Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.226.2021.2.AMN
z 27 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2021 r. (wg daty wpływu), uzupełnionym w dniu 20 maja 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem pracownikom posiłku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem pracownikom posiłku.

W związku z tym, że złożony wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z 7 maja 2021 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.226.2021.1.AMN, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane 7 maja 2021 r., skutecznie doręczono 10 maja 2021 r., natomiast 20 maja 2021 r. do tut. organu wpłynęło pismo będące odpowiedzią na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką komandytową, posiadającą swoją siedzibie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w związku, z czym podlega on nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium RP.

I. Opis działalności Spółki

Spółka zajmuje się (…).

Spółka realizuje procesy produkcji (…).

Priorytetowym zadaniem jest opracowywanie odpowiednich produktów dla indywidualnych wymagań odbiorców z branży (…). Spółka ma na uwadze wsparcie klientów w trudnym procesie wprowadzania nowego produktu na rynek. Spółka opracowała strategię pozyskania największych, ale zarazem najbardziej wymagających klientów, którymi są krajowe i zagraniczne sieci handlowe. W związku z tym swoje działania rozwija tak, by móc zapewnić kompleksową obsługę klienta od samego początku, do ostatecznego etapu towarzyszyć klientom w tworzeniu nowych produktów. Mając na celu osiągniecie maksymalnej satysfakcji klienta, Spółka oferuje:

1. opracowywanie odpowiednich receptur dla indywidualnych wymagań odbiorców z branży (…),
   
2. produkcję na skalę (…),
   
3. projektowanie oraz przygotowanie materiału opakowaniowego, (…)
   
4. masową produkcję artykułów opracowanych na podstawie indywidualnych wymagań odbiorców z branży (…).
   
   

II. Posiłki pracownicze w ramach funkcjonującej w Spółce kantyny zakładowej

W nowym budynku należącym do Spółki od 20 stycznia 2021 roku funkcjonuje kantyna zakładowa. W związku z jej powstaniem Spółka planuje umożliwienie korzystania z niej każdemu pracownikowi. Spółka będzie oferować w niej przygotowywane wcześniej oraz dostarczane przez wyspecjalizowany podmiot posiłki. W ich skład wchodzić będą czasami również półprodukty np. surowe zamrożone frytki, które podlegać będą dalszemu pieczeniu/dopieczeniu lub podgrzaniu lub oraz porcjowaniu już na miejscu.

W związku z powyższym, Spółka rozpoczęła współpracę z Firmą Usługową X (dalej: Firma).

Współpraca ta ma odbywać się w obszarze przygotowywania i w dalszej kolejności dostarczania przez Firmę posiłków oraz innych produktów spożywczych wymagających dalszej obróbki, które mają następnie być wydawane pracownikom Spółki w ramach funkcjonującej kantyny zakładowej. Każdy pracownik Spółki jest uprawniony do korzystania z oferty cateringowej. Spółka planuje partycypację w kosztach posiłków dla pracowników – w wysokości 5 zł. Wydatki związane z prowadzeniem stołówki będą finansowane ze środków własnych Wnioskodawcy (tj. ze środków pochodzących z działalności gospodarczej).

Natomiast częściowa odpłatność ze strony pracowników za posiłki będzie przychodem Spółki. W sytuacji, w której pracownik nie skorzysta z oferty cateringowej - nie zostanie mu wypłacony żaden ekwiwalent pieniężny.

Współpraca została zawiązana poprzez zawarcie w styczniu 2021 roku umowy na dostawę posiłków między Spółką a Firmą. W umowie, w sposób szczegółowy, określone zostały warunki na jakich posiłki oraz w pewnych przypadkach półprodukty (np. zamrożone frytki) będą przygotowywane oraz dostarczane do Spółki. Wskazane zostały w niej także wszelkie inne zobowiązania stron konieczne do skutecznego jej wykonywania.

Firma we własnym zakresie będzie przygotowywała gotowe posiłki i półprodukty, które następnie będą nabywane przez Spółkę. Posiłki po przetransportowaniu ich do budynku Spółki, w którym znajduje się kantyna zakładowa, będą w zależności od ich specyfiki oraz zaleceń osób przygotowujących odpowiednio dogotowywane/dopiekane, a następnie porcjowane i wydawane pracownikom Spółki. Od momentu dostarczenia posiłków do wyznaczonego budynku Spółki, całym procesem przygotowania posiłku zajmować będzie się specjalnie zatrudniony w tym celu kucharz. Nie będzie jednak żadnej ingerencji w otrzymane od kontrahenta danie. Kucharz nie będzie m.in. dodawał dodatkowych składników, posiłki będą jedynie przystosowywane (dopieczone lub podgrzane i porcjowane) do spożycia ich przez pracowników.

Celem uruchomienia kantyny zakładowej jest zwiększenie zarówno komfortu, zadowolenia, jak i efektywności pracowników, co w konsekwencji wiąże się ze wzrostem jakości pracy pracowników. W ocenie Wnioskodawcy możliwość zjedzenia ciepłego posiłku w kantynie znajdującej się w zakładzie pracy poprawi ogólną atmosferę w miejscy pracy, a także zintegruje pracowników. Dotychczasowy brak kantyny powodował bowiem, iż spożywanie posiłków przez pracowników odbywało się w pośpiechu, często przy stanowiskach pracy, co w konsekwencji powodowało dezorganizację pracy i nieporządek na stanowiskach pracy.

Wnioskodawca chciałby również zaznaczyć, iż siedziba spółki ulokowana jest we wsi (…). Wobec tego pracownicy nie mają realnej możliwości spożywania ciepłych i pełnowartościowych posiłków w godzinach pracy. Wokół zakładu pracy nie ma bowiem restauracji oferującej posiłki w takiej ilości (tak, aby każdy pracownik mógł skorzystać), a także w czasie, który pracownik może przeznaczyć na spożycie posiłku. Zdaniem Spółki nieodzownym elementem funkcjonowania atrakcyjnego i dużego zakładu pracy, usytuowanego w takim miejscu jest zapewnienie pracownikom odpowiedniej bazy żywieniowej, która będzie szczególnie istotna dla pracowników dojeżdżających do zakładu pracy z ościennych miejscowości.

Dodatkowo w związku z tym, iż zakład pracy mieści się na terenach pozamiejskich, należy wskazać, iż rynek pracy jest tutaj niezwykle trudny. Pracodawca ma bowiem ogromny problem, aby zachęcić specjalistów do podjęcia pracy w Spółce, a następnie do utrzymania takiego pracownika. Wobec tego taka sytuacja wymusza naturalnie na pracodawcy, aby ciągle polepszał warunki pracy i możliwości rozwoju pracowników. Otwarcie kantyny zakładowej jest zatem kolejnym krokiem, aby poprawić konkurencyjność Spółki jako pracodawcy i zachęcić pracowników do podjęcia pracy w takim miejscu.

Spółka, w celu minimalizacji kosztów jednostkowych posiłków, pozwoli swoim pracownikom na zakup dodatkowych posiłków dla swojej rodziny. Posiłki dodatkowe nie będą jednak dofinansowane przez Spółkę. Nie będzie również możliwości „przeniesienia” niewykorzystanego dofinansowania z jednego dnia na kolejny dzień i możliwości zakupienia dwóch posiłków z dofinansowaniem.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest w stanie przypisać konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi) wartość posiłku/posiłków ustaloną dla tej osoby w indywidualnej wysokości, przy czym wartość ta jest zmienna w zależności od przygotowanego na dany dzień menu i złożonego przez pracownika w systemie zamówienia (istnieje możliwość wyboru dań z menu).

Niezmienna jest natomiast kwota dofinansowania, gdyż jak wskazano we wniosku, jest to kwota 5 zł.

Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapewnienia/dofinansowania pracownikom posiłków.

Zgodnie z przepisem art. 232 Kodeksu pracy, Wnioskodawca nie jest obowiązany do zapewnienia pracownikom odpowiednich posiłków ani napojów, gdyż nie jest to niezbędne ze względów profilaktycznych.

Wykonywana przez pracowników Spółki praca nie ma miejsca w warunkach szczególnie uciążliwych oraz nie wiąże się z dużym wydatkiem energetycznym oraz koniecznością wykonywania pracy w niskich lub wysokich temperaturach. Tym samym, nie zostaje spełniona przesłanka z art. 232 Kodeksu pracy, która stanowi, iż posiłki oraz napoje pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych.

W przypadku pracowników Spółki nie zostają spełnione przesłanki wskazane w § 3 oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca nie jest zobowiązany żadnymi przepisami, w szczególności przepisami art. 232 Kodeksu pracy w zw. z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów, do wydawania pracownikom posiłków ze względów profilaktycznych, w formie jednego dania gorącego.

Wnioskodawca nie jest także zobowiązany do dofinansowania pracownikom ww. posiłków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że kwota dofinansowania przez Spółkę posiłków na rzecz pracowników nie stanowi dla nich przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym Wnioskodawca, jako płatnik, nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu dofinansowania ww. posiłków?

Pytanie wynika z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota dofinansowania przez Spółkę posiłków na rzecz pracowników nie stanowi dla nich przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a tym samym Wnioskodawca, jako płatnik, nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu dofinansowania ww. posiłków.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami są (...) otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze (..) oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze oraz innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, (...), jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ponadto zgodnie z art. 31 wyżej wskazanej ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Kluczową kwestią w niniejszej sprawie jest zdefiniowanie pojęcia przychodu, o którym mowa w ww. art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, w tym w szczególności przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. To zagadnienie zostało skomentowane przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13). W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wyraził pogląd, w świetle którego pod pojęciem „inne nieodpłatne świadczenia" - w najszerszym ujęciu - kryją się wszelkiego rodzaju świadczenia, które są dokonywane bez pobierania jakiejkolwiek odpłatności. Trybunał zwrócił uwagę, że – mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, czego dowodzi treść art. 21 ust. 1 u.p.d.o.f., zawierająca listę zwolnień przedmiotowych od podatku. Trybunał wskazuje, że: kryterium wyróżnienia nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód pracownika musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Nieodpłatne świadczenie, aby mogło stanowić dochód pracownika, musi być „zapłatą za pracę dokonywaną czymś innym niż pieniądz" (J. Marciniuk, Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W ocenie Trybunału za takim zapatrywaniem przemawia wyraźnie zestawienie przepisów: art. 12 ust. 1 z art. 21 ust. 1 i z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT. Ich lektura prowadzi wprost do wniosku, że „inne świadczenia nieodpłatne" traktowane są przez ustawodawcę jako forma przysporzenia wśród innych form, przede wszystkim - pieniędzy (por. J. Marciniuk, Komentarz do ustawy o PIT). Chodzi zatem o korzyści, które pracownik otrzymuje do własnej dyspozycji, którymi może swobodnie zarządzać i rozporządzać, przeznaczając je na zaspokojenie własnych potrzeb.

Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej, czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o PIT jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. O ile jednak w wypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i niejako bezwarunkowe (zawsze oznacza zwiększenie aktywów), o tyle „inne nieodpłatne świadczenia" na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód, w rozumieniu u.p, tylko pod warunkiem, że rzeczywiście pozwoliły mu uniknąć wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie.

W konsekwencji, Trybunał Konstytucyjny uznał, że za podlegający opodatkowaniu przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawa o PIT mogą być uznane takie „inne nieodpłatne świadczenia", które posiadają następujące cechy:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. przyniosły pracownikowi korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. zostały spełnione w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy,
4. korzyść ta jest wymierna i można ją w skonkretyzowanej wysokości przypisać indywidualnemu pracownikowi, a nie tylko w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.
   
   

W opisanym stanie faktycznym zaznaczono, że posiłki będą częściowo dofinansowane przez pracodawcę. Pozwala to stwierdzić, iż skorzystanie z posiłku przez pracownika w kantynie zakładowej będzie dobrowolne. Pracownik w celu otrzymania posiłku będzie musiał za niego zapłacić równowartość ok. 70% wartości posiłku. Jest to jednoznaczne z wyrażeniem przez pracownika zgody. Tym samym w opisanym stanie faktycznym występuje pierwsza z przesłanek wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny.

Przywołując twierdzenie Trybunału Konstytucyjnego: dochód pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń może zostać stwierdzony wyłącznie pod warunkiem, że świadczenie pozwoliło jednostce uniknąć poniesienia koniecznych wydatków. Ustalenie tej okoliczności jest natomiast silnie skorelowane z wystąpieniem elementu dobrowolnego przyjęcia świadczenia, a więc wyrażenia zgody przez pracownika na zakup posiłku. Z przytoczonego stanu faktycznego wynika, że pracownik sam decyduje o tym czy będzie chciał skorzystać ze świadczenia oferowanego mu przez pracodawcę. Częściowo finansując posiłek przygotowywany w kantynie zakładowej, pracownik unika poniesienia koniecznych wydatków. Tym samym świadczenie to, pozwala pracownikowi uniknąć poniesienia koniecznych wydatków.

Za co najmniej wątpliwą uznać należy jednak kwestię ewentualnej korzyści występującej po stronie pracownika zatrudnionego w Spółce. Jest to jeden z kluczowych elementów w procesie oceny powstania nieodpłatnego przysporzenia po stronie jednostki. Nieodpłatne świadczenie może zostać uznane za przychód pracownika wyłącznie, jeśli pozwoli mu na uniknięcie wydatków, które poniósłby w przypadku braku otrzymania takiego świadczenia.

Wybór posiłków przeznaczonych dla pracowników jest niewielki, ogranicza się jedynie do 3 dań przygotowanych przez kontrahenta Spółki na dany dzień. Składając zamówienie z wyprzedzeniem decydują, który posiłek wybierają. Pracownicy deklarują wyłącznie czy chcą skorzystać z częściowo dofinansowanego posiłku oraz który wariant wybierają, czy też z posiłku rezygnują. Nie jest możliwe dokonywanie modyfikacji w posiłkach. Ponadto, jak już wcześniej zostało wskazane, w przypadku rezygnacji z posiłku, nie przysługuje pracownikowi ekwiwalent lub rekompensata w jakiejkolwiek innej formie. Przesłanka, która w niniejszym stanie faktycznym nie występuje jest przesłanka interesu pracownika. Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że kluczowym kryterium związanym z powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia po stronie pracownika, jest konieczność obiektywnego stwierdzenia, iż świadczenie spełniono w interesie świadczeniobiorcy.

Niniejszy stan faktyczny jednoznacznie ukazuje, że dofinansowanie ma zwiększyć chęć skorzystania przez pracowników z posiłków, co z kolei ma wpłynąć na powstanie korzyści po stronie pracodawcy, a więc jest realizowane w jego interesie, a nie pracownika. Celem pracodawcy jest wzmocnienie więzi pomiędzy nim a pracownikami i pokazuje, że zależy mu na dobrej atmosferze w pracy, a tym samym czyni pracownika bardziej efektywnym, co w dalszej kolejności pomaga pracodawcy realizować własne interesy w sposób bardziej wydajny. Udogodnienie w powyższej postaci ma pozytywnie wpłynąć na generowany przez przedsiębiorstwo przychód, a w konsekwencji również na osiągany zysk. Jak już wcześniej zostało wskazane codzienne ciepłe posiłki mają za zadanie również dodatkowe zmotywowanie pracowników do pracy oraz zwiększenie poczucia więzi z przedsiębiorstwem.

Nie jest kwestią dyskusyjną, iż wdrożenie przez pracodawcę ww. rozwiązania jest wyjściem naprzeciw pracowników i wpływa w sposób pozytywny na stosunek pracownika do wykonywanej pracy oraz pozwala wzmacniać wzajemne relacje. Silniejsze poczucie identyfikacji z pracodawcą będzie także pośrednio wpływać na zwiększenie efektywności w pracy nowo zatrudnionych, co w konsekwencji zaowocuje w przyszłości wzrostem wielkości przychodów pracodawcy. Umożliwienie skorzystania przez pracowników z posiłków, patrząc w szerszej perspektywie, służy pracodawcy, gdyż to dzięki zmotywowanej i lojalnej kadrze przedsiębiorstwo może stale się rozwijać. W niniejszej sytuacji zdecydowanym profitentem jest pracodawca – właściciel przedsiębiorstwa.

Dodatkowo posiadanie kantyny zakładowej stało się standardem wśród dużych przedsiębiorstw, więc Spółka aby zapewnić sobie konkurencyjność jako pracodawca i zachęcić specjalistów do podjęcia u niego pracy również zdecydowała się na taki krok.

W związku z powyższym patrząc z perspektywy Spółki beneficjentem korzyści wynikającej z dofinansowania do posiłków pracowników bez wątpienia jest pracodawca.

Oznacza to, że pracownik nie uzyskuje jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego, gdyż świadczenie nie jest spełniane w jego interesie.

Podobna konkluzja wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2015 r. (sygn. akt: II FSK 3295/12). Dotyczy on wprawdzie innego świadczenia, ale cechą wspólną jest jego spełnienie w interesie pracodawcy. W powołanym wyroku Sąd stwierdził, że: „W kontekście stanu faktycznego przedstawionego w interpretacji i stanowiącego podstawę faktyczną zaskarżonego wyroku należy stwierdzić, że trudno doszukać się w przypadku świadczenia skarżącej na rzecz jej pracowników cech niezbędnych do jego opodatkowania. Przede wszystkim, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżąca niewątpliwie wykazała, że świadczenie w postaci wykupienia ubezpieczenia na rzecz pracowników, zapewniającego im ochronę na czas podróży służbowej, leży wyłącznie w jej interesie. Wynika to z faktu, że w przypadku ziszczenia się zdarzeń objętych ochroną ubezpieczeniową pracownikowi będącemu w podróży służbowej przysługiwałoby roszczenie odszkodowawcze do skarżącej jako pracodawcy. Tym samym skarżąca wykupując ubezpieczenie dla swoich pracowników minimalizuje niebezpieczeństwo ponoszenia przez nią wysokich kosztów leczenia za granicą. Podkreślić należy, że w sytuacji, gdy koszty ewentualnej choroby czy wypadku za granicą zobowiązany jest ponieść pracodawca (co wynika także z § 12 ust. 3 rozporządzenie MPPS), wbrew twierdzeniu Sądu pierwszej instancji, nie leży w interesie pracownika wykupienie takiego ubezpieczenia we własnym zakresie. Byłby to dla niego wyłącznie zbędny, dodatkowy koszt. Z tego powodu nie jest również uzasadnione twierdzenie Sądu, że pracownik otrzymując ubezpieczenie od pracodawcy zaoszczędził, bo nie musi sam ponosić wydatków związanych z ubezpieczeniem. Bez względu bowiem na to, czy spółka ubezpieczenie wykupi, jej pracownicy nie będą musieli ponosić kosztów leczenia z własnych środków. Na podstawie art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f. opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega dochód, a zgodnie z art. 11 ust. 1 tej ustawy przychodem jest m.in. wartość nieodpłatnych świadczeń. Skoro w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku o udzielenie interpretacji pracownik nie uzyskuje przysporzenia majątkowego, nie może być mowy ani o przychodzie, ani w konsekwencji o dochodzie. (...) Traf nie bowiem skarżąca zarzuca błędną wykładnię art. 9 ust. 1, art. 10 ust. 1, art. 11 ust. 1 i 2a, art. 12 ust. 1 i 3 u.p.d.o.f. wskutek przyjęcia, że wykupienie przez pracodawcę ubezpieczeń na rzecz pracowników wyjeżdżających służbowo za granicę, stanowi przychód ze stosunku pracy, skoro to świadczenie nie jest spełniane w interesie pracownika lecz pracodawcy i nie prowadzi do uzyskania przez pracownika jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. ”

Nie ulega żadnej wątpliwości fakt, że każdemu z posiłków można przypisać konkretną, zindywidualizowaną wartość. Tak więc, przesłanka wskazana przez Trybunał Konstytucyjny jako ostatnia, ma zastosowanie w przedstawionym stanie faktycznym.

Celem pracodawcy jest to, żeby pracownicy partycypowali w kosztach. Założeniem odpłatności posiłków jest zwiększenie ich konkurencyjności i co za tym idzie ich liczby. Z kolei, większe zainteresowanie posiłkami wśród pracowników wpłynie na zwiększenie liczby posiłków, co przełoży się bezpośrednio na obniżenie kosztów jednostkowych, na pracownika, ponoszonych przez Wnioskodawcę. W konsekwencji, im więcej pracowników skorzysta z posiłków tym lepiej dla Wnioskodawcy, gdyż jego koszty stałe utrzymania kantyny, zostaną w większym stopniu pokryte, co stanowi również istotny element korzyści po jego stronie. Wobec tego element jedynie częściowej odpłatności jest wprowadzony w interesie pracodawcy, a nie pracowników.

Mając na uwadze powyższe, za uzasadnione uważa się stanowisko, zgodnie z którym umożliwienie pracownikom korzystania z posiłków wydawanych w kantynie zakładowej Spółki nie stanowi przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia. W wyroku z 8 lipca 2014 roku Trybunał Konstytucyjny wskazał cztery przesłanki, które muszą być spełnione łącznie, aby po stronie świadczeniobiorcy powstał przychód podlegający opodatkowaniu. W związku z faktem wystąpienia trzech z czterech wymaganych argumentów, za słuszny należy uznać pogląd, według którego zakupione na rzecz pracowników częściowo przygotowane posiłki nie stanowią dla nich przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego, na Wnioskodawcy nie będą również ciążyć żadne obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o PIT.

Reasumując, w opinii Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie będą spełnione warunki do uznania, że po stronie zatrudnionych przez Wnioskodawcę osób korzystających z posiłków wydawanych przez Spółkę powstają przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym Wnioskodawca, nie jest zobowiązany jako płatnik do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu dofinansowania ww. posiłków.

Punkt widzenia Wnioskodawcy potwierdził również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 25 sierpnia 2020 r., sygn. 0113-KDIPT2 3.4011.479.2020.1.RR wydanej w podobnym stanie faktycznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, źródłem przychodów jest m.in. stosunek pracy.

W myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepis art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Zgodnie z art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że o nieodpłatnym świadczeniu, mającym cechy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym można mówić w sytuacji, gdy:

• podmiot, na rzecz którego dokonywane jest tego rodzaju świadczenia odnosi korzyść, a więc musi zaistnieć u niego trwałe przysporzenie majątkowe;
• korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu, a więc powinna istnieć możliwość ustalenia kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego,
• korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,
• świadczenie musi mieć nieodpłatny charakter. Nie może ono zatem wiązać się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika. Nie ma przy tym znaczenia, czy ów ekwiwalent pozostaje w ekonomicznej równowadze ze świadczeniem. Jeżeli podmiot zobowiązany jest do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, choćby miało ono wymiar symboliczny nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu.
  
  

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w aspekcie świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), stwierdził, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie, kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego.

Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Trybunał Konstytucyjny w ww. wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt II FSK 7/13, uznał że przysporzenie może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenia wydatków).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje umożliwienie korzystania każdemu pracownikowi z funkcjonującej w Spółce kantyny zakładowej. Spółka będzie oferować w niej przygotowywane wcześniej oraz dostarczane przez wyspecjalizowany podmiot posiłki (Firmę). Spółka planuje partycypację w kosztach posiłków dla pracowników - w wysokości 5 zł. Wydatki związane z prowadzeniem stołówki będą finansowane ze środków własnych Wnioskodawcy (tj. ze środków pochodzących z działalności gospodarczej). Natomiast częściowa odpłatność ze strony pracowników za posiłki będzie przychodem Spółki. Celem uruchomienia kantyny zakładowej jest zwiększenie zarówno komfortu, zadowolenia, jak i efektywności pracowników, co w konsekwencji wiąże się ze wzrostem jakości pracy pracowników. W ocenie Wnioskodawcy możliwość zjedzenia ciepłego posiłku w kantynie znajdującej się w zakładzie pracy poprawi ogólną atmosferę w miejscy pracy, a także zintegruje pracowników. Dotychczasowy brak kantyny powodował bowiem, iż spożywanie posiłków przez pracowników odbywało się w pośpiechu, często przy stanowiskach pracy, co w konsekwencji powodowało dezorganizację pracy i nieporządek na stanowiskach pracy. Siedziba spółki ulokowana jest we wsi (…). Wobec tego pracownicy nie mają realnej możliwości spożywania ciepłych i pełnowartościowych posiłków w godzinach pracy. Wokół zakładu pracy nie ma bowiem restauracji oferującej posiłki w takiej ilości (tak, aby każdy pracownik mógł skorzystać), a także w czasie, który pracownik może przeznaczyć na spożycie posiłku. Zdaniem Spółki nieodzownym elementem funkcjonowania atrakcyjnego i dużego zakładu pracy, usytuowanego w takim miejscu jest zapewnienie pracownikom odpowiedniej bazy żywieniowej, która będzie szczególnie istotna dla pracowników dojeżdżających do zakładu pracy z ościennych miejscowości. Dodatkowo w związku z tym, iż zakład pracy mieści się na terenach pozamiejskich, należy wskazać, iż rynek pracy jest tutaj niezwykle trudny. Pracodawca ma bowiem ogromny problem, aby zachęcić specjalistów do podjęcia pracy w Spółce, a następnie do utrzymania takiego pracownika. Wobec tego taka sytuacja wymusza naturalnie na pracodawcy, aby ciągle polepszał warunki pracy i możliwości rozwoju pracowników. Otwarcie kantyny zakładowej jest zatem kolejnym krokiem, aby poprawić konkurencyjność Spółki jako pracodawcy i zachęcić pracowników do podjęcia pracy w takim miejscu.

Wnioskodawca wskazał, że jest w stanie przypisać konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi) wartość posiłku/posiłków ustaloną dla tej osoby w indywidualnej wysokości, przy czym wartość ta jest zmienna w zależności od przygotowanego na dany dzień menu i złożonego przez pracownika w systemie zamówienia (istnieje możliwość wyboru dań z menu). Niezmienna jest natomiast kwota dofinansowania, jest to kwota 5 zł.

Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapewnienia/dofinansowania pracownikom posiłków. Wykonywana przez pracowników Spółki praca nie ma miejsca w warunkach szczególnie uciążliwych oraz nie wiąże się z dużym wydatkiem energetycznym oraz koniecznością wykonywania pracy w niskich lub wysokich temperaturach. Tym samym, nie zostaje spełniona przesłanka z art. 232 Kodeksu pracy, która stanowi, iż posiłki oraz napoje pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych. W przypadku pracowników Spółki nie zostają spełnione przesłanki wskazane w § 3 oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów. Wnioskodawca nie jest zobowiązany żadnymi przepisami, w szczególności przepisami art. 232 Kodeksu pracy w zw. z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów, do wydawania pracownikom posiłków ze względów profilaktycznych, w formie jednego dania gorącego. Wnioskodawca nie jest także zobowiązany do dofinansowania pracownikom ww. posiłków.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego oraz przywołane uregulowania prawne, należy stwierdzić, że nie można podzielić stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym kwota dofinansowania przez Spółkę posiłków na rzecz pracowników nie stanowi dla nich przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a tym samym Wnioskodawca, jako płatnik, nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu dofinansowania ww. posiłków.

Na tle opisu stanu faktycznego, analizując cechy jakie musi spełniać świadczenie, aby uznać je za przychód, należy wskazać, że pierwsza z przesłanek wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny została spełniona, albowiem skoro pracownik korzysta z zapewnionego i dofinansowanego przez pracodawcę posiłku to należy uznać, że skorzystał z niego w pełni dobrowolnie.

Należy zauważyć, że koszty wyżywienia pracownik musi ponosić niezależnie od tego, czy jest w pracy, czy w domu. Zatem wartość dofinansowania posiłku jest wydatkiem ponoszonym przez pracodawcę w interesie pracownika i w ten sposób stanowi dla pracownika korzyść, ponieważ nie musi on w czasie pracy ponosić całkowitych wydatków na wyżywienie (które tak czy inaczej by ponosił).

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w przypadku dofinansowania pracownikom posiłku przez Wnioskodawcę, zostaje spełniona również druga przesłanka wymieniona w ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

W przedmiotowej sprawie spełniona zostanie również trzecia przesłanka wynikająca z wyroku Trybunału Konstytucyjnego sygn. akt K 7/13, czyli korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnie pracownikowi, bowiem kwota dofinansowania do posiłku jest niezmienna – wynosi 5 zł. Zatem Wnioskodawca może przypisać poniesiony koszt bezpośrednio konkretnemu pracownikowi.

Reasumując należy podkreślić, że w opisanej sytuacji kwota dofinansowania przez Spółkę posiłków na rzecz pracowników stanowi dla nich przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu, od którego Wnioskodawca – jako płatnik – jest obowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy na zasadach wynikających z art. 31 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.