2021.06.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.153.2018.3.S.EK
z 14 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 28 marca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 2049/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 8 kwietnia 2021 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 marca 2018 r. (data wpływu 14 marca 2018 r.) uzupełnionym pismem z 30 marca 2018 r. (data wpływu 3 kwietnia 2018 r.) na wezwanie Organu 26 marca 2018 r. (doręczone 26 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki poniesione na budowę oraz utrzymanie targowiska gminnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki poniesione na budowę oraz utrzymanie targowiska gminnego. Wniosek uzupełniono pismem z 30 marca 2018 r. (data wpływu 3 kwietnia 2018 r.) na wezwanie Organu z 26 marca 2018 r. (doręczone 26 marca 2018 r.).

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 19 czerwca 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak 0114-KDIP4.4012.153.2018.2.EK, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki poniesione na budowę oraz utrzymanie targowiska gminnego za nieprawidłowe.

W dniu 17 lipca 2018 r. (data wpływu 19 lipca 2018 r.) za pośrednictwem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na ww. interpretację została wniesiona skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 28 marca 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 2049/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2019 r. sygn. III SA/Wa 2049/18 Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 17 czerwca 2019 r., złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W wyroku z dnia 12 lutego 2021 r. sygn. akt I FSK 1980/19 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Organu.

Prawomocny wyrok z dnia 28 marca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 2049/18 wpłynął do Organu w dniu 8 kwietnia 2021 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina jest czynnym podatnikiem VAT. Od 2018 roku realizuje projekt „(…)” w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020. Ww. projekt planuje się zakończyć do 30 października 2018 r. i przyjąć na stan środków trwałych Gminy. W związku z tą inwestycją Gmina ponosi wydatki inwestycyjne dotyczące wykonania dokumentacji projektowej, częściowego zadaszenia oraz utwardzenia terenu, wykonania budynku socjalnego oraz ogrodzenia terenu targowiska, itp. a po zakończeniu inwestycji będzie ponosić wydatki bieżące.

Po zakończeniu inwestycji targowisko zostanie przekazane umową dzierżawy zarządcy targowiska, którym będzie Zakład działający na zasadach spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Gmina będzie wystawiać faktury za dzierżawę targowiska i odprowadzać podatek VAT należny.

Opłata rezerwacyjna będzie wpływała na konto bankowe zarządcy. Na targowisku będzie również zbierana opłata targowa przez zarządcę, który za wynagrodzenie inkasa będzie wystawiał faktury VAT dla Gminy. Wysokość inkasa będzie określona w uchwale Rady Gminy.

Wydatki inwestycyjne są dokumentowane przez dostawców/ wykonawców fakturami VAT z wykazanymi na nich kwotami VAT naliczonego. Na realizację tego zadania Gmina uzyskała dofinansowanie w ramach PROW do kwoty netto nakładów.

Gmina na bieżąco odlicza VAT naliczony z faktur, które ujmuje w deklaracji VAT-7 składanej miesięcznie do Urzędu Skarbowego.

Gmina od początku rozpoczęcia inwestycji miała zamiar po wybudowaniu targowiska pobierać zarówno opłatę z tytułu dzierżawy, jak i opłatę targową - zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r o podatkach i opłatach lokalnych.

W uzupełnieniu wniosku Gmina wskazała, że wysokość czynszu dzierżawnego pobieranego przez Gminę z tytułu oddania inwestycji do użytkowania Zakładowi szacuje się na kwotę (…) zł netto miesięcznie. W trakcie dzierżawy dopuszczalne będzie zwiększenie kwoty czynszu. Zakład istnieje od 2012 roku. Przed 2012 rokiem funkcjonował jako zakład budżetowy. Gmina wydzierżawiając targowisko, nie ma na celu odniesienia korzyści podatkowej, gdyż zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 sierpnia 2017 r. (I FSK 1148/15) ma możliwość pełnego odliczenia podatku VAT, w przypadku pobierania opłat za rezerwację. Z.(…). został utworzony wcześniej, nie w celu odniesienia korzyści, ale w celach organizacyjnych, ponieważ posiada personel przygotowany do prowadzenia m.in. obsługi targowiska. Gmina nie posiada personelu, który byłby w stanie zająć się obsługą targowiska. Stare targowisko również nie było obsługiwane przez Gminę, ale było obsługiwane przez Gminną Spółdzielnię (…). Całkowita wysokość wydatków zaplanowanych do poniesienia na budowę targowiska to kwota (…) zł brutto tj. (…) netto + (…) zł podatek VAT. Czynsz z tytułu dzierżawy wyniesie około 0,35 % dochodów całkowitych uzyskiwanych przez Gminę (dochody wynikające ze sprawozdania Rb27 pomniejszone o uzyskane dotacje i subwencje). Kalkulacji czynszu dzierżawnego dokonano na podstawie przewidywanego okresu funkcjonowania targowiska. Dotychczasowe targowisko funkcjonuje od około 55 lat i taki jest przewidywany okres funkcjonowania nowego targowiska. Kwota czynszu będzie umożliwiała zwrot poniesionych wydatków inwestycyjnych w planowanym okresie funkcjonowania targowiska tj. w okresie 55 lat. Wysokość czynszu została skalkulowana po uwzględnieniu sytuacji rynkowej. Niewykluczone, że zostanie ona podwyższona w miarę upływu czasu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Gminie przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki poniesione na „(…)”, a następnie jego utrzymanie?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina ma pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikających z faktur otrzymanych przez Gminę, dokumentujących wydatki związane z realizacją zadania pn. „(…)” a następnie jego utrzymaniem.

Gmina wyjaśnia, że wykonuje czynności podlegające VAT na zasadach ogólnych, ponieważ w związku z funkcjonowaniem targowiska zostanie ono w całości wydzierżawione odpłatnie zarządcy. Gmina będzie wystawiać faktury za dzierżawę targowiska i odprowadzać podatek VAT należny.

Targowisko będzie wydzierżawione na podstawie umowy, zawartej z zarządcą, czyli będzie ono w całości wykorzystywane do celów działalności gospodarczej, z uwagi na wyłączenie czynności poboru opłaty targowej spoza zakresu regulacji ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny. Oceniając możliwość zastosowania art. 86 ust. 7b ustawy o VAT do rozliczania wydatków poniesionych przez gminę na budowę lub modernizację targowiska wyjaśnił, że jeżeli chodzi o klasyfikację takiej nieruchomości gminnej, to jest ona w całości wykorzystywana do celów działalności gospodarczej. Nie służy bowiem do poboru opłaty targowej, lecz do czerpania dochodów z dzierżawy. W ocenie NSA, pobór opłaty targowej nie następuje w związku z wydzierżawianiem nieruchomości, lecz w związku z prowadzeniem handlu na terenie gminy w miejscach innych niż budowle czy budynki, czyli w związku z dokonywaniem sprzedaży na targowisku. NSA przyjął, że gmina ma pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących wydatki inwestycyjne związane z budową lub przebudową targowiska. Zasada ta wynika z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Sąd zgodził się, że pobór opłaty targowej nie ma wpływu na wykonywanie przez gminę zadań własnych, do których należy m.in. utrzymanie targowisk.

Nie można przyjąć, że gmina wykorzystuje targowisko w celu poboru z mocy prawa opłaty targowej. Gdyby gmina nie posiadała wydatków na budowę targowiska, to i tak byłaby zobowiązana do poboru opłaty targowej od podmiotów handlujących w tym miejscu.

Wydatki poniesione na budowę targowiska będą w całości związane z podlegającą opodatkowaniu działalnością w postaci wydzierżawienia nieruchomości. Pobór opłaty targowej odbywa się na podstawie przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a więc nie zależy od stanu infrastruktury, na której odbywa się handel.

Powyższe stanowisko potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 sierpnia 2017 r. I FSK 1148/15.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 28 marca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 2049/18 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 28 marca 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 2049/18.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane są w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto należy zauważyć, że na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006, str. 1, ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W oparciu o art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446 ze zm.), gmina wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym – zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy targowisk i hal targowych (art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy o samorządzie gminnym). Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, ustawy określają, które zadania własne gminy mają charakter obowiązkowy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy również wskazać, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Według art. 693 § 2 Kodeksu cywilnego czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki.

W konsekwencji, dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Z okoliczności prawy wynika, że Gmina jest czynnym podatnikiem VAT. Od 2018 roku realizuje projekt „(…)” w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020. Ww. projekt planuje się zakończyć do 30 października 2018 r. i przyjąć na stan środków trwałych Gminy. W związku z tą inwestycją Gmina ponosi wydatki inwestycyjne dotyczące wykonania dokumentacji projektowej, częściowego zadaszenia oraz utwardzenia terenu, wykonania budynku socjalnego oraz ogrodzenia terenu targowiska, itp. a po zakończeniu inwestycji będzie ponosić wydatki bieżące. Po zakończeniu inwestycji targowisko zostanie przekazane umową dzierżawy zarządcy targowiska, którym będzie Zakład działający na zasadach spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Gmina będzie wystawiać faktury za dzierżawę targowiska i odprowadzać podatek VAT należny. Opłata rezerwacyjna będzie wpływała na konto bankowe zarządcy. Na targowisku będzie również zbierana opłata targowa przez zarządcę, który za wynagrodzenie inkasa będzie wystawiał faktury VAT dla Gminy. Wysokość inkasa będzie określona w uchwale Rady Gminy. Wydatki inwestycyjne są dokumentowane przez dostawców/ wykonawców fakturami VAT z wykazanymi na nich kwotami VAT naliczonego. Na realizację tego zadania Gmina uzyskała dofinansowanie w ramach PROW do kwoty netto nakładów. Gmina na bieżąco odlicza VAT naliczony z faktur, które ujmuje w deklaracji VAT-7 składanej miesięcznie do Urzędu Skarbowego. Gmina od początku rozpoczęcia inwestycji miała zamiar po wybudowaniu targowiska pobierać zarówno opłatę z tytułu dzierżawy, jak i opłatę targową - zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r o podatkach i opłatach lokalnych.

Ponadto Gmina wskazała, że wysokość czynszu dzierżawnego pobieranego przez Gminę z tytułu oddania inwestycji do użytkowania Zakładowi szacuje się na kwotę (…) zł netto miesięcznie. W trakcie dzierżawy dopuszczalne będzie zwiększenie kwoty czynszu. Zakład istnieje od 2012 roku. Przed 2012 rokiem funkcjonował jako zakład budżetowy. Gmina wydzierżawiając targowisko, nie ma na celu odniesienia korzyści podatkowej, gdyż zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 sierpnia 2017 r. (I FSK 1148/15) ma możliwość pełnego odliczenia podatku VAT, w przypadku pobierania opłat za rezerwację. Z.(…). został utworzony wcześniej, nie w celu odniesienia korzyści, ale w celach organizacyjnych, ponieważ posiada personel przygotowany do prowadzenia m.in. obsługi targowiska. Gmina nie posiada personelu, który byłby w stanie zająć się obsługą targowiska. Stare targowisko również nie było obsługiwane przez Gminę, ale było obsługiwane przez Gminną Spółdzielnię (…). Całkowita wysokość wydatków zaplanowanych do poniesienia na budowę targowiska to kwota (…) zł brutto tj. (…) zł netto + (…) zł podatek VAT. Czynsz z tytułu dzierżawy wyniesie około 0,35 % dochodów całkowitych uzyskiwanych przez Gminę (dochody wynikające ze sprawozdania Rb27 pomniejszone o uzyskane dotacje i subwencje). Kalkulacji czynszu dzierżawnego dokonano na podstawie przewidywanego okresu funkcjonowania targowiska. Dotychczasowe targowisko funkcjonuje od około 55 lat i taki jest przewidywany okres funkcjonowania nowego targowiska. Kwota czynszu będzie umożliwiała zwrot poniesionych wydatków inwestycyjnych w planowanym okresie funkcjonowania targowiska tj. w okresie 55 lat. Wysokość czynszu została skalkulowana po uwzględnieniu sytuacji rynkowej. Niewykluczone, że zostanie ona podwyższona w miarę upływu czasu.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do tego, czy w przedstawionych okolicznościach sprawy, Gminie przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki poniesione na „ (…)”, a następnie jego utrzymanie.

W wyroku, który zapadł w niniejszej sprawie, Sąd wskazał, że: „(…) realizacja zadań gminy może następować również w sytuacji w której gmina działa w charakterze podatnika podatku VAT. Powyższe wynika z utrwalonej już linii orzeczniczej sądów administracyjnych. Przykładowo można podać wyrok NSA z dnia 21 lutego 2019 r. (FSK 527/15), w którym stwierdzono, że „nabywając towary i usługi z przeznaczeniem na budowę infrastruktury, co stanowi przejaw realizacji zadań własnych jednostki samorządu terytorialnego, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 3 u.s.g., gmina działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 6 ustawy o VAT. Tym samym, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przysługuje jej prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w kwocie wydatków poniesionych na to nabycie. Powyższy pogląd został wyrażony w odniesieniu do innego zadania własnego gmin wynikającego z art. 7 ust. 1 pkt 3 u.s.g., ale w ocenie Sądu zachowuje on aktualność także w odniesieniu do rozstrzyganej sprawy, gdyż odnosi się również do realizacji zadania własnego gminy w aspekcie jej statusu jako podatnika podatku VAT. Wskazać należy również, że z targowiska korzystać mogą wszyscy a nie tylko wspólnota samorządowa.

Reasumując Gmina ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych związanych z realizacją inwestycji targowiska, które zostały następnie przekazane umową dzierżawy do ZGKiM, który będzie realizował powierzone mu zadanie własne tej gminy, a Gmina będzie wystawiać faktury za dzierżawę targowiska”.

Zatem w świetle powołanych wyżej przepisów, przedstawionych okoliczności sprawy oraz mając na uwadze uzasadnienie orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 2049/18, stwierdzić należy, że Gminie będzie przysługiwało pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne związane z realizowanym projektem polegającym na budowie targowiska i jego bieżącym utrzymaniem.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji pierwotnej.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin