Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.36.2021.2.HCG
z 4 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2021 r. (data wpływu 20 stycznia 2021 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13 kwietnia 2021 r. (data wpływu 14 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla usługi dzierżawy budynku mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla usługi dzierżawy budynku mieszkalnego.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 13 kwietnia 2021 r. (data wpływu 14 kwietnia 2021 r.) o poprawnie sporządzone pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wyłącznym właścicielem nieruchomości zabudowanej położonej w (…) wskutek zniesienia ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. Budynek wchodzący w skład tej nieruchomości został zakwalifikowany do działu 11, grupy 113, klasy 1130 polskiej klasyfikacji obiektów budowlanych, tj. jako budynek mieszkalny zbiorowego zamieszkania i jest w całości przeznaczony na dom pomocy społecznej.

Wnioskodawca nie prowadzi w przedmiotowym budynku jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z dniem 1 stycznia 2021 r. Wnioskodawca rozpoczął wydzierżawianie budynku w całości podmiotowi trzeciemu.

Wnioskodawca świadczy usługi dzierżawy na własny rachunek, we własnym imieniu zawarł umowę dzierżawy, sam zajmuje się wszelkimi sprawami związanymi z wydzierżawieniem budynku, nie powierzył i nie powierzy tych czynności żadnemu specjalistycznemu podmiotowi.

Świadczone przez Wnioskodawcę od stycznia 2021 r. usługi dzierżawy posiadają symbol PKWiU) 68.20.11.0 „wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi lub dzierżawionymi”.

W wydzierżawionym budynku dzierżawca prowadzi działalność pożytku publicznego polegającą na świadczeniu pomocy społecznej z zakwaterowaniem w ramach domu pomocy społecznej. Poza działalnością pożytku publicznego, w budynku nie jest prowadzona jakakolwiek inna działalność, w tym działalność gospodarcza. Budynek zabezpiecza cele mieszkaniowe osób w nim przebywających. Mieszkańcami domu pomocy społecznej (90 osób) są osoby z zaburzeniami psychicznymi wymagające całodobowej opieki ze względu na stan zdrowia, którym rodzina nie chce lub nie jest w stanie takowej opieki zapewnić. Rzeczony dom będzie więc miejscem stałego lub czasowego zamieszkania dla osób w nim przebywających. Osoby zamieszkujące budynek są w nim zameldowane i realizują w nim również swoje podstawowe potrzeby mieszkaniowe. Umowa dzierżawy zawiera odrębne oświadczenie, że wynajmowany budynek będzie wykorzystywany wyłącznie na cele mieszkaniowe. Prowadzona przez ww. podmiot działalność pożytku publicznego obejmuje pomoc społeczną z zakwaterowaniem dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Dzierżawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, przy czym zgodnie ze swoim statutem jest organizacją „non profit”. Zgodnie z wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego przedmiotem działalności dzierżawcy jest;

• 87.10.Z Pomoc społeczna z zakwaterowaniem zapewniająca opiekę pielęgniarską,
• 87.20.Z Pomoc społeczna z zakwaterowaniem dla osób z zaburzeniami psychicznymi,
• 87.30.Z Pomoc społeczna z zakwaterowaniem dla osób w podeszłym wieku i osób niepełnosprawnych,
• 87.90.Z - Pozostała pomoc społeczna z zakwaterowaniem.
  
  

Dzierżawca realizuje zadanie publiczne określone w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, które to zadanie zostanie zlecone przez miasto pod nazwą „(…)”. Na realizację przedmiotowego zdania dzierżawca otrzymuje wsparcie w postaci dotacji przekazywanej miesięcznie przez jednostkę budżetową miasta. Zasadą jest, że działalność pożytku publicznego nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, gdyż działalność gospodarcza nie może być finansowana ze środków publicznych. Odpłatność za pobyt w domu pomocy społecznej reguluje ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2020 r., poz. 1876, z późn. zm.). Decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej i decyzję ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy właściwej dla tej osoby w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej, natomiast decyzję o umieszczeniu w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy prowadzącej dom pomocy społecznej lub starosta powiatu prowadzącego dom pomocy społecznej. Opłata zostaje ustalona w decyzji wydanej przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) gminy kierującej do domu pomocy społecznej. Odpłatność ustalana jest do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania. Wysokość zobowiązań finansowych ustalona jest w umowie zawartej z kierownikiem ośrodka pomocy społecznej gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania osoby, której opłata dotyczy. Dzierżawca nie posiada więc wpływu na wysokość opłat, a zasada swobody umów doznaje w tym przypadku ustawowych ograniczeń, a wysokość obciążeń zależy od sytuacji dochodowej osoby kierowanej do domu pomocy społecznej.

Reasumując, dla każdego mieszkańca ustala się opłatę odpowiadającą średniemu kosztowi utrzymania, następnie określa się kwotę, którą jest on w stanie ponieść - maksymalnie 70% jego dochodu. Jeżeli opłata nie zostanie wniesiona uiszcza ją właściwa gmina. Obciążenia gminy stanowią różnicę pomiędzy średnim kosztem utrzymania mieszkańca a opłatą przez niego wniesioną. Odpłatność za pobyt w domu pomocy społecznej stanowi zwrot kosztów utrzymania danego pensjonariusza.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, świadczone przez Wnioskodawcę od stycznia 2021 r. usługi dzierżawy budynku mieszkalnego będą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.) (dalej uvat)?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone przez niego od stycznia 2021 r. usługi dzierżawy budynku mieszkalnego korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 uvat.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 uvat opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 uvat, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 uvat, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7. Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 uvat – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 36 uvat, zwalnia się od podatku m.in. usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, że ze zwolnienia od podatku korzystają usługi wynajmowania lub wydzierżawiania spełniające łącznie trzy warunki:

1. przedmiotem najmu lub dzierżawy jest nieruchomość (część nieruchomości) o charakterze mieszkalnym,
2. usługi są świadczone na własny rachunek,
3. najem lub dzierżawa są dokonywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.
   
   

Oceniając, czy spełniony jest pierwszy warunek należy wskazać, że mieszkalny charakter nieruchomości potwierdza jej odpowiednia kwalifikacja według polskiej klasyfikacji obiektów budowlanych, budynek, stanowiący własność Wnioskodawcy, został zakwalifikowany do działu 11, grupy 113, klasy 1130 polskiej klasyfikacji obiektów budowlanych, to jest jako budynek mieszkalny zbiorowego zamieszkania. Niewątpliwie zatem, przedmiotem dzierżawy będzie nieruchomość o charakterze mieszkalnym. Wnioskodawca świadczy usługi na własny rachunek. Wnioskodawca we własnym imieniu zawarł umowę dzierżawy. Wnioskodawca sam zajmuje się wszelkimi sprawami związanymi z wydzierżawieniem budynku, nie powierzył tych czynności żadnemu specjalistycznemu podmiotowi. Bezsprzecznie więc spełniony zostanie również drugi warunek uprawniający do skorzystania ze zwolnienia. Dzierżawa będzie ponadto dokonywana wyłącznie na cele mieszkaniowe. Domy pomocy społecznej służą zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych osób, które w nich przebywają. Taką funkcję będzie również pełnił dom pomocy społecznej prowadzony przez podmiot, który wydzierżawi budynek od Wnioskodawcy. Osoby zamieszkujące ten dom będą w nim realizować swoje podstawowe potrzeby mieszkaniowe. Mieszkańcami domu pomocy społecznej są osoby z zaburzeniami psychicznymi wymagające całodobowej opieki ze względu na stan zdrowia, którym rodzina nie chce lub nie jest w stanie takowej opieki zapewnić. Rzeczony dom będzie więc miejscem stałego lub czasowego zamieszkania dla osób w nim przebywających. Za uznaniem, iż dzierżawa dokonywana jest wyłącznie na cele mieszkaniowe przemawia dodatkowo fakt, że prowadzony w przedmiotowym budynku dom pomocy społecznej jest wyrazem realizowanej przez dzierżawcę działalności pożytku publicznego, której nie sposób przypisać gospodarczego, czy też finansowego charakteru.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2016 r., poz. 1817, z późn. zm.), za działalność pożytku publicznego uznaje się działalność społecznie użyteczną, prowadzoną przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych określonych w ustawie, dzierżawca spełnia wszystkie ww. warunki. Prowadzona przez dzierżawcę działalność jest działalnością społecznie użyteczną. Działalność ta polega bowiem na świadczeniu pomocy społecznej z zakwaterowaniem osób z zaburzeniami psychicznymi wymagającymi całodobowej opieki ze względu na stan zdrowia. Zgodnie z przepisami ustawy o pomocy społecznej do prowadzenia domu pomocy społecznej nie mają zastosowania przepisy prawa dotyczące działalności gospodarczej.

Dzierżawca jest również organizacją pozarządową. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, za organizacje pozarządowe uznaje się m.in. niezależne od struktur państwowych (nienależące do sektora finansów publicznych) osoby prawne, które nie działają w celu osiągnięcia zysku, dzierżawca stanowi własność prywatną krajowych osób fizycznych, nie można go zatem zakwalifikować do jednostek sektora finansów publicznych. Dzierżawca nie działa ponadto w celu osiągnięcia zysku. Zgodnie z umową spółki, prowadzi działalność „non profit”, a zysk wynikający z rocznego bilansu może być przeznaczony tylko i wyłącznie na realizację zadań określonych w przedmiotowej umowie. Również środki finansowe zgromadzone w kapitale rezerwowym i/lub zapasowym mogą zostać przeznaczone wyłącznie na realizację przedmiotowych zadań, dzierżawca nie przewiduje ponadto wypłat dywidend dla wspólników. Bezsprzecznie więc należy go uznać za organizację pozarządową.

Niewątpliwie również dzierżawca będzie realizował zadania publiczne określone w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. W przedmiotowej ustawie wskazano, że sfera zadań publicznych obejmuje m.in. zadania w zakresie pomocy społecznej. Umowa zawarta pomiędzy dzierżawcą a miastem będzie umową o wsparcie realizacji zadania publicznego pod nazwą: „(…)” w rozumieniu art. 16 ust. 1 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Na mocy rzeczonej umowy dzierżawca uzyskuje dotację, która to dotacja jest przekazywana miesięcznie przez jednostkę budżetową miasta. Dzierżawca nie ma możliwości wyboru pensjonariuszy, którzy ten dom będą zamieszkiwać. W domu przebywają wyłącznie osoby skierowane przez miasto, brak jest mieszkańców komercyjnych. Dzierżawca nie ma możliwości zawierania żadnych umów cywilnoprawnych bezpośrednio z mieszkańcami. Liczba mieszkańców jest uzależniona od potrzeb miasta. Działalność, która jest prowadzona przez dzierżawcę w wydzierżawionym budynku całkowicie będzie się wpisywać w ramy (odpłatnej) działalności pożytku publicznego.

Opłata za pobyt danej osoby w domu pomocy społecznej zostaje ustalona w decyzji wydanej przez prezydenta miasta kierującego do domu pomocy społecznej. Odpłatność ustalana jest do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania. Wysokość zobowiązań finansowych ustalona jest w umowie zawartej z kierownikiem ośrodka pomocy społecznej gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania osoby, której opłata dotyczy. Dzierżawca nie posiada więc wpływu na wysokość opłat, a zasada swobody umów doznaje w tym przypadku ustawowych ograniczeń, a wysokość obciążeń zależy od sytuacji dochodowej osoby kierowanej do domu pomocy społecznej.

Zasadą jest, że działalność pożytku publicznego nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, gdyż ze środków publicznych nie może być finansowana: działalność polityczna, religijna ani działalność gospodarcza. Są to aktywności wykraczające poza zadania publiczne i nie ma możliwości wspierania ich z dotacji. Gdyby zatem prowadzona przez dzierżawcę działalność nosiła znamiona działalności gospodarczej, nie istniałyby prawne możliwości przyznania dotacji, gdyż umowa o wsparcie realizacji zadania publicznego nie mogłaby mieć racji bytu.

Dzierżawca nie prowadzi działalności gospodarczej, a jedynie w oparciu o zawartą z gminą umowę, przejmuje zadanie własne gminy jaką jest pomoc społeczna. W celu wykonywania zadań własnych gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Należy również zauważyć, że sam fakt wpisania danego podmiotu (spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) do rejestru przedsiębiorców krajowego rejestru sądowego nie przesądza o uznaniu takowego podmiotu za przedsiębiorcę. Dotyczy to przede wszystkim spółek „non profit” (zakładanych w celu innym niż osiągnięcie zysku), w świetle art. 151 § 1 kodeksu spółek handlowych, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością może być utworzona przez jedną albo więcej osób w każdym celu prawnie dopuszczalnym, chyba że ustawa stanowi inaczej.

W doktrynie prezentowane jest stanowisko, że kapitałowe spółki handlowe zakładane w celu innym niż osiągnięcie zysku nie są przedsiębiorcami, a jedynie podlegają ujawnieniu w rejestrze przedsiębiorców. Spółki te nie prowadzą jednak działalności zarobkowej, nie mogą być zatem uznane za przedsiębiorców zarówno w rozumieniu art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jak i w rozumieniu art. 43 z indeksem 1 k.c. Nie prowadząc działalności zarobkowej, spółki te w istocie nie wykonują żadnej działalności gospodarczej, jedynie mogą wykonywać odpłatną działalność pożytku publicznego, podlegają natomiast wpisowi do rejestru przedsiębiorców z uwagi na formę organizacyjno-prawną, w jakiej występują. Dzierżawca został przez Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej zwolniony z wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z uwagi na okoliczność, iż dzierżawca nie działa w celu osiągnięcia zysku oraz stanowi dom pomocy społecznej w rozumieniu ustawy o pomocy społeczne.

Biorąc powyższe pod uwagę, w szczególności fakt, iż przedmiotem dzierżawy będzie nieruchomość o charakterze mieszkalnym, usługi dzierżawy będą świadczone na własny rachunek Wnioskodawcy, a dzierżawa będzie dokonywana wyłącznie na cele mieszkaniowe, świadczone przez Wnioskodawcę usługi będą korzystały ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust.1 pkt 36 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, to – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (...).

Z analizy przywołanego art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym, do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi. Tak więc usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Usługa jest czynnością opodatkowaną – co do zasady – w sytuacji kiedy jest odpłatna. Związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Pod pojęciem odpłatności rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. świadczenie wzajemne).

Jednakże określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podatnik.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej. Z dniem 1 stycznia 2021 r. Wnioskodawca rozpoczął wydzierżawianie budynku w całości podmiotowi trzeciemu. Przedmiotowy budynek stanowi budynek mieszkalny zbiorowego zamieszkania i jest w całości przeznaczony na dom pomocy społecznej. Wnioskodawca świadczy usługi dzierżawy na własny rachunek, we własnym imieniu zawarł umowę dzierżawy, sam zajmuje się wszelkimi sprawami związanymi z wydzierżawieniem budynku, nie powierzył i nie powierzy tych czynności żadnemu specjalistycznemu podmiotowi. W wydzierżawionym budynku dzierżawca prowadzi działalność pożytku publicznego polegającą na świadczeniu pomocy społecznej z zakwaterowaniem w ramach domu pomocy społecznej.

Wątpliwości Wnioskodawcy przy tak przedstawionym opisie sprawy, dotyczą przede wszystkim wskazania, czy może on na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy uzyskać zwolnienie od podatku VAT dla świadczenia usług w zakresie dzierżawy budynku mieszkalnego.

Jak wskazał Wnioskodawca, budynek będzie dzierżawiony podmiotowi trzeciemu. W odniesieniu do powyższego należy wskazać, że umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki.

W myśl art. 693 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, że – co do zasady – oddanie nieruchomości w dzierżawę stanowi czynność odpłatną i podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla usługi dzierżawy, należy wskazać, że stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na mocy art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy.

Zwolnienie od podatku – na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy – usług w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, odzwierciedla zwolnienie przewidziane w art. 135 ust. 1 lit. l) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają od podatku „dzierżawę i wynajem nieruchomości”. Wprowadzając to zwolnienie ustawodawca krajowy wyłączył ze zwolnienia wynajem i dzierżawę nieruchomości na cele inne niż mieszkaniowe, korzystając w ten sposób z uprawnienia określonego w art. 135 ust. 2 zdanie ostatnie powyższej Dyrektywy, pozwalającego państwom członkowskim przewidzieć dodatkowe wyłączenia dotyczące zakresu stosowania zwolnienia z art. 135 ust. 1 lit. l).

Należy przy tym zwrócić uwagę, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu/wydzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady ogólnej, jaką jest opodatkowanie sprzedaży podatkiem VAT. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle i w żadnym razie nie powinno one być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

W przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenie ma zatem ocena, czy wydzierżawiona nieruchomość będzie wykorzystywana wyłącznie na cele mieszkaniowe. Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będzie dzierżawił nieruchomość o charakterze mieszkalnym na cele domu pomocy społecznej. W świetle powyższego przedmiotowa nieruchomość będzie wykorzystywana do prowadzenia domu pomocy społecznej.

Jak wynika z art. 55 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej (Dz. U. z 2020 r., poz. 1876, z późn. zm.), dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim przebywających, zwanych „mieszkańcami domu”.

Z powyższego wynika zatem, że wraz z celem mieszkaniowym domy pomocy społecznej świadczą również innego rodzaju usługi wobec podopiecznych – osób w nim zamieszkujących.

Zatem dzierżawiony budynek, w którym prowadzony jest dom pomocy społecznej nie będzie w istocie przeznaczony wyłącznie na cele mieszkaniowe. W tej sytuacji usługi dzierżawy budynku mieszkalnego na rzecz podmiotu trzeciego na cele domu pomocy społecznej, nie korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Do zastosowania ww. zwolnienia nie jest wystarczającym – wbrew opinii Wnioskodawcy – że dzierżawiona nieruchomość ma charakter mieszkalny. Zastosowanie ww. zwolnienia jest bowiem uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących zarówno charakteru wynajmowanej nieruchomości (charakter mieszkalny), jak też dotyczących przeznaczenia wynajmowanej nieruchomości – cel mieszkaniowy, przy czym cel ten musi być wyłączny. Jedynie kumulatywne spełnienie wszystkich warunków wskazanych ww. przepisem skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku.

Powyższe podejście znajduje również potwierdzenie w prawomocnym wyroku WSA w Gliwicach z dnia 7 lutego 2017 r., sygn. akt III SA/Gl 1614/1. W ocenie Sądu „Bez znaczenia dla oceny legalności spornej interpretacji indywidualnej pozostają zarzuty podnoszone na rozprawie w zakresie nie rozpatrzenia formy prawnej – działanie podmiotu w trybie non profit, w jakiej to »D« Sp. z o.o. będzie świadczyć przedmiotowe usługi w dzierżawionym od strony skarżącej budynku mieszkalnym. Skoro ustawodawca w treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług wyraźnie ustanowił warunek objęcia zwolnieniem jedynie najmu, dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym wyłącznie na cele mieszkaniowe, tym samym warunek ten nie został zrealizowany w sprawie. Wnioskodawca dzierżawi bowiem budynek mieszkalny Spółce »D«, która to oprócz realizacji w nim celów mieszkalnych swych podopiecznych, także świadczy w nim usługi w zakresie opieki społecznej, poprzez prowadzenie Domu Opieki Społecznej”.

Tym samym, mając na uwadze powyższe przepisy prawa należy wskazać, że świadczone przez Wnioskodawcę od stycznia 2021 r. usługi dzierżawy budynku mieszkalnego na cele domu pomocy społecznej nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Oceniając stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy również podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.