Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.4.2021.2.TR
z 31 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2021 r. (data wpływu 4 stycznia 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 marca 2021 r. (data wpływu 27 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 26 marca 2021 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.4.2021.1.TR, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 26 marca 2021 r., doręczono w dniu marca 2021 r., natomiast w dniu 27 marca 2021 r. do tut. organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na wskazane wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 4 września 2015 r. Wnioskodawca przebywa w Norwegii. Od początku był zatrudniony na postawie umowy o pracę. Obecnie przebywa na zasiłku dla bezrobotnych w Norwegii z powodu bankructwa firmy, w której był zatrudniony. Od początku spędza w Norwegii ponad 300 dni w ciągu roku. Pozostałe dni roku dzieli pomiędzy Polskę oraz inne kraje, w których spędza wakacje. W Norwegii posiada adres zameldowania i pozwolenie na pracę, i pobyt na czas nieokreślony. W Polsce ma żonę i syna. W momencie kiedy Wnioskodawca przebywa w Polsce, przebywa w domu, który należy do żony Wnioskodawcy. Wnioskodawca na własność nie posiada w Polsce żadnych nieruchomości. Jego życie zawodowe jest w 100% związane z Norwegią, gdzie ma nieograniczony obowiązek podatkowy. Życie gospodarcze Wnioskodawcy również jest w Norwegii. Posiada dwa auta zarejestrowane w Norwegii. Posiada kredyty w Norwegii. Święta i inne ustawowo wolne od pracy spędzają zwyczajowo w Norwegii całą rodziną. W najbliższych latach Wnioskodawca nie planuje wrócić do Polski.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, co następuje.

Wniosek dotyczy roku podatkowego 2021.

Opisany stan faktyczny dotyczy lat 2016-2020. We wszystkich tych latach podatkowych sytuacja Wnioskodawcy była identyczna. W roku podatkowym 2021 również nie ulegnie zmianie w żadnym zakresie.

W roku podatkowym 2021 Wnioskodawca nie będzie osiągał żadnych dochodów na terenie Polski. W latach 2016-2020 również 100% dochodów Wnioskodawcy było osiąganych w Norwegii.

W roku podatkowym 2021 jak i w latach poprzednich Wnioskodawca spędzi w Norwegii około 200 dni w ciągu roku. Na terenie Polski Wnioskodawca ma adres zameldowania na pobyt stały. Również w Norwegii Wnioskodawca posiada adres zameldowania na pobyt stały i to w Norwegii jest centrum interesów gospodarczych Wnioskodawcy. Wnioskodawca posiada norweską rezydencję podatkową. Natomiast w Polsce ma żonę i syna. Rodzina odwiedza Wnioskodawcę w Norwegii. W Polsce Wnioskodawca spędza tylko kilkanaście dni w ciągu roku. Święta i wakacje spędzają w Norwegii lub innym państwie. W ocenie Wnioskodawcy, jego ośrodek interesów życiowych jest również w Norwegii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W którym państwie winna być ustalona rezydencja podatkowa Wnioskodawcy w roku podatkowym 2021 w związku ze zmianą przepisów dotyczących podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Norwegią od stycznia 2021 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy ustaleniu jego rezydencji podatkowej należy przede wszystkim podkreślić, że stałe miejsce zamieszkania Wnioskodawcy jest w Norwegii, a nie w Polsce. Dodatkowo 100% dochodów Wnioskodawca ma w Norwegii i posiada tam nieograniczony obowiązek podatkowy. W Polsce mieszkają żona i syn Wnioskodawcy, których Wnioskodawca odwiedza od czasu do czasu. Częściej oni przyjeżdżają do Wnioskodawcy, do Norwegii.

Wnioskodawca uważa, że jego rezydencja podatkowa jest w Norwegii i nie dotyczą go zmiany podatkowe, które obowiązują obecnie w Polsce.

W związku z powyższym, Wnioskodawca nie ma obowiązku rozliczania się w Polsce i jego sytuacja nie ulega zmianie pomimo nowych przepisów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Jak wynika ze stanu faktycznego opisanego we wniosku i jego uzupełnieniu, w roku podatkowym 2021, którego dotyczy zapytanie, Wnioskodawca posiada norweską rezydencję podatkową. Wnioskodawca spędzi w Norwegii około 200 dni. W Norwegii Wnioskodawca posiada adres zameldowania na pobyt stały i to w Norwegii jest centrum interesów gospodarczych Wnioskodawcy. W Polsce Wnioskodawca spędza tylko kilkanaście dni w ciągu roku. Święta i wakacje spędza w Norwegii lub innym państwie. Posiada dwa auta zarejestrowane w Norwegii. Posiada kredyty w Norwegii. W ocenie Wnioskodawcy, jego ośrodek interesów życiowych jest również w Norwegii. W roku podatkowym 2021 Wnioskodawca nie będzie osiągał żadnych dochodów na terenie Polski. W najbliższych latach Wnioskodawca nie planuje wrócić do Polski.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca – posiadający norweską rezydencję podatkową – w roku podatkowym 2021 nie będzie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni, a jednocześnie nie będzie posiadał ośrodka interesów życiowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (bo jego ośrodek interesów życiowych będzie w Norwegii), brak jest przesłanek uprawniających uznanie go za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu cyt. art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Wnioskodawca na terytorium Polski mógłby mieć jedynie ograniczony obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ww. ustawy, objawiający się w podleganiu obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – których jednak w przedmiotowym okresie – jak wskazał – nie osiągnie.

Wobec powyższego, rację ma Wnioskodawca, że na gruncie opisanego stanu faktycznego nie ma obowiązku rozliczania się w Polsce za rok 2021 i jego sytuacja nie ulega zmianie pomimo zmiany przepisów dotyczących unikania podwójnego opodatkowania, obowiązujących od 1 stycznia 2021 r. między Polską a Norwegią.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.