2021.05.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.91.2021.2.JKU
z 24 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2021 r. (data wpływu 18 lutego 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 marca 2021 r. (data wpływu 15 marca 2021 r.) oraz z dnia 13 maja 2021 r. (data wpływu 17 maja 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług pierwszej opłaty z tytułu ustanowienia prawa użytkowania wieczystego oraz kolejnej opłaty rocznej z tytułu prawa użytkowania wieczystego ustalonych w decyzji Wojewody – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług pierwszej opłaty z tytułu ustanowienia prawa użytkowania wieczystego oraz kolejnej opłaty rocznej z tytułu prawa użytkowania wieczystego ustalone w decyzji Wojewody. Wniosek został uzupełniony w dniu 15 marca 2021 r. o prawidłowo podpisany wniosek przez osobę upoważnioną do reprezentowania Wnioskodawcy oraz w dniu 17 maja 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania oraz przedstawienie własnego stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w piśmie z dnia 13 maja 2021 r.).

Wojewoda (…) decyzją znak (…) z dnia 15 stycznia 2019 r. działając na podstawie art. 20 ust. 6, 8, 9 i 10 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego (…) (Dz. U. 2017, poz. 2302 ze zm.) stwierdził nabycie przez (…) S.A. z siedzibą w (…), prawa użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa, poł. w obr. (…), jedn. ewid. (…), składającego się z działek ewid. nr: 1, 2, 3, 4, 5. Decyzja stała się ostateczna z dniem 2 lutego 2019 r.

Przedmiotowy niezabudowany grunt został oddany w użytkowanie wieczyste na realizację celu publicznego w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego w (…), polegającego na budowie gazociągu wysokiego ciśnienia DN 1000MGP 8,4 MPa wraz z infrastrukturą niezbędną do jego obsługi na terenie województwa (…) zgodnie z decyzją Wojewody (…) z dnia 21 marca 2017 r. znak (…)o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu dla ww. inwestycji oraz zgodnie z decyzją Wojewody (…) nr (…) z dnia 27 października 2017 r. znak (…) zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę powyższego zamierzenia budowlanego.

W punkcie 3 sentencji decyzji Wojewody (…) znak (…) z dnia 15 stycznia 2019 r. ustalono opłatę roczną za użytkowanie wieczyste przedmiotowych działek od dnia 1 stycznia 2020 r. w wysokości 906,91 zł. Cenę opisanego wyżej gruntu ustalono na podstawie operatu szacunkowego rzeczoznawcy majątkowego (…) z dnia 29 listopada 2018 r. w wysokości 90 691 zł.

Stawka procentowa opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego gruntu będącego przedmiotem rozstrzygnięcia została przyjęta zgodnie z art. 72 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w wysokości 1%.

W punkcie 4 sentencji ww. decyzji ustalono, że pierwsza opłata za oddanie w użytkowanie wieczyste w wysokości 25% wartości nieruchomości gruntowej w kwocie 22 672,75 zł ma zostać uiszczona na konto (…) Urzędu Wojewódzkiego.

Przedmiotowa decyzja została zmieniona w zakresie punktu 4 sentencji decyzją Wojewody (…) znak (…) z dnia 18 września 2019 r. w ten sposób, że pierwsza opłata ma zostać wpłacona na konto Starostwa Powiatowego w (…). Decyzja stała się ostateczna z dniem 9 października 2019 r.

Wojewoda (…) nie uściślił, czy ustalone w punktach 3 i 4 opłaty podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz czy winien być on doliczony.

Pismem Wydziału Gospodarki Nieruchomościami Starostwa Powiatowego w (…) nr (…) z dnia 27 lipca 2020 r. zwrócono się z zapytaniem do (…) Urzędu Wojewódzkiego czy opłaty ustalone w przedmiotowej decyzji objęte są podatkiem VAT i czy podatek ten w nich się zawiera. (…) Urząd Wojewódzki pismem znak (…) z dnia 17 sierpnia 2020 r. poinformował, że opłaty wynikające z przedmiotowej decyzji ustalono w oparciu o operat szacunkowy i nie były powiększane o podatek VAT.

Jednocześnie Starosta (…)informuje, że zgodnie uchwałą (…) Rady Miejskiej w (…) z dnia 27 października 2016 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego północnej części Gminy (…) (z wyłączeniem działek nr 6, 7 i 8 w miejscowości (…) oraz terenu pod trasę (…) - etap II (ze zm.) działki nr: 1, 2 i 3 znajdują się w obszarze o przeznaczeniu terenów rolniczych – R, działka 4 położona jest w obszarze o przeznaczeniu terenów rolniczych - L5.R i terenów zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej – L.13.MN1, natomiast działka nr 5 w całości stanowi teren o przeznaczeniu zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej – L. 13.MN 1.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 13 maja 2021 r.):

Czy pierwsza opłata z tytułu ustanowienia prawa użytkowania wieczystego oraz kolejne opłaty roczne z tytułu prawa użytkowania wieczystego ustalone w decyzji Wojewody (…) znak (…) z dnia 15 stycznia 2019 r. podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług lub czy podlegają ustawowemu zwolnieniu od tego podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie wyrażonym w piśmie z dnia 13 maja 2021 r.), zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 6) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.), oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste podlega opodatkowaniu VAT. Wyjątek dotyczy zwolnionych od podatku czynności zbycia prawa wieczystego użytkowania terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane (zwolnienie wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy).

W tym miejscu zaznacza się, że niezabudowany grunt został oddany w użytkowanie wieczyste na realizację inwestycji celu publicznego polegającego na budowie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego, prowadzonej na podstawie decyzji Wojewody (…) z dnia 21 marca 2017 r. znak (…) o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu dla ww. inwestycji oraz decyzji Wojewody (…) nr (…) z dnia 27 października 2017 r. znak (…) zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę powyższego zamierzenia budowlanego.

W opinii Wnioskodawcy przedmiotowe działki w związku z ww. decyzjami Wojewody (…) nabrały charakteru gruntu budowlanego, a zatem nie podlegają zwolnieniu od podatku od towarów i usług. Tym samym do opłat ustalonych w decyzji Wojewody (…) znak (…) z dnia 15 stycznia 2019 r. należy doliczyć podatek od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W świetle powołanych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie w użytkowanie wieczyste, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika wprost z cyt. wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Stosownie do ust. 6 ww. artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Na mocy art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi (art. 19a ust. 3 ustawy).

W myśl art. 19a ust. 4 ustawy, przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.

Jak stanowi art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 22 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Według art. 232 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm.), zwanej dalej Kodeks cywilny, grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym.

Na mocy § 2 wyżej powołanego artykułu Kodeksu cywilnego, w wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być także inne grunty Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.

W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego, użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

W myśl natomiast art. 238 Kodeksu cywilnego, wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.

Stosownie natomiast do art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 2204 ze zm.), za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.

Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste (art. 71 ust. 2 ww. ustawy).

Pierwszą opłatę za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej można rozłożyć na oprocentowane raty. W sprawach tych stosuje się odpowiednio przepis art. 70 ust. 2-4 ww. ustawy (art. 71 ust. 3 ww. ustawy).

Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego (art. 71 ust. 4 ww. ustawy).

Stosownie do wskazanego przez Wnioskodawcę art. 72 ust. 3 pkt 4 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, wysokość stawek procentowych opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego jest uzależniona od określonego w umowie celu, na jaki nieruchomość gruntowa została oddana, i wynosi za nieruchomości gruntowe oddane na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej i innych celów publicznych oraz działalność sportową - 1% ceny.

Jak wynika z powołanych przepisów oddanie w użytkowanie wieczyste jest czynnością odpłatną. Ustawodawca przewidział w tym zakresie, dwa rodzaje odpłatności, tj. pierwszą opłatę oraz opłaty roczne. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego w terminie do 31 marca każdego roku, z góry za dany rok.

Z cytowanych przepisów należy wywnioskować, że w przypadku użytkowania wieczystego właścicielem gruntu przez cały okres użytkowania pozostaje Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Użytkownik wieczysty w tym czasie posiada zatem we władaniu rzecz cudzą. Jego prawo w stosunku do tego gruntu pozwala na dysponowanie rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. Wykonanie więc tego świadczenia w całości następuje z chwilą ustanowienia prawa użytkowania wieczystego.

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego w (…) (Dz. U. z 2019 r. poz. 1724 ze zm.), zwanej dalej ustawą o inwestycjach, decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu, na wniosek inwestora, wydaje właściwy miejscowo wojewoda. Wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu może odnosić się do całości lub części zadania inwestycyjnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2.

Wojewoda wydaje decyzję, o której mowa w ust. 1, w odniesieniu do tej części inwestycji w zakresie terminalu realizowanej przez danego inwestora, która jest zlokalizowana na obszarze danego województwa (art. 5 ust. 2 ustawy o inwestycjach).

W myśl art. 5 ust. 2 ustawy o inwestycjach, organem wyższego stopnia w stosunku do wojewody w sprawach lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu jest minister właściwy do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa.

Stosownie do art. 5 ust. 4 ustawy o inwestycjach, wojewoda niezwłocznie zawiadamia organ wyższego stopnia o złożeniu wniosku o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu oraz o wydaniu takiej decyzji.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy o inwestycjach, wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu zawiera wskazanie nieruchomości, w stosunku do których decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu ma wywołać skutek, o którym mowa w art. 20 ust. 3 i 6.

Nieruchomości znajdujące się w liniach rozgraniczających teren inwestycji w zakresie oznaczonym w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7, stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu stała się ostateczna, za odszkodowaniem (art. 20 ust. 3 ustawy o inwestycjach).

Według art. 20 ust. 6 ustawy o inwestycjach, z zastrzeżeniem ust. 7, inwestor nabywa z mocy prawa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu stała się ostateczna, prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych, określonych w ust. 3, oraz prawo własności budynków, innych urządzeń trwale z gruntem związanych i lokali znajdujących się na tych nieruchomościach.

Z wyjątkiem ust. 7, inwestor nabywa z mocy prawa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu stała się ostateczna, prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych należących w dniu złożenia wniosku o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu do Skarbu Państwa, znajdujących się w liniach rozgraniczających teren inwestycji w zakresie oznaczonym w tej decyzji zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7a, oraz prawo własności budynków, innych urządzeń trwale z gruntem związanych i lokali znajdujących się na tych nieruchomościach (art. 20 ust. 6a ustawy o inwestycjach).

Z opisu sprawy wynika, że Wojewoda decyzją z dnia 15 stycznia 2019 r. działając na podstawie art. 20 ust. 6, 8, 9 i 10 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego stwierdził nabycie przez S.A. z siedzibą w (…), prawa użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa, składającego się z działek ewid. nr nr: 1, 2, 3, 4, 5. Decyzja stała się ostateczna z dniem 2 lutego 2019 r.

Przedmiotowy niezabudowany grunt został oddany w użytkowanie wieczyste na realizację celu publicznego w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego w (…), polegającego na budowie gazociągu wysokiego ciśnienia DN 1000MGP 8,4 MPa wraz z infrastrukturą niezbędną do jego obsługi na terenie województwa (…) zgodnie z decyzją Wojewody (…) z dnia 21 marca 2017 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu dla ww. inwestycji oraz zgodnie z decyzją Wojewody z dnia 27 października 2017 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę powyższego zamierzenia budowlanego.

W punkcie 3 sentencji decyzji Wojewody z dnia 15 stycznia 2019 r. ustalono opłatę roczną za użytkowanie wieczyste przedmiotowych działek od dnia 1 stycznia 2020 r. w wysokości 906,91 zł. Cenę opisanego wyżej gruntu ustalono na podstawie operatu szacunkowego rzeczoznawcy majątkowego z dnia 29 listopada 2018 r. w wysokości 90 691 zł.

Przedmiotowa decyzja została zmieniona w zakresie punktu 4 sentencji decyzją Wojewody (…) z dnia 18 września 2019 r. w ten sposób, że pierwsza opłata ma zostać wpłacona na konto Starostwa Powiatowego. Decyzja stała się ostateczna z dniem 9 października 2019 r.

Wojewoda nie uściślił, czy ustalone w punktach 3 i 4 opłaty podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz czy winien być on doliczony.

Pismem Wydziału Gospodarki Nieruchomościami Starostwa Powiatowego z dnia 27 lipca 2020 r. zwrócono się z zapytaniem do Urzędu Wojewódzkiego czy opłaty ustalone w przedmiotowej decyzji objęte są podatkiem VAT i czy podatek ten w nich się zawiera. Urząd Wojewódzki pismem z dnia 17 sierpnia 2020 r. poinformował, że opłaty wynikające z przedmiotowej decyzji ustalono w oparciu o operat szacunkowy i nie były powiększane o podatek VAT.

Jednocześnie Starosta informuje, że zgodnie uchwałą Rady Miejskiej w (…) z dnia 27 października 2016 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego północnej części Gminy (…) (z wyłączeniem działek nr 6, 7 i 8 w miejscowości (…) oraz terenu pod trasę S7) – etap II (ze zm.) działki nr: 1, 2 i 3 znajdują się w obszarze o przeznaczeniu terenów rolniczych – R, działka 4 położona jest w obszarze o przeznaczeniu terenów rolniczych – L5.R i terenów zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej – L.13.MN1, natomiast działka nr 5 w całości stanowi teren o przeznaczeniu zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej – L. 13.MN 1.

W związku z przedstawionym opisem sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy pierwsza opłata z tytułu ustanowienia prawa użytkowania wieczystego oraz kolejne opłaty roczne z tytułu prawa użytkowania wieczystego ustalone w decyzji Wojewody podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług lub czy podlegają ustawowemu zwolnieniu od tego podatku.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego w świetle przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że pierwsza opłata oraz opłaty roczne ustalone przez Wojewodę z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa przekazanej w użytkowanie wieczyste z mocy prawa – na podstawie wydanej przez Wojewodę decyzji na podstawie art. 20 ust. 6, 8, 9 i 10 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego (…) - nie będą stanowiły, po stronie Powiatu, czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W tym konkretnym bowiem przypadku, Powiat nie wykonał czynności, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem pierwsza opłata i opłaty roczne, które zostaną ustalone przez Wojewodę, nie będą wiązały się z czynnością ustanowienia przez Powiat użytkowania wieczystego gruntów.

Podsumowując, pierwsza opłata z tytułu ustanowienia prawa użytkowania wieczystego oraz kolejne opłaty roczne z tytułu prawa użytkowania wieczystego ustalone w decyzji Wojewody (…)znak (…) z dnia 15 stycznia 2019 r. nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto, tut. Organ wskazuje, że z uwagi na podjęte rozstrzygniecie, zgodnie z którym pierwsza opłata z tytułu ustanowienia prawa użytkowania wieczystego oraz kolejne opłaty roczne z tytułu prawa użytkowania wieczystego ustalone w decyzji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie udziela się odpowiedzi w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT ww. opłat.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanego pytania należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie wskazuje się, że niniejsza interpretacja nie wywołuje żadnych skutków prawnopodatkowych po stronie Województwa.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin