2021.06.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-2.4010.125.2021.4.MZA

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.125.2021.4.MZA
z 10 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 marca 2021 r. (data wpływu 22 marca 2021 r.), uzupełnionym 4 czerwca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca uprawniony jest do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych i innych kosztów związanych z powierzchniami magazynowymi, socjalno-biurowymi i administracyjną oraz sprzętami i urządzeniami należącymi do Spółki, które są udostępniane dostawcom wyłącznie na potrzeby współpracy z Wnioskodawcą - bez dodatkowych opłat – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca uprawniony jest do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych i innych kosztów związanych z powierzchniami magazynowymi, socjalno-biurowymi i administracyjną oraz sprzętami i urządzeniami należącymi do Spółki, które są udostępniane dostawcom wyłącznie na potrzeby współpracy z Wnioskodawcą - bez dodatkowych opłat.

Wniosek uzupełniono 4 czerwca 2021 r. pismem będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 21 maja 2021 r. Znak: 0112-KDIL1-2.4012.137.2021.2.PG oraz 0111-KDIB1-2.4010.125.2021.3.MZA.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

X Sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka”, „X” lub „Wnioskodawca”) jest członkiem międzynarodowego koncernu Z. Przedmiotem działalności Spółki jest produkcja samochodów i części do produkcji samochodów.

W procesie prowadzenia działalności Wnioskodawca zawiera umowy z podmiotami trzecimi na świadczenie usług niezbędnych w procesie prowadzenia przedsiębiorstwa (np. sprzątanie, prowadzenie stołówki, administracyjne, budowa lub montaż w związku z prowadzonymi inwestycjami, konserwacja maszyn i urządzeń).

Usługi będące przedmiotem umów, podmioty trzecie świadczą na terenie zakładów należących do Wnioskodawcy, w tym na nieruchomościach, które Wnioskodawca dzierżawi od innych podmiotów. Wnioskodawca udostępnia tym dostawcom powierzchnie w obrębie nieruchomości, którymi dysponuje zarówno w obszarze produkcyjnym jak i w obszarze biurowym, w zależności od rodzaju usługi.

Dostawcy świadczący usługi materialne m.in. takie jak: prowadzenia magazynów, sprzątania, czyszczenia powierzchni produkcyjnej, obsługi informatycznej pracowników, prowadzenia stołówki pracowniczej:

korzystają z przestrzeni socjalno-biurowej,
świadczą usługi w ramach powierzchni Wnioskodawcy,
wykorzystują sprzęty, pomieszczenia warsztatowe, urządzenia należące do Wnioskodawcy,
ponoszą odpowiedzialność za ewentualne szkody.

Dostawcy świadczący usługi administracyjne:

świadczą usługi w ramach powierzchni administracyjnej Wnioskodawcy,
korzystają z przestrzeni socjalno-biurowej jak wszyscy pracownicy Wnioskodawcy,
ponoszą odpowiedzialność za szkody.

Zgodnie z intencją Wnioskodawcy, powierzchnie mają być udostępniane dostawcom:

wyłącznie na potrzeby świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy,
tylko na czas kiedy podmioty te są dostawcami Wnioskodawcy.

W żadnym z opisanych wyżej przypadków nie jest intencją Wnioskodawcy czerpanie korzyści z najmu powierzchni.

Porządkując umowy z dostawcami Wnioskodawca zamierza wprowadzić procedurę, zgodnie z którą dokona wyceny, na potrzeby negocjacji z dostawcami, wartości usługi udostępnienia powierzchni. Wnioskodawca nie będzie pobierać opłat z tytułu korzystania przez dostawców z powierzchni magazynowych, socjalno-biurowych i administracyjnej, pomieszczeń warsztatowych, ani z tytułu wykorzystywania sprzętów i urządzeń należących do Wnioskodawcy o ile powierzchnie te będą wykorzystywane wyłącznie na potrzeby współpracy z Wnioskodawcą.

Wartość usługi Wnioskodawcy będzie miała wpływ na cenę po jakiej dostawcy realizować będą dostawy towarów lub usług (obniżą odpowiednio tę cenę). Wartość usług Wnioskodawcy opisanych wyżej będzie widoczna tylko na etapie negocjacji cen z dostawcą - w kalkulacji ceny dostaw.

Wnioskodawca zawrze też z tymi dostawcami porozumienia określające oprócz opisu powierzchni oddanej do używania, przede wszystkim zasady odpowiedzialności za szkody jakie ewentualnie korzystający z powierzchni dostawcy usług mogą wyrządzić w majątku Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca uprawniony jest do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych i innych kosztów związanych z powierzchniami magazynowymi, socjalno-biurowymi i administracyjną oraz sprzętami i urządzeniami należącymi do Spółki, które są udostępniane dostawcom wyłącznie na potrzeby współpracy z Wnioskodawcą - bez dodatkowych opłat? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych i innych kosztów związanych z powierzchniami magazynowymi, socjalno-biurowymi i administracyjnymi oraz sprzętem i urządzeniami należącymi do Spółki, które Wnioskodawca odda dostawcom do używania w związku ze świadczeniem usług na rzecz Spółki.

Jak stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Na podstawie wyżej przytoczonego przepisu, przyjmuje się, że aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

wydatek musi zostać poniesiony z zasobów majątkowych podatnika (nie może być poniesiony przez podmiot trzeci),
wydatek musi być definitywny (rzeczywisty),
wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością, tj. został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
wydatek nie został wymieniony w przepisie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, jako jeden z wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 63 pkt c) ustawy o CIT, nie uważa się za koszt uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Zdaniem Spółki, udostępnienie dostawcom do używania powierzchni, sprzętów i urządzeń wyłącznie na potrzeby współpracy z Wnioskodawcą nie ma charakteru nieodpłatnego świadczenia.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji „nieodpłatnego świadczenia”. W doktrynie przyjmuje się, że do nieodpłatnego świadczenia dochodzi w sytuacji, kiedy podmiot, który otrzymuje świadczenie nie ma obowiązku wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego.

W orzecznictwie sądów administracyjnych z kolei podkreśla się, że pojęcie „nieodpłatne świadczenie” obejmuje „wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

Takie rozumienie przepisów potwierdza Naczelny Sąd Administracyjny w uchwałach i wyrokach, w tym m.in.:

w uchwale z 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10,
uchwale z 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10,
uchwale z 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02,
oraz uchwale z 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06,
wyroku z 28 maja 2019 r., sygn. akt II FSK 1772/17.

Biorąc powyższe pod uwagę, podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest brak, po stronie podmiotu otrzymującego świadczenie, obowiązku wykonania świadczenia o charakterze wzajemnym.

W obrocie gospodarczym praktyką jest udostępnianie przez zleceniodawcę/kupującego bez wynagrodzenia powierzchni lub narzędzi na rzecz zleceniobiorcy/dostawcy, w celu umożliwienia realizacji przez tego drugiego obowiązków wynikających z umowy o świadczenie usług. W takiej sytuacji, strony transakcji dzielą między sobą zarówno obowiązki, jak i koszty związane z realizacją uzgodnionych transakcji, a także ryzyko z nich wynikające. Ponadto, strony umów często zobowiązane są do dokonywania zróżnicowanych świadczeń, by zrealizować założony cel gospodarczy.

W sytuacji będącej przedmiotem wniosku, udostępnianie powierzchni pozwoli Wnioskodawcy na zakup od podmiotów trzecich usług, które nie mogłyby być w ogóle świadczone przez podmioty trzecie bez udostępnienia im powierzchni. Oznacza to, że świadczenia te są ekwiwalentne, a zatem korzystanie przez dostawców z powierzchni, sprzętów i urządzeń należących do Wnioskodawcy nie jest nieodpłatne. Wartość usługi udostępnienia powierzchni obniży na etapie negocjacji, cenę świadczonych przez podmioty trzecie usług.

Wobec powyższego, nie znajdzie tu zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 63 pkt c) ustawy o CIT. Z uwagi na fakt, iż koszty ponoszone w związku z posiadaniem przez Wnioskodawcę powierzchni magazynowych, socjalno-biurowych i administracyjnej oraz użytkowaniem sprzętów i urządzeń są nierozerwalnie związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością, stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, Spółka ma prawo do zaliczenia tych kosztów do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzenia działalności Wnioskodawca zawiera umowy z podmiotami trzecimi na świadczenie usług niezbędnych w procesie prowadzenia przedsiębiorstwa (np. sprzątanie, prowadzenie stołówki, administracyjne, budowa lub montaż w związku z prowadzonymi inwestycjami, konserwacja maszyn i urządzeń). Usługi będące przedmiotem umów, podmioty trzecie świadczą na terenie zakładów należących do Wnioskodawcy, w tym na nieruchomościach, które Wnioskodawca dzierżawi od innych podmiotów. Wnioskodawca udostępnia tym dostawcom powierzchnie w obrębie nieruchomości, którymi dysponuje zarówno w obszarze produkcyjnym jak i w obszarze biurowym, w zależności od rodzaju usługi. Wnioskodawca wskazał, że jego intencją nie jest czerpanie korzyści z najmu powierzchni. Porządkując umowy z dostawcami Wnioskodawca zamierza wprowadzić procedurę, zgodnie z którą dokona wyceny, na potrzeby negocjacji z dostawcami, wartości usługi udostępnienia powierzchni. Wnioskodawca nie będzie pobierać opłat z tytułu korzystania przez dostawców z powierzchni magazynowych, socjalno-biurowych i administracyjnej, pomieszczeń warsztatowych, ani z tytułu wykorzystywania sprzętów i urządzeń należących do Wnioskodawcy o ile powierzchnie te będą wykorzystywane wyłącznie na potrzeby współpracy z Wnioskodawcą. Wartość usługi Wnioskodawcy będzie miała wpływ na cenę po jakiej dostawcy realizować będą dostawy towarów lub usług (obniżą odpowiednio tę cenę). Wartość usług Wnioskodawcy opisanych wyżej będzie widoczna tylko na etapie negocjacji cen z dostawcą - w kalkulacji ceny dostaw. Końcowo Wnioskodawca dodał, że zawrze też z tymi dostawcami porozumienia określające oprócz opisu powierzchni oddanej do używania, przede wszystkim zasady odpowiedzialności za szkody jakie ewentualnie korzystający z powierzchni dostawcy usług mogą wyrządzić w majątku Wnioskodawcy.

Wnioskodawca ma wątpliwość, czy jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych i innych kosztów związanych z powierzchniami magazynowymi, socjalno-biurowymi i administracyjną oraz sprzętami i urządzeniami należącymi do Spółki, które są udostępniane dostawcom wyłącznie na potrzeby współpracy z Wnioskodawcą – bez dodatkowych opłat.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Wobec powyższego, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

wydatek został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny, a więc bezzwrotny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
został właściwie (odpowiednio) udokumentowany.

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów – z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Nie każdy jednak wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny.

W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych są odpisy (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne).

W tym miejscu szczególną uwagę należy zwrócić również na treść art. 16 ust. 1 pkt 63 lit c) ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania – za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Mimo że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, to jednak w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowała się linia orzecznicza, zgodnie z którą pojęcie to ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy” (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02, potwierdzona uchwałą powiększonego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).

Aby móc w pełni zdefiniować pojęcie „nieodpłatne” zasadnym jest także odwołanie się do wykładni gramatycznej, zgodnie z którą odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Nieodpłatne świadczenie ma miejsce, gdy świadczeniu jednego z podmiotów nie towarzyszy świadczenie drugostronne, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów. Świadczenia otrzymującego, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie podmiotu je otrzymującego przychodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku podmiotu otrzymującego nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Najbardziej istotną dla pojęcia nieodpłatnego świadczenia jest przesłanka, dotycząca ekwiwalentności, w istocie pozwalająca na stwierdzenie, kiedy mamy do czynienia ze świadczeniem nieodpłatnym. Tylko świadczenia nieekwiwalentne mogą stanowić przychód podatkowy po stronie otrzymującego. Ekwiwalentność, która wyłącza możliwość powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego przysporzenia, oznacza wystąpienie świadczenia wzajemnego. Ekwiwalentność nie może wystąpić ani w momencie dokonywania świadczenia, ani w jakimkolwiek momencie w przyszłości. Jeżeli bowiem występuje ekwiwalent, jest też korzyść po drugiej stronie, a więc wyłączona jest możliwość uznania świadczenia za nieodpłatne. Przysporzenie w majątku podatnika musi mieć dla niego pewną wartość, którą można wyrazić w wymiarze finansowym. Chodzi o to, by świadczenie otrzymane bez wynagrodzenia było dla otrzymującego wartościowe. Świadczenie nieodpłatne będące przychodem podatkowym powinno wynikać z dwustronnego stosunku, tzn. powinien istnieć możliwy do identyfikacji podmiot świadczący oraz podmiot otrzymujący. Wynika to wprost z brzmienia ustawy, która mówi o świadczeniu, a nie o przysporzeniu. Zgodnie z definicją słownikową „świadczenie” oznacza obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz.

Należy podkreślić, że o świadczeniu wzajemnym możemy mówić wówczas, gdy podmiot uzyskujący świadczenie wykonuje ekwiwalentne świadczenie na rzecz podmiotu, od którego to świadczenie uzyskuje. Brak świadczenia wzajemnego świadczy natomiast o braku ekwiwalentności.

Pojęcie „ekwiwalentny” należy rozumieć jako równoważny, równowartościowy, współmierny, identyczny, analogiczny, tożsamy. Podnieść także należy, że ekwiwalentność ta powinna odnosić się do dwóch konkretnych podmiotów udzielających sobie wzajemnych świadczeń.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym nie można mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz innych podmiotów gospodarczych (dostawców), gdyż za nieodpłatne uznaje się takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązkowego wzajemnego świadczenia na rzecz udostepniającego dostawcom powierzchnie w obrębie nieruchomości (zarówno w obszarze produkcyjnym jak i w obszarze biurowym).

Opisane we wniosku udostępnienie dostawcom do używania powierzchni, sprzętów i urządzeń wyłącznie na potrzeby współpracy z Wnioskodawcą nie ma charakteru nieodpłatnego świadczenia. Przy ustaleniu, czy w przedmiotowej sprawie dochodzi do nieodpłatnego świadczenia należy także brać pod uwagę, podniesioną przez Spółkę okoliczność, że wartość usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta będzie miała wpływ na cenę po jakiej dostawcy będą realizować dostawy towarów lub usług (obniżą odpowiednio tę cenę). Zatem nie znajdzie zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o CIT. Przepis ten wyłącza możliwość uznania odpisów amortyzacyjnych za koszt uzyskania przychodu w przypadku, gdy oddanie środków trwałych do używania innemu niż podatnik podmiotowi nastąpiło nieodpłatnie. Taka sytuacja nie ma jednak miejsca w przypadku Spółki. Współpraca Spółki z dostawcami odbywa się w taki sposób, że Spółka nie będzie pobierać opłat z tytułu korzystania przez dostawców z powierzchni magazynowych, socjalno-biurowych i administracyjnej, pomieszczeń warsztatowych, ani z tytułu wykorzystywania sprzętów i urządzeń należących do Wnioskodawcy o ile powierzchnie te będą wykorzystywane wyłącznie na potrzeby współpracy z Wnioskodawcą. Ponadto sam Wnioskodawca wskazał, że udostępnianie powierzchni pozwoli mu na zakup od podmiotów trzecich usług, które nie mogłyby być w ogóle świadczone przez podmioty trzecie bez udostępnienia im powierzchni. Oznacza to, że świadczenia te są ekwiwalentne, a zatem korzystanie przez dostawców z powierzchni, sprzętów i urządzeń należących do Wnioskodawcy nie jest nieodpłatne. Wartość usługi udostępnienia powierzchni, sprzętów i urządzeń obniży na etapie negocjacji, cenę świadczonych przez podmioty trzecie usług.

W związku z powyższym, udostępnienie dostawcom do używania powierzchni, sprzętów i urządzeń jest działaniem racjonalnym, przynoszącym obu stronom transakcji realne korzyści oraz umożliwiającym ekwiwalentne wykorzystanie ich zasobów. Nabywając usługi od dostawców Spółka może utrzymać swoją pozycję rynkową oraz zapewnić ciągłość produkcji i dostaw. Z tej perspektywy udostępnienie dostawcom środków trwałych, w tym nieruchomości oraz sprzętów i urządzeń jest działaniem mającym na celu zachowanie bądź zabezpieczenie źródła przychodów Spółki.

Wobec powyższego, udostępnienie dostawcom do używania powierzchni, sprzętów i urządzeń przez Spółkę nie będzie mieć charakteru nieodpłatnego, a tym samym Spółce przysługuje prawo zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych oraz innych kosztów związanych z udostępnieniem powierzchni do kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji, nie znajdzie zastosowania ograniczenie wynikające z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy, że będzie on uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych i innych kosztów związanych z powierzchniami magazynowymi, socjalno-biurowymi i administracyjnymi oraz sprzętem i urządzeniami należącymi do Spółki, które Wnioskodawca odda dostawcom do używania w związku ze świadczeniem usług na rzecz Spółki należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, nadmienia się, że w zakresie podatku od towarów i usług (pytanie nr 2) zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin