Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.154.2021.1.BKD
z 9 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 kwietnia 2021 r. (który za pośrednictwem platformy e-puap wpłynął 9 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

• Spółka nie będzie rozpoznawać przychodów podatkowych w wysokości kwot wypłaconych przez Kupującego z tytułu nabywanych od Spółki Wierzytelności zarówno w odniesieniu do umów leasingu, o których mowa w art. 17b ust. 1 Ustawy o CIT (leasing operacyjny) jak i umów, o których mowa w art. 17f ust. 1 Ustawy o CIT (leasing finansowy), w związku z którymi Spółka zbywa Wierzytelności na rzecz Kupującego – jest prawidłowe,
• Spółka, zgodnie z dyspozycją art. 17k ust. 2 Ustawy o CIT, zobowiązana będzie do rozpoznania przychodów podatkowych w wysokości opłat leasingowych wynikających z umów leasingu w dacie ich wymagalności oraz do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości dyskonta stanowiącego wynagrodzenie ponoszone na rzecz Kupującego jednorazowo w dniu jego poniesienia, jako kosztów pośrednio związanych z przychodami Spółki stosownie do art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2021 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

• Spółka nie będzie rozpoznawać przychodów podatkowych w wysokości kwot wypłaconych przez Kupującego z tytułu nabywanych od Spółki Wierzytelności zarówno w odniesieniu do umów leasingu, o których mowa w art. 17b ust. 1 Ustawy o CIT (leasing operacyjny) jak i umów, o których mowa w art. 17f ust. 1 Ustawy o CIT (leasing finansowy), w związku z którymi Spółka zbywa Wierzytelności na rzecz Kupującego,
  
• Spółka, zgodnie z dyspozycją art. 17k ust. 2 Ustawy o CIT, zobowiązana będzie do rozpoznania przychodów podatkowych w wysokości opłat leasingowych wynikających z umów leasingu w dacie ich wymagalności oraz do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości dyskonta stanowiącego wynagrodzenie ponoszone na rzecz Kupującego jednorazowo w dniu jego poniesienia, jako kosztów pośrednio związanych z przychodami Spółki stosownie do art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca prowadzi działalność finansową, w szczególności w zakresie zawierania umów leasingu operacyjnego bądź finansowego oraz umów najmu długoterminowego. Umowy zawierane przez Spółkę z leasingobiorcami dotyczą ruchomych składników aktywów (dalej: „przedmioty leasingu”).

Spółka planuje zawarcie z X GmbH (dalej: „X” lub „Kupujący”) Fortfaitingowej umowy ramowej (dalej: „Umowa ramowa”) regulującej warunki sprzedaży na rzecz X wierzytelności z tytułu zawieranych przez Spółkę, jako finansującego umów leasingu.

Zgodnie z Umową ramową, Spółka planuje dokonywać sprzedaży na rzecz X wierzytelności z umów leasingowych wraz z ewentualnymi wierzytelnościami w wartości rezydualnej, które stanowią roszczenia o zapłatę ceny nabycia ze sprzedaży przedmiotów leasingu po zwykłym zakończeniu umowy leasingu przez Spółkę (dalej: „Wierzytelności”).

Szczegółowe warunki sprzedaży poszczególnych Wierzytelności będą określane indywidualnie w odpowiednich umowach sprzedaży Wierzytelności, których integralną część stanowić będzie Umowa ramowa. W szczególności umowy te będą określać poszczególne Wierzytelności, które są przedmiotem sprzedaży oraz wysokość ceny ich nabycia przez X.

Zgodnie z zapisami zawieranej Umowy ramowej, przedmiotowe transakcje polegają na tym, że Spółka dokonywać będzie cesji Wierzytelności na rzecz X w zamian za zapłatę ceny nabycia, która odpowiadać będzie zdyskontowanej kwocie sprzedawanych Wierzytelności. Cesja obejmie również Wierzytelności przysługujące od osób trzecich w przypadku ich przystąpienia do umów leasingu. Ponadto przedmiotem cesji na rzecz Kupującego będą też wierzytelności o zapłatę, które mogą powstać w miejsce Wierzytelności w przypadku zakończenia umów leasingu na skutek ich rozwiązania lub wypowiedzenia w tym wypowiedzenia ze skutkiem natychmiastowym.

Pozostałe warunki uzgodnione przez Spółkę z Kupującym wskazują, że Spółka obciążona będzie również odpowiedzialnością wobec X za stan prawny Wierzytelności, a w szczególności za to, że: wierzytelności są przenoszalne, kompletne i że przechodzą na Kupującego, pozostają u niego i są płatne w terminach wskazanych w umowach leasingu we wskazanych w nich wysokościach. Pomimo tego to X przejmować będzie ryzyko utraty płynności (niewypłacalności) leasingobiorców.

W celu zabezpieczenia odpowiedzialności Spółki za stan prawny oraz zabezpieczania wszelkich mogących powstać, także warunkowych i określonych w czasie roszczeń Kupującego z nabycia Wierzytelności - X dokonywać będzie zabezpieczenia w formie przewłaszczenia przedmiotów leasingu na ich zabezpieczenie lub w formie zastawu rejestrowego. Jednocześnie, w przypadku wcześniejszego zakończenia umów leasingu Wnioskodawca zobowiązany będzie do objęcia w posiadanie przedmiotów leasingu oraz ich spieniężenia we własnym imieniu. Dodatkowo Strony zastrzegły w Umowie ramowej, że prawa związane z zabezpieczeniami ustanawianymi na przedmiotach leasingu nie stanowią przedmiotu sprzedaży na rzecz Kupującego, chyba, że inaczej wynika z umowy sprzedaży Wierzytelności. W konsekwencji w momencie sprzedaży Wierzytelności na rzecz X, nie będzie dochodzić do przenoszenia własności przedmiotów leasingu.

Zgodnie z Umową ramową leasingobiorcy, dostawcy, ubezpieczyciele oraz inne osoby trzecie, co do zasady, nie będą informowani o sprzedaży Wierzytelności, chyba że zaistnieją ważne powody związane z niewywiązywaniem się przez Spółkę z obowiązków umownych lub w związku z wypowiedzeniem umów leasingu.

W związku z realizacją Umowy ramowej Spółka będzie odpowiedzialna za zarządzanie umowami leasingu oraz ściąganie Wierzytelności będących przedmiotem sprzedaży na rzecz X. W tym zakresie Spółka będzie wykonywać m.in.: czynności zarządzania Wierzytelnościami jako powiernik, ściągania Wierzytelności we własnym imieniu i na rachunek X i prowadzenia wymaganej księgowości (np. monitorowanie zadłużenia, działania związane z egzekwowaniem należnych Wierzytelności) oraz do przechowywania dokumentacji związanej z powyższymi czynnościami. Natomiast X w ramach uprawnień przysługujących jej jako nabywcy Wierzytelności zarządzanych przez Spółkę, będzie uprawniona do pobierania kwot zakupionych i wymagalnych Wierzytelności z rachunku bankowego Spółki, z uwzględnieniem szczegółowych regulacji Umowy ramowej.

Tym samym Wnioskodawca podkreśla, że w opisywanym zdarzeniu przyszłym charakter czynności wykonywanych przez X na rzecz Spółki wskazuje, że X poprzez nabycie Wierzytelności udziela Spółce finansowania i poprawia jej płynność finansową. Zatem celem umowy zawartej pomiędzy X oraz Spółką nie jest uwolnienie się od konieczności odzyskania środków pieniężnych od dłużników lecz uzyskanie przez Spółkę finansowania, które dokonywane jest przez nabywanie Wierzytelności przez X.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w opisywanym zdarzeniu przyszłym Spółka nie będzie rozpoznawać przychodów podatkowych w wysokości kwot wypłaconych przez Kupującego z tytułu nabywanych od Spółki Wierzytelności zarówno w odniesieniu do umów leasingu, o których mowa w art. 17b ust. 1 Ustawy o CIT (leasing operacyjny) jak i umów, o których mowa w art. 17f ust. 1 Ustawy o CIT (leasing finansowy), w związku z którymi Spółka zbywa Wierzytelności na rzecz Kupującego?
2. Czy wobec twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, Spółka, zgodnie z dyspozycją art. 17k ust. 2 Ustawy o CIT, zobowiązana będzie do rozpoznania przychodów podatkowych w wysokości opłat leasingowych wynikających z umów leasingu w dacie ich wymagalności oraz do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości dyskonta stanowiącego wynagrodzenie ponoszone na rzecz Kupującego jednorazowo w dniu jego poniesienia, jako kosztów pośrednio związanych z przychodami Spółki stosownie do art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT ?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznawania przychodów podatkowych w wysokości kwot wypłaconych przez Kupującego z tytułu nabywanych od Spółki Wierzytelności lecz zarówno w przypadku umów leasingu operacyjnego jak i leasingu finansowego będzie ona uprawniona, zgodnie z art. 17k ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm. dalej : „Ustawa o CIT”) do rozpoznania przychodów podatkowych w wysokości opłat leasingowych wynikających z umów leasingu w dacie ich wymagalności oraz do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości dyskonta stanowiącego wynagrodzenie ponoszone na rzecz Kupującego z tytułu nabywania Wierzytelności Spółki jednorazowo w dniu jego poniesienia, jako kosztów pośrednio związanych z przychodami Spółki stosownie do art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 4b Ustawy o CIT w przypadku umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, jeżeli wynajmujący lub wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z takich umów, a umowy te między stronami nie wygasają, do przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu wymagalności zapłaty.

Niemniej, zasady opodatkowania sprzedaży wierzytelności z tytułu umów leasingu są przedmiotem szczególnych regulacji Ustawy o CIT. Stosownie do treści art. 17k ust. 1 Ustawy o CIT jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu:

1. do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności;
2. kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.
   
   

Jednocześnie zgodnie z art. 17k ust 2 Ustawy o CIT w przypadku, o którym mowa w ust. 1, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa podatkowego, należy uznać, iż w sytuacji gdy przeniesienie wierzytelności na rzecz osoby trzeciej, nie jest połączone z przeniesieniem własności przedmiotu leasingu, wówczas zbycie wierzytelności leasingowej nie skutkuje rozpoznaniem przychodu podatkowego przez finansującego. W takim wypadku przychód z tytułu opłat leasingowych jest rozpoznawany w terminach wymagalności sprzedanych Wierzytelności. Dodatkowo, zgodnie z powyżej cytowanym artykułem 17k ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT, w takiej sytuacji dyskonto (tj. różnica pomiędzy sumą opłat należnych od leasingobiorców, a kwotą zapłaconą za Wierzytelności przez X) będzie stanowić koszt uzyskania przychodu.

Literalne brzmienie art. 17k ust. 1 Ustawy o CIT wskazuje, jakoby miał on dotyczyć jedynie przeniesienia wierzytelności z tytułu opłat ustalonych w umowach leasingu operacyjnego. Niemniej jednak, zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem sądów administracyjnych oraz organów podatkowych również w przypadkach sprzedaży w odniesieniu do umów leasingu finansowego, kwoty otrzymane przez sprzedawcę od kupującego z tytułu zapłaty za wierzytelności objęte sprzedażą, nie będą stanowiły przychodu spółki w momencie ich otrzymania. Tytułem przykładu wskazać można aktualny od wielu lat wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2009 r. (sygn. akt II FSK 247/08), w którym sąd wskazał, iż: „hipoteza normy zawartej w art. 17k ust. 1 u.p.d.o.p. „z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1” odnosi się do opłat ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustalonych zarówno w umowie leasingu operacyjnego jak i leasingu finansowego.” Praktyka organów podatkowych, również przyjmuję takie rozumienie wskazanych regulacji. Przykładowo: Dyrektor KIS m.in. w interpretacjach indywidualnych: z dnia 13 grudnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.377.2017.1PC; z dnia 8 listopada 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.377.2018.1.AW czy też wydanej na rzecz Spółki w dniu 18 listopada 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.369.2020.3.BK interpretacji indywidualnej dotyczącej analogicznej w skutkach transakcji sekurytyzacji wierzytelności.

Należy zatem uznać, iż zarówno umowy leasingu operacyjnego, jak i umowy leasingu finansowego są objęte regulacją art. 17k Ustawy o CIT.

Należy zauważyć, iż opis zdarzenia przyszłego wskazuje, iż nie było zamiarem stron Umowy ramowej przeniesienie własności przedmiotów leasingu z Wnioskodawcy na X. Ustalono, iż na rzecz X dokonywane będą jedynie zabezpieczenia w formie zastawu rejestrowego lub przewłaszczenia przedmiotów leasingu na zabezpieczenie roszczeń mogących powstać względem Spółki. Dodatkowo, w Umowie ramowej Strony zastrzegły, iż co do zasady, prawa związane z zabezpieczeniem ustanowionym na przedmiotach leasingu nie stanowią przedmiotu sprzedaży na rzecz Kupującego. W konsekwencji w momencie sprzedaży Wierzytelności na rzecz X, nie będzie dochodzić do przenoszenia własności przedmiotów leasingu.

Taką intencję stron Umowy ramowej potwierdza również fakt, iż leasingobiorcy, dostawcy, ubezpieczyciele oraz inne osoby trzecie, co do zasady, nie będą informowani o sprzedaży Wierzytelności. Należy natomiast wskazać, iż na mocy polskich regulacji (Art. 70914 § 2 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny), definitywne przeniesienie własności przedmiotu leasingu wywołuje odpowiednie skutki w postaci zmiany podmiotu będącego leasingodawcą oraz obowiązek niezwłocznego poinformowania korzystającego o zbyciu rzeczy.

Należy podkreślić, iż przewłaszczenie na zabezpieczenie czy też ustanowienie zastawu rejestrowego nie jest równoznaczne z przeniesieniem własności i nie powinno być z nim utożsamiane. Podstawową różnicą jest charakter obu zdarzeń - instytucje przewłaszczenia na zabezpieczenie czy też zastawu rejestrowego mają charakter przejściowy i krótkotrwały, zatem nie stanowią celu samego w sobie (celem jest jedynie zabezpieczenie roszczeń nabywcy z tytułu przelewu wierzytelności), natomiast przeniesienie własności ma charakter stały i definitywny. W ocenie Spółki, przewłaszczenie przedmiotu leasingu na zabezpieczenie czy też ustanowienie zastawu rejestrowego nie stanowi przesłanki, która mogłaby wykluczać zastosowanie postanowień art. 17k Ustawy o CIT w przypadku Wnioskodawcy.

Dodatkowo, zawarcie umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie nie wywołuje konsekwencji podatkowych - w szczególności nie powoduje powstania przychodu podatkowego po stronie podmiotu dokonującego przewłaszczenia na zabezpieczenie. Stosownie do treści art. 12 ust. 4 pkt 13 Ustawy o CIT, przychód podatkowy jest odroczony do czasu ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy. Również w przypadku instytucji zastawu rejestrowego uregulowanej przepisami ustawy o zastawie rejestrowym jego ustanowienie nie wiąże się z przeniesieniem własności przedmiotu zastawu a tym samym nie generuje przychodu podatkowego po stronie zastawcy z tytułu przeniesienia własności przedmiotu zastawu rejestrowego. Bowiem dopiero w przypadku, gdy zabezpieczona wierzytelność nie zostanie spłacona to podlega zaspokojeniu z przedmiotu zastawu rejestrowego, które może przyjąć formę przejęcia przez zastawnika przedmiotu zastawu rejestrowego na własność.

Zatem, mając na względzie domniemanie racjonalności ustawodawcy stanowiącego prawo, który wskazuje na brak skutków podatkowych przy przewłaszczeniu na zabezpieczenie bądź zastawie rejestrowym w odniesieniu również do innych postanowień Ustawy CIT (przewłaszczenie nie stanowi przychodu z odpłatnego zbycia), a także innych ustaw, np. ustawy o podatku od towarów i usług, gdzie art. 7 stanowiący o dostawie towarów, nie obejmuje swoją dyspozycją przewłaszczenia na zabezpieczenie lub ustanowienia zastawu rejestrowego, gdyż nie dochodzi wówczas do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Tym samym, analogiczna konkluzja powinna dotyczyć art. 17k Ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki również, założenie takie stanowiłaby naruszenie konstytucyjnej zasady równości, wyrażonej w art. 32 Konstytucji, obejmujących sytuację, gdy ustawodawca stosowałby odrębne zasady opodatkowania do transakcji prowadzących do tych samych skutków prawnych, a różniących się jedynie formą zabezpieczenia. W takim bowiem wypadku Spółka (uznając, że przewłaszczenie na zabezpieczenie lub ustanowienie zastawu rejestrowego stanowi formę przeniesienia własności, o której mowa w art. 17k Ustawy o CIT) znajdowałaby się w gorszym położeniu niż inni leasingodawcy, od których cesjonariusze wierzytelności leasingowych wymagają innych form zabezpieczenia transakcji. Powyższa argumentacja znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 czerwca 2009 r. (Znak: IPPB3/423-138/09-2/GJ) oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 stycznia 2014 r. (Znak: ILPB4/423-430/13- 2/MC).

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, należy uznać, iż Spółka powinna rozpoznać skutki podatkowe zbycia Wierzytelności zgodnie z dyspozycją art. 17k Ustawy o CIT. Podsumowując, kwoty wypłacone Spółce przez X z tytułu przeniesienia Wierzytelności nie będą rodziły obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego z tego tytułu, co wynika z art. 17k ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT. Spółka będzie natomiast zobowiązana do wykazywania przychodów w odniesieniu do opłat ponoszonych przez leasingobiorców dotyczących Wierzytelności, wynikających z obu rodzajów umów leasingu w dniu wymagalności ich zapłaty. W konsekwencji, w przypadku należnych od leasingobiorców opłat z tytułu umów leasingu operacyjnego, przychodem po stronie Spółki w momencie ich wymagalności będzie pełna wartość tych opłat należna od leasingobiorców (zgodnie z art. 17b ust. 1 Ustawy o CIT). Natomiast w przypadku opłat należnych z tytułu umów leasingu finansowego, przychodem dla Spółki w momencie jej wymagalności będzie jedynie część odsetkowa opłat leasingowych, natomiast nie będzie przychodem ta część opłaty leasingowej, która stanowić będzie spłatę wartości początkowej leasingowanego przedmiotu (art. 17f ust. 1 Ustawy o CIT).

Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę znajduje potwierdzenie w wydawanych przez organy podatkowe interpretacjach indywidualnych, np.:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 kwietnia 2017 r., Znak: 2461-IBPB-1-3.4510. 71.2017.1.SK,
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 listopada 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010. 310.2017.1.MST,
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 listopada 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.377. 2018.1.AW,
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 lutego 2020r.,Znak: 0111-KDIB2-1.4010.591. 2019.1.BKD.
  
  

Jednocześnie stosownie do treści cytowanego powyżej art. 17k ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT dyskonto tj. różnica pomiędzy sumą opłat należnych od leasingobiorców, a kwotą zapłaconą za Wierzytelności przez X będzie stanowić koszt uzyskania przychodu.

Co więcej Wnioskodawczyni uważa, że koszt uzyskania przychodu w postaci dyskonta powinien zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dniu jego poniesienia jako koszty inne niż bezpośrednio związane z osiąganymi przychodami. Stosownie bowiem do art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Powyższe stanowisko potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora KIS dnia 15 listopada 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.358.2017.1.MST dotycząca analogicznej w skutkach transakcji sekurytyzacji wierzytelności jak też wydana na rzecz Spółki interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 18 listopada 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.453.2020.1.BK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.