2021.06.01 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.279.2021.1.KF
z 1 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 marca 2021 r. (data wpływu 4 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest spółką z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Spółka zamierza zakupić dla swoich pracowników dostęp do platformy A. A jest platformą, która zapewnia dostęp do programu zdrowotnego przeznaczonego dla pracowników. Zadaniem programu jest poprawa kondycji fizycznej pracownika, zwiększenie odporności na choroby, redukowanie nadwagi, zmniejszenie podatności na stres i tym samym zwiększenie jego efektywności pracy. Każdy pracownik, który przystępuje do programu otrzymuje opaskę, która przez 6 tygodni pozwala na śledzenie na platformie A aktywności fizycznych oraz opcjonalnie także jakości snu. Uczestnicy otrzymują także dostęp do ogólnych informacji dotyczących zdrowego żywienia, uczenia się, snu, stresu, pozostawania w dobrej kondycji finansowej (financial wellbeing obejmujące np. planowanie budżetu domowego, regularne oszczędzanie).

Nowy użytkownik platformy A podaje swoje dane dotyczące płci, wieku, informacji o zdrowiu, sprawności fizycznej, codziennych nawyków, a następnie otrzymuje wskazówki co do działań prozdrowotnych. Korzystając z platformy A, użytkownik śledzi postępy w zakresie podstawowych wskaźników dotyczących kondycji fizycznej, takich jak: spadek wagi, ograniczenie ryzyka chorób, itd. Urządzenie śledzi aktywność użytkownika mierząc ilość kroków. Na podstawie tych informacji A określa całkowitą aktywność sportową użytkownika, w tym np. ilość spalonych kalorii.

Dostawca określił wynagrodzenie za świadczenie zakładając przystąpienie do programu 200 pracowników. Ilość uczestników programu może zostać zwiększona do 220, przy tym samym poziomie wynagrodzenia za usługę. Świadczenie jest finansowane ze środków obrotowych Spółki. Świadczenie ma charakter dobrowolny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy przekazanie pracownikom dostępu do opisanej powyżej platformy stanowi wynagrodzenie w ramach stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i podlega doliczeniu do dochodu pracownika dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Czy jeżeli odpowiedź na pierwsze pytanie jest twierdząca, to Spółka (Pracodawca) jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych będzie zobligowana do naliczenia i poboru zaliczek?

Zdaniem Wnioskodawcy, zapewnienie pracownikom dostępu do platformy A nie stanowi przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT). W konsekwencji zapewnienie pracownikom dostępu do platformy A nie podlega opodatkowaniu PIT, a na Spółce nie ciąży obowiązek obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy w tym zakresie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Natomiast na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższych przepisów wynika, że przychodami ze stosunku pracy mogą być wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, mającego swoje źródło w stosunku pracy. Z uwagi na fakt, że katalog świadczeń stanowiących przychód ze stosunku pracy jest otwarty, niektóre świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy mogą być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec dużych rozbieżności w praktyce stosowania cytowanych powyżej przepisów, zarówno jeśli chodzi o ich stosowanie przez organy podatkowe, jak również o ich interpretację i wykładnię przez sądy administracyjne, cytowane powyżej przepisy zostały zaskarżone do Trybunału Konstytucyjnego (dalej: TK).

W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 zajął stanowisko, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zatem tylko w sytuacji, gdy wszystkie trzy powyżej wskazane warunki będą spełnione łącznie, po stronie pracownika powstanie przychód ze stosunku pracy.

W przedstawionym stanie faktycznym należy stwierdzić, że niewątpliwie świadczenie jest spełnione za zgodą pracownika – jest to warunek konieczny do uzyskania dostępu do platformy A – a także, że kwota korzyści jest wymierna i przypisana konkretnemu pracownikowi – określona jest kwota wynagrodzenia oraz ilość pracowników przystępujących do platformy. W konsekwencji warunek pierwszy oraz trzeci wynikający z wyroku Trybunału Konstytucyjnego należy uznać za spełniony.

W ocenie Wnioskodawcy, nie doszło natomiast do spełnienia drugiego z warunków wskazanych przez TK. Świadczenie w postaci zapewnienia pracownikom dostępu do platformy zostaje spełnione przede wszystkim w interesie pracodawcy, a nie samych pracowników. Pracownik w dobrej kondycji fizycznej i psychicznej stanowi korzyść dla pracodawcy. Taki pracownik jest bowiem bardziej wydajny i efektywniej wykonuje swoje zadania, w konsekwencji:

zmniejsza się rotacja pracowników w firmie;
zmniejsza się ilość nieobecności pracowników z powodu choroby;
pracownicy popełniają mniejszą ilość błędów

przez co zwiększa się efektywność działania pracodawcy (płatnika).

Należy uznać więc, że zapewnienie dostępu do platformy A leży również w interesie pracodawcy, a zatem warunek powstania przychodu, wymagający aby otrzymywane świadczenie było przekazywane wyłącznie w interesie pracownika, nie jest spełniony.

Ponadto nie sposób z całą pewnością stwierdzić, czy pracownicy, którzy będą korzystać z platformy A, ponieśliby ten wydatek ze środków prywatnych. Na pewno natomiast można uznać, iż wydatku takiego nie musieliby ponosić w tym sensie, że wydatek taki nie stanowi wydatku koniecznego dla ich utrzymania. Tym samym trudno jest mówić o korzyści w postaci uniknięcia wydatku, który i tak musieliby ponieść z własnych środków, skoro wydatek ten nie jest niezbędny pracownikom dla normalnego funkcjonowania.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, zapewnienie pracownikom dostępu do platformy A nie stanowi przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji nie podlega opodatkowaniu PIT, a na Spółce nie ciąży obowiązek obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z treści art. 31 ww. ustawy wynika, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń” przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, zgodnie z Internetowym Słownikiem Języka Polskiego, że świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (https://sjp.pwn.pl). W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Spółka zamierza zakupić dla swoich pracowników dostęp do platformy A. A jest platformą, która zapewnia dostęp do programu zdrowotnego przeznaczonego dla pracowników. Zadaniem programu jest poprawa kondycji fizycznej pracownika, zwiększenie odporności na choroby, redukowanie nadwagi, zmniejszenie podatności na stres i tym samym zwiększenie jego efektywności pracy. Każdy pracownik, który przystępuje do programu otrzymuje opaskę, która przez 6 tygodni pozwala na śledzenie na platformie A aktywności fizycznych oraz opcjonalnie także jakości snu. Uczestnicy otrzymują także dostęp do ogólnych informacji dotyczących zdrowego żywienia, uczenia się, snu, stresu, pozostawania w dobrej kondycji finansowej (financial wellbeing obejmujące np. planowanie budżetu domowego, regularne oszczędzanie). Dostawca określił wynagrodzenie za świadczenie zakładając przystąpienie do programu 200 pracowników. Ilość uczestników programu może zostać zwiększona do 220, przy tym samym poziomie wynagrodzenia za usługę. Świadczenie jest finansowane ze środków obrotowych Spółki. Świadczenie ma charakter dobrowolny.

Mając na uwadze opis sprawy oraz zacytowane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), z którego wynika że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ww. ustawy, mogą być uznane takie świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy PIT tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzić do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy PIT jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, zdaniem tutejszego Organu, w okolicznościach przedstawionych w treści wniosku przesłanki, o których mowa w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, zostaną spełnione.

W związku z powyższym należy wskazać, że w analizowanej sprawie pierwszy warunek zostanie spełniony, bowiem skorzystanie ze świadczenia w postaci bezpłatnego dostępu do platformy A zależeć będzie od woli pracownika. Jak podał Wnioskodawca świadczenie ma charakter dobrowolny.

W dalszej kolejności – odnosząc się do drugiego warunku Trybunału Konstytucyjnego – należy stwierdzić, że świadczenie to, mimo że pośrednio może prowadzić do zwiększenia efektywności pracy pracownika, to jednak będzie spełnione głównie w interesie samego pracownika. Zadaniem programu jest poprawa kondycji fizycznej pracownika, zwiększenie odporności na choroby, redukowanie nadwagi, zmniejszenie podatności na stres, tak więc świadczenie przyniesie korzyści przede wszystkim samemu pracownikowi.

Ponadto otrzymanie przez pracownika świadczenia w postaci darmowego dostępu do platformy A będzie stanowić dla niego realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt będzie uchwytny w jego majątku. Jak wyjaśniono już wcześniej, korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. Taka też sytuacja będzie miała miejsce w przedmiotowym przypadku – pracownik uzyska dochód w postaci zaoszczędzenia wydatków, które poniósłby, gdyby nie otrzymał nieodpłatnego świadczenia od pracodawcy.

Przy czym, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie sposób stwierdzić, czy pracownik, który będzie korzystał z platformy, poniósłby taki wydatek ze środków prywatnych. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Zatem, pracownik chcący korzystać z platformy, gdyby nie pokrycie tych wydatków przez Spółkę, musiałby ponieść taki koszt z własnych środków.

W przedmiotowej sprawie spełniony będzie również trzeci warunek opisany w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W ww. wyroku Trybunał orzekł, że aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy, powinna być to korzyść przypisana konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi), w ustalonej dla niej indywidualnie wysokości. Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawcy znana jest wysokość opłaty oraz ilość pracowników przystępujących do platformy, zatem możliwe jest ustalenie wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że zapewnienie pracownikom darmowego dostępu do platformy A będzie stanowiło dla nich nieodpłatne świadczenie, którego wartość należy doliczyć do przychodów ze stosunku pracy, określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na Spółce natomiast będą ciążyły obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin