Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.210.2021.1.IK
z 10 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 marca 2021 r. (data wpływu 10 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Foodkart za bony jednego przeznaczenia i ich rozliczania oraz nieuznania Foodkart za bony i ich rozliczania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Foodkart za bony jednego przeznaczenia i ich rozliczania oraz nieuznania Foodkart za bony i ich rozliczania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność polegającą na prowadzeniu restauracji - kantyn pracowniczych w biurowcach, prowadzących sprzedaż gotowych dań oraz napojów. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT, a w posiadanych lokalach restauracyjnych prowadzi ewidencję sprzedaży przy pomocy kas rejestrujących, o których mowa w art. 111 i następne ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j.: Dz.U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.; dalej: „ustawa” lub „ustawa o VAT”). Głównymi odbiorcami usług Wnioskodawcy są najemcy powierzchni biurowych w danym kompleksie/budynku biurowym (dalej: „Najemcy”) a także pracownicy Najemców oraz kontrahenci Najemców. W każdym przypadku Najemcy są podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą. Wnioskodawca posiada infrastrukturę informatyczną, umożliwiającą ewidencję wydawanych posiłków. System ten opiera się o karty magnetyczne (dalej: „Foodkarta” lub „Karta”), pozwalające ewidencjonować dostarczane posiłki. System informatyczny Wnioskodawcy pozwala na różne warianty sprzedaży/programowania kart. Od strony technicznej karty mogą być zarówno tzw. kartami przedpłaconymi jak i alternatywnie służyć wyłącznie do ewidencji sprzedawanych artykułów/usług z limitem lub bez limitu kwotowego. Na podstawie zawieranych pomiędzy Spółką a Najemcami odrębnych umów, Spółka zamierza umożliwić Najemcom nabywanie posiłków przy pomocy systemu rozliczeń kartami w różnych formach. Najemcy będą uprawnieniu do przekazania kart dowolnym osobom - np. pracownikom, kontrahentom itp. - dalej łącznie: „Użytkownicy”.

1.Przedpłata z jedną stawką VAT (Wariant nr 1)

Spółka udostępni Najemcom Foodkarty w systemie przedpłaconym; środki na Foodkarcie (jednej lub kilku) będą odpowiadały kwocie z góry zapłaconej przez Najemcę na rzecz Spółki za dostarczane posiłki w danym okresie rozliczeniowym. Przy czym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej mogą mieć miejsce przypadki, w których Spółka będzie przyznawała Najemcom premie/bonusy w taki sposób, że dodatkowo zwiększy kwotę dostępną na Foodkarcie o kwotę przyznanego rabatu - dla Najemców w takim przypadku kwota dostępnych środków będzie większa niż kwota wpłaconych przez nich środków.

Dla przykładu możliwe jest, że Najemca wpłaci kwotę 100 PLN, zaś kwota dostępna na jego Foodkarcie będzie wynosić np. 120 PLN. Najemcy będą mogli swobodnie dysponować otrzymanymi Kartami - w szczególności przekazywać je swoim pracownikom, kontrahentom itp. Wszystkie towary i usługi, które będą mogły zostać nabyte przy użyciu Karty będą objęte jedną stawką podatku od towarów i usług - wystąpi tylko i wyłącznie stawka podstawowa albo tylko i wyłącznie jedna stawka obniżona. Na dzień wydania karty Najemcy Spółka będzie w stanie określić, czy Najemcy będą nabywać towary/usługi wyłącznie objęte stawką podstawową albo wyłącznie jedną stawką obniżoną. W zależności od umowy z Najemcą środki niewykorzystane z danej Foodkarty w danym okresie będą mogły zostać wykorzystane w kolejnym okresie lub nie. Użytkownik Foodkarty będzie mógł za własne środki dokupić towary/usługi wyłączone z obsługi Foodkartą lub wykraczające poza kwotę dostępną na Karcie - w takim przypadku dany Użytkownik będzie zobligowany do uiszczenia należności za przedmiotowe towary/usługi w momencie wydania posiłku przez Spółkę.

2.Rozliczenie na koniec okresu z kilkoma stawkami VAT (Wariant nr 2)

Spółka przekaże Najemcom Foodkarty nieprzedpłacone, a ci przekażą ją dowolnie wybranym przez siebie osobom - przede wszystkim pracownikom. Umowa z Najemcą będzie wskazywać, iż Spółka będzie świadczyła na rzecz Najemcy usługi cateringowe, ale też możliwe będą pojedyncze dostawy np. napojów słodzonych czy kawy. Posiłki wydawane Użytkownikom (stanowiące dostawę towarów lub świadczenie usług) będą każdorazowo ewidencjonowane przy pomocy Foodkarty w systemie elektronicznym. Towary i usługi ewidencjonowane przy użyciu Foodkarty mogą być objęte różnymi stawkami podatku od towarów i usług. Na dzień wydania karty Najemcy Spółka nie będzie w stanie określić, czy Najemcy będą nabywać towary lub usługi objęte stawką podstawową czy też którąś ze stawek obniżonych przewidzianych w ustawie o VAT. Karty będą służyły wyłącznie ewidencjonowaniu wydawania towarów/wykonywania usług świadczonych przez Spółkę. W określonych umową zawartą z Najemcą terminach (tzw. okresie rozliczeniowym - nie dłuższym niż miesiąc) Spółka dokonywała będzie podsumowania wydawanych w trakcie danego okresu rozliczeniowego posiłków na podstawie zapisów na poszczególnych Kartach i będzie wystawiała fakturę VAT Najemcy. Zapłata będzie następowała z dołu, za czas objęty okresem rozliczeniowym. W zależności od zapisów umowy i danego Najemcy możliwe jest, że w związku z zawarciem umowy i przed rozpoczęciem realizacji umowy Najemcy będą dokonywać wpłaty kaucji na zabezpieczenie przyszłych zobowiązań, jakie powstaną wskutek skorzystania z kart przez Najemców lub osoby, którym karty zostaną przez Najemców przekazane. Kaucja może być zwiększana w trakcie trwania umowy w zależności od ilości udostępnianych Foodkart. Kaucja nie będzie rozliczana z bieżącymi zobowiązaniami - tylko tak jak wskazano wcześniej, ma służyć zabezpieczeniu w przypadku powstania ewentualnych roszczeń lub zaległości po stronie kontrahenta. Kaucja podlegać będzie zwrotowi po zakończeniu umowy. Ewentualne zaspokojenie należności z kaucji złożonej przez Najemcę będzie wymagało dodatkowej aktywności ze strony Spółki i Najemcy - np. złożenia oświadczeń o potrąceniu należności. W zależności od umowy z danym Najemcą Spółka może: (i) określić maksymalną kwotę, do której możliwe będzie ewidencjonowanie transakcji przy użyciu danej Foodkarty w danym dniu, tygodniu lub miesiącu bądź (ii) wyłączyć z systemu ewidencjonowania przy użyciu Foodkart określonych kategorii towarów lub usług. Po przekroczeniu dostępnego limitu lub w przypadku nabycia towarów lub usług zastrzeżonych w umowie z danym Najemcą - Użytkownik Foodkarty będzie zobligowany do uiszczenia należności za przedmiotowe towary / usługi w momencie wydania posiłku przez Spółkę.

3.Rozliczenie na koniec okresu rozliczeniowego z jedną stawką VAT (Wariant nr 3)

Spółka przekaże Najemcom Foodkarty nieprzedpłacone, a ci przekażą ją dowolnie wybranym przez siebie osobom - przede wszystkim pracownikom. Umowa z Najemcą będzie wskazywać, iż Spółka będzie świadczyła na rzecz Najemcy usługi cateringowe; jednakże możliwe jest również sporadyczne realizowanie dostaw towarów, np. w postaci napojów. Realizowane przez Spółkę świadczenie będzie polegać na wydawaniu posiadaczom Foodkart posiłków (mogącym stanowić dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT), co będzie każdorazowo ewidencjonowane przy pomocy Foodkarty w systemie elektronicznym. Karty będą służyły wyłącznie ewidencjonowaniu wydawaniu towarów/wykonywania usług świadczonych przez Spółkę. W określonych umową terminach (po zakończeniu okresów rozliczeniowych trwających nie dłużej niż miesiąc) Spółka dokonywała będzie podsumowania wydawanych w trakcie danego okresu rozliczeniowego posiłków na podstawie zapisów na poszczególnych kartach i będzie wystawiała fakturę VAT Najemcy. Wszystkie towary i usługi, które będą ewidencjonowane przy użyciu Karty będą objęte jedną stawką podatku od towarów i usług - wystąpi tylko i wyłącznie stawka podstawowa albo tylko i wyłącznie jedna stawka obniżona. Zapłata będzie następowała z dołu, za czas objęty okresem rozliczeniowym. W zależności od zapisów umowy i danego Najemcy możliwe jest, że na początku danego okresu rozliczeniowego wynikającego z umowy Najemcy będą dokonywać wpłaty kaucji na zabezpieczenie przyszłych zobowiązań jakie powstaną w przypadku skorzystania z kart przez Najemców lub osoby którym karty zostaną przez Najemców przekazane. Kaucja może być zwiększana w trakcie trwania umowy w zależności od ilości udostępnianych Foodkart. Kaucja nie będzie rozliczana z bieżącymi zobowiązaniami tylko tak jak wskazano wcześniej ma służyć zabezpieczeniu w przypadku powstania ewentualnych roszczeń lub zaległości po stronie kontrahenta. Ewentualne zaspokojenie należności z kaucji złożonej przez Najemcę będzie wymagało dodatkowej aktywności ze strony Spółki i Najemcy - np. złożenia oświadczeń o potrąceniu należności. W zależności od umowy z danym Najemcą Spółka może: (i) określić maksymalną kwotę, do której możliwe będzie ewidencjonowanie transakcji przy użyciu danej Foodkarty w danym dniu, tygodniu lub miesiącu bądź (ii) wyłączyć z systemu ewidencjonowania przy użyciu Foodkart określonych kategorii towarów lub usług. Po przekroczeniu dostępnego limitu lub w przypadku nabycia towarów lub usług zastrzeżonych w umowie z danym Najemcą - Użytkownik Foodkarty będzie zobligowany do uiszczenia należności za przedmiotowe towary/usługi w momencie wydania posiłku przez Spółkę.

Dane podmiotu zagranicznego: Spółce nie są znane dane jakichkolwiek podmiotów zagranicznych zaangażowanych w działania będące przedmiotem niniejszego wniosku

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

Przedpłata z jedną stawką VAT

Wariant nr 1

1. Czy w przypadku Wariantu nr 1 karty wydane Najemcom należy kwalifikować jako bony w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT?
2. Czy w przypadku Wariantu nr 1 Spółka jest zobowiązana traktować karty wydane Najemcy w systemie przedpłaconym jako tzw. bon jednego przeznaczenia w rozumieniu art. 2 pkt 43 ustawy o VAT?
3. Czy w przypadku Wariantu nr 1 wydanie posiłku będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu na gruncie ustawy o VAT?
4. Czy w przypadku Wariantu nr 1 wydanie posiłku będzie rodziło po stronie Spółki obowiązek wystawienia przez Spółkę faktury lub ujęcia w ewidencji prowadzonej przy pomocy kasy rejestrującej?
5. Czy w przypadku Wariantu nr 1 transfer Karty do Najemcy będzie stanowił czynność podlegającą opodatkowaniu na gruncie ustawy o VAT?

Rozliczenie na koniec miesiąca z kilkoma stawkami VAT

Wariant nr 2

6.Czy w przypadku Wariantu nr 2 Foodkarty wydane Najemcom należy kwalifikować jako bony w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT?

7.Czy w przypadku Wariantu nr 2 Spółka jest zobowiązana traktować wydane Foodkarty jako tzw. bon różnego przeznaczenia w rozumieniu art. 2 pkt 44 ustawy o VAT?

8.Czy w przypadku Wariantu nr 2 w zakresie, w jakim wydanie posiłku jest ewidencjonowane za pomocą Foodkarty, obowiązek podatkowy z tytułu czynności polegającej na wydaniu posiłku powstanie na zasadach opisanych w art. 19a ust. 3 i ust. 4 ustawy o VAT - tj. w momencie zakończenia danego okresu rozliczeniowego ustalonego z Najemcą?

9.Czy w przypadku Wariantu nr 2 wydanie posiłku będzie rodziło obowiązek podatkowy na gruncie podatku VAT po stronie Spółki?

10.Czy w przypadku Wariantu nr 2 wydanie posiłku będzie rodziło obowiązek wystawienia przez Spółkę faktury lub ujęcia tej czynności w ewidencji prowadzonej za pomocą kasy rejestrującej?

11.Czy w przypadku Wariantu nr 2 wydanie Karty Najemcy będzie rodziło obowiązek podatkowy na gruncie VAT lub powstanie po stronie Spółki jakichkolwiek dodatkowych obowiązków formalnych?

12.Czy w przypadku Wariantu nr 2 kaucja przekazana prze Najemcę będzie rodziła obowiązek podatkowy na gruncie podatku VAT?

Rozliczenie na koniec miesiąca z jedną stawką VAT

Wariant nr 3

13.Czy w przypadku Wariantu nr 3 Foodkarty wydane Najemcom należy kwalifikować jako bony w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT?

14.Czy w przypadku Wariantu nr 3 Spółka jest zobowiązana traktować wydane Foodkarty jako tzw. bon różnego przeznaczenia w rozumieniu art. 2 pkt 44 ustawy o VAT?

15.Czy w przypadku Wariantu nr 3 w zakresie, w jakim wydanie posiłku jest ewidencjonowane za pomocą Foodkarty, obowiązek podatkowy z tytułu czynności polegającej na wydaniu posiłku powstanie na zasadach opisanych w art. 19a ust. 3 i ust. 4 ustawy o VAT - tj. w momencie zakończenia danego okresu rozliczeniowego ustalonego z Najemcą?

16.Czy w przypadku Wariantu nr 3 wydanie posiłku będzie rodziło obowiązek podatkowy na gruncie podatku VAT po stronie Spółki?

17.Czy w przypadku Wariantu nr 3 wydanie posiłku będzie rodziło obowiązek wystawienia przez Spółkę faktury lub ujęcia tej czynności w ewidencji prowadzonej za pomocą kasy rejestrującej?

18.Czy w przypadku Wariantu nr 3 wydanie Karty Najemcy będzie rodziło obowiązek podatkowy na gruncie VAT lub powstanie po stronie Spółki jakichkolwiek dodatkowych obowiązków formalnych?

19.Czy w przypadku Wariantu nr 3 kaucja przekazana prze Najemcę będzie rodziła obowiązek podatkowy na gruncie podatku VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wariant nr 1

1. W przypadku Wariantu nr 1, karty wydane Najemcom należy kwalifikować jako bony w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT.
2. Tak, w przypadku Wariantu nr 1 Spółka jest zobowiązana traktować karty wydane Najemcy w systemie przedpłaconym jako tzw. bon jednego przeznaczenia w rozumieniu art. 2 pkt 43 ustawy o VAT.
3. W zakresie, w jakim wynagrodzenie w całości lub w części jest przyjmowane w formie Foodkarty wydanie posiłku nie będzie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu na gruncie ustawy o VAT. Natomiast w części objętej dopłatą uiszczaną przez Użytkownika wydanie posiłku będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.
4. W zakresie, w jakim wynagrodzenie przyjmowane jest w formie Foodkarty wydanie posiłku nie będzie rodziło obowiązku wystawienia przez Spółkę faktury ani ujęcia w ewidencji prowadzonej za pomocą kasy rejestrującej. W zakresie samodzielnej dopłaty po stronie Spółki powstanie obowiązek wystawienia faktury - a przypadku sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, zaewidencjowania na kasie fiskalnej. Obowiązek ten będzie dotyczyć wyłącznie części, w której użytkownik Karty dokonuje nabycia za swoje środki.
5. W przypadku Wariantu nr 1 transfer Karty do Najemcy nie będzie stanowić odrębnej czynności podlegającej opodatkowaniu - po stronie Spółki powstanie obowiązek podatkowy w odniesieniu do czynności, których Karta ta dotyczy - tj. wydania posiłku przez Spółkę.
   
   

Wariant nr 2

6.Nie, gdyż w przypadku Wariantu nr 2 Foodkarty nie są przyjmowane jako wynagrodzenie z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług przez Spółkę.

7.Nie, gdyż w przypadku Wariantu nr 2 Foodkarty nie są bonami w rozumieniu w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT.

8.Tak, w przypadku Wariantu nr 2 w zakresie, w jakim wydanie posiłku jest ewidencjonowane za pomocą Foodkarty, obowiązek podatkowy z tytułu czynności polegającej na wydaniu posiłku powstanie na zasadach opisanych w art. 19a ust. 3 i ust. 4 ustawy o VAT - tj. w momencie zakończenia danego okresu rozliczeniowego ustalonego z Najemcą.

9.W przypadku Wariantu nr 2 wydanie posiłku nie będzie rodziło obowiązku podatkowego na gruncie VAT po stronie Spółki, w zakresie w jakim czynność ta jest ewidencjonowana za pomocą Foodkarty i wynagrodzenie jest uiszczane po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego. Natomiast w zakresie, w jakim całość lub część wynagrodzenia jest uiszczana w momencie wydania posiłku przez Spółkę, czynność wydania posiłku będzie skutkowała powstaniem po stronie Spółki obowiązku podatkowego na gruncie VAT.

10.W przypadku Wariantu nr 2 wydanie posiłku nie będzie rodziło obowiązku wystawienia faktury ani zaewidencjonowania na kasie fiskalnej, w zakresie w jakim czynność ta jest ewidencjonowana za pomocą Foodkarty i wynagrodzenie jest uiszczane po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego. Natomiast w zakresie, w jakim całość lub część wynagrodzenia jest uiszczana w momencie wydania posiłku przez Spółkę, czynność wydania posiłku będzie musiała zostać udokumentowana fakturą VAT (w przypadku Użytkowników będących podmiotami gospodarczymi) lub ujęta w ewidencji prowadzonej przy pomocy kasy rejestrującej (w przypadku Użytkownika będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej).

11.Nie, w przypadku Wariantu nr 2 wydanie Karty Najemcy nie będzie rodziło obowiązku podatkowego na gruncie VAT ani powstania po stronie Spółki jakichkolwiek dodatkowych obowiązków formalnych.

12.Nie, w przypadku Wariantu nr 2 otrzymanie kaucji nie będzie rodziło obowiązku podatkowego na gruncie podatku VAT na gruncie VAT.

Wariant nr 3

13.Nie, gdyż w przypadku Wariantu nr 3 Foodkarty nie są przyjmowane jako wynagrodzenie z tytułu dostawy towarów / świadczenia usług przez Spółkę.

14.Nie, gdyż w przypadku Wariantu nr 3 Foodkarty nie są bonami w rozumieniu w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT.

15.Tak, w przypadku Wariantu nr 3 w zakresie, w jakim wydanie posiłku jest ewidencjonowane za pomocą Foodkarty, obowiązek podatkowy z tytułu czynności polegającej na wydaniu posiłku powstanie na zasadach opisanych w art. 19a ust. 3 i ust. 4 ustawy o VAT - tj. w momencie zakończenia danego okresu rozliczeniowego ustalonego z Najemcą.

16.W przypadku Wariantu nr 3 wydanie posiłku nie będzie rodziło obowiązku podatkowego na gruncie VAT po stronie Spółki, w zakresie w jakim czynność ta jest ewidencjonowana za pomocą Foodkarty i wynagrodzenie jest uiszczane po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego.

Natomiast w zakresie, w jakim całość lub część wynagrodzenia jest uiszczana w momencie wydania posiłku przez Spółkę, czynność wydania posiłku będzie skutkowała powstaniem po stronie Spółki obowiązku podatkowego na gruncie VAT.

17.W przypadku Wariantu nr 3 wydanie posiłku nie będzie rodziło obowiązku wystawienia faktury ani zaewidencjonowania na kasie fiskalnej, w zakresie w jakim czynność ta jest ewidencjonowana za pomocą Foodkarty i wynagrodzenie jest uiszczane po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego. Natomiast w zakresie, w jakim całość lub część wynagrodzenia jest uiszczana w momencie wydania posiłku przez Spółkę, czynność wydania posiłku będzie musiała zostać udokumentowana fakturą VAT (w przypadku Użytkowników będących podmiotami gospodarczymi) lub ujęta w ewidencji prowadzonej przy pomocy kasy rejestrującej (w przypadku Użytkownika będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej).

18.Nie, w przypadku Wariantu nr 3 wydanie Karty Najemcy nie będzie rodziło obowiązku podatkowego na gruncie VAT ani powstania po stronie Spółki jakichkolwiek dodatkowych obowiązków formalnych.

19.Nie, w przypadku Wariantu nr 3 otrzymanie kaucji nie będzie rodziło obowiązku podatkowego na gruncie podatku VAT na gruncie VAT.

Uzasadnienie Uwagi wstępne

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j.: Dz.U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.; dalej: „ustawa” lub „ustawa o VAT”) czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jednocześnie zgodnie z regulacjami przewidzianymi w art. 8a ust. 1 ustawy o VAT za dostawę towarów lub świadczenie usług uznaje się również transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu. Natomiast transfer bonu różnego przeznaczenia, zgodnie z art. 8b ust. 1 zdanie drugie ustawy o VAT, nie podlega opodatkowaniu VAT. W myśl tego przepisu opodatkowaniu VAT podlega wyłącznie faktyczne przekazanie towarów/świadczenie usług w zamian za bon różnego przeznaczenia. Przy czym definicja bonu została zawarta w art. 2 pkt 41 ustawy o VAT - zgodnie z tą regulacją za bon uznaje się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu. Ustawa w art. 2 pkt 43 definiuje również pojęcie „bonu jednego przeznaczenia”, który w myśl tego przepisu stanowi bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu. A contrario, zgodnie z art. 2 pkt 44 ustawy o VAT, bon różnego przeznaczenia to bon inny niż bon jednego przeznaczenia. Dla określenia ciążących na Spółce obowiązków związanych z wydaniem oraz przekazaniem Foodkart oraz zasad opodatkowania czynności realizowanych przez Spółkę w przypadku poszczególnych Wariantów kluczowe będzie zatem określenie, czy w danym Wariancie Foodkarta powinna zostać uznana za bon w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT - a jeśli tak, to czy powinna być ona kwalifikowana jako bon jednego czy różnego przeznaczenia w rozumieniu ustawy o VAT. Odczytując definicję bonu zawartą w art. 2 pkt 41 ustawy o VAT, należy stwierdzić, że wystawiane przez Spółkę Foodkarty będą stanowić bon w rozumieniu ustawy o VAT jeśli w przypadku danego Wariantu karty te łącznie spełniają następujące przesłanki: • Foodkarta jest przyjmowana jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia za realizowaną przez Spółkę dostawę towarów lub usługę; • Foodkarta wskazuje na towary lub usługi, które mają być dostarczone lub wykonane lub na tożsamość potencjalnego dostawcy (dostawców) lub usługodawcy (usługodawców). Szczegółowa analiza spełnienia przez wydawane przez Spółkę Foodkarty ww. warunków w przypadku poszczególnych Wariantów rozliczeń stosowanych z Najemcami została przedstawiona w uzasadnieniu stanowisk Wnioskodawcy na poszczególne pytania.

Wariant nr 1

Uzasadnienie stanowiska do pytania nr 1

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, w przypadku Wariantu nr 1 Najemca wpłaca Spółce środki, które mogą zostać wykorzystane do regulowania należności w prowadzonych przez Spółkę restauracjach - po okazaniu Foodkarty przez użytkownika. W momencie realizacji transakcji saldo dostępne na tej Foodkarcie ulega pomniejszeniu o kwotę wynagrodzenia należnego Spółce z tytułu tej transakcji. W przypadku gdy kwota dostępna na Foodkarcie nie pokrywa całości należności dany użytkownik jest zobligowany do zapłaty brakującej kwoty należności przed wydaniem posiłku przez Spółkę.

W świetle powyższego należy zatem zauważyć, iż w przypadku Wariantu nr 1: • Foodkarta jest przyjmowana jako wynagrodzenie za realizowaną prze z Spółkę dostawę towarów lub usług (a w przypadku zbyt małej ilości środków na Foodkarcie - część wynagrodzenia) oraz • z uwagi na fakt, iż Foodkarta akceptowana jest przez Wnioskodawcę w prowadzonych przez niego restauracjach, nie ulega wątpliwości, iż Karta ta wskazuje na tożsamość przyszłego dostawcy/usługodawcy jak i zakres świadczeń, które mogą być realizowane w oparciu o tę kartę. Tym samym w przypadku Wariantu 1, wydawane przez Spółkę Foodkarty spełniają obie przesłanki określone w art. 2 pkt 41 ustawy o VAT, co oznacza, że należy uznać za bony w rozumieniu ustawy o VAT. W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Uzasadnienie stanowiska do pytania nr 2

Jak wskazano powyżej, w przypadku Wariantu nr 1 wydawane przez Spółkę Foodkarty stanowią bony w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT. Tym samym dla określenia ciążących na Spółce obowiązków związanych ze stosowaniem tych Kart oraz zasad opodatkowania czynności realizowanych przez Spółkę w tym zakresie kluczowe będzie ustalenie, czy Foodkarty wydawane w przypadku Wariantu nr 1 stanowią bony jednego czy różnego przeznaczenia. Z przytoczonej na wstępie definicji bonu jednego przeznaczenia zawartej w art. 2 pkt 43 ustawy o VAT wynika, że za taki instrument może zostać uznany bon łącznie spełniający następujące warunki: • w chwili emisji bonu znane jest miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy; • w chwili emisji bonu znana jest kwota należnego podatku (podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze) z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług. W zamian za wynagrodzenie przyjmowane w formie Foodkarty, w przypadku Wariantu nr 1 Najemca może nabyć towary lub usługi restauracyjne lub cateringowe dostępne w prowadzonych przez Spółkę restauracjach zlokalizowanych na terytorium kraju. Zatem w każdym przypadku Foodkarta obejmuje dostawy towarów lub świadczenie usług, które z perspektywy ustawy o VAT stanowią czynności realizowane na terytorium kraju - w przypadku towarów zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT miejscem dostawy będzie miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (tj. terytorium kraju); zaś w przypadku usług zastosowanie znajdzie zasada przewidziana w art. 28i ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą miejscem świadczenia usług restauracyjnych i cateringowych jest miejsce, w którym usługi są faktycznie wykonywane (tj. terytorium kraju). Odnosząc powyższe do Foodkart wydawanych w przypadku Wariantu nr 1, Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż w momencie wydania karty Najemcy Spółka każdorazowo jest w stanie określić miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których Karta ta dotyczy. Tym samym za spełniony należy uznać pierwszy z ww. warunków, od których uzależniona jest kwalifikacja bonów za bony jednego przeznaczenia. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, w przypadku Wariantu nr 1 możliwe jest nabycie wyłącznie towarów i/lub usług objętych jedną stawką VAT (tj. stawką podstawową albo jedną ze stawek obniżonych przewidzianych w ustawie o VAT). W konsekwencji w chwili przekazania Foodkarty Najemcy Spółce jest znana już kwota podatku należnego z tytułu dostaw towarów/usług świadczonych w przyszłości w zamian za wynagrodzenie przyjmowane w formie Foodkarty. W związku z tym w ocenie Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że w przypadku Wariantu nr 1 również drugi z ww. warunków należy uznać za spełniony. Reasumując powyższe, Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż Foodkarty wydawane w ramach Wariantu nr 1 spełniają obie przesłanki przewidziane w art. 2 pkt 43 ustawy o VAT, w konsekwencji za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego w przypadku Wariantu nr 1 Foodkarty stanowią bony jednego przeznaczenia.

Uzasadnienie stanowiska do pytania nr 3

Jak zostało to szeroko uargumentowane powyżej, w przypadku Wariantu nr 1 Foodkarty przekazywane przez Spółkę Najemcom stanowią bon jednego przeznaczenia, o którym mowa w art. 2 pkt 43 ustawy o VAT. W konsekwencji w odniesieniu do Foodkart wydawanych przez Spółkę zastosowanie znajdzie regulacja przewidziana w art. 8a oraz art. 19a ust. 1a ustawy o VAT - w zakresie, w jakim całość lub część wynagrodzenia jest uiszczana za pomocą Foodkarty. Oznacza to, że w tym zakresie czynnością podlegającą opodatkowania w przypadku Wariantu nr 1 będzie transfer poszczególnych Foodkart do danego Najemcy - i właśnie momencie tego transferu powstanie po stronie Spółki obowiązek podatkowy z tego tytułu. W konsekwencji w przypadku Wariantu nr 1 wydanie posiłku finalnym odbiorcom nie będzie stanowiło z pespektywy Spółki czynności podlegającej opodatkowaniu VAT - w zakresie, w jakim wynagrodzenie jest uiszczane za pomocą Foodkarty. Wniosek taki wynika bezpośrednio z art. 8a ust. 2 ustawy o VAT, który wprost wskazuje, że w przypadku bonów jednego przeznaczenia realizacja czynności w części, w jakiej wynagrodzenie stanowił bon, nie uznaje się za niezależną czynność podlegającą opodatkowaniu. Powyższe dotyczy wszystkich przypadków, w których Foodkarta wydawana w ramach Wariantu nr 1 jest przyjmowana przez Spółkę jako wynagrodzenie za dane świadczenie realizowane przez Spółkę - również wtedy, kiedy kwota dostępna na danej Foodkarcie jest wyższa niż kwota uiszczona przez Najemcę z uwagi na udzielenie przez Spółkę bonusu przedstawionego w opisie zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego wniosku. Czynnością opodatkowaną będzie wyłącznie wydanie posiłku realizowane na podstawie dopłaty uiszczonej przez danego Użytkownika - w części objętej tą dopłatą. Tym samym w momencie wydania posiłku Użytkownikowi dojdzie do powstania po stronie Spółki obowiązku podatkowego wyłącznie w odniesieniu do otrzymywanej kwoty dopłaty. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że stanowisko Spółki w odniesieniu do pytania nr 3 należy uznać za prawidłowe.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 4

Jak wskazano powyżej, w przypadku Wariantu nr 1 w momencie wydania posiłku poszczególnym odbiorcom nie powstaje po stronie Spółki obowiązek podatkowy na gruncie ustawy o VAT – w przypadku gdy całość wynagrodzenia jest przyjmowana w formie Foodkarty (w tym również gdy saldo dostępne na danej Karcie jest wyższe niż kwota uiszczona przez Najemcę - z uwagi na przyznanie przez Spółkę bonusu opisanego we wstępnej części wniosku). W konsekwencji w takich przypadkach Spółka nie jest zobligowana do realizacji jakichkolwiek dodatkowych czynności przewidzianych w ustawie o VAT - w szczególności ujęcia tej operacji w ewidencji prowadzonej przy pomocy kasy rejestrującej ani wystawienia faktury. Natomiast w przypadku gdy część wynagrodzenia przekraczająca kwotę dostępną na Foodkarcie jest uiszczana przez Użytkownika w momencie wydania posiłku przez Spółkę, w odniesieniu do uiszczanej dopłaty po stronie Spółki powstaje obowiązek podatkowy w VAT. W związku z tym, w tym zakresie Spółka jest zobligowana do ujęcia otrzymywanej kwoty dopłaty w ewidencji prowadzonej za pomocą kasy rejestrującej - jeśli odbiorcą jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej lub wystawienia faktury - w przypadku gdy odbiorcą jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 4 należy uznać za prawidłowe.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 5

Zgodnie z art. 8a ust. 1 ustawy o VAT transfer bonu jednego przeznaczenia jest uznawany za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy. Tym samym na gruncie ustawy o VAT, transfer bonu jednego przeznaczenia stanowi czynność zrównaną z czynnością opodatkowaną, do której bon ten uprawnia. Jednocześnie podkreślenia wymaga fakt, że art. 8a ustawy o VAT nie wprowadza odrębnej czynności podlegającej opodatkowaniu w postaci transferu bonu jednego przeznaczenia. W związku z tym w przypadku Wariantu nr 1 transfer Foodkarty Najemcy powinien być opodatkowany na zasadach przewidzianych dla dostawy towarów/świadczenia usług, które są przez Spółkę realizowane w zamian za wynagrodzenie uiszczane w formie Foodkarty - w szczególności przy zastosowaniu stawki VAT przewidzianej w ustawie dla danego rodzaju towarów czy usług. Jedyną odrębnością w tym zakresie będzie moment powstania obowiązku podatkowego, który zgodnie z art. 19a ust. 1a ustawy o VAT powstaje w momencie transferu bonu jednego przeznaczenia. Mając na uwadze powyższe, za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 5.

Wariant nr 2 oraz Wariant nr 3

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania nr 6 i nr 13

Jak wskazano w uwagach wstępnych powyżej, dla uznania danego instrumentu za bon w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT konieczne jest, by bon ten: (i) był przyjmowany jako wynagrodzenie (lub jego część) za dostawę towarów lub świadczenie usług oraz (ii) wskazywał usługi lub towary, które mogą zostać objęte tym bonem lub tożsamość podmiotu dostarczającego te towary / realizującego dane usługi. W przypadku Wariantu nr 2 oraz Wariantu nr 3 Najemca całość wynagrodzenia uiszcza dopiero po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego. Samo okazanie Foodkarty w prowadzonej przez Spółkę restauracji nie wiąże się z transferem jakichkolwiek środków (realnych czy wirtualnych) ani pomniejszeniem kwoty uiszczanej po zakończeniu danego okresu przez Najemcę. Okazanie Foodkarty przez Użytkownika służy wyłącznie zaewidencjonowaniu realizowanych czynności w celu prawidłowego określenia wysokości wynagrodzenia należnego Spółce od danego Najemcy z tytułu realizowanych czynności. W konsekwencji należy zauważyć, iż w przypadku Wariantu nr 2 oraz Wariantu nr 3 wydawane przez Spółkę Foodkarty pełnią funkcję czysto ewidencyjną - tzn. pozwalają one na zidentyfikowanie czynności realizowanych na rzecz danego Najemcy w trakcie okresu rozliczeniowego i określenie kwoty wynagrodzenia należnego Spółce z tytułu tych czynności. Foodkarty w przypadku Wariantu nr 2 jak również Wariantu nr 3, nie mają natomiast jakiegokolwiek charakteru „płatniczego” - nie są akceptowane przez Spółkę jako wynagrodzenie (czy część wynagrodzenia) z tytułu dostaw towarów czy usług realizowanych przez Spółkę, które to wynagrodzenie jest w całości uiszczane przez Najemcę po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego. W związku z tym należy zauważyć, iż w przypadku Wariantu nr 2 i Wariantu nr 3 Foodkarty nie spełniają pierwszej z ww. przesłanek przewidzianych w art. 2 pkt 41 ustawy o VAT - tj. nie są akceptowane przez Spółkę jako wynagrodzenie z tytułu realizowanych dostaw towarów czy usług. W konsekwencji w przypadku Wariantu nr 2 i Wariantu nr 3 wystawiane przez Spółkę Foodkarty nie mogą być uznawane za bony w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT - a zatem za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 6 oraz pytania nr 13.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania nr 7 i nr 14

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 44 ustawy o VAT za bon różnego przeznaczenia uznaje się bon inny niż bon jednego przeznaczenia. Należy zatem zauważyć, iż za bon różnego przeznaczenia może zostać uznany wyłącznie taki instrument, który może zostać uznany za bon w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT. Jak wskazano powyżej w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 6 oraz nr 13, w przypadku Wariantu nr 2 oraz Wariantu nr 3 wydawane przez Spółkę Foodkarty nie spełniają warunków, dla uznania ich za bony w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT. Tym samym skoro, w przypadku Wariantu nr 2 oraz Wariantu nr 3 Foodkarty nie mogą zostać uznane za bony w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT, Karty te nie mogą również zostać uznane za bony różnego przeznaczenia, w rozumieniu art. 2 pkt 44 ustawy o VAT. W świetle powyższego nie ulega zatem wątpliwości, że prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 7 oraz pytania nr 14, w myśl którego w przypadku Wariantu nr 2 oraz Wariantu nr 3 wydawane przez Spółkę Foodkarty nie stanowią bonów różnego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 44 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania nr 8 i nr 15

Zgodnie z art. 19a ust. 1 do powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju zasadniczo dochodzi z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania danej usługi. W art. 19a ust. 3 ustawy o VAT ustawodawca doprecyzował równocześnie, że usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Przy czym na mocy art. 19a ust. 4 ustawy o VAT zasada ta ma odpowiednie zastosowanie również do dostaw towarów. Zgodnie z podejściem prezentowanym w praktyce o dostawie/usłudze ciągłej w rozumieniu ustawy o VAT można mówić nie tylko w przypadku gdy z uwagi na charakter realizowanego świadczenia nie dochodzi do przerwy w wydawaniu towarów/realizacji usługi (np. dostawa energii elektrycznej czy dostawa gazu rurociągiem), lecz również w przypadku gdy strony z góry zakładają, że dane świadczenie będzie realizowane przez jakiś okres rozliczeniowy, dla którego ustalone odrębne płatności. Powyższe podejście zostało zaprezentowane m.in. przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 4 sierpnia 2020 r. (sygn. akt I FSK 1848/17, orzeczenie prawomocne) wskazał: „(...) za dostawę świadczoną w sposób ciągły, o której mowa w art. 19a ust. 4 w zw. z ust. 3 u.p.t.u., należy uznać ciąg kolejnych świadczeń (dostaw), stanowiących realizację przyjętego zobowiązania do dokonania szeregu dostaw częściowych określonych towarów, objętych jednym stosunkiem zobowiązaniowym, z założoną powtarzalnością świadczeń (dostaw) i ustalonymi okresami ich rozliczeń lub terminami płatności”. W świetle powyższego podkreślenia wymaga zatem fakt, iż za dostawy/usługi ciągłe w rozumieniu art. 19a ust. 3 i 4 ustawy o VAT mogą zostać uznane zarówno świadczenia nieprzerywalne (jak np. dostawa energii elektrycznej) jaki świadczenia powtarzalne - o ile z góry obie strony zakładają i są świadome stałego („ciągłego”) charakteru poszczególnych świadczeń cząstkowych. Odnosząc powyższe do zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, należy zauważyć, iż w przypadku Wariantu nr 2 oraz Wariantu nr 3 Spółka zawiera z Najemcą umowę, na mocy której zobowiązuje się do comiesięcznej realizacji bliżej nieokreślonej liczby wydań posiłków, które mają być ewidencjonowane za pomocą Foodkarty. Z góry zatem strony przyjmują, że realizowane przez Spółkę czynności będą miały powtarzalny charakter i że rozliczenia z tego tytułu będą dokonywane po upływie ustalonych okresów rozliczeniowych. Należy zatem zauważyć, iż w przypadku Wariantu nr 2 jak również Wariantu nr 3 spełnione są wszystkie warunki dla uznania dostaw towarów i usług, które są ewidencjonowane za pomocą Foodkart, za objęte zakresem art. 19a ust. 3 i 4 ustawy o VAT, o których mowa w przytoczonym powyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego: • Spółka zobowiązuje się do dokonywania wielu (bliżej nieokreślonej liczby) wydań posiłku użytkownikom Foodkarty; • Rozliczenia z Najemcami za dostawy towarów i usługi zaewidencjonowane za pomocą Foodkarty są dokonywane za okresy miesięczne. Podstawą wydawania posiłków nie jest zawieranie umów z poszczególnymi Użytkownikami, ale realizacja umowy zawartej z Najemcą - na warunkach w niej określonych. W świetle powyższego należy zatem zauważyć, iż w zakresie wydań posiłków ewidencjonowanych przy pomocy Foodkarty, w przypadku Wariantu nr 2 jak również Wariantu nr 3 do powstania obowiązku podatkowego dochodzi na zasadach określonych w art. 19a ust. 3 i ust. 4 ustawy o VAT, co oznacza, że obowiązek podatkowy z tytułu tych czynności powstaje z upływem każdego miesięcznego okresu rozliczeniowego. W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 8 oraz nr 15 należy uznać za prawidłowe.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania nr 9 i nr 16

Jak zostało to szeroko uargumentowane uzasadnieniu stanowiska w zakresie pytania nr 8 i nr 15, w przypadku Wariantu nr 2 oraz Wariantu nr 3 obowiązek podatkowy z tytułu świadczeń, które są ewidencjonowane za pomocą Foodkart i jako takie są objęte okresowymi rozliczeniami uzgodnionymi z poszczególnymi Najemcami, powstaje z upływem kolejnych okresów rozliczeniowych. Tym samym w odniesieniu do tych transakcji wydanie poszczególnych posiłków (stanowiące dostawę towarów lub świadczenie usług) przez Spółkę nie będzie wiązało się z powstaniem po stronie Spółki obowiązku podatkowego. Natomiast w części, która nie jest ewidencjonowana przy pomocy Foodkarty, nie będą miały zastosowania również wspomniane powyżej rozliczenia okresowe z Najemcą. Oznacza to, że w tym zakresie obowiązek podatkowy powinien powstać na zasadach ogólnych przewidzianych w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT. Tym samym, w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług, z tytułu których wynagrodzenie będzie uiszczane przez Użytkownika, w momencie wydania posiłku przez Spółkę po stronie Spółki powstanie obowiązek podatkowy z tytułu tej czynności. Przy czym obowiązek podatkowy powstanie wyłącznie w odniesieniu do kwoty wynagrodzenia, która jest uiszczana w momencie wydania posiłku przez Spółkę - w pozostałym zakresie bowiem obowiązek podatkowy powstaje dopiero w momencie zakończenia okresu rozliczeniowego.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania nr 10 i nr 17

W świetle argumentacji przedstawionej powyżej należy zauważyć, że w przypadku Wariantu nr 2 oraz Wariantu nr 3 zasady opodatkowania czynności realizowanych przez Spółkę jest uzależnione od tego, czy: (i) dana transakcja jest ewidencjonowana za pomocą wydawanej przez Spółkę Foodkarty i objęta rozliczeniami okresowymi z Najemcą, (ii) czy też jest ona realizowana poza systemem Foodkarty i wynagrodzenie jest uiszczane bezpośrednio w momencie wydania posiłku Użytkownikom. Powyższe rozróżnienie, w ocenie Wnioskodawcy, ma również wpływ na sposób dokumentowania poszczególnych czynności realizowanych przez Spółkę w przypadku Wariantu nr 2 oraz Wariantu nr 3. Jeśli dana transakcja jest ewidencjonowana za pomocą Foodkarty, z punktu widzenia ustawy o VAT realizowane czynności stanowią dostawę ciągłą (usługi ciągłe) - tak więc są one kwalifikowane jako jedna czynność podlegająca opodatkowaniu VAT, składająca się z następujących po sobie dostaw/usług częściowych. W związku z tym czynności, które w trakcie danego miesiąca są ewidencjonowane za pomocą Foodkart, z punktu widzenia ustawy o VAT powinny być dokumentowane za pomocą jednej faktury wystawionej przez Spółkę na Najemcę, na której Spółka wskaże w jednej pozycji wszystkie towary i usługi objęte daną stawką VAT (tak więc w przypadku Wariantu nr 2 liczba pozycji będzie odpowiadać liczbie stawek mających zastosowanie do posiłków zaewidencjonowanych w danym okresie za pomocą Foodkart). Natomiast jeśli dane wydanie posiłku jest realizowane poza systemem Foodkarty w całości lub w części (a więc w całości lub w części nie jest objęta systemem rozliczeń z Najemcą i nie jest ewidencjonowana za pomocą Foodkarty), realizowane przez Spółkę czynności powinny być ewidencjonowane przy: (i) pomocy kasy rejestrującej - jeśli użytkownikiem jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej albo (ii) odrębnej faktury wystawionej przez Spółkę - jeśli użytkownikiem jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Przy czym w przypadku gdy tylko część wynagrodzenia z tytułu danego posiłku jest uiszczana w momencie wydania tego posiłku przez Spółkę (w pozostałym zaś zakresie dana czynność jest objęta systemem ewidencjonowania za pomocą Foodkart) obowiązek odrębnego dokumentowania dotyczy tylko tej części wynagrodzenia, która jest uiszczana przez Użytkownika. Pozostała zaś część wynagrodzenia powinna zostać ujęta w fakturze wystawianej przez Spółkę na Najemcę, po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego. Jeśli posiłek objęty częściowo wynagrodzeniem uiszczanym w momencie wydania posiłku przez Spółkę składa się z elementów opodatkowanych różnymi stawkami VAT (co może mieć miejsce w przypadku Wariantu nr 2), kwota podatku należnego, wskazywana na fakturze wystawianej na Najemcę powinna być ustalana proporcjonalnie - tzn. w części, w jakiej wynagrodzenie brutto zostało zaewidencjonowane na Foodkarcie, podstawa opodatkowania i kwota podatku należnego powinna być ujęta na tej fakturze (z podziałem na poszczególne stawki podatku); w pozostałej zaś części na takich samych zasadach powinna zostać określona kwota podatku należnego wykazywana na paragonach lub fakturach wystawianych w związku z otrzymaniem części wynagrodzenia w momencie wydania posiłku. Reasumując powyższe, należy zatem zauważyć, iż w przypadku Wariantu nr 2 jak i Wariantu nr 3: (i) wydanie posiłków ewidencjonowanych za pomocą Foodkarty powinno być udokumentowane za pomocą jednej zbiorczej faktury obejmującej wszystkie posiłki wydane w danym okresie rozliczeniowym, (ii) wydanie posiłków, w przypadku których część lub całość wynagrodzenia nie jest zapisywana na Foodkarcie, powinno być dokumentowane za pomocą faktury lub przy użyciu kasy rejestrującej – w zależności od tego czy użytkownik Foodkarty jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej lub podmiotem prowadzącym taką działalność. Tym samym za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 10 oraz pytania nr 17.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania nr 11 i nr 18

Jak zostało to szeroko uargumentowane powyżej, w przypadku Wariantu nr 2 oraz Wariantu nr 3, Foodkarta wydawana przez Spółkę Najemcom nie stanowi bonu w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż przekazanie tej Karty poszczególnym Najemcom nie powinno być traktowane jako czynność podlegająca opodatkowaniu VAT ani czynność zrównana z czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT na zasadach przewidzianych w rozdziale ustawy o VAT. Równocześnie ustawa o VAT nie przewiduje jakichkolwiek dodatkowych obowiązków formalnych związanych z przekazaniem tego rodzaju instrumentu, który służy wyłącznie do ewidencjonowania transakcji realizowanych w trakcie danego okresu rozliczeniowego. Dlatego też w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku Wariantu nr 2 jak również Wariantu nr 3 przekazanie Foodkarty Najemcom nie będzie stanowiło czynności podlegającej VAT i nie będzie wiązało się z powstaniem po stronie Spółki obowiązku podatkowego w VAT ani jakichkolwiek obowiązków formalnych przewidzianych w ustawie o VAT. A zatem za prawidłowe należałoby uznać stanowisko Spółki w odniesieniu do pytania nr 11 jak i pytania nr 18.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania nr 12 i nr 19

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku Wariantu nr 2 i Wariantu nr 3 otrzymanie kaucji od Najemców nie rodzi jakichkolwiek konsekwencji na gruncie ustawy o VAT. W szczególności kaucje otrzymywane od Najemców nie powinny być traktowane jako całość lub część zapłaty za dostawy towarów/świadczone usługi objęte zakresem regulacji przewidzianej w art. 19a ust. 8 ustawy o VAT. Art. 19a ust. 8 ustawy wprost wskazuje bowiem, że dotyczy on wyłącznie sytuacji, w których przed realizacją dostawy towarów lub świadczeniem usług podatnik otrzymuje część lub całość wynagrodzenia z tytułu danej transakcji. Odnosząc powyższe do kaucji otrzymywanych przez Spółkę w przypadku Wariantu nr 2 oraz Wariantu nr 3, Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż płatności te nie mają charakteru wynagrodzenia za przyszłe dostawy towarów lub świadczenia usług. Celem ich pobrania przez Spółkę od poszczególnych Najemców nie jest bowiem uzyskanie wynagrodzenia, lecz zabezpieczenie swojej sytuacji prawnej na wypadek ewentualnych komplikacji we współpracy z danym Najemcą. Kaucja pełni zatem funkcję gwarancyjną. Świadczy o tym przede wszystkim fakt, iż zarówno w przypadku Wariantu nr 2 jak i Wariantu nr 3 kwota złożonej przez Najemcę kaucji nie będzie rozliczana z bieżącymi zobowiązaniami Najemcy względem Spółki. Świadczy o tym w szczególności fakt, iż podlega ona zwrotowi na warunkach określonych w umowie. Kaucja stanowi zatem zdeponowanie na czas trwania umowy środków u Spółki. Dlatego też kaucja nie stanowi przychodu po stronie Spółki. Ponadto na uwagę zasługuje również fakt, iż ewentualne zaspokojenie z kaucji wymaga złożenia odrębnych oświadczeń dotyczących potrącenia - nie ma zatem możliwości, by traktować przekazywane przez Najemców środki na równi z wynagrodzeniem za świadczone przez Spółkę usługi czy dostawy towarów. W związku z powyższym pomimo tego, że kaucje są pobierane przez Spółkę przed realizacją poszczególnych dostaw/świadczenia usług na rzecz danego Najemcy, nie powinny być one traktowane jako zaliczki w rozumieniu art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, co z kolei oznacza, że otrzymanie tych płatności nie powinno wiązać się z powstaniem po stronie Spółki obowiązku podatkowego w VAT czy konieczności wystawienia faktury VAT dokumentującej otrzymanie danej płatności. W przypadku Wariantu nr 2 o braku możliwości uznania otrzymywanych przez Spółkę kaucji za przedpłaty objęte zakresem art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, w ocenie Wnioskodawcy, dodatkowo przemawia również fakt, iż na moment otrzymania przedmiotowych kwot Spółka nie jest w stanie określić, jakie towary lub usługi zostaną nabyte przez danego Najemcę - a w konsekwencji, jaka stawka podatku powinna znaleźć zastosowanie w odniesieniu do przyszłych transakcji. Jak bowiem wskazano w opisie zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, w przypadku Wariantu nr 2 przy pomocy poszczególnych Foodkart mogą być ewidencjonowane towary i usługi objęte różnymi stawkami podatku. W świetle powyższego nie ulega zatem wątpliwości, że kaucje otrzymywane przez Spółkę od Najemców zarówno w przypadku Wariantu nr 2 jak i Wariantu nr 3 nie powinny wiązać się z powstaniem po stronie Spółki obowiązku podatkowego w VAT jak również spełnieniem jakichkolwiek obowiązków formalnych przewidzianych w ustawie o VAT, w konsekwencji czego za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 12 i nr 19.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy – przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy – bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).

Emisja bonu – w myśl art. 2 pkt 42 ustawy – to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Natomiast przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, że wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w Unii Europejskiej, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać, czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry – wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu. Należy przy tym podkreślić, że bon może mieć formę materialną lub elektroniczną.

W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych bonów w świetle VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, na które bon ostatecznie zostanie wymieniony, w momencie emisji bonu, dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić opodatkowanie podatkiem i w jakiej kwocie. Zatem gdy powyższe dane są możliwe do określenia, tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania oraz wysokość podatku należnego, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia. W pozostałych przypadkach, tj. gdy nie można ustalić miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku należnego mamy do czynienia z bonami różnego przeznaczenia.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów jednego i różnego przeznaczenia zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

W myśl art. 8a ust. 1 ustawy – transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Stosownie do art. 8a ust. 2 ustawy – faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług w zamian za bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną transakcję w części, w której wynagrodzenie stanowił bon.

Jak stanowi art. 8a ust. 3 ustawy – jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik.

W przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon (art. 8a ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 8b ust. 1 ustawy – faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego przeznaczenia.

W przypadku gdy transferu bonu różnego przeznaczenia dokonuje podatnik inny niż podatnik dokonujący czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem zgodnie z ust. 1, opodatkowaniu podatkiem podlegają usługi pośrednictwa oraz inne usługi, które można zidentyfikować, takie jak usługi dystrybucji lub promocji, dotyczące tego bonu (art. 8b ust. 2 ustawy).

Kwestię dotyczącą momentu powstania obowiązku podatkowego regulują przepisy art. 19a ustawy.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wyłączeniem od powyższej reguły jest przepis art. 19a ust. 1a ustawy, dotyczący obowiązku podatkowego w przypadku stosowania bonów, zgodnie z którym, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Natomiast w myśl art. 19a ust. 4a ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, dostawę towarów uznaje się za dokonaną, a usługę uznaje się za wykonaną z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Z powyższych przepisów art. 19a ust. 1a i 4a ustawy wynika, że obowiązek podatkowy dla stosowania bonów jednego przeznaczenia jest wyłączony z opodatkowania na zasadach ogólnych. Obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług, do których dochodzi na skutek transferu bonu jednego przeznaczenia, powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia. Momentem, w którym ww. dostawę towarów/świadczenie usług należy uznać dla celów VAT za dokonane jest w każdym przypadku moment dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

W odniesieniu natomiast do obowiązku podatkowego dla bonów różnego przeznaczenia zastosowanie będą miały zasady ogólne wynikające z art. 19a ust. 1 ustawy, czyli podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady powinien zostać rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Natomiast usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi (art. 19a ust. 3 ustawy o VAT).

Moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania. Ustawa o VAT nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje, jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Należy jednak wskazać, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Z kolei o charakterze i o dacie wykonania usługi decydują strony umowy cywilnoprawnej, chyba że moment ten jest określony przez obowiązujący przepis prawa regulujący zasady wykonywania danego rodzaju usług.

Ponadto stosownie do art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

W art. 19a ust. 3 ustawy ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie ustalenia momentu wykonania usługi w odniesieniu do „usługi, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń”, czyli takiej usługi, która jest wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach okresu.

Należy zauważyć, że powołany wyżej przepis art. 19a ust. 3 ustawy jest konsekwencją skorzystania przez ustawodawcę krajowego z możliwości jaką daje art. 64 ust. 2 akapit trzeci Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1 ze zm.), zgodnie z którym Państwa członkowskie mogą postanowić, że w niektórych przypadkach, innych niż określone w akapicie pierwszym i drugim, dostawy towarów lub świadczenie usług dokonywane w sposób ciągły przez pewien okres, uważa się za dokonane z upływem okresów nie dłuższych niż jeden rok.

Przepisy regulujące podatek od towarów i usług nie definiują pojęcia „sprzedaży o charakterze ciągłym”. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 935/11 odniósł się do tego pojęcia następująco: "(...) sprzedaż o charakterze ciągłym (...) polega na świadczeniach ciągłych podatnika, obejmujących pewne stałe zachowania w czasie trwania stosunku obligacyjnego, zaspokajające interes odbiorcy tych świadczeń, poprzez ich trwały - pod względem czasowym i funkcjonalnym - charakter oraz cechujące się niemożliwością wyodrębnienia powtarzających się czynności podatnika, co jest charakterystyczne dla świadczeń ciągłych (okresowych)".

Wykładnia językowa pojęcia „sprzedaż o charakterze ciągłym” sprowadza się do ustalenia znaczenia przymiotnika „ciągły”. W Słowniku Języka Polskiego pod. red. J. Szymczaka (PWN, Warszawa 1989) słowo to zdefiniowane zostało jako „dziejący się, odbywający nieustannie, trwający stale, nieustannie; bezustanny, ustawiczny stale się powtarzający, stały” oraz „ciągnący się nieprzerwanie w przestrzeni, nie mający luk, odstępów”.

Z powyższego wynika, że za sprzedaż o charakterze ciągłym należy uznać każdą usługę odbywającą się bezustannie, stale, bez przerwy. Pojęcie ciągłości rozumiane zgodnie z zasadami prawa cywilnego, należy odnieść do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym.

W zobowiązaniu ciągłym nie da się wyróżnić powtarzających się odrębnych czynności, które można byłoby zakwalifikować jako świadczenie samodzielne w określonym momencie (czasie). Innymi słowy, w przypadku świadczenia ciągłego nie sposób stwierdzić, że zostało ono zrealizowane w konkretnej dacie, ponieważ jest ono realizowane stale - stan realizacji świadczenia trwa - przez określony czas. Pod pojęciem usługi „ciągłej” należy więc rozumieć wynikające zobowiązania o charakterze ciągłym, świadczenie polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu się strony zobowiązanej do świadczenia.

W związku z powyższym sformułować można wniosek, że jako sprzedaż ciągłą można uznać każdą usługę, która jest stale w fazie wykonywania, co oznacza, że wykonywana jest nieprzerwanie przez czas trwania umowy i w której jednoznacznie można określić jedynie moment rozpoczęcia jej świadczenia, natomiast moment jej zakończenia rozumianego jako definitywne wykonanie, nie jest z góry określony. Jest on wyznaczony przez datę obowiązywania umowy między kontrahentami.

Natomiast, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.(art. 19a ust. 8 ustawy).

Ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy o podatku od towarów i usług definicji zaliczki ani przedpłaty.

Zgodnie z definicją zawartą w słowniku Języka Polskiego PWN (wersja internetowa: sjp.pwn.pl), „zaliczka” to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet tej należności. Zatem zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przez „przedpłatę” należy rozumieć określoną sumę pieniędzy, stanowiącą część ceny towaru lub usługi, wpłacaną z góry w celu uzyskania gwarancji jego zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie.

W wyroku z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-419/02 BUPA Hospitals Ltd, Goldsborough Developments Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że w zakresie art. 10 ust. 2 akapit drugi VI Dyrektywy VAT, nie mieści się przedpłata dokonana w kwocie ryczałtowej na towary wskazane w sposób ogólny w wykazie, który może zostać w każdej chwili zmieniony za porozumieniem nabywcy i sprzedawcy, z którego nabywca może ewentualnie wybrać towary, na podstawie umowy, którą może on w każdej chwili rozwiązać, odzyskując w całości niewykorzystaną przedpłatę. W jego uzasadnieniu (pkt 46), TSUE przypomniał, że art. 10 ust. 1 lit. a VI Dyrektywy VAT określa „zdarzenie podatkowe” w podatku VAT jako fakt, przez którego zaistnienie spełnione zostają przesłanki powstania obowiązku podatkowego. Z powyższego wynika, że obowiązek podatkowy może powstać z chwilą lub po zajściu zdarzenia podatkowego, jednak, o ile przepis nie stanowi inaczej, nie przed jego wystąpieniem.

Ustęp 2 akapit drugi odchodzi od tego porządku chronologicznego przewidując, że w przypadku dokonania płatności zaliczkowej obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zanim dostawa towarów lub świadczenie usług zostaną wykonane. Aby obowiązek podatkowy powstał przed dokonaniem dostawy (usługi), wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub świadczenie usług muszą już być znane, a zatem w szczególności, w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być szczegółowo określone (pkt 48 wyroku).

W konsekwencji TSUE uznał, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają dostawy towarów i świadczenie usług, a nie płatności dokonane z tytułu tych transakcji (vide wyrok z 9 października 2001 r. w sprawie C-108/99 Cantor Fitzgerald International, Rec. 2001 r. str. I-07257, pkt 17. Tym samym opodatkowaniu podatkiem VAT nie powinny podlegać zapłaty za dostawy towarów i świadczenie usług, które nie zostały dotychczas określone w sposób wyraźny (pkt 50 wyroku).

Dokonując prowspólnotowej wykładni przepisów polskiej ustawy o podatku od towarów i usług i uwzględniając ww. wyroki TSUE przy interpretacji art. 19a ust. 8 ustawy należy stwierdzić, że dla uznania wpłaconej kwoty jako zaliczki na poczet wykonanych usług, w rozumieniu art. 19a ust. 8, istotnym jest, aby:

1. zapłata została dokonana na poczet konkretnej transakcji, tj. przyszłe świadczenie powinno być określone co do rodzaju w sposób jednoznaczny (określone powinny być cechy identyfikujące rodzaj towaru bądź usługi),
2. konkretyzacja przyszłego świadczenia powinna być wystarczająco dokładna dla określenia zasad opodatkowania świadczenia, tj. w szczególności należy móc określić miejsce świadczenia i stawkę opodatkowania,
3. w momencie dokonania zaliczki strony nie mają intencji zmiany świadczenia w przyszłości.
   
   

Takie samo stanowisko zostało zajęte również w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 sierpnia 2010 r., sygn. akt I FSK 1100/09. W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny zajął bowiem stanowisko, że „obowiązek podatkowy na podstawie art. 19 ust. 11 u.p.t.u. powstaje jedynie wówczas, gdy zapłata dokonana przed wykonaniem dostawy lub świadczeniem usług, następuje w sytuacji, gdy wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszłej dostawy lub świadczenia usług, są jednoznacznie i niezmiennie określone pod względem podmiotowym i przedmiotowym, a nie ma ona jedynie charakteru zabezpieczającego wykonanie nie do końca jeszcze sprecyzowanej czynności opodatkowanej” (publ. LEX nr 607451, M. Podat. 2010/11/33-36).

Zgodnie zaś z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnik otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

9. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
   
10. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
11. stawkę podatku;
    
12. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
13. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
14. kwotę należności ogółem;
    
15. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:
    
    1. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub
       
    2. w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty
    - wyrazy "metoda kasowa";

[…]

Z powyższych uregulowań wynika, że faktura VAT jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie określonej transakcji sprzedaży, a ustawodawca określił, w jakich okolicznościach należy ją wystawić. Przede wszystkim, wystawiane przez podatników podatku od towarów i usług faktury VAT muszą dokumentować wykonanie przez nich czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tj. dostawy towarów lub świadczenia usług.

Jak wynika z przywołanych przepisów regulujących wystawianie faktur, dokumenty te wystawia podatnik dokonujący sprzedaży towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej transakcji. Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub świadczenia usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Zatem, w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Natomiast obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W świetle powyższych regulacji, odnosząc się do wariantu oznaczonego we wniosku nr 1 wskazać należy, że:

Foodkarta jest przyjmowana jako wynagrodzenie za realizowaną przez Wnioskodawcę dostawę towarów lub usługę (a w przypadku zbyt małej ilości środków na Foodkarcie - część wynagrodzenia) oraz z uwagi na fakt, iż Foodkarta akceptowana jest przez Wnioskodawcę w prowadzonych przez niego restauracjach, nie ulega wątpliwości, iż Karta ta wskazuje na tożsamość przyszłego dostawcy/usługodawcy jak i zakres świadczeń, które mogą być realizowane w oparciu o tę kartę.

Tym samym w przypadku Wariantu 1, wydawane przez Wnioskodawcę przedpłacalne Foodkarty spełniają obie przesłanki określone w art. 2 pkt 41 ustawy o VAT, co oznacza, że należy uznać je za bony w rozumieniu ustawy o VAT.

Jak wynika z opisu sprawy w wariancie 1 Najemca może nabyć towary lub usługi restauracyjne lub cateringowe dostępne w prowadzonych przez Spółkę restauracjach zlokalizowanych na terytorium kraju. W momencie wydania karty Najemcy Spółka każdorazowo jest w stanie określić miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których Karta ta dotyczy. W przypadku tego wariantu możliwe jest nabycie wyłącznie towarów i/lub usług objętych jedną stawką VAT (tj. stawką podstawową albo jedną ze stawek obniżonych przewidzianych w ustawie o VAT).

Zatem w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania oraz wysokość podatku należnego. Tym samym w wariancie 1 mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 i nr 2 jest prawidłowe.

Z uwagi na fakt, że w Wariancie 1 uznano bony za bony jednego przeznaczenia, to czynnością podlegającą opodatkowania w przypadku tego Wariantu będzie transfer poszczególnych Foodkart do danego Najemcy i w tym momencie po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązek podatkowy z tego tytułu.

Bowiem z cyt. wyżej art. 8a ust. 2 ustawy o VAT wynika, że faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług w zamian za bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną transakcję w części, w której wynagrodzenie stanowił bon.

Natomiast z art. 8b ust. 1 ustawy o VAT wynika, że faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego przeznaczenia.

W świetle powyższego samo wydanie posiłków finalnym odbiorcom nie będzie stanowiło dla Wnioskodawcy czynności podlegającej opodatkowaniu VAT - w zakresie, w jakim wynagrodzenie jest uiszczane za pomocą Foodkarty. Powyższe dotyczy wszystkich przypadków, w których Foodkarta wydawana w ramach Wariantu nr 1 jest przyjmowana przez Wnioskodawcę jako wynagrodzenie za dane świadczenie realizowane przez Wnioskodawcę - również wtedy, kiedy kwota dostępna na danej Foodkarcie jest wyższa niż kwota uiszczona przez Najemcę z uwagi na udzielenie przez Wnioskodawcę bonusu przedstawionego w opisie zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego wniosku.

Zatem czynnością opodatkowaną będzie wyłącznie wydanie posiłku realizowane na podstawie dopłaty uiszczonej przez Klienta - w części objętej tą dopłatą. Tym samym w momencie wydania posiłku Użytkownikowi dojdzie do powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego wyłącznie w odniesieniu do otrzymywanej kwoty dopłaty.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe.

Zatem w przypadku Wariantu 1 wydanie posiłku nie będzie rodziło po stronie Wnioskodawcy obowiązku wystawienia faktury VAT czy też ujęcia w ewidencji prowadzonej przy pomocy kasy fiskalnej (w przypadku gdy całość wynagrodzenia jest przyjmowana w formie Foodkarty w tym również gdy saldo dostępne na danej Karcie jest wyższe niż kwota uiszczona przez Najemcę – z uwagi na przyznanie przez Wnioskodawcę bonusu opisanego we wniosku). Natomiast w przypadku gdy część wynagrodzenia przekraczająca kwotę dostępną na Foodkarcie jest uiszczana przez Użytkownika w momencie wydania posiłku przez Wnioskodawcę, Wnioskodawca zobowiązany będzie do ujęcia otrzymywanej kwoty dopłaty w ewidencji prowadzonej za pomocą kasy rejestrującej - jeśli odbiorcą jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej lub wystawienia faktury - w przypadku gdy odbiorcą jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4 jest prawidłowe.

Natomiast wydanie Foodkarty Najemcy będzie czynnością podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach przewidzianych dla dostawy towarów/świadczenia usług, które są przez Spółkę realizowane w zamian za wynagrodzenie uiszczane w formie Foodkarty – w szczególności przy zastosowaniu stawki VAT przewidzianej w ustawie dla danego rodzaju towarów czy usług.

Natomiast obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług, do których dochodzi na skutek transferu bonu jednego przeznaczenia, powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia. Momentem, w którym ww. dostawę towarów/świadczenie usług należy uznać dla celów VAT za dokonane jest w każdym przypadku moment dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 5 jest prawidłowe.

Przechodząc do kolejnego wariantu (Wariant 2 i 3), przede wszystkim należy wskazać, że w Wariancie 2 i 3 Wnioskodawca nie wydaje bonu za odpłatnością. Najemca całość wynagrodzenia uiszcza dopiero po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego. Karty będą - co podkreśla Wnioskodawca - służyły wyłącznie ewidencjonowaniu wydawaniu towarów/ wykonywaniu usług. W określonych umową terminach (po zakończeniu okresów rozliczeniowych trwających nie dłużej niż miesiąc) Wnioskodawca będzie podsumowywał transakcje z kart i będzie wystawiał fakturę VAT Najemcy. Na dzień wydania karty Najemcy Wnioskodawca nie będzie w stanie określić , czy Najemcy będą nabywać towary lub usługi objęte stawka podstawową czy też którąś ze stawek obniżonych.

Zatem Foodkarty w przypadku Wariantu nr 2 i Wariantu nr 3, nie mają charakteru płatniczego. Nie stanowią wynagrodzenia za usługę czy dostawę towarów

W związku z tym w przypadku Wariantu nr 2 i Wariantu nr 3 wystawiane przez Wnioskodawcę Foodkarty nie mogą być uznawane za bony w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT.

Natomiast za bon różnego przeznaczenia uznaje się bon inny niż bon jednego przeznaczenia. Zatem za bon różnego przeznaczenia może zostać uznany wyłącznie taki instrument, który może zostać uznany za bon w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT.

Skoro Foodkarty (Wariant nr 2 i nr 3) nie będą stanowiły bonu, o którym mowa w art. 2 pkt 41, również nie będą stanowiły bonu różnego przeznaczenia, o którym mowa w art. 2 pkt 44 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 6, 7, 13 i 14 jest prawidłowe.

Odnosząc się do obowiązku podatkowego w Wariancie 2 i Wariancie nr 3, zauważyć należy, że w opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że zawiera z Najemcą umowę, na mocy której zobowiązuje się do comiesięcznej realizacji bliżej nieokreślonej liczby wydań posiłków, które mają być ewidencjonowane za pomocą Foodkarty. Zatem Strony przyjmują, że realizowane przez Wnioskodawcę czynności będą miały powtarzalny charakter i że rozliczenia z tego tytułu będą dokonywane po upływie ustalonych okresów rozliczeniowych. Wnioskodawca zobowiązuje się do dokonywania wielu (bliżej nieokreślonej liczby) wydań posiłku użytkownikom Foodkarty, a rozliczenia z Najemcami za dostawy towarów i usługi zaewidencjonowane za pomocą Foodkarty są dokonywane za okresy miesięczne.

Wskazać również należy, jak wynika z opisu sprawy, że podstawą wydawania posiłków nie jest umowa z Użytkownikami Foodkarty, ale realizacja umowy zawartej z Najemcą - na warunkach w niej określonych.

W świetle powyższego w zakresie wydań posiłków ewidencjonowanych przy pomocy Foodkarty, w przypadku Wariantu nr 2 jak również Wariantu nr 3 do powstania obowiązku podatkowego dochodzi na zasadach określonych w art. 19a ust. 3 i ust. 4 ustawy o VAT, co oznacza, że obowiązek podatkowy z tytułu tych czynności powstaje z upływem każdego miesięcznego okresu rozliczeniowego.

Tym samym w odniesieniu do tych transakcji samo wydanie poszczególnych posiłków (stanowiące dostawę towarów lub świadczenie usług) nie będzie rodziło po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego.

Natomiast w części, która nie jest ewidencjonowana przy pomocy Foodkarty, czyli dla dostaw towarów lub świadczenia usług, z tytułu których wynagrodzenie będzie uiszczane przez Użytkownika, w momencie wydania posiłku obowiązek podatkowy powstanie na zasadach ogólnych przewidzianych w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 8, 9, 15 i 16 jest prawidłowe.

Jak wynika z opisu sprawy, w przypadku Wariantu nr 2 oraz Wariantu nr 3, wynika że Wnioskodawca albo wydaje karty Najemcom, na podstawie których ewidencjonowanie jest np. wydawanie posiłków oraz wydawanie np. posiłków jest realizowana poza Foodkartami, wynagrodzenie jest uiszczane bezpośrednio w momencie wydania posiłku Użytkownikom.

Zatem jeśli dana transakcja jest ewidencjonowana za pomocą Foodkarty, a obowiązek podatkowy powstaje co wskazano powyżej zgodnie z art. 19a ust. 3 i ust. 4 ustawy o VAT, to transakcje takie powinny być dokumentowane za pomocą jednej faktury wystawionej przez Wnioskodawcę na Najemcę.

Faktura taka powinna zawierać m.in. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi.

Żaden przepis nie definiuje jak konkretnie powinna wyglądać nazwa. Jednakże nazwa powinna być tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę i prawidłowo ustalić stawkę i kwotę podatku. Zapis ma umożliwiać identyfikację zakupionego towaru lub usługi i odzwierciedlać faktyczne zdarzenie.

Skoro Wnioskodawca umawia się z Najemcą, że wyda mu Foodkarty, a on te kart przekaże dowolnie wybranym przez siebie osobom, a z umowy będzie wynikało, że Wnioskodawca będzie świadczył usługi cateringowe (istnieje również możliwość pojedynczych dostawa np. napojów słodzonych czy kawy) to prawidłowym sposobem wskazywania towarów i usług na fakturze będzie wskazanie w jednej pozycji wszystkich towarów i usług objętych daną stawką VAT.

Natomiast jeśli wydanie posiłku będzie realizowane poza systemem Foodkarty w całości lub w części, realizowane przez Wnioskodawcę czynności powinny być ewidencjonowane przy: (i) pomocy kasy rejestrującej - jeśli użytkownikiem jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej albo (ii) odrębnej faktury wystawionej przez Spółkę - jeśli użytkownikiem jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą.

Przy czym w przypadku gdy tylko część wynagrodzenia z tytułu danego posiłku jest uiszczana w momencie wydania tego posiłku przez Spółkę (w pozostałym zaś zakresie dana czynność jest objęta systemem ewidencjonowania za pomocą Foodkart) obowiązek odrębnego dokumentowania dotyczy tylko tej części wynagrodzenia, która jest uiszczana przez Użytkownika. Pozostała zaś część wynagrodzenia powinna zostać ujęta w fakturze wystawianej przez Spółkę na Najemcę, po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego. Jeśli posiłek objęty częściowo wynagrodzeniem uiszczanym w momencie wydania posiłku przez Spółkę składa się z elementów opodatkowanych różnymi stawkami VAT (co może mieć miejsce w przypadku Wariantu nr 2), kwota podatku należnego, wskazywana na fakturze wystawianej na Najemcę powinna być ustalana proporcjonalnie - tzn. w części, w jakiej wynagrodzenie brutto zostało zaewidencjonowane na Foodkarcie, podstawa opodatkowania i kwota podatku należnego powinna być ujęta na tej fakturze (z podziałem na poszczególne stawki podatku); w pozostałej zaś części na takich samych zasadach powinna zostać określona kwota podatku należnego wykazywana na paragonach lub fakturach wystawianych w związku z otrzymaniem części wynagrodzenia w momencie wydania posiłku. Reasumując powyższe, należy zatem zauważyć, iż w przypadku Wariantu nr 2 jak i Wariantu nr 3: (i) wydanie posiłków ewidencjonowanych za pomocą Foodkarty powinno być udokumentowane za pomocą jednej zbiorczej faktury obejmującej wszystkie posiłki wydane w danym okresie rozliczeniowym, (ii) wydanie posiłków, w przypadku których część lub całość wynagrodzenia nie jest zapisywana na Foodkarcie, powinno być dokumentowane za pomocą faktury lub przy użyciu kasy rejestrującej – w zależności od tego czy użytkownik Foodkarty jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej lub podmiotem prowadzącym taką działalność.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 10 i nr 17 jest prawidłowe.

Z uwagi na fakt, że w przypadku Wariantu nr 2 i nr 3 wydawana przez Wnioskodawcę Najemcom Foodkarta nie stanowi bonu w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT, to w konsekwencji przekazanie tej Karty poszczególnym Najemcom nie jest czynnością podlegająca opodatkowaniu VAT ani czynność zrównana z czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT oraz nie będzie wiązalo się z powstaniem obowiązku podatkowego

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 11 i nr 18 jest prawidłowe.

W opisanej sytuacji w Wariancie nr 2 i Wariancie nr 3 Wnioskodawca otrzymuje kaucję od Najemców. Najemcy będą dokonywać wpłaty kaucji na zabezpieczenie przyszłych zobowiązań, ma służyć zabezpieczeniu w przypadku powstania ewentualnych roszczeń lub zaległości po stronie kontrahenta. Kaucja podlegać będzie zwrotowi po zakończeniu umowy. Ewentualne zaspokojenie należności z kaucji złożonej przez Najemcę będzie wymagało np. złożenia oświadczenia o potrąceniu należności.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje pojęcia kaucji. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN „kaucją” jest suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

W aspekcie przedmiotowej sprawy wskazać jednocześnie należy, że zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku Języka Polskiego PWN:

„zaliczką” – jest część należności wypłacana z góry na poczet należności;

„zadatkiem” – jest suma pieniędzy dawana przy zawieraniu umowy w celu zapewnienia jej wykonania;

„przedpłatą” – jest określona suma pieniędzy wpłacana regularnie, w ustalonych terminach, w celu zapewnienia sobie otrzymania jakiegoś towaru;

„ratą” – jest część należności pieniężnej, płatną w oznaczonym terminie.

Z przytoczonych wyżej definicji: zaliczki, zadatku, przedpłaty i raty wynika, że wiążą się one z przekazaniem kontrahentowi środków pieniężnych do jego dyspozycji. Natomiast cechą charakterystyczną kaucji jest to, że może ona zostać wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania. Zabezpieczenie wykonania umowy, poprzez ustanowienie kaucji ma charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że jest ona ustanowiona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję nie wywiązała się z niej. Wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji. Co do zasady, kaucja nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków umowy, zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie jest to bowiem otrzymanie części należności; nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, ani tym bardziej za przedpłatę lub ratę. Z tych względów pobrana kaucja będąca zabezpieczeniem wykonania umowy, która jest zwracana kontrahentowi po wygaśnięciu umowy, nie jest zapłatą z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 29a ustawy i nie podlega opodatkowaniu.

Jak wskazano wyżej kaucja zabezpieczająca jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie natomiast w świetle uregulowań zawartych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (DZ.U z 2020r. , poz. 1740 ze zm.) zwanej dalej k.c., jest ono zapłatą za wyrządzone szkody, poniesionej przez kogoś straty.

Stosownie bowiem do treści art. 361 § 1 i § 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika.

Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 k.c.).

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Natomiast zgodnie z art. 483 § 1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Z cyt. wyżej art. 483 § 1 k.c. wynika, że kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań (wyrok SN z 8 sierpnia 2008 r., sygn. akt V CSK 85/08). Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny).

Zastrzeżenie kary umownej można zatem traktować jako formę uproszczenia redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej.

Istotą kary umownej jest bowiem rekompensata, zadośćuczynienie. Nie jest to płatność za świadczenie, lecz wyrównanie wyrządzonej szkody. Brak jest zatem ekwiwalentności, wzajemności, jaka zachodzi pomiędzy świadczeniem usługi a wynagrodzeniem za te usługi.

Otrzymana kara umowna nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymuje.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne należy wskazać, że kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań.

W świetle powołanych przepisów, odnosząc się do sytuacji przedstawionej we wniosku wskazać należy, że wpłacona przez Najemcę kwota nazwana w treści wniosku „kaucją na zabezpieczenie przyszłych zobowiązań”, będzie w istocie rzeczy stanowić zabezpieczenie wywiązania się Strony z umowy.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że uzyskiwana przez Wnioskodawcę kaucja, która jest zwracana Najemcy, nie jest obrotem w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy i nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Z okoliczności sprawy wynika również, że mogą wystąpić sytuacje, w których Najemca złoży oświadczenie o potrąceniu należności.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż na skutek potrącenia części wynagrodzenia tytułem kaucji dochodzi do częściowego umorzenia należności z uiszczonej kaucji zabezpieczającej.

W sytuacji gdy wpłacona kaucja zostaje – stosownie do postanowień stron – zaliczona na poczet należności za świadczenie usług/dostawę towarów, wówczas stanowi ona zapłatę, o której mowa w art. 29 ust. 1 ustawy, za taką dostawę lub świadczenie usługi. W konsekwencji, gdy wpłacona kwota przestaje spełniać swoją funkcję jako kaucja, będzie rodzić obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, w terminach przewidzianych w ustawie, stanowiąc odpowiednio całość lub część ceny, zaliczki, zadatku, raty lub przedpłaty.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 12 i nr 19 jest prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.