2021.06.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.335.2021.3.MB
z 11 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2021 r. (data wpływu 30 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 7 maja 2021 r. (data wpływu 11 maja 2021 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne oraz zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą osoby fizycznej pod firmą (…). Dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę w związku z działalnością gospodarczą podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach przewidzianych w art. 30c Ustawy o PIT. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Przedmiot działalności obejmuje również usługi marketingowe i reklamowe, w tym obejmujące także organizację imprez (tzw. eventów) dla kontrahentów.

Podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej rozpoczął budowę samochodu wyścigowego, który będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej dla celów świadczenia usług marketingowych i reklamowych. Przewidywany okres używania samochodu przekracza 12 miesięcy.

Przy pomocy samochodu wyścigowego Wnioskodawca świadczyć będzie usługi reklamowe dla kontrahentów. Podatnik zawierać będzie z kontrahentami umowy o świadczenie usług, zgodnie z którymi zobowiązuje się w szczególności do umieszczenia logo kontrahenta na samochodzie wyścigowym oraz na strojach teamu rajdowego, zobowiązuje się do uczestnictwa w imprezach wyścigowych (rajdy prezentowane są w różnego rodzaju mediach – telewizja, prasa, internet), przeprowadzania kampanii informacyjnej o rajdach, w trakcie których prezentowana jest nazwa/logo kontrahenta, organizowania testów i treningów, w trakcie których prezentowane jest logo kontrahenta, udostępniania wizerunku członków zespołu rajdowego oraz zdjęć i nagrań z rajdów (zawierających wizerunek (…) oraz członków zespołu) do promocji i reklamy kontrahenta we wszelkiego rodzaju mediach na całym świecie.

Samochód będzie zasadniczo przeznaczony do udziału w organizowanych zawodach sportowych (wyścigach), nie będzie podlegał rejestracji i homologacji dopuszczającej go do ruchu drogowego. Poruszać się będzie wyłącznie po zamkniętych torach wyścigowych. Na miejsca rajdów transportowany będzie na lawecie.

W związku z poniesionymi wydatkami na wytworzenie oraz używanie samochodu wyścigowego Podatnik uzyskiwać będzie przychody z tytułu świadczonych usług marketingowych i reklamowych. Poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na budowę i eksploatację samochodu wyścigowego umożliwią Podatnikowi reklamowanie kontrahentów w trakcie imprez, pokazywanie logo kontrahenta w mediach, a także pozwolą również kontrahentom na wykorzystywanie wizerunku teamu rajdowego oraz zdjęć i filmów z samochodem wyścigowym (z umieszczonym logo kontrahenta) do przeróżnych akcji reklamowych.

Wskazany samochód wyścigowy stanowić będzie środek trwały i zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Podatnika. Zgodnie z art. 22g ust. 4 Ustawy o PIT podstawą ustalenia wartości początkowej samochodu wyścigowego będzie koszt jego wytworzenia określony na podstawie cen nabycia zużytych do jego wytworzenia rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i innych kosztów dających się zaliczyć do wartości wytworzonego samochodu wyścigowego.

Natomiast w kosztach wytworzenia nie zostanie uwzględniona wartość własnej pracy Podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, koszty ogólnego zarządu, koszty sprzedaży oraz pozostałe koszty operacyjne i koszty operacji finansowych, w szczególności odsetki od pożyczek (kredytów) i prowizje zapłacone po dniu przekazania środka trwałego (samochodu wyścigowego) do używania. Natomiast koszt odsetek i prowizji (związanych z ewentualnym pozyskaniem finansowania zewnętrznego w celu wytworzenia przedmiotowego pojazdu) naliczony do dnia przekazania samochodu wyścigowego do używania zostanie zaliczony na jego wartość początkową.

Samochód wyścigowy będzie wykorzystywany do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku udzielono odpowiedzi na następujące pytania:

Czy Wnioskodawca prowadzi również działalność gospodarczą w innym zakresie niż usługi marketingowe i reklamowe, jeśli tak – należy wskazać, jaki to jest jeszcze zakres.

Wnioskodawca prowadzi również działalność gospodarczą w zakresie:

wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z),
pozostałej sprzedaży detalicznej prowadzonej poza siecią sklepową, straganami i targowiskami (PKD 47.99.Z),
inżynierii i związanym z nią doradztwem technicznym (PKD 71.12.Z),
produkcji elementów elektronicznych (PKD 26.11 .Z),
produkcji pozostałych gotowych wyrobów metalowych, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKD 25.99 Z),
produkcji sprzętu (tele)komunikacyjnego (PKD 26.30Z),
wykonywania instalacji elektrycznych (PKD 43.21 .Z),
naprawy i konserwacji komputerów i urządzeń peryferyjnych (PKD 95.11 .Z).

Czy z uczestnictwa w wyścigach Wnioskodawca będzie uzyskiwał przychody; jeżeli tak – to z jakiego dokładnie tytułu będą to przychody, czy ich podstawę będą stanowić umowy zawierane z organizatorami tych wyścigów.

Wnioskodawca będzie uzyskiwał przychody między innymi z tytułu: świadczenia usług marketingowo-reklamowych, w szczególności do umieszczenia logo kontrahenta na samochodzie wyścigowym oraz na strojach teamu rajdowego, zobowiązuje się do uczestnictwa w imprezach wyścigowych (rajdy prezentowane są w różnego rodzaju mediach – telewizja, prasa. Internet), reklamy wizualnej zleceniodawcy, organizacji eventów na zlecenie. Podstawą przychodów będą umowy zawierane ze zleceniodawcami (klientami) Wnioskodawcy. Nie można wykluczyć, iż przychody uzyskane zostaną również na podstawie umów zawartych z organizatorami wyścigów.

Na czym dokładnie polegać będzie świadczenie „przeróżnych akcji reklamowych” dla kontrahentów przy pomocy samochodu wyścigowego Wnioskodawcy.

Świadczenie „przeróżnych akcji reklamowych” przy pomocy samochodu wyścigowego Wnioskodawcy będzie polegało m.in. na:

oklejeniu samochodu Wnioskodawcy logotypem klienta,
reprezentacji Klienta w wyścigach,
współorganizacji imprez motoryzacyjnych.

Czy z akcji marketingowych i reklamowych, w których będzie wykorzystywany samochód wyścigowy Wnioskodawcy, Wnioskodawca będzie czerpał dodatkowe przychody, czy wykorzystanie tego samochodu w akcjach marketingowych i reklamowych kontrahentów będzie miało wpływ na cenę (wysokość przychodów) za świadczone przez Wnioskodawcę usługi.

Wnioskodawca nie będzie czerpał dodatkowych przychodów, które miałyby wpływ na cenę świadczonych przez niego usług.

Kto decyduje i w jaki sposób, że w danej akcji marketingowej i reklamowej będzie wykorzystywany samochód wyścigowy Wnioskodawcy.

Wnioskodawca decyduje, w której akcji marketingowej będzie wykorzystywany samochód wyścigowy, poprzez zapisy w umowach zawieranych z kontrahentami.

Czy kontrahenci, dla których w ich akcjach marketingowych i reklamowych będzie wykorzystywany samochód wyścigowy Wnioskodawcy, prowadzą działalność gospodarczą w zakresie szeroko rozumianego przemysłu samochodowego, motoryzacyjnego.

Wnioskodawca zakłada, że taka sytuacja może mieć miejsce.

Czy umowy zawierane z kontrahentami w zakresie wykorzystania samochodu wyścigowego Wnioskodawcy w ich akcjach marketingowych i reklamowych stanowią/nie stanowią umów sponsoringu.

Umowy zawierane z kontrahentami, w zakresie wykorzystania samochodu wyścigowego Wnioskodawcy w ich akcjach marketingowych i reklamowych, nie stanowią umów sponsoringu.

Czy samochód wyścigowy, o którym mowa we wniosku, będzie również wykorzystywany w innych celach, niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał samochodu wyścigowego w celach niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Czy samochód wyścigowy będący przedmiotem wniosku nie będzie samochodem osobowym w rozumieniu art. 5a pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.).

Samochód wyścigowy, będący podmiotem wniosku nie będzie samochodem osobowym w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 1426. z późn. zm.).

Czy faktury z tytułu zakupu części składowych i usług wykorzystanych przy wytworzeniu (budowie) samochodu wyścigowego oraz innych towarów (w tym paliwa) i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tego pojazdu będą wystawione na Wnioskodawcę.

Faktury z tytułu zakupu części składowych i usług wykorzystanych przy wytworzeniu (budowie) samochodu wyścigowego oraz innych towarów (w tym paliwa) i usług związanych z eksploatacją lub używaniem pojazdu będą wystawione na Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy wydatki na wytworzenie opisanego samochodu wyścigowego należy w postaci odpisów amortyzacyjnych bez ograniczeń zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy?
Czy wydatki eksploatacyjne związane z użytkowaniem samochodu wyścigowego i spełniające przesłanki art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT należy bez ograniczeń zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki na wytworzenie opisanego samochodu wyścigowego należy w postaci odpisów amortyzacyjnych bez ograniczeń zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Uzasadnienie.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych decydują przepisy art. 22 i 23 Ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 Ustawy o PIT), pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 Ustawy o PIT.

W konsekwencji, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła.

Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. W celu uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 Ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN pojęcie:

„celowość” oznacza: „przydatność do jakiś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
„zachować" oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty powinny wskazany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 23 ust. 1 Ustawy PIT.

Treść art. 22 ust. 8 Ustawy o PIT stanowi ponadto, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22m, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast, w myśl art. 22a ust. 1 Ustawy o PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 22a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Uwzględniając wskazany przepis art. 22a ust. 1 Ustawy o PIT, należy wskazać, że po zakończeniu budowy samochodu wyścigowego i jego przyjęciu do używania, przedmiotowy pojazd stanowić będzie środek trwały i zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych oraz Wnioskodawca z tytułu jego zużycia będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie, z treści art. 23 ust. 1 pkt 4 Ustawy o PIT wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

225.000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1124),
150.000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

W analizowanym przypadku należy rozważyć, czy ograniczenie wskazane w powyżej przytoczonym art. 22a ust. 1 Ustawy o PIT dotyczyć powinno odpisów amortyzacyjnych dokonanych w przyszłości przez Wnioskodawcę, w szczególności czy budowany samochód wyścigowy stanowić będzie samochód osobowy w rozumieniu Ustawy o PIT.

Z treści art. 5a pkt 19a Ustawy o PIT wynika, że ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3.5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu
pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy,
pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z kolei, zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm. dalej również jako „PoRD” lub „Prawo o ruchu drogowym”), poprzez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Stosownie do art. 2 pkt 31 PoRD przez pojazd rozumie się środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane. Natomiast pojazd silnikowy to pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego (art. 2 pkt 32 ustawy Prawo o ruchu drogowym).

Z kolei, w świetle regulacji art. 2 pkt 1 PoRD, droga to wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt.

Zgodnie z art. 2 pkt 16 ustawy Prawo o ruchu drogowym strefa zamieszkania to obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi.

Art. 2 pkt 16a PoRD stanowi, że za strefę ruchu rozumie się obszar obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na który wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi. Jednocześnie, art. 2 pkt 40 PoRD wskazuje, iż samochód osobowy stanowi pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W świetle powołanych powyżej definicji, warunkiem uznania wytworzonego samochodu wyścigowego za pojazd samochodowy lub samochód osobowy jest uznanie go w pierwszej kolejności za pojazd w świetle przepisów PoRD. Aby samochód wyścigowy był uznany za pojazd, musi spełniać dwie cechy:

być środkiem transportu,
być przeznaczonym do poruszania się po drodze (lub strefie ruchu w rozumieniu art. 2 pkt 16a PoRD), przy czym powinna to być droga w rozumieniu art. 2 ust. 1 ww. ustawy.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego i przyszłego, wytworzony przez Wnioskodawcę samochód będzie przeznaczony wyłącznie do udziału w rajdach. Będzie się on poruszał wyłącznie po zamkniętych torach wyścigowych. Na miejsca rajdów będzie on transportowany na lawecie. W konsekwencji nie można uznać, że przedmiotowy samochód wyścigowy będzie przeznaczony do poruszania się po drodze w ustawowym rozumieniu drogi lub strefie ruchu lub strefie zamieszkania w rozumieniu art. 2 pkt 16 i 16a PoRD.

Zatem skoro będzie on przeznaczony do użytku wyłącznie na torach wyścigowych, niebędących drogami ani strefami zamieszkania bądź strefami ruchu w rozumieniu przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym, to tym samym nie jest pojazdem w rozumieniu art. 2 pkt 31 tej ustawy, a w konsekwencji nie jest też ani pojazdem silnikowym w rozumieniu art. 2 pkt 32 PoRD, czy też pojazdem samochodowym w rozumieniu art. 2 pkt 33 PoRD.

Uwzględniając powyższe, w analizowanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym nie znajdą zastosowania przepisy art. 23 ust. 1 pkt 4 oraz art. 23 ust. 1 pkt 49 Ustawy o PIT, gdyż regulacje te odnoszą się do zagadnień podatkowych związanych z używaniem w działalności gospodarczej samochodu osobowego.

Podsumowując, wydatki na zakup samochodu wyścigowego ponoszone będą przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, tj. usług marketingowych i reklamowych. Tym samym, spełnione zostaną warunki wynikające z przepisu art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT. Z uwagi na fakt, że samochód wyścigowy będzie stanowił środek trwały w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę i zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych, należy uznać, że wydatek na zakup samochodu wyścigowego będzie u niego stanowił w całości (bez ograniczeń kwotowych) koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatek ten będzie zaliczany do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy ma prawo w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki eksploatacyjne związane z użytkowaniem samochodu wyścigowego spełniające przesłanki art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT.

Uzasadnienie.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych decydują przepisy art. 22 i 23 Ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 wskazanej ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 Ustawy o PIT), pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 wskazanej ustawy.

Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów, nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatników i w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 Ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z definicjami zawarty mi w Słowniku języka polskiego PWN pojęcie:

„celowość” oznacza: ..przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty w inny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, należy wskazać, iż wydatki eksploatacyjne związane z użytkowaniem pojazdu wyścigowego poniesione przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów z tytułu świadczenia usług marketingowych lub reklamowych spełniać będą przesłanki art. 22 Ustawy o PIT. Przedmiotowe wydatki będą mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych w pełnej wysokości, przy założeniu braku ich objęcia dyspozycją art. 23 ust. 1 Ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy w analizowanej sytuacji nie znajdzie zastosowania żaden przepis art. 23 ust. 1 Ustawy o PIT. W szczególności, nie znajdzie zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 46a Ustawy o PIT, który wskazuje, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46 (tj. samochodu niebędącego składnikiem majątku przedsiębiorcy), na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

W analizowanym przypadku, zbudowany i wykorzystywany do świadczenia usług przez Wnioskodawcę pojazd wyścigowy nie będzie stanowił samochodu osobowego w rozumieniu przepisów Ustawy o PIT. Z treści bowiem art. 5a pkt 19a Ustawy o PIT wynika, że ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy,
pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z kolei, zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm., w niniejszym wniosku również jako „PoRD” lub „Prawo o ruchu drogowym”), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h: określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Zgodnie z art. 2 pkt 16 PoRD strefa zamieszkania to obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi.

Art. 2 pkt 16a ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowi, że za strefę ruchu rozumie się obszar obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na który wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi.

Jednocześnie, art. 2 pkt 40 PoRD wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W świetle powołanych powyżej definicji warunkiem uznania wytworzonego samochodu wyścigowego za pojazd samochodowy lub samochód osobowy jest uznanie go w pierwszej kolejności za pojazd w świetle przepisów PoRD. Aby samochód wyścigowy był uznany za pojazd, musi spełniać dwie cechy:

być środkiem transportu,
być przeznaczonym do poruszania się po drodze (lub strefie ruchu w rozumieniu art. 2 pkt 16a PoRD), przy czym powinna to być droga w rozumieniu art. 2 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem skoro będzie on przeznaczony do użytku wyłącznie na torach wyścigowych, niebędących drogami ani strefami zamieszkania bądź strefami ruchu w rozumieniu przepisów PoRD, to tym samym nie jest pojazdem w rozumieniu art. 2 pkt 31 tej ustawy, a w konsekwencji nie jest też ani pojazdem silnikowym w rozumieniu art. 2 pkt 32 PoRD, czy też pojazdem samochodowym w rozumieniu art. 2 pkt 33 PoRD.

Uwzględniając powyższe, w analizowanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym nie znajdzie zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 46a Ustawy o PIT, gdyż regulacje te odnoszą się do zagadnień podatkowych związanych z używaniem w działalności gospodarczej samochodu osobowego.

Podsumowując, wydatki eksploatacyjne związane z użytkowaniem pojazdu wyścigowego ponoszone będą w celu osiągnięcia przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, tj. usług marketingowych i reklamowych. Dodatkowo, w związku z faktem, iż przedmiotowe wydatki nie stanowią żadnych z kategorii kosztów wskazanych w art. 23 Ustawy o PIT, stanowią one w całości (bez ograniczeń kwotowych) koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych oraz zdarzeń przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
został właściwie udokumentowany;
wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt, że określony wydatek nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie przesądza automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Ponadto należy mieć na względzie, że podatnik – uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu – odnosi ewidentne korzyści, gdyż o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów jest uzależniona od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Treść art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 22a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Środek trwały spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Przez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji.

Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Warunek kompletności i zdatności do użytku to zatem jednocześnie faktyczna oraz prawna możliwość funkcjonowania danego środka trwałego.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika że: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 908 i 1086),
150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Z treści art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, ilekroć w ustawie jest mowa o: samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy,
7. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z kolei zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 450 ze zm.): przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Stosownie do art. 2 pkt 31 tej ustawy: przez pojazd rozumie się środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane.

Pojazd silnikowy to pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego (art. 2 pkt 32 ustawy Prawo o ruchu drogowym).

Z kolei w świetle regulacji art. 2 pkt 1 cyt. ustawy: droga to wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, ruchu osób poruszających się przy użyciu urządzenia wspomagającego ruch, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt.

Zgodnie z art. 2 pkt 16 ustawy Prawo o ruchu drogowym: strefa zamieszkania to obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi.

Przepis art. 2 pkt 16a tej ustawy stanowi, że: strefę ruchu obszar rozumie się obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na który wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi.

Natomiast art. 2 pkt 40 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazuje, że: samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem są m.in. usługi marketingowe i reklamowe, w tym obejmujące także organizację imprez (tzw. eventów) dla kontrahentów. Wnioskodawca rozpoczął budowę samochodu wyścigowego, który będzie wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dla celów świadczenia usług marketingowych i reklamowych. Jak podał Wnioskodawca, będzie zawierał z kontrahentami umowy o świadczenie usług, zgodnie z którymi zobowiązuje się w szczególności do umieszczenia logo kontrahenta na samochodzie wyścigowym oraz na strojach teamu rajdowego, zobowiązuje się do uczestnictwa w imprezach wyścigowych (rajdy prezentowane są w różnego rodzaju mediach – telewizja, prasa, internet), przeprowadzania kampanii informacyjnej o rajdach, w trakcie których prezentowana będzie nazwa/logo kontrahenta, organizowania testów i treningów, w trakcie których prezentowane będzie logo kontrahenta, udostępniania wizerunku członków zespołu rajdowego oraz zdjęć i nagrań z rajdów do promocji i reklamy kontrahenta, we wszelkiego rodzaju mediach na całym świecie. Samochód wyścigowy nie będzie podlegał rejestracji i homologacji dopuszczającej go do ruchu drogowego. Poruszać się będzie wyłącznie po zamkniętych torach wyścigowych. Na miejsca rajdów transportowany będzie na lawecie. Jak wskazał Wnioskodawca – samochód wyścigowy będzie stanowić środek trwały i zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych w ramach działalności gospodarczej.

Odnosząc się do tej sprawy, należy stwierdzić, że w przypadku opisanym przez Wnioskodawcę zachodzi związek przyczynowo-skutkowy, dający podstawy do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wytworzenie samochodu wyścigowego (przez odpisy amortyzacyjne) i jego eksploatację. Wnioskodawca wskazał bowiem na rodzaje przychodów, jakie będzie uzyskiwać w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, tj. ze świadczenia usług marketingowo-reklamowych.

Zatem, mając na względzie cytowane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że poniesione wydatki na wytworzenie samochodu wyścigowego w postaci odpisów amortyzacyjnych oraz wydatki eksploatacyjne związane z użytkowaniem tego samochodu wyścigowego będą mogły być przez Wnioskodawcę zaliczane do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powołanych powyżej definicji – warunkiem uznania wytworzonego samochodu wyścigowego za pojazd samochodowy lub samochód osobowy jest uznanie go w pierwszej kolejności za pojazd w świetle przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym. Aby samochód wyścigowy był uznany za pojazd, musi spełniać dwie cechy:

być środkiem transportu,
być przeznaczonym do poruszania się po drodze (lub strefie ruchu w rozumieniu art. 2 pkt 16a ustawy Prawo o ruchu drogowym), przy czym powinna to być droga w rozumieniu art. 2 ust. 1 tej ustawy.

Jak wskazał Wnioskodawca, wytworzony samochód wyścigowy będzie przeznaczony wyłącznie do udziału w wyścigach. Samochód ten nie będzie posiadał homologacji do uczestnictwa w ruchu publicznym.

Zatem nie można uznać, że opisany we wniosku samochód wyścigowy będzie przeznaczony do poruszania się po drodze w ustawowym rozumieniu drogi lub strefie ruchu lub strefie zamieszkania w rozumieniu art. 2 pkt 16 i 16a ustawy Prawo o ruchu drogowym. Skoro będzie on przeznaczony do użytku wyłącznie na torach wyścigowych, niebędących drogami ani strefami zamieszkania bądź strefami ruchu w rozumieniu przepisów tej ustawy, to tym samym nie jest pojazdem w rozumieniu art. 2 pkt 31 tej ustawy, a w konsekwencji nie jest też ani pojazdem silnikowym w rozumieniu art. 2 pkt 32 tej ustawy, czy też pojazdem samochodowym w rozumieniu art. 2 pkt 33 tej ustawy.

Z powyższego wynika, że wytworzony przez Wnioskodawcę samochód wyścigowy nie jest również samochodem osobowym w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż regulacja ta odnosi się do zagadnienia podatkowego związanego z używaniem w działalności gospodarczej samochodu osobowego.

Reasumując – poniesione wydatki na wytworzenie samochodu wyścigowego w postaci odpisów amortyzacyjnych oraz wydatki eksploatacyjne związane z użytkowaniem samochodu wyścigowego, pod warunkiem ich prawidłowego udokumentowania, Wnioskodawca może zaliczyć w całości do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin