z 8 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2021 r. (data wpływu 7 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z zakupem zegarka z funkcją chronografu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z zakupem zegarka z funkcją chronografu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność prawniczą w ramach indywidualnej kancelarii adwokackiej. Działalność ta w przeważającej części polega na sporządzaniu pism procesowych oraz różnego rodzaju opinii prawnych, a poza tym zastępowaniu klientów przed sądami i organami administracji.

Podstawą dla rozliczeń z klientami jest prowadzone codziennie, z dokładnością do 5 minut, zestawienie godzin (dalej jako: „timesheet"). W związku z czym Wnioskodawca prowadzi codzienny, ciągły timesheet, wskazujący każde kolejne wykonywane zadanie w formie dokumentu programu Microsoft Excel w formacie:

• 6 marca 2021 r. - Klient X - Sprawa Y - 120 minut - Apelacja w sprawie,
  

• 6 marca 2021 r. - Klient Z - Sprawa B - 15 minut - wniosek o uzasadnienie,
  

• 6 marca 2021 r. - Klient V - Sprawa C - 10 minut - telefon do Sądu, itd.
  
  

Zestawienie takie podatnik prowadzi w ramach swojej działalności dla wszystkich wykonywanych czynności, a nadto przy rozliczeniach z częścią klientów, na podstawie timesheetu sporządzane są następnie rozliczenia godzinowe dla klientów, które są podstawą rozliczeń i po akceptacji - podstawą wystawiania klientom faktur za usługi.

Z wyżej wskazanego względu, istotnym narzędziem pracy Wnioskodawcy jest urządzenie z funkcją stopera/chronografu, za pomocą którego możliwe jest dokładne odmierzanie czasu poświęcanego na poszczególne zadania, z możliwością natychmiastowego wstrzymania pomiaru w sytuacji, gdy np. telefon z sądu lub urzędu przerywa wykonywanie aktualnego zadania.

Wnioskodawca musi odmierzać czas urządzeniem „podręcznym", które musi mieć przy sobie, i które pozwala natychmiastowo dokonywać pomiaru, wstrzymywać go, kontynuować i podsumowywać czas konkretnego zadania. Dotychczas używał w wyżej opisanym celu, prywatnego zegarka z funkcją chronografu, który jednak uległ uszkodzeniu. Wnioskodawca, choć posiada inne zegarki, to na potrzeby sporządzania wyżej opisanego timesheetu potrzebuje w pracy zegarka z funkcją chronografu i zamierza nabyć tego rodzaju zegarek, który jednak za sprawą tej funkcji jest istotnie droższy od klasycznego zegarka.

Wnioskodawca zamierza nabyć zegarek mechaniczny ("nakręcany") produkcji rosyjskiej, którego cena wynosi 2 490 zł (zegarki rosyjskiej produkcji to najtańsze mechaniczne zegarki z funkcją chronografu, ok. 2-3-krotnie tańsze od najtańszych produktów japońskich/szwajcarskich z taką funkcją. Od zegarków rosyjskich tańsze są jedynie zegarki chińskie, których cena wynosi i tak od ok. 1 500 zł).

Wnioskodawca zamierza używać przedmiotowego zegarka jedynie w dniach, w których prowadzi działalność gospodarczą, gdyż tylko wtedy potrzebuje mieć przy sobie bezustannie urządzenie do dokładnego odmierzania czasu poświęcanego poszczególnym zadaniom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć koszt zakupu mechanicznego zegarka z funkcją chronografu, jako koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym może zaliczyć zakup zegarka z funkcją chronografu, jako koszt uzyskania przychodu.

Po pierwsze, „podręczne" (znajdujące się w każdej chwili na dłoni Wnioskodawcy narzędzie pozwalające odmierzać czas poświęcony na poszczególne zadania jest faktycznie niezbędne podatnikowi, ze względu na charakter działalności i rozliczeń w jej ramach (gdzie konieczne jest niekiedy rozliczenie dokładniejsze, niż co do kwadransa).

Po drugie, narzędzia w postaci naręcznego chronografu nie można efektywnie zastąpić innym urządzeniem, komputerem albo telefonem. Wszystkie te urządzenia wymagają dodatkowej przerwy w pracy, uruchomienia aplikacji, a następnie jej obsłużenia i zweryfikowania wyników. Nie są przy tym, w przeciwieństwie do naręcznego chronografu, połączone z ciałem Wnioskodawcy, zatem przy odejściu od komputera i nie wzięciu telefonu ze sobą, nie będzie możliwe wstrzymanie pomiaru, ze względu na natychmiastowe podjęcie innej czynności. W praktyce zatem, biorąc pod uwagę całodzienne monitorowanie czasu wykonywanych zadań, nabycie „naręcznego" urządzenia do pomiaru czasu jest celowym kosztem uzyskania przychodu, zwiększającym efektywność pracy.

Po trzecie, należy odpowiedzieć na pytanie, czy nabycie mechanicznego zegarka jest uzasadnionym wydatkiem w sytuacji, gdy możliwe jest nabycie kilkukrotnie tańszego zegarka elektronicznego, który również będzie miał funkcję elektronicznego chronografu (stopera).

Zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na charakter działalności - w szczególności przejawiający się zastępowaniem klientów przed sądami w stroju urzędowym oraz w spotkaniach z klientami, gdzie od adwokata wymagany jest wygląd schludny i elegancki - nie może wybrać dla odmierzania czasu zegarka najtańszego, np.: japońskiego „zegarka na gumowym pasku" za ok. 200 zł, pomimo tego, że ten spełniałby funkcję stopera. Wnioskodawca tego rodzaju chronograf, nie chcąc narażać się na śmieszność, musiałby zdejmować z dłoni i zastępować innym zegarkiem na czas rozpraw, czy spotkań z klientami (co zresztą dodatkowo uniemożliwiałoby pomiar czasu trwania tych zadań). Wnioskodawca zatem nie musi nabyć zegarka zbytkowego, jednak musi nabyć zegarek z funkcją chronografu, wyglądający klasycznie, aby licował tak ze strojem urzędowym adwokata, jak i klasycznym, formalnym strojem używanym na spotkaniach z klientami. Wnioskodawcę zamierza nabyć zegarek mechaniczny (nakręcany) ze względu na jego trwałość. Zegarek mechaniczny, który zamierza nabyć podatnik, jest ok. 2 razy droższy niż dobrej jakości kwarcowy zegarek z funkcją chronografu, jednak uważa On ten zakup za celowy, gdyż tego rodzaju zegarek jest w praktyce „wieczny". Prawdopodobne jest, że będzie on służył Wnioskodawcy do sporządzaniu timesheetu przez całe Jego życie, a w razie jakiejkolwiek awarii będzie naprawialny. Z tych też względów nabycie mechanicznego chronografu za 2 490 zł jest celowym i uzasadnionym wydatkiem. Urządzenie takie jest niezbędne do prowadzenia działalności, a jego cena nie odbiega znacznie od najtańszych, klasycznie wyglądających, kwarcowych zegarków z funkcją chronografu, a jest uzasadniona trwałością tego urządzenia. Wnioskodawca, tak jak nie jest zobowiązany do nabycia najtańszej drukarki, komputera lub samochodu, tak i nie musi nabyć najtańszego niezbędnego Mu czasomierza, dopóki wydatek jest uzasadniony ekonomicznie i nie zbytkowny.

Na marginesie Wnioskodawca wskazuje, że nabycie kilku tego rodzaju zegarków na potrzeby prowadzenia działalności byłoby wydatkiem nieuzasadnionym, tak samo jak nabycie zegarka z funkcją chronografu, którego cena plasowałaby się znacznie powyżej rynkowego minimum. Podatnik jednak zamierza nabyć praktycznie najtańszy możliwy mechaniczny zegarek z funkcją chronografu (gdyż ceny tego typu zegarków produkcji szwajcarskiej lub japońskiej rozpoczynają się od ok. 5 000 zł, a jedynymi zegarkami tańszymi są produkty rosyjskie (od ok 2 500 zł) i chińskie (od ok. 1 500 zł).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawarto katalog wydatków, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Konstrukcja art. 22 ust. 1 cyt. ustawy - daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętego przychodu bądź zachowanie źródła przychodu.

Ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów. Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

• cel to „to, do czego się zmierza, dąży, to, co chce się osiągnąć”;
  

• „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
  

• „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie", „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”. Przez sformułowanie „w celu osiągnięcia przychodu” należy zatem rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości". Koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów, z taką chęcią i zamiarem. Zgodnie z orzecznictwem, nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go miało lub mogło mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie danego przychodu (wyrok NSA z 29 listopada 1993, SA/Wr 1242/94). Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Wskazuje się, że istnieją sytuacje, w których związek przyczynowo-skutkowy nie jest wyraźny. Należy je rozwiązywać w oparciu o zasadę zdrowego rozsądku, a każda sytuacja wymaga odrębnego potraktowania (wyrok NSA z dnia 16 grudnia 1999 r., SA/Bk 1619/98, LEX nr 39745).
  
  

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Pamiętać przy tym należy, że koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym, to Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać związek danego koszu (wydatku) z uzyskanym przychodem bądź prowadzoną działalnością nakierowaną na uzyskanie przychodu. Jest to zgodne z zasadą, że ciężar udowodnienia spoczywa na osobie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne.

Wobec powyższego, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z zasady tej wynika, że wydatek poniesiony przez podatnika może być brany pod uwagę przy ustalaniu dochodu do opodatkowania jedynie wówczas, gdy służy osiągnięciu przychodów, czyli istnieje związek przyczynowy pomiędzy kosztem, a możliwością uzyskania przychodów rozumianą również jako zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Jednocześnie wydatek ten nie może występować w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, określonych w art. 23 ustawy PIT.

W orzecznictwie sądowym wskazuje się również, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Biorąc pod uwagę, że wydatki na nabycie zegarka z funkcją chronografu nie są ujęte w katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, to mogą być uwzględnione w kosztach podatkowych, o ile istnieje związek tych wydatków, chociażby pośredni, z możliwością uzyskania przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Wykazanie tego związku spoczywa na podatniku i nie może następować w oderwaniu od konkretnego stanu faktycznego. Ocena, czy w danym przypadku zachodzi związek przyczynowy pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągnięciem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów powinna odbywać się przy uwzględnieniu wszystkich aspektów prowadzonej działalności gospodarczej, w tym charakteru i rodzaju prowadzonej działalności.

W stanowisku zawartym w wyroku z 4 kwietnia 2017 r., sygn. akt II FSK 3526/16, Sąd przyjął, że: „Niezmiennie trzeba mieć na uwadze zasadniczy kwalifikator, jakim jest wpływ wydatku na wielkość osiągniętego przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Wystąpienie tego wpływu (związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem a przychodem) należy oceniać (badać) ad casum.”

Skoro zatem jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, kryterium uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu sprowadza się w istocie do ustalenia, czy mógł się on potencjalnie przyczynić do osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów bez względu na to, czy ów skutek się ziści. Wykazywany związek przyczynowo-skutkowy powinien mieć charakter obiektywny.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług prawnych. Działalność ta polega głownie na sporządzaniu pism procesowych oraz różnego rodzaju opinii prawnych, jak również zastępowaniu klientów przed sądami i organami administracji. Podstawą rozliczeń z klientami jest prowadzone codziennie zestawienie czasu poświęconego na wykonywane zadania. Zestawienie takie Wnioskodawca prowadzi w ramach swojej działalności dla wszystkich wykonywanych czynności, a nadto przy rozliczeniach z częścią klientów, sporządzane są rozliczenia godzinowe, będące podstawą rozliczeń i podstawą wystawiania klientom faktur za usługi. W tym celu istotnym narzędziem Jego pracy jest urządzenie z funkcją stopera/chronografu, za pomocą którego możliwe jest dokładne odmierzanie czasu poświęcanego na poszczególne zadania. Dotychczas używał prywatnego zegarka z funkcją chronografu, który jednak uległ uszkodzeniu. Zamierza nabyć zegarek mechaniczny („nakręcany") produkcji rosyjskiej, którego cena wynosi 2 490 zł (zegarki rosyjskiej produkcji to najtańsze mechaniczne zegarki z funkcją chronografu). Wnioskodawca zamierza używać przedmiotowego zegarka jedynie w dniach, w których prowadzi działalność gospodarczą, gdyż tylko wtedy potrzebuje mieć przy sobie bezustannie urządzenie do dokładnego odmierzania czasu poświęcanego poszczególnym zadaniom.

Mając na uwadze powyższe okoliczności wynikające z powołanych przepisów prawa, w świetle zaprezentowanego opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, istnieją podstawy by można było mówić o związku przyczynowo-skutkowym między poniesionym wydatkiem związanym z zakupem zegarka z funkcją chronografu, z prowadzoną przez Wnioskodawcę pozarolniczą działalnością gospodarczą i uzyskiwaniem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem przychodów. Zegarek z funkcją chronografu będzie odmierzał czas poświęcany na poszczególne zadania, realizowane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej. Pozwoli Mu rozliczyć czas poświęcony dla poszczególnych klientów, który jest podstawą wystawiania klientom faktur za usługi. Jednocześnie wydatek na zakup zegarka z funkcją chronografu nie jest wymieniony w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako niestanowiący kosztów uzyskania przychodów. Tym samym pośrednio może przekładać się na uzyskiwane przez firmę Wnioskodawcy przychody.

W tym miejscu wskazać należy na treść art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy w świetle przytoczonych wyżej przepisów prawa, stwierdzić należy, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę w związku zakupem zegarka z funkcją chronografu, spełniający przedstawione powyżej kryteria, będzie mógł być zaliczony w ciężar kosztów uzyskania przychodów – na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pamiętać przy tym należy, że to na Wnioskodawcy, jako podmiocie odnoszącym korzyść z faktu zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodu, ciąży obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego poniesionego wydatku z prowadzoną przez Niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, jak również obowiązek właściwego jego udokumentowania.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Podkreślić przy tym należy, że przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) jest – co do zasady – sam przepis prawa podatkowego. Dlatego też, wydając przedmiotową interpretację indywidualną tutejszy Organ interpretacyjny dokonał wyłącznie wykładni przepisów materialnego prawa podatkowego znajdujących zastosowanie w sprawie. Zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Udowodnienie prawidłowości zaliczenia przez Wnioskodawcę opisanego we wniosku wydatku do kosztów uzyskania przychodów może zatem wymagać w szczególności udowodnienia: poniesienia wydatku, jego charakteru, w szczególności jego celowości, racjonalności działań podatnika, a w konsekwencji braku okoliczności uniemożliwiających uznanie przedmiotowego kosztu za koszt uzyskania przychodów. W ramach postępowania dowodowego może również zostać dokonana szczegółowa analiza związku poniesionego wydatku z przychodami Wnioskodawcy.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Ponadto, jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.