Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.155.2021.1.BKD
z 9 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 kwietnia 2021 r. (który za pośrednictwem platformy e-puap wpłynął 9 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy kwoty zakupionych i wymagalnych Wierzytelności, które Spółka na podstawie Umowy ramowej przekazuje od leasingobiorców na rzecz Kupującego nie mieszczą się w katalogu świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, w związku z czym nie podlegają one opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na terytorium Polski i w konsekwencji Spółka w świetle art. 26 ust. 1 i ust. 2e Ustawy o CIT nie będzie płatnikiem zobowiązanym do poboru i zapłaty podatku z tytułu przekazywanych kwot – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2021 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy kwoty zakupionych i wymagalnych Wierzytelności, które Spółka na podstawie Umowy ramowej przekazuje od leasingobiorców na rzecz Kupującego nie mieszczą się w katalogu świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, w związku z czym nie podlegają one opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na terytorium Polski i w konsekwencji Spółka w świetle art. 26 ust. 1 i ust. 2e Ustawy o CIT nie będzie płatnikiem zobowiązanym do poboru i zapłaty podatku z tytułu przekazywanych kwot.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca prowadzi działalność finansową, w szczególności w zakresie zawierania umów leasingu operacyjnego bądź finansowego oraz umów najmu długoterminowego. Umowy zawierane przez Spółkę z leasingobiorcami dotyczą ruchomych składników aktywów (dalej: „przedmioty leasingu”).

Spółka planuje zawarcie z X GmbH (dalej: „X” lub „Kupujący”) Fortfaitingowej umowy ramowej (dalej: „Umowa ramowa”) regulującej warunki sprzedaży na rzecz X wierzytelności z tytułu zawieranych przez Spółkę, jako finansującego umów leasingu.

Zgodnie z Umową ramową, Spółka planuje dokonywać sprzedaży na rzecz X wierzytelności z umów leasingowych wraz z ewentualnymi wierzytelnościami w wartości rezydualnej, które stanowią roszczenia o zapłatę ceny nabycia ze sprzedaży przedmiotów leasingu, po zwykłym zakończeniu umowy leasingu przez Spółkę (dalej: „Wierzytelności”).

Szczegółowe warunki sprzedaży poszczególnych Wierzytelności będą określane indywidualnie w odpowiednich umowach sprzedaży Wierzytelności, których integralną część stanowić będzie Umowa ramowa. W szczególności umowy te będą określać poszczególne Wierzytelności, które są przedmiotem sprzedaży oraz wysokość ceny ich nabycia przez X.

Zgodnie z zapisami zawieranej Umowy ramowej, przedmiotowe transakcje polegają na tym, że Spółka dokonywać będzie cesji Wierzytelności na rzecz X w zamian za zapłatę ceny nabycia, która odpowiadać będzie zdyskontowanej kwocie sprzedawanych Wierzytelności. Cesja obejmie również Wierzytelności przysługujące od osób trzecich w przypadku ich przystąpienia do umów leasingu. Ponadto przedmiotem cesji na rzecz Kupującego będą też wierzytelności o zapłatę, które mogą powstać w miejsce Wierzytelności w przypadku zakończenia umów leasingu na skutek ich rozwiązania lub wypowiedzenia (w tym wypowiedzenia ze skutkiem natychmiastowym).

Pozostałe warunki uzgodnione przez Spółkę z Kupującym wskazują, że Spółka obciążona będzie również odpowiedzialnością wobec X za stan prawny Wierzytelności, a w szczególności za to, że wierzytelności są przenoszalne, kompletne i że przechodzą na Kupującego, pozostają u niego i są płatne w terminach wynikających z umów leasingu we wskazanych w nich wysokościach. Pomimo tego to X przejmować będzie ryzyko utraty płynności (niewypłacalności) leasingobiorców.

W celu zabezpieczenia odpowiedzialności Spółki za stan prawny oraz zabezpieczania wszelkich mogących powstać, także warunkowych i określonych w czasie roszczeń Kupującego z nabycia Wierzytelności - X dokonywać będzie zabezpieczenia w formie przewłaszczenia przedmiotów leasingu na ich zabezpieczenie lub w formie zastawu rejestrowego. Jednocześnie, w przypadku wcześniejszego zakończenia umów leasingu Spółka zobowiązana będzie do objęcia w posiadanie przedmiotów leasingu oraz ich spieniężenia we własnym imieniu. Dodatkowo Strony zastrzegły w Umowie ramowej, że prawa związane z zabezpieczeniami ustanawianymi na przedmiotach leasingu nie stanowią przedmiotu sprzedaży na rzecz Kupującego, chyba, że inaczej wynika z umowy sprzedaży Wierzytelności. W konsekwencji w momencie sprzedaży Wierzytelności na rzecz X, nie będzie dochodzić do przenoszenia własności przedmiotów leasingu.

Zgodnie z Umową ramową leasingobiorcy, dostawcy, ubezpieczyciele oraz inne osoby trzecie, co do zasady, nie będą informowani o sprzedaży Wierzytelności, chyba że zaistnieją ważne powody związane z niewywiązywaniem się przez Spółkę z obowiązków umownych lub w związku z wypowiedzeniem umów leasingu.

W związku z realizacją Umowy ramowej Spółka będzie odpowiedzialna za zarządzanie umowami leasingu oraz ściąganie Wierzytelności będących przedmiotem sprzedaży na rzecz X. W tym zakresie Spółka będzie wykonywać m.in.: czynności zarządzania Wierzytelnościami jako powiernik, ściągania Wierzytelności we własnym imieniu i na rachunek X i prowadzenia wymaganej księgowości (np. monitorowanie zadłużenia, działania związane z egzekwowaniem należnych Wierzytelności) oraz do przechowywania dokumentacji związanej z powyższymi czynnościami. Natomiast X w ramach uprawnień przysługujących jej jako nabywcy Wierzytelności zarządzanych przez Spółkę, będzie uprawniona do pobierania kwot zakupionych i wymagalnych Wierzytelności z rachunku bankowego Spółki, z uwzględnieniem szczegółowych regulacji Umowy ramowej.

Tym samym Wnioskodawca podkreśla, że w opisywanym zdarzeniu przyszłym charakter czynności wykonywanych przez X na rzecz Spółki wskazuje, że X poprzez nabycie Wierzytelności udziela Spółce finansowania i poprawia jej płynność finansową. Zatem celem umowy zawartej pomiędzy X oraz Spółką nie jest uwolnienie się od konieczności odzyskania środków pieniężnych od dłużników, lecz uzyskanie przez Spółkę finansowania, które dokonywane jest przez nabywanie Wierzytelności przez X.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym kwoty zakupionych i wymagalnych Wierzytelności, które Spółka na podstawie Umowy ramowej przekazuje od leasingobiorców na rzecz Kupującego nie mieszczą się w katalogu świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, w związku z czym nie podlegają one opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na terytorium Polski i w konsekwencji Spółka w świetle art. 26 ust. 1 i ust. 2e Ustawy o CIT nie będzie płatnikiem zobowiązanym do poboru i zapłaty podatku z tytułu przekazywanych kwot?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty otrzymane przez Spółkę od leasingobiorców, które przekazywane są przez Spółkę do Kupującego w wykonaniu Umowy ramowej, nie mieszczą się w katalogu przychodów z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm. dalej: „Ustawa o CIT”), a co za tym idzie, w świetle art. 26 ust. 1 i ust. 2e Ustawy o CIT Spółka nie jest oraz nie będzie zobowiązana do poboru oraz zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu ww. płatności.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W ust. 3 niniejszego artykułu, wskazano jakie dochody (przychody) uważane są za osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2 i tak w pkt 5 wskazano, iż są to np. dochody: „(...) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.”

Natomiast w świetle brzmienia art. 3 ust. 5 Ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Na podstawie art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1.z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2.z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a.z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20% przychodów.

Powołane wyżej przepisy Ustawy o CIT określają kategorie przychodów, osiąganych przez nierezydentów w Polsce, które podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce. Zasady poboru zryczałtowanego podatku dochodowego zostały uregulowane w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT. Podmiotem zobowiązanym w takim wypadku jest płatnik (tj. osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej oraz osoba fizyczna będąca przedsiębiorcą), który dokonuje wypłat należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT.

Niemniej, w celu ustalenia czy na płatniku ciąży obowiązek pobrania oraz opłacenia tzw. „podatku u źródła”, w pierwszej kolejności należy dokonać analizy czy płatności dokonywane na rzecz Kupującego, związane z wykonywaniem Umowy ramowej mieszczą się w katalogu wskazanym w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT. Co ważne, na tym etapie bez znaczenia pozostają postanowienia odpowiedniej umowy o unikaniu opodatkowania, które zgodnie z art. 21 ust. 2 Ustawy o CIT należy uwzględnić przy stosowaniu przepisów art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT.

Jak wynika z treści przytoczonego art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT: „1. Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów 1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), (...) - ustala się w wysokości 20% przychodów”.

W ramach transakcji, opartej na zapisach Umowy ramowej, Spółka dokonuje cesji Wierzytelności na rzecz X w zamian za zapłatę ceny nabycia, która odpowiada zdyskontowanej kwocie sprzedanych Wierzytelności. Współpraca pomiędzy stronami Umowy ramowej, opierać się będzie na obustronnych działaniach. X świadczy na rzecz Spółki usługi, nabywając Wierzytelności i udzielając Spółce finansowania. Natomiast Spółka będzie pełnić funkcje związane z administrowaniem umowami leasingu oraz ściąganiem Wierzytelności, będących przedmiotem sprzedaży. Zgodnie z zapisami Umowy ramowej, Kupujący jest uprawniony do poboru kwot, ustalonych w umowach dotyczących poszczególnych przedmiotów leasingu w dacie ich wymagalności.

Możliwość pobrania środków pieniężnych przez X z konta bankowego Spółki, będzie wynikać z realizacji obowiązków nałożonych na strony na mocy Umowy ramowej. Pobierane kwoty odpowiadać będą spłatom Wierzytelności przez leasingobiorców i nie będą stanowić wynagrodzenia wypłaconego przez Spółkę na rzecz X z tytułu otrzymania przez Spółkę wskazanych w powyższych przepisach świadczeń. Roszczenie do pobrania wymagalnych kwot zakupionych Wierzytelności, wynika z Umowy ramowej, a jego istotą jest spłata na rzecz X udzielonego Spółce uprzednio finansowania. Zatem należy uznać, iż w praktyce Spółka dokonuje inkaso wierzytelności leasingowych od leasingobiorców, a uzyskane płatności udostępnia na rzecz X.

Mając na uwadze istotę przekazywanych przez Spółkę płatności, których podstawą są wierzytelności leasingowe, jedynymi kategoriami wskazanymi w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, do których potencjalnie można by zakwalifikować ww. wynagrodzenia, są przychody z odsetek oraz płatności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego. Ustawa o CIT nie definiuje ww. pojęć, zatem zasadne wydaje się posiłkowe odwołanie się do Komentarza do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (dalej: „Komentarz OECD”).

Zgodnie z treścią Komentarza OECD wystąpienie odsetek jest zdeterminowane wystąpieniem długu. Innymi słowy odsetki powstają tylko wówczas gdy jeden podmiot udzieli drugiemu podmiotowi finansowania o charakterze zwrotnym, gdzie odsetki stanowią wynagrodzenie za takie finansowanie. W ocenie Spółki, przedmiotowe płatności, w świetle powyższych konkluzji, nie spełniają warunków do uznania ich za odsetki rozumiane jako wynagrodzenie za korzystanie z kapitału i nie tworzą pomiędzy podmiotami stosunku, w którym jedna ze stron jest dłużnikiem. Zgodnie bowiem z warunkami przewidzianymi w Umowie ramowej, środki finansowe przekazywane na rzecz Kupującego nie będą stanowiły wynagrodzenia za korzystanie przez Spółkę z kapitału, a jedynie wartość zakupionych Wierzytelności, które stały się wymagalne.

W odniesieniu do omawianych Wierzytelności leasingowych, przekazywanych przez Spółkę na rzecz X, zdaniem Wnioskodawcy także w odniesieniu do drugiej z kategorii, do której możliwe byłoby zakwalifikowanie płatności Spółki, konieczne jest pomocnicze odniesienie się do Komentarza OECD, co wynika m.in. z braku zdefiniowania w Ustawie o CIT przychodu za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego czy ogólnie przychodu z należności licencyjnych. W Komentarzu OECD wskazano, iż definicja należności licencyjnych, do której można by potencjalnie zakwalifikować ww. płatności z tytułu wierzytelności leasingowych, nie ma zastosowania do wypłat, które chociaż uzasadnione na podstawie wielokrotności użytkowania prawa należącego do jednej osoby, są dokonywane na rzecz innej osoby, która nie posiada prawa własności do jego użytkowania. W konsekwencji oznacza to, że jeżeli tytuł do wypłaty wynagrodzenia stanowi należność licencyjną, ale wynagrodzenie płatne jest na rzecz nie właściciela bądź użytkownika prawa, ale osoby trzeciej to płatność taka nie może być zakwalifikowana do przychodu z tytułu należności licencyjnych.

Odnosząc powyższe do sytuacji Wnioskodawcy, należy wskazać, iż na mocy Umowy ramowej, własność przedmiotów leasingu, co do zasady, nie zostaje przeniesiona na X wraz z przelewem Wierzytelności. W konsekwencji, to Spółka w dalszym ciągu pozostaje stroną umów leasingu i w związku z tym udostępnia leasingobiorcom przedmioty leasingu. W ocenie Spółki stanowi to kluczowy argument przemawiający za tym, iż płatności przekazywane przez Spółkę na rzecz X nie mogą zostać uznane za należności z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego. Dodatkowo ten rodzaj opłat wiązałby się również z określonym wynagrodzeniem za dzierżawę lub korzystanie z określonego urządzenia, co nie następuje w opisanym powyżej przypadku.

W związku z powyższym Spółka wskazuje ponadto, że w dalszym ciągu planuje wykazywać przychód z tytułu otrzymywanych od leasingobiorców opłat wynikających z zawartych umów leasingu, opierając się na brzmieniu art. 17k ust. 2 Ustawy o CIT. Stosownie do tegoż artykułu, w sytuacji gdy finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat z zawartych umów leasingu, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wobec tego, iż to na Spółce będzie ciążył obowiązek wykazania przychodu z opłat otrzymywanych od leasingobiorców to nieuzasadnionym byłoby rozpoznanie przychodu z tytuły tych samych płatności przez X. Jak wspomniano powyżej, kwoty przekazywane Kupującemu, stanowią wymagalne kwoty zakupionych wierzytelności, wynikające z zawartej przez Spółkę i X Umowy ramowej, a pomiędzy X a leasingobiorcami nie będzie występował stosunek zobowiązaniowy, obligujący leasingobiorców do dokonywania płatności z tytułu rat leasingowych na rzecz Kupującego, gdyż stosunek taki trwał będzie w dalszym ciągu pomiędzy leasingobiorcami i Spółką.

W konsekwencji, podkreślenia wymaga, iż należności wypłacane przez Spółkę na rzecz X nie są wypłacane na podstawie umowy leasingu przez leasingobiorcę na rzecz leasingodawcy i nie są w swej istocie dokonywane w zamian za użytkowanie przez Spółkę urządzenia przemysłowego (gdyż właścicielem przedmiotów leasingu będzie w dalszym ciągu Spółka). Płatności te są natomiast dokonywane przez zbywcę Wierzytelności na rzecz ich nabywcy, gdzie niejako Spółka pośredniczy w ich przekazywaniu pomiędzy dłużnikami a nowym wierzycielem (X), co skutkuje brakiem możliwość kwalifikacji przedmiotowych płatności jako podlegających opodatkowaniu zgodnie z art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT.

Prawidłowość powyżej zaprezentowanego przez Spółkę stanowiska potwierdza przykładowo wydana w zbliżonym do opisanego stanie faktycznym interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 listopada 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.374.2018.1.SG, w której odstępując od uzasadnienia prawnego, Organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym: Mając na uwadze przedstawioną powyżej argumentacje, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku Cesji wierzytelności, opłaty leasingowe uiszczane na rzecz Cesjonariusza nie będą mieściły się w dyspozycji art. 21 ust. 1 ustawy o PDOP (...). W konsekwencji uiszczając na rzecz Cesjonariusza opłaty leasingowe z tytułu Umowy leasingu Wnioskodawca nie będzie płatnikiem podatku u źródła i nie będzie miał obowiązku potracenia podatku u źródła. Dodatkowo należy wskazać, na interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dotyczące analogicznej w skutkach transakcji sekurytyzacji wierzytelności, która potwierdza przedstawione stanowisko Wnioskodawcy, w tym m.in.:

• Interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3 czerwca 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.123.2019.1.BG,
• Interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 listopada 2017 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.268.2017.1.AJ,
• Interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 listopada 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.362.2017.1.MST,
• Interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 maja 2017 r. Znak: 0114-KDIP2-1.4010.53.2017.1.AJ.
  
  

W konsekwencji, nie ulega wątpliwości, że kwoty przekazywane na rzecz X, odpowiadające spłatom Wierzytelności nie będą stanowiły przychodów osiąganych przez X, podlegających opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Tym samym w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym nie znajdą zastosowania przepisy art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, a Wnioskodawca nie jest i nie będzie, w świetle art. 26 ust. 1 i ust. 2e Ustawy o CIT zobowiązany jako płatnik do poboru i zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.