Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.259.2021.3.MGR
z 14 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2021 r. (data wpływu 24 lutego 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 maja 2021 r. (data wpływu 26 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 6 maja 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.259.2021.1.MGR, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 6 maja 2021 r. (data doręczenia 14 maja 2021 r.). W dniu 26 maja 2021 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku, nadane za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 24 maja 2021 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Ojciec Wnioskodawcy posiadał samochód ciężarowy (…). Samochód ten był jego własnością od początku lat 90-tych. Z czasem w samochodzie zaczęły nawarstwiać się usterki, a ojciec Wnioskodawcy nie był zainteresowany jego utrzymaniem i naprawą. Wnioskodawca odkupił, więc od niego w pierwszej połowie 2017 r. niesprawny samochód, za kwotę 1 500 zł. Samochód wymagał wkładu finansowego, a stojąc generował koszty w postaci konieczności opłacania ubezpieczenia. Po zakupie Wnioskodawca postanowił przywrócić samochód do użytku. Wykonał wszystkie niezbędne naprawy, tj. kupił i wymienił most napędowy (mocniejszy, od nieco cięższego modelu, na kołach bliźniaczych), naprawił niesprawną instalację elektryczną, wymienił przeciekające uszczelki w silniku, wymienił pękniętą szybę i wykonał zaprawki na lakierze oraz ulepszył go poprzez przerobienie i wymianę skrzyni biegów na 5-cio biegową, która nigdy nie występowała w tym modelu z tego roku, dzięki czemu samochód zyskał na sile oraz spadło jego spalanie (oryginalnie samochód miał tylko 4 biegi do przodu). Następnie w kwietniu 2017 r. zlecił rzeczoznawcy wykonanie opinii technicznej, dzięki której samochód stał się według przepisów pojazdem historycznym. Taka kwalifikacja zwalnia z obowiązku zachowania ciągłości polisy OC, można wykupić polisę OC krótkoterminową na czas użytkowania pojazdu. Dzięki temu, jak samochód jest nieużytkowany, nie generuje kosztów.

Od dnia (…) maja 2018 r. Wnioskodawca posiada działalność gospodarczą z zakresu prowadzenia rejsów żeglarskich, wynajmu sprzętu pływającego oraz naprawy sprzętu pływającego, zgodnie z PKD 5O.3O.Z (działalność przeważająca) - Transport wodny śródlądowy pasażerski, 33.15.Z - Naprawa i konserwacja statków i łodzi, 77.21.Z. W lipcu 2018 r. założył ewidencję środków trwałych. Zaczął wykorzystywać samochód w swojej działalności, początkowo okazjonalnie, ale z racji tego, że był on przydatny w 2019 r., został wpisany do ewidencji środków trwałych. Spowodowało to konieczność określenia wartości początkowej samochodu, jako środka trwałego. Niestety, Wnioskodawca nie posiada żadnych rachunków na wykonane naprawy, ani rachunku za opinię techniczną. Posiada natomiast niektóre stare części na dowód ich wymiany, tj. most napędowy, czy starą 4-ro biegową skrzynię biegów. W związku z tym, stosując się do art. 22g ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwaną dalej: „Ustawą o PIT”), dokonał samodzielnej wyceny pojazdu. Podstawowym sposobem określenia wartości początkowej przedmiotów uzyskanych w drodze zakupu jest cena nabycia, powiększona o koszty naliczone do dnia przyjęcia danego przedmiotu do użytkowania, o czym mówi art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz art. 22g ust. 3 Ustawy o PIT. Jednak w związku z tym, że Wnioskodawca nie posiada rachunków na wydatki wykonane na samochód, jego naprawę oraz opinię rzeczoznawcy, skorzystał z możliwości określenia wartości początkowej w drodze wyceny dokonanej przez podatnika, zgodnie z art. 22g ust. 8. Ustawy o PIT.

W piśmie z dnia 20 maja 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że dla celów podatku dochodowego prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencję sprzedaży i ewidencję środków trwałych, a działalność gospodarcza opodatkowana jest na zasadach ogólnych. Samochód został ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dnia 15 kwietnia 2019 r., a przyjęty do użytkowania 1 maja 2019 r. Rok produkcji samochodu to 1982.

Samochód, o którym mowa we wniosku, był wykorzystywany przez ojca Wnioskodawcy okazjonalnie, raz-dwa do roku, chociaż bywało i tak, że przez kilka lat nigdzie nie wyjechał. Wnioskodawca dokonał zakupu samochodu 24 kwietnia 2017 r. (data z umowy kupna sprzedaży) do celów prywatnych. Jego ojciec chciał się go pozbyć, ponieważ będąc na zasiłku przedemerytalnym nie był zainteresowany utrzymywaniem niepotrzebnego mu samochodu. Wnioskodawca doprecyzował, że jest miłośnikiem zabytkowych pojazdów, a Jego atutem jest to, że stojąc, nie będzie wymagał ponoszenia żadnych kosztów (ubezpieczenie). Oprócz tego samochodu posiada On też 21-letniego Fiata, którego będzie chciał zarejestrować, jako pojazd zabytkowy; posiada też 2 pojazdy marki (…) z 1976 r. i 1978 r. oraz motocykl marki (…) z 1978 r. Uzyskanie zwolnienia z obowiązku opłacania składek było dla Niego warunkiem obowiązkowym i koniecznym do tego, aby był zainteresowany przejęciem samochodu, ponieważ składka roczna na stary samochód dostawczy z silnikiem o pojemności 2.41 była zbyt wysoka. Dlatego w pierwszej kolejności szukał rzeczoznawcy, który uzna pojazd za unikatowy. Dnia 22 kwietnia 2017 r. uprawniony rzeczoznawca uznał pojazd za unikatowy, w związku z czym 2 dni później, tj. 24 kwietnia 2017 r., Wnioskodawca odkupił samochód od ojca. Wnioskodawca wskazał, że posiada dokument potwierdzający cenę zakupu samochodu (umowę kupna-sprzedaży), która została Mu udostępniona w wydziale komunikacji i miał możliwość wykonania zdjęcia tejże umowy. W opinii technicznej wykonanej przez rzeczoznawcę nie została wskazana wartość samochodu, ponieważ informacja ta nie była potrzebna Wnioskodawcy. Celem opinii było uznanie pojazdu za unikatowy. Nie wszystkie naprawy Wnioskodawca wykonywał sam. Naprawę instalacji elektrycznej zlecił miejscowemu mechanikowi, jednak ten nie potrafił jej skutecznie naprawić. Po odebraniu samochodu i przyjeździe do domu znów przestały działać światła. Wnioskodawca nie zaliczył wydatków związanych z remontem samochodu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności, ponieważ nie gromadził rachunków za naprawy. Samochód został nabyty przed rozpoczęciem działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy określenie wartości początkowej samochodu (…) na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, taki sposób wyceny jest zgodny z prawem. Podstawowym sposobem określenia wartości początkowej wyceny środków trwałych, które zostały zakupione, jest cena ich nabycia, jak stanowi art. 22g ust. 1 Ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 Ustawy o PIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Definicję ceny nabycia znajdziemy w art. 22g ust. 3 Ustawy o PIT: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Jednak w sytuacji Wnioskodawcy nie można zastosować tego przepisu. Wynika to z tego, że nie posiada On rachunków na wydatki wykonane na samochód, jego naprawę oraz opinię rzeczoznawcy, czyli nie jest w stanie określić części ceny nabycia, której definicja znajduje się w art. 22g ust. 3 Ustawy o PIT. Art. 22g ust. 8 Ustawy o PIT, mówiący o wycenie dokonanej przez podatnika, jest wyjątkiem od podstawowej zasady określania wartości początkowej, którego można zastosować warunkowo w sytuacji, kiedy wydatki były dokonane przed dniem założenia ewidencji środków trwałych. W momencie zakupu, naprawy i usprawniania samochodu Wnioskodawca był osobą nieprowadzącą działalności gospodarczej, więc nie gromadził paragonów i rachunków za zakupione materiały i części. Wszystkie naprawy i usprawnienia były wykonane przed dniem założenia ewidencji środków trwałych. Jest to moment kluczowy, określony w art. 22g ust. 8 Ustawy o PIT, ponieważ jeżeli wydatki były dokonywane przed dniem założenia ewidencji, dopuszczalne jest skorzystanie z wyceny dokonanej przez podatnika. Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że w sprawie nie toczy się kontrola podatkowa, ani postępowanie podatkowe.

Zgodnie z art. 22g ust. 8 Ustawy o PIT, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

- być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do przepisu art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 powyższej ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W świetle powyższego, na cenę nabycia składa się cena uiszczona sprzedawcy za składnik majątku oraz koszty związane z zakupem, tj. wszystkie wydatki, które powstały w bezpośrednim związku z odpłatnym nabyciem.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Powyższy przepis przewiduje wprawdzie możliwość ustalenia wartości początkowej zakupionego (odpłatnie nabytego) środka trwałego na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić jego ceny nabycia.

Możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć, np. tych sytuacji, w których podatnik w żaden sposób nie może ustalić ceny nabycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od 7 maja 2018 r. wykonuje pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia rejsów żeglarskich, wynajmu sprzętu pływającego oraz naprawy sprzętu pływającego. Dla celów podatku dochodowego prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencję sprzedaży i ewidencję środków trwałych, a działalność gospodarcza opodatkowana jest na zasadach ogólnych. Ojciec Wnioskodawcy posiadał samochód ciężarowy (…). Samochód ten był jego własnością od początku lat 90-tych. Rok produkcji samochodu to 1982. Wnioskodawca 24 kwietnia 2017 r. (data z umowy kupna sprzedaży) odkupił od niego do celów prywatnych niesprawny samochód, za kwotę 1 500 zł. Po zakupie Wnioskodawca wykonał wszystkie niezbędne naprawy, tj. kupił i wymienił most napędowy (mocniejszy, od nieco cięższego modelu, na kołach bliźniaczych), naprawił niesprawną instalację elektryczną, wymienił przeciekające uszczelki w silniku, wymienił pękniętą szybę i wykonał zaprawki na lakierze oraz ulepszył go poprzez przerobienie i wymianę skrzyni biegów na 5-cio biegową, która nigdy nie występowała w tym modelu z tego roku, dzięki czemu samochód zyskał na sile oraz spadło jego spalanie (oryginalnie samochód miał tylko 4 biegi do przodu). Następnie 22 kwietnia 2017 r. zlecił rzeczoznawcy wykonanie opinii technicznej, dzięki której samochód stał się według przepisów pojazdem historycznym. W lipcu 2018 r. założył ewidencję środków trwałych. Zaczął wykorzystywać samochód w swojej działalności, początkowo okazjonalnie, ale z racji tego, że był on przydatny, w dniu 15 kwietnia 2019 r. został ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a przyjęty do użytkowania w dniu 1 maja 2019 r. Wnioskodawca nie posiada żadnych rachunków na wykonane naprawy, ani rachunku za opinię techniczną. Wnioskodawca wskazał, że posiada dokument potwierdzający cenę zakupu samochodu (umowę kupna-sprzedaży), która została Mu udostępniona w wydziale komunikacji i miał możliwość wykonania zdjęcia tejże umowy. Wnioskodawca nie wszystkie naprawy wykonywał sam. Naprawę instalacji elektrycznej zlecił miejscowemu mechanikowi. Samochód został nabyty przed rozpoczęciem działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika zatem, że w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego (samochodu) nie jest możliwe, ponieważ Wnioskodawca posiada dokument (jak doprecyzował, cyt.: „(…) posiada dokument potwierdzający cenę zakupu samochodu (umowę kupna-sprzedaży), która została Mu udostępniona w wydziale komunikacji i miał możliwość wykonania zdjęcia tejże umowy), określający cenę jego zakupu. Z tej też przyczyny cena zakupu tego samochodu będzie wartością znaną, co wyklucza możliwość zastosowania art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże z uwagi na fakt, że zakupiony samochód był uszkodzony, Wnioskodawca poniósł nakłady związane z przystosowaniem tego samochodu do użytkowania.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony opis stanu faktycznego, należy stwierdzić, że wartość początkową wskazanego we wniosku samochodu, należy ustalić zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w powiązaniu z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, tj. wg ceny nabycia wynikającej z posiadanego przez Wnioskodawcę dokumentu. Cenę tę Wnioskodawca mógłby powiększyć o wydatki poniesione (do dnia oddania środka trwałego do użytkowania) na naprawę samochodu, o ile byłby w stanie je udokumentować.

Nadmienić przy tym należy, że doświadczenie życiowe wskazuje, że nabywcy części samochodowych są zainteresowani pozyskaniem dowodów sprzedaży, chociażby dla potrzeb ich reklamacji, czy zwrotu. Natomiast wartość własnej pracy podatnika nie może stanowić kosztu podatkowego.

Od ustalonej w powyższy sposób wartości początkowej, Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ponadto warto podkreślić, że w przypadku, gdy od dnia zakupu lub od dnia przystosowania środka trwałego do używania do dnia przekazania go na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej upłynie określony przedział czasowy, to wartość tego środka trwałego wyrażona w cenie nabycia nawet powiększona o koszty związane z przystosowaniem go do używania, nie odpowiada co do zasady aktualnej na moment wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wartości rynkowej środka trwałego. Nie jest to jednak przesłanką, aby móc ustalić wartość początkową samochodu w sposób wskazany w art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. dopuszczający wycenę dokonaną przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych. Ten szczególny sposób ustalenia wartości początkowej może mieć jedyne zastosowanie w sytuacji, gdy faktycznie ustalenie ceny nabycia nie jest możliwe, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa

(Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.