Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.277.2021.1.JM
z 10 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 marca 2021 r. (data wpływu 15 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2021 r. r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 2017 r. Wnioskodawca (lat 55) wraz z żoną (lat 47) pracuje, przebywa, ma miejsce zamieszkania, stałego pobytu i zameldowania ( zał. str. 1) na terytorium Niderlandów (Holandia), pod adresem …. Małżonkowie są Polakami. Wnioskodawca więcej niż 183 dni w każdym roku podatkowym przebywa poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Poza granicami Polski, tzn. w Holandii nieprzerwanie od 2017 r. przebywa 365 dni w każdym roku podatkowym (z przerwami na okresowe dni urlopu). (Art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy). W Holandii od 2017 r. Wnioskodawca ma centrum interesów osobistych (Art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) ponieważ:

• razem z żoną mają tam wspólne ognisko domowe
  

• prowadzą tam sprawy osobiste i zawodowe
  

• prowadzą tam swoje sprawy społeczne, kulturalne i zawodowe
  

• z tytułu zameldowania w gminie … Wnioskodawca posiada prawo wyborcze w wyborach do samorządu lokalnego
  

• małżonkowie dysponują lokalem mieszkalnym trwałego użytku, za który ponoszą wspólnie wszystkie opłaty z tytułu najmu, opłat za wodę (zał. strona 17), internet (zał. strona 16), prąd i gaz (zał. strony od 2 do 6)
  

• Wnioskodawca ponosi podatek gminny na rzecz regionalnej izby obrachunkowej w (…) (zał. strony od 7 do 11)
  
  
  

W Holandii od 2017 r. Wnioskodawca ma centrum interesów gospodarczych ( Art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) ponieważ:

• pracuje tam nieprzerwanie od 2017 r (zał. strona 20 i 21 )
  

• osiąga tam swoje dochody z tytułu działalności zarobkowej nieprzerwanie od 2017 r.
  

• opłaca składki z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego (zał. strona 12 i 13 ), emerytalnego i rentowego
  

• ponosi tam koszty bieżące życia codziennego (zał. strony od 14 do 15)
  

• płaci podatek od dochodów osobistych w Holandii.
  
  
  

W Polsce:

• Wnioskodawca nie pracuje ani nie ma żadnych źródeł przychodów ani dochodów
  

• nie ma ogniska domowego
  

• nie ma ubezpieczenia społecznego ani zdrowotnego
  

• posiada lokal mieszkalny, w którym wraz z żoną jest zameldowany. Wnioskodawca nie mieszka w nim ani nie przebywa, w ramach umowy użyczenia dysponuje lokalem mieszkalnym żona
  

• Wnioskodawca ma dwoje dorosłych dzieci, jedno pracuje, drugie uczy się, które prowadzą oddzielne gospodarstwa domowe.
  
  
  

Podsumowanie, wnioski i konkluzja:

Zgodnie z powyższym i zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych, Wnioskodawca nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ponieważ:

• nie posiada na terenie Rzeczypospoliej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych,
  

• nie posiada ośrodka interesów życiowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
  

• nie przebywa na terytorium Rzeczypospoliej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku.
  
  
  

Zgodnie z doktryną: „Miejsce zamieszkania dla celów podatkowych za granicą jest interpretowane jako miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, tj. kraj, w którym dana osoba uzyskuje większość swoich dochodów (przychodów), której wynagrodzenie za pracę tam wykonywaną będzie głównym źródłem utrzymania, będzie uznana w większości przypadków za osobę mającą centrum interesów gospodarczych za granicą. Zgodnie z art. 4a UoPIT, w celu określenie statusu rezydencji podatnika podstawowe znaczenie ma art. 4 Konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. W ust. 1 ww. przepisu zdefiniowane zostało pojęcie osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie. Mianowicie przez osobę taką należy rozumieć osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej: miejsce zamieszkania i miejsce stałego pobytu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym (ustawy) można uznać Wnoskodawcę za osobę podlegającą ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, podlegającą obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej?
2. Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a podatku dochodowego od osób fizycznych jako osoba nie mająca miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej Wnioskodawca podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy)?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zgodnie z powyższym i zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych, Wnioskodawca nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ponieważ:

• nie posiada na terenie Rzeczypospoliej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych,
  

• nie posiada ośrodka interesów życiowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
  

• nie przebywa na terytorium Rzeczypospoliej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku.
  
  
  

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, jako osoba nie mająca miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej Wnioskodawca podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do postanowień art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca od 2017 roku mieszka w Holandii, a zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają przepisy Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Warszawie 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216 poz. 2120).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej Konwencji, w rozumieniu niniejszej konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 Konwencji, Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Holandią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Holandią. Wnioskodawca więcej niż 183 dni w każdym roku podatkowym przebywa poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W Holandii od 2017 r. Wnioskodawca ma centrum interesów osobistych ponieważ: razem z żoną mają tam wspólne ognisko domowe, prowadzą tam sprawy osobiste i zawodowe, prowadzą tam swoje sprawy społeczne, kulturalne i zawodowe, z tytułu zameldowania w gminie (…) Wnioskodawca posiada prawo wyborcze w wyborach do samorządu lokalnego, małżonkowie dysponują lokalem mieszkalnym trwałego użytku, za który ponoszą wspólnie wszystkie opłaty z tytułu najmu, opłat za wodę, internet, prąd i gaz. Wnioskodawca ponosi podatek gminny na rzecz regionalnej izby obrachunkowej w (…). W Holandii od 2017 r. Wnioskodawca ma centrum interesów gospodarczych ponieważ: pracuje tam nieprzerwanie od 2017 r., osiąga tam swoje dochody z tytułu działalności zarobkowej nieprzerwanie od 2017 r., opłaca składki z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego, emerytalnego i rentowego, ponosi tam koszty bieżące życia codziennego, płaci podatek od dochodów osobistych w Holandii. W Polsce: Wnioskodawca nie pracuje, ani nie ma żadnych źródeł przychodów ani dochodów, nie ma ogniska domowego, nie ma ubezpieczenia społecznego ani zdrowotnego, posiada lokal mieszkalny, w którym wraz z żoną jest zameldowany. Wnioskodawca ma dwoje dorosłych dzieci, które prowadzą oddzielne gospodarstwa domowe.

Skoro ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze łączą Wnioskodawcę z Holandią, zatem nie posiada On miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Tym samym, podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Należy wyjaśnić, że brak zobowiązań podatkowych w Polsce wystąpi tylko w sytuacji braku uzyskiwania dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy wyjaśnić, że Wnioskodawca niemający miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu tylko od dochodów (przychodów) osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem, w związku z tym, że Wnioskodawca nie osiąga dochodów (przychodów) terytorium Polski to nie będzie zobowiązany do składania zeznania podatkowego w Polsce.

Stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ może dokonać wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, nie analizuje załączonych dokumentów, lecz opiera się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszedłem) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.